Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 kwietnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2017r. w S.

odwołania Z. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 26 kwietnia 2016 r. oraz z dnia 02 czerwca 2016 r. Nr (...)

w sprawie Z. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do dodatku pielęgnacyjnego

zmienia obie zaskarżone decyzje i ustala Z. K. prawo do dodatku pielęgnacyjnego od dnia 01 maja 2016 roku na stałe.

Sygn. akt IV U 479/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonymi decyzjami z dnia 26.04.2016r. i 02.06.2016r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu Z. K. prawa do dodatku pielęgnacyjnego z tytułu niezdolności do samodzielnej egzystencji.

Od decyzji tych odwołania złożył ubezpieczony Z. K. wnosząc o ich zmianę i przyznanie prawa do dodatku pielęgnacyjnego. W uzasadnieniu odwołań podniósł, że jest niezdolny do samodzielnej egzystencji i wymaga opieki osób drugich.

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wnosił o ich oddalenie. Uzasadniając swoje stanowisko podniósł, że zaskarżone decyzje zostały wydane na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS, która na podstawie dokumentów medycznych oraz badania wnioskodawcy w dniu 22.04.2016r. nie stwierdziła u niego niezdolności do samodzielnej egzystencji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje.

Odwołanie jest uzasadnione. Zgodnie z art. 75 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r.o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz.1118 ze zm.) dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat życia. Bezspornym jest, że ubezpieczony (urodzony (...)) nie ukończył 75 roku życia. Badając sporną kwestię niezdolności do samodzielnej egzystencji Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy: chirurga naczyniowego P. J., kardiologa H. S.. Biegli w swojej opinii (k. 13-16) stwierdzili u ubezpieczonego: nadciśnienie tętnicze umiarkowane, chorobę niedokrwienną serca, nietolerancję glukozy, stan po operacji przepukliny, żylaki kończyn dolnych. W ocenie tych biegłych stwierdzone schorzenia nie powodują niezdolności do samodzielnej egzystencji Z. K.. Ponadto Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych psychiatry B. G. i neurologa J. S.. Biegli w swojej opinii stwierdzili u ubezpieczonego schizofrenię paranoidalną, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa z nawracającym zespołem korzeniowym obustronnym na podłożu zmian zwyrodnieniowych i wielopoziomowej dyskopatii z ograniczeniem ruchomości, zawroty głowy naczyniopochodne. Schorzenia te, zdaniem biegłych, powodują trwałą niezdolność do samodzielnej egzystencji na dalszy. Sąd podzielił opinię biegłych psychiatry i neurologa, ponieważ zostały wydane przez lekarzy odpowiedniej specjalności po bezpośrednim zbadaniu ubezpieczonego i zapoznaniu się z dokumentacją lekarską. Sąd podzielił wnioski płynące z wyżej omówionej opinii biegłych lekarza psychiatry i neurologa. Przy ocenie opinii wydanej w rozpatrywanej sprawie Sąd miał na względzie, iż opinia biegłego podlega, jak inne dowody ocenie według art. 233 § 1 kpc, lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji, jak dowód na stwierdzenie faktów, na podstawie kryterium prawdy i fałszu. Zgodnie z art. 233 § 1 kpc, Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Sąd nie jest związany opinią biegłego i ocenia ją na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów.

W ocenie Sądu, dopuszczalne było oparcie rozstrzygnięcia na wnioskach z opinii biegłych sądowych, który uznali, że Z. K. jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. Wnioski opinii zostały oparte na zebranej w sprawie dokumentacji lekarskiej oraz badaniu wnioskodawcy. W ocenie Sądu Okręgowego opinia biegłych kardiologa i chirurga naczyniowego nie wniosła do sprawy istotnych elementów. Wnioskodawca jest niezdolny do samodzielnej egzystencji z powodu schorzeń natury psychicznej, a tymi wspomniani biegli nie zajmowali się. Z tych względów Sąd nie oparł się na tej opinii.

Biegli psychiatra i neurolog zasadnie wskazali, że stan zdrowia Z. K. kwalifikuje go do osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji. Na rozprawie w dniu 06.04.2017r. pełnomocnik organu rentowego nie wnosił zarzutów do opinii biegłych psychiatry i neurologa. Nie złożył też żadnych wniosków dowodowych. W świetle tej opinii należało ustalić prawo ubezpieczonego do dodatku pielęgnacyjnego od daty wstrzymania tego świadczenia na stałe, o ile ubezpieczony będzie nadal pobierał świadczenie rentowe lub uzyska prawo do emerytury.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocy art.477 ¹⁴par.2 kpc orzekł jak w wyroku.