Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Andrzej Borucki (spr.)

Sędziowie: SO Renata Bober

SO Anna Harmata

Protokolant: Barbara Ćwiok

po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2017 r. w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z powództwa: D. L.

przeciwko: (...) Sp. z o.o. w J.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego wR.
V Wydziału Gospodarczego z dnia 1 czerwca 2016 r., sygn. akt V GC 1320/15

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

I.  zasądza od pozwanego (...) Sp. z o.o. w J. na rzecz powódki D. L. kwotę 3.567,00 (trzy tysiące pięćset sześćdziesiąt siedem złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia
30 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 512,57 zł (pięćset dwanaście złotych 57/100) tytułem kosztów postępowania,

2.  oddala apelację w pozostałej części,

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 248,05 zł (dwieście czterdzieści osiem złotych 05/100) tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjny.

SSO Renata Bober SSO Andrzej Borucki SSO Anna Harmata

Sygn. akt VI Ga 356/16

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 16 lutego 2017r.

Powódka D. L. domagała się zasądzenia od pozwanego (...) Sp. z o.o. w J. kwoty 5.535 zł, z odsetkami od dnia 30 grudnia 2014 do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.

Uzasadniając pozew podała, że strony sporu zawarły w dniu 28 kwietnia 2014r. umowę o świadczenie usług doradczych, którą pozwany pismem z 25 listopada 2014r. wypowiedział. Dnia 28 listopada 2014 roku powódka wystawiła fakturę na kwotę dochodzoną pozwem, której jednak pozwany nie zapłacił.

Po wydaniu w sprawie nakazu zapłaty pozwany wniósł sprzeciw w którym przyznał, że doszło do zawarcia umowy, jednocześnie zarzucił, że powódka nie podjęła działań objętych umową, nie wywiązywała się z obowiązków umownych pomimo wezwania jej o to. Powyższe, zdaniem pozwanego było podstawą wypowiedzenia umowy. Pozwany podniósł ponadto, że powódka spowodowała narażenie go na obciążenie karami umownymi przez inwestora.

W trakcie postępowania Sąd ustalił, że powódka D. L. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) D. L. jako zleceniobiorca zawarła umowę z pozwanym (...) Sp. z o.o. w dniu 28 kwietnia 2014r. Zgodnie z jej treścią powódka miała świadczyć usługi doradcze na rzecz zleceniodawcy w ramach projektu Instalacja Systemu Energii Odnawialnej na budynkach użyteczności publicznej oraz domach prywatnych na terenie gmin należących do Związku (...).

Umowa zgodnie z § 1 ust. 2 i 3 miała być realizowana przy niezbędnej pomocy zleceniodawcy, ale także mając na uwadze jego dobro, a także należytą staranność oraz zawodowy i profesjonalny charakter działalności. Umowa miała obowiązywać w okresie od dnia 23 maja 2014r. do 31 grudnia 2015r. Do zadań zleceniobiorcy zgodnie z § 3 należało:

1.  wsparcie techniczne z zakresu przygotowania logistycznego, przygotowania materiałów oraz ich wysyłkę do odbiorcy indywidualnego,

2.  pomoc zespołom projektantów, dotyczącą indywidualnych projektów na obiektach przewidzianych projektem,

3.  przeszkolenie ekip montażowych w zakresie przewidzianym w projekcie,

4.  koordynacja działań poszczególnych ekip na terenie budowy,

5.  nadzór nad prawidłowością, poprawnością i jakością wykonywanych instalacji przez każdą z ekip,

6.  zgłaszanie zleceniodawcy wszelkich nieprawidłowości powstałych na budowie,

7.  rozwiązywanie problemów technicznych powstałych przy montażu zestawów solarnych.

Strony powierzyły obowiązki zleceniobiorcy G. L. (1), wskazując kontaktowy nr telefonu do w/w. W § 6 ust.1 umowy wskazano, że zleceniodawca zapłaci zleceniobiorcy wynagrodzenie w wysokości 100 zł netto za każdy z zamontowanych, odebranych i zafakturowanych generalnemu wykonawcy zestawów solarnych, na podstawie faktury wystawionej przez zleceniobiorcę. Wskazano szacowaną ilość instalacji na dzień zawarcia umowy na 4266 sztuk. Dodatkowo zleceniodawca obowiązany był poinformować zleceniobiorcę o terminach i kwocie wystawianej faktury.

W dniu 6 sierpnia 2014 roku (...) Sp. z o.o. wezwała powódkę do „bardziej intensywnych działań na rzecz wsparcia realizacji w/w projektu”. W piśmie tym zarzuciła naruszenie obowiązków opisanych w § 3 umowy i wezwała do zaktywizowania w tym przedmiocie działań. W dniu 25 listopada 2014 r. strona pozwana wypowiedziała umowę wobec naruszenia § 3 umowy. Dnia 28 listopada powódka wystawiła fakturę na kwotę 5.535 zł wskazując wykonanie 45 sztuk instalacji solarnych. Obowiązki związane z realizacją umowy wykonywał G. L. (1), który był reprezentantem powódki. Firma powódki posiadała doświadczenie z zakresu montażu instalacji solarnych, zaś G. L. (1) uprawnienia do projektowania i nadzorowania robót budowlanych. Do czasu rozpoczęcia współpracy z pozwaną Spółką, firma powódki wykonała ok. 2000 instalacji solarnych , zaś G. L. (1) był inspektorem nadzoru w toku inwestycji, gdzie wykonano półtora tysiąca instalacji solarnych. W ramach realizacji zadań objętych umową G. L. (1) wykonywał czynności objęte umową z zakresu doradztwa przy montażu instalacji solarnej, doradztwa magazynowego oraz logistycznego. Zorganizował on magazyn pozwanego w taki sposób by ułatwić wydawanie materiałów niezbędnych dla prawidłowego montażu instalacji solarnych ekipom montażowym. Przygotował dokumenty magazynowe do wydawania ekipom montażowym elementów niezbędnych do montażu instalacji oraz odbioru towaru od dostawców tak, by później istniała łatwość rozliczenia się z podwykonawcami. Instruował pracowników magazynu w zakresie możliwości i ułatwienia pracy na magazynie. Sygnalizował Prezesowi pozwanego P. B. problemy w zakresie niekompetencji pracowników magazynowych. Były to bowiem osoby całkowicie nieprzeszkolone i nie znające podstawowego asortymentu hydraulicznego. W chwili powstania magazynu pozwany zatrudniał jedynie jedną osobę z doświadczeniem w firmie produkującej systemy instalacyjne, natomiast pozostałe osoby zostały zatrudnione przez pozwanego z Urzędu Pracy. Na zlecenie G. L. (1) pracownik powódki wykonał przykładową instalację solarną składającą się z podstawowych elementów, by można było łatwo ustalić co ma być wydawane ekipom montażowym. Na magazynie u pozwanego G. L. (1) przebywał z własnej inicjatywy raz lub dwa razy z tygodniu. Ewentualnie stawiał się on w razie wezwania telefonicznego. G. L. (1) zorganizował zebranie dla projektantów systemów solarnych oraz wskazał gdzie mają być montowane pozostałe elementy. Na ewentualne prośby projektantów reagował telefonicznie lub przyjeżdżał na miejsce montażu. W przypadku pojawienia się nowych projektantów byli oni wdrażani przez G. L. (1) na bieżąco. Wówczas G. L. udawał się z takimi osobami na miejsce montażu i wskazywał jak i co powinno być mierzone oraz rozmieszczane. W przypadku pojawienia się technicznego problemu jaki mogła napotkać ekipa montażowa, G. L. (1) pomagał telefonicznie, a jeśli się nie dało, osobiście na miejscu montażu instalacji. O ewentualnych problemach był informowany przez ekipy montażowe, ewentualnie przez pracownika pozwanego R. D. (1).

Sąd ustalił dalej, że G. L. (1) sygnalizował pozwanemu, że jest zbyt mała liczba ekip montażowych oraz, że realizacja harmonogramu idzie w złym kierunku. Zatrudnianie ekip montażowych należało do pozwanego. Od końca sierpnia 2014 r. w firmie (...) został zatrudniony J. K., który miał wykonywać nadzór nad wykonawstwem robót przy montażu kolektorów słonecznych. Także i on przeprowadzał częściowe szkolenia pracowników magazynowych. Zorganizował także szkolenie i pomoc dla projektantów. Nie był przedstawiony G. L. (1) jako osoba kontaktowa ze strony pozwanego, natomiast G. L. (1) wszelkie nieprawidłowości miał zgłaszać R. D. (1) lub Prezesowi Zarządu P. B.. Powódka nie mając takiego obowiązku pomagała pozwanemu znaleźć dostawców sprzętu niezbędnego do realizacji montażu instalacji solarnej, a nadto pomagała w znalezieniu dodatkowych ekip podwykonawców z uwagi na małą ich liczbę. W okresie do momentu rozwiązania umowy wykonano co najmniej 45 instalacji solarnych.

Sąd uznał, że w sprawie dla ustalenia czy powódka wykonywała przyjęte na siebie obowiązki znaczenie miały zeznania świadków. Zdaniem Sądu, za całkowicie wiarygodne jako korespondujące ze sobą były zeznania świadków M. D. i R. D. (1), jako osób posiadających doświadczenie w zakresie tego typu prac. Sąd dokonał szczegółowej analizy zeznań obu w/w.

Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania świadka G. L., stwierdzając, że znalazły one potwierdzenie w obiektywnych zeznaniach świadków w/w, w szczególności co do faktu przygotowania magazynu, przeszkolenia projektantów, instalatorów, fakt o konsultacjach telefonicznych, a także osobistych wizytacjach w miejscach montażu jeżeli były one niezbędne. W dalszej części uzasadnienia Sąd szczegółowo wskazał dlaczego nie dał wiary zeznaniom J. K. w zakresie sprzecznym z zeznaniami R. D. i M. D.. Co do zeznań pozwanego składanych przez Prezesa Zarządu P. B., to w większości Sąd także nie dał im wiary. Według Sądu były one bowiem sprzeczne z zeznaniami świadków których Sąd obdarzył wiarą i zmierzały do wykazania, iż powódka nie wykonała obowiązków ciążących na niej zgodnie z § 3 umowy. Pozwany pomniejszał działania G. L. (1) i w ten sposób zmierzał do odmowy zapłaty. Sąd zauważył, że był niekonsekwentny ponieważ pozwany nie dokonał zapłaty za żaden zamontowany zestaw instalacji solarnej, pomimo, iż sam przyznał w piśmie procesowym z dnia 29 marca 2016 r., że w okresie do momentu wypowiedzenia umowy zostało zamontowanych, odebranych i zafakturowanych 29 instalacji solarnych.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd wyrokiem z dnia 1.06.2016 r. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 5. 535,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty ( pkt I ) i zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.467 zł tytułem zwrotu kosztów procesu ( pkt II).

Uzasadniając wyrok Sąd stwierdził, że treść umowy z dnia 28 kwietnia 2014 r. wskazuje, iż należy do niej stosować przepisy dotyczące umowy zlecenia. Zgodnie z art. 744 kc w razie odpłatnego zlecenia wynagrodzenie należy się przyjmującemu zlecenie dopiero po jego wykonaniu, chyba ze co innego wynika z umowy lub przepisów szczególnych. Pozwany mógł stosownie do art. 746 § 1 k.c. wypowiedzieć zlecenie w każdym czasie. W przypadku odpłatnego zlecenia obowiązany był natomiast do uiszczenia zleceniobiorcy części wynagrodzenia, odpowiadającej jego dotychczasowym czynnościom. Zdaniem Sądu, powódka zasadnie dochodzi należnego jej wynagrodzenia.

Sąd zauważył, że w piśmie z dnia 14 marca 2016 r. powódka wskazała, iż wykonała w okresie obowiązywania umowy co najmniej 184 instalacje , przy czym część z nich była fakturowana przez pozwanego na rzecz generalnego wykonawcy, aż do stycznia 2016 r. W odpowiedzi na to pismo pozwany przyznał, że do czasu wypowiedzenia umowy powodowi zostało zamontowanych, odebranych i zafakturowanych generalnemu wykonawcy 29 instalacji solarnych. Pełnomocnik pozwanego odnosząc się do twierdzeń powódki zawartych w w/w piśmie nie zaprzeczył, że taka ilość ( tj. 184) została w okresie obowiązywania umowy wykonana, natomiast wskazał że brak jest informacji kiedy została odebrana i kiedy została zafakturowana. Pozwany powołał się przy tym na zasady ustalania zapłaty wynagrodzenia określone w § 6 pkt 1 umowy.

Sąd podkreślił, że inwestor, tj. Związek (...) podał, że na koniec listopada 2014 r. Konsorcjum firm P. M. i W. Ś. Przedsiębiorstwo Budowlano- Usługowe (...).j., (...) Sp. z o.o. Sp. k. oraz (...) P (...) S.A. zafakturowało na jego rzecz wykonanie 311 instalacji solarnych. Z powyższego oraz z faktur i protokołów odbiorów robót zgromadzonych w sprawie wynika, że w okresie obowiązywania umowy z 28 kwietnia 2014r . wykonano co najmniej 45 instalacji zestawów solarnych. W ocenie Sądu, dowody zgromadzone w sprawie pozwalają także przyjąć, że powódka wywiązywała się z obowiązków opisanych w § 3 umowy.

Wywiódł dalej, że umowa nie obligowała powódki do stałego utrzymywania jej pracowników w obiektach (magazynie pozwanego) czy też asystowania przez jej pracowników przy zakładaniu instalacji solarnych. To pozwany podjął zobowiązanie jako podwykonawca generalnego wykonawcy, tj. w/w Konsorcjum, w zakresie montażu instalacji solarnych. Powódka za pośrednictwem G. L. wykonywała obowiązki o których mowa w § 3.

Kontakt z G. L. był i jeśli doradztwo telefoniczne nie było wystarczające, przyjeżdżał on niezwłocznie na miejsce montażu. To na pozwanym ciążył obowiązek zapewnienia odpowiedniej liczby ekipo montażowych z czego pozwany się nie wywiązał. Nie ulega wątpliwości - zdaniem Sądu - że G. L. (1) dokonał także organizacji magazynu pozwanego pod kątem prowadzonej działalności.

Sąd podzielił pogląd powódki co do tego, że z brzmienia § 6 ust.1 umowy nie wynika, iż wynagrodzenie należy się tylko za każdy zamontowanych, odebranych i zafakturowanych generalnemu wykonawcy zestawów solarnych w okresie obowiązywania umowy. Takie czynności jak odbiór czy zafakturowanie Generalnemu Wykonawcy zestawów solarnych są okolicznościami (warunkami) niezależnymi od powódki. Zdaniem Sądu, wynagrodzenie powódce się należało także gdy samo zafakturowanie i odebranie nastąpiło po rozwiązaniu umowy. Istotą było natomiast ustalenie ile zestawów zostało wykonanych w czasie trwania umowy.

Reasumując, Sąd uwzględnił powództwo w całości i obciążył pozwanego kosztami postępowania na podstawie art 98 k.p.c.

Apelację od tego wyroku wniósł pozwany, zarzucając Sądowi Rejonowemu :

1.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 5 k.c. poprzez uwzględnienie powództwa i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki żądanych kwot, w sytuacji gdy jest to sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, w szczególności z uwagi na nienależyte wykonywanie umowy przez powódkę. Nie dotrzymywanie postanowień umownych w zakresie § 3 umowy o świadczenie usług doprowadziło do opóźnień i nieprawidłowości w realizacji inwestycji na rzecz Związku (...) oraz narażenie pozwanego na dochodzenie od niego kar umownych przez Konsorcjum oraz nadszarpnięcie wiarygodności Spółki w kontaktach gospodarczych;

2.  naruszenie przepisów postępowania, a to :

a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i zastąpienie jej dowolną oceną dowodów, co spowodowało błędne przyjęcie, że zeznania świadka J. K. nie zasługują na wiarygodność z tego tylko powodu, że świadek ten zatrudniony był w chwili składania zeznań w pozwanej Spółce, w sytuacji gdy zeznania tego świadka wbrew twierdzeniom Sądu nie były nacechowane negatywnie do strony powodowej, korespondowały z zeznaniami P. B.,

b) błędne przyjęcie, że zeznania Prezesa (...) Sp. z o.o. P. B. nie zasługują na wiarygodność w ocenie Sądu tylko z tej przyczyny, że zmierzają do wykazania, że powódka nie wywiązała się z obowiązków ciążących na niej w myśl § 3 umowy, w sytuacji gdy P. B. niezmiennie podtrzymywał prezentowane co najmniej od dnia 6 sierpnia 2014 r. przez stronę pozwaną stanowisko, które miało odzwierciedlenie w stanie faktycznym,

c) błędne przyjęcie, że opinia i wewnętrzne przekonania świadka M. D. w zakresie obowiązków ciążących na powódce może być podstawą do ustalenia faktycznego zakresu przyjętych przez powódkę zobowiązań wobec pozwanej Spółki, w sytuacji gdy Sąd zobowiązany jest oprzeć się jedynie na faktach, które są znane świadkowi, a nie na jego prywatnych opiniach czy też przemyśleniach;

d) błędne przyjęcie, że powódce należy się wynagrodzenie za każdą zamontowaną instalację solarną w okresie trwania umowy, w sytuacji gdy powyższe stanowisko jest sprzeczne z postanowieniami umownymi, gdyż zgodnie z paragrafem 6 pkt 1 umowy powódce należało się wynagrodzenie za każdą zamontowaną, odebraną i zafakturowaną Generalnemu Wykonawcy instalację solarną,

e) błędne przyjęcie, że pozwany miał wpływ na dokonywanie przez Konsorcjum odbiorów instalacji oraz ich fakturowanie w sytuacji gdy wyłącznie Konsorcjum podejmowało decyzje w tym zakresie,

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na błędnym i nieuprawnionym przyjęciu przez Sąd I instancji, że powódka wywiązała się z łączącej ją z pozwanym umowy i w konsekwencji ma prawo do wynagrodzenia, podczas gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności wezwania do intensyfikacji działań z dnia 6 sierpnia 2014 r., zeznań J. K. oraz P. B., a także częściowo z zeznań M. D., R. D. (1) i B. T. w jednoznaczny sposób wynika, że powódka w sposób nienależyty i marginalny wykonywała umowę lekceważąc postanowienia umowne i obowiązki, które na niej spoczywały czym naraziła pozwaną Spółkę na kary umowne ze strony Konsorcjum oraz nadszarpnięcie wiarygodności Spółki w kontaktach gospodarczych.

Wskazując na powyższe podstawy zaskarżenia pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Ponadto żądał zasądzenia od powódki kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Na wstępie stwierdzić należy, że Sąd Odwoławczy podziela w pełni ustalenia Sądu I instancji w zakresie dotyczącym podstawy prawnej łączącego strony stosunku prawnego, możliwości wypowiedzenia przez pozwanego zlecenia w każdym czasie (stosownie do art. 746 § 1 k.c.) oraz co do obowiązku zleceniodawcy( pozwanego) uiszczenia zleceniobiorcy ( powódce) części wynagrodzenia, które odpowiadało dotychczas wykonanej przez nią usłudze.

Zdaniem Sądu Okręgowego, ocena dowodów w postaci zeznań świadków i stron postępowania w zakresie w jakim dotyczą one wywiązania się z obowiązków przyjętych przez powódkę na podstawie umowy z dnia 28.04.2014 r. została dokonana w granicach wynikających z art. 233 § 1 k.p.c. i nie budzi zastrzeżeń.

Reasumując powyższą kwestię Sąd Odwoławczy uznał, że powódka co do zasady może żądać wynagrodzenia za wykonane przez siebie czynności.

Nie podziela natomiast Sąd Okręgowy ustaleń Sądu Rejonowego odnoszących się do zakresu tego żądania. Przypomnieć należy, że zgodnie z treścią § 6 pkt. 1 umowy za wykonane usługi zleceniodawca miał zapłacić zleceniobiorcy wynagrodzenie w wysokości 100,00 zł netto za każdy z zamontowanych, odebranych i zafakturowanych Generalnemu Wykonawcy zestawów solarnych, na podstawie faktury wystawionej przez Zleceniobiorcę.

Na powódce – zgodnie z regułą wynikająca z art. 6 k.c. spoczywał ciężar wykazania, że powyższe trzy przesłanki zostały spełnione. W toku postępowania pozwany kwestionując roszczenie powódki zarówno co do zasady, jak i wysokości w piśmie procesowym z dnia 7.12.2015 r. przyznał, że jedynie w odniesieniu do 29 sztuk zestawów solarnych spełnione zostały warunki o których mowa w w/w § 6 pkt. 1 umowy. Pozwany wymienił numery faktur, które zostały wystawione Generalnemu Wykonawcy za zestawy zamontowane i odebrane. Powódka z kolei w trakcie postępowania na wezwanie Sądu przedłożyła dowody z dokumentów w postaci protokołów odbiorów oraz faktur twierdząc, że powyższy warunek został spełniony w odniesieniu do co najmniej 184 zestawów zrealizowanych w okresie obowiązywania umowy. Twierdziła również, że pozwany celowo nie przedkładał Generalnemu Wykonawcy kompletu dokumentów, chcąc w ten sposób uniemożliwić odbiór i wystawienie faktury za okres, w którym strony sporu łączyła umowa.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzuty w tym zakresie w toku postępowania przed Sądem I instancji nie zostały procesowo wykazane. Również dowody w postaci zestawienia protokołów odbioru i faktur przedstawione zbiorczo przy piśmie z daty14.03.2016r. nie mogą stanowić jednoznacznego i stanowczego dowodu wskazującego na zakres dochodzonego roszczenia. Podkreślić przy tym należy, że Sąd nie miał możliwości merytorycznej weryfikacji i porównania tych protokołów oraz faktur z danymi zawartymi na fakturze z daty 28.11.2014 r. załączonej do pozwu i będącej podstawą dochodzonego roszczenia, albowiem w swojej treści nie zawiera ona jednoznacznych wskazań, które z zestawów solarnych na podstawie konkretnych protokołów odbioru i faktur wystawionych Generalnemu Wykonawcy są nią objęte. Powódka bowiem na fakturze numer (...) w sposób ogólny, podając wartość w kwocie 5.535,00 zł brutto, w rubryce nazwa towaru zawarła zapis „umowa o świadczenie usług zgodnie z umową numer (...) z dnia 28.04.2014 r.”. Także na rozprawie apelacyjnej pytany przez Sąd pełnomocnik powódki kwestii tej nie rozstrzygnął.

Ponieważ jak wskazano powyżej pozwany kwestionował żądanie objęte pozwem jeszcze na etapie przedsądowym obowiązkiem powódki było wykazanie wszelkimi dostępnymi dowodami w sposób nie budzący wątpliwości nie tylko zasadności roszczenia, ale również jego zakresu, uwzględniwszy konieczność wykazania spełnienia przesłanek w postaci zamontowania, odebrania i zafakturowania Generalnemu Wykonawcy określonych zestawów solarnych.

Na podstawie dostępnych dotychczas dowodów powyższych faktów w sposób jednoznaczny nie wykazano. Nie jest wystarczające – wobec kwestionowania przez stronę pozwaną – określanie zakresu wykonanej usługi przez powódkę jako „ co najmniej 184”, bądź przez Sąd I instancji „ co najmniej 45 „ - zestawów. Żądanie pozwu winno być na tyle skonkretyzowane i jednoznacznie określone by można było je poddać ocenie i weryfikacji na podstawie oferowanych przez strony dowodów. W niniejszym stanie faktycznym warunek ten nie został spełniony.

W związku z powyższym, Sąd Okręgowy uznał, że skoro powódka świadczyła usługi zgodnie z umową i jednocześnie pozwany przyznał, że zafakturowanych przez nią było 29 zestawów, to roszczenie powódki jest zasadne w takim właśnie zakresie, co oznacza, że może ona skutecznie domagać się zapłaty kwoty 3.567,00 zł brutto (wynikającej z przemnożenia 29 sztuk zestawów razy 123 zł brutto).

Dlatego też działając na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i orzekł jak w pkt. 1.I. W pozostałym zakresie powództwo jako bezzasadne oddalono.

O kosztach postępowania orzeczono stosownie do jego wyniku, biorąc pod uwagę wysokość kosztów poniesionych przez obie strony oraz fakt , że powódka wygrała sprawę w 64,44 %.Podstawę orzeczenia o kosztach postępowania stanowi art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz art. 100 k.p.c.

W pozostałym zakresie apelację jako bezzasadną oddalono na podstawie art. 385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono przy przyjęciu zasady, o której mowa powyżej na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. , art. 100 k.p.c. i 108 § 1 k.p.c.