Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2017 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 505 ¹⁰ k.p.c.

sprawy z powództwa (...) S.A. w W.

przeciwko (...) sp. z o.o. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie

z dnia 21 kwietnia 2016 r., sygn. akt IX GC 1493/15

orzeka:

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanej (...) sp. z o.o. w W. na rzecz powoda (...) S.A. w W. kwotę 1200 zł (tysiąc dwieście złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Renata Puchalska

Sygn. akt XXIII Ga 1898/16

UZASADNIENIE

Powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kwoty wskazanej w pozwie wraz z odsetkami i kosztami procesu. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zwrot kosztów procesu.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2016 r. zasądził od (...) sp. z o. o. w W. na rzecz (...) S.A. w W. 6.199,18 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie: a) od 5.840,00 zł od dnia 15 października 2014 r. do dnia zapłaty, b) od 358,18 zł od dnia 18 listopada 2014 r. do dnia zapłaty (pkt 1) oraz zasądził od (...) sp. z o. o. w W. na rzecz (...) S.A. w W. 1.467 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 1.200 zł tytułem zastępstwa prawnego (pkt 2).

Sąd Rejonowy ustalił, że powód to następca prawny (...) sp. z o.o. w W.. Ta spółka wykonała na rzecz pozwanego zlecenie objęte umową dotyczącą opracowania dokumentacji, wniosku o dofinansowanie ze środków Unii Europejskiej. Część wynagrodzenia, które należało się spółce (...), a było także wynagrodzenie prowizyjne opisane w § 6 punkt 1 ustęp 2 przedmiotowej umowy. Zgodnie z treścią tego zapisu spółce (...) przysługiwało wynagrodzenie za tak zwany sukces - premię za sukces - w wysokości dwóch procent przyznanej dotacji plus podatek VAT, nie mniej jednak niż 8.000 netto plus VAT. W związku z tym, że dofinansowanie zostało przyznane, spółka (...) wystawiła dla pozwanego fakturę, która dotyczyła także wspomnianej wyżej kwoty stanowiącej premię za sukces, czyli 8.000 netto plus VAT. Sąd Rejonowy ustalił, że faktura została zapłacona przez pozwaną spółkę tylko częściowo w kwotach i terminach wymienionych przez powoda. Do zapłaty pozostała nadal kwota główna 5.840 zł, a także odsetki skapitalizowane przez powoda w treści pozwu, a dotyczące opóźnień w zapłacie części należności z tej faktury które spełnione przez pozwanego zostały.

Sąd Rejonowy wskazał, że jedyny zarzut pozwanego zgłoszony w ramach niniejszego postępowania dotyczył rzekomego braku legitymacji czynnej po stronie powoda. W ocenie Sądu Rejonowego ten zarzut nie był trafny. Sąd Rejonowy wskazał, że z dokumentów przedstawionych przez powoda jednoznacznie wynikało, iż doszło w sposób skuteczny do przeniesienia prawa do przedmiotowej wierzytelności objętej pozwem ze spółki (...) na rzecz powoda, co potwierdza umowa przelewu wierzytelności oraz załącznik do tej umowy, gdzie wymieniono konkretnie tę fakturę, której pozew dotyczy. O przedmiotowej cesji pozwany został zawiadomiony, co wynika z zawiadomienia o cesji, a umowę przelewu zawarła w imieniu N. - (...) osoba uprawniona, co wynika z treści pełnomocnictwa dołączonego do akt. Świadek przesłuchany w ramach niniejszego postępowania potwierdził zarówno istnienie wierzytelności pierwotnie po stronie spółki (...) oraz fakt przelewu tej wierzytelności na rzecz powoda, a tym samym także zeznania tego świadka potwierdzają zasadność roszczenia objętego pozwem. W świetle powyższych dokumentów Sąd Rejonowy uznał, iż twierdzenia pozwanego o rzekomym braku legitymacji po stronie powoda nie są trafne i nie znajdują uzasadnienia prawnego ani faktycznego i stąd zarzut ten nie może mieć żadnego wpływu na treść wyroku.

O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 481 k.c. i art. 482 k.c., o kosztach procesu zaś na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany i zaskarżył wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie następujących:

I.  przepisów prawa procesowego:

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną wykładnię, sprzeczną z zasadami prawa ocenę materiału dowodowego, to jest przyjęcie, że umowa przelewu z dnia 6 sierpnia 2014 r. określa cedowane wierzytelności i że załącznik nr 1 do tej umowy stanowi rzeczywisty załącznik do tej umowy, w sytuacji, kiedy powód nie wykazał, by umowa przelewu wierzytelności z dnia 6 sierpnia 2014 r. nie zawiera żadnych załączników, wskazujących jakich wierzytelności dotyczy, a tym samym powód nie wykazał legitymacji procesowej czynnej;

II.  przepisów prawa materialnego:

- art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że powód udowodnił legitymację procesową czynną w sytuacji, gdy powód nie wykazał by umowa przelewu wierzytelności z dnia 6 sierpnia 2014 r. nie zawiera żadnych załączników, wskazujących jakich wierzytelności dotyczy, a taki jest wymóg przy cesjach wierzytelności by umowa cesji wskazywała przedmiot umowy przynajmniej w załączniku, a tym samym powód nie wykazał legitymacji procesowej czynnej.

Pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu za pierwszą i druga instancję według norm przepisanych, wraz z opłatą od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz opłatą 4,20 zł za list polecony z apelacją.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji jako bezzasadnej oraz zasądzenie od pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie, który to Sąd Okręgowy akceptuje i uznaje za własny. Na aprobatę zasługuje również ocena prawna dokonana przez sąd pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy nie podziela zarzutu apelacji dotyczącego naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c., bowiem stanowi on wyłącznie polemikę z ustaleniami podjętymi przez Sąd Rejonowy. Podkreślenia wymaga fakt, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd ten uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sąd (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 listopada 1998 r., sygn. akt III CKN 4/98). Apelujący na uzasadnienie ww. zarzutu przedstawił właśnie jedynie własną, korzystną dla siebie, ocenę materiału dowodowego, poza tym w sposób niezwykle lakoniczny i gołosłowny. Spowodowało to, że pozwany w żadnym razie nie zdołał podważyć oceny materiału dowodowego, dokonanej przez Sąd Rejonowy. Również w ocenie Sądu Okręgowego powód wykazał legitymację czynną przy pomocy przede wszystkim umowy cesji wierzytelności oraz jej załącznika, wbrew zarzutom apelacji. Rację należy przyznać powodowi oraz Sądowi Rejonowemu, że załączone do pozwu dokumenty jednoznacznie potwierdzają skuteczne zawarcie umowy przelewu wierzytelności, zaś załącznik nr 1 do umowy powierniczego przelewu wierzytelności nr (...) w sposób niebudzący wątpliwości określa fakturę, której przedmiotowe powództwo dotyczy. Z § 2 umowy powierniczego przelewu wierzytelności nr (...) wynika, że powierzający ( (...) sp. z o.o. w W.) przelewa na rzecz powiernika ( (...) S.A. w W.) wierzytelności objęte umową i załącznikami do niej wraz ze wszystkimi związanymi z nimi prawami, a powiernik oświadcza, że wierzytelności te przejmuje. Tytuł przedmiotowego załącznika nr 1 w sposób jednoznaczny wskazuje zaś, że jest on załącznikiem do umowy przelewu wierzytelności z dnia 6 sierpnia 2014 r. W załączniku wskazano jako wierzytelność fakturę VAT nr (...), której dotyczy pozew. Również świadek R. S. na rozprawie z dnia 21 kwietnia 2016 r. potwierdził fakt przelewu wierzytelności na powoda. W takim stanie faktycznym, z pewnością Sąd Rejonowy prawidłowo wywiódł, że umowa przelewu wierzytelności była skutecznie zawarta, załącznik nr 1 wskazywał na wierzytelność, której dotyczy pozew w niniejszej sprawie, zatem na powoda przeszła przedmiotowa wierzytelność wynikająca z faktury VAT i w konsekwencji powód posiadał legitymację czynną.

Nie doszło również do naruszenia art. 6 k.c. Podkreślić trzeba, że reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Jeżeli powód udowodnił fakty przemawiające za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających, jej zdaniem, oddalenie powództwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82). Pozwany w niniejszej sprawie nie przedstawił żadnego materiału dowodowego na okoliczności przez siebie podnoszone, poprzestając jedynie na gołosłownych twierdzeniach. Jak powyżej wskazano, powód przedstawił materiał dowodowy – zarówno dokumenty, jak również dowód osobowy – które uzasadniały zasadność roszczenia oraz jego legitymację. Powód zatem sprostał inicjatywie dowodowej. Jeżeli pozwany podnosił, że powód nie posiada legitymacji czynnej i z tego tytułu powództwo powinno być oddalone, zgodnie z art. 6 k.c. winien wykazać tę okoliczność. Pozwany nie wykazał w żadnym razie podnoszonych przez siebie twierdzeń, w konsekwencji nie zdołał podważyć zaskarżonego orzeczenia.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na mocy art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i obciążono nimi pozwanego, jako stronę w całości przegrywającą postępowanie apelacyjne. Na zasądzone koszty (1.200,00 zł) złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika powoda, ustalone na podstawie § 2 pkt 4) w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Renata Puchalska