Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy Katowice-Wschód w Katowicach oddalił powództwo wniesione przez S. J. przeciwko (...) Sp. z o.o. w D. i zasądził od powoda na rzecz pozwanego koszty procesu w wysokości 2.417 zł.

W apelacji powód zarzucił naruszenie prawa procesowego – art. 130 § 1 k.p.c. w ten sposób, że Sąd nie wezwał powoda do złożenia wymienionego w treści pozwu potwierdzenia spełnienia świadczenia przez wierzyciela pierwotnego (potwierdzenie przelewu z dnia 22 lipca 2015 r.) w miejsce omyłkowo załączonego przelewu dotyczącego innych podmiotów co jednoznacznie wynikało z treści tego dokumentu, a to uchybienie miało wpływ na wynik sprawy.

Wskazując na ten zarzut powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości, a także zasądzenie kosztów postępowania.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów za drugą instancję.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja strony powodowej nie zasługiwała na uwzględnienie z następujących przyczyn.

W pierwszej kolejności należało zaznaczyć, że niniejsze postępowanie toczy się w trybie odrębnego postępowania w sprawach gospodarczych z modyfikacjami wynikającymi z postępowania uproszczonego. Stosownie zatem do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. W takim przypadku zbędna jest ocena dowodów i odniesienie się do stanu faktycznego sprawy w kontekście przeprowadzonych dowodów. Uzasadnienie wyroku sądu drugiej instancji ogranicza się do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Chodzi tutaj o normy prawa materialnego, jak i procesowego, których naruszenie zostało zarzucone w apelacji.

Istotą sporu w niniejszym procesie jest ocena, czy powodowi przysługuje w stosunku do pozwanej spółki roszczenie o zapłatę kosztów windykacji w rozumieniu art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych – o treści obowiązującej do dnia 31 grudnia 2015 r. (zwana dalej ustawą). Kluczem do rozstrzygnięcia sprawy jest zatem właściwe odczytanie znaczenia tej normy prawnej. Zgodnie z jej brzmieniem, wierzycielowi przysługuje roszczenie o zapłatę kwoty poniesionej tytułem kosztów windykacji wierzytelności – w zakresie przekraczającym sumę 40 euro. W ocenie Sądu Okręgowego wierzycielowi przysługuje prawo do domagania się zwrotu nie wszystkich kosztów windykacji, lecz tylko takich, które są uzasadnione realiami konkretnych okoliczności faktycznych. Mieć tutaj należy na względzie, że art. 10 ust. 2 ustawy mówi o uzasadnionych kosztach, a nie każdych kosztach, które poniósł wierzyciel w celu wyegzekwowania od dłużnika długu. Roszczenie zatem z art. 10 ust. 2 ustawy nie będzie przysługiwało wierzycielowi, jeśli nie jest ono usprawiedliwione, szczególnie wtedy, gdy nie przeprowadzono de facto żadnych czynności w celu odzyskania wierzytelności. R. legis art. 10 ust. 2 ustawy polega na ochronie wierzycieli, poprzez przyznanie prawa do domagania się zwrotu kosztów poniesionych w celu wyegzekwowania od dłużnika wierzytelności. Przepis ten wszakże nie może stanowić pola do nadużyć poprzez generowanie kosztów, które nie znajdują potwierdzenia w szeroko pojętych czynnościach windykacyjnych, przez które należy rozumieć czynności o charakterze sądowym i egzekucyjnym, jak i czynności poza egzekucyjne, jeśli zostały nakierowane na odzyskanie od dłużnika długu.

Powód w przedmiotowym procesie domaga się zapłaty kwoty 5.251,78 zł tytułem kosztów windykacji wierzytelności od pozwanego, lecz nie zostało przez niego wykazane, że podejmował on czynności windykacyjne – poza czynnościami procesowymi i egzekucyjnymi. Powód nabył w dniu 3 października 2014 r. wierzytelność w stosunku do pozwanego, która została zasądzona nakazem zapłaty, wydanym przez Sąd Rejonowy Katowice-Wschód w Katowicach z dnia 29 października 2014 r. (sygn. akt VI GNc 3810/14). Na podstawie tego nakazu zapłaty powód wszczął postępowanie egzekucyjne, które doprowadziło do zaspokojenia całości wierzytelności. Dodać tutaj trzeba, że na rzecz powoda zostały zasadzone koszty procesu, w tym także koszty zastępstwa procesowego – zarówno w postępowaniu rozpoznawczym, jak i postępowaniu egzekucyjnym. Te koszty zostały również zapłacone przez pozwanego. Jeśli zatem powód wykonywał inne czynności w celu uzyskania zapłaty od pozwanego, to powinien takie czynności wykazać. Stan sprawy jednak dowodzi, że powód poza czynnościami sądowymi i postępowaniem egzekucyjnym nie wykonywał innych czynności windykacyjnych, które uzasadniałby mu przyznanie kwoty dochodzonej pozwem.

Ze wskazanych tutaj przyczyn roszczenie powoda nie znajduje uzasadnienia w treści art. 10 ust. 2 ustawy. Marginalnie należało powiedzieć, że Sąd Okręgowy nie podziela stanowiska Sądu pierwszej instancji, że poprzez poniesienie kosztów windykacji w ujęciu tego przepisu rozumieć należy jedynie sytuację, gdyż wierzyciel zapłacił faktycznie za te koszty. Poprzez poniesienie kosztów windykacji należy rozumieć także i przypadek, gdy wierzyciel został takimi kosztami został obciążony przez podmiot wykonujący usługę windykacyjną. Już bowiem samo obciążenie kosztami wywołuje skutek zmniejszenia aktywów wierzyciela, albowiem powoduje obowiązek zapłaty za wykonaną usługę.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 385 k.p.c. orzeczono jak na wstępie.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 oraz art. 99 k.p.c., zasądzając od powoda na rzecz pozwanego koszty zastępstwa radcowskiego w wysokości 900 zł (§ 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.).