Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Sądu Rejonowego Sylwia Piasecka

Protokolant sekretarz sądowy Grażyna Pałubicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2017 roku

sprawy

z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo - akcyjnej spółki jawnej z siedzibą w W.

przeciwko D. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego D. K. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo - akcyjnej spółki jawnej z siedzibą w W. kwotę 682,10 zł (słownie: sześćset osiemdziesiąt dwa złote dziesięć groszy),

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanego D. K. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo - akcyjnej spółki jawnej z siedzibą w W. kwotę 407,00 zł (słownie: czterysta siedem złotych) tytułem kosztów procesu,

4.  wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 23/17 upr

UZASADNIENIE

Powód – (...) sp. z o.o. spółka komandytowo – akcyjna z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew przeciwko D. K. o zapłatę kwoty 737,10 złotych oraz o zasądzenie kosztów procesu – do rozpoznania w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż dochodzona wierzytelność wynika z umowy pożyczki pieniężnej zawartej przez pozwanego w dniu 27 października 2015 roku w formie elektronicznej z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Pozwany zobowiązał się do zwrotu pożyczki w uzgodnionym terminie, to jest do dnia 22 listopada 2015 roku..

Wobec braku zwrotu pożyczki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. podjął próby kontaktu z pozwanym w formie telefonicznej i listownej, jednakże bezskutecznie.

Zgodnie z umową pożyczki pozwany zobowiązał się zwrócić pożyczkodawcy kwotę pożyczki wraz z należnościami ubocznymi za jej udzielenie oraz do zapłaty odsetek umownych za opóźnienie w przypadku zwłoki w spłacie pożyczki i koszty podjętych czynności windykacyjnych.

Zgodnie z umową pożyczkobiorca mógł zostać obciążony przez pożyczkodawcę kosztami monitów w następującej wysokości: 5,00 zł za monit telefoniczny, 2,00 zł za monit sms, 15,00 złotych za monit listowny wysłany drogą pocztową po upływie 15, 31 i 61 dni od upływu terminu spłaty niezapłaconej raty pożyczki.

Po bezskutecznej windykacji pożyczkodawca w dniu 30 maja 2016 roku, działając jako wspólnik spółki (...) sp. z o.o. spółka jawna, wniósł wkład w postaci pakietu wierzytelności przysługujących pożyczkodawcy z tytułu zawartych umów pożyczek. W tym samym dniu została zawarta również umowa sprzedaży pomiędzy (...) sp. z o.o. spółka jawna a pożyczkodawcą, której przedmiotem była sprzedaż pakietu wierzytelności przysługujących pożyczkodawcy. W dniu 9 czerwca 2016 roku spółka (...) sp. z o.o. spółka jawna dokonała cesji wierzytelności na rzecz powoda.

Powód poinformował pozwanego o cesji wierzytelności drogą elektroniczną.

Wobec stwierdzonego braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 10 stycznia 2017 roku wydanym w sprawie VI Nc-e 1875923/16 przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Człuchowie.

Pozwany D. K., pomimo prawidłowego wezwania na termin rozprawy, nie stawił się na termin, nie zajął stanowiska w sprawie, jak również nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod jego nieobecność.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 października 2015 roku pozwany D. K. zawarł umowę pożyczki z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. nr (...) na kwotę 600,00 złotych. Pozwany zobowiązał się zwrócić pożyczkę po 26 dniach, to jest do dnia 22 listopada 2015 roku, w wysokości 676,80 złotych.

bezsporne: warunki umowy pożyczki z dnia 27 października 2015 roku k. 20, przelew k. 21.

W dniu 30 maja 2016 roku - (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., działając jako wspólnik spółki (...) sp. z o.o. spółka jawna, wniósł wkład w postaci pakietu wierzytelności przysługujących pożyczkodawcy z tytułu zawartych umów pożyczek. W tym samym dniu została zawarta również umowa sprzedaży pomiędzy (...) sp. z o.o. spółka jawna a pożyczkodawcą, której przedmiotem była sprzedaż pakietu wierzytelności przysługujących pożyczkodawcy.

W dniu 9 czerwca 2016 roku spółka (...) sp. z o.o. spółka jawna dokonała cesji wierzytelności na rzecz powoda. W dniu 25 stycznia 2016 roku powód przekazał pozwanej – za pośrednictwem czeku- kwotę pożyczki i w wysokości 1 500,00 zł oraz przesłał uaktualnioną wersję harmonogramu spłat.

bezsporne: protokół posiedzenia wraz z załącznikami k. 23 – 42.

Powód sporządził powiadomienie pozwanego o cesji wierzytelności i wezwał go do zapłaty.

bezsporne: powiadomienie dłużnika z dnia 10 czerwca 2016 roku k. 47.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie powód dochodził roszczenia z tytułu niespłaconej umowy pożyczki, na którą składała się kwota pożyczki w wysokości 600,00 złotych, kwota 5,30 złotych z tytułu odsetek umownych za okres od dnia 22 listopada 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, kwota 76,80 złotych z tytułu prowizji przy obsłudze pożyczki i kwota 55,00 złotych z tytułu opłat manipulacyjnych za czynności windykacyjne.

Pozwany – D. K., prawidłowo wezwany na termin rozprawy nie stawił się na rozprawę, nie zajął stanowiska w sprawie, jak również nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod jego nieobecność.

Uzasadniało to zatem, stosownie do treści art. 339§2 kpc, uwzględnienie podstawy faktycznej powoda i w konsekwencji wydanie wyroku zaocznego. Podkreślić przy tym jednak należy, że wydanie wyroku zaocznego może nastąpić tylko wówczas, gdy Sąd rozpoznający sprawę, nie ma żadnych uzasadnionych wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie. Niezależnie bowiem od ustalenia podstawy faktycznej Sąd jest zawsze zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny natomiast wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwa, gdyż w tym zakresie nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 kpc (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku, III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973, III CRN 59/73). Dlatego też obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 kpc. Brak jakichkolwiek dokumentów powoduje, że przytoczone okoliczności budzą wątpliwości co skutkuje oddaleniem powództwa - nawet przy biernej postawnie strony pozwanej - gdyż nie jest możliwym przyjęcie za prawdziwych twierdzeń pozwu. Tym bardziej, że z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

W toku niniejszego procesu strona powodowa powinna udowodnić zarówno zasadność, jak i wysokość określonej wierzytelności. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

W ocenie Sądu roszczenie strony powodowej zasługiwało na uwzględnienie w części albowiem, powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, nie wykazał aby faktycznie poniósł koszty w wysokości 55,00 złotych z tytułu opłat manipulacyjnych za czynności windykacyjne.

Powód przedłożył jedynie wydruki, z których wynika, że sporządził przedsądowe i ostateczne wezwania do zapłaty adresowane do pozwanego z dnia 12 lipca 2016 roku, 6 i 22 stycznia 2016 roku oraz z dnia 8 grudnia 2015 roku. Nie wykazał natomiast, w toku niniejszego procesu aby pisma te faktycznie zostały skutecznie doręczone pozwanemu. Powód nie przedstawił bowiem dowodu doręczenia tej korespondencji pozwanemu.

Powód nie wykazał również aby wysyłał do pozwanego wiadomości sms wzywające do dobrowolnego uregulowania zobowiązania.

Dlatego też, Sąd miał wątpliwości czy powód faktycznie poniósł koszty windykacyjne i dlatego też oddalił roszczenie w tym zakresie.

Na marginesie należy również zauważyć, że zgodnie z treścią art. 129 § 2 k.p.c. zamiast oryginału dokumentu strona może złożyć odpis dokumentu, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez notariusza albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. Z przepisu tego wynika, że moc dowodową ma kserokopia dokumentu poświadczona za zgodność a contrario mocy takiej nie ma kserokopia niepoświadczona za zgodność z oryginałem, a tym samym nie może stanowić podstawy do czynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Dotyczy to również wydruków elektronicznych.

Zatem przedłożone przez powoda wezwania przedsądowe i ostateczne, które nie została poświadczona za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych sprawy.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 100 kpc, który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

W przedmiotowej sprawie powód uległ tylko co do nieznacznej części swojego żądania, a mianowicie w zakresie kwoty 55,00 złotych.

Na koszty procesu składa się opłata stała od pozwu w wysokości 30,00 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych oraz wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata w wysokości 360,00 złotych.

Na mocy art. 333 § 1 kpc Sąd z urzędu nadał wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności.