Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Małgorzata Janicz

Sędziowie: SA Maria Mrozik - Sztykiel /spr./

SO(del) Anna Kalbarczyk

Protokolant: sekr.sąd. Łukasz Jachowicz

przy udziale prokuratora Alicja Gajdamowicz i oskarżycielki posiłkowej

M. Ż.

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2017r.

sprawy Z. S. (poprzednie nazwisko S. - Ż.) zd. K. ur. (...) w R. s.H. i M. zd. F.

z powodu apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie

z dnia 7 listopada 2016 r. sygn. V K 177/14/„subs”

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu Warszawa - Praga w Warszawie

UZASADNIENIE

Z. S. (poprzednie nazwisko S. – Ż.) subsydiarnym aktem oskarżenia M. Ż. został oskarżony o to, że:

-działając w krótkich odstępach czasu w okresie od stycznia 2012 r. do bliżej nieokreślonego dnia, lecz nie później niż do dnia 20 grudnia 2013 r., w D. i w W. dokonał przywłaszczenia mienia ruchomego w postaci obrazów, stanowiącego składniki majątku wspólnego (własność majątkowa małżeńska) małżonków M. Ż. oraz J. Ż. o znacznej wartości, nie mniejszej niż 4.400.000 zł na szkodę M. Ż.

tj. o przestępstwo z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie wyrokiem z dnia 7 listopada 2016 r. sygn. akt V K 177/14/„subs” oskarżonego Z. Ż. uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu, kosztami postępowania obciążając M. Ż..

Apelację od tego wyroku wniósł pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej subsydiarnej M. Ż..

Apelacja zarzuca wyrokowi:

I.Na podstawie art. 438 pkt 2) k.p.k. naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj.:

1.naruszenie art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., polegające na tym, że Sąd I Instancji nie wziął pod uwagę wszystkich okoliczności sprawy, tj. skoncentrował się wyłącznie na okolicznościach, które w ocenie Sądu przemawiały za uniewinnieniem oskarżonego, przy jednoczesnym pominięciu okoliczności przemawiających na niekorzyść Oskarżonego; dokonał dowolnej, a nie swobodnej, oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz nie przyjął za podstawę wyroku całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, co m.in. przejawiało się w:

a)niewzięciu pod uwagę okoliczności, że Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu („o ile jest to przestępstwo”);

b)braku wyciągnięcia logicznego wniosku o istnieniu po stronie Oskarżonego zamiaru zaboru obrazów, zarówno na podstawie treści wyjaśnień samego Oskarżonego, jak i innych dowodów zgromadzonych w sprawie — z których wynika, że Oskarżony do chwili obecnej zataja przed Sądem i Oskarżycielką Posiłkową Subsydiarną, gdzie aktualnie znajdują się zabrane przez niego obrazy, a ponadto Oskarżony wielokrotnie odmawiał zwrotu obrazów z powołaniem się na nieprawdziwe, pozorne i niespójne logicznie okoliczności i stan ten jest trwały, gdyż upłynęło już ponad cztery i pół roku od drugiego zaboru obrazów - podczas gdy z zasad doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania wynika, że osoba zachowująca się tak, jak Oskarżony wobec obrazów, działa z zamiarem ich przywłaszczenia;

c)nieprzyjęciu za podstawę wyroku okoliczności wynikających z zeznań Oskarżycielki Posiłkowej Subsydiarnej, z których wynika m.in., że Oskarżony w rzeczywistości w ogóle nie ma zamiaru dokonania zwrotu obrazów, a przyczyny, które Oskarżony podaje jako okoliczności rzekomo uzasadniające brak dokonania takiego zwrotu — są nieprawdziwe i podnoszone są przez Oskarżonego jedynie dla pozoru

- które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia w zakresie ustalenia istnienia zamiaru przywłaszczenia dziewięciu obrazów;

2.naruszenie art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 217 § 1 k.p.k., poprzez bezzasadne oddalenie wniosku dowodowego o zażądanie dobrowolnego wydania od Oskarżonego oraz innych podmiotów (spółek) wskazanych we wniosku pełnomocników Oskarżycielki Posiłkowej Subsydiarnej dziewięciu obrazów (tj. obrazu H. S. pt. (...), obrazu W. C. pt. (...), obrazu O. B. pt. (...), obrazu W. P. pt. (...) [szkic], obrazu L. G. pt. (...), obrazu T. M. pt. (...), obrazu E. Z. pt. (...), obrazu E. Z. pt. (...) obrazu E. Z. pt. (...)), a w razie odmowy, o przeprowadzenie ich odebrania - mimo, że przeprowadzenie tych dowodów jest przydatne do stwierdzenia okoliczności, które miały zostać udowodnione tymi dowodami, tj. w szczególności przydatne do stwierdzenia gotowości po stronie Oskarżonego do dobrowolnego wydania tych obrazów oraz faktycznego miejsca i sposobu ich przechowywania, co mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia w zakresie ustalenia istnienia zamiaru przywłaszczenia dziewięciu obrazów;

3. naruszenie art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k., poprzez bezzasadne oddalenie następujących wniosków dowodowych:

a)o dołączenie do akt niniejszej sprawy akt sprawy o sygn. akt: II Ns 1276/13, która aktualnie toczy się przed Sądem Rejonowym dlaW. P. w W. II Wydział Cywilny z wniosku Oskarżycielki Posiłkowej Subsydiarnej z udziałem Oskarżonego m.in. o podział majątku wspólnego

b)o dołączenie do akt niniejszej sprawy akt sprawy o sygn. akt: II C 821/13, która toczyła się przed Sądem OkręgowymW. P. w W. II Wydział Cywilny z powództwa Oskarżonego przeciwko Oskarżycielce Posiłkowej Subsydiarnej o zapłatę tytułem zwrotu nakładów

- mimo, że okoliczności, które mają być udowodnione dowodami z dokumentów znajdujących się w aktach powyższych postępowań sądowych, tj. w szczególności istnienie po stronie Oskarżonego zamiaru przywłaszczenia obrazów, w tym także brak dochodzenia przez Oskarżonego jakichkolwiek roszczeń, które rzekomo miałyby uzasadniać zatrzymanie obrazów, mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, a ponadto wnioski te nie zmierzały w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania, które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia w zakresie ustalenia istnienia zamiaru przywłaszczenia obrazów;

4.naruszenie art. 170 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 180 § 2 k.p.k., poprzez bezzasadne oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie radcy prawnego J. M., mimo że przeprowadzenie tego dowodu jest dopuszczalne, natomiast wymagałoby to uprzedniego zwolnienia tej osoby przez Sąd od obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej — czego jednak Sąd I instancji w ogóle nawet nie rozważał, które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia w zakresie ustalenia istnienia zamiaru przywłaszczenia dziewięciu obrazów, gdyż z oświadczenia złożonego do akt sprawy przez radcę prawnego J. M. wynika, że ma on wiedzę na temat losu obrazów zabranych przez Oskarżonego;

II.Na podstawie art. 438 pkt 3) k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mianowicie:

1.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarczył podstaw do uznania, że Oskarżony działał z zamiarem „przywłaszczenia” mienia ruchomego w postaci dziewięciu obrazów, tj. obrazu autorstwa H. S. pt. (...), obrazu autorstwa W. C. pt. (...), obrazu autorstwa O. B. pt. (...), obrazu autorstwa W. P. pt. (...) (szkic), obrazu autorstwa L. G. pt. (...), obrazu autorstwa T. M. pt. (...), obrazu autorstwa E. Z. pt. (...), obrazu autorstwa E. Z. pt. (...), obrazu autorstwa E. Z. pt. (...), podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym w postaci wyjaśnień złożonych przez Oskarżonego zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i na etapie postępowania przed Sądem I instancji, dowodów z dokumentów załączonych do zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa w postaci korespondencji elektronicznej pełnomocników Stron oraz wezwań do zwrotu obrazów (Załączniki nr od 4 do 7 do zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa) dostarcza dostatecznych podstaw do uznania, że Oskarżony działał z zamiarem przywłaszczenia ww. obrazów, albowiem:

a)Włączył przedmiotowe obrazy do majątku własnego, a co najmniej przyjął je do własnej, wyłącznej dyspozycji i czynił to wbrew woli Oskarżycielki Posiłkowej Subsydiarnej ;

b)Pomimo wielokrotnego żądania przez Oskarżycielkę Posiłkową Subsydiarną lub jej pełnomocników zwrotu przedmiotowych dziewięciu obrazów, odmówił ich wydania (w tym także w toku niniejszego postępowania);

c)Oskarżony wielokrotnie odmówił wskazania miejsca przechowywania 9 przedmiotowych obrazów (w tym uczynił to zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i w toku postępowania sądowego), a zatem ukrywa ww. obrazy przed Oskarżycielką Posiłkową Subsydiarną;

d)Jedynie Oskarżony decyduje o tym, na jakich zasadach (tj. gdzie, komu i kiedy) 9 przedmiotowych obrazów zostanie udostępnionych;

e)Oskarżony nie wystąpił przeciwko Oskarżycielce Posiłkowej Subsydiarnej na drogę postępowania sądowego z żadnymi roszczeniami, które mogłyby uzasadniać rzekome „zatrzymanie” obrazów „na zabezpieczenie” takich roszczeń, w szczególności Oskarżony nie dysponuje żadnym orzeczeniem w przedmiocie zabezpieczenia roszczeń, cofnął pozew o zapłatę, ani nie wystąpił z żadnymi roszczeniami w postępowaniu toczącym się przed Sądem Rejonowym dla W. P. w W. II Wydział Cywilny pod sygn. akt: II Ns 1276/13 o podział majątku wspólnego, a zatem „zatrzymanie” obrazów jest bezprawne;

- które to okoliczności - wbrew twierdzeniom Sądu I instancji - świadczą ewidentnie o tym, że Oskarżony zachowuje się względem dziewięciu przedmiotowych obrazów jak jedyny właściciel, co potwierdza istnienie po stronie Oskarżonego animi rem sibi habendi, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, albowiem błędne ustalenia faktyczne w przedmiocie zamiaru Oskarżonego (tj. uznanie przez Sąd braku zamiaru przywłaszczenia) doprowadziło do wydania przez Sąd I instancji wyroku uniewinniającego;

2.Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarczył podstaw do uznania, że Oskarżony włączył trwale dziewięć przedmiotowych obrazów do majątku wspólnego, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że Oskarżony jest wyłącznym dysponentem - wbrew woli Oskarżycielki Posiłkowej Subsydiarnej - przedmiotowych obrazów co najmniej od 18 maja 2012 r., a zatem przez okres ponad czterech lat samodzielnie decyduje o tym, gdzie obrazy będą przechowywane (ukrywa je), na jakich zasadach (w tym gdzie, kiedy i komu) je udostępni, odmawia zwrotu czy choćby udostępnienia obrazów Oskarżycielce Posiłkowej Subsydiarnej (co miało miejsce także w toku postępowania przed Sądem I instancji), a zatem przez okres ponad czterech lat zachowuje się jak jedyny właściciel, co świadczy o woli trwałego włączenia przedmiotowych obrazów do swego majątku osobistego, a co najmniej ich przyjęcia do własnej, wyłącznej dyspozycji, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, albowiem Sąd I instancji przyjął, że Oskarżony zamierza zwrócić przywłaszczone obrazy i nie ma woli trwałego ich włączenia do majątku osobistego, czego konsekwencją było uniewinnienie Oskarżonego;

3.Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez wyprowadzenie z materiału dowodowego wniosków zeń nie wynikających oraz ustalenie, niezgodnie z treścią dowodów zgromadzonych w sprawie, że:

a) Oskarżycielka Posiłkowa Subsydiarna sama dostarczyła podstaw do uznania, że Oskarżony nie przywłaszczył mienia ruchomego w postaci dziewięciu obrazów wymienionych w postanowieniu o umorzeniu śledztwa z dnia 28 kwietnia 2014 r. (sygn. akt: 2 Ds. 5/14/Sp) oraz w postanowieniu z dnia 30 września 2014 r. (sygn. akt: 2 Ds. 779/14/Sp), albowiem „we wniosku o podział majątku wspólnego małżonków wśród składników majątku wspólnego /podkreślenie sądu/ w pkt 5 dotyczącym ruchomości wymienionych postało 8 z 9 obrazów, które były przedmiotem ponownego umorzenia postępowania, i które w konsekwencji mogły mieścić się w zakresie subsydiarnego aktu oskarżenia (...) skoro zaś sama strona oskarżenia 8 z tych obrazów określa jako mienie wspólne małżonków, to jasny sposób zaprzecza temu, aby oskarżony włączył do swojego majątku odrębnego, czyli zaprzecza temu, aby je przywłaszczył”, podczas gdy przywołane wyżej okoliczności mogą jedynie stanowić dowód tego, że zgodnie z oświadczeniem Wnioskodawczym na dzień ustania wspólności majątkowej małżeńskiej, tj. na dzień 02 lutego 2012 r., przedmiotowe obrazy wchodziły w skład majątku wspólnego (oczywistym jest, że Sąd właściwy dla podziału majątku wspólnego ma obowiązek ustalić skład majątku wspólnego na dzień ustania wspólności majątkowej małżeńskiej), podczas gdy - trzymając się treści postanowienia o ponownym umorzeniu śledztwa - do przywłaszczenia przedmiotowych obrazów przez Oskarżonego doszło w dniu 18 maja 2012 r., a zatem już po dacie ustania wspólności majątkowej małżeńskiej, a zatem wnioski wyprowadzone przez Sąd z faktu wskazania przedmiotowych obrazów w pkt I ppkt 5 petitum wniosku o podział majątku wspólnego są błędne, co miało ewidentny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, albowiem Sąd I instancji uznał, że przywołane wyżej okoliczności stanowią dowód tego, że przywłaszczenie nie miało miejsca;

b) Analogicznie Sąd I instancji także błędnie wyprowadził wnioski odnośnie braku przywłaszczenia przez Oskarżonego przedmiotowych dziewięciu obrazów z faktu wymienienia przez Oskarżycielkę Posiłkową Subsydiarną w pkt II ppkt 4 i 5 petitum dwóch obrazów w postaci obrazu autorstwa V. H. pt. (...) oraz obrazu autorstwa T. S. pt. (...), co w ocenie Sądu świadczyć miało o tym, że „strona oskarżenia doskonale rozróżniała sytuacja w której pewne składniki majątkowe, wg niej wchodziły w skład majątku wspólnego, od sytuacji, gdy pewne składniki majątku wspólnego przestały już wchodzić do tego kręgu, a pieniądze uzyskane z ich sprzedaży znalazły się u oskarżonego”, podczas gdy rzetelna analiza treści petitum wniosku o podział majątku prowadzi do jednoznacznego wniosku, że Oskarżycielka Posiłkowa Subsydiarna także ww. dwa sprzedane przez Oskarżonego obrazy wymieniła w pkt I ppkt 5 poz. 46) i 47) petitum wniosku o podział majątku wspólnego jako stanowiące składniki majątku wspólnego na dzień ustania wspólności majątkowej małżeńskiej, tj. na dzień 02 lutego 2012 r., natomiast oczywistym jest, że przedmiotem podziału w ramach postępowania sądowego mogą być jedynie te składniki, które nadal istnieją w chwili dokonywania podziału, stąd ww. dwa obrazy - w związku z ich zbyciem - nie mogą stać się przedmiotem podziału i z tego też powodu zostały zgłoszone roszczenia wymienione w pkt II petitum wniosku o podział majątku wspólnego, a zatem - wbrew twierdzeniom Sądu - stanowisko Oskarżycielki Posiłkowej Subsydiarnej jest konsekwentne i nie może stanowić dowodu tego, że przywłaszczenie nie miało miejsca, co miało ewidentny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, albowiem Sąd I instancji uznał, że przywołane wyżej okoliczności stanowią dowód tego, że przywłaszczenie nie miało miejsca.

Podnosząc powyższe zarzuty apelacja wnosi o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Ponadto wnosi o zasądzenie od Oskarżonego na rzecz Oskarżycielki Posiłkowej Subsydiarnej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Apelacja nie kwestionuje okoliczności przedmiotowych czynu zarzucanego oskarżonemu Z. S. (poprzednie nazwisko S.-Ż.), które według stanowiska Sądu Okręgowego polegały na tym, że oskarżony w połowie maja 2012 r. zabrał z domu w D. dziewięć obrazów, które zostały nabyte w czasie trwania związku małżeńskiego z oskarżycielką posiłkową M. Ż., a które zgodnie z treścią umowy notarialnej zawartej między ww. stronami w dniu 2 lutego 2012 r. stanowiły wyłączną jej własność. Te okoliczności również nie są kwestionowane przez oskarżonego. Kwestią sporną są okoliczności podmiotowe czynu, a więc czy oskarżony przywłaszczył sobie przedmiotowe obrazy jak uznaje skarżący, czy też nie miał zamiaru dokonania przywłaszczenia zabranych obrazów jak wyjaśnia oskarżony, twierdząc jednocześnie, iż stanowią one własność M. Ż..

Sąd Okręgowy podjął próbę dokonania ustaleń w aspekcie zamiaru oskarżonego, jednak w tym zakresie należy podzielić stanowisko apelacji, iż uczynił to z naruszeniem przepisów postępowania, szczególnie art. 410 kpk, co niewątpliwie mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku w postaci błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego orzeczenia.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, iż decydującym elementem dla dokonania ustaleń odnośnie zamiaru oskarżonego były zdarzenia, do których doszło między stronami już po wejściu w posiadanie obrazów przez oskarżonego. Głównie chodzi o toczące się postępowanie o podział majątku wspólnego, a którego przedmiotem jest również „badanie ważności” ww. umowy z dnia 2 lutego 2012r. o zniesienie wspólności majątkowej i podział majątku wspólnego. Stanowisko Sądu ma dodatkowo uzasadniać to, że oskarżony zaprzecza zamiarowi przywłaszczenia obrazów, że wyjaśniał, iż nie jest „pasjonatem malarstwa”, a nadto obrazy te ze względu na ich wartość, aczkolwiek stanowiącą mienie wielkiej wartości, to dla oskarżonego – jak uznał tenże Sąd – nie stanowiły „najcenniejszych składników” majątkowych, jak też to, że M. Ż. w późniejszym procesie o zniesienie wspólności majątkowej obrazy te włączyła do tej wspólności.

Powyższe okoliczności wynikają z twierdzeń stron oraz wyjaśnień oskarżonego, jednakże należy zgodzić się ze skarżącym, iż w świetle całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie nie mogą li tylko one stanowić podstawy do poczynienia ustaleń w zakresie zamiaru oskarżonego.

To, że między stronami toczy się postępowanie cywilne nie oznacza automatycznie, iż oskarżony nie mógł popełnić zarzucanego czynu, jak też nie jest co do zasady wykluczona możliwość przywłaszczenia sobie przez jedną ze stron przedmiotów stanowiących wspólność majątkową. Deklaracje oskarżonego co do jego zamiaru też nie są elementem, który może zdeterminować treść rozstrzygnięcia, a szczególnie w sytuacji gdy poza zainteresowaniem sądu orzekającego pozostały okoliczności niemniej istotne dla ostatecznej decyzji.

Jeżeli chodzi o wyjaśnienia oskarżonego to ich analiza nie może ograniczać się do wspomnianych jego deklaracji, ale winna obejmować całokształt złożonych wyjaśnień, które muszą zostać poddane ocenie tak jak inne dowody w ramach art. 7 kpk. Oskarżony nie tylko potwierdził zabór obrazów, ale – jak słusznie podnosi skarżący – jednoznacznie stwierdził, iż obrazy te na mocy zawartej umowy notarialnej o ustanowienie rozdzielności majątkowej i podział majątku wspólnego stanowiły, i nadal według niego stanowią, własność M. Ż.. Ponadto podawał powody dokonania zaboru, przy czym ulegały one ewolucji, co dla Sądu I instancji winno stanowić sygnał dla wyjaśnienia sprzeczności, w tych wyjaśnieniach, a następnie dokonania wnikliwej ich analizy i oceny, od czego Sąd Okręgowy uchylił się. W tym zakresie zeznania pokrzywdzonej co do motywu działania oskarżonego stanowią jedynie jej osąd, który może, ale nie musi, pokrywać się z rzeczywistym motywem działania oskarżonego, a na pewno nie może stanowić dowodu przesądzającego o rozstrzygnięciu. Można też zauważyć, że podawany przez pokrzywdzoną motyw zemsty ze strony oskarżonego nie wyklucza zamiaru przywłaszczenia przez niego obrazów, tak jak i deklaracje zwrotu, czy nawet późniejszy zwrot zabranej cudzej rzeczy.

Ustalenia w zakresie zamiaru oskarżonego winny być dokonane nie tylko na podstawie wyjaśnień oskarżonego i to fragmentarycznych, ale muszą uwzględniać całokształt dowodów zebranych w sprawie, ich wymowę i okoliczności z nich wynikające. Dlatego trafnie skarżący zarzuca Sądowi Okręgowemu naruszenie art. 410 kpk, bowiem poza rozważaniami tego Sądu pozostały istotne dla rozstrzygnięcia dowody. Poza analizą Sądu Okręgowego pozostały okoliczności dotyczące bezspornych faktów, a mianowicie, to że w dniu 2 lutego 2012 r. wówczas strony, jeszcze jako małżonkowie, zawarły akt notarialny (k 18), w którym dokonały rozdzielności majątkowej, a także podziału majątku, w wyniku którego 39 obrazów przypadło oskarżycielce posiłkowej M. Ż.. W związku z tą umową oskarżony przekazał jej te obrazy, w tym 9 będących przedmiotem niniejszego postępowania. Obrazy znajdowały się w domu w D., która to nieruchomość zgodnie z § 7 ww. aktu notarialnego stanowi współwłasność stron po ½ części, a koszty jej utrzymania miał ponosić oskarżony. W dniu 18 maja 2012 r. wyznaczono termin rozprawy rozwodowej między stronami, na który nie stawiła się M. Ż.. Według jej zeznań w tym dniu (nocą) oskarżony zabrał podczas jej nieobecności w D. przedmiotowe obrazy, nie po to aby jej oddać, przy czym były to obrazy najcenniejsze z jej kolekcji. W dniu 23 stycznia 2013 r. pełnomocnik M. Ż. skierował do pełnomocnika Z. S. pismo o zwrot obrazów (k 58). Zmiana stosunków między stronami nastąpiła dopiero w 2013 r. bowiem 30 stycznia 2013 r. w imieniu M. Ż. zostało skierowane pismo –oświadczenie do oskarżonego o uchyleniu się od skutków prawnych ww. umowy zawartej w dniu 2 lutego 2012 r. i w dniu 22 października 2013 r. został w jej imieniu złożony w sądzie wniosek o podział majątku wspólnego i postępowanie nadal się toczy. W tej sytuacji skoncentrowanie uwagi tylko na zaborze obrazów przez oskarżonego, jego wyjaśnieniach i procesie o podział wspólności majątkowej słusznie zostało uznane przez skarżącego za naruszenie zasad procedowania przez Sąd I instancji. Nie można bowiem zaakceptować stanowiska tego Sądu, iż powyżej zaprezentowane okoliczności wynikające z dowodów zgromadzanych w sprawie nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia, o czym przekonuje fakt, iż Sąd ten pozostawił je poza analizą i oceną w aspekcie zamiaru oskarżonego Z. S.. Okoliczności te przecież uprawniają do stwierdzenia, że dla oskarżonego oczywistym było, iż prawo do rozporządzania przedmiotowymi obrazami należy do M. Ż., że on nie ma tytułu prawnego do dysponowania nimi, chociaż ma obowiązek, zgodnie z umową, utrzymywania nieruchomości w D., gdzie znajdowały się te obrazy. Oskarżycielka od prawie 5 lat pozbawiona jest władztwa nad tymi obrazami, a zabór ich nastąpił zanim między stronami rozpoczął się spór cywilny. Obrazy są jedynie w dyspozycji oskarżonego, w nieznanym dla niej do dnia dzisiejszego miejscu ich przechowywania, nie ma ona wpływu na okoliczności i warunki ich przechowywania, a także na ich los w znaczeniu ogólnym, co uprawnia do uznania, iż nie jest pozbawione racji twierdzenie skarżącego, iż obrazy zostały przed nią ukryte. Oskarżony kategorycznie zamanifestował brak woli zwrotu obrazów, a swoim działaniem wyeliminował efektywne władztwo pokrzywdzonej nad tymi obrazami i taki stan trwa prawie od 5 lat.

Powyższe okoliczności zobowiązywały Sąd I instancji do ich wnikliwego rozważenia czy oskarżonemu towarzyszył zamiar definitywnego pozbawienia M. Ż. władztwa nad obrazami, przedmiotami o specyficznych właściwościach, co do których pozbawienie jej władztwa tworzy stan nieodwracalnej szkody, a więc czy można stwierdzić istnienie u oskarżonego kierunkowego zamiaru, w postaci określanego w orzecznictwie i doktrynie prawniczej jako animus rem sibi habendi, charakterystycznego dla przestępstwa przywłaszczenia cudzego mienia. To, że oskarżony nie podjął działań zmierzających do sprzedaży obrazów nie może być uznane za okoliczność przeczącą jego zamiarowi ich przywłaszczenia.

Należy podnieść że wyrazem ustawowego postulatu wyrażonego w art. 2 § 2 kpk, by ustalenia faktyczne odpowiadały prawdzie jest nakaz badania oraz uwzględniania okoliczności zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, co w postępowaniu sądowym jest osiągalne tylko wtedy, gdy przedmiotem zainteresowania jest cały zebrany w sprawie materiał dowodowy bez pominięcia istotnych jego części i gdy całokształt tego materiału stanie się następnie przedmiotem rozważań sądu. Ponieważ Sąd Okręgowy nie wywiązał się z tego obowiązku procesowego koniecznym stało się uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, celem przeprowadzenia przewodu sądowego w zakresie jaki ma znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia, co pozwoli na ujawnienie istotnych dowodów, które następnie powinny być zgodnie z art. 410 kpk poddane analizie, a nadto ocenie zgodnie z art. 7 kpk. Tylko wówczas możliwe jest dokonanie prawidłowych ustaleń, które winny stanowić podstawę wyroku sądowego. Dla Sądu oczywistym winno być, iż ze względu na kierunek apelacji możliwe jest jedynie rozpoznawanie niniejszej sprawy w ramach postawionego oskarżonemu Z. S. zarzutu.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na mocy art. 437 § 2 kpk orzekł jak w wyroku.