Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2017 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa T. (...) z siedzibą w W.

przeciwko A. M.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 635/16 upr.

UZASADNIENIE

Powód T. (...) z siedzibą w W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew przeciwko A. M. o zapłatę kwoty 463,13 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu – do rozpoznania w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 28 października 2010 roku pozwany zawarł z pierwotnym wierzycielem Bankiem (...) S.A. umowę bankową nr (...), na podstawie której pozwany otrzymał określoną w umowie kwotę pieniężną, jednocześnie zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach precyzyjnie określonych w przedmiotowej umowie. Pozwany nie wywiązał się jednak z warunków przedmiotowej umowy, w związku z czym niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna. Na mocy umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 czerwca 2015 roku przedmiotowa wierzytelność została nabyta przez C. (...) z siedzibą w K. (obecnie L. (...) z siedzibą w K.), który następnie scedował ją na rzecz powoda na mocy umowy z dnia 09 lipca 2015 roku. Powód podkreślił, iż na dochodzoną kwotę składają się: kwota 392,36 zł tytułem należności głównej, kwota 0,31 zł tytułem odsetek umownych naliczonych przez pierwotnego wierzyciela, kwota 29,83 zł tytułem odsetek karnych naliczonych za opóźnienia w spłatach zobowiązania przez pierwotnego wierzyciela, kwota 20,53 zł tytułem odsetek w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP naliczone przez powoda od dnia 24 czerwca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, kwota 20,10 zł tytułem odsetek w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP naliczone przez powoda, jednak nie wyższej niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia 05 lipca 2016 roku.

Wobec stwierdzonego braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym postanowieniem z dnia 14 października 2016 roku wydanym w sprawie VI Nc-e 1141925/16 Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Człuchowie.

Pozwany A. M. na rozprawie w dniu 02 lutego 2017 roku zakwestionował powództwo zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Pozwany podkreślił, iż z pozwu oraz z przedłożonych przez powoda dokumentów nie wynika z jakiego tytułu powód dochodzi swojego roszczenia, brak jest również dokładnych informacji co do wysokości poszczególnych kwot składających się na dochodzoną należność. Pozwany wskazał, iż powód powołał się ogólnie na zawartą z pierwotnym wierzycielem umowę bankową, nie doprecyzował natomiast szczegółowo z jakiej konkretnej czynności bankowej powstało to zobowiązanie. Pozwany podkreślał, iż nie jest w stanie odnieść się do twierdzeń powoda, w szczególności ocenić czy dochodzone roszczenie – jeśli istnieje – nie jest przedawnione.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 października 2010 roku Bank (...) S.A. z siedzibą we W. zawarł z pozwanym A. U. rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego, umowę usług bankowości elektronicznej oraz umowę o kartę płatniczą, na czas nieokreślony.

(bezsporne, nadto dowód: umowa z dnia 28/10/2010r. k. 20-22)

W dniu 23 czerwca 2015 roku Bank (...) S.A. zawarł z C. (...) z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności, w której jako przedmiot przelewu wymieniono m.in. wierzytelność przysługującą Bankowi przeciwko dłużnikowi A. M..

(dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 23/06/2015r. k. 23-53)

W dniu 09 lipca 2015 roku C. (...) z siedzibą w K. zawarł z T. (...) w siedzibą w W., w której również jako przedmiot przelewu wymieniono m.in. wierzytelność wobec dłużnika A. M. nabytą od Banku (...) S.A. z siedzibą we W..

(dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 09/07/2015r. k. 54-69)

Powód wystosował do pozwanego zawiadomienie o nabyciu przysługującej Bankowi (...) S.A. z siedzibą we W. wierzytelności wobec pozwanego oraz wezwał go do zapłaty całkowitego zadłużenia w kwocie 451,21 zł.

(dowód: zawiadomienie z dnia 21/07/2015r. k. 72, wezwanie do zapłaty z dnia 21/07/2015r. k. 71)

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem niniejszego postępowania było roszczenie powoda wynikające – jak wywodził powód – z wierzytelności przysługującej wobec pozwanego A. M., nabytej od C. (...) z siedzibą w K., który nabył przedmiotową wierzytelność od pierwotnego wierzyciela Banku (...) S.A. z siedzibą we W.. Dookreślając podstawę żądania powód twierdził jedynie, iż przedmiotowa wierzytelność wynikała z niewywiązania się przez pozwanego z przyjętego na siebie zobowiązania wynikającego z umowy bankowej nr (...) z dnia 28 października 2010 roku.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanego, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, a po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzeczniczą obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest – czy też nie jest – dostateczny do jej rozstrzygnięcia ( art. 316 § 1 in principio k.p.c. ). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznany spór jest ich sprawą, a nie sądu.

Sąd w niniejszej sprawie przeprowadził postępowanie dowodowe w oparciu o zaoferowany przez powoda materiał dowodowy złożony wraz z pozwem.

Dodatkowo w tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 509 k.c. przelew wierzytelności oznacza przeniesienie wierzytelności oznaczonej co do tożsamości i dla skuteczności takiej transakcji konieczne jest precyzyjne oznaczenie przenoszonej wierzytelności. Oznacza to, że skuteczne wywodzenie uprawnień z faktu nabycia wierzytelności na podstawie umowy cesji wymaga udowodnienia bez wątpliwości, że do cesji konkretnej wierzytelności doszło.

W ocenie Sądu powód w niniejszej sprawie udowodnił fakt zawarcia umowy bankowej z dnia 28 października 2010 roku między pozwanym a Bankiem (...) S.A. z siedzibą we W. ( dowód: umowa z dnia 28/10/2010r. k. 20-22), jak również fakt zawarcia umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 czerwca 2015 roku pomiędzy Bankiem (...) S.A. z siedzibą we W. a C. (...) z siedzibą w W. ( dowód: umowa z dnia 23/06/2015r. k. 23-53) oraz fakt zawarcia umowy przelewu wierzytelności z dnia 09 lipca 2015 roku pomiędzy C. (...) z siedzibą w W. a powodem ( dowód: umowa z dnia 09/07/2015r. k. 54-69). Okoliczności te nie zostały również zakwestionowane przez pozwanego.

Natomiast okoliczności wywodzone przez powoda co do źródła powstania zobowiązania nie zostały przez powoda wykazane. Powód w treści uzasadnienia pozwu wskazywał, iż na mocy umowy bankowej z dnia 28 października 2010 roku pozwany otrzymał od Banku (...) S.A. określoną w umowie kwotę pieniężną, jednocześnie zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach określonych w umowie, przy czym pozwany nie wywiązał się z ciążącego na nim zobowiązania.

Pozwany zakwestionował twierdzenia powoda wskazując, iż na podstawie dołączonej do pozwu umowy bankowej nie sposób wywnioskować z jakiego tytułu pozwany jest zobowiązany do zapłaty.

Z analizy materiału dowodowego w postaci umowy bankowej, na którą powołuje się powód, wynika, iż w dniu 28 października 2010 roku pozwany zawarł z Bankiem (...) S.A. z siedzibą we W. umowę rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego, umowę usług bankowości elektronicznej (...) oraz umowę o kartę płatniczą. Na podstawie tej umowy Bank otworzył i prowadził dla pozwanego rachunek oszczędnościowo rozliczeniowy, umożliwił pozwanemu korzystanie z usługi bankowości elektronicznej (...) oraz wydał mu kartę płatniczą V.. Z umowy tej nie wynika natomiast, aby Bank tylko w związku z zawarciem tej umowy przekazał pozwanemu do dyspozycji jakąkolwiek kwotę pieniężną, którą pozwany zobowiązany był zwrócić na zasadach określonych w tej umowie. Wskazał na to pozwany i podkreślił, iż powód nie doprecyzował zobowiązania, które mogło ewentualnie powstać w trakcie realizacji umów z dnia 28 października 2010 roku. Zaprzeczenie tych okoliczności przez pozwanego powoduje, iż są to okoliczności sporne i jako takie wymagają dowodu. To powód na podstawie tych okoliczności wywodził skutki prawne i to na nim spoczywał ciężar wykazania okoliczności związanych z realizacją umowy, która była przedmiotem rozstrzygania przez Sąd w niniejszej sprawie. Powód natomiast nie zaoferował żadnego innego dowodu na potwierdzenie wywodzonych przez siebie okoliczności, a obejmujących wykazanie powstania zobowiązania podstawowego, z którego dochodził w niniejszej sprawie należności od pozwanego, w szczególności z jakiej konkretnej czynności bankowej (umowa, na którą powoływał się powód dotyczyła zawarcia trzech czynności bankowych) i w jakim okresie obowiązywania umowy powstało zobowiązanie, którego dotyczy powództwo w niniejszej sprawie. Podkreślić należy, iż powód nie wywodził nawet, że jakieś zobowiązanie pozwanego powstało w okresie realizacji obowiązków wynikających z czynności bankowych, których dotyczy umowa. Uzasadniając żądanie wskazywał jedynie, iż umowa z dnia 28 października 2010 roku wprost dotyczyła wypłaty na rzecz pozwanego przez bank określonej kwoty z obowiązkiem zwrotu, tymczasem zobowiązania takiej treści złożona do akt umowa w ogóle nie zawierała.

Wątpliwości, które powstały w związku ze złożonym przez powoda materiałem dowodowym czynią nie wykazanym roszczenie powoda w niniejszej sprawie, w związku z czym Sąd oddalił powództwo.