Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Jabłoński

Protokolant: Katarzyna Nowopolska

z udziałem Prokuratora Prokuratury Rejonowej G.-Ś. w G. D. K. (1)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 16 sierpnia i 15 listopada 2016 roku oraz 3 stycznia, 9 marca i 13 kwietnia 2017 roku sprawy

D. K. (2) , syna M. i K., z domu H.,

urodzonego (...) w G.,

D. M. (1) , syna H. i E., z domu K.,

urodzonego (...) w G.,

M. M. (1) , syna H. i E., z domu K.,

urodzonego (...) w G.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 10 kwietnia 2016 roku w G. działając wspólnie i w porozumieniu po uprzednim użyciu przemocy wobec M. W. poprzez wykręcenie ręki, chwycenie od tyłu za szyję zabrali w celu przywłaszczenia telefon komórkowy o wartości 50 zł, czym działali na szkodę M. W., przy czym D. K. (2) czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 27.03.2010 r., 14.06.2010 – 28.01.2011 r., 22.02.2011 r., 27.04.2012 r. – 17.08.2014 r. w całości kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym z dnia 18.04.2012 r. Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku w sprawie II K 84/12 za czyny z art. 280 §1 k.k. i inne,

tj. o czyn z art. 280 §1 k.k. a wobec D. K. (2) o czyn z art. 280 §1 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k.,

I.  oskarżonego D. K. (2) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu i za to na podstawie art. 280 §1 k.k. skazuje oskarżonego na karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego D. M. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu i za to na podstawie art. 280 §1 k.k. skazuje oskarżonego na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

III.  oskarżonego M. M. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu z tym ustaleniem, że czyn ten w odniesieniu do oskarżonego M. M. (1) stanowi wypadek mniejszej wagi, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 280 §1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. i za to przy zastosowaniu art. 37a k.k. na podstawie art. 283 k.k., art. 34 §1, §1a pkt 1 k.k., art. 35 §1 k.k. wymierza oskarżonemu karę roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

IV.  na podstawie art. 46 §1 k.k. orzeka wobec oskarżonych D. K. (2), D. M. (1) i M. M. (1) obowiązek naprawnienia szkody wyrządzonej przestępstwem w całości poprzez solidarny obowiązek zapłaty na rzecz M. W. kwoty 50 zł (pięćdziesiąt złotych);

V.  na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej oskarżonemu D. K. (2) kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu rzeczywiste pozbawienie wolności w niniejszej sprawie od dnia 28 kwietnia 2016 roku godzina 12.00 do dnia 8 lipca 2016 roku;

VI.  na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej oskarżonemu D. M. (1) kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu rzeczywiste pozbawienie wolności w niniejszej sprawie od dnia 29 kwietnia 2016 roku godzina 06.05 do dnia 29 kwietnia 2016 roku godzina 14.26;

VII.  na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej oskarżonemu M. M. (1) kary ograniczenia wolności zalicza oskarżonemu rzeczywiste pozbawienie wolności w niniejszej sprawie od dnia 29 kwietnia 2016 roku godzina 06.05 do dnia 29 kwietnia 2016 roku godzina 16.22 przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada dwóm dniom kary ograniczenia wolności;

VIII.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. L. kwotę 1.372,68 zł (tysiąc trzysta siedemdziesiąt dwa złote sześćdziesiąt osiem groszy) brutto za obronę udzielną oskarżonemu D. K. (2) w śledztwie oraz przed Sądem I instancji;

IX.  na podstawie art. 624 §1 k.p.k. zwalnia oskarżonych D. K. (2) i D. M. (1) od kosztów sądowych w całości, przejmując poniesione w sprawie wydatki przypadające na tych oskarżonych na rachunek Skarbu Państwa.

X.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego M. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 370 zł (trzysta siedemdziesiąt złotych) tytułem kosztów sądowych, w tym opłata w kwocie 300 zł (trzysta złotych).

Sygnatura akt II K 863/16

UZASADNIENIE

Na podstawie przeprowadzonych i ujawnionych w toku przewodu sądowego dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 kwietnia 2016 r. około godziny 22:50 M. W. rozpoczął podróż tramwajem. Zajął miejsce z tyłu pojazdu. Był wówczas ubrany w ciemną kurtkę. O godzinie 23:02:34 na tyle tego pojazdu zjawili się oskarżeni. D. K. (2), który był wówczas ubrany w nakrapianą kurtkę koloru szarego, zajął miejsce na skos przed pokrzywdzonym - po prawej stronie pojazdu; przodem do kierunku jazdy. D. M. (1), który był wówczas ubrany w jasną bluzę z kapturem, zajął miejsce na skos przed pokrzywdzonym – po prawej stronie pojazdu; tyłem do kierunku jazdy. M. M. (1), który był wówczas ubrany w ciemną bluzę, zajął zaś miejsce bezpośrednio przed pokrzywdzonym i usiadł do niego bokiem. Oskarżeni znajdowali się wówczas pod wpływem alkoholu. Zachowywali się głośno.

O godzinie 23:04 na miejsce obok pokrzywdzonego, po jego prawej stronie, przesiadł się D. M. (1). Wymieniony oskarżony zaczął wówczas słownie zaczepiać M. W.. O godzinie 23:05 D. M. (1) ściągnął nakrycie z głowy pokrzywdzonego i nałożył je na swoją głowę. Chwilę przed tym do w/w osób dołączył D. K. (2), który zajął następnie miejsce na siedzeniu bezpośrednio za pokrzywdzonym. Po chwili D. K. (2) strącił okulary z twarzy M. W.. Pokrzywdzony, zachowując spokój, starał się odzyskać zabrane mu nakrycie głowy.

M. W., o godzinie 23:05, wyciągnął należący do niego telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 50,00 złotych. Pokrzywdzony chciał odczytać otrzymaną wiadomość tekstową. D. M. (1) zaczął wówczas szarpać za rękę M. W., starając się zabrać w/w aparat telefoniczny. Pokrzywdzony zacisnął swoje ręce, w celu odparcia ataku. D. K. (2) i M. M. (1) zaczęli wyzywać M. W.. D. M. (1) zaczął wykręcać rękę pokrzywdzonego. W tym momencie, D. K. (2) złapał M. W. za szyję i odciągnął głowę pokrzywdzonego do tyłu. D. M. (1) wyrwał wówczas telefon z ręki M. W., po czym przekazał go D. K. (2) - który zwolnił uchwyt stosowny względem pokrzywdzonego. D. K. (2) zaczął następnie przeglądać zawartość tego telefonu.

Pokrzywdzony zwrócił się o oddanie zabranej rzeczy. D. M. (1) uderzył wówczas pokrzywdzonego trzy razy w brzuch. Po chwili, D. K. (2) oddał M. W. przedmiotowy telefon, a także należące do niego okulary oraz nakrycie głowy. D. M. (1) ponownie zaczął szarpać pokrzywdzonego, gdy ten trzymał w ręku należący do niego telefon. D. M. (1) wyrwał przedmiotowy aparat telefoniczny z rąk M. W., po czym przekazał go D. K. (2).

W tym czasie, w tylnej części tramwaju znajdowały się również następujące osoby – nieustalony mężczyzna, który siedział przodem do kierunku jazdy, przed miejscem zajmowanym pierwotnie przez D. M. (1) i D. K. (2), a także dwie nieustalone kobiety, które siedziały obok miejsc zajmowanych pierwotnie przez w/w oskarżonych.

Oskarżeni wysiedli na przystanku przy ulicy (...). D. K. (2) przekazał zabrany telefon M. M. (1). Pokrzywdzony udał się za oskarżonymi. Zwrócił się do nich o zwrot zabranego telefonu. D. K. (2) – w zamian za zwrot telefonu – zażądał od pokrzywdzonego pieniędzy w kwocie 50,00 zł. D. M. (1) zaczął wówczas przeszukiwać kieszenie kurtki M. W.. Po chwili, na przystanek przyjechał tramwaj jadący w kierunku G.. Pokrzywdzony udał się do pojazdu i poprosił motorniczego o zawiadomienie Policji. Oskarżeni oddalili się z miejsca. Każdy z nich poszedł w nieustalonym kierunku. Po pewnym czasie na przystanek przybył patrol Policji. M. M. (1) wykonał kilka połączeń z telefonu należącego do M. W., po czym go wyrzucił.

Funkcjonariusze Policji, w dniu 28 kwietnia 2016 r., dokonali zatrzymania płyty z nagraniem monitoringu.

Dowód: częściowo zeznania świadka M. W. (k. 3v-4, k. 23v-24, k. 84-85, k. 88-89 załącznika nr 1 do a/o oraz k. 126-127 akt głównych),

protokół zatrzymania rzeczy (k. 40-42v załącznika nr 1 do a/o),

płyta DVD z zapisem monitoringu (k. 43 załącznika nr 1 do a/o),

protokół oględzin rzeczy (k. 44-44v załącznika nr 1 do a/o),

dokumentacja fotograficzna (k. 45-46 załącznika nr 1 do a/o),

częściowo wyjaśnienia D. K. (2) (k. 74-75, k. 78, k. 111 załącznika nr 1 do a/o oraz k. 124, k. 127 akt głównych),

częściowo wyjaśnienia D. M. (1) (k. 95-96 załącznika nr 1 do a/o),

częściowo wyjaśnienia M. M. (1) (k. 102-103 załącznika nr 1 do a/o, k. 125 akt głównych),

oględziny zapisu monitoringu (k. 127-128, k. 208-209 akt głównych).

W toku czynności przeszukania D. K. (2), D. M. (1) oraz M. M. (1), nie odnaleziono telefonu marki S. (...), którego właścicielem był M. W.. Rzeczony aparat telefoniczny nie został również znaleziony w toku czynności przeszukania mieszkań zajmowanych przez każdego z oskarżonych.

Dowód: protokół przeszukania osoby (k. 16-19 załącznika nr 1 do a/o),

protokół przeszukania miejsca (k. 30-33 załącznika nr 1 do a/o),

protokół przeszukania miejsca (k. 52-53v załącznika nr 1 do a/o),

protokół przeszukania osoby (k. 54-56 załącznika nr 1 do a/o),

protokół przeszukania miejsca (k. 61-62v załącznika nr 1 do a/o),

protokół przeszukania osoby (k. 63-64v załącznika nr 1 do a/o).

D. K. (2), w toku postępowania karnego, skierował do pokrzywdzonego pismo zawierające przeprosiny.

Dowód: zeznania świadka M. W. (k. 3v-4, k. 23v-24, k. 84-85, k. 88-89 załącznika nr 1 do a/o oraz k. 126-127 akt głównych),

wyjaśnienia D. K. (2) (k. 74-75, k. 78, k. 111 załącznika nr 1 do a/o oraz k. 124, k. 127 akt głównych).

D. K. (2) został zatrzymany w dniu 28 kwietnia 2016 r. Do zatrzymania D. M. (1) oraz M. M. (1) doszło zaś w dniu 29 kwietnia 2016 r.

Dowód: protokół zatrzymania osoby (k. 13-13v załącznika nr 1 do a/o),

protokół zatrzymania osoby (k. 50-50v załącznika nr 1 do a/o),

protokół zatrzymania osoby (k. 59-59v załącznika nr 1 do a/o).

D. K. (2), przesłuchany w charakterze podejrzanego, w dniu 29 kwietnia 2016 r., przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, złożył wyjaśnienia oraz wyraził skruchę.

Vide: wyjaśnienia D. K. (2) (k. 74-75 załącznika nr 1 do a/o).

D. K. (2), przesłuchany ponownie, w dniu 29 kwietnia 2016 r., po ogłoszeniu mu postanowienia o zmianie postanowienia o przedstawieniu zarzutów przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz podtrzymał uprzednio złożone wyjaśnienia.

Vide: wyjaśnienia D. K. (2) (k. 78 załącznika nr 1 do a/o).

D. K. (2), przesłuchany w toku posiedzenia w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania, w dniu 29 kwietnia 2016 r., przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu; wyraził skruchę oraz podtrzymał uprzednio złożone wyjaśnienia.

Vide: wyjaśnienia D. K. (2) (k. 111 załącznika nr 1 do a/o).

D. K. (2), przesłuchany w toku postępowania sądowego, w dniu 16 sierpnia 2016 r., przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, złożył wyjaśnienia oraz wyraził skruchę. Oskarżony podtrzymał uprzednio złożone wyjaśnienia. W toku rozprawy oskarżony przeprosił pokrzywdzonego.

Vide: wyjaśnienia D. K. (2) (k. 124, k. 127 akt głównych).

D. M. (1), przesłuchany w charakterze podejrzanego, w dniu 29 kwietnia 2016 r., przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, złożył wyjaśnienia oraz wyraził skruchę.

Vide: wyjaśnienia D. M. (1) (k. 95-96 załącznika nr 1 do a/o).

M. M. (1), przesłuchany w charakterze podejrzanego, w dniu 29 kwietnia 2016 r., przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, złożył wyjaśnienia oraz wyraził skruchę.

Vide: wyjaśnienia M. M. (1) (k. 102-103 załącznika nr 1 do a/o).

M. M. (1), przesłuchany w toku postępowania sądowego, w dniu 16 sierpnia 2016 r., przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz odmówił składania wyjaśnień. Oskarżony podtrzymał uprzednio złożone wyjaśnienia.

Vide: wyjaśnienia M. M. (1) (k. 125 akt głównych).

D. K. (2), w chwili popełnienia przypisanego mu czynu, miał ukończone 25 lat. Oskarżony posiada wykształcenie podstawowe – z zawodu jest kucharzem. D. K. (2) nie pracuje; nie ma majątku. Utrzymywał się z prac na wolności; uzyskiwał z tego tytułu dochód w przedziale od 2400 zł do 2600 zł. Oskarżony jest kawalerem; jest ojcem jednego dziecka w wieku 6 lat, które pozostaje na jego utrzymaniu. D. K. (2) jest zdrowy; nie był leczony psychiatrycznie, odwykowo, ani neurologicznie.

Dowód: dane osobo-poznawcze (k. 124 akt głównych).

D. K. (2) był uprzednio karany sądownie. Oskarżony, zarzuconego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 27.03.2010 r., 14.06.2010 – 28.01.2011 r., 22.02.2011 r., 27.04.2012 r. – 17.08.2014 r. w całości kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 18.04.2012 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 84/12 za czyny z art. 280 §1 k.k. i inne.

Dowód: odpis wyroku łącznego Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 18 kwietnia 2012 r., sygnatura akt II K 84/12 (k. 188-189 załącznika nr 1 do a/o),

odpis wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 25 marca 2011 r., sygnatura akt II K 1076/10 (k. 190-191 załącznika nr 1 do a/o),

odpis wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 26 stycznia 2011 r., sygnatura akt II K 580/10 (k. 192-193 załącznika nr 1 do a/o),

odpis wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 26 czerwca 2012 r., sygnatura akt X K 173/12 (k. 195-196 załącznika nr 1 do a/o),

odpis wyroku łącznego Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 23 czerwca 2014 r., sygnatura akt X K 1241/13 (k. 201-203 załącznika nr 1 do a/o),

informacja o osobie z Krajowego Rejestru Sądowego (k. 218-220),

wydruki z systemu NOE-SAD (k. 23-30),

odpis wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 29 czerwca 2009 r., sygnatura akt X K 35/09 (k. 149-150).

D. M. (1), w chwili popełnienia przypisanego mu czynu, miał ukończone 24 lata. Oskarżony posiada wykształcenie średnie – nie ma wyuczonego zawodu. D. M. (1) pracuje jako magazynier; nie posiada majątku. Oskarżony jest kawalerem; jest ojcem dwojga dzieci małoletnich dzieci. D. M. (1) jest zdrowy; nie był leczony psychiatrycznie, odwykowo, ani neurologicznie.

Dowód: dane osobo-poznawcze (k. 1 akt głównych).

D. M. (1) był uprzednio karany sądownie.

Dowód: odpis wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 19 lipca 2011 r., sygnatura akt II K 151/11 (k. 185-186 załącznika nr 1 do a/o),

odpis wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 21 stycznia 2015 r., sygnatura akt X K 1426/13 (k. 198-199 załącznika nr 1 do a/o),

odpis wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 29 grudnia 2010 r., sygnatura akt X 636/10 (k. 138-139),

odpis wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 29 stycznia 2010 r., sygnatura akt X 171/09 (k. 153-154),

odpis wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 19 listopada 2012 r., sygnatura akt X K 1022/10 (k. 157-158),

informacja o osobie z Krajowego Rejestru Sądowego (k. 221-223).

M. M. (1), w chwili popełnienia przypisanego mu czynu, miał ukończone 19 lat. Oskarżony posiada wykształcenie podstawowe – nie ma wyuczonego zawodu. M. M. (1) w gospodarstwie swojego; z tego tytuły uzyskuje dochód w kwocie 1600 złotych. M. M. (1) nie ma majątku. Oskarżony jest kawalerem; nie ma potomstwa. M. M. (1) jest zdrowy; nie był leczony psychiatrycznie, odwykowo, ani neurologicznie.

Dowód: dane osobo-poznawcze (k. 124 akt głównych).

M. M. (1), w chwili popełnienia przypisanego mu czynu, nie był karany sądownie. M. M. (1) został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 22 lipca 2016 r., w sprawie o sygnaturze akt X K 285/16 za czyn z art. 279 § 1 k.k. i inne.

Dowód: informacja o osobie z Krajowego Rejestru Sądowego (k. 215-217).

Sąd zważył, co następuje:

Ustalenia stanu faktycznego sprawy Sąd oparł na istotnej części dowodów. Zebrany materiał dowodowy nie pozostawiał wątpliwości co do winy i sprawstwa każdego z oskarżonych.

Część ze zgromadzonych w sprawie dokumentów – protokoły czynności, odpisy orzeczeń, informacje o osobie z Krajowego Rejestru Sądowego - to dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Ich autentyczność ani prawdziwość treści nie była przez strony kwestionowana. Dlatego stanowią one obiektywne dowody stwierdzonych nimi okoliczności.

Sąd uwzględnił również wydruki z NOE-SAD, albowiem pochodziły one z urzędowego systemu. Treści z nich zawarte odpowiadają danym istniejącym w tej bazie. Wynikające z nich informacje stanowił w istocie potwierdzenie okresów i spraw, w których D. K. (2) był faktycznie pozbawiony wolności. Między innymi na tej podstawie możliwe było ustalenie, iż w/w oskarżony, zarzucanego mu czynu, dopuścił się w warunkach recydywy szczególnej typu podstawowego (art. 64 § 1 k.k.).

Na przymiot wiarygodności zasługiwała płyta DVD z zapisem monitoringu (k. 43 załącznika nr 1 do a/o). Podkreślenia wymaga, iż tylko jedno nagranie – oznaczone jako „KW5_23_00_00” - miało istotne znaczenie dla sprawy. Powyższe wynika wprost z treści protokołu oględzin rzeczy (k. 44-44v załącznika nr 1 do a/o) oraz oględzin nagrania dokonanego w toku postępowania sądowego (k. 127-128, k. 208-209 akt głównych). Treść zapisu wideo nie była kwestionowana przez żadną ze stron. W szczególności, nie podważano autentyczności tego nagrania. W rezultacie, nagrany przekaz stanowił obiektywną formę utrwalenia zdarzenia z dnia 11 kwietnia 2016 r. Na tej podstawie możliwe było dokładne odtworzenie przebiegu zajścia. W związku z tym, w omawianym zakresie jedynie pomocniczo oparto się na zeznaniach pokrzywdzonego oraz wyjaśnieniach oskarżonych, albowiem - dynamiczny przebieg zdarzenia, upływ czasu oraz fakt, iż każdy z oskarżonych, w inkryminowanym czasie, znajdował się w pod wpływem alkoholu, - niewątpliwie wpłynęły na możliwość precyzyjnego zrekonstruowania jego przebiegu.

Wątpliwości Sądu nie budziła zgromadzona w aktach sprawy dokumentacja fotograficzna, stanowiąca niektóre klatki z zapisu monitoringu.

Zasadniczo na uwzględnienie zasługiwały zeznania świadka M. W. (k. 3v-4, k. 23v-24, k. 84-85, k. 88-89 załącznika nr 1 do a/o oraz k. 126-127 akt głównych). Nie było wątpliwości co do tego, iż oskarżeni dopuścili się przestępstwa rozboju na szkodę w/w osoby. Sąd miał na uwadze, że zeznania świadka - w części dotyczącej opisu ich zachowań - nie były precyzyjne. Zdaniem Sądu, drobne nieścisłości w relacji świadka wynikały przede wszystkim z dynamicznego przebiegu całego zdarzenia. Podkreślić należy, iż zapis monitorigu z wnętrza tramwaju nie pozostawiał wątpliwości co do przebiegu zajścia. W tym stanie rzeczy, zeznania świadka – co do momentów utrwalonych na monitoringu – zasługiwały na uwzględnienie w zakresie, w jakim znalazły potwierdzenie w zabezpieczonym nagraniu. Pokrzywdzony wskazał, iż po dojechaniu na przystanek i wyjściu za oskarżonymi, zwrócił się do nich o zwrot zabranego telefonu. Zeznał, że mężczyzna w kolorowej kurtce (D. K. (2)) – w zamian za zwrot telefonu – zażądał od niego pieniędzy w kwocie 50,00 zł. Dodał, że mężczyzna w białej kurtce (D. M. (1)) zaczął wówczas przeszukiwać kieszenie jego kurtki. Po chwili, na przystanek przyjechał tramwaj jadący w kierunku G.. Pokrzywdzony udał się do pojazdu i poprosił motorniczego o zawiadomienie Policji. Oskarżeni oddalili się z miejsca. Po pewnym czasie na przystanek przybył patrol Policji. W podanym zakresie zeznania świadka stanowiły spójną wersję. Brak było podstaw do ich kwestionowania. Podkreślenia wymaga, iż zgodnie z relację oskarżonego M. M. (1), który fragmentarycznie pamiętał przebieg inkryminowanego zdarzenia, nie było wątpliwości co do tego, iż doszło do zaboru w celu przywłaszczenia rzeczonego telefonu, po uprzednim użyciu przemocy względem M. W.. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia zeznań pokrzywdzonego w części dotyczącej wartości utraconego telefonu, albowiem podana przez niego kwota 50,00 zł nie była kwestionowana w toku postępowania. Pokrzywdzony, w trakcie czynności okazania każdego z oskarżonych, nie miał całkowitej pewności co do wyglądu sprawców przestępstwa na jego szkodę. Zdaniem Sądu, powyższe wynikało z dynamicznego przebiegu całego zdarzenia. Zabezpieczone nagranie monitoringu oraz wyjaśnienia oskarżonych, którzy przyznali się do popełnienia zarzucanego im czynu, nie pozostawiają wątpliwości co do ich sprawstwa. Odnosząc się do zeznań świadka złożonych w toku postępowania sądowego, należało mieć na względzie, iż z uwagi na upływ czasu, zatarciu uległy niektóre szczegóły związane z przebiegiem inkryminowanego zdarzenia, co uznać należało za naturalny stan rzeczy.

Zasadniczo na uwzględnienie zasługiwały wyjaśnienia D. K. (2) (k. 74-75, k. 78, k. 111 załącznika nr 1 do a/o oraz k. 124, k. 127 akt głównych). Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Mając na uwadze zgromadzony w aktach materiał dowodowy, w szczególności zapis nagrania monitoringu, zeznania pokrzywdzonego oraz wyjaśnienia pozostałych oskarżonych, owe przyznanie nie budziło wątpliwości Sądu. Okolicznością bezsporną był fakt, iż w inkryminowanym czasie D. K. (2) znajdował się pod wpływem alkoholu. Znalazło to potwierdzenie w relacji przesłuchanych osób – D. M. (1), M. M. (1), a także M. W.. W związku ze stanem upojenia, oskarżony nie pamiętał przebiegu zdarzenia. Kojarzył jedynie, iż w dniu 11 kwietnia 2016 r., wspólnie ze swoimi kuzynami jechał tramwajem. Oskarżony rozpoznał siebie na okazanych mu zdjęciach – sporządzonych z zabezpieczonego nagrania (k. 45 załącznika nr 1 do a/o). Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, złożonym w toku postępowania sądowego, iż zwrócił się do pokrzywdzonego z pismem zawierającym przeprosiny, albowiem potwierdził to w swoich zeznaniach M. W. (k. 127 akt głównych).

Odnosząc się do wyjaśnień D. M. (1) (k. 95-96 załącznika nr 1 do a/o). Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Materiał dowodowy w postaci zapisu nagrania monitoringu, zeznań pokrzywdzonego oraz wyjaśnienia pozostałych oskarżonych potwierdził sprawstwo oskarżonego. Nie było wątpliwości co do tego, iż w inkryminowanym czasie D. M. (1) znajdował się pod wpływem alkoholu, gdyż wynika to wprost z wyjaśnień pozostałych oskarżonych oraz zeznań pokrzywdzonego. D. M. (1) nie pamiętał przebiegu zdarzenia z dnia 11 kwietnia 2016 r. Wskazał, że został mu okazany zapis monitoringu. W konsekwencji, oskarżony nie kwestionował faktu popełnienia przypisanego mu czynu.

Sąd, co do zasady, dał wiarę wyjaśnieniom M. M. (1) (k. 102-103 załącznika nr 1 do a/o, k. 125 akt głównych). Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Sąd nie miał wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego, gdyż zostało ono potwierdzone w toku postępowania. W tym zakresie decydujące znaczenie miał zapis nagrania monitoringu, a także zeznania pokrzywdzonego oraz wyjaśnienia pozostałych oskarżonych. Oskarżony przyznał, iż znajdował się wówczas pod wpływem alkoholu, co jest okolicznością bezsporną. M. M. (1) fragmentarycznie pamiętał przebieg inkryminowanego zdarzenia. Zwrócił uwagę, iż pokrzywdzony był szarpany, popychany. Wskazał, iż w tym zakresie aktywny był jego brat – D. M. (1). Dodał, iż on (M. M. (1)) i D. K. (2) wyzywali M. W.. Powyższe znalazło potwierdzenie w relacji pokrzywdzonego. Wyjaśnił, że D. M. (1) zabrał telefon należący do pokrzywdzonego, przekazał go swojemu kuzynowi – ten zaś, po wyjściu z tramwaju, oddał go M. M. (1). M. M. (1) dodał, iż wykonał z tego telefonu kilka połączeń, po czym go wyrzucił. Brak było podstaw do kwestionowania wyjaśnień w tym zakresie, albowiem układają się one w logiczną całość. Żaden z pozostałych oskarżonych nie miał przy sobie, ani w zajmowanym przez siebie lokalu, telefonu należącego do M. W. – co potwierdza wersję podaną przez D. M. (1).

Wskazać w tym miejscu należy, że oględziny zapisu nagrania utrwalonego w ramach pliku „KW5_23_00_00” wskazują na jeden szczegół, który uszedł uwadze wszystkich uczestników zdarzenia. Otóż na nagraniu (czas nagrania 12:40) widoczne jest jak D. K. (2) zwraca pokrzywdzonemu telefon komórkowy po pierwszym zaborze. Jednocześnie D. M. (1) w dalszej części zdarzenia na oczach D. K. (2) ponownie stosował przemoc celem powtórnego zaboru aparatu. Wprawdzie na nagraniu nie utrwalono ponownego zaboru ale wynika on fakt skutecznego zaboru telefonu wynika z relacji wszystkich uczestników zdarzenia. Co więcej z zeznań M. W. i wyjaśnień M. M. (1) wynika, iż D. K. (2) ponownie znalazł się w posiadaniu przedmiotowego aparatu. Za zwrot tej rzeczy zażądał od pokrzywdzonego kwoty 50 zł. Wobec braku przekazania takiej sumy przez M. W. oddał aparat M. M.. Powyższe nakazuje przyjąć, że pomimo zwrotu telefonu pokrzywdzonemu na pewnym etapie zdarzenie oskarżonemu K. towarzyszył jednak zamiar użycia przemocy celem zaboru urządzenia oraz zamiar zaboru tego aparatu.

Ustalony stan faktyczny stanowi podstawę do przypisania oskarżonym D. K. (2), D. M. (1) i M. M. (1) czynu zarzucanego im w akcie oskarżenia. Postępowanie dowodowe wykazało, że oskarżeni dokonali zaboru telefonu komórkowego o wartości 50 złotych stanowiącego własność M. W.. Jest oczywiste, że oskarżeni nie byli w żaden sposób uprawnieni do dysponowania telefonem. Mimo to, potraktowali je jak swoją własność i postąpili z nim jak właściciele (dokonali zaboru w celu jego przywłaszczenia). W celu dokonania kradzieży, oskarżeni zastosowali wobec pokrzywdzonego przemoc fizyczną poprzez wykręcenie ręki i złapanie ręką za szyję. W ten sposób wypełnili znamiona rozboju, tj. czynu z art. 280 § 1 k.k.

D. K. (2), D. M. (1) i M. M. (1) dopuścili się przypisanego im czynu w warunkach współsprawstwa (art. 18 k.k.). Materiał dowodowy wykazał, że zaistniało pomiędzy nimi porozumienie co do wspólnej realizacji znamion czynu z art. 280 § 1 k.k. Każdy z nich aprobował podjęte działanie przestępne jako całość. Ich wspólnym celem było dokonanie zaboru telefonu komórkowego M. W.. Można przyjąć, że dokonali oni przy tym podziału ról w przestępnej akcji. W związku z tym, każdemu z oskarżonych można było przypisać dokonanie rozboju w takim samych zakresie, mimo że D. M. (1) wykręcał rękę pokrzywdzonego i wyrwał mu telefon, D. K. (2) trzymał pokrzywdzonego za szyję, zaś rola M. M. (1) sprowadzała się w zasadzie „jedynie” do psychicznego wsparcia pozostałych oskarżonych oraz wyzywania pokrzywdzonego.

Sąd uznał, że czyn opisany w akcie oskarżenia, w odniesieniu do oskarżonego M. M. (1) stanowił wypadek mniejszej wagi (art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k.). Na ocenę tę wpłynęła przede wszystkim rola, jaką M. M. (1) odegrał w popełnieniu przestępstwa. W odróżnieniu od D. K. (2) i D. M. (1), jego udział nie polegał bowiem na stosowaniu przemocy wobec pokrzywdzonego. Jak zeznał pokrzywdzony, M. M. (1) był w popełnionym przestępstwie „ najmniej aktywny”. Wprawdzie „ czasami się włączał i coś tam krzyczał, ale nie był tak agresywny jak pozostali”. Zdaniem Sądu, stopień niższy był również stopień zawinienia M. M. (1). Gdyż na podstawie zebranego materiału dowodowego można przyjąć, że został on „wciągnięty” w popełnienie przestępstwa, będąc zachęcony zachowaniem starszego brata oraz kuzyna.

Jak wynika z akt sprawy, oskarżony D. K. (2) odbył w całości karę 3 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 25 lipca 2003 roku, wydanym w sprawie II K 84/12 m. in. za czyn z art. 280 § 1 k.k. Czyn, którego dotyczyło to skazanie stanowił przestępstwo podobne do czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie I. sentencji wyroku. Nie ulega zatem wątpliwości, że D. K. (2) działał w ramach powrotu do przestępstwa (art. 64 § 1 k.k.).

W czasie popełnienia przez oskarżonych przypisanego im czynu, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonych. Nie byli oni w szczególności ograniczeni w możliwości rozpoznania znaczenia i konsekwencji swojego czynu przez chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy lub czasowe zaburzenie czynności psychicznych. Każdy z nich jest i już w trakcie popełnienia czynów był osobą dorosłą. W inkryminowanym czasie nie zaszła także czasowa niepoczytalność oskarżonych.

Pomimo niskiej wartości skradzionej rzeczy, stopień szkodliwości społecznej czynu przypisanego oskarżonym należy określić jako wysoki. Tym niemniej, z uwagi na niższy stopień winy oraz sposób popełnienia przestępstwa, stopień szkodliwości społecznej czynu w odniesieniu do M. M. (1) był on nieco niższy. Zebrany materiał dowodowy pozwala stwierdzić, że D. M. (2) i D. K. (2) dopuścili się przypisanego im czynu z premedytacją, po podjęciu obserwacji osób jadących tramwajem. To właśnie oni dopuścili się przemocy wobec pokrzywdzonego, wykręcając mu rękę, chwytając za szyję i bijąc w brzuch. Natomiast M. M. (1) działał w zamiarze bezpośrednim nagłym, zachęcony postawą brata i kuzyna. Jak już wskazano wyżej, nie stosował on przemocy wobec M. W., gdyż jego rola sprowadzała się do wyzywania pokrzywdzonego i psychicznego wsparcia dla pozostałych oskarżonych. W odniesieniu do wszystkich oskarżonych można stwierdzić, że dopuszczając się rozboju na M. W., działali w sposób zuchwały w pojeździe komunikacji miejskiej, nie zważając na obecność innych podróżnych oraz zainstalowane w pojeździe kamery. Należy wreszcie zaznaczyć, że oskarżeni działali pod wpływem alkoholu i to z niskich pobudek, kierując się pragnieniem osiągnięcia łatwego zysku.

Za przypisany oskarżonym czyn, Sąd wymierzył następujące kary:

I.  oskarżonemu D. K. (2), karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

II.  oskarżonemu D. M. (1), karę 3 lat pozbawienia wolności

III.  oskarżonemu M. M. (1), karę roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Ustalając wymiar kar Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 §1 i 2 k.k., a wobec oskarżonego M. M. (1) z art. 54 §1 k.k.

Na niekorzyść każdego z oskarżonych przemawia fakt, że działali oni w zuchwały sposób, z niskich pobudek. Nadto za okoliczność obciążającą należy uznać fakt, że każdy z oskarżonych był w przeszłości karany za przestępstwa podobne. Przy czym podkreślenia wymaga fakt, że D. K. (2) i D. M. (1) byli karani przed popełnieniem badanego czynu: D. K. (2) pięciokrotnie – w każdym przypadku za przestępstwa podobne. Natomiast D. M. (1) pięciokrotnie, w tym dwukrotnie za przestępstwa podobne.

Na niekorzyść oskarżonych D. K. (2) i D. M. (1) przemawia, postać zamiaru, ich wiodąca rola w popełnionym przestępstwie oraz popełnienie przestępstwa wspólnie i w porozumieniu ze sprawcą młodocianym.

Na korzyść każdego z oskarżonych przemawia fakt, że przyznali się oni do zarzucanego mu czynu, złożyli wyczerpujące wyjaśnienia. Każdy z oskarżonych wyraził również skruchę. Tym niemniej, w przypadku D. K. (2) i D. M. (1), z uwagi na uprzednią karalność za przestępstwa podobne, wyrażona skrucha jawi się jako nieszczera.

Na korzyść oskarżonego M. M. (1) przemawia fakt, że w dacie popełnienia czynu był osoba niekaraną oraz niższy, niż w przypadku pozostałych oskarżonych, stopień winy.

Orzeczonych wobec D. K. (2) i D. M. (1) kar pozbawienia wolności nie sposób uznać za nadmiernie surowe. Jak już wcześniej akcentowano, oskarżeni dopuścili się czynu o wysokim stopniu szkodliwości społecznej, a nadto w dacie popełnienia czynu byli wielokrotnie karani za przestępstwa podobne. Co więcej, oskarżony D. K. (2) działał w ramach recydywy szczególnej z art. 64 § 1 k.k. Sposób i okoliczności popełnienia czynu, przyświecająca mu motywacja oraz popełnienie przestępstwa wspólnie i w porozumieniu z młodocianym nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że są oni sprawcami zdemoralizowanymi, odpornymi na resocjalizację, a popełnianie nowych przestępstw przychodzi im z łatwością. Wobec takich osób konieczne jest konsekwentne karanie nawet za stosunkowo drobne przestępstwa. W ocenie Sądu zachodzi wysokie prawdopodobieństwo, że D. K. (2) i D. M. (1) popełnią w przyszłości kolejne przestępstwa. Sąd chciał uzmysłowić oskarżonym, że dopuszczając się nowych czynów, zwłaszcza o tak wysokim stopniu szkodliwości społecznej, będą musieli liczyć się ze stosunkowo długotrwałym osadzeniem w zakładzie karnym. Pomimo bardzo podobnej roli odegranej w popełnieniu przestępstwa, Sąd uznał, że oskarżony D. K. (2) zasługuje na wymierzenie surowszej kary pozbawienia wolności w porównaniu z oskarżonym D. M. (1). Istotne znaczenie miał tutaj fakt, że D. K. (2) działał w warunkach recydywy szczególnej, a nadto, był w przeszłości aż pięciokrotnie skazywany za przestępstwa podobne, w tym rozboje.

Wymierzając karę oskarżonemu M. M. (1), jako sprawcy młodocianemu, zgodnie z art. 54 § 1 k.k., Sąd wziął przede wszystkim pod uwagę cele wychowawcze kary. W efekcie, Sąd doszedł do wniosku, że w jego przypadku najtrafniejszym środkiem reakcji będzie orzeczenie kary pozbawienia wolności na podstawie art. 37a k.k. Oskarżony dopuścił się, wprawdzie, czynu o wysokim stopniu szkodliwości społecznej oraz był karany za czyn z art. 279 § 1 k.k. Tym niemniej, mając na uwadze brak jego karalności w dacie czynu oraz niższy, niż w przypadku pozostałych oskarżonych, stopień winy, Sąd uznał, że zasadne jest danie oskarżonemu szansy poprzez umożliwienie bytowania w warunkach wolnościowych. Mając na uwadze właściwości oskarżonego, który nie jawi się jako osoba głęboko zdemoralizowana, można przypuszczać, że jego pobyt w zakładzie karnym (np. z uwagi na możliwy negatywny wpływ współosadzonych) mógłby się przyczynić do udaremnienia procesu jego resocjalizacji. Sąd miał przy tym świadomość, że ewentualne zastosowanie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, mogłoby doprowadzić do wystąpienia u oskarżonego poczucia bezkarności. Dlatego, w punkcie I. sentencji wyroku nałożono na M. M. (1) karę stanowiącą realną dolegliwość, godzącą w wolność osobistą, nie sprowadzającą się jednak do izolacji oskarżonego. W ocenie Sądu, kara ograniczenia wolności spełni zarówno wychowawcze, jak i prewencyjne cele kary wobec M. M. (1). Z jednej strony umożliwi mu ona realizację celów życiowych (np. założenia rodziny oraz rozwoju zawodowego), mogących stanowić motywację do przejawiania zachowań zgodnych z prawem. Z drugiej zaś strony, można mieć nadzieję, że niedogodności związane z wykonywaniem nieodpłatnej pracy na cele społeczne skłonią oskarżonego do refleksji nad swoim postępowaniem i unaocznią nieopłacalność popełniania przestępstw oraz naganność popełnionego występku.

W punkcie IV. sentencji wyroku, Sąd nałożył na każdego z oskarżonych obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej M. W.. W ocenie Sądu, rozstrzygnięcie to powinno wzmocnić wychowawcze oddziaływanie orzeczonych kar i wyeksponować w świadomości oskarżonych naganny charakter popełnionego czynu, a nadto przyczynić się do zadośćuczynienia społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

W punktach V.-VII. sentencji wyroku, na poczet orzeczonych wobec D. K. (2), D. M. (1) i M. M. (1) kar, zaliczono okresy ich faktycznego pozbawienia wolności w sprawie. Orzeczenia te miały charakter obligatoryjny.

W punkcie VIII. sentencji wyroku, zasądzono od Skarbu Państwa, na rzecz obrońcy oskarżonego D. K. (2), wynagrodzenie tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Przyznana kwota jest adekwatna do nakładu pracy obrońcy i mieści się granicach określonych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Sąd zwolnił oskarżonych D. K. (2) i D. M. (1) z obowiązku poniesienia kosztów postępowania uznając, że z uwagi na trudną sytuację majątkową oraz perspektywę stosunkowo długotrwałego osadzenia, prawdopodobieństwo ich uiszczenia jest znikome..

Sąd obciążył natomiast kosztami procesu M. M. (1), uznając że wobec zastosowania kary wolnościowej oraz uzyskiwania przez niego stałego dochodu, uiszczenie kosztów postępowania nie będzie dla niego zanadto uciążliwe.