Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Lęborku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2017 r. w Lęborku

sprawy z powództwa Gminy W.

przeciwko A. K. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej A. K. (1) na rzecz powoda Gminy W. kwotę 5540,86 zł (pięć tysięcy pięćset czterdzieści złotych 86/100) wraz z należnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od dnia 27.10.2016r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej A. K. (1) na rzecz powoda Gminy W. kwotę 2140,00 zł (dwa tysiące sto czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Za zgodność z oryginałem

Gmina W. - Gminne Usługi (...) w W., KRS: , NIP: , A. K. (1), PESEL: (...), NIP: .

L., dnia

Sekretarz Sądowy

Sygn. akt I C 1709/16

UZASADNIENIE

Powódka Gmina W. złożyła w tut. Sądzie pozew przeciwko A. K. (1), domagając się zapłaty kwoty 5.540,86 złotych z tytułu zaległych opłat za odbiór ścieków wraz z odsetkami za opóźnienie oraz stosownymi kosztami procesu.

Nakazem zapłaty z dnia 09.11.2016 roku wydanym przez Referendarza Sądowego w Sądzie Rejonowym w Lęborku w postępowaniu upominawczym (sprawa I Nc 2060/16) uwzględniono ww. powództwo.

Pozwana A. K. (1) (reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika) złożyła sprzeciw od powyższego orzeczenia wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie stosownych kosztów procesu. Jak argumentowała Pozwana, żądanie Powódki jest bezzasadne, albowiem na podstawie umowy dzierżawy zawartej w dniu 01.05.2014 roku oddała do korzystania nieruchomości, których dotyczyła umowa o odbiór ścieków, a następnie w dniu 23.10.2014 roku część z nich została sprzedana. W związku z tym za zobowiązanie powyższe powinien odpowiadać w pierwszej kolejności dzierżawca nieruchomości, a za następne okresy nowi właściciele.

Gmina W. odpowiedziała na sprzeciw strony pozwanej, wskazując że przedmiotowy pozew dotyczy należności za wykonane usługi od 01.07.2014 roku do dnia 29.08.2014 roku oraz od dnia 30.08.2014 roku do dnia 31.10.2014 roku /tu zob.: pismo k. 49 – 49v/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 07.11.2011 roku Gmina W. zawarła z A. K. (1), prowadzącą wówczas działalność gospodarczą pod firmą Ośrodek (...), umowę o odbiór ścieków z nieruchomości położonej w N. przy ul. (...). Umowę zawarto na czas nieoznaczony.

Powódka wystawiła faktury VAT (nr: (...) ) za wykonane usługi od dnia 01.07.2014 roku do dnia 29.08.2014 roku oraz od dnia 30.08.2014 roku do dnia 31.10.2014 roku.

Pismem z dnia 22.06.2016 roku wezwano A. K. (1) do zapłaty kwoty 3.346,02 zł wraz z należnymi odsetkami z tytułu wynagrodzenia za odprowadzenie ścieków. Korespondencja została doręczona Pozwanej w dniu 27.06.2016 roku. A. K. (1) nie uregulowała jednak wskazanej należności.

W dniu 01.05.2014 roku A. K. (1) i W. K. zawarli z W. B. umowę dzierżawy, której przedmiotem było oddanie do wyłącznego używania wraz z prawem pobierania pożytków Ośrodka (...), położonego w N. przy ul. (...). Dzierżawca W. B. zobowiązał się do zapłaty czynszu oraz ponoszenia wszelkich kosztów i świadczeń związanych z eksploatacją przedmiotu dzierżawy, w tym obciążeń z tytułu wywozu śmieci, odprowadzania ścieków, energii elektrycznej, itp. Umowę zawarto na czas określony od dnia 01.05.2014 roku do dnia 30.09.2014 roku.

Następnie na mocy umowy sprzedaży zawartej w dniu 23.10.2014 roku przed notariuszem P. C. pomiędzy A. K. (1) oraz A. i T. C. doszło do przeniesienia własności dwóch działek o nr (...) położonych w N., dla których Sąd Rejonowy w Lęborku V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgi wieczyste, odpowiednio o nr (...) oraz (...). Obecnie właścicielem obydwu nieruchomości pozostaje J. L..

Pozwana A. K. (2) do chwili obecnej mieszka na terenie opisanego powyżej ośrodka wczasowego.

W dniu 27.01.2015 roku Gmina W. zawarła z T. C. umowę o odbiór ścieków z nieruchomości położonej w N. przy ul. (...). Umowę zawarto na czas nieoznaczony.

/ częściowo bezsporne, dowód: zarządzenie k. 4, umowa o odprowadzanie ścieków k. 6 – 10, wezwanie wraz z zpo k. 12, zestawienie zaległości k. 13, umowa sprzedaży k. 25 – 26v, treść księgi wieczystej k. 27 – 36, umowa dzierżawy k. 37 – 38, faktury VAT k. 50 – 51, umowa o odprowadzanie ścieków k. 52 – 56, przesłuchanie pozwanej k. 90/.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie .

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że ustalony w niniejszym postępowaniu stan faktyczny w istotnej części nie był pomiędzy Stronami sporny. Pozwana w sposób wyraźny przyznała, że zawarła z Gminą W. umowę o odprowadzanie ścieków, na którą powołano się w treści pozwu /zob. oświadczenie k. 21 oraz k. 90/. Jednocześnie A. K. (1) nie zakwestionowała też przyjętego na podstawie zapisów umownych sposobu wyliczenia samej należności oraz jej wysokości (w tym skapitalizowanych odsetek). Jak argumentowała strona bierna, żądanie Powódki jest bezzasadne, albowiem na podstawie umowy dzierżawy zawartej w dniu 01.05.2014 roku oddała W. B. do korzystania nieruchomości, których dotyczyła umowa o odbiór ścieków, a następnie w dniu 23.10.2014 roku część z nich została sprzedana. W związku z tym za zobowiązanie powyższe powinien odpowiadać w pierwszej kolejności dzierżawca nieruchomości, a za następne okresy nowi właściciele. Z kolei Gmina W. wskazała, że stosunek prawny w postaci umowy o odbiór ścieków nie został przerwany, a co za tym idzie, to Pozwana powinna uregulować dochodzoną pozwem należność /tu zob. k. 49 – 49v/.

Sąd nie podzielił argumentacji przedstawionej przez Pozwaną.

Zasady zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków regulowane są przez ustawę z dnia 7 czerwca 2001 roku (tekst jedn. Dz. U. 2006, poz. 123, Nr 858). Zgodnie z art. 6 ust. 1 tego aktu prawnego dostarczanie wody lub odprowadzanie ścieków odbywa się na podstawie pisemnej umowy o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków zawartej między przedsiębiorstwem wodociągowo – kanalizacyjnym a odbiorcą usług. Przedsiębiorstwo wodociągowo – kanalizacyjne ma obowiązek zapewnić zdolność posiadanych urządzeń wodociągowych i urządzeń kanalizacyjnych do realizacji dostaw wody w wymaganej ilości i pod odpowiednim ciśnieniem oraz dostaw wody i odprowadzania ścieków w sposób ciągły i niezawodny, a także zapewnić należytą jakość dostarczanej wody i odprowadzanych ścieków (art. 5 ust 1 ww. ustawy). Jeżeli umowa o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków nie stanowi inaczej, odbiorca usług odpowiada za zapewnienie niezawodnego działania posiadanych instalacji i przyłączy wodociągowych lub instalacji i przyłączy kanalizacyjnych z urządzeniem pomiarowym włącznie (art. 5 ust. 2).

W realiach niniejszej sprawy strony łączyła umowa o odbiór ścieków, zawarta w dniu 07.11.2011 roku. Jak wynika z jej postanowień, po stronie przedsiębiorstwa wodno – kanalizacyjnego leżał obowiązek do ciągłego odbioru z nieruchomości ścieków bytowych o ilości, stanie i składzie określonym w załączniku do umowy (§ 5). Usługobiorca zobowiązany był m.in. do zapłaty należności za odebranie ścieków w terminie określonym na fakturze, który nie może być krótszy niż 14 dni od jej dostarczenia wg taryfy zatwierdzonej przez Radę Gminy W., podlegającej ogłoszeniu w miejscowej prasie lub w sposób zwyczajowo przyjęty (§ 11 pkt. 2 w zw. § 12 pkt 1).

Zgodnie z treścią art. 6 ust 1a ustawy o zaopatrzeniu w wodę i odprowadzaniu ścieków do zakupu wody lub wprowadzania przez przedsiębiorstwo wodociągowo – kanalizacyjne ścieków do urządzeń kanalizacyjnych niebędących w jego posiadaniu stosuje się przepisy kodeksu cywilnego. Według ogólnej reguły określonej w art. 353 § 1 kc zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Z kolei łącząca strony umowa z dnia 07.11.2011 roku o odbiorze ścieków ma charakter umowy o świadczenie usług. Zgodnie z art. 750 kc, do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane odrębnymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Przez umowę o świadczenie usług należy rozumieć tego rodzaju zobowiązanie, które polega na dokonaniu jednej lub wielu czynności faktycznych, w tym także do dokonywania ich w sposób stały lub periodyczny. Należy wskazać, że przedmiotem zobowiązania było odprowadzanie ścieków, za którą to czynność należna była zapłata wygrodzenia. Umowa taka nie została uregulowana wprost w przepisach ustawy, a strony umowy były obowiązane do wykonywania działań faktycznych (nie czynności prawnych). W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie badany stosunek prawny miał zatem charakter umowy o świadczenie usług.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że strona bierna nie kwestionowała w żaden sposób, iż Powódka nie wykonywała swojego zobowiązania oraz iż we wskazanym okresie nie oprowadzał w sposób ciągły ścieków z nieruchomości wówczas do niej należącej. Co więcej, przedmiotem kontrowersji nie był również sposób zarachowania kwoty należnej na podstawie przedłożonych faktur VAT. Sąd, działając na podstawie domniemań faktycznych, polegających na przyjęciu, że pomiędzy stronami była zawarta umowa o świadczenie usług odbioru ścieków (bezsporne), a w związku z tym na nieruchomości Pozwanej znajdowała się odpowiednia infrastruktura wodno – kanalizacyjna przyjął, iż Powódka w sposób ciągły odprowadzała ścieki z nieruchomości, na których Pozwana, a później inne osoby prowadziły ośrodek wczasowy i kolonijny. Wobec tego była ona uprawniona do wystawienia faktury VAT za wykonane usługi i naliczenie wynagrodzenia. Jednocześnie przedłożone przez Gminę W. wiarygodne i niekwestionowane przez stronę bierną środki dowodowe w postaci: faktur VAT (nr: (...) ), wezwania do zapłaty z dnia 22.06.2016 roku, dokumentu zwierającego wyliczenie dochodzonej kwoty, a także umowy o odbiorze ścieków z dnia 07.11.2011 roku, dowodzą niewątpliwie treści łączącego strony stosunku prawnego oraz dodatkowo wskazują na wysokość należności za odprowadzenie ścieków oraz metodologię jej obliczenia , a także czas, za który wystawiono opisane rachunki.

Z drugiej strony za bezzasadny należy uznać argument A. K. (1), że nie była ona zobowiązana do zapłaty z tytułu należności za odprowadzone ścieki. W pierwszej kolejności trzeba wskazać, że wprawdzie Pozwana zawarła umowę dzierżawy ośrodka wczasowego od dnia 01.05.2014 roku do dnia 30.09.2014 roku wraz z obowiązkiem dzierżawcy pokrywania wszelkich należności z tytułu opłat eksploatacyjnych, a wystawione faktury w przeważającej mierze dotyczą właśnie tego okresu (od 30.08.2014 roku do dnia 31.10.2014 roku oraz od dnia 01.07.2014 roku do dnia 29.08.2014 roku), to jednak godzi się zauważyć, iż zobowiązanie pomiędzy małżonkami K. a W. B., nie było skuteczne wobec Gminy W.. Stosunek obligacyjny (zobowiązaniowy) ma charakter względny, co oznacza, że wierzytelność można kierować jedynie przeciwko indywidulanej osobie, jaką jest dłużnik i tylko on może naruszyć swoje obowiązki względem wierzyciela. Stąd, jeżeli to A. K. (1) zawarła umowę o świadczenie usług z przedsiębiorstwem wodociągowym, to mogło ono domagać się zapłaty za wykonanie usług jedynie wobec Pozwanej. Za pozbawione podstawy prawnej, należałoby uznać roszczenie skierowane wobec dzierżawcy nieruchomości w sytuacji, gdy Gmina W. nie zawarła z nim indywidualnej umowy na odprowadzenie ścieków. Z kolei porozumienie zawarte w umowie dzierżawy, dotyczące uiszczenia opłat eksploatacyjnych było zobowiązaniem zawartym pomiędzy małżonkami K. a W. B. i obowiązywało jedynie inter partes (tj. pomiędzy stronami). Oznacza to, że strony tej umowy umówiły się, że oprócz czynszu dzierżawnego dzierżawca będzie pokrywał także koszty eksploatacyjne, w tym opłaty za ścieki. Zapis taki nie powoduje, że W. B. stał się zobowiązanym wobec osoby trzeciej Gminy W. do zapłaty spornych należności, a jedynie był odpowiedzialny względem swojego kontrahenta do pokrycia także i tego rodzaju należności. Umowa o świadczenie usług między A. K. (1) a Gminą W. była ważna i obowiązywała przez cały czas trwania równoległej umowy dzierżawy. Co za tym idzie Pozwana nie mogła bronić się zarzutem braku legitymacji biernej w przedmiotowym postępowaniu. Oczywiście nie wyklucza to możliwości dochodzenia od byłego dzierżawcy omawianych należności w odrębnym postępowaniu na zasadach przewidzianych w umowie dzierżawy.

Analogiczną argumentację, należy odnieść do kolejnego zarzutu sprzedaży nieruchomości (tu należności za okres od dnia sprzedaży tj. od 23.10.2014 roku do dnia 30.10.2014 roku), z tą modyfikacją, że Pozwana mogłaby domagać się zapłaty od właścicieli nieruchomości na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu, ew. o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia.

Jako że Gmina W. dochodziła zapłaty za okres do dnia 30.10.2014 roku, zarzuty Pozwanej odnoszące się do późniejszego czasu były chybione i nieuzasadnione, albowiem żądanie Powódki nie obejmowało tego okresu.

Roszczenie odsetkowe Gminy W. znajdowało swoje uzasadnienie w treści 481 § 1 kc, gdyż A. K. (1) spóźniła się z zapłatą dochodzonego roszczenia. Powódka zażądała zasądzenia odsetek od dnia wniesienia pozwu do Sądu, tj. od 27.10.2016 roku. Wcześniejsze kwota odsetek została skapitalizowana.

Biorąc powyższe pod uwagę orzeczono jak w pkt 1 sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 98 § 1 kpc strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony (art. 98 § 3 kpc). Natomiast stronom reprezentowanym przez radcę prawnego lub rzecznika patentowego oraz Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Prokuratorię Generalna Skarbu Państwa zwraca się koszty według przepisów o wynagrodzeniu adwokata (art. 99 kpc).

Stawki wynagrodzenia radcy prawnego zostały określone w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804), które weszło w życie z dniem 01.01.2016 roku. W przedmiotowej sprawie wysokość stawek była regulowana przepisami ww. rozporządzenia po nowelizacji z dnia 03.10.2016 roku (Dz. U. 2016 roku, poz. 1667), która weszła w życie z dniem 27.10.2016 roku, albowiem Powódka złożyła pozew dokładnie w tym dniu. Jak wynika z § 2 drugiego z przytoczonych aktów wykonawczych, do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji. W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie zastosowanie będą miały przepisy obecnie obowiązujące.

Nie ulegało wątpliwości, że spór wygrała Powódka, ponieważ uwzględniono w całości jej żądanie.

Sąd ustalił, że Powódka był reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (radcę prawnego). W ocenie Sądu, w poczet kosztów procesu, zasądzonych na rzecz Powódki, należało zaliczyć koszty zastępstwa procesowego oraz uiszczoną opłatę od pozwu (tj. 340,00 zł). Stawkę wynagrodzenia radcowskiego w wysokości 1.800,00 złotych ustalono w oparciu o § 2 pkt 4 przywołanego wyżej rozporządzenia.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd zasądził od Pozwanej na rzecz Powódki kwotę 2.140,00 złotych tytułem kosztów procesu.

SSR Aleksandra Sobczak – Michalak