Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2016r.

Sąd Rejonowy w R a c i b o r z u Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jacek Lewicki

Protokolant: Marta Badura

w obecności Prokuratora: Patrycji Michałek

po rozpoznaniu w dniach: 17.05.2016r., 21.06.2016r., 20.09.2016r., 11.10.2016r.

sprawy:

E. Ż.

s. J. i H.

ur. (...) w R.

oskarżonego o to, że:

I.  w okresie od dnia 25 września 2015 roku do dnia 30 września 2015 roku w R., krótkich odstępach czasu w wykonywaniu z góry powziętego zamiaru wielokrotnie groził zabójstwem N. K. (1), co wzbudziło w zagrożonej uzasadniona obawę, że groźba ta zostanie spełniona;

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

II.  w dniu 25 września 2015 roku w R., groził zabójstwem M. M. (1) w celu zmuszenia jej do oddania nienależnej mu zaliczki w kwocie 23 zł, jaka wpłacił na poczet złożonego zamówienia;

tj. o czyn z art. 191 § 1 kk

III.  w dniu 01 października 2015 roku w R., groził zabójstwem M. M. (1) w celu zmuszenia jej do wypłaty mu nienależnego odszkodowania w kwocie 5000 zł za rzekomo odniesione obrażenia ciała;

tj. o czyn z art. 191 § 1 kk

IV.  w dniu 01 września 2015 roku w R., groził zabójstwem A. C. w celu zmuszenia jej do szybszego załatwienia sprawy urzędowej w Ośrodku Pomocy (...) w postaci przyznania zasiłku pieniężnego;

tj. o czyn z art. 191 § 1 kk

V.  w dniu 01 września 2015 roku w R., wyzywając słowami powszechnie uznanymi za obelżywe znieważył słownie pracownika Ośrodka Pomocy (...) w R. A. C. podczas i w związku z pełnieniem przez A. C. obowiązków służbowych, któremu w myśl art. 121 ust. 2 ustawy z dnia 12.03.2004r. o Pomocy Społecznej przysługuje ochrona prawna należna funkcjonariuszowi publicznemu;

tj. o czyn z art. 226 § 1 kk

VI.  w miesiącu wrześniu 2015 roku w R., wyzywając słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, znieważył słownie pracownika Ośrodka Pomocy (...) w R. R. J. podczas i w związku z pełnieniem przez R. J. obowiązków służbowych, któremu w myśl art. 121 ust. 2 ustawy z dnia 12.03.2004r. o Pomocy Społecznej przysługuje ochrona prawna należną funkcjonariuszowi publicznemu;

tj. o czyn z art. 226 § 1 kk

VII.  w dniu 21 października 2015 roku w R., groził zabójstwem R. J. co wzbudziło w zagrożonej uzasadnioną obawę, ze groźba ta zostanie spełniona;

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk

VIII.  w dniu 29 września 2015 roku w R., w sklepie sieci BIEDRONKA dokonał zaboru w celu przywłaszczenia artykułów spożywczych łącznej wartości 457,37 zł na szkodę (...) S.A.;

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk

IX.  w dniu 12 grudnia 2015 roku w R. groził zabójstwem D. K., co wzbudziło w zagrożonym uzasadniona obawę, że groźba ta zostanie spełniona, przy czym w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem;

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk

X.  w dniu 12 grudnia 2015 roku w R. groził zabójstwem P. W., co wzbudziło w zagrożonym uzasadnioną obawę, że groźba ta zostanie spełniona, przy czym w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozpoznania znaczenia tego czynu i pokierowania swoim postępowaniem;

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk

XI.  w dniu 12 grudnia 2015 roku w R. poprzez uderzenie z pięści w głowę spowodował u D. K. obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy z pourazowymi bólami głowy, co naruszyło czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas poniżej dni siedmiu, przy czym w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozpoznania znaczenia tego czynu i pokierowania swoim postępowania;

tj. o czyn z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk

1.  uznaje oskarżonego E. Ż. za winnego popełnienia zarzucanych mu przestępstw opisanych w punkcie I i VII części wstępnej wyroku, przyjmując, ze popełnił je w warunkach ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 190 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk skazuje go na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  uznaje oskarżonego E. Ż. za winnego popełnienia zarzucanych mu przestępstw opisanych w punkcie IX i X części wstępnej wyroku, przyjmując, ze popełnił je w warunkach ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 190 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk skazuje go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  uznaje oskarżonego E. Ż. za winnego popełnienia zarzucanych mu przestępstw opisanych w punkcie II, III i IV części wstępnej wyroku, przyjmując, że popełnił je w warunkach ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 191 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk skazuje go na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  uznaje oskarżonego E. Ż. za winnego popełnienia zarzucanych mu przestępstw opisanych w punkcie V i VI części wstępnej wyroku, przyjmując, że popełnił je w warunkach ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 226 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk skazuje go na karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

5.  uznaje oskarżonego E. Ż. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w punkcie VIII części wstępnej wyroku, przyjmując, że stanowi on wykroczenie z art. 119 § 1 kw i za to na podstawie art. 119 § 1 kw wymierza mu karę 7(siedmiu) dni aresztu;

6.  na podstawie art. 119 § 4 kw orzeka obowiązek zapłaty równowartości ukradzionego towaru w wysokości 457, 37 (czterysta pięćdziesiąt siedem 37/100) złotych na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A.

7.  uznaje oskarżonego E. Ż. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w punkcie XI części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 157 § 2 kk skazuje go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

8.  na podstawie art. 91 § 2 kk łączy wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności i orzeka karę łączną w wymiarze 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

9.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Prywatnej Kancelarii Adwokackiej adw. B. K. kwotę (...),60 (tysiąc czterysta dziewiętnaście 60/100) złotych w tym VAT tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu ;

10.  na podstawie art. 44 § 2 kk orzeka przepadek dowodu rzeczowego w postaci noża;

11.  na podstawie art. 230 § 2 kpk orzeka zwrot płyt CD-R osobom uprawnionym;

12.  na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w sprawie w dniach: 23.11.2015 roku i 12.12.2015 roku przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

13.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych i od opłaty w sprawie.

Sędzia:

Sygn. akt II K 873/15

UZASADNIENIE

Oskarżony E. Ż. korzystał z pomocy Ośrodka Pomocy (...) w R.. Pracownikiem socjalnym wyznaczonym do zajmowania się sprawami oskarżonego była R. J.. Oskarżony często przychodził do ośrodka i wywoływał awantury. Domaga się natychmiastowej wypłaty świadczeń. W dniu 01 września 2015 r. oskarżony kolejny raz przyszedł do ośrodka. Z uwagi na fakt, iż R. J. przebywała na urlopie, z oskarżonym rozmawiała A. C.. Oskarżony domagał się natychmiastowej wypłaty świadczenia. Był bardzo agresywny i wulgarny. Nie słuchał tłumaczeń i wyjaśnień pokrzywdzonej. Wyzywał ją. W pewnym momencie oskarżony zaczął grozić pokrzywdzonej zabójstwem. Chciał w ten sposób zmusić kobietę do szybszego załatwienia swojej sprawy. We wrześniu 2015 r. oskarżony ponownie zjawił się w Ośrodku Pomocy (...) w R.. Podczas wizyty R. J. poinformowała go o odmownej decyzji dotyczącej wypłaty jednego z zasiłków. Oskarżony nie przyjął do wiadomości wydanej decyzji i zaczął wyzywać pokrzywdzoną wulgarnie. Z kolei podczas wizyty oskarżonego w ośrodku w dniu 21 października 2015 r. zagroził on R. J. pozbawieniem życia. Groźba nie została skierowana bezpośrednio do pokrzywdzonej, lecz do A. M. (1). Kobieta niezwłocznie poinformowała pokrzywdzoną o zaistniałej sytuacji. Po tym zdarzeniu R. J. zaczęła obawiać się, iż E. Ż. może zrealizować swoje grożby.

W dniu 22 września 2015 r. oskarżony E. Ż. zamówił ciasto w sklepie mieszczącym się w R. przy ul. (...). Właścicielką sklepu jest M. M. (1). Na poczet złożonego zamówienia oskarżony pozostawił zaliczkę w wysokości 23 zł. Zamówienie miało zostać odebrane w godzinach popołudniowych. W dniu 23 września 2015 r. oskarżony ponownie przyszedł do sklepu i poinformował pokrzywdzoną, że nie mógł odebrać zamówienia, gdyż nie miał pieniędzy. Następnego dnia (tj. 24 września 2015 r.) oskarżony ponownie przyszedł do sklepu i zażądał zwrotu zaliczki. M. M. (1) odmówiła. W dniu 25 września 2015 r. E. Ż. kolejny raz przyszedł do sklepu z żądaniem zwrotu zaliczki. Zachowywał się bardzo agresywnie i wulgarnie. W tym czasie w sklepie przebywała również pracownica N. K. (1). W celu wymuszenia zwrotu zaliczki kierował do M. M. (1) oraz N. K. (1) groźby pozbawienia życia. M. M. (1) zaczęła się obawiać, iż oskarżony może spełnić swoje groźby, w związku z czym zwróciła mu zaliczkę. W kolejnych dniach oskarżony nadal przychodził do sklepu. Krzyczał i wyzywał N. K. (1). Widząc strach dziewczyny, oskarżony zachowywał się jeszcze bardziej agresywnie. Wielokrotnie groził pokrzywdzonej zabójstwem. W dniu 30 września 2015 r. podczas wizyty oskarżonego w sklepie był obecny M. M. (2). Mężczyzna chciał wyjaśnić z oskarżonym sytuację. Doszło do ostrej wymiany zdań. W pewnym momencie oskarżony wyciągnął schowany w rękawie nóż. Chcąc odebrać niebezpieczne narzędzie M. M. (2) rzucił się w kierunku oskarżonego. E. Ż. zaczął uciekać. Po pewnym czasie M. M. (2) udało się odebrać nóż oskarżonemu. W dniu 01 października 2015 r. oskarżony ponownie przyszedł do sklepu i zażądał od M. M. (1) odszkodowania w kwocie 5000 zł. Równocześnie zagroził kobiecie zabójstwem.

W dniu 29 września 2015 r. ok. godz. 10.00 oskarżony udał się do sklepu (...) położonego w R. przy ul. (...). Po pewnej chwili oskarżony wyniósł za sklepu koszyk z artykułami spożywczymi o łącznej wartości 456,57. W skład skradzionych przez oskarżonego towarów wchodziły: łosoś świeży, pstrąg, karczek do pieczenia, flaki, żeberka, schab oraz filet z łososia.

W dniu 12 grudnia 2015 r. oskarżony udał się do marketu T. w R. przy ul. (...). Próbował dokonać kradzieży, jednak został zatrzymany przez pracowników ochrony. Pracownicy ochrony próbowali wyprowadzić oskarżonego ze sklepu. E. Ż. znajdował się pod wpływem alkoholu. Zachowywał się bardzo wulgarnie i agresywnie. Groził pracownikom ochrony: P. W. i D. K. zabójstwem. W pewnym momencie doszło do szamotaniny pomiędzy oskarżonym, a jednym z ochroniarzy – D. K.. Oskarżony uderzył pokrzywdzonego pięścią w głowę. W wyniku zdarzenia D. K. doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy z pourazowymi bólami głowy, co naruszyło czynności narządów jego ciała na czas poniżej dni 7.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- zeznań pokrzywdzonych: A. C. (tom II – k. 58 – 59, 65), R. J. (tom II – k. 56 – 57, 66), M. M. (1) (tom II – k. 43 – 45, 51, 65v. – 66), N. K. (1) (tom II – k. 48 – 49, 65), P. W. (k. 14 – 15, tom II – k. 80v. – 81) i D. K. (k. 6 – 7, tom II – 81)

- zeznań świadków: A. J. (tom II – k. 46 – 47, 122 v.), K. J. (tom II – k. 50, 66v.), M. M. (2) (tom II – k. 109 – 110, 111v.), A. N. (tom II – k. 52 – 53, 66v. – 67), A. M. (2) (tom II – k. 54 – 55, 67), B. S. (tom II – k. 60 – 62, 67), S. S. (k. 122v.), J. R. (zbiór C – k. 36, tom II – k. 122 v.) i H. K. (k. 17, tom II – k. 81v.)

- protokołów oględzin (zbiór A – k. 9 – 15, 34 – 35)

- płyty DVD z nagraniem monitoringu (zbiór A – k. 33) wraz z protokołem z odtworzenia (k. 111 v.)

- protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości (II K (...): zbiór A – k. 6)

- dokumentacji medycznej (II K (...): zbiór A – k. 16)

- opinii sądowo lekarskiej (II K (...): zbiór A – k. 21)

- dokumentacji medycznej oskarżonego (II K (...): k. 45)

Oskarżony E. Ż. w czasie postępowania sądowego częściowo przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Podkreślił jednak, iż nie groził pracownikom socjalnym zabójstwem. Odnośnie zdarzeń mających miejsce w Ośrodku Pomocy (...) w R. oskarżony przyznał, iż po otrzymaniu decyzji odmownej dotyczącej jednego z zasiłków wpadł w szał. Równocześnie dodał, iż za zaistniałą sytuację przeprosił. Nadto oskarżony stanowczo zaprzeczył by kiedykolwiek groził R. J.. Dodał, iż z całą pewnością kobieta nie obawiała się go.

Równocześnie oskarżony zaprzeczył by kierował groźby pod adresem M. M. (1) oraz N. K. (1). E. Ż. podkreślił, iż chciał jedynie zwrotu zaliczki za nieodebrane zamówienie.

W kwestii dotyczącej zdarzeń z dnia 12 grudnia 2015 r. oskarżony wyjaśnił, iż w tym dniu był pod wpływem alkoholu. Ochroniarze pracujący w markecie T. zaczepiali go. Broniąc się oskarżony uderzył w głowę D. K..

Oskarżony E. Ż. był w przeszłości wielokrotnie karany sądownie.

Z uwagi na wątpliwości co do stanu psychicznego oskarżonego E. Ż. został on poddany badaniu przez biegłych psychiatrów. Biegli uznali, iż oskarżony cierpi na zaburzenia schizoafektywne. Schorzenie to ma charakter okresowy. Oskarżony miewa okresy bez doznań psychotycznych oraz stany remisji z epizodami maniakalnymi i depresyjnymi. Zdaniem biegłych w okresie od 25 września 2015 r. do 21 października 2015 r. stopień natężenia objawów psychopatycznych rozpoznawanego u oskarżonego schorzenia był znikomy. Tym samym biegli uznali, iż w tym okresie oskarżony nie miał zniesionej ani też znacznie ograniczonej zdolności do rozpoznania znaczenia swoich czynów i pokierowania swoim postępowaniem. Równocześnie biegli zwrócili uwagę na fakt, iż w okresie od 25 września 2015 r. do 21 października 2015 r. oskarżony spożywał ciągami alkohol, który moderował jego ówczesne zachowanie.

Równocześnie od dnia 12 grudnia 2015 r. do 18 stycznia 2016 r. oskarżony E. Ż. przebywał w Państwowym Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w R.. Biegli sporządzający opinię sądowo-psychiatryczną zgodnie uznali, iż w dniu 12 grudnia 2015 r. znajdował się w fazie zaostrzenia procesu chorobowego. W zachowaniu oskarżonego dominowały objawy zespołu maniakalnego. Dodatkowo biegli podkreślili, że moderatorem sterującym zachowaniem oskarżonego był alkohol. Tym samym biegli uznali, iż w dniu 12 grudnia 2015 r. oskarżony miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozpoznania znaczenia swoich czynów i pokierowania swoim postępowaniem.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego E. Ż. (zbiór A – k. 21 – 22, 38 – 39, 41, tom II – k. 63v. – 64v., II K (...): zbiór A – k. 33 – 34)

- karta karna (zbiór A – k. 16 – 17, II K (...): zbiór A – k. 24 – 25 )

- opinie sądowo-psychiatryczne (zbiór A – k. 44 – 49, tom II – k. 75, 91 – 92, II K (...): zbiór A – k. 48 - 53)

Wprawdzie oskarżony E. Ż. częściowo przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, jednakże jego wyjaśnienia, w których podkreślił, iż w czasie zdarzeń był bardzo wzburzony nie mogą zostać zaakceptowane przez Sąd. Oskarżony próbował usprawiedliwić swoje zachowanie bardzo silnym wzburzeniem, co zdaniem Sądu stanowi linię jego obrony.

M. M. (1) – właścicielka sklepu z pieczywem w swoich obszernych i szczegółowych zeznaniach przyznała, iż w dniu 22 września 2015 r. oskarżony zamówił ciasto, za które zostawił zaliczkę w kwocie 23 zł. Zamówienia jednak nie odebrał. W dniu 23 września 2015 r. oskarżony przyszedł do sklepu i poinformował, iż nie odebrał ciasta, gdyż nie miał pieniędzy. Z dalszych zeznań świadka wynika, iż w dniu 24 września 2015 r. E. Ż. ponownie przyszedł do sklepu. Oświadczył, iż nie odebrał zamówienia z uwagi na wizytę w szpitalu. Równocześnie domagał się zwrotu zaliczki. Następnego dnia (tj. 25 września 2015 r.) oskarżony ponownie domagał się zwrotu zaliczki. Jak podkreśliła M. M. (1) oskarżony zachowywał się bardzo agresywnie, groził jej, wyzywał ją słowami wulgarnymi. W pewnym momencie zagroził obecnym w sklepie zabójstwem. Świadek przyznała, iż w obawie o swoje życie zwróciła oskarżonemu zaliczkę w wysokości 23 zł. Pomimo zwrotu zaliczki oskarżony nadal przychodził do sklepu. Wulgarnie wyzywał N. K. (1) – jedną z pracownic. Świadek dodała, iż w czasie jednej z wizyt oskarżony miał przy sobie nóż. W tym czasie w sklepie był obecny M. M. (2), któremu udało się odebrać nóż oskarżonemu. W kolejnych dniach E. Ż. ponownie przychodził do sklepu domagając się odszkodowania w kwocie 5000 zł.

Zeznania M.-D. korespondują z zeznaniami N. K. (1). Przesłuchana w charakterze świadka pracownica piekarni zeznała, iż oskarżony E. Ż. zamówił ciastka i uiścił zaliczkę w kwocie 23 zł. Zamówienia nie odebrał i po kilku dniach zaczął domagać się zwrotu zaliczki. Wizyty oskarżonego w sklepie stały się regularne. W ich trakcie oskarżony zachowywał się bardzo agresywnie. Kierował liczne groźby zabójstwa. Świadek podkreśliła, iż bała się oskarżonego. Jej zdaniem oskarżony miał możliwość złapać ją, bądź uderzyć.

Również A. J. szczegółowo opisała wizyty oskarżonego E. Ż. w piekarni, w trakcie których kierował on groźby pozbawienia życia do M. M. (1) i N. K. (1). Świadek potwierdziła, iż oskarżony przychodził do sklepu, gdyż chciał odzyskać zaliczkę w kwocie 23 zł.

Świadek M. M. (2) zeznał, iż o wizytach oskarżonego w sklepie dowiedział się od żony – M. M. (1). Świadek podkreślił, iż zarówno jego żona, jak i pracownice sklepu były wystraszone zachowaniem oskarżonego. Z dalszych zeznań świadka wynika, iż podczas jednej z wizyt w sklepie oskarżony wyciągnął nóż z rękawa i zaczął nim wymachiwać. M. M. (2) dodał, iż odebrał nóż oskarżonemu.

Zeznania M. M. (1), A. J., N. K. (1) i M. M. (2) są spójne, logiczne i konsekwentne. Nadto wzajemnie się uzupełniają. Świadkowie wyczerpująco i dość szczegółowo opisali zachowanie oskarżonego E. Ż.. Nie ulega wątpliwości, iż groźby kierowane przez oskarżonego wzbudziły w M. M. (1) i N. K. (1) uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione.

Zeznania świadka K. J. mają drugorzędne znaczenie w przedmiotowej sprawie. Świadek przyznał, że nigdy nie był naocznym świadkiem agresywnego zachowania oskarżonego. O groźbach kierowanych przez E. Ż. wie jedynie z relacji M. M. (1) i N. K. (2). Równocześnie na uwagę zasługuje fakt, iż świadek stanowczo przyznał, że obie kobiety obawiały się oskarżonego.

A. C., R. J., A. N. oraz A. M. (2) – zatrudnione w Ośrodku Pomocy (...) w R. zgodnie przyznały, iż oskarżony był objęty pomocą w formie zasiłku stałego. R. J. wyczerpująco i szczegółowo opisała zachowanie oskarżonego. Przyznała, iż oskarżony często swoją frustrację i złość kierował bezpośrednio do niej. Zazwyczaj oskarżony krzyczy i używa słów niecenzuralnych. Domaga się nieterminowych wypłat zasiłku. Świadek przyznała, iż w miesiącu wrześniu 2015 r. wydała oskarżonemu kserokopię decyzji odmownej dotyczącej przyznania zasiłku celowego. Oskarżony był bardzo niezadowolony z decyzji i zaczął używać słów wulgarnych. Świadek podkreśliła, iż część wyzwisk była skierowana bezpośrednio do niej. Nadto w dniu 21 października 2015 r. – podczas kolejnej wizyty oskarżonego w ośrodku, E. Ż. groził jej zabójstwem. R. J. podkreśliła, że obawia się oskarżonego, który zna jej adres zamieszkania. Zdaniem świadka oskarżony jest zdolny do wszystkiego. Jak podkreśliła A. C. w przeszłości zdarzało się, iż oskarżony przychodził do ośrodka niespokojny. Często awanturował się. Świadek dodała, iż w dniu 1 września 2015 r. oskarżony przyszedł do ośrodka domagając się natychmiastowej wypłaty pieniędzy. Oskarżony nie przyjmował do wiadomości informacji, iż procedura nie została jeszcze zakończona. Z dalszych zeznań świadka wynika, iż oskarżony wyzwał ją słowami wulgarnymi. Nadto domagając się natychmiastowej wypłaty świadczenia kierował pod jej adresem groźby. Zeznania świadka korespondują z zeznaniami A. M. (2), która dodała, iż jesienią 2015 r. oskarżony często przychodził do ośrodka. Swoim zachowaniem wzbudzał w pracownicach poczucie zagrożenia. Z kolei A. N. przyznała, iż nie była naocznym świadkiem gróźb kierowanych przez E. Ż. do A. C. i R. J., jednakże w miesiącu wrześniu 2015 r. oskarżony oświadczył jej, iż „załatwi R. J.”. Świadek dodała, iż swoim zachowaniem oskarżony wzbudził w pracownikach ośrodka poczucie zagrożenia.

Wyczerpujące zeznania świadków wzajemnie ze sobą korespondują i układają się w logiczną całość. Nie ulega wątpliwości, iż pracownice Ośrodka Pomocy (...) w R. obawiają się, że E. Ż. spełni swoje groźby.

Przesłuchana w charakterze świadka B. S. – kierowniczka sklepu (...) położonego w R. przy ul. (...) zeznała, iż E. Ż. wielokrotnie dokonywał drobnych kradzieży w markecie. W dniu 29 września 2015 r. oskarżony dokonał kradzieży koszyka z zakupami. Wśród skradzionych towarów znajdował się m.in. karczek do pieczenia, schab i steki. Łączna wartość skradzionego towaru wyniosła 457,37 zł. Skradziony przez oskarżonego asortyment oraz jego wartość potwierdził J. R. – pełnomocnik (...) S.A. Obecność oskarżonego w sklepie (...) w dniu 29 września 2015 r. została zarejestrowana na nagraniach z monitoringu.

P. W. – pracownik ochrony w swoich zeznaniach podał, iż oskarżony E. Ż. nagminnie dokonywał kradzieży w markecie T.. Świadek podkreślił, iż oskarżony przeważnie zachowywał się bardzo wulgarnie i agresywnie. Często znajdował się pod wpływem alkoholu. Równocześnie świadek podał, iż dopiero po dniu 12 grudnia 2015 r. zaczął obawiać się o swoje życie. W tym dniu oskarżony E. Ż. groził mu nożem.

D. K. w swoich zeznaniach podkreślił, iż oskarżony wielokrotnie dokonywał drobnych kradzieży w markecie T.. W dniu 12 grudnia 2015 r. został ujęty na gorącym uczynku. Świadek dodał, iż w tym dniu ujął oskarżonego, który zachowywał się wyjątkowo agresywnie. Doszło do szarpaniny. Oskarżony uderzył go, m.in. w głowę. Świadek potwierdził, że w wyniku ataku oskarżonego przebywał 3 dni na zwolnieniu lekarskim.

Zeznania D. K. potwierdził H. K.. Świadek przyznał, iż w dniu 12 grudnia 2015 r. został wezwany na interwencję do marketu. Po przybyciu na miejsce spostrzegł oskarżonego, który szamotał się z D. K.. Oskarżony uderzył mężczyznę dwukrotnie w głowę. Nadto kopnął go kolanem w brzuch. Równocześnie z zeznań świadka wynika, iż przed dniem 12 grudnia 2015 r. oskarżony nigdy nie zachowywał się w tak agresywny sposób.

Zeznania świadków: P. W., D. K. oraz H. K. wzajemnie się uzupełniają i tworzą logiczną całość. Świadkowie szczegółowo i konsekwentnie opisali zachowanie oskarżonego E. Ż. w dniu 12 grudnia 2015 r.

Zeznania świadka S. S. nie mają znaczenia w przedmiotowej sprawie. Świadek nie posiadała żadnej wiedzy odnośnie przedmiotowych zdarzeń.

Sąd zważył co następuje:

E. Ż. został oskarżony o popełnienie czynu zabronionego z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 kk polegającego na tym, że w okresie od 25 września 2015 r. do 30 września 2015 r. w R., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wielokrotnie groził N. K. (1), co wzbudziło w niej uzasadnioną obawę, że groźba ta zostanie spełniona.

Równocześnie E. Ż. oskarżono o popełnienie czynów zabronionych z art. 191 § 1 kk polegających na tym, że:

- w dniu 25 września 2015 r. w R., groził zabójstwem M. M. (1) w celu zmuszenia jej do oddania nienależnej mu zaliczki w kwocie 23 zł, jaką wpłacił na poczet złożonego zamówienia;

- w dniu 01 października 2015 r. w R., groził zabójstwem M. M. (1) w celu zmuszenia jej do wypłaty nienależnego mu odszkodowania w kwocie 5000 zł za rzekomo odniesione obrażenia ciała;

- w dniu 01 września 2015 r. w R., groził zabójstwem A. C. w celu zmuszenia jej do szybszego załatwienia sprawy urzędowej w Ośrodku Pomocy (...) w R..

Nadto E. Ż. został oskarżony o popełnienie czynów zabronionych z art. 226 § 1 kk polegających na tym, że:

- w dniu 01 września 2015 r. w R., wyzywając słowami powszechni uznanymi za obelżywe znieważył słownie pracownika Ośrodka Pomocy (...) w R., któremu w myśl art. 121 ust. 2 ustawy z dnia 12marca 2004 r. o pomocy społecznej przysługuje ochrona prawna należna funkcjonariuszowi publicznemu, A. C., podczas i w związku z pełnieniem przez nią obowiązków służbowych;

- w miesiącu wrześniu 2015 r. w R., wyzywając słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, znieważył słownie pracownika Ośrodka Pomocy (...) w R., któremu w myśl art. 121 ust. 2 ustawy z dnia 12marca 2004 r. o pomocy społecznej przysługuje ochrona prawna należna funkcjonariuszowi publicznemu, R. J., podczas i w związku z pełnieniem przez nią obowiązków służbowych.

E. Ż. został oskarżony także o popełnienie czynu zabronionego z art. 190 § 1 kk polegającego na tym, że w dniu 21 października 2015 r., w R. groził zabójstwem R. J., co wzbudziło w niej uzasadnioną obawę, ze groźba ta zostanie spełniona oraz z art. 278 § 1 kk polegającego na tym, że w dniu 29 września 2015 r. w R., w sklepie sieci Biedronka dokonał zaboru w celu przywłaszczenia artykułów spożywczych o łącznej wartości 457,37 zł na szkodę (...) S.A.

Ponadto oskarżonemu postawiono zarzuty popełnienia czynów zabronionych z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk polegających na tym, że:

- w dniu 12 grudnia 2015 r. w R. groził zabójstwem D. K., co wzbudziło w nim uzasadnioną obawę, że groźba ta zostanie spełniona;

- w dniu 12 grudnia 2015 r. w R., groził zabójstwem P. W., co wzbudziło w nim uzasadnioną obawę, ze groźba ta zostanie spełniona,

przy czym w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozpoznania znaczenia tych czynów i pokierowania swoim postępowaniem.

Oskarżonemu przedstawiono również zarzut popełnienia czynu zabronionego z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk polegającego na tym, że w dniu 12 grudnia 2015 r. w R., poprzez uderzenie pięścią w głowę D. K. spowodował niego obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy z pourazowymi bólami głowy, co naruszyło czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas poniżej dni 7, przy czym w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozpoznania znaczenia tych czynów i pokierowania swoim postępowaniem.

Określone w art. 190 § 1 kk przestępstwo groźby karalnej godzi w wolność człowieka w sferze psychicznej (wolność od strachu, zastraszenia). Jego treścią jest grożenie innej osobie popełnieniem przestępstwa (zbrodni lub występku) na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej. Oznacza to, że nie wypełnia znamion tego przestępstwa grożenie innej osobie popełnieniem wykroczenia lub innym naruszeniem prawa, choćby dotkliwym dla pokrzywdzonego (np. zerwaniem umowy, wydziedziczeniem itp.). Dla bytu przestępstwa groźby karalnej nie jest istotny rodzaj przestępstwa, którego popełnieniem sprawca grozi ani cel, w jakim to czyni, a nawet rzeczywisty zamiar spełnienia groźby. Sąd Najwyższy trafnie uznał, że groźba karalna może być wyrażona przez każde zachowanie się sprawcy (zapowiedź słowna, zawarta w piśmie, wyrażona gestem, np. mierzeniem z broni palnej itp.), jeżeli uzewnętrznia ono w sposób niewątpliwy groźbę popełnienia przestępstwa (zob. wyrok SN z dnia 24 sierpnia 1987 r., I KR 225/87, OSNKW 1988, nr 3, poz. 21). Warunkiem przestępności czynu jest, aby groźba wzbudzała uzasadnioną obawę, że będzie spełniona (art. 190 in fine). Jest to więc przestępstwo materialne, przy czym stan uzasadnionej obawy osoby zagrożonej należy traktować jako skutek. Jeżeli groźba nie wzbudziła uzasadnionej obawy, a sprawca do jej wywołania bezpośrednio zmierzał, zachodzi usiłowanie popełnienia tego przestępstwa. Subiektywna ocena jest konieczna, ale niewystarczająca, gdyż ustawa posługuje się zwrotem o uzasadnionej obawie (zob. wyrok SA w Krakowie z dnia 4 lipca 2002 r., II AKa 163/02, KZS 2002, z. 7-8, poz. 38). Decydować więc będą przesłanki odwołujące się do okoliczności i sposobu wyrażenia groźby, które mogą uzasadniać realną obawę, iż będzie spełniona. Pozwala to wyeliminować z zakresu karalności groźby, których nikt rozsądny nie potraktowałby poważnie (groźby dla żartu, ośmieszenia osoby naiwnej, dokuczania partnerowi podczas kłótni małżeńskiej itp.). Strona podmiotowa omawianego przestępstwa polega na umyślności w formie zamiaru bezpośredniego, gdyż "grożenie" komuś jest zachowaniem intencjonalnym, zmierzającym do wywołania obawy (tak również A. Zoll, Komentarz 2, s. 546). Odmienny pogląd nie wydaje się zasadny (zob. O. Górniok (w:) O. Górniok i in., Komentarz, t. II, s. 186).

Przepis art. 191 kk penalizuje przestępstwo polegające na stosowaniu przemocy lub groźby bezprawnej w celu zmuszenia innej osoby do określonego zachowania się (działania, zaniechania lub znoszenia). W niniejszej sprawie sprawca posłużył się jedną z form przestępczego zmuszania, a mianowicie groźbami bezprawnymi pozbawienia życia M. M. (1) oraz A. C.. Bez wątpienia E. Ż. w ten sposób chciał zmusić pokrzywdzoną M. M. (1) do zwrotu nienależnej mu zaliczki, jak również wypłaty nienależnego mu odszkodowania. Z kolei pokrzywdzoną A. C. chciał zmusić do szybszego załatwienia sprawy. W realiach przedmiotowej sprawy subiektywne przekonanie oskarżonego, że wierzytelność faktycznie istnienia, a osoba wobec której skierował groźby ma zdolność spełnienia świadczeń pozwala na przyjęcie tej kwalifikacji.

Określone w art. 226 § 1 kk przestępstwo znieważenia funkcjonariusza publicznego albo osoby do pomocy mu przybranej podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych jest typem szczególnym (kwalifikowanym) w stosunku do przestępstwa znieważenia człowieka (art. 216 kk). Użytemu w art. 226 § 1 kk określeniu "znieważa" należy nadawać taką samą treść, jak przy wykładni ogólnego typu przestępstwa znieważenia. Zniewagą będzie zawsze zachowanie obliczone na naruszenie godności danej osoby. Warunkiem penalizacji jest, aby działanie sprawcy miało charakter publiczny, tj. w miejscu publicznym lub przy użyciu takich środków, iż znieważające lub poniżające treści mogą dotrzeć do świadomości większości, bliżej nieokreślonej liczby osób. Znieważenie można popełnić zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak ewentualnym. Oskarżony używając słów wulgarnych wobec pracowników Ośrodka Pomocy (...) w R. niewątpliwie znieważył wykonujące obowiązki służbowe A. C. oraz R. J.. Zgodnie z ustawą o pomocy społecznej przysługuje im ochrona prawna należna funkcjonariuszowi publicznemu.

Artykuł art. 278 § 1 kk określa przestępstwo polegające na kradzieży cudzej rzeczy ruchomej. Przedmiotem ochrony przestępstwa kradzieży jest własność, posiadanie oraz inne prawa rzeczowe i obligacyjne do rzeczy ruchomej, a więc przedmiotu materialnego, wyodrębnionego i mogącego samodzielnie występować w obrocie oraz przedstawiającego wartość majątkową. Zachowanie się sprawcy przestępstwa określonego w art. 278 § 1 kk jest ściśle przez ten przepis określone o polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia.

Przepis art. 119 § 1 kw tworzy dwa typy wykroczeń – kradzież oraz przywłaszczenie cudzej rzeczy. Oba omawiane czyny zabronione w istocie sprowadzają się do pozbawienia właściciela lub posiadacza rzeczy możliwości wykonywania nad nią władztwa. Zasadnicza różnica między nimi sprowadza się do tego, że w wypadku kradzieży sprawca wyjmuje rzecz z władztwa osoby uprawnionej w celu objęcia nad nią władztwa wbrew jej woli. W wypadku przywłaszczenia sprawca nie pozbawia właściciela lub posiadacza władztwa nad rzeczą, ponieważ sam je już sprawuje. W przypadku kradzieży działanie sprawcy należy uznać za ukończone z chwilą, gdy sprawca zawładnął rzeczą i objął ją w swoje posiadanie. Zgodnie z treścią art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1247) zarówno kradzież, jak i przywłaszczenie są wykroczeniami wtedy, jeżeli wartość zabranej lub przywłaszczonej rzeczy nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia. Z uwagi na fakt, iż minimalne wynagrodzenie brutto w chwili obecnej wynosi 1850 zł należało przyjąć, iż zachowanie oskarżonego, który dokonał zaboru w celu przywłaszczenia artykułów spożywczych o łącznej wartości 457,37 zł wyczerpuje znamiona wykroczenia z art. 119 § 1 kw. Tym samym Sąd zmienił kwalifikację zarzucanego oskarżonemu czynu, o czym poinformował strony na rozprawie, z przyjętej – na wykroczenie z art. 119 § 1 kw.

Określony w art. 157 § 1 i 2 kk skutek musi być objęty winą umyślną sprawcy, co wymaga ustalenia, iż chciał on spowodować albo godził się ze spowodowaniem uszczerbku naruszającego czynność narządu ciała lub rozstrój zdrowia. Można o tym wnioskować na odstawie intensywności siły fizycznej, użytych środków, umiejscowienia ciosów zadanych pokrzywdzonemu, itp. Niewątpliwie oskarżony uderzając pięścią w głowę pokrzywdzonego D. K. musiał liczyć się z tym, iż spowoduje jego obrażenia (w szczególności mając na uwadze wyjaśnienia oskarżonego, który na rozprawie sądowej w dniu 17 maja 2016 r. przyznał, iż uderzył pięścią w głowę pokrzywdzonego).

Zebrany w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności szczegółowe, wyczerpujące i konsekwentne zeznania świadków, w sposób jednoznaczny pozwala uznać oskarżonego E. Ż. za winnego popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 kk oraz art. 190 § 1 kk opisanych w pkt I i VII części wstępnej wyroku, Sąd przyjął, iż oskarżony popełnił je w warunkach ciągu przestępstw i za to na postawie art. 190 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk skazał go na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 190 § 1 kk opisanych w pkt IX i X części wstępnej wyroku, Sąd przyjął, iż E. Ż. popełnił je w warunkach ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 190 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk skazał go na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Uznając E. Ż. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 191 § 1 kk opisanych w pkt II, III i IV części wstępnej wyroku, Sąd przyjął, iż oskarżony popełnił je w warunkach ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 191 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu przestępstw z art. 226 § 1 kk opisanych w pkt V i VI części wstępnej wyroku, Sąd przyjął, iż E. Ż. popełnił je w warunkach ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 226 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt VIII części wstępnej wyroku, Sąd przyjął, iż stanowi on wykroczenie z art. 119 § 1 kw. Na podstawie tego przepisu Sąd wymierzył oskarżonemu karę 7 dni aresztu. Równocześnie na podstawie art. 119 § 4 kw, Sąd orzekł względem E. Ż. obowiązek zapłaty kwoty 457,37 zł. Orzeczona kwota odpowiada równowartości ukradzionego towaru.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 152 § 2 kk, Sąd na podstawie tego przepisu wymierzył oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 91 §2 kk, Sąd połączył wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną w wymiarze 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę dyrektywy wymiaru kary z art. 53 kk. Wymierzając karę pozbawienia wolności Sąd kierował się przede wszystkim potrzebą wychowawczego oddziaływania na oskarżonego. Wymierzona kara powinna zapobiegać powrotowi oskarżonego na drogę przestępstwa, wywołać zmianę jego postępowania w przyszłości oraz skłonić go do przestrzegania porządku prawnego. Na ocenę stopnia społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonemu czynu, a Sąd ocenił go jako wysoki, wpływa charakter dobra zaatakowanego przez oskarżonego oraz agresywny sposób działania. Oskarżony awanturował się w Ośrodku Pomocy (...) w R. oraz w sklepie należącym do M. M. (4) i markecie T. wyzywał wulgarnie i groził pokrzywdzonym zabójstwem.

Zdaniem Sądu wdrażanie oskarżonego do przestrzegania prawa i norm społecznych powinno przebiegać w warunkach zakładu karnego. Ma na to wpływ przede wszystkim uprzednia karalność oskarżonego, która dowodzi, iż kary wolnościowe nie spełniają wobec oskarżonego swej funkcji prewencyjnej. Nie bez znaczenia jest również nagminność i naganność zachowania oskarżonego. Powyższe czyniło niemożliwym uwzględnienie wniosku oskarżonego o orzeczenie kary pozbawienia wolności z zastosowaniem dobrodziejstwa warunkowego jej zawieszenia, gdyż taka kara nie spełniłaby swoich celów. Orzeczona kara będzie także miała wpływ na kształtowanie świadomości w społeczeństwie i ugruntuje przeświadczenie, że każda osoba dopuszczająca się tego typu przestępstw będzie bezwzględnie podlegała karze.

Nadto Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Prywatnej Kancelarii Adwokackiej adw. B. K. kwotę 1419,60 zł – w tym podatek VAT, tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu.

Na podstawie art. 44 § 2 kk, Sąd orzekł przepadek dowodu rzeczowego w postaci noża.

Na podstawie art. 230 § 2 kpk, Sąd orzekł zwrot płyty CD-R osobom uprawnionym.

Na podstawie art. 63 § 1 kk, Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres zatrzymania w sprawie w dniach: 23 listopada 2015 r. oraz 12 grudnia 2015 r., przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych i opłaty w sprawie.

Sędzia: