Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 marca 2017r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Polikowska

Protokolant: Joanna Szmel

po rozpoznaniu w dniach: 19.10.2016r., 16.11.2016r., 9.12.2016r., 20.01.2017r., 15.02.2017r., 17.03.2017r.

s p r a w y : T. N.

syna J. i M. zd. Z.

urodzonego w dniu (...) w K.

obwinionemu o to, że:

w dniu 24 stycznia 2016 r. około godz. 8:10 w J. na drodze publicznej, tj. na ulicy (...) kierował samochodem m-ki S. (...) o nr rej. (...), nie posiadając uprawnień do kierowania pojazdami,

tj. o czyn z art. 94 § 1 k.w.

I.  uznaje obwinionego T. N. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 94 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 94 § 1 k.w. wymierza mu karę 400 /czterystu/ złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 118 § 1 k.p.o.w. w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądza od obwinionego T. N. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w wysokości 40 /czterdzieści/ zł.

Joanna Polikowska

Sygn. akt II W 974/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 stycznia 2016 r. około godz. 8:10 w J. na drodze publicznej, tj. na ulicy (...) obwiniony T. N. kierował samochodem marki S. (...) o nr rej. (...), nie posiadając uprawnień do kierowania pojazdami. Prawo jazdy kategorii B i C zostało zatrzymane obwinionemu za przekroczenie dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym na okres 3 miesięcy tj. od dnia 29 listopada 2015 r. do dnia 29 lutego 2016 r.

dowód :

- zeznania świadka M. P. k. 13-14, 68-69, 72,

-zeznania świadka T. T. k. 28-29, 69-70, 72,

- częściowo wyjaśnienia obwinionego T. N. k. 66-67,

- pismo Starostwa Powiatowego Wydziału Komunikacji w J. z dnia 22 listopada 2011 r. k. 102,

Obwiniony T. N. ma lat 27, nie posiada zawodu, prowadzi działalność gospodarczą, z której uzyskuje dochód około 5 tys. zł miesięcznie, nie posiada wartościowego majątku ruchomego bądź nieruchomego, posiada na utrzymaniu żonę i troje dzieci.

dowód:

- dane osobo-poznawcze obwinionego T. N. k. 8, 66

Obwiniony T. N. był karany za wykroczenia.

d owód :

- informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego k. 31-32,

Obwiniony T. N. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach wskazał, iż jechał w samochodzie S. (...) o nr rej. (...). Zaprzeczył jednak, aby kierował tym samochodem. Podał, iż kierowcą był T. F.. Wskazał, iż J. na wysokości pętli autobusowej przy ul. (...) kolega nagle się zdenerwował i przyspieszył. Na pętli stał granatowy samochód, powiedział że jest to radiowóz policyjny. Zaczął mówić, że nie wie, czy z poprzedniego dnia ma jeszcze jakiś alkohol we krwi i poprosił, aby wziął to na siebie. Wjechał samochodem w boczą drogę za Hotel (...), wysiadł z samochodu i zaczął uciekać, więc uciekł za nim. Rozbiegli się w różnych kierunkach. Gdy znajdował się w odległości 300 metrów od samochodu S. zobaczył, że pod ten samochód podjeżdża samochód O. (...). Na łące spotkał się z T. F. i ubrał jego kurtkę. W tej kurtce był portfel T. F., a w nim dokumenty, karty do bankomatu. T. F. dał mu kluczyk do samochodu i uciekł w samej bluzie. Umówili się, że pójdzie po samochód i ewentualnie przyjmie mandat za to, że uciekł, a jak coś nie wyjdzie, to T. F. przyzna się, że to on kierował samochodem. Gdy wracał do samochodu nadjechały dwa radiowozy. Został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji i przewieziony do miejsca, gdzie przy samochodzie S. stał radiowóz O. (...). Powiedział policjantom, że to nie on jechał samochodem, ale mu nie uwierzyli. T. F. stał przy Mazurkowej Chacie i jak zobaczył, że jest prowadzony przez policjantów w kajdankach, to od razu przyszedł i powiedział policjantom, że to on jechał. Policjant oddał mu rzeczy z kurtki. W międzyczasie na miejsce przyjechał właściciel samochodu W. M. i zabrał samochód. Podczas tego zdarzenia nie posiadał swoich dokumentów. Poinformował policjantów, że w samochodzie był T. F. oraz co było przyczyną tego, że uciekli z samochodu. Nadto obwiniony wyjaśnił, iż w dacie, gdy miało miejsce to zdarzenie, miał zabrane prawo jazdy za przekroczenie dopuszczalnej liczby punktów karnych.

Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego T. N. w zakresie w jakim zaprzeczał on, iż kierował w dniu 24 stycznia 2016 r. około godz. 8:10 na ulicy (...) w J. samochodem marki S. (...) o nr rej. (...), a także w zakresie w jakim wskazywał, iż w tym czasie samochodem podróżował wraz z T. F.. Wyjaśnienia obwinionego w tym zakresie stanowią jedynie nieudolną linię jego obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucany mu w niniejszej sprawie czyn. Stoją one bowiem w oczywistej sprzeczności z zeznaniami świadków M. P. i T. T. – funkcjonariuszy Policji z Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Miejskiej Policji w J., którym Sąd przydał walor wiarygodności. Z zeznań wskazanych świadków jednoznacznie wynika, iż widzieli oni osobę kierującą samochodem S. (...) w chwili, gdy jadąc ul. (...) od strony K., samochód ten ich mijał oraz że w samochodzie poza kierującym nie było żadnych innych osób. Stanowczo stwierdzili wskazani świadkowie, iż kierującym w tym dniu samochodem marki S. (...) był obwiniony T. N., który jak wynika z zeznań świadka M. P. w chwili gdy kierował pojazdem oraz następnie, gdy zauważali go oddalającego się od porzuconego samochodu marki S., w pobliżu Hotelu (...), był ubrany w charakterystyczną kurtkę. T. N. został zatrzymany przez patrol Policji z Wydziału Prewencji wezwany przez M. P. i T. T., po oddaleniu się obwinionego od samochodu S. (...). W skład tego patrolu wchodzili funkcjonariusze M. S. i K. M.. W złożonych zeznaniach wskazani świadkowie opisali, w jakich okolicznościach doszło do zatrzymania obwinionego T. N.. Z ich zeznań wynika, iż obwiniony został przez nich zauważony, gdy klęczał za nasypem ziemi i rozmawiał przez telefon. Do momentu, gdy do niego podbiegli nie widział ich. Gdy zobaczył policjantów obwiniony wstał, był zaskoczony. M. S. zeznał nadto, iż odniósł on takie wrażenie, że obwiniony będzie chciał uciekał bowiem zrobił on krok w przeciwną do nich stronę. T. N. został zatrzymany, przeprowadzona została jego kontrola osobista, a następnie został przewieziony do miejsca, gdzie znajdował się radiowóz policyjny – O. (...) i przekazany funkcjonariuszom Policji z Wydziału Ruchu Drogowego. Policjanci M. P. i T. T. nie mieli żadnych wątpliwości, iż przekazywany im mężczyzna jest tym, którego wcześniej widzieli kierującego samochodem marki S. (...). Obwiniony T. N. w rozmowie z nimi początkowo zaprzeczał, iż kierował samochodem, a następnie przyznał się do kierowania tym pojazdem. Na rozprawie w dniu 19 października 2016 r. świadkowie M. P. i T. T. ze stu procentową pewnością wskazali, iż podczas zdarzenia będącego przedmiotem sprawy samochodem kierował obwiniony T. N.. Nie znalazł Sąd jakichkolwiek podstaw, aby zakwestionować wiarygodność zeznań świadków M. P., T. T., M. S. i K. M.. Wskazani świadkowie są osobami obcymi dla obwinionego, funkcjonariuszami Policji, podjęli działania wobec obwinionego w ramach swoich obowiązków służbowych. Przeprowadzone czynności odnotowali w notatkach urzędowych oraz notatnikach służbowych.

Uwadze Sądu nie uszło w niniejszej sprawie, iż świadek T. F. w złożonych zeznaniach przyznał, iż to on, a nie obwiniony dnia 24 stycznia 2016 r. około godz. 8:10 na ulicy (...) w J. kierował samochodem marki S. (...) o nr rej. (...). Z zeznań świadka W. M. – właściciela samochodu S. (...) również wynika, iż samochodem tym kierował T. F.. Wskazany świadek jednak, jak zeznał, wiedzę w tym zakresie posiadał od T. F.. Nie potrafił jednakże określić, kiedy T. F. go o tym poinformował. Zeznania wskazanych świadków Sąd ocenił, jako zmierzające do uwiarygodnienia linii obrony obwinionego w przedmiotowej sprawie. Stały one bowiem w oczywistej sprzeczności z zeznaniami świadków T. T. i M. P., którym Sąd przydał walor wiarygodności. Z zeznań świadka M. P. i T. T. wynika, iż po pewnym czasie od przekazania ich patrolowi obwinionego T. N., na miejsce, samochodem marki A. przyjechało dwóch mężczyzn, jednym z nich był właściciel samochodu S. (...). Rozmawiali oni z M. P.. M. P. podał, iż, żaden z nich nie był podobny do obwinionego. Nie mieli możliwości świadkowie M. P. i T. T. pomylić osoby obwinionego z osobą T. F. w czasie, gdy obserwowali kierującego samochodem S. (...) po ul. (...). Poza tym, gdyby w samochodzie znajdowały się dwie osoby, jak twierdził obwiniony, świadkowie niewątpliwie zauważyliby osobę siedzącą obok kierowcy.

Sąd przydał walor prawdziwości dokumentom znajdującym się w aktach sprawy, które zostały uznane za dowody w sprawie. Zostały one sporządzone we właściwej formie przez uprawnione organy. Ich wiarygodność nie została zakwestionowana przez obwinionego, a Sąd z urzędu nie dopatrzył się powodów, aby taki walor tych dowodów podważyć. Nie wymaga to zatem szczegółowego omówienia.

Obwiniony T. N. swoim zachowaniem zrealizował znamiona wykroczenia z art. 94 § 1 k.w. Obwiniony bowiem nie posiadał w dniu 24 stycznia 2016 r. uprawnień do kierowania pojazdami, a mimo to około godz. 8:10 na ulicy (...) w J. kierował samochodem marki S. (...) o nr rej. (...).

Wina obwinionego T. N. nie budzi wątpliwości. Wobec obwinionego nie zachodziły żadne okoliczności, które mogłyby wpływać na umniejszenie jego winy. Obwiniony wiedział, że nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami – prawo jazdy kategorii B i C zostało zatrzymane obwinionemu za przekroczenie dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym na okres 3 miesięcy tj. od dnia 29 listopada 2015 r. do dnia 29 lutego 2016 r.

Społeczna szkodliwość popełnionego przez obwinionego wykroczenia nie jest znaczna, co nie oznacza znikomości. Obwiniony posiadał umiejętność kierowania samochodem osobowym. Prawo jazdy zostało mu zatrzymane w związku z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o 50 km/h w terenie zabudowanym na okres 3 miesięcy tj. od dnia 29 listopada 2015 r. do dnia 29 lutego 2016 r. Nie posiadając dokumentu uprawniającego do kierowania samochodem osobowym, obwiniony nie powinien był kierować takim pojazdem w dniu 24 stycznia 2016 r.

Jako okoliczność obciążającą obwinionego Sąd wziął pod rozwagę uprzednią wielokrotną karalność obwinionego za naruszenie przepisów ruchu drogowego.

Sąd nie dopatrzył się wobec obwinionego okoliczności łagodzących.

Wymierzona obwinionemu kara grzywny w wysokości 400 złotych jest adekwatna do jego winy i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu. Kara ta powinna spełniać swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej, uzmysławiając obwinionemu naganność jego postępowania.

Zdaniem Sądu orzeczona wobec obwinionego kara spełnia również swoje cele w zakresie prewencji ogólnej, uzmysławiając, że popełnienie wykroczenia musi pociągnąć za sobą odpowiednią reakcję, a przez to kształtować prawidłowe wzorce społeczne.

Zasadą w procesie jest ponoszenie kosztów postępowania, a wyjątkiem od zasady jest zwolnienie od tego obowiązku. Obwiniony T. N. ma lat 27, nie posiada zawodu, prowadzi działalność gospodarczą, z której uzyskuje dochód około 5 tys. zł miesięcznie, nie posiada wartościowego majątku ruchomego bądź nieruchomego, posiada na utrzymaniu żonę i troje dzieci. Wobec powyższego Sąd doszedł do przekonania, iż uiszczenie przez obwinionego kosztów sądowych nie będzie dla niego zbyt uciążliwe i na podstawie art. 118 § 1 k.p.o.w. w zw. z art. 1 § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz na podstawie art. 3 ust 1 w zw. z art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w kwocie 40 zł.