Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Wojciech Kottik

Protokolant: starszy sekr. sąd. Jolanta Jarmołowicz

bez obecności oskarżyciela publ.

po rozpoznaniu w dniach 24 lutego i 05 kwietnia 2017 r. sprawy

D. K.

syna B. i M. z domu M.

ur. (...) w G.

obwinionego o to, że:

w dniu 29 lipca 2016 r., w godz. 22 ⁵⁰- (...) w O. przy ul. (...) będąc odpowiedzialnym za działalność lokalu (...) dopuścił do zakłócania spoczynku nocnego B. K. (1) poprzez głośną muzykę wykonywaną przez zespół muzyczny w w/w lokalu

- tj. za wykroczenie z art. 51 § 1 kw

ORZEKA:

I.  obwinionego D. K. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu ;

II.  na podstawie art. 118 § 2 kpw koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Obwiniony D. K. jest właścicielem lokalu gastronomicznego (...), który znajduje się na ul. (...) w O.. Nieopodal, przy (...) mieszka pokrzywdzony B. K. (1), który wielokrotnie zgłaszał do organów ścigania zakłócanie mu ciszy i spoczynku nocnego przez muzykę z pobliskiego lokalu obwinionego. W dniu 29 lipca 2016 r., w lokalu tym miał miejsce koncert zespołu muzycznego (...). Koncert ten rozpoczął się ok. godziny 21-ej i zakończył się przed godz. 23 ⁰⁰. W trakcie jego trwania poziom głośności muzyki kontrolował sam obwiniony i nie stwierdził by była ona nadmierna. Pilnował aby okna i drzwi lokalu były zamknięte. Po zakończeniu koncertu w lokalu obwinionego odtwarzana była muzyka z zamontowanego tam sprzętu i jej poziom głośności zdaniem obsługi nie był nadmierny.

O godzinie 22 ⁵⁵ do dyżurnego monitoringu miejskiego zadzwonił pokrzywdzony B. K. (1) twierdząc, że muzyka z lokalu (...) jest na tyle głośna i uciążliwa, że uniemożliwia mu normalne funkcjonowanie. Z uwagi na wiele innych zdarzeń i brak wolnych patroli dyżurny na miejsce interwencji wysłał patrol dopiero o godzinie 02 ³⁰. Interweniujący stwierdzili wówczas, że lokal jest już zamknięty a wokół panuje porządek i cisza.

(dowody: notatka urzędowa k. 2, notatka urzędowa o adnotacjach w repertorium k. 21, pismo Urzędu Miasta k. 46, informacja z K. z kserokopią zapisów k. 47-50, kopia pisma obwinionego do dzielnicowego k. 52 i do Urzędu Miasta k. 53, kopie komentarzy na portalu społecznościowym k. 54-61, kopia artykułu k. 62, wyjaśnienia obwinionego k. 13, 64v; zeznania świadków – M. P. k. 37v, R. A. k. 37v, B. K. k. 37v-38, E. F. k. 63-63v, K. S. k. 64. A. Ż. k. 64-64v.)

Obwiniony w wyjaśnieniach złożonych na etapie czynności wyjaśniających jak i na rozprawie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Stwierdził, że w tym dniu odbywał się koncert zespołu(...), który nie grał zbyt głośno. On osobiście kontrolował poziom głośności. Muzyka nie może być zbyt głośna, bo inaczej przeszkadzałaby również klientom. Podkreślił, że jego zdaniem oskarżycielowi posiłkowemu zależy na doprowadzeniu do likwidacji jego lokalu, bo podejmuje on działania aby pozbawić, go m. in. koncesji na sprzedaż alkoholu. Zaznaczył, że w przypadku uwag zgłaszanych przez innych sąsiadów na głośność muzyki stara się od razu reagować, natomiast oskarżyciel nawet nie próbuje się kontaktować z nim lub innym odpowiedzialnym pracownikiem lokalu tylko dzwoni od razu na Policję.

(wyjaśnienia obwinionego k. 13, 64v)

Sad zważył, co następuje:

W przekonaniu Sądu przeprowadzone w niniejszym postępowaniu postępowanie dowodowe nie dało podstaw do uznania wyjaśnień obwinionego za niewiarygodne.

W ocenie Sądu nie zdołano przedstawić jednoznacznych dowodów pozwalających na ustalenie, czy faktycznie głośność muzyki dobiegającej z lokalu obwinionego mogła obiektywnie zakłócać spokój i spoczynek nocny pokrzywdzonego.

Zasadniczą kwestią w niniejszej sprawie było ustalenie czy zachowanie obwinionego polegające na dopuszczeniu do głośnego odtwarzania muzyki podczas trwającego w lokalu koncertu, zakłóciło pokrzywdzonego spoczynek nocny, a nadto czy wykraczało poza ramy normalnego użytkowania swojej własności, a zarazem naruszało powszechnie przyjęte normy zachowania.

W ocenie Sądu sam fakt odbywania się koncertu podczas, której odtwarzana była muzyka w miejscu i czasie ujętym w zarzutach wniosku o ukaranie nie budzi wątpliwości- albowiem nie jest sporny. Natomiast z wyjaśnień obwinionego kategorycznie wynika, iż muzyka odtwarzana podczas tego koncertu nie przekraczała dozwolonych prawem norm i mieściła się w ramach legalniej (albowiem zgodnej z wydanymi pozwoleniami) działalności kulturalno-oświatowej.

Oskarżyciel publiczny poza zeznaniami pokrzywdzonego – świadka B. K. nie przedstawił żadnych innych dowodów na potwierdzenie zarzutu wniosku o ukaranie. Nie negując wiarygodności zeznań pokrzywdzonego nie sposób nie zauważyć pewnej jego nadwrażliwości na dźwięki płynące z pobliskiego lokalu. Sąd dlatego poszukiwał innych dowodów, w tym przede wszystkim zeznań świadków, których nie można posądzić o nadmiernie subiektywne nastawienie do sprawy jak można oceniać by zeznania B. K.. Jednak w tej sprawie takich świadków nie ustalono, bo funkcjonariusze na miejscu zdarzenia pojawili się dopiero blisko 3 godziny po zgłoszeniu, kiedy lokal obwinionego był już zamknięty. Wprawdzie zdołano przesłuchać świadka M. P., inną sąsiadkę mieszkającą w pobliżu tego lokalu, jednak nie pamiętała ona tego konkretnego dnia i nie była w stanie precyzyjnie odnieść się do zarzutu.

Natomiast przesłuchano dwoje pracowników lokalu obwinionego i gościa bawiącego w nim w dniu zdarzenia i wszyscy ci świadkowie kategorycznie stwierdzili, że głośność muzyki podczas koncertu i po nim nie mogła zakłócać komukolwiek spokoju i spoczynku nocnego. Nawet mając świadomość pewnego braku obiektywizmu tych świadków Sad nie znalazł podstaw by odmówić im waloru wiarygodności, skoro nie zdołano przedstawić wystarczających dowodów podważających wiarygodność relacji tych osób.

Zasada indywidualizacji odpowiedzialności nakazuje dowiedzenie osobie obwinionej winy w zakresie dotyczącym zarzucanego mu czynu. W ocenie Sądu w niniejszej sprawy przeprowadzone postępowanie dowodowe nie dało podstaw do przypisania właśnie obwinionemu sprawstwa w zakresie zarzucanego mu czynu z art. 51 § 1 kw. Posiłkując się podstawową zasadą polskiego Prawa karnego (przeniesioną również na grunt Prawa wykroczeń), że niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego (obwinionego) – art. 5§2 kpk w zw. z art. 8 kpw, Sąd uznając, iż taka właśnie sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

O kosztach postępowania orzeczono po myśli art. 118 § 2 kpw. Zgodnie z wymienionym przepisem w razie uniewinnienia obwinionego w sprawie, w której wniosek o ukaranie wniósł oskarżyciel publiczny koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.