Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy w Brzezinach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący : Sędzia SR Violetta Olborska

Protokolant : st. sekr. sąd. Jolanta Ostrowska

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2016 roku w Brzezinach

na rozprawie

sprawy z powództwa A. C.

przeciwko (...) Oddział w Polsce

o odszkodowanie

I.  zasądza od pozwanego (...) Oddział w Polsce na rzecz powódki A. C. kwotę 1491,10zł. (jeden tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt jeden złotych, dziesięć groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 9 czerwca 2012r. do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałej części,

III.  nakazuje pobrać od powódki A. C. kwotę 1063,04zł. (jeden tysiąc sześćdziesiąt trzy złotych, cztery grosze) oraz od pozwanego (...) Oddział w Polsce kwotę 41,68zł. (czterdzieści jeden złotych, sześćdziesiąt osiem groszy) – obie kwoty na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Brzezinach tytułem nieuiszczonych wydatków.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 października 2015r. powódka A. C. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) Oddział w Polsce z siedzibą w W. kwoty 4450 zł. tytułem częściowego roszczenia o odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu (...) o nr rej (...) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 czerwca 2012r. do dnia zapłaty, zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

/pozew – k. 2 – 3/

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości kwestionując zarówno zasadę jak i wysokość dochodzonego roszczenia. Pozwany uznał, że brak jest związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy uszkodzeniami pojazdu a opisanym zdarzeniem a szkoda nie mogła powstać w okolicznościach opisywanych przez uczestników kolizji.

/odpowiedź na pozew – k. 13 – 15/

Pełnomocnik powódki poparł powództwo. Pełnomocnik pozwanego nie uznał powództwa wniósł o jego oddalenie i zasądzenie kosztów.

/protokół z rozprawy – k. 282/

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 maja 2012r. ok. godz. 20.35 w miejscowości B. doszło do zderzenia samochodów osobowych: (...) nr rej. (...) i (...) nr rej. (...). Pojazd marki (...) kierowany przez B. (1) został uderzony przez pojazd marki (...) kierowany przez J. D. wykonujący manewr skrętu w prawo przy wyjeździe z drogi podporządkowanej. W następstwie zetknięcia się pojazdów doszło do zepchnięcia samochodu będącego własnością powódki na trzecie drzewo znajdujące się za skrzyżowaniem, na poboczu drogi za znakiem miejscowości (...). Na trzecim drzewie ujawniono ślady kontaktu z elementami nadwozia w postaci otarć kory. Kora drzewna wbiła się w reflektor prawy auta powódki.

Wyłącznie winnym zdarzenia jest kierujący samochodem marki (...), którego ochronę ubezpieczeniową na dzień zdarzenia zapewniał pozwany. Kierującemu autem marki (...) nie można zarzucić nieprawidłowego zachowania, podjął on jedynie manewr obronny w postaci zmiany kierunku ruchu i hamowania a zmiana kierunku jazdy pojazdu wywołana była odruchem bezwarunkowym związanym z reakcją na zagrożenie powstałe z lewej strony. W wyniku tego zdarzenia, do którego doszło z winy J. D. kierującego pojazdem marki (...) w pojeździe A. C. uszkodzeniu uległy reflektor przedni prawy, zderzak w przedniej prawej części, tylni lewy błotnik w przedniej części (przy listwie ozdobnej). Zarysowania powłoki lakierowej na tylnym lewym błotniku pozostają poza zakresem wysokościowym nadwozia samochodu (...). Uszkodzenie punktowe z przebiciem materiału nie powstało w wyniku przedmiotowego zdarzenia. Jedynie uszkodzenie w przedniej części błotnika tylnego, przy listwie ozdobnej były skutkiem przedmiotowej kolizji. Błotnik lewy tylny nie kwalifikuje się do wymiany, ale do naprawy – 20 jc z potrąceniem procentowych kosztów lakierowania.

Uzasadniony koszt naprawy pojazdu powódki w związku z kolizją z dnia 7 maja 2012r. z uwzględnieniem ustaleń poczynionych w opinii uzupełniającej z dnia 29 października 2015r., co do uszkodzeń tylnego lewego błotnika wyniósł 1491,10 zł.

/dowód: opinia biegłego – k. 170 – 194, uzupełniająca opinia biegłego – k. 266 – 267 w zw. z opinią uzupełniającą z dnia 29 października 2015r. – k. 244-250, akta szkodowe nr (...)/

Auto zostało naprawione po zdarzeniu przez męża powódki, który sam dokonał prac blacharskich, rozebrania i złożenia samochodu. Auto zostało sprzedane na początku 2013r.

/dowód: zeznania świadka – k. 109 verte – 110, wyjaśnienia powódki k. 109 w zw. z k. 282 verte/

Szkoda zgłoszona została pozwanemu najpóźniej dnia 8 maja 2012r.

/akta szkodowe - zlecenie wykonania wstępnej likwidacji szkody – k. 52/

Pozwany odmówił wypłaty odszkodowania.

/bezsporne/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty złożone w sprawie, w szczególności dokumentację fotograficzną znajdującą się w aktach szkodowych (...) (k.70 – 96) oraz opinie biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej. Ustalenie wysokości odszkodowania odbyło się po wykazaniu zakresu pozostających w związku z kolizją z dnia 7 maja 2012r. uszkodzeń. Powyższe odbyło się poprzez dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego, którego końcowe wnioski będące podstawą do ustalenia odszkodowania, nie zostały zakwestionowane przez żadną ze stron postępowania. Biegły wykazał nadto, że to kierujący samochodem objętym ubezpieczeniem przez pozwanego odpowiada za kolizją z dnia 7 maja 2012r.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka B. (1), co do zakresu uszkodzeń pojazdu. Sąd przyjął za wiarygodne w tym względzie wnioski wyprowadzone przez biegłego sądowego. Sąd uznał, iż w wyniku powyższego zdarzenia nie doszło do innych uszkodzeń poza stwierdzonymi ostatecznie przez biegłego sądowego. Wydając opinię podstawową biegły nie dysponował zdjęciami uszkodzeń pojazdu w formie elektronicznej, nie mógł zweryfikować wcześniejszych uszkodzeń znajdujących się na lewej części przedniego zderzaka.

Uszkodzenia lusterka, drzwi, tylnego błotnika (w takim zakresie w jakim wskazała powódka, świadek B. (1) ) nie mogły powstać w opiniowanym zdarzeniu. Dowód przeprowadzony w sprawie przez biegłego sądowego wyklucza, aby samochód nie miał wcześniej żadnych uszkodzeń czy robót blacharskich i jest to sprzeczne z zeznaniami świadka, a także z wyjaśnieniami powódki. Tym samym końcowy kosztorys uwzględniający powstałe w pojeździe powódki uszkodzenia (pozostające w związku z przedmiotowym zdarzeniem z dnia 7 maja 2012r.) stał się podstawą do ustalenia rzeczywistego kosztu naprawy pojazdu powódki i ustalenia należnego powódce odszkodowania.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Stosownie do art. 436§1 k.c. i art. 415 k.c. w przypadku zderzenia się pojazdów mechanicznych poruszanych za pomocą sił przyrody za szkodę stąd powstałą odpowiada ten, kto z winy swojej ją wyrządził. Jednakże zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych [ Dz. U. Nr 124 poz. 1152 ze zm.] zwanej dalej ustawą, od szkód tego rodzaju posiadacz pojazdu obowiązany jest się ubezpieczyć. W przypadku zaś zawarcia takiej umowy ubezpieczenia stosownie do art. 822 k.c. i art. 34 ust 1 ustawy ubezpieczyciel zobowiązany jest do naprawienia szkody polegającej na uszkodzeniu mienia wyrządzonej ruchem pojazdu, jeśli kierujący pojazdem ubezpieczonym obowiązany jest do jej naprawienia.

Zgodnie zaś z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych uprawniony może w takim wypadku dochodzić tego odszkodowania bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W powyższej sprawie spór dotyczy zarówno odpowiedzialności kierującego samochodem objętym ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego za skutki zdarzenia (gdyż pozwany nie uznał swej odpowiedzialności wobec wątpliwości, aby szkoda powstała w okolicznościach podanych przez strony) jak i wysokości kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu - przywrócenia go do stanu sprzed zdarzenia ubezpieczeniowego.

Stosownie do art. 361§2 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty jakie poszkodowany poniósł a zasadą jest, że odszkodowanie winno obejmować wszystkie straty.

Powód może żądać odszkodowania adekwatnego do poniesionej szkody.

Zgodnie z art. 363§1 k.c. poszkodowany może żądać naprawienia szkody poprzez przywrócenie do stanu poprzedniego bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniędzy.

Jeżeli naprawienie szkody może nastąpić w pieniądzu wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Uprawniony może żądać sumy, która umożliwi mu przywrócenie stanu poprzedniego. Powód może żądać odszkodowania wyliczonego w oparciu o wszystkie uszkodzenia, którym uległ pojazd w zakresie ustalonym w toku postępowania. W kosztorysie zastosowano części pozwalające przywrócić pojazd do stanu sprzed szkody. Koszt naprawy pojazdu został wykonany przy uwzględnieniu technologii naprawy oraz stawki za roboczo – godzinę obowiązującą w maju 2012r. w rejonie (...).

Koszt naprawy pokolizyjnej samochodu wyniósłby 1491,10zł. i tej wysokości odszkodowanie winno być wypłacone poszkodowanemu.

Odszkodowanie winno w pełni pokrywać poniesione przez poszkodowanego straty. Zgodnie z powszechnie aprobowanym przez doktrynę i orzecznictwo stanowiskiem szkoda to uszczerbek występujący w sferze interesów, zwłaszcza majątkowych danego podmiotu, obejmujący różnicę między stanem istniejącym po jej wyrządzeniu a hipotetyczną sytuacją, która istniałaby, gdyby do niej nie doszło.

Mając powyższe na uwadze żądanie powoda ponad kwotę 1491,10 zł. zostało uznane jako bezzasadne i oddalone jako nieudowodnione.

O należnych odsetkach Sąd orzekł na zasadzie art. 481§1 k.c. w zw. z art. 817§1 k.c Odszkodowanie winno bowiem być wypłacone w terminie 30 dni od zawiadomienia o szkodzie. Ubezpieczyciel został zawiadomiony o szkodzie w dniu 8 maja 2012r., dlatego też od dnia 9 czerwca 2012r. pozostawał w zwłoce z wypłatą odszkodowania.

Toteż z mocy art. 436 §1 k.c. i art. 415 k.c. orzeczono jak w sentencji.

Strony reprezentowane były przez profesjonalnych pełnomocników.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art.100 k.p.c. mając na względzie, iż powód przegrał sprawę w części tj. w 66,50%.

Na koszty poniesione przez powoda w wysokości 840zł. złożyły się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 600zł., 17 zł. opłata od pełnomocnictwa, 223zł. – opłata od pozwu.

Łączne koszty poniesione przez stronę pozwaną wyniosły 917zł. w tym 600zł. tytułem wynagrodzenia pełnomocnika, 17zł. tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 300zł tytułem zaliczki na biegłego. Tymczasowo ze Skarbu Państwa wypłacono biegłemu kwotę 1061,72zł., oraz kwotę 43zł. koszt dojazdu świadka.

Łączne koszty postępowania wyniosły 2861,72zł.

Powódka która przegrała sprawę w 66,50% winna ponieść tytułem kosztów kwotę 1903,04zł. Mając na względzie iż powódka poniosła faktycznie koszty w wysokości 840zł. do zwrotu z tytułu wydatków wypłaconych tymczasowo ze Skarbu Państwa przypada kwota 1063,04zł. Pozwany, który przegrał w 33,50% zatem winien ponieść koszty w wysokości 958,68zł. Poniesione w toku postępowania koszty tj. w kwocie 958,68zł. są jednak mniejsze o 41,68zł. i tę różnicę należało zasądzić od pozwanego tytułem zwrotu wydatków.