Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Jabłoński

Protokolant: Agata Zielińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 11 grudnia 2014 roku oraz 29 maja i 20 sierpnia 2015 roku oraz 22 grudnia 2016 roku oraz 28 lutego i 31 marca 2017 roku sprawy

H. S., z domu W., córki J. i J., z domu P.,

urodzonej (...) w K.,

oskarżonej o to, że:

I.  w okresie od bliżej nieustalonego dnia w grudniu 2003 r. do dnia 16 czerwca 2004 r. w G., powołując się wobec M. K. (1) i D. K. (1) na wpływy w Urzędzie Miejskim w G., podjęła się pośrednictwa w załatwieniu sprawy polegającej na doprowadzeniu do uzyskania przez M. K. (1) dzierżawy nieruchomości o powierzchni 1500 m2, stanowiącej cześć nieruchomości należącej do Skarbu Państwa działki o numerze ewidencyjnym (...) położonej w obrębie 139, w zamian za korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 10.000 zł,

tj. o przestępstwo z art. 230 §1 k.k.,

II.  w okresie od bliżej nieustalonego dnia w marcu 2004 r. do dnia 17 czerwca 2004 r. w G. powołując się wobec M. K. (1) i D. K. (1) na wpływy w G. Zarządzie (...) w G., podjęła się pośrednictwa w załatwieniu sprawy polegającej na doprowadzeniu do zakupu przez M. K. (1) i D. K. (2) lokalu komunalnego położonego w G. przy ul. (...), w zamian za korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie nie mniejszej niż 3.000 zł,

tj. o przestępstwo z art. 230 §1 k.k.,

I.  uniewinnia oskarżoną od popełnienia obu zarzucanych jej czynów;

II.  poniesione w sprawie wydatki przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygnatura akt II K 1571/13

UZASADNIENIE

H. S. została oskarżona o to, że:

III.  w okresie od bliżej nieustalonego dnia w grudniu 2003 r. do dnia 16 czerwca 2004 r. w G., powołując się wobec M. K. (1) i D. K. (1) na wpływy w Urzędzie Miejskim w G., podjęła się pośrednictwa w załatwieniu sprawy polegającej na doprowadzeniu do uzyskania przez M. K. (1) dzierżawy nieruchomości o powierzchni 1500 m ², stanowiącej cześć nieruchomości należącej do Skarbu Państwa działki o numerze ewidencyjnym (...) położonej w obrębie 139, w zamian za korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 10.000 zł,

tj. o przestępstwo z art. 230 §1 k.k.;

IV.  w okresie od bliżej nieustalonego dnia w marcu 2004 r. do dnia 17 czerwca 2004 r. w G. powołując się wobec M. K. (1) i D. K. (1) na wpływy w G. Zarządzie (...) w G., podjęła się pośrednictwa w załatwieniu sprawy polegającej na doprowadzeniu do zakupu przez M. K. (1) i D. K. (2) lokalu komunalnego położonego w G. przy ul. (...), w zamian za korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie nie mniejszej niż 3.000 zł,

tj. o przestępstwo z art. 230 §1 k.k.

Na podstawie przeprowadzonych i ujawnionych w toku przewodu sądowego dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W 2003 roku M. i D. małżonkowie K. mieszkali w lokalu przy ulicy (...) w G.. Ich sąsiadką była wówczas H. S. (z domu W.). D. K. (1) poznał oskarżoną kilka lat wcześniej. W grudniu 2003 roku zwrócił się do niej z prośbą o pomoc w uzyskaniu dzierżawy nieruchomości o powierzchni 1500 m ², stanowiącej cześć nieruchomości należącej do Skarbu Państwa działki o numerze ewidencyjnym (...) położonej w obrębie 139 w G.. Oskarżona zgodziła się pomóc D. K. (1). H. S. (z domu W.) udzieliła w/w osobom pomocy zgodnie z deklaracją, przy czym zakres tej pomocy jest niemożliwy do precyzyjnego określenia. M. K. (1), pismem z dnia 1 marca 2004 r., zwróciła się do Urzędu Miejskiego w G. z prośbą o wydzierżawienie przedmiotowej nieruchomości. W dniu 16 czerwca 2014 r. w G., pomiędzy Skarbem Państwa - reprezentowanym przez Prezydenta Miasta G. (wydzierżawiającym) a M. K. (1) (dzierżawcą) doszło do zawarcia umowy dzierżawy w/w nieruchomości. Umowa obowiązywała od dnia 01 lipca 2004 r. do dnia 31 maja 2006 r. Została ona rozwiązana w trybie natychmiastowym z powodu zalegania w opłatach czynszowych za rok 2005. Brak jest jakiegokolwiek dokumentu wskazującego na udział H. S. (z domu W.) w postępowaniu dotyczącym dzierżawy przedmiotowej nieruchomości.

Dowód: częściowo zeznania świadka M. D. (poprzednio K.) (k. 5-9, k. 114-122, k. 262-264, k. 524-526, k. 849-851), pismo Dyrektora Wydziału Skarbu Urzędu Miejskiego w G. z dnia 31 stycznia 2011 r. wraz z załącznikami (k. 337-388), pismo Dyrektora Wydziału Skarbu Urzędu Miejskiego w G. z dnia 24 września 2013 r. wraz z załącznikami (k. 546-603).

Mieszkanie przy ulicy (...) w G. stanowiło lokal komunalny. Jego formalnym najemcą była M. B. (1). Wymieniona osoba zgodziła się, aby w zamian za zapłatę czynszu i opłat, w rzeczonym mieszkaniu przebywali M. i D. małżonkowie K.. Wskazane porozumienie obowiązywało od 2001 r. do 2003 r. M. B. (1) mieszkała wówczas w lokalu przy ulicy (...) w G., którego formalnym najemcą była W. B. (z domu S.). W nieustalonym czasie, przed lutym 2004 r. M. B. (1) znajdowała się w trudnej sytuacji finansowej; nie była w stanie opłacać czynszu za mieszkanie przy ulicy (...), a także opłat za energię elektryczną. Wymieniona osoba zwróciła się wówczas do M. i D. małżonków K. z propozycją zamiany miejsca zamieszkania. Małżonkowie K., w zamian za przenosiny do lokalu przy ulicy (...), mieli spłacić powstałe zadłużenie i na bieżąco regulować opłaty. M. B. (2) miała zaś przeprowadzić się do mieszkania przy ulicy (...) w G.. W lutym 2004 r. doszło do faktycznej zamiany miejsc zamieszkania. M. i D. małżonkowie K. uregulowali zaległe opłaty czynszowe.

M. K. (1) zwróciła się do W. B. z propozycją zawarcia w formie aktu notarialnego przedwstępnej umowy sprzedaży tego mieszkania, co miało stanowić gwarancję dalszego zamieszkiwania w tym miejscu oraz umożliwić wykup tego lokalu w przyszłości. Przedmiotowa umowa została zawarta w dniu 20 stycznia 2004 r.. Pomiędzy wymienionymi osobami doszło do porozumienia w kwestii wykupu tego mieszkania. W. B. (z domu S.), jako formalny najemca, miała podpisywać wszelkie dokumenty - M. i D. małżonkowie K. mieli zaś uregulować bieżące opłaty.

W. B. (z domu S.) w dniu 18 czerwca 2004 r. złożyła wniosek o wykup lokalu nr (...) przy ulicy (...) w G.. Warunkiem formalnym wykupu był brak zaległości w opłatach czynszowych. Po spłacie zadłużenia przez małżonków K. czynsz nie był na bieżąco opłacany. W konsekwencji powstała kolejna zaległość w zapłacie czynszu.

W związku z pismem Biura (...) w G. z dnia 29 kwietnia 2005 r. dotyczącym zaległości czynszowych, które powstały od chwili złożenia wniosku o wykup lokalu - Wydział Skarbu Urzędu Miejskiego w G., pismem z dnia 17 maja 2005 r. wstrzymał sprzedaż przedmiotowej nieruchomości. Procedura wykupu nigdy nie została zakończona. W aktach sprawy brak jest jakichkolwiek informacji dotyczących H. S. (z domu W.).

S. C. – kierownik Biura (...) w G. – nie kojarzył, aby H. S. (z domu W.) miała jakikolwiek związek ze sprawą lokalu przy ulicy (...). Nie było sytuacji, aby oskarżona zwróciła się do w/w osoby z propozycją korzyści majątkowej lub osobistej za załatwienie tej sprawy.

Dowód: zeznania świadka M. B. (1) (k. 30-32), zeznania świadka W. B. (k. 34-38, k. 269-271, k. 873-875), pismo Sekretarza Miasta G. z dnia 23 października 2013 r. wraz z załącznikami (k. 675-691), zeznania świadka S. C. (k. 619-621, k. 848-849).

H. S. (z domu W.) nie jest i nie była zatrudniona w Urzędzie Miejskim w G..

Dowód: pismo Zastępcy Dyrektora Wydziału Kadr i Organizacji Urzędu Miejskiego w G. z dnia 3 lipca 2013 r. (k. 534).

H. S. (z domu W.) nie jest chora psychicznie (w rozumieniu psychozy), ani upośledzona umysłowo. Biegli stwierdzili u oskarżonej zaburzenia depresyjne najprawdopodobniej uwarunkowane reaktywnie. W inkryminowanym czasie H. S. nie pozostawała pod opieką poradni psychiatrycznych. Oskarżona, w obecnym stanie zdrowia psychicznego, może uczestniczyć w czynnościach procesowych.

Dowód: opinia sądowo-psychiatryczna z dnia 19 września 2014 r. (k. 789-792).

H. S., przesłuchana w charakterze podejrzanej, w dniu 14 października 2013 r., nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów oraz odmówiła składania wyjaśnień.

Vide: wyjaśnienia H. S. (k. 612).

H. S., przesłuchana w toku postępowania sądowego, w dniu 11 grudnia 2014 r., nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów oraz odmówiła składania wyjaśnień. Oskarżona podtrzymała swoje uprzednie stanowisko.

Vide: wyjaśnienia H. S. (k. 818).

H. S. (z domu W.) nie była karana sądownie.

Dowód: informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego (k. 1139).

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do przypisania oskarżonej sprawstwa w zakresie zarzucanych jej czynów. Jednocześnie Sąd nie dostrzega dalszych czynności dowodowych, których przeprowadzenie przyczyniłoby się do dokładniejszego wyjaśnienia okoliczności sprawy.

Główne dowody obciążające stanowiły w niniejszej sprawie wyjaśnienia D. K. (1) złożone w toku śledztwa oraz zeznania jego ówczesnej żony M. K. (2) (aktualnie D.). Jedynie bowiem te dowody świadczyły o rzekomym powoływaniu się przez H. S. na wpływy w Urzędzie Miejskim w G.. Podkreślenia wymaga, że zeznania tych świadków nie mogą być uznane za pochodzące z dwóch niezależnych źródeł dowodowych. Z samym bowiem relacji świadków złożonych w toku śledztwa wynika jednoznacznie, że wspólnie podjęli oni decyzję o złożeniu wyjaśnień i zeznań obciążających, między innymi, oskarżoną. Niewątpliwie mieli oni możliwość uzgodnienia wspólnej wersji przebiegu zdarzeń celem przedstawienia spójnego obrazu zarzucanych H. S. zachowań. Gdyby okoliczności podane pierwotnie przez D. K. (1) i M. K. (1) znalazły potwierdzenie w innym, niezależnym źródle dowodowym, to moc dowodowa ich relacji byłaby istotnie większa.

Oceniając depozycje świadków K. należy odnieść się na wstępie do oceny tych osób jako źródeł dowodowych. Z dołączonych do akt sprawy danych o karalności (vide k. 1011-1017) wynika jednoznacznie, że D. K. (1) to osoba wielokrotnie karana za poważne przestępstwa przeciwko mieniu (kradzieże z włamaniem, rozboje), w tym także w warunkach art. 64 §2 k.k. Ilość wyroków skazujących świadczy przy tym, o „zawodowym” charakterze przestępczej działalności świadka. Osoba o utrwalonym nawyku naruszenia obowiązującego porządku prawnego jest, co oczywiste, mniej wiarygodna niż świadek będący przykładnym obywatelem. Zauważyć nadto należy, że świadek aspirował do skorzystania z dobrodziejstwa z art. 60 §4 k.k., a tym samym miał odnieść realną korzyść w związku z obciążeniem H. S.. Niewątpliwie tym była motywowana jego decyzja o przedstawieniu okoliczności inkryminowanych zdarzeń.

Jakkolwiek brak jest danych o jakiejkolwiek działalności przestępczej M. K. (1) to sama treść jej zeznań wskazuje, że miała ona dążyć do wykorzystania rzekomych wpływów H. S. w Urzędzie Miejskim w G.. Działała więc w zamiarze popełnienia przestępstwa. Jako ówczesna żona D. K. (1) była niewątpliwie zainteresowana szybkim opuszczeniem aresztu śledczego/zakładu karnego przez męża.

Już same rozważania odnośnie D. K. (1) i M. K. (1) jako źródeł dowodowych nakazują traktować relację tych osób z daleko posuniętą ostrożnością. Przy ocenie tych dowodów należy zastosować wypracowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz sadów powszechnych dyrektywy oceny wyjaśnień współpodejrzanego obciążającego pozostałych współsprawców. W szczególności relacja takich osób winna cechować się szczególną spójnością, konsekwencją a także zgodnością z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. W kontekście powyższego stwierdzić należy, że wnikliwa analiza wyjaśnień i zeznań D. K. (1) oraz wyjaśnień M. K. (1) wskazuje, iż dowody te nie spełniają wskazanych powyżej standardów.

Relacja D. K. (1) jest oczywiście i rażąco niekonsekwentna. Świadek nie podtrzymał pierwotnie złożonych wyjaśnień przesłuchiwany w charakterze świadka zarówno w śledztwie (k. 528-529) jak i na rozprawie przed Sądem (k. 1115-1119). Przeciwnie, zaprzeczył on podanym uprzednio przez siebie istotnym okolicznościom. Podkreślenia wymaga przy tym fakt, że w ramach pierwszego przesłuchania składał on wyjaśnienia. Tym samym nie groziła mu wówczas odpowiedzialność karna za zeznanie nieprawdy lub zatajenie prawdy.

Analiza zeznań M. K. (1) w ramach kolejnych przesłuchań wskazuje, że relacja świadka jest również niekonsekwentna. Dotyczy to części faktów o zasadniczym znaczeniu dla sprawy.

W trakcie pierwszego przesłuchania świadek nie wskazała czasu i miejsca przekazania kwoty 10.000 zł związanej z „załatwieniem” dzierżawy gruntu pod parking (k. 8). Podczas drugiego przesłuchania (k. 116) stwierdziła: „ Od męża wiem, że przekazał pieniądze w samochodzie, kiedy odwoził H. W. pod UM w G.. Pieniądze te 10 tys. złotych maż przekazał H. w czasie, kiedy otrzymaliśmy pierwszą umowę najmu terenu”. Podczas kolejnego przesłuchania utrzymywała (k. 262), iż: „ … to H. W. wzięła do D. za załatwienie tego 10.000 zł. Było to przekazanie pieniędzy w kilku ratach. Ja byłam obecna przy tym, ponieważ te pieniądze ona dostawała u nas w domu”. W trakcie kolejnych przesłuchań (k. 525 i 849-853) świadek nie potrafiła w sposób jednoznaczny wyjaśnić tej rozbieżności. Nie sprecyzowała, jaki był rzeczywisty przebieg zdarzeń w tym zakresie. W ocenie Sądu fakt przekazania kwoty 10.000 zł a konto udzielenia urzędnikowi korzyści majątkowej jest na tyle istotny, że nieścisłości w tym zakresie nie mogą być tłumaczone upływem czasu lub niepamięcią szczegółów. Z zeznań małżonków K. wynika przy tym, że ich sytuacja finansowa w ówczesnym czasie nie była dobra. Kwota 10.000 zł była więc dla nich niebagatelna Z. doświadczenia życiowego nakazują uznać, że świadek powinna pamiętać, czy o przekazaniu tej sumy wie od męża (że przekazał pieniądze w samochodzie) czy też, że wdziała naocznie fakt wręczania pieniędzy w domu. Istotnym było także, czy kwota 10.000 zł została przekazana jednorazowo czy też „na raty”. Wręczanie pieniędzy „na łapówkę” niewątpliwie jest zdarzeniem niecodziennym nawet dla osób mających styczność ze światem przestępczym. Dlatego M. K. (1) powinna była pamiętać tak istotne szczegóły. Zauważyć nadto należy, ze kwestia ta została przedstawiona sprzecznie w wyjaśnieniach D. K. (1) i zeznaniach jego żony (o czym poniżej). Powyższe rodzi uzasadnione podejrzenie, że poza uzgodnieniem głównych faktów: kwoty 10.000 zł jako korzyści za załatwienie dzierżawy terenu pod parking oraz niesprecyzowanej bliżej urzędniczki jako rzekomej beneficjentki tej korzyści małżonkowie K. nie ustalili innych istotnych szczegółów swoich relacji.

Rozbieżności pomiędzy wersją D. K. (1) a M. K. (1) dotyczą przy tym kilku faktów. Ta ostania nie była w stanie określić, jaka kwota miała zostać przekazana za załatwienie sprawy lokalu przy ul. (...). Jej mąż utrzymywał natomiast, iż miało bo tyć około 3-4 tysięcy złotych (k. 108). Wedle relacji D. K. (1) kwota ta była przekazywana przez jego żonę obok środków na opłaty czynszowe (k. 108): „ Za załatwienie tej sprawy pieniądze na bieżąco H. przekazywała G.. Ja wiem, że były to zarówno pieniądze za czynsz na bieżąco płacony jak również pieniądze na załatwienie sprawy w urzędzie …” Natomiast M. K. (1) utrzymywała: „ W. nigdy nie powiedziała nam, że nadszedł czas wręczenia łapówki kierownikowi” (k. 8). Podkreślenia wymaga fakt, że wedle tego świadka łapówka za załatwienie lokalu miała być przeznaczona dla kierownika (...) (k. 8). Natomiast wedle wyjaśnień D. K. (1) korzyść ta miała być „ dla urzędniczki, tej samej co załatwiała sprawę działki pod parking” (k. 108). D. K. (1) utrzymywał przy tym, że pieniądze w kwocie 10.000 zł tytułem korzyści za „załatwienie” dzierżawy parkingu miał zostać przekazane w obecności M. K. (1) w ich mieszkaniu (k. 106). Jak wskazano powyżej, M. K. (1) przedstawiła tę okoliczność rażąco niekonsekwentnie.

Do wskazanych powyżej rozbieżności o fundamentalnym charakterze dochodzi jeszcze szereg drobniejszych nieścisłości (np. z czyjej inicjatywy doszło do podjęcia działań celem wydzierżawienia parkingu). Samoistnie, nie poważałby one wiarygodności relacji świadków K.. W kontekście omówionej powyżej niekonsekwencji i rozbieżności potęgują zaś one wątpliwości co do wiarygodności tych osób. Na gruncie całokształtu dostępnych dla Sądu wyjaśnień i zeznań świadków K. można postawić hipotezę, iż osoby te w ogólnym zarysie uzgodniły wspólne zeznania (wyjaśnienia) co do szeregu korzyści majątkowych, jakie miał rzekomo przekazać różnym osobom D. K. (1). Ustalenia te nie były jednak na tyle szczegółowe, aby uniknąć rażącej sprzeczności pomiędzy relacjami małżonków w zakresie istotnych szczegółów zdarzeń.

Analiza akt sprawy wskazuje także to, że szereg okoliczności podanych w wyjaśnieniach D. K. (1) i częściowo zeznaniach M. K. (1) nie zostało zweryfikowana pozytywnie. Zdecydowana większość wątków śledztwa została więc zakończona umorzeniem postępowania na etapie śledztwa. Okoliczność ta, samoistnie, nie rzutowałaby na ocenę relacji tych osób. W kontekście rozbieżności i niekonsekwencji wskazanych powyżej przemawia jednak przeciwko wiarygodności świadków K..

Powyższe rozważania skutkują uznaniem przez Sąd wyjaśnień D. K. (1) i zeznań M. K. (1) za niewiarygodne w przeważającej części. Sąd rekonstruując stan faktyczny sprawy oparł się na relacjach tych świadków jedynie w takim zakresie, w jakim znajdują one potwierdzenie w innych wiarygodnych dowodach.

Relacje innych świadków wskazują jedynie na wydarzenia o charakterze obiektywnym (dzierżawa parkingu, zamiana lokali, działania obliczone na wykup lokalu przy ul. (...)) oraz na bliżej niesprecyzowane zaangażowanie Halny S. w działania dotyczące tych zdarzeń. Dowody te nie odnoszą się jednak do istotnych z punktu widzenia czynu z art. 230 §1 k.k. znamion. Tym samym nie stanowią podstawy dla przypisania oskarżonej sprawstwa w zakresie zarzucanych jej przestępstw.

Wątpliwości Sądu nie budziły dokumenty w postaci pisma Dyrektora Wydziału Skarbu Urzędu Miejskiego w G. z dnia 31 stycznia 2011 r. wraz z załącznikami (k. 337-388), pisma Dyrektora Wydziału Skarbu Urzędu Miejskiego w G. z dnia 24 września 2013 r. wraz z załącznikami (k. 546-603), pisma Sekretarza Miasta G. z dnia 23 października 2013 r. wraz z załącznikami (k. 675-691). Bezspornie, zgromadzona dokumentacja dotyczyła odpowiednio postępowania w sprawie dzierżawy przedmiotowej nieruchomości, jak i postępowania w sprawie wykupu lokalu przy ulicy (...). Podkreślenia wymaga, iż brak jest jakiegokolwiek dokumentu wskazującego na udział H. S. (z domu W.) w którymkolwiek z tych postępowań.

Pismo Zastępcy Dyrektora Wydziału Kadr i Organizacji Urzędu Miejskiego w G. z dnia 3 lipca 2013 r. (k. 534) stanowiło informację, na podstawie której ustalono, iż oskarżona nie jest i nigdy nie była zatrudniona w Urzędzie Miejskim w G.. Mając na uwadze źródło pochodzenia tego pisma, brak było podstaw do kwestionowania jego wiarygodności.

Dokument w postaci informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego (k. 1139) jest dokumentem urzędowym, sporządzonym przez uprawniony do tego podmiot w zakresie jego kompetencji i w prawem przepisanej formie. Jego autentyczność ani prawdziwość treści nie była przez strony kwestionowana. Dlatego stanowi on obiektywny dowód stwierdzonych nim okoliczności.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka M. B. (1) (k. 30-32). Wymieniona osoba opisała, w jakich okolicznościach doszło do zamieszkania M. i D. małżonków K. w lokalu przy ulicy (...) w G.. Świadek wskazała również na czym polegała zamiana miejsc zamieszkania. W tym zakresie relacja świadka była spójna. Zeznania M. B. (1) zostały potwierdzone przez świadka W. B.. Świadek M. B. (1) nie znała oskarżonej. Nie kojarzyła, aby miała ona cokolwiek wspólnego ze sprawą zamiany miejsc zamieszkania. Dodała, że M. i D. małżonkowie K. nie powoływali się przy niej (M. B. (1) ) na jakiekolwiek znajomości we władzach komunalnych, czy (...), które mogłyby ułatwić załatwienie jakiś formalności związanych z tą zamianą.

Odnosząc się do zeznań świadka W. B. (k. 34-38, k. 269-271, k. 873-875) stwierdzić należy, że nie było wątpliwości co do tego, iż doszło do zamiany miejsc zamieszkania. Podana okoliczność jest bezsporna. W odniesieniu do postępowania w sprawie wykupu przedmiotowego lokalu, świadek podała, że małżonkowie K. nie chwalili się swoimi znajomościami w Urzędzie Miejskim w G.. Świadek wskazała, iż tylko raz jechała z oskarżoną samochodem do Biura (...) w G.. Nie pamiętała, w jakim celu się tam udali. Opis rzekomej korzyści, jakie miała wręczyć oskarżona bliżej niesprecyzowanej osobie nie koresponduje przy tym ani z zeznaniami Małżonków K. ani z zarzutem oskarżenia. Otwarte przy tym pozostaje, czy artykuły spożywcze, które wedle relacji świadka H. S. miała zostawić w Biurze (...) w G., stanowiły korzyść majątkową. Zeznania W. B. mogą, co najwyższej potwierdzać, że oskarżona była w bliżej nieokreślonym zakresie zaangażowana w wykup nieruchomości komunalej przez ul. (...) w G..

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zeznań świadka S. C. - kierownika Biura (...) w G. (k. 619-621, k. 848-849), który podał, że nie kojarzył, aby H. S. (z domu W.) miała jakikolwiek związek ze sprawą lokalu przy ulicy (...). Nie było sytuacji, aby oskarżona zwróciła się do w/w osoby z propozycją korzyści majątkowej lub osobistej za załatwienie tej sprawy. Brak było bowiem wiarygodnego świadka, który podważyłby wersję podaną przez S. C..

Nie miały znaczenia dla sprawy zeznania świadka J. Z. (k. 41-43), albowiem świadek rozpoczęła pracę w Biurze (...) w G. od marca 2006 r. Podany okres nie jest objęty zarzutem aktu oskarżenia. Podobnie należało odnieść się do zeznań A. S. (k. 329-330), która pracowała w w/w jednostce w latach 2006-2008. Świadek A. J. (k. 334-335) była wprawdzie zatrudniona w rzeczonym biurze w inkryminowanym czasie, lecz nie zajmowała się administrowaniem działki nr (...), obręb 139 – do jej obowiązków należało jedynie administrowanie budynkami. Zgodnie z jej zeznaniami, administrowaniem działek (nieruchomości gruntowych) zajmował się Urząd Miejski w G.. W związku z tym, zeznania świadka nie miały znaczenia dla przedmiotowej sprawy. Podstawą ustaleń stanu faktycznego sprawy nie były również zeznania świadka Z. B. (k. 273). Wymieniona osoba nie znała szczegółów związanych z zamianą miejsc zamieszkania. Świadek był stroną przedwstępnej umowy sprzedaży lokalu, lecz jego udział stanowił wyłącznie wymóg formalny. Odnosząc się do zeznań świadka K. S. (1) (k. 267, k. 876), należy wskazać, iż wymieniona osoba zeznała, iż jeden raz jechał z oskarżoną do Biura (...). Nie potrafił wskazać, w jakim celu. Bez znaczenia dla sprawy były zeznania świadka S. B. (k. 278-279), który jest synem B. B. (wieloletniego pracownika Biura (...) w G.). Świadek nie wskazał na żadne zdarzenie z udziałem oskarżonej. Podobnie należało odnieść się do zeznań D. H. (k. 326-327), która mieszkała w G. przy ulicy (...). Nieistotne okazały się również zeznania świadka K. S. (2) (k. 518-519, k. 1143v), który nie znał oskarżonej. Niczego do sprawy nie wniosły zeznania T. N. (k. 521, k. 1144). Co do zeznań K. G. (k. 1144-1145), który jest funkcjonariuszem (...), należało wziąć pod uwagę stwierdzenie, iż D. K. (1) występował jako kandydat do zastosowania wobec niego art. 60 k.k.

Sporządzona w sprawie opinia sądowo-psychiatryczna była obiektywna oraz rzetelna. Została ona bowiem sporządzona przez osoby posiadające specjalistyczną wiedzę z racji stosownego wykształcenia i doświadczenia zawodowego. Opinia była jasna – żaden ze zwrotów użytych przez biegłych zarówno w zakresie wnioskowania, jak również w części opisowej nie nasuwał zastrzeżeń co do komunikatywności. Opinia była też pełna, gdyż odnosiła się do wszystkich okoliczności relewantnych z punktu widzenia sprawy. Zastosowana metodyka oraz wyciągnięte wnioski były spójne i logiczne. Zostały one oparte na aktualnej wiedzy i prawidłowych spostrzeżeniach. Wnioski opinii biegłych zostały należycie umotywowane, a stanowiska biegłych zawierają zgodne z wiedzą fachową i precyzyjne konkluzje, znajdujące oparcie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym. Wnioski w wyżej wymienionej opinii nie były kwestionowane w toku postępowania.

Zgodnie z art. 230 § 1 k.k., podlega karze, kto, powołując się na wpływy w instytucji państwowej, samorządowej, organizacji międzynarodowej albo krajowej lub w zagranicznej jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi albo wywołując przekonanie innej osoby lub utwierdzając ją w przekonaniu o istnieniu takich wpływów, podejmuje się pośrednictwa w załatwieniu sprawy w zamian za korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę. Czynność wykonawcza polega na dwóch zachowaniach. Po pierwsze, sprawca albo powołuje się na wpływy w instytucji państwowej, samorządowej, organizacji międzynarodowej lub krajowej bądź zagranicznej jednostce dysponującej środkami publicznymi albo wywołuje u innej osoby takie przekonanie, albo utwierdza ją w tym przekonaniu. Po drugie, sprawca podejmuje się pośrednictwa w załatwieniu sprawy w zamian za korzyść majątkową, osobistą albo jej obietnicę. Dwa wskazane elementy muszą wystąpić łącznie.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie potwierdziło sprawstwa oskarżonej w zakresie zarzuconych jej czynów. Teza aktu oskarżenia została oparta na zeznaniach M. D. (poprzednio K.) oraz D. K. (1). Zeznania tych osób okazały się niewiarygodne w zakresie kluczowym dla oceny odpowiedzialności karnej H. S.. W odniesieniu do pierwszego z zarzuconych oskarżonej czynów, jakkolwiek możliwe było ustalenie, że H. S. pomagała w/w osobom w uzyskaniu dzierżawy przedmiotowej nieruchomości, o tyle brak jest wiarygodnego dowodu, który wskazywałby, iż doszło w tym zakresie do płatnej protekcji. Należy bowiem wskazać, iż nie było obiektywnego dowodu wskazującego na powoływanie się przez oskarżoną na wpływy w Urzędzie Miejskim w G., jak i podjęcie się przez nią pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy w zamian za korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 10.000 zł. Zachowania H. S. nie wypełniły zatem znamion czynu z art. 230 §1 k.k.

Mając na uwadze powyższe, w punkcie I. sentencji wyroku, Sąd uniewinnił oskarżoną od popełnienia obu zarzucanych jej czynów.

W konsekwencji, w punkcie II. sentencji wyroku na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. poniesione w sprawie wydatki przejęto na rachunek Skarbu Państwa.