Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Aleksandra Rodenko

Protokolant: Sylwia Grędzińska

Przy udziale oskarżyciela publicznego: nie stawił się, zawiadomiony prawidłowo

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 marca 2017 r.

sprawy A. Ł.

syna J. i J. z domu P.

ur. (...) w S.

obwinionego o to, że:

w dniu 21 października 2016 r. około godziny 13:05 w W., przy skrzyżowaniu ulicy (...) i ulicy (...) kierując pojazdem marki S. o nr rej. (...) wykonał manewr zawracania nie stosując się do znaku poziomego P-8b

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 k.w.

orzeka:

I.  Obwinionego A. Ł. uznaje za winnego tego, że w dniu 21 października 2016 r. około godziny 13:05 w W., przy skrzyżowaniu ulicy (...) i ulicy (...) kierując pojazdem marki S. o nr rej. (...) wykonał manewr zawracania nie stosując się do znaku poziomego P-8b oraz sygnalizatora kierunkowego S-3 – skrzyżowanie bezkolizyjne tj. wykroczenia z art. 92 § 1 k.w. i za to skazuje go i wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) złotych;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130 (sto trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych, w tym kwotę 30 (trzydziestu) złotych tytułem opłaty.

sygn. akt IV W 1773/16

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego w trakcie rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 października 2016 r. około godziny 13.05 w W. A. Ł. poruszający się samochodem marki S. o nr rej. (...) na skrzyżowaniu ulicy (...) i ulicy (...) wykonał z lewego pasa ruchu manewr zawracania. Na lewym pasie, z którego obwiniony wykonywał manewr zawracania umieszczony jest znak poziomy (...) – strzałka kierunkowa w lewo i nad skrzyżowaniem umieszczony jest sygnalizator kierunkowy S3.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego A. Ł. (k. 5, 32-33), zeznań świadków: B. R. (k. 33-34), k. M. P. (k. 34-35), notatki urzędowej (k. 1), informacji z (...) (k. 28).

W trakcie czynności wyjaśniających obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wskazał, iż skręcał w lewo z ulicy (...) w ul. (...) i nigdzie nie było zakazu zawracania ani przed skrzyżowaniem ani na sygnalizatorze wskazującym skręt w lewo, ponieważ na wielu skrzyżowania tego typu z lewoskrętem przed skrzyżowaniem występuje znak zakaz zawracania. Obwiniony wskazał, iż jeżeli nie ma tego znaku, może on zawracać i tak rozumuje wielu kierowców, a jeżeli jest inaczej to ustawienie tego znaku wprowadza w błąd wielu kierowców i znaki na każdym skrzyżowaniu powinny być jednoznaczne (k. 5).

Obwiniony A. Ł. w trakcie rozprawy głównej nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wskazał, iż jesienią ubiegłego roku przy ul. (...) – róg ulicy (...) z pasa przeznaczonego do skrętu w lewo, po zapaleniu się zielonej strzałki wykonał manewr zawracania się na ulicę (...) z powrotem. Wskazał, iż manewr wykonał prawidłowo, a mimo tego został zatrzymany i ukarany mandatem 250 zł , ale ponieważ uznał, że ma rację odmówił przyjęcia mandatu. Obwiniony wskazał, iż znak pas przeznaczony do skrętu w lewo przeznaczony jest do skrętu pod różnym kątem i nie jest określone pod jakim kątem należy skręcać - przykładowo od 30 stopni do 175 stopni można skręcać i pod kątem 180 zawracać, ale skręcanie pod takim kątem popularnie nazywa się zawracanie. Wszystko to czy zawracanie czy skręcanie to jest manewr z pasa do skrętu w lewo, co utwierdza go w przekonaniu, że przy identycznych pasach do skrętu w lewo znajdują się znaki zakazu zawracania – identyczne oraz podał przykład skrzyżowania, ta sama ul. (...) róg (...). Nadmienił, iż ma przykłady z całej W., iż przy takim znaku ze strzałką w lewo poziomą – znak P8 i znak strzałka zielone światło w lewo i znak zakaz zawracania – jest bezwzględny zakaz zawracania. Obwiniony wskazał, iż znaki na drogach powinny być jednoznaczne i przy takiej sytuacji znak zakazu winien być wszędzie ustawiony albo wszędzie zdjęty. Prawo powinno określać jednakowo, prawo czyli drogowcy. Jeżeli jest zakaz skrętu w lewo to każdy wie, że jest taki zakaz i znak powinien jednoznacznie tłumaczyć w każdej sytuacji (k. 32-33).

Sąd zważył co następuje:

W niniejszej sprawie okolicznością bezsporną był fakt wykonania przez obwinionego w dniu 21 października 2016 r. w W. na skrzyżowaniu ulicy (...) i ulicy (...) manewru zawracania z lewego pasa oraz fakt, iż na lewym pasie ruchu, z którego manewr wykonywał obwiniony umieszczony jest znak (...) - strzałka kierunkowa w lewo i nad skrzyżowaniem umieszczony jest sygnalizator kierunkowy S3.

W tym zakresie wyjaśnienia obwinionego co do zasady są zgodne z ustalonym w sprawie stanem faktycznym i co do zasady brak było podstaw do kwestionowania wyjaśnień obwinionego, w których opisał on wykonany przez siebie manewr. Natomiast sam fakt kwestionowania przez obwinionego jego sprawstwa stanowi w ocenie Sądu wyraz subiektywnej oceny obwinionego, nie znajdującej uzasadnienia w obowiązujących przepisach. A. Ł. kwestionując swoje sprawstwo wskazał bowiem, iż kierował się przy tym swoją wieloletnią praktyką oraz oznaczeniem innych analogicznych skrzyżowań w W., a w szczególności brakiem umieszczenia na tym konkretnym skrzyżowaniu znaku – zakaz zawracania.

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadków B. R. i M. P.. Przesłuchani świadkowie są funkcjonariuszami policji i z uwagi na wielość interwencji, w których brali udział, będąc przesłuchiwani przed Sądem nie potrafili sobie przypomnieć szczegółów tej konkretnej interwencji z udziałem obwinionego. Świadkowie przy tym spójnie opisali skrzyżowanie, na którym obwiniony wykonał manewr - o którym mowa we wniosku o ukaranie i obowiązujące w jego obrębie znaki poziome i pionowe. W świetle jednak znajdującej się w aktach sprawy notatki urzędowej sporządzonej przez świadka B. R., świadek ten po okazaniu dokumentu podtrzymał jego treści i przypomniał sobie czynności przeprowadzane z udziałem obwinionego.

Wyjaśnienia obwinionego w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych znajdują pełne potwierdzenie w zeznaniach świadków B. R. i M. P..

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie zaliczonych w poczet materiału dowodowego na podstawie art. 76 § 1 k.p.w., w postaci: notatki urzędowej, k. 1 oraz informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, k. 28. Sąd uwzględnił je przy ustalaniu stanu faktycznego, nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich autentyczności oraz prawdziwości zawartych w nich treści.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego Sąd uznał, iż wina i sprawstwo obwinionego odnośnie zarzucanego mu czynu nie budzą żadnych wątpliwości. Obwiniony w dniu 21 października 2016 r. około godziny 13:05 w W., przy skrzyżowaniu ulicy (...) i ulicy (...) kierując pojazdem marki S. o nr rej. (...) wykonał nieprawidłowy manewr zawracania, nie stosując się do znaku poziomego P-8b oraz sygnalizatora kierunkowego S-3 – skrzyżowanie bezkolizyjne. Przy czym w świetle opisu zarzucanego obwinionemu czynu, konieczne było jego doprecyzowanie poprzez dodanie, iż obwiniony przypisanym mu zachowaniem nie zastosował się także do znaku poziomego w postaci sygnalizatora kierunkowego S – 3 – skrzyżowanie bezkolizyjne. Wskazywane przez obwinionego okoliczności w żadnej mierze nie stanowiły podstawy do jego uniewinnienia. Podkreślić bowiem należy, iż sam fakt braku umieszczenia znaku zakazu zawracania nie przesądza o możliwości wykonywania manewru zawracania – jeżeli w świetle obowiązujących znaków – manewr ten nie jest manewrem dozwolonym. Obwiniony jako doświadczony kierowca – a także osoba, która dodatkowo osiąga dochody jako taksówkarz - winien znać obowiązujące przepisy. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że na innych analogicznych skrzyżowaniach w W. znajduj się dodatkowe znaki drogowe w postaci zakazu zawracania. Użytkownik ruchu drogowego winien znać obowiązujące przepisy i stosować się do nich.

Wobec powyższego swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję z art. 92 § 1 k.w. Na podstawie art. 92 § 1 k.w. odpowiada ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub kontroli ruchu drogowego, przy czym przepis ten penalizuje zarówno umyślne, jak i nieumyślne zachowanie sprawcy, albowiem w swej treści nie ogranicza penalizacji tylko do umyślnego nie stosowania się do znaku drogowego, co zgodnie z treścią art. 5 k.w. jest wymagane, aby uznać, że dane wykroczenie ma charakter wyłącznie umyślny.

Przy wymiarze kary jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił brak wcześniejszej karalności obwinionego za wykroczenia drogowe (informacje z (...), k. 28).

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd wymierzył obwinionemu karę 100 złotych grzywny, uznając za adekwatną do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, jak również realizującą swoje cele w zakresie zapobiegawczego i wychowawczego oddziaływania na osobę obwinionego, ponadto za sprawiedliwą w odczuciu społecznym.

O kosztach postępowania Sąd orzekł stosownie do dyspozycji art. 118 § 1 k.p.w. w zw. z art. 119 k.p.w. w zw. z art. 627 k.p.k., nie znajdując w niniejszej sprawie przesłanek, które uzasadniałyby zwolnienie obwinionego od ich zapłaty na rzecz Skarbu Państwa.