Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 stycznia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku – V Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2017 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa I. K. (1)

przeciwko W. W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w T.

z dnia 10 marca 2015 r. sygn. akt VI GC 194/14

I. zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1. (pierwszym) w ten sposób, że zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 83.556,76 zł (osiemdziesiąt trzy tysiące pięćset pięćdziesiąt sześć złotych siedemdziesiąt sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od kwot:

- 8.450,06 zł (osiem tysięcy czterysta pięćdziesiąt złotych sześć groszy) od dnia

14 grudnia 2013r. do dnia zapłaty,

- 58.501,70 zł (pięćdziesiąt osiem tysięcy pięćset jeden złotych siedemdziesiąt

groszy) od dnia 24 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty,

- 16.605 zł (szesnaście tysięcy sześćset pięć złotych) od dnia 9 stycznia 2014r. do

dnia zapłaty;

II. w pozostałym zakresie apelację oddala;

III. nakazuje ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w T. kwotę 334,32 zł (trzysta trzydzieści cztery złote trzydzieści dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów sądowych w postępowaniu apelacyjnym.

Na oryginale właściwe podpisy.

Sygn. akt V ACa 487/15

UZASADNIENIE

Powód I. K. (1) wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i zasądzenie od pozwanej W. W. kwoty 125.227,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł z pozwaną dwie umowy o roboty budowlane i trzy umowy o dzieło. Powód wykonał prace, odebrane przez pozwaną bez zastrzeżeń, pomimo czego nie uregulowała ona w całości należnego powodowi wynagrodzenia.

W dniu 28 marca 2014 r. Sąd Okręgowy w T. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniając żądanie pozwu.

Pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w części, co do kwoty 111.452,24 zł tj. ponad kwotę 13.775,26 zł wynikającą z faktury VAT nr (...) oraz wnosząc o oddalenie powództwa w pozostałej części i zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana potwierdziła, iż zawarła z pozwanym dwie umowy o roboty budowlane, kwestionując zawarcie umowy z dnia 17 listopada 2013r. oraz wskazując, iż nie udzielała swojemu pracownikowi pełnomocnictwa do jej podpisania. W treści sprzeciwu pozwana podała także, iż nie wnosi zastrzeżeń co do prawdziwości i wiarygodności wzajemnych ustaleń stron z umowy z 17 listopada 2013r.

W toku postępowania powód cofnął pozew co do kwoty 27.895,48 zł i w związku z tym wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 97.332,02 zł oraz sprecyzował żądanie w zakresie odsetek. Powód wskazał, że pozwana w dniu 19 maja 2014 r. zapłaciła mu kwotę 30.000,00 zł, którą zarachował na poczet należności głównej - 127,80 zł i odsetek ustawowych na dzień zapłaty - 8,47 zł z faktury nr (...) oraz na poczet odsetek ustawowych na dzień zapłaty - 2.096,05 zł i należności głównej - 27.767,68 zł z faktury nr (...).

Postanowieniem z dnia 17 grudnia 2014 r. Sąd Okręgowy w T. umorzył postępowanie co do kwoty 27.895,48 zł.

Wyrokiem z dnia 10 marca 2015r. Sąd Okręgowy w T. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 97.332,02 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 6.850,32 zł od dnia 20 maja 2014r. dnia zapłaty, od kwoty 15.375,00 zł od dnia 14 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty, od kwoty 58.501,70 zł od dnia 24 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty, od kwoty 16.605,00 zł od dnia 9 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty.

Sąd Okręgowy ustalił, że powód prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...), zaś pozwana pod nazwą (...).

Przedmiotem działalności pozwanej była (...), m.in. dwa lokale w (...)w G. - (...)oraz jeden w (...)w B..

W dniu 25 września 2013r. strony zawarły umowę o wykonanie remontu lokalu (...)w G.. Wynagrodzenie powoda ustalono na kwotę 48.412,80 zł brutto, zaś umowę w imieniu pozwanej podpisał jej pracownik K. G.. Pozwana zleciła powodowi wykonanie robót dodatkowych, nie ujętych w kalkulacji uproszczonej, polegających na położeniu płytek na witrynie sklepowej, które powód wykonał. Według projektu w witrynie miała być także ścianka (...), ale pozwana w ostatniej chwili naniosła zmiany. Odbiór robót nastąpił 14 października 2013r., pozwana potwierdziła, że prace wykonano bez usterek, zgodnie z zamówieniem, nie zgłosiła żadnych uwag i podpisała protokół odbioru, zaś powód tego samego dnia wystawił fakturę nr (...) na kwotę 49.137, 80 zł (z uwzględnieniem robót dodatkowych) z terminem zapłaty do 28 października 2013r., która została zapłacona i nie jest przedmiotem sporu.

Strony zawarły także umowę, na mocy której pozwana zleciła powodowi wykonanie instalacji elektrycznej we wskazanym lokalu; instalację wykonał P. S. jako podwykonawca powoda. Wysokość wynagrodzenia została ustalona na kwotę 15.990 zł, przy czym pozwana zalegała powodowi z zapłatą z tego tytułu kwoty 127,80 zł.

W dniu 15 października 2013r. strony zawarły umowę, której przedmiotem było wykonanie remontu innego pomieszczenia; powód zobowiązał się do wykonania prac w systemie suchej zabudowy wnętrz, prac malarskich, glazurniczych oraz wykończeniowych i instalacyjnych w lokalu pozwanej (...)w B., zaś pozwana do zapłaty wynagrodzenia w kwocie 63.762,46 zł brutto, które miało być powiększone o poniesione koszty noclegów, delegacji i dojazdów oraz ilości rzeczywiście wykonanych i odebranych robót. W kalkulacji uproszczonej powód wskazał, że koszty te wyniosą 4.500 zł, wynagrodzenie łącznie wyniesie 68.262,46 zł. W imieniu pozwanej umowę podpisał K. G.. Pozwana zleciła także wykonanie prace dodatkowych - tapetowania ścianek witrynowych. Odbiór robót wykonanych zgodnie z zamówieniem nastąpił w dniu 12 listopada 2013r.; pozwana nie zgłosiła żadnych uwag i podpisała protokół odbioru. Powód 13 listopada 2013 r. wystawił fakturę nr (...) na kwotę 69.618,00 zł, która uwzględniała koszty noclegów, dojazdów, zgodnie z umową w wysokości 4.500,00 zł oraz roboty dodatkowe - tapetowanie. Pozwana zapłaciła tylko część tej należności, pozostała do zapłaty kwota 34.618,00 zł.

Powód, ma zlecenie pozwanej, wykonał także instalację elektryczną w wymienionym lokalu. Z tego tytułu pozwana zobowiązała się do zapłaty kwoty 15.375,00 zł., na którą powód w dniu 13 listopada 2013r.wystawił fakturę (...) z terminem zapłaty do 13 grudnia 2013r., której pozwana nie uregulowała.

W dniu 17 listopada 2013 r. strony zawarły umowę, której przedmiotem było wykonanie remontu kolejnego pomieszczenia w lokalu (...) w(...) G.. Powód zobowiązał się do wykonania prac w systemie suchej zabudowy wnętrz, prac malarskich, glazurniczych oraz wykończeniowych i instalacyjnych. Pozwana zobowiązała się do zapłaty wynagrodzenia w kwocie 58.501,70 zł brutto, zaś umowę w jej imieniu podpisał K. G.. Odbiór robót wykonanych zgodnie z zamówieniem nastąpił w dniu 2 grudnia 2013r.; pozwana nie zgłosiła żadnych uwag i podpisała protokół odbioru. Powód w dniu 9 grudnia 2013 r. wystawił fakturę (...) na kwotę 58.501,70 zł, z terminem zapłaty do 23 grudnia 2013r., której pozwana nie uregulowała.

Również w tym lokalu powód wykonał zgodnie z umową z pozwaną instalację elektryczną; podwykonawcą powoda był P. S.. Pozwana zobowiązała się do zapłaty z tego tytułu kwoty 16.605,00 zł. i nie uregulowała wystawionej przez powoda w dniu 13 listopada 2013r. faktury nr (...) z terminem płatności do 8 stycznia 2014r.

Sąd Okręgowy ustalił, że pozwana nie kwestionowała faktur, tylko prosiła o przedłużenie terminu płatności z uwagi na problemy finansowe.

K. G. reprezentował pozwaną, podpisywał umowy oraz podejmował czynności dotyczące lokali; aktualnie pozwana nie prowadzi działalności w tych lokalach, nie uiszczała ona należnego czynszu.

W dalszej części uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy ustalił jakich wpłaty dotychczas dokonała pozwana z tytułu umów łączących strony oraz w jaki sposób zostały one zarachowane przez powoda, a nadto wskazał, że mailem z dnia 2 stycznia 2014 r. powód powiadomił pozwaną, iż rozliczone zostały faktury (...) za prace w lokalu (...)w G., natomiast pozostała do zapłaty kwota 49.993,00 zł za prace wykonane w lokalu w B., tj. 34.618,00 z faktury (...) i 15.375,00 zł z faktury (...) oraz 75.106,70 zł za prace w lokalu (...) w G., tj. 58.501,70 zł z faktury (...) i 16.605,00 zł z faktury (...).

Sąd Okręgowy ustalił także, że powód nie wystawił faktury z 10 października 2013 r. nr (...) na kwotę 98.400,00 zł.

W dniu 19 maja 2014 r. pozwana wpłaciła na poczet kwoty dochodzonej pozwem 30.000,00 zł, jako tytuł podając „wpłata ustalonej kwoty na poczet usług". Powód zarachował tę wpłatę na poczet należności głównej 127,80 zł i odsetek ustawowych na dzień zapłaty 8,47 zł z faktury nr (...) oraz na poczet odsetek ustawowych na dzień zapłaty 2.096,05 zł i należności głównej 27.767,68 zł z faktury nr (...).

Sąd Okręgowy wskazał, że stan faktyczny sprawy ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez strony, dowodu z zeznań świadków i z przesłuchania powoda.

Sąd Okręgowy wskazał, iż przeprowadził dowód z dokumentu znajdującego się na k. 53 akt sprawy, jednakże nie dokonał na jego podstawie ustalenia stanu faktycznego, albowiem faktura nr (...) złożona przez pozwaną ze sprzeciwem nie pochodziła od powoda. Różniła się ona szatą graficzną od pozostałych faktur, nie była podpisana przez powoda, ponadto kwota wymieniona w fakturze jest niezgodna z wynagrodzeniem powoda wynikającym z umów, nie została ujęta w wezwaniach do zapłaty, a pozwana nie wykazała kiedy i w jakich okolicznościach miałaby zostać ona jej wręczona.

Za wiarygodne uznał Sąd Okręgowy pozostałe dowody z dokumentów oraz zeznań świadków P. B., A. P., P. S., M. Ł. (1) i I. K. (2).

Sąd Okręgowy nie znalazł także podstaw, by dowód z przesłuchania powoda uznać za nierzetelny, albowiem zeznania powoda znalazły odzwierciedlenie w innych dowodach i tworzą z nimi logiczną całość. Sąd Okręgowy pominął dowód z przesłuchania pozwanej, albowiem mimo prawidłowego wezwania nie stawiła się na rozprawę, a jej nieobecność została uznana za nieusprawiedliwioną.

Sąd I instancji zważył, iż bezspornym w przedmiotowej sprawie było, że strony łączyły umowy, które zarówno powód, jak i pozwana traktowali jako umowy o roboty budowlane, zaś istota sporu sprowadzała się do ustalenia zakresu robót wykonanych przez powoda i wysokości jego wynagrodzenia.

Sąd Okręgowy uznał za chybiony zarzut pozwanej, iż wykonanie instalacji elektrycznej było przedmiotem tych umów, gdyż w jego ocenie przeczyła temu treść samych umów, kalkulacje ofertowe przedstawione przez powoda do każdej z umów, jak i zeznania świadków. Należności za te prace były także ujęte w osobnych fakturach, zaś powód nie przedstawił pozwanej kalkulacji tych prac, bo nie były one objęte pierwotnie zawartymi umowami.

Sąd Okręgowy zważył, iż pozwana potwierdziła, że K. G. zawarł w jej imieniu umowy z 23 września 2013r. i z 15 października 2013r., natomiast twierdzenia pozwanej co do umowy z 17 listopada 2013r. były wewnętrznie sprzeczne. Mianowicie w sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana kwestionowała skuteczność tej umowy twierdząc, że K. G. podpisał ją samowolnie, zaś następnie oświadczyła, iż nie wnosi zastrzeżeń co do prawdziwości i wiarygodności wzajemnych ustaleń stron z umowy z 17 listopada 2013 r., jej treść jest bowiem zgodna z ustaleniami stron.

Sąd Okręgowy uznał, iż odbioru faktur również dokonywał K. G. działając za pozwaną, która obecnie w sposób zupełnie dowolny część z nich akceptuje, a część odrzuca, twierdząc, że osoba ta nie była jej pełnomocnikiem. Sąd Okręgowy zważył jednak, iż zeznania świadków potwierdzają, że właściwie wszystkie decyzje podejmował K. G..

Zdaniem Sądu Okręgowego nawet przy przyjęciu, iż K. G. nie był uprawniony do podpisania umowy z 17 listopada 2013 r. i odbioru faktury, nie ulega wątpliwości, że prace te zostały wykonane przez powoda i przyjęte przez pozwaną, a zatem jest ona z tego tytułu bezpodstawnie wzbogacona. Pozwana zdaniem Sądu Okręgowego nie przedstawiła żadnych dowodów na potwierdzenie, że prace były wykonywane tylko w jednym lokalu w (...) G., ani także nie podważyła zeznań świadków potwierdzających, że powód remontował dwa lokale w tej (...)

Sąd Okręgowy wskazał także, iż pominął dowód z zeznań świadka K. G., albowiem miał on zeznać na okoliczności, które zostały już wyjaśnione, m.in. brak uprawnień świadka do podpisywania i odbioru robót oraz akceptacji zobowiązań w imieniu pozwanej. Pozwana sama potwierdziła większość tych czynności, zaś wpłaty dokonywane przez pozwaną świadczą o uznaniu przez nią zobowiązań wobec powoda. Z kolei fakt przekazywania pieniędzy pozwana powinna wykazać dowodem wpłaty, a nie przedstawiła ona innych dodatkowych przelewów na rzecz powoda, zaś zupełnie niewiarygodne jest, aby tak wysoką kwotę wpłaciła jednorazowo gotówką. Odnosząc się do faktury VAT nr (...) Sąd Okręgowy uznał, iż pozwana nie udowodniła, że wpłaciła powodowi kwotę 98.400,00 zł gotówką za remont lokalu (...), albowiem należność ustalona przez strony była znacznie niższa, faktura ta została sporządzona przez osobę nieuprawnioną i zawiera nieprawdziwe dane. Jednocześnie po rzekomej zapłacie powodowi wymienionej kwoty pozwana dokonywała dalszych wpłat, przy czym jeżeli według pozwanej jej dług wynosił 112.175,26 zł, to po podliczeniu wpłat razem z kwotą 98.400,00 zł wynika, że pozwana przekazała powodowi 228.400,00 zł, czyli kwotę dwa razy wyższą.

Sąd Okręgowy miał także na względzie, iż pozwana na większości przelewów nie wskazała na poczet jakiej należności dokonywała wpłaty, więc obecnie nie może skutecznie zarzucić, że zostały ona zaliczone przez powoda niezgodnie z jej wolą; powód miał prawo zarachować wpłaty na najstarsze zobowiązania.

Odnosząc się do charakteru umów łączących strony, Sąd Okręgowy zważył, iż rozmiar prac wykonywanych przez powoda świadczy o tym, że były to roboty związane z remontem, które należy zakwalifikować jako umowy o dzieło, podobnie jak wykonanie instalacji elektrycznych. Powołując się na dyspozycję art. 627 k.c. wskazał Sąd Okręgowy, że powód wykonał zlecone prace, zakupił też materiały, a pozwana odebrała prace bez zastrzeżeń, a zatem powodowi należało się umówione wynagrodzenie. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy zasądził od pozwanej na rzecz powoda pozostałą należną mu kwotę 97.332,02 zł wraz z odsetkami ustawowymi od należności wynikających z poszczególnych faktur od dnia ich wymagalności (art. 481 k.c.) oraz wskazał, że w pozostałym zakresie postępowanie zostało już umorzone wobec skutecznego cofnięcia pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania na podstawie art. 98 k.p.c

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana, zaskarżając go w całości i zarzucając :

I. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 103 § l k.c. w zw. z art. 63 § 2 k.c. w zw. z art. 76 k.c. poprzez ich niezastosowanie pomimo, iż wobec braku posiadania przez K. G. umocowania do zawierania w imieniu pozwanej umów dotyczących remontu najmowanych przez nią lokali, odbioru prac, uzgadniania warunków cenowych, należy traktować go jako osobę działającą bez umocowania, której czynności charakteryzuje bezskuteczność zawieszona i które to czynności wymagają zatwierdzenia przez osobę, w której imieniu zostały zawarte, w tym w zakresie umów z dnia 25 września 2013r., z dnia 17 listopada 2013r. i z dnia 15 października 2013r. w formie pisemnej pod rygorem nieważności;

II.naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy tj.

1.art. 217 § 3 k.p.c. poprzez pominięcie wniosku dowodowego o przesłuchanie na okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy w charakterze świadka K. G., na skutek wadliwego uznania, iż wniosek ten został powołany na okoliczności, które zostały już wyjaśnione, pomimo iż okoliczności te nie zostały wyjaśnione zgodnie z twierdzeniami strony zgłaszającej wniosek dowodowy, a tylko wówczas zachodziłaby podstawa do ich oddalenia;

2.  art. 233 § l k.p.c. poprzez ustalenie stanu faktycznego z pominięciem istotnej części materiału dowodowego tj. umowy o pracę z dnia l października 2013r. i wydruku z (...) pozwanej, z których wynika, iż K. G. nie miał uprawnienia do zawierania umów w imieniu pozwanej;

3.  art. 233 § l k.p.c. poprzez ustalenie stanu faktycznego w sposób sprzeczny z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie tj. umową z dnia 25 września 2013r., umową z dnia 15 października 2013r., umową z dnia 17 listopada 2013r., kalkulacjami uproszczonymi do tych umów, protokołem technicznego odbioru robót z dnia 14 października 2013r., protokołem technicznego odbioru robót z dnia 12 listopada 2013r., protokołem technicznego odbioru robót z dnia 9 grudnia 2013r.,poprzez przyjęcie, iż dokumenty te zostały podpisane przez pozwaną.

Skarżąca domagała się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powoda na jej rzecz kosztów procesu, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu apelacji skarżąca podkreśliła nadto, iż pominięcie dowodu z zeznań świadka K. G. nie pozwalało na prawidłowe ustalenie stanu faktycznego, gdyż tylko on mógł mieć wiedzę na temat posiadania umocowania do zawierania w imieniu pozwanej umów oraz faktury VAT nr (...) z dnia 10 października 2013r., której istnieniu powód zaprzecza. Skarżąca nie zgodziła się z ustaleniami Sądu Okręgowego poczynionymi w zakresie zawarcia przez strony umowy z dnia 17 listopada 2013r. oraz umów na wykonanie instalacji elektrycznych w lokalach usługowych, co do których Sąd Okręgowy nie ustalił nawet dat ich zawarcia. Skarżąca podkreśliła, iż fakt ten Sąd Okręgowy wywiódł wyłącznie w oparciu o stanowisko powoda, zaś wskazanie przez nią w sprzeciwie daty tej umowy jako umowy, która nie była przez nią kwestionowana było pomyłkowe, a z treści sprzeciwu wynika, iż tę umowę kwestionuje.

W ocenie skarżącej umowy z dnia 25 września 2013r. oraz 15 października 2013r. zostały zawarte w formie pisemnej pod rygorem nieważności, na co wskazywały(...)tychże umów, a co za tym idzie zgodnie z dyspozycją art. 63 § 2 k.c. także ich potwierdzenie mogło zostać dokonane jedynie na piśmie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zaskarżony wyrok podlegał zmianie, choć nie z uwagi na zasadność zarzutów podniesionych w apelacji.

Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Okręgowy, przyjmując je za własne i czyniąc integralną częścią poniższych rozważań, wobec czego nie ma konieczności ich ponownego, szczegółowego przytaczania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 sierpnia 2002 r. sygn. akt V CKN 348/00, publ. LEX nr 52761).

Zasadny pozostawał jednak zarzut naruszenia art. 217 § 3 k.p.c. poprzez pominięcie wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka K. G.; słusznie wskazał skarżący, że wniosek ten został powołany na okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia, które nie zostały wyjaśnione zgodnie z twierdzeniami strony zgłaszającej przedmiotowy wniosek dowodowy, a zatem nie zachodziła podstawa do jego oddalenia.

W sprawie zachodziła więc konieczność uzupełnienia materiału dowodowego, zaś podstawę rozstrzygnięcia Sądu Apelacyjnego stanowił materiał dowodowy zgromadzony przez Sąd Okręgowy, uzupełniony o zeznania świadka K. G., który to dowód został przeprowadzony przez Sąd Apelacyjny.

Sąd Apelacyjny w całości dał wiarę zeznaniom świadka K. G., uznając iż pozostawały one logiczne, spójne, konsekwentne oraz korelowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym także z zeznaniami pozostałych świadków. Zeznania świadka K. G. korespondowały w szczególności z zeznaniami świadków P. B., M. Ł. (2) oraz I. K. (2) i potwierdzały ustalenia Sądu Okręgowego, iż wszelkie czynności podejmowane przez niego w związku ze świadczeniem pracy na rzecz pozwanej były wykonywane za jej pełną wiedzą i zgodą oraz zgodnie z jej poleceniami. Treść zeznań świadka K. G. pozwalała na przyjęcie, że działał on jako pełnomocnik pozwanej, a zatem naruszenie art. 217 § 3 k.p.c., jakiego dopuścił się Sąd Okręgowy, pozostawało bez wpływu na treść rozstrzygnięcia.

W pierwszej kolejności rozważenia wymagały kolejne podniesione przez pozwaną zarzuty naruszenia przepisów procesowych, bowiem zarzuty w odniesieniu do prawa materialnego mogą być właściwie ocenione tylko na tle prawidłowo ustalonego stanu faktycznego. W przedmiotowej sprawie zarzuty w zakresie naruszenia art. art. 233 § 1 k.p.c. podniesione przez stronę pozwaną koncentrowały się natomiast na dwóch zasadniczych kwestiach tj. zakresie prac, który był objęty stosunkiem umownym pomiędzy stronami oraz skuteczności umów zawieranych z powodem w imieniu pozwanej przez K. G..

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Strona ma obowiązek wykazania, że sąd I instancji wywiódł z materiału procesowego wnioski sprzeczne z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego, względnie pominął w swojej ocenie istotne dla rozstrzygnięcia wnioski wynikające z konkretnych dowodów. Sąd Apelacyjny podziela także pogląd Sądu Najwyższego przedstawiony w wyroku z dnia 14 stycznia 2000r. sygn. akt I CKN 1169/99 (publ .Legalis nr 46747), iż postawienie zarzutu obrazy art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego, ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, także korzystnej dla skarżącego, oceny dowodów, względnie na podjęciu próby obalenia ustaleń poczynionych przez sąd meriti; skarżący może bowiem, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, wykazywać tylko, że sąd naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Skarżąca w wywiedzionej apelacji zarzuciła poczynienie błędnych ustaleń przez pominięcie umowy o pracę z dnia 1 października 2013r. zawartej przez nią z K. G. oraz wydruku (...) pozwanej, z których to dokumentów, jej zdaniem, wynikało, iż K. G. nie posiadał uprawnienia do zawierania umów w jej imieniu. Powyższe dokumenty muszą jednak być poddane pod osąd z uwzględnieniem wniosków wypływających z pozostałego materiału dowodowego, w tym z dowodów z pozostałych dokumentów oraz zeznań świadków, z uwzględnieniem zeznań świadka K. G.. Z samego faktu nieujawnienia w rejestrze przedsiębiorców (...) pełnomocnika pozwanej, jak również braku zaznaczenia tej okoliczności w umowie o pracę zawartej z K. G. nie wynika bowiem, że nie działał on jako pełnomocnik pozwanej. Na gruncie przedmiotowej sprawy słusznie uznani za wiarygodnych świadkowie zgodnie wskazywali, iż K. G. podejmował czynności w imieniu pozwanej; również i sam K. G. wyjaśnił składając zeznania, że działał za zgodą pozwanej, a sama pozwana miała wiedzę o podejmowanych przez niego działaniach i akceptowała je. Kształt relacji zawodowych pomiędzy świadkiem K. G. oraz pozwaną stanowi też przekonujące wyjaśnienie przyczyn, dla których nie zabiegał on o udzielenie mu przez pozwaną pełnomocnictwa na piśmie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie zasługiwał także na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przyjęcie, że umowę z dnia 25 września 2013 r., umowę z dnia 15 października 2013 r., umowę z dnia 17 listopada 2013 r., kalkulacje uproszczone do w/w
umów, protokół techniczny odbioru robót z dnia 14 października 2013 r., protokół
techniczny odbioru robót z dnia 12 listopada 2013 r. oraz protokół technicznego odbioru robót z dnia 9 grudnia 2013r. zostały podpisane przez pozwaną. Powyższy zarzut nie znajduje potwierdzenia w treści ustaleń poczynionych przez Sąd Okręgowy, z których wynika, że umowy zostały podpisane przez K. G., przy czym działał on wówczas w imieniu pozwanej. Powiązanie skutku danej czynności z osobą pozwanej nie oznacza, że musiała ona jej dokonać osobiście, skoro prawidłowym ustaleniem pozostaje wskazanie, że K. G. działał jako jej pełnomocnik.

Reasumując, należy stwierdzić, iż pozwana nie wykazała by Sąd Okręgowy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wyprowadził niepoprawne i nielogiczne wnioski, naruszając regułę swobodnej oceny dowodów.

Mając na względzie materiał dowody zebrany w sprawie zarówno przed sądem I, jak i II instancji należało także stwierdzić, iż nie było wątpliwości co do zakresu prac, jakie były objęte umowami zawartymi przez strony. Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, iż poza umowami z dnia 25 września 2013r. oraz 15 października 2013r. została zawarta także umowa z dnia 17 listopada 2013r., na mocy której pozwana zleciła powodowi wykonanie remontu lokalu mieszczącego się w (...)w G. oraz dodatkowe umowy obejmujące wykonanie instalacji elektrycznej, przy czym wykonania instalacji elektrycznej nie mieściło się w ramach wcześniej zawartych umów. Wniosku o zawarciu przez strony umowy z dnia 17 listopada 2013r. Sąd Okręgowy nie oparł przy tym jedynie na stwierdzonej sprzeczności w treści wniesionego przez nią sprzeciwu od nakazu zapłaty, a odniósł go także do pozostałych, wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności sprawy. Powód nie był przygotowany do wykonania prac elektrycznych, które następnie zlecił podwykonawcy, a która to okoliczność znajdowała potwierdzenie m.in. w zeznaniach P. S., zaś podzielając argumentację Sądu Okręgowego w zakresie związania stron dodatkowymi umowami dotyczącymi wykonania tych prac wskazać należy, iż faktu przeciwnego nie można wywodzić jedynie w oparciu braku możliwości precyzyjnego ustalenia dat zawarcia tych umów. Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji powyższe ustalenia wynikały z dokumentów oraz zeznań świadków m.in. P. B., A. P. oraz P. S., którzy byli osobami bezstronnymi i niezaangażowanymi w sprawę; co więcej okoliczności te znalazły potwierdzenia także w zeznaniach świadka K. G..

Wobec powyższego twierdzenia podnoszone przez stronę pozwaną jakoby ustalenia Sądu Okręgowego były w tym zakresie wadliwe nie zasługują na uwzględnienie.

Odnosząc się do twierdzeń skarżącej wyjaśnić także należy, iż świadek K. G. nie posiadał wiedzy w zakresie faktury VAT nr (...) z dnia 10 października 2013r., a zatem nie potwierdził, aby w istocie powód taką fakturę wystawił.

W świetle konstatacji, iż K. G. działał w charakterze pełnomocnika pozwanej za bezzasadny należało także uznać zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 103 § 1 k.c. w zw. z art. 63 § 2 k.c. w zw. z art. 76 k.c.

Stwierdzenie, iż K. G. działał w granicach umocowania skutkowało uznaniem, że na gruncie przedmiotowej sprawy nie było konieczne zastosowanie art. 103 k.c., który to przepis zakłada działanie bez umocowania lub z jego przekroczeniem. W sytuacji, w której podmiot działający w cudzym imieniu jest natomiast prawidłowo umocowany nie aktualizuje się konieczność potwierdzenia jego czynności przez mocodawcę. Także sama forma udzielenia pełnomocnictwa K. G. nie budziła wątpliwości sądu odwoławczego, albowiem co do zasady możliwe jest udzielenia pełnomocnictwa w formie ustnej czy nawet w sposób dorozumiany per facta concludentia; w myśl art. 60 k.c. każde oświadczenie woli może być złożone poprzez jakiekolwiek zachowanie się, wyrażające tę wolę w sposób dostateczny. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 maja 2003r. w sprawie sygn. akt II CKN 46/01 (publ LEX nr 121714) wskazał, iż za szczególny przypadek dorozumianego pełnomocnictwa przyjmuje się umocowanie płynące z przydzielenia kompetencji wynikających ze struktury osoby prawnej dla osób zajmujących się określonymi sprawami w określonej jednostce strukturalnej tej osoby prawnej. Jakkolwiek nie ulega wątpliwości, iż pozwana prowadziła działalność gospodarczą i jako taki przedsiębiorca nie jest osobą prawną, jednakże powyższe stanowisko Sądu Najwyższego można odnieść do przedmiotowego stanu faktycznego, w którym to K. G. wykonywał szereg czynności organizacyjnych związanych z działalnością pozwanej, a jego funkcja pozwalała na przyjęcie udzielenie mu pełnomocnictwa w sposób dorozumiany. Zgodnie z dyspozycją art. 99 § 1 k.c. jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie. Umowy zawarte pomiędzy powodem, a pozwaną nie wymagały dla ważności żadnej szczególnej formy, zatem i pełnomocnictwo do zawarcia tych umów nie musiało mieć szczególnej formy. Wbrew twierdzeniom skarżącej nie znajdował w sprawie zastosowania także przepis art. 76 k.c., w myśl którego, jeżeli strony zastrzegły w umowie, że określona czynność prawna między nimi powinna być dokonana w szczególnej formie, czynność ta dochodzi do skutku tylko przy zachowaniu zastrzeżonej formy. Zgodnie z (...) umów zawartych pomiędzy stronami ich zmiany musiały być dokonywane na piśmie pod rygorem nieważności, co nie oznacza jednak, iż sama umowa musi być zawarta w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Wskazać następnie należy, iż w rozpoznawanej sprawie uprawomocnił się nakaz zapłaty z dnia 28 marca 2014r. sygn. akt VI GNc 96/14 wydany przez Sąd Okręgowy w postępowaniu upominawczym co do kwoty 13.775,26 zł, co wynikało z wniesienia przez pozwaną sprzeciwu od nakazu zapłaty jedynie co od części kwoty objętej tym nakazem zapłaty.

Jednocześnie w toku postępowania pozwana dokonała zapłaty części roszczenia i w zakresie kwoty 27.895,48 zł. powództwo zostało cofnięte wraz ze zrzeczeniem się roszczenia, czego konsekwencją pozostawało umorzenie postępowania co do kwoty 27.895,48 zł.

W świetle powyższego przedmiotowe postępowanie ograniczyło się zatem do kwoty 111.452,24 zł, od której należało odjąć kwotę 27.895,48 zł, co do której nastąpiło umorzenie postępowania, a zatem ostatecznie przedmiotem niniejszego postępowania objęta była kwota 83.556,76 zł, czego nie dostrzegł Sąd Okręgowy orzekając zaskarżonym wyrokiem co do kwoty 97.332,02 zł.

Mając na względzie powyższe Sąd Apelacyjny w oparciu o art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok dostosowując orzeczenie do zakresu żądania będącego przedmiotem postępowania, oddalając apelację w pozostałym zakresie w oparciu o art. 385 k.p.c.

O konieczności ściągnięcia od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w T. nieuiszczonych w postępowaniu apelacyjnym kosztów sądowych Sąd Apelacyjny orzekł z mocy art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, przy uwzględnieniu zasady odpowiedzialności za wynik procesu i charakteru przyczyny, dla której konieczna była częściowa zmiana zaskarżonego wyroku.