Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2012 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2012 r. w Gdańsku

sprawy T. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji T. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 6 grudnia 2011 r., sygn. akt VII U 276/11

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni T. K. odwołała się od dwóch decyzji ZUS z dnia 01.03.2010r. waloryzującej przysługujące ubezpieczonej świadczenia – emeryturę oraz rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Precyzując zarzuty wnioskodawczyni wskazała, że w jej ocenie pozwany nieprawidłowo obliczył jej staż ubezpieczeniowy przy ustaleniu wysokości świadczenia tak rentowego, jak i emerytalnego. Zdaniem wnioskodawczyni, zamiast zaliczyć okresy pracy jako pielęgniarka środowiskowa, zaliczył jej pracę na roli, z czym się nie zgadza. Skarżąca zarzuciła, że skoro miała przyznaną rentę w związku z chorobą zawodową III grupy inwalidów, to w oparciu o wysokość tego świadczenia ZUS powinien dokonywać waloryzacji świadczeń wypłacanych w zbiegu, a dokonał on jedynie wypłaty 1/3 renty z II grupy inwalidzkiej z ogólnego stanu zdrowia. Podsumowując ubezpieczona wniosła o przeliczenie przysługujących jej świadczeń z uwzględnieniem wysokości świadczenia z tytułu III grupy inwalidzkiej w związku z chorobą zawodową w oparciu o wysokość tego świadczenia, jakie miała przyznane od 1976 r. Ubezpieczona konsekwentnie domagała się też przyznania jej renty z tytułu choroby zawodowej oraz emerytury obliczonej „za lata przez nią przepracowane, z uwzględnieniem pracy w warunkach szkodliwych”. Wskazała, że do stażu ogólnego wpływającego na wysokość emerytury powinien być także uwzględniony okres otrzymywania renty z tytułu II grupy inwalidzkiej. Nadto, waloryzacji świadczeń winny w jej ocenie, podlegać świadczenia wskazane wyżej, nie zaś te, które wobec niej nalicza ZUS. W przekonaniu ubezpieczonej, świadczenie jej należne na podstawie wskazanych wyżej świadczeń byłoby dla niej bardziej korzystne, aniżeli naliczane jej obecnie.

Pozwany wniósł o oddalenie obu odwołań.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 06.12.2011r. uzupełnionym następnie wyrokiem z dnia 24.01.2012r. Sąd Okręgowy w Gdańsku odrzucił odwołanie w zakresie rozstrzygniętym prawomocnie w sprawach XV U 334/09 oraz XV U 3395/09 Sądu Okręgowego w Gdańsku oraz oddalił odwołania od obu decyzji w pozostałym zakresie. Rozstrzygnięcie zostało oparte na następujących ustaleniach i rozważaniach:

Wnioskodawczyni uprawniona jest do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z choroba zawodową począwszy od dnia 16 października 1976 r. oraz do emerytury począwszy od dnia 01 lipca 1991 r. Prawomocnym wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku z dnia 29 września 1994 r. o sygn. akt VIII U 3229/03 zaliczono wnioskodawczyni sporny okres pracy w gospodarstwie rolnym rodziców i tym samym przyznano jej prawo do wcześniejszej emerytury od wskazanej wyżej daty. Od dnia 03 lipca 2000 r. wnioskodawczyni uprawniona była również do renty rodzinnej po zmarłym mężu, którą pobierała w okresie od dnia 01 stycznia 2003 r. do dnia 31 grudnia 2003 r., zgodnie ze swoim oświadczeniem z dnia 07 stycznia 2003 r., że przechodzi na rentę rodzinną po mężu, z powodu podjęcia pracy od dnia 04 listopada 2002 r. do dnia 31 grudnia 2003 r. w Przedsiębiorstwie Produkcyjno - Handlowo - Usługowym (...) z siedzibą w W..

Następnie, na kolejny wniosek wnioskodawczyni z dnia 30 stycznia 2004 r. o odwieszenie emerytury i doliczenie dodatkowego okresu zatrudnienia, zawieszono wypłatę renty rodzinnej i wznowiono od dnia 01 stycznia 2004 r. wypłatę emerytury w zbiegu z rentą z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Wznawiając wypłatę emerytury w zbiegu z rentą pracownik ZUS błędnie wprowadził do systemu informacje o stopniu niezdolności do pracy. Zamiast częściowej niezdolności do pracy wprowadzono całkowitą niezdolność do pracy zawodowej w związku z chorobą zawodową.

W dniu 21 grudnia 2005 r. T. K. wniosła o ponowne przeliczenie przysługującej jej emerytury z uwzględnieniem świadectwa pracy z okresu zatrudnienia u J. K. od dnia 28 listopada 2005 r. do dnia 10 grudnia 2005 r.

Decyzją z dnia 16 maja 2006 r. ZUS, w związku z udokumentowaniem 30 miesięcy pracy po przyznaniu prawa do emerytury, przyznał wnioskodawczyni emeryturę na podstawie art. 27 i 53 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) począwszy od dnia 01 grudnia 2005 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Przy ustaleniu wysokości emerytury uwzględniono do obliczenia składnika emerytury, przysługującego za okresy składkowe (32 lata i 5 miesięcy) i nieskładkowe (10 miesięcy) - podstawę wymiaru wcześniej przyznanej emerytury, w wysokości uwzględniającej waloryzację od dnia 01 grudnia 2005 r., do obliczenia składnika emerytury wynoszącego 24 % kwoty bazowej, kwotę bazową obowiązującą od dnia 01 grudnia 2005 r., tj. w dniu nabycia prawa do emerytury (24 %x 1.903,03 zł = 456,73 zł). Wysokość emerytury po waloryzacji w dniu 16 maja 2006 r. wyniosła 1.105,65 zł. W dalszym też ciągu wypłacana była renta z tytułu choroby zawodowej wyliczona według całkowitej niezdolności do pracy.

Decyzją z dnia 15 kwietnia 2008 r., wobec stwierdzenia, że dotychczas wypłacone świadczenie było następstwem błędu Zakładu, z urzędu wyliczono wnioskodawczyni świadczenie rentowe według prawidłowo orzeczonej przez Komisję Lekarską ZUS w dniu 17 stycznia 1994 r. częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

W dniu 15 maja 2008 r. wnioskodawczyni złożyła wniosek o przyznanie jej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

Decyzją z dnia 19 sierpnia 2008 r. ZUS odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, albowiem nie została ona uznana orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS za całkowicie niezdolną do pracy.

Wyrokiem z dnia 09 czerwca 2009 r. wydanym w sprawie o sygn. akt XV U 334/09 Sąd Okręgowy w Gdańsku oddalił odwołanie od powyższej decyzji a Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 08 kwietnia 2010 r. oddalił apelację.

Postanowieniem z dnia 27 października 2009 r. wydanym w sprawie o sygn. akt XV U 395/09 Sąd Okręgowy odrzucił kolejne odwołanie T. K. od zaskarżonej decyzji ZUS z dnia 19 sierpnia 2008 r., argumentując, iż rozpoznawana przez niego sprawa jest drugą w kolejności dotyczącą tego samego roszczenia pomiędzy tymi samymi stronami. Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd Okręgowy uznał, że skarżąca nie ma podstaw prawnych, by w odwołaniu od decyzji organu emerytalno - rentowego z dnia 19 sierpnia 2008 r. kwestionować jej zasadność i wnosić o uchylenie tej decyzji, ponieważ o roszczenie będące przedmiotem tamtejszej sprawy toczyło się wcześniej postępowanie sądowe (XV U 334/09). Sąd Apelacyjny w Gdańsku postanowieniem z dnia 10 lutego 2010 r. oddalił zażalenie wnioskodawczyni.

W zaskarżonych w sprawie decyzjach ZUS z dnia 01 marca 2010 r. ustalono, że:

- emerytura wnioskodawczyni wynosi od dnia 01 marca 2010 r. 1.362,76 zł brutto. Wysokość zwaloryzowanej emerytury ustalono przez pomnożenie kwoty świadczenia ustalonego na dzień 28 lutego 2010 r., tj. 1.302,58 zł przez wskaźnik waloryzacji 104,62 %.

- renta wnioskodawczyni wynosi od dnia 01 marca 2010 r. 902,68 zł. brutto. Wysokość zwaloryzowanej renty ustalono przez pomnożenie kwoty świadczenia ustalonego na dzień 28 lutego 2010 r., tj. 862,82 zł przez wskaźnik waloryzacji, który od 01 marca 2010 r. wynosi 104,62 %. Rentę podwyższono do 60% zwaloryzowanej podstawy wymiaru, tj. do kwoty 1.079,76 zł (60 % x 1.799,60 zł). ZUS wskazał przy tym, iż po zbiegu prawa do świadczeń wnioskodawczyni przysługuje renta w wysokości 50 %, tj. w kwocie 539,88 zł oraz emerytura w wysokości 100 %, tj. w kwocie 1.362,76 zł.

Odwołania wnioskodawczyni T. K. nie zasługuj ą na uwzględnienie.

Żądanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową podlegało odrzuceniu.

Zgodnie z treścią art. 199 § 1 k.p.c. Sąd odrzuci pozew jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona. Przepis art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. należy interpretować w powiązaniu z art. 366 k.p.c., z czego wynika, że tożsamość roszczenia w rozumieniu art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. zachodzi wówczas, gdy identyczne są nie tylko przedmiot, ale i podstawa sporu. Przedmiotowe granice zawisłości sporu wyznaczają: żądanie udzielenia ochrony prawnej w sposób i w zakresie wskazanym w pozwie oraz podstawa faktyczna żądania.

W ocenie Sądu, w rozpoznawanej sprawie, w wyżej wskazanym zakresie, zachodzi taka identyczność. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika bowiem, że przed Sądem Okręgowym w Gdańsku XV Wydziałem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z/s w Gdyni pod sygnaturą akt XV U 334/09 toczyło się postępowanie na skutek odwołania T. K.od decyzji ZUS z dnia 19 sierpnia 2008 r. odmawiającej ubezpieczonej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, zakończone prawomocnym wyrokiem tegoż Sądu z dnia 09 czerwca 2009 r. oddalającym odwołanie T. K.. Nadto, przed tutejszym Sądem była rozpoznawana również druga w kolejności sprawa o sygn. akt XV U 3395/09, w której wnioskodawczyni ponownie domagała się uprawnienia do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej chorobą zawodową odwołując się od ww. decyzji ZUS z dnia 19 sierpnia 2008 r. Prawomocnym postanowieniem Sądu z dnia 27 października 2009 r. odwołanie to zostało odrzucone.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd uznał, że skarżąca nie ma podstaw prawnych, by również w niniejszym postępowaniu domagać się ustalenia prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, ponieważ o to roszczenie toczyło się już wcześniej postępowanie sądowe zakończone prawomocnym wyrokiem tut. Sądu. Sprawa o ten sam przedmiot pomiędzy tymi samymi stronami nie może ponownie się toczyć. W sprawie będącej przedmiotem sporu zachodzi tożsamość podmiotowa stron. Ten sam jest także przedmiot sporu we ww. zakresie. Ponowne więc kwestionowanie przez wnioskodawczynię stopnia swojej niezdolności do pracy w związku ze stwierdzoną u niej chorobą zawodową, stanowi próbę wszczęcia kolejnego postępowania w tej samej sprawie, co niewątpliwie prowadziłoby do niekończących się procedur emerytalno - rentowych, a następnie sądowych w tej samej sprawie. Jak już wskazano powyżej, prowadzenie zaś procesu o to samo roszczenie jest niedopuszczalne, ponieważ proces taki podważałby powagę rzeczy osądzonej prawomocnym wyrokiem (art. 366 k.p.c.), a takie postępowanie byłoby dotknięte nieważnością (art. 379 pkt 3 k.p.c.). Za trafne należy uznać stanowisko judykatury, że wszczynające postępowanie sądowe odwołanie od decyzji w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych pełni rolę pozwu, stąd też w sytuacji, gdy o to samo roszczenie między tymi samymi stronami sprawa została już prawomocnie osądzona, sąd powinien odwołanie odrzucić na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c.

W sprawie brak jest również nowych okoliczności lub dowodów, które mogłyby uzasadniać wszczęcie postępowania przed organem rentowym i otwarcie drogi sądowej w tym samym stanie faktycznym i prawnym na podstawie art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2009 r. Nr 135 poz. 1227 ze zm.).

Wprawdzie nie uszło uwadze Sądu, że przez pewien okres czasu, począwszy od dnia 01 stycznia 2004 r. wnioskodawczyni pobierała emeryturę w zbiegu z rentą z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Wskazać jednak należy, iż wynikało to z błędu pracowników ZUS, którzy wprowadzili do systemu nieprawidłową informację o stopniu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, w konsekwencji czego wnioskodawczyni wypłacano świadczenie w błędnej zawyżonej wysokości. Po zauważeniu powyższego błędu, decyzją z dnia 17 kwietnia 2008 r. sprostowano go z urzędu i wyliczono wnioskodawczyni świadczenie rentowe według prawidłowo już orzeczonej przez Komisję Lekarską ZUS w dniu 17 stycznia 1994 r. częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Wnioskodawczyni nie ma zatem jakichkolwiek podstaw, aby domagać się obliczenia wysokości przysługującej jej renty w oparciu o ustalenie całkowitej niezdolności do pracy, skoro prawomocnym wyrokiem tut. Sądu oddalono jej odwołanie od decyzji ZUS z dnia 19 sierpnia 2008 r. odmawiającej jej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

Lektura treści odwołań wnioskodawczyni i ich uzasadnienie w zakresie żądania ustalenia prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, pozwala Sądowi na stwierdzenie, że są one tożsame zarówno w zakresie podmiotowym, przedmiotowym, jak i wskazanych w nich podstaw prawnych. W konsekwencji, na skutek wcześniejszego prawomocnego osądzenia sprawy przed tut. Sądem w sprawie XV U 334/09 i XV U 3395/09 zaistniała konieczność odrzucenia odwołania na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c., o czym orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku.

W ocenie Sądu, wnioskodawczyni zaskarżając decyzje waloryzacyjne z dnia 01 marca 2010 r. również nie podała żadnych konkretnych i precyzyjnych zarzutów odnoszących się do zasad przyjętych przez ZUS przy dokonaniu okresowej waloryzacji.

Zgodnie z art. 88 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) emerytury i renty podlegają corocznie waloryzacji od dnia 1 marca (ust. 1). Waloryzacja polega na pomnożeniu kwoty świadczenia i podstawy jego wymiaru przez wskaźnik waloryzacji (ust. 2). Waloryzacji podlega kwota świadczenia i podstawa jego wymiaru w wysokości przysługującej ostatniego dnia lutego roku kalendarzowego, w którym przeprowadza się waloryzację (ust. 3). Waloryzacja obejmuje emerytury i renty przyznane przed terminem waloryzacji (ust. 4).

Stosownie do treści art. 89 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy wskaźnik waloryzacji to średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w poprzednim roku kalendarzowym zwiększony o co najmniej 20 % realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim roku kalendarzowym. W myśl ust. 2 tegoż artykułu, wskaźnikiem cen towarów i usług konsumpcyjnych, o którym mowa w ust. l, jest .średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów albo średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, jeżeli jest on wyższy od wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów.

Wskaźnik waloryzacji emerytury i renty przyznanych wnioskodawczyni przed dniem 01 marca 2010 r., których wysokość ustalona została z zastosowaniem kwoty bazowej obowiązującej na dzień nabycia przez nią uprawnień do przyznania świadczeń wyniósł 104,62 %. Według Sądu, wskaźnik ten został prawidłowo zastosowany przez organ rentowy przy okazji przeprowadzonej okresowej waloryzacji świadczeń wnioskodawczyni. Na dzień 28 lutego 2010 r. ubezpieczonej przysługiwała emerytura w wysokości 1.302,58zł zaś renta w wysokości 516,04 zł ( 50% z kwoty 1032,08 zł). Po waloryzacji świadczenia wyniosły odpowiednio 1.362,76 zł i 539,88 zł ( 50% z kwoty 1079,76 zł). Jest to wynik obliczenia uwzględniającego potrącenie na zaliczkę na podatek dochodowy i składkę na ubezpieczenie zdrowotne.

Wnioskodawczyni T. K. nie kwestionowała samego wskaźnika i mechanizmu przeprowadzonej waloryzacji. Odwołanie ubezpieczonej i zgłaszane przez nią zarzuty dotyczyły w istocie rodzaju przysługującego jej świadczenia, tj. renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Tymczasem kwestie ustalenia stopnia zdolności wnioskodawczyni do pracy w związku ze stwierdzoną u niej chorobą zawodową, były przedmiotem rozstrzygnięcia przez tut. Sąd w sprawach XV U 334/09 i XV U 3395/09, które to postępowania zostały już prawomocnie zakończone. Mając więc na uwadze zgłaszane przez ubezpieczoną zarzuty podkreślić należy, iż nie mają one jakiegokolwiek wpływu na prawidłowość zaskarżonej decyzji waloryzacyjnych i dokonanych w nich ustaleń. W sprawie z odwołania od decyzji organu rentowego, jej treść wyznacza przedmiot i zakres rozpoznania oraz wyrokowania przed sądem odwoławczym. Oznacza to, że rozstrzygnięcie Sądu powinno dotyczyć tylko i wyłącznie kwestii objętych zaskarżoną decyzją i rozstrzygnięcie to odnosi się tylko i wyłącznie do zaskarżonej w sprawie decyzji (art. 477 § 2, art. 477 ¹⁴ § 2 i art. 477 ^14a k.p.c.)

Skoro zaś pozwany zaskarżonymi decyzjami w sposób prawidłowy przeprowadził waloryzację świadczeń ubezpieczonej Sąd Okręgowy oddalił odwołania.

Apelację od powyższego wyroku wniosła ubezpieczona koncentrując się w niej na uogólnionym poczuciu krzywdy w sposobie naliczania jej świadczeń emerytalno-rentowych. Skarżąca w ramach apelacji opisała własne spostrzeżenia w zakresie przebiegu postępowania w sprawach o świadczenia emerytalno - rentowe krytycznie oceniając postępowanie tak organu rentowego jak też Sądów ubezpieczeń społecznych.

Jak należy się domyślać z treści wywodów, intencją wnioskodawczyni jest zmiana zaskarżonego rozstrzygnięcia i bardziej korzystne ustalenie wysokości świadczeń przynajmniej na poziomie uwzględniającym rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja, jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu.

Sąd I instancji przeprowadził w sprawie należyte postępowanie dowodowe, dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i wywiódł trafne wnioski wydając orzeczenie zgodne z obowiązującymi przepisami prawa. Jednocześnie Sąd w sposób należyty uzasadnił wydane w sprawie rozstrzygnięcie, ze wskazaniem właściwej podstawy prawnej.

Sąd Apelacyjny w pełni popiera stanowisko zajęte przez Sąd I instancji, jak również przedstawioną przez ten Sąd argumentację i bez potrzeby ponownego cytowania przyjmuje ją za własną.

Przedmiot rozpoznania w postępowaniu odwoławczym od decyzji organu rentowego wyznacza i determinuje treść zaskarżonej decyzji. (Por.: uwagi Sądu Najwyższego w uzasadnieniu wyroku z dnia 02.02.2012r. w sprawie II UK 118/11 tudzież uzasadnieniu postanowienia z dnia 13.10.2009r. w sprawie II UK 234/08 i wiele innych) Skoro zatem przedmiotem obu decyzji były waloryzacje świadczeń emerytalno – rentowych, to spór w sprawie wymagał stwierdzenia, czy organ rentowy w sposób właściwy zwaloryzował świadczenia pobierane w zbiegu przez wnioskodawczynię. Wnioskodawczyni bowiem odwołała się od decyzji waloryzacyjnych z dnia 1.03.2010 r., przy czym na co należy zwrócić uwagę, wnioskodawczyni nie kwestionowała, w sposób merytoryczny zasad oraz sposobu dokonanej waloryzacji, a jej zarzuty dotyczyły w istocie rodzaju przysługującego jej świadczenia, tj. renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

Sąd Apelacyjny stwierdza, iż rację ma Sąd I instancji odmawiając uznania zarzutów wnioskodawczyni za zasadne.

Analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, że twierdzenia odwołującej zawarte w apelacji stanowią w istocie powielenie stanowiska prezentowanego przez ubezpieczoną w odwołaniach od decyzji z dnia 1.03.2010 r., oraz w trakcie całego postępowania pierwszoinstancyjnego, do której odniósł się już Sąd Okręgowy i które to rozważania, jak wskazano wyżej, Sąd odwoławczy podziela w całości.

Decyzje waloryzacyjne, z którymi wnioskodawczyni się nie zgodziła, zostały wydane zgodnie z treścią art. 88 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2009 r. nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Przepis ten stanowi, że emerytury i renty podlegają corocznie waloryzacji od dnia 1 marca. Waloryzacja natomiast polega na pomnożeniu kwoty świadczenia i podstawy jego wymiaru przez wskaźnik waloryzacji. Waloryzacji podlega kwota świadczenia i podstawa jego wymiaru w wysokości przysługującej ostatniego dnia lutego roku kalendarzowego, w którym przeprowadza się waloryzację. Waloryzacja obejmuje emerytury i renty przyznane przed terminem waloryzacji.

Z powyższego wynika zatem, że obowiązujące zasady waloryzacji określone w wyżej powołanym przepisie art. 88 oraz następnych, powołanej wyżej ustawy, przewidują coroczną (od 1 marca), cenowo-płacową waloryzację automatyczną emerytur i rent przyznanych przed terminem waloryzacji. Polega ona na pomnożeniu kwoty świadczenia oraz jego podstawy wymiaru (w wysokości przysługującej w ostatnim dniu lutego roku przeprowadzenia waloryzacji) przez wskaźnik waloryzacji. Oznacza to tym samym, że wysokość zwaloryzowanego świadczenia będzie równa iloczynowi kwoty świadczenia oraz wskaźnika waloryzacji. Wskaźnik waloryzacji ma charakter mieszany - odpowiada średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych (zdefiniowanemu w art. 89 ust. 2 w/w ustawy) w poprzednim roku kalendarzowym, zwiększonemu o co najmniej 20% realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim roku kalendarzowym. W stosunku do emerytur i rent pobieranych waloryzację przeprowadza się z urzędu (na bieżąco). Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że organ rentowy w pełni prawidłowo dokonał waloryzacji pobieranych przez wnioskodawczynię świadczeń.

Wobec powyższego brak jest podstaw do uwzględnienia apelacji wnioskodawczyni, która stanowi jedynie polemikę z prawidłowo wydanym wyrokiem, która nie została poparta żadnymi istotnymi dla sprawy argumentami, a wynika jedynie z błędnego przekonania o rodzaju przysługującego jej świadczenia, tj. renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Natomiast, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd I instancji, kwestia ustalenia stopnia zdolności wnioskodawczyni do pracy w związku ze stwierdzoną u niej chorobą zawodową, były przedmiotem rozstrzygnięcia przez Sąd Okręgowy w Gdańsku w sprawach XV U 334/09 i XV U 3395/09, które to postępowania zostały już prawomocnie zakończone. Rozstrzygnięcie powyższe zamyka wnioskodawczyni drogę do żą ^dania ustalenia wysokości świadczeń przy uwzględnieniu całkowitej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową za okres poprzedzający wydanie decyzji objętych prawomocnymi rozstrzygnięciami Sądu we wskazanych powyżej sprawach. Nie zamyka to natomiast drogi do domagania się zwiększenia świadczenia w przypadku zmiany stopnia niezdolności do pracy związanego z chorobą zawodową. Tak też w przypadku ewentualnego pogorszenia się stanu zdrowia związanego z chorobą zawodową skarżąca może domagać się zmiany wysokości świadczenia składając w tym zakresie nowy wniosek.

Nieporozumieniem jest eksponowany przez wnioskodawczynię zarzut naruszenia przepisów regulujących właściwość miejscową organu rentowego. Wnioskodawczyni nawet nie formułuje konkretnych zarzutów, tylko podnosi, że organem właściwym w sprawie powinien być Inspektorat w T.. Zgodnie z art. 476 § 4 kpc w zw. z art. 460 § 2 kpc zdolność sądową w sprawach z zakresu prawa ubezpieczeń społęcznych ma organ rentowy, rozumiany jako jednostka organizacyjna Zakładu Ubezpieczeń Społecznych określona w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych, właściwa do wydawania decyzji w sprawach świadczeń. Art. 74 ust. 5 ustawy systemowej stanowi delegację do nadania statutu ZUS, aktualnie jest to Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 13 stycznia 2011 r. w sprawie nadania statutu Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 18/93). Zgodnie z § 8 Statutu stanowiącego Załącznik Nr 1 do w/w Rozporządzenia, jedną z jednostek terenowych jest oddział legitymowany do działania w postępowaniu sądowym. Inspektorat natomiast jest jednostką terenową podlegającą Oddziałowi, i to Oddział jest upoważniony do występowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych. Uwagi powyższe mają charakter marginalny albowiem oczywiście nie wpływają na ocenę istoty sprawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł o oddaleniu apelacji wnioskodawczyni jako oczywiście bezzasadnej na mocy art. 385 kpc.