Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: ------------------------

po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2017 r. w Tychach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa:

(...) S.A. w W.

przeciwko:

Towarzystwo (...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego Towarzystwo (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) S.A. w W. kwotę 497,02 zł (czterysta dziewięćdziesiąt siedem złotych dwa grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 23 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 167 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 137 zł (sto trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSR Jolanta Brzęk

Z/:

1)  Odnotować w rep.

2)  ,Odpis wyroku doręczyć:

- pełnomocnikowi powoda,

- pełnom. pozwanego,

3)  K.. 21 dni lub z wpływem.

Sygn. akt VI GC 82/17/3

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystąpił przeciwko pozwanemu Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. z pozwem o zapłatę kwoty 497,02 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 23 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że dochodzi roszczeń regresowych przysługujących mu z tytułu wypłaconego odszkodowania z ubezpieczenia AC od ubezpieczyciela pojazdu, którym została wyrządzona szkoda. W dniu 21 maja 2014 r. doszło do kolizji drogowej, a kierujący pojazdem marki s. (...) o nr rej (...) oraz kierowca pojazdu marki T. (...) o nr rej. (...) naruszyli zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachowali należytej ostrożności podczas wyjazdu z parkingu, wskutek czego doprowadzili do bocznego zderzenia pojazdów. Wezwana na miejsce zdarzenia policja ustaliła współwinę obu kierowców. Właściciel pojazdu marki T. (...) o nr rej. (...) ubezpieczony był w zakresie AC u powoda. (...) S.A. przeprowadziło postępowanie likwidacyjne i na podstawie decyzji z dnia 12 czerwca 2014 r. wypłaciło poszkodowanemu odszkodowanie w wysokość 989,81 zł. Wobec tego, że sprawcę szkody łączyła z pozwanym umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, powód pismem z dnia 7 listopada 2014 r. wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 497,02 zł tytułem zwrotu połowy wypłaconego odszkodowania. Żądanie zwrotu połowy odszkodowania wypłaconego I. O. jest zasadne, gdyż objęty ochroną ubezpieczeniowa w zakładzie (...) został uznany współwinnym zaistnienia przedmiotowej kolizji. Jednakże pozwany nie odpowiedział na wezwanie i nie spełnił ciążącego na nim zobowiązania.

W dniu 24 listopad 2016 r. w sprawie o sygn. VI GNc 2794/16/5 Sąd Rejonowy w Tychach wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany zakwestionował roszczenie powoda zarówno co do zasady jak i wysokości. Pozwany potwierdził, że w dniu 21 maja 2014 r. doszło do kolizji drogowej, a odpowiedzialność za to zdarzenie ponoszą obaj kierujący pojazdami. Powód w ramach przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego wypłacił poszkodowanemu I. O. odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu w wysokości 989,80 zł. W związku z wypłatą odszkodowania poszkodowanemu, strona powodowa pismem z dnia 16 czerwca 2014 r. wezwała pozwanego do zapłaty kwoty w wysokości 989,80 zł. Decyzją z dnia 10 lipca 2014 r. pozwany przyznał i wypłacił powodowi całą żądaną kwotę, dlatego też żądanie powoda nie jest zasadne. Nadto pozwany informował powoda, że na skutek kierowanych wezwań roszczenie zostało już przez niego spełnione.

Sąd ustalił co następuje:

Bezspornym pomiędzy stronami było, że w dniu 21 maja 2014 r. doszło do kolizji drogowej, a kierujący pojazdem marki s. (...) o nr rej (...) oraz kierowca pojazdu marki T. (...) o nr rej. (...) naruszyli zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachowali należytej ostrożności podczas wyjazdu z parkingu, wskutek czego doprowadzili do bocznego zderzenia pojazdów. Wezwana na miejsce zdarzenia policja ustaliła współwinę obu kierowców.

Dowód: płyty CD (k. 21 i 48).

Poszkodowany I. O. zawarł w dniu 3 lipca 2013 r. z (...) S.A. umowę ubezpieczenia autocasco na okres od 5 lipca 2013 r. do 4 lipca 2014 r. Powód zarejestrował wskazaną powyżej szkodę likwidowaną z AC pod nr (...).

Dowód: płyty CD (k. 21 i 48).

Decyzją z dnia 2 czerwca 2014 r. (...) S.A. wypłacił poszkodowanemu I. O. z tytułu ubezpieczenia OC kwotę 989,80 zł. Powód ustalił w kalkulacji szkodę na kwotę 1.979,61 zł (nr PL (...)) i wskazał, iż przyczynienie się poszkodowanego do szkody obejmowało kwotę 989,80 zł.

Dowód: decyzja (...) S.A. 2 czerwca 2014 r. (k. 51), płyty CD (k. 21 i 48).

Decyzją z dnia 12 czerwca 2014 r. (...) S.A. wypłaciło poszkodowanemu I. O. z tytułu ubezpieczenia AC kwotę 989,81 zł (nr szkody (...)).

Dowód: decyzja z dnia 12 czerwca 2014 r. (k. 55), płyty CD (k. 21 i 48).

Decyzją z dnia 16 czerwca 2014 r. (...) S.A. wezwało (...) S.A. do zapłaty kwoty 989,80 zł z tytułu wypłaconego poszkodowanemu I. O. odszkodowania z ubezpieczenia OC (nr szkody (...), nr sprawy 5751/115/2014).

Dowód: pismo z dnia 16 czerwca 2014 r. (k. 54), płyty CD (k. 21 i 48).

Pozwany (...) S.A. decyzją z dnia 10 lipca 2014 r. przyznał odszkodowanie z OC za szkodę powstałą w dniu 21 maja 2014 r. oznaczoną przez (...) S.A. numerem (...) i nr sprawy 5751/115/2014 w wysokości 989,80 zł.

Dowód: decyzja (...) S.A. z dnia 10 lipca 2014 r. wraz z kalkulacją odszkodowania (k. 52 i 53), płyty CD (k. 21 i 48).

Pismem z dnia 7 listopada 2014 r. (...) S.A. wezwało (...) S.A. do dokonania zapłaty regresu ( (...)) w kwocie 497,02 zł, na która złożyły się kwoty 494,90 zł tytułem wypłaconego odszkodowania I. O. z tytułu dobrowolnego ubezpieczenia poszkodowanego i 2,12 zł tytułem odsetek ustawowych za zwłokę liczonych od dnia 22 października 2014 r.

Dowód: pismo (...) z dnia 7 listopada 2014 r. (k. 50), płyty CD (k. 21 i 48).

Pismem z dnia 20 listopada 2014 r. (...) S.A. zwróciło się do (...) S.A. o zweryfikowanie żądania, albowiem regres został zarejestrowany podwójnie nr rin (...) i (...), a zdaniem (...) S.A. pozwany uregulował zobowiązanie.

Dowód: pismo z dnia 20 listopada 2014 r. (k. 56), płaty CD (k. 21 i 48).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o nie budzące wątpliwości, merytoryczne dokumenty znajdujące się w aktach sprawy z dokumentacji postępowania likwidacyjnego obu stron na dołączonych płytach CD.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód domagał się zasądzenia kwoty 497,02 zł opierając swoje roszczenia na zasadzie regresu.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości podnosząc, iż spełnił w całości świadczenie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż Sąd Rejonowy w Tychach wydał na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 kwietnia 2017 r. w sprawie o sygn. VI GC 82/17/3 wyrok w, którym zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) S.A w W. na rzecz powoda (...) S.A. w W. kwotę 497,02 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 23 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu.

Sąd powyższe rozstrzygnięcie wydał stosownie do art. 148 ¹ § 1 k.p.c.

Zgodnie z art. 148 ¹ § 1 k.p.c. Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Stosownie do § 3 rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest niedopuszczalne, jeżeli strona w pierwszym piśmie procesowym złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy, chyba że pozwany uznał powództwo.

Artykuł 148 ¹ § 1 k.p.c. stanowi wyjątek od zasady, że w procesie sąd rozpoznaje sprawy na rozprawie (art. 148) oraz że wydanie wyroku przez sąd I instancji następuje po uprzednim rozpoznaniu sprawy na rozprawie (art. 316 § 1). Przepis art. 148 ¹ § 1 k.p.c. enumeratywnie wymienia sytuacje, kiedy możliwe jest rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym: gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest jednak niedopuszczalne, jeżeli strona w pierwszym piśmie procesowym (powód w pozwie, a pozwany w odpowiedzi na pozew bądź w zarzutach lub sprzeciwie od nakazu zapłaty lub w sprzeciwie od wyroku zaocznego) złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy, chyba że pozwany uznał powództwo.

Po dokonaniu analizy materiału dowodowego niniejszej sprawy, mając na względzie całokształt przytoczonych przez strony okoliczności i wnioski dowodowe stron, Sąd uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, mając również przy tym na uwadze, że żadna ze stron nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym § 4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Zgodnie z art. 828 § 1 k.c. jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Jeżeli zakład pokrył tylko część szkody, ubezpieczającemu przysługuje co do pozostałej części pierwszeństwo zaspokojenia przed roszczeniem ubezpieczyciela.

Artykuł 828 k.c. zawiera regulację regresu ubezpieczeniowego, jako jednej z postaci wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela, o których mowa w art. 518 § 1 pkt. 4 k.c., przy czym przejście roszczenia na ubezpieczyciela następuje z mocy prawa.

Stosownie do uregulowań zawartych w art. 828 § 1 k.c. ubezpieczyciel nabywa to samo roszczenie, które przysługiwało ubezpieczonemu przez sam fakt zapłaty odszkodowania. Z tym samym momentem traci je ubezpieczający, a ubezpieczyciel nabywa wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty w rozumieniu art. 518 k.c. (H. Ciepła, T. Żyznowski, Glosa do wyroku Sądu Wojewódzkiego w Siedlcach z dnia 25 lutego 1993 r., I Cr 68/93, OSP 1994, z. 2, poz. 30). Przejście roszczeń, o którym mowa w art. 828 § 1 k.c., ma miejsce wtedy, gdy strony nie umówiły się inaczej. Przejście to następuje z dniem zapłaty przez ubezpieczyciela odszkodowania z tytułu ubezpieczenia majątkowego z mocy prawa, do wysokości zapłaconego odszkodowania. Treść art. 828 § 1 k.c. nie stwarza domniemania, że suma odszkodowania wypłaconego przez zakład ubezpieczeń odpowiada zakresowi odpowiedzialności osoby, która wyrządziła szkodę. Roszczenie ubezpieczyciela oparte na art. 828 § 1 k.c. podlega ogólnym zasadom w zakresie rozkładu ciężaru dowodu w procesie (wyrok SN z dnia 14 stycznia 2010 r., IV CSK 300/09, LEX nr 677779).

Zauważyć też należy, że Sąd Najwyższy w dniu 30 listopada 2016 r. ( III CZP 74/16 ) stwierdził w uchwale, że ubezpieczycielowi, który pokrył koszty najmu pojazdu zastępczego w ramach umowy ubezpieczenia assistance, przysługuje na podstawie art. 828 par. 1 k.c. roszczenie regresowe wobec ubezpieczyciela sprawcy szkody.

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował, iż powód jest uprawniony do dochodzenia roszczeń regresowych w związku z wypłatą odszkodowania na rzecz poszkodowanego, spór dotyczył tego czy odszkodowanie z tytułu roszczeń regresowych zostało już wypłacone prze pozwanego, czy też nie.

Sąd doszedł do przekonania, że żądanie pozwu w całości zasługuje na uwzględnienie.

Bezspornym pomiędzy stronami była okoliczność powstania szkody. Strony postępowania były zgodne co do tego, że winę za zdarzenie drogowe z dnia 21 maja 2014 r. ponoszą zarówno kierujący pojazdem marki s. (...) o nr rej. (...) oraz kierowca pojazdu marki T. (...) o nr rej. (...), którzy naruszyli zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Pozwany nie kwestionował tej okoliczności.

Powód dochodził w niniejszej sprawie należności z tytułu regresu, w związku wypłatą odszkodowania w kwocie 989,81 zł I. O. z tytułu dobrowolnego ubezpieczenia autocasco. Poszkodowany I. O. zawarł w dniu 3 lipca 2013 r. z (...) S.A. umowę ubezpieczenia autocasco na okres od 5 lipca 2013 r. do 4 lipca 2014 r., a zatem szkoda powstała w okresie objętym ochroną ubezpieczeniową autocasco. Powód zarejestrował wskazaną powyżej szkodę likwidowaną z AC pod nr (...). W związku z przyczynieniem się poszkodowanego powód dochodzi połowy wskazanej wyżej kwoty tj. 494,90 zł wraz z odsetkami od tej kwoty w wysokości 2,12 zł.

Przedmiotem sporu nie były objęte roszczenia wynikające z umowy ubezpieczenia OC. Zdaniem Sądu strona pozwana błędnie przyjęła w niniejszej sprawie, iż wypłaciła z tytułu roszczeń regresowych stronie powodowej należność objętą przedmiotem sporu. Sąd dokonał wnikliwej analizy dokumentów znajdujących się na płytach CD przedłożonych zarówno przez powoda jak i pozwanego.

Sąd nie miął wątpliwości, że w zakresie roszczeń regresowych wynikających z OC sprawcy, pozwany wydał decyzję przyznającą odszkodowanie, natomiast w ocenie Sądu pozwany błędnie założył, iż należność objętą przedmiotem sporu uregulował w całości. Pismem z dnia 20 listopada 2014 r. (...) S.A. zwróciło się do (...) S.A. o zweryfikowanie żądania, albowiem regres zdaniem pozwanego został zarejestrowany podwójnie pod numerami rin (...) i (...), a zdaniem (...) S.A. pozwany uregulował zobowiązanie.

Takie stanowisko pozwanego jest błędne, albowiem regres zarejestrowany pod nr (...) dotyczył roszczeń wynikających z umowy OC nie objętych przedmiotem sporu. Wskazać trzeba, że decyzją z dnia 2 czerwca 2014 r. (...) S.A. wypłacił poszkodowanemu I. O. z tytułu ubezpieczenia OC kwotę 989,80 zł. Powód ustalił w kalkulacji szkodę na kwotę 1.979,61 zł (nr PL (...)) i wskazał, iż przyczynienie się poszkodowanego do szkody obejmowało kwotę 989,80 zł. Decyzją z dnia 16 czerwca 2014 r. (...) S.A. wezwało (...) S.A. do zapłaty kwoty 989,80 zł z tytułu wypłaconego poszkodowanemu I. O. odszkodowania z ubezpieczenia OC, oznaczając numer szkody (...) i numer sprawy 5751/115/2014. Pozwany (...) S.A. decyzją z dnia 10 lipca 2014 r. przyznał odszkodowanie za szkodę powstałą w dniu 21 maja 2014 r. oznaczoną przez (...) S.A. numerem (...) i nr sprawy 5751/115/2014 w wysokości 989,80 zł. Podkreślić należy, że roszczenia z umowy ubezpieczenia OC nie były sporne pomiędzy stronami, a Sąd dokonał ustaleń w tym zakresie celem ustosunkowania się do twierdzeń i dokumentów złożonych przez pozwanego.

Natomiast roszczenie regresowe zarejestrowane pod numerem (...) dotyczyło dobrowolnego ubezpieczenia poszkodowanego AC, co zostało wskazane w decyzji z dnia 7 listopada 2014 r., co prawda w decyzji tej powód nie wskazał numeru szkody, jednakże bezsprzecznie żądanie dotyczyło dobrowolnego ubezpieczenia poszkodowanego, a kwota 494,90 zł stanowi połowę (w związku z przyczynieniem się poszkodowanego) odszkodowania wypłaconego I. O. w decyzji z dnia 12 czerwca 2014 r. z tytułu ubezpieczenia autocasco oznaczonego numerem szkody (...).

Decyzja pozwanego dotycząca wypłaty odszkodowania dotyczyła szkody nr (...), a nie tej objętej ubezpieczeniem autocasco tj. (...). Sąd uznał wobec tych okoliczności, iż pozwany pozostawał w błędnym przekonaniu, iż regresy zarejestrowane pod numerami rin (...) i (...), dotyczą tożsamego roszczenia odszkodowawczego, podczas gdy jeden z nich dotyczył obowiązkowego ubezpieczenia OC, a drugi dobrowolnego ubezpieczenia autocasco.

Nadto pozwany w żaden sposób, stosownie do art. 6 k.c. nie wykazał, aby uregulował należność objętą roszczeniem regresowym powoda z dobrowolnego ubezpieczenia autocasco, a wynikającym ze szkody zarejestrowanej pod numerami (...) i (...).

W tych okolicznościach, Sąd podjął decyzję, iż stosownie do art. 148 ¹ § 1 k.p.c. przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono na podstawie art. 415 k.c. w związku z art. 822 § 1 k.c. i art. 828 § 1 k.c. od pozwanego na rzecz powoda kwotę 497,02 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 23 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 30,00 zł tytułem opłaty od pozwu, 120,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z § 2 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym do dnia 26 października 2016 r.

SSR Jolanta Brzęk

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować;

2.  Doręczyć wraz z odpisem wyroku pozwanemu;

3.  K.. 40 dni