Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Małgorzata Bańkowska (spr.)

Sędziowie: SSO Aleksandra Mazurek

SSO Marek Wojnar

Protokolant protokolant sądowy Karolina Kożuchowska

przy udziale Prokuratora Wojciecha Groszyka

po rozpoznaniu dnia 10 maja 2017 r. w Warszawie

sprawy M. L. syna J. i B., ur. (...) w W. oskarżonego o czyny z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ

z dnia 13 kwietnia 2016 r. sygn. akt IV K 540/12

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego z opłaty za II instancję, a kosztami postepowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa. Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata Ł. K. kwotę 516,60 złotych obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej wraz z podatkiem VAT.

SSO Małgorzata Bańkowska SSO Aleksandra Mazurek SSO Marek Wojnar

Sygn. akt VI Ka 1016/16

Sygn. akt VI Ka 1016/16

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja obrońcy oskarżonego M. L. nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie Sąd Odwoławczy pragnie wskazać, iż w jego ocenie Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnej analizy materiału dowodowego, poprzedzonej przeprowadzeniem wszystkich dowodów, które zostały wskazane w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego Warszawa Praga w Warszawie z dnia 25 czerwca 2012 r. (sygn.. akt VI Ka 139/12). Mając na uwadze kompletność zebranego materiału dowodowego Sąd Rejonowy dokonał jego prawidłowej oceny. Nadto, zdaniem Sądu Odwoławczego w rozpatrywanej sprawie brak podstaw do stwierdzenia, że Sąd Rejonowy dopuścił się błędu przy ustalaniu stanu faktycznego. W związku z powyższym należy wskazać za prawidłowe ustalenie, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów.

Odnośnie z pierwszego z podniesionych zarzutów tj. naruszenia przepisów postępowania art. 5 § 1 i 2 k.p.k. mającego wpływ na treść wyroku, należy wskazać, iż statuowana w art. 5 § 2 k.p.k. zasada in dubio pro reo, będąca najważniejszą konsekwencją obowiązywania zasady domniemania niewinności, znajduje zastosowanie w przypadku zaistnienia nie dających się usunąć wątpliwości. Ponadto, należy zauważyć, iż adresatem ww. zasady jest Sąd. W rozpatrywanej sprawie Sąd Rejonowy nie miał żadnych wątpliwości, zarówno natury faktycznej jak i prawnej, do których zastosowanie znalazłaby zasada in dubio pro reo. W ocenie Sądu Odwoławczego, wskazany zarzut nie zasługuje na uwzględnienie, a to z uwagi na fakt, iż ustalone przez Sąd Rejonowy okoliczności faktyczne nie podlegały jakimkolwiek wątpliwościom i zostały ustalone w sposób jednoznaczny.

W następnej kolejności wskazać należy, iż podnoszone zarzuty naruszenia art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności poprzez oparcie się co do przebiegu zdarzeń z dnia 24 i 25 maja 2007 r. wyłącznie o zeznania pokrzywdzonych M. P. i K. P., błędnie uznanych za w pełni spójne, logiczne i niezawierające sprzeczności, przy jednoczesnym odmówieniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego w tym zakresie, w ocenie Sądu Okręgowego nie zasługuje na uwzględnienie.

Należy wskazać, iż uwypuklone przez apelującego wątpliwości oraz brak spójności i logiki w zeznaniach zarówno M. P. jak i K. P. , są pozorne. Skarżący dokonując oceny depozycji tych świadków stracił z pola widzenia fakt, iż ich nietypowe zachowanie, jako ofiar przestępstwa, wynikało pośrednio z faktu, że byli osobami uzależnionymi, i nie chcieli w swoje sprawy angażować policji, dopóty mieli nadzieję na załatwienie sprawy we własnym zakresie. Naiwność postępowania, w szczególności pokrzywdzonego M. P., wykorzystana została przez oskarżonego , który obiecał pod pewnymi warunkami zwrócić skradziony telefon, dlatego pokrzywdzony powstrzymał się od zgłoszeniu na policji dokonanego na nim rozboju. Dopiero kolejne wydarzenia, również z udziałem K. P., skłoniły go do ujawnienia rozboju jakiego dokonał na nim oskarżony w dniu 24 maja 2007r.

Brak jest też podstaw do przyjęcia, że pokrzywdzeni składając zeznania na etapie postępowania przygotowawczego byli pod wpływem środków odurzających i pomówili oskarżonego o czyny, których nie popełnił. Ujawnione w miejscu zamieszkania M. L. telefony należące do pokrzywdzonych i sposób zachowania oskarżonego podczas interwencji policji, dają podstawy do twierdzenia, iż oskarżony wszedł w ich posiadanie w okolicznościach wskazanych przez pokrzywdzonych.

Zdaniem Sądu Odwoławczego należy w pełni przyjąć ocenę Sądu Rejonowego w zakresie zeznań złożonych przez świadka M. P.. Zeznania tego świadka zasługują na pełny walor wiarygodności, zarówno pod względem ich oceny in concreto jak również pod względem analizy porównawczej z innymi dowodami w sprawie.

Podobnie należy ocenić, zeznania świadka K. P.. W tym miejscu Sąd Odwoławczy pragnie podkreślić, iż Sąd Rejonowy z ostrożnością podszedł do oceny ww. zeznań, jednocześnie uznając zeznania złożone w toku postępowania przygotowawczego za w pełni wiarygodne, a zeznania złożone w trakcie postępowania sądowego określając jako uzupełniające. Co warte zaznaczenia, wbrew zarzutom stawianym w apelacji, Sąd Rejonowy zauważył pewną niekonsekwencję w zeznaniach tego świadka, jak i zasłanianie się brakiem pamięci, gdy świadek zeznawał przed sądem. Jednakże Sąd Okręgowy podziela w całości przyjętą przez Sąd Rejonowy ocenę, że to zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym przez świadka K. P. najpełniej oddają przebieg zdarzenia z 25 maja 2007 r., i brak jest podstaw aby odmówić im wiary.

Na uwzględnienie nie zasługuje również naruszenie art. 7 k.p.k. w zakresie odmówienia wiary wyjaśnieniom oskarżonego. Należy podnieść, iż złożone wyjaśnienia całkowicie nie znalazły potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, w tym w szczególności w zeznaniach świadka D. B.. Ponadto, należy podzielić pogląd Sądu Rejonowego, iż złożone w wąskim zakresie rozpatrywanej sprawy wyjaśnienia stanowiły przyjętą przez oskarżonego linię obrony, która nie znalazła umocowania w faktach.

Mając na uwadze powyższe argumenty, należy odmówić zasadności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, poprzez przyjęcie, że oskarżony popełnił przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. W przekonaniu Sądu Odwoławczego, w świetle przeprowadzonej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy ustalił prawidłowe okoliczności faktyczne. Przeprowadzone dowody w pełni pozwalały na uznanie oskarżonego za winnego przypisanych mu czynów. Tym samym Sąd Rejonowy nie dopuścił się błędu dowolności oceny materiału dowodowego.

Odnosząc się do zarzutu rażącej surowości orzeczonej kary, należy zauważyć, iż Sąd Rejonowy wymierzając karę łączną nie zastosował zasady pełnej kumulacji, ponadto należy podkreślić, iż przestępstwa zostały popełnione w warunkach recydywy szczególnej podstawowej. Tym samym mając ponadto na uwadze okoliczności wskazane przez Sąd Rejonowy kara wymierzona oskarżonemu, wbrew twierdzeniom obrońcy, nie nosi cech rażącej surowości i jest w ocenie Sądu Odwoławczego w pełni zgodna z dyrektywami zawartymi w art. 53 § 1 i 2 k.k.

Wobec powyższego, jakkolwiek Sąd Odwoławczy przychyla się do twierdzenia apelującego, iż art. 4 § 1 k.k. stanowi swoisty nakaz dla Sądu stosowania ustawy względniejszej dla oskarżonego, to należy wskazać, iż w niniejszej sprawie brak przesłanek do zastosowania warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu z dnia 12 marca 2007 r. (Dz.U. 2006 Nr 226, poz. 1648 zm.). Abstrahując od faktu, iż wymierzona kara pozbawienia wolności przekracza granicę dwóch lat, należy podnieść, iż w przedmiotowej sprawie brak przesłanki pozytywnej prognozy kryminologicznej w stosunku do oskarżonego. Należy wskazać w szczególności na kilkukrotną karalność oskarżonego, a ponadto popełnienie zarzucanych mu przestępstw w warunkach opisanych w art. 64 § 1 k.k. Mając to na uwadze należy wskazać, iż zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności w tej sprawie nie było możliwe.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Odwoławczy orzekł jak w sentencji wyroku.

sso Małgorzata Bańkowska sso Aleksandra Mazurek sso Marek Wojnar