Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

  Dnia 23 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy w Opolu Wydział VII Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Hubert Frankowski

Protokolant ST. sek. sąd. Anna Kowalczyk

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Opolu Anna Wawrzynek Gawdyn

po rozpoznaniu dnia 23 maja 2017 roku

sprawy

R. N. (1),

s. J., A., zd. (...),

ur. (...) w O.

Oskarżonego o to, że:

w dniu 10 czerwca 2016 roku w P. przy ul. (...) po uprzednim polaniu samochodu osobowego A. (...) o nr rej (...) nieustaloną substancją łatwopalną dokonał jego podpalenia czym spowodował uszkodzenia mienia w/w pojazdu w postaci wypalenia części tylniej pojazdu, wypalenia tapicerki, osmalenia wnętrza pojazdu, stopienia elementów wyposażenia wnętrza pojazdu, stopienia tylnego błotnika, lamp tylnych oraz spalenia sprzętu wyposażenia pojazdu w postaci radioodtwarzacza, głośników i subwoofera powodując straty w wysokości 14.000zł na szkodę R. L..

tj. o czyn z art. 288 § 1 kk

1. oskarżonego R. N. (1) uznaje winnym czynu opisanego w części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art. 288 § 1 kk i za to przestępstwo na podstawie art. 288 § 1 kk wymierza mu karę 8 ( ośmiu ) miesięcy pozbawienia wolności,

2. na podst. art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej w pkt 1. sentencji wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres próby 3 ( trzech ) lat,

3. na podst. art. 72 § 1 pkt 2 i 5 kk zobowiązuje oskarżonego do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonego R. L. w terminie 3 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia oraz do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu w okresie próby,

4. na podst. art. 73 § 1 kk oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego,

5. na podst. art. 46 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego R. N. (1) do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego R. L. kwoty 13.000 złotych,

6. na podst. art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej w pkt 1. sentencji wyroku kary pozbawienia wolności, w razie zarządzenia jej wykonania, okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania w dniu 11.06.2016 r. godz. 00.20-22.50,

7. na podst. art. 44 § 1 kk orzeka przepadek od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych wykazem Drz I/362/16 poz. 1 i 2 ( k.59 ),

8.na podst. art. 627 kpk zasadza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych kwotę 190 złotych, a na rzecz oskarżyciela posiłkowego R. L. tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem fachowego zastępstwa procesowego w sprawie kwotę 1.176 złotych.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił w sprawie następujący

stan faktyczny:

R. L. był właścicielem samochodu osobowego m-ki A. model A 3 o nr rej. (...) o wart. 14 tys. PLN. Mieszkał w P. przy ul. (...) wraz z żoną A. L.. Samochód parkował na ulicy przed domem.

Sąsiadem państwa L. był R. N. (1) zamieszkały obok wraz z matką A. i siostrą A. N. (1).

W dniu 10 czerwca 2016r. około godz. 21:30 do R. L. przybył sąsiad R. N. (1), który był pod wpływem alkoholu, a który podniósł pretensje dot. postawienia płotu przez sąsiada w granicy ich posesji. Oświadczył, że zrobi z tym wszystkim porządek, po czym wrócił do domu.

Około godziny 22:45 R. N. (1) wyszedł ze swego domu nie mówiąc, gdzie się wybiera. Następnie podszedł do zaparkowanego na ulicy samochodu R. L. m-ki A. i przy użyciu bliżej nieustalonej substancji, najprawdopodobniej benzyny silnikowej, dokonał jego podpalenia w tylnej jego części. W trakcie podpalania samochodu sąsiada doszło do nadtopienia lewego rękawa swetra, w którym R. N. (1) był ubrany.

Około godz. 23:00 z okna swego domu R. L. zauważył, że jego samochód m-ki A. płonie, wobec czego wybiegł z domu. Na jego widok R. N. (1) zaczął uciekać, jednakże nie wrócił do domu, lecz schował się na posesji sąsiadki R. C..

R. L. wezwał na miejsce Policję i Straż Pożarną, która ugasiła samochód. Pojazd nie nadawał się do użytku. Miał spaloną całą tylną część, w tym środek.

Policja, po wysłuchaniu relacji pokrzywdzonego, udała się do domu sprawcy, jednakże go tam nie zastała. A. i A. N. (1) podały, że R. N. (1), po kłótni z sąsiadem ok. godz. 23 wyszedł z domu i nie wrócił i nie wiedzą gdzie w/w może przebywać.

W trakcie penetracji pobliskiego terenu Policja natknęła się na R. N. (2), który zapytany o przyczynę pożaru samochodu sąsiada odparł policjantom, że „nic mu nie udowodnią”. Nie potrafił równocześnie logicznie wytłumaczyć co robił w ostatnim czasie, po wyjściu z domu. Od R. N. (2) czuć było zapach spalenizny, a ponadto lewy rękaw jego swetra koloru czerwonego był przypalony, czego również nie potrafił wyjaśnić.

W tych okolicznościach R. N. (1) został zatrzymany, a jego sweter został zabezpieczony. Badanie trzeźwości wykazało zawartość alkoholu w organizmie na poziomie 1,43 mg/l (tj. ok. 3 ‰).

Sweter R. N. (2) oraz substancja popożarowa zabezpieczona w toku oględzin zniszczonego pojazdu zostały poddane badaniom biegłego LK KWP w O., który ustalił, że uszkodzenie odzieży powstało w wyniku działania wysokiej temperatury, zaś substancja popożarowa stanowi najprawdopodobniej benzynę silnikową, którą sprawca oblał samochód i podpalił.

R. L. złożył wniosek o ściganie R. N. (2) za podpalenie samochodu oraz wniosek o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody w wys. 14 tys. PLN odpowiadającej wartości pojazdu, którego naprawa była nieopłacalna. Pełnomocnik pokrzywdzonego podwyższył na rozprawie żądanie do kwoty 30 tys. zł, a ostatecznie w głosach stron ograniczył je do pierwotnej kwoty 14 tys. zł.

Wartość naprawy samochodu wynosiła ok. 30 tys. zł, podczas gdy cały samochód wart był 14 tys. zł. R. L. samochód zezłomował. Za pozostałość otrzymał 1 tys. zł. Wartość szkody wyniosła więc 13 tys. zł.

Do chwili obecnej R. N. (1) nie naprawił szkody wyrządzonej przestępstwem.

Dowody:

⚫

zeznania pokrzywdzonego R. L. – k. 10-11, 153-154,

⚫

zeznania świadka A. L. – k. 14-15, 161-163,

⚫

zeznania świadka P. G. – k. 56-57, 172-174,

⚫

zeznania świadka R. C. – k. 174-175,

⚫

protokół zatrzymania osoby – k. 2-3, 46-47,

⚫

protokół zatrzymania rzeczy (swetra) – k. 7-9,

⚫

protokół oględzin rzeczy (pojazdu) – k. 12-13,

⚫

protokół oględzin rzeczy (swetra) – k. 16-17,

⚫

dokumentacja z MOPS – k. 35-36,

⚫

kosztorys naprawy pojazdu – k. 37,

⚫

dokumentacja fotograficzna z oględzin pojazdu – k. 40,

⚫

opinia z badań chemicznych substancji popożarowej oraz swetra – k. 51-52,

⚫

wykaz DRZ – k. 59,

⚫

częściowo wyjaśnienia oskarżonego R. N. (2) – k. 21-22, 151-152,

**********************

R. N. (1) ma 36 lat, jest kawalerem, nie ma dzieci. Posiada zawodowe wykształcenie - stolarz. Utrzymuje się z pracy na gospodarstwie rolnym, gdzie osiąga dochody na poziomie ok. 3 tys. mies. Nie posiada istotnego majątku.

Przed popełnieniem przestępstwa zarzucanego w niniejszej sprawie, R. N. (1) nie był sądownie karany.

Był rzeczywiście pozbawiony wolności w dniu 11.06.2016r. w godz. od 0:20 do 22:50.

Dowód:

⚫

dane o osobie ustalone w trybie art. 213 kpk – k. 23,

⚫

dane o karalności z K. – k. 39, 75, 165-167,

⚫

protokół zatrzymania osoby – k. 2-3, 46-47,

**********************

R. N. (1) nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i skorzystał z przysługującego mu prawa odmowy składania wyjaśnień, jak i odpowiedzi na pytania. Swe stanowisko podtrzymał przed Sądem.

/k. 21-22, 151-152/

Sąd Rejonowy zważył w sprawie,

co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie mogły budzić wątpliwości: sprawstwo, zawinienie oraz okoliczności popełnienia przez oskarżonego R. N. (2) zarzucanego mu czynu zabronionego.

Sąd w pełni dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego R. L., który w sposób spójny, logiczny i rzeczowy opisał zarówno czas i miejsce zdarzenia, jak i jego przebieg oraz skutki, będąc niemal naocznym świadkiem podpalenia samochodu i ucieczki oskarżonego z miejsca przestępstwa, niedługo po kłótni w sprawie płotu. Zeznania pokrzywdzonego korespondowały z zeznaniami jego małżonki – A. L., która wskazała motywy działania oskarżonego. Istotne w sprawie były także zeznania interweniującego funkcjonariusza Policji P. G., który zatrzymał oskarżonego niedługo po zdarzeniu, wedle relacji którego oskarżony nie potrafił logicznie wytłumaczyć co robił, gdy doszło do podpalenia, śmierdział spalenizną, a dodatkowo miał nadpalony rękaw swetra, twierdząc przy tym, że Policja „nic mu nie udowodni”. Na sprawstwo oskarżonego wskazywały też zeznania świadka R. C. – sąsiadki, na której posesji schronił się oskarżony bezpośrednio po zdarzeniu. Podstawy ustaleń faktycznych nie stanowiły natomiast zeznania świadka A. N. (2), tj. matki oskarżonego, która skorzystała przed Sądem z przysługującego jej prawa odmowy składania zeznań. Dowody osobowe miały oparcie w dowodach rzeczowych i z dokumentów, a w szczególności opinii z zakresu badań chemicznych, które potwierdzały w jakich okolicznościach doszło do pożaru pojazdu pokrzywdzonego, a w szczególności, że przyczyną było podpalenie, najpewniej przy użyciu łatwopalnej benzyny, zaś odzież zabezpieczona od oskarżonego nosiła ślady oddziaływania wysokiej temperatury, co reasumując, bez cienia wątpliwości dawało podstawy do przypisania oskarżonemu sprawstwa i zawinienia w zakresie zarzucanego mu przestępstwa. Mając na uwadze ogół zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim nie przyznał się on do zarzucanego mu czynu, co Sąd uznał za element linii obrony.

W świetle powyższego, oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy w oparciu o zasady prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego, Sąd nie miał wątpliwości, iż oskarżony dopuścił się czynu określonego treścią art. 288 § 1 kk.

Sprawcą przestępstwa z art. 288 § 1 kk może być ten, kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Przedmiotem ochrony tego przepisu są rzeczy ruchome, ale tylko takie, które nie są własnością sprawcy, a więc są to rzeczy cudze. Uszkodzeniem jest naruszenie lub uszczuplenie substancji materialnej lub takie oddziaływanie na rzecz, które powoduje istotne ograniczenie jej właściwości użytkowych. Występek ten ma charakter materialny, czyli jego dokonanie wymaga skutku w postaci unicestwienia rzeczy, uszkodzenia jej substancji albo spowodowania niezdatności do użytku. Jest to przestępstwo umyślne, które można popełnić w obu formach zamiaru.

W realiach niniejszej sprawy, oskarżony poprzez celowe podpalenie samochodu sąsiada, dokonał uszkodzenia cudzego mienia, czyniąc go niezdatnym do użytku, czym wypełnił znamiona przestępstwa z art. 288 § 1 kk. Oczywistym było, że oskarżony działał umyślnie w zamiarze bezpośrednim, na co wskazywała uprzednia kłótnia z sąsiadem oraz substancja popożarowa zabezpieczona na miejscu zdarzenia. Działanie oskarżonego było sprzeczne z prawem, a zatem bezprawne, zwłaszcza, iż miał on pełną świadomość co do prawa własności cudzego mienia. Było także zawinione – oskarżony miał pełną możliwość rozpoznania znaczenia swego czynu oraz podjęcia decyzji zgodnej z prawem, przy braku okoliczności wyłączających możność faktycznego sterowania swoim zachowaniem, do których z uwagi na treść art. 31 § 3 Kk z całą pewnością nie zalicza się alkohol, jak i niewątpliwie karygodne, jak weźmie się pod uwagę skutki zachowania oskarżonego o znacznej szkodliwości społecznej.

Kierując się sądowymi dyrektywami wymiaru kary wyrażonymi
w art. 53 kk za czyn z art. 288 § 1 kk, Sąd skazał oskarżonego na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, uwzględniając przy tym znaczny stopień winy oraz społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu.

W charakterze okoliczności łagodzącej potraktowano niekaralność oskarżonego w dacie popełnienia zarzucanego mu w niniejszej sprawie przestępstwa. Do okoliczności obciążających zaliczono natomiast wysokość szkody, brak starań o jej naprawienie oraz późniejszą karalność oskarżonego.

Mając na uwadze karalność oskarżonego po dacie czynu zarzucanego w niniejszej sprawie Sąd uznał za uzasadnione zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary zasadniczej na maksymalny okres próby 3 lat, w czasie którego Sąd oddał oskarżonego pod dozór kuratora sądowego, zobowiązując przy tym oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę pokrzywdzonemu kwoty stanowiącej równowartość zniszczonego samochodu (14 tys. zł) minus wartość pozostałości (1 tys. zł), którego naprawa była nieopłacalna (ok. 30 tys. zł), zatem w łącznej kwocie 13 tys. zł, a także do przeproszenia pokrzywdzonego oraz do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu, który zapewne przyczynił się do podjęcia karygodnej decyzji o popełnieniu przestępstwa. Ponadto zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w postaci zatrzymania na poczet kary – na wypadek jej wykonania oraz orzeczono przepadek przedmiotów pochodzących z przestępstwa.

Tak orzeczone kary i środki karne były adekwatne do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu spełniając swój cel tak w zakresie prewencji ogólnej, jak i indywidualnej.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu uzasadniała treść art. 627 kpk.

W tych okolicznościach, w oparciu o wskazane przepisy prawa,

orzeczono jak w sentencji.