Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2017 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa S. O.

przeciwko Polskiemu Biuro Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W. na rzecz powoda S. O. kwotę 2.432,00 zł (dwa tysiące czterysta trzydzieści dwa złote) z odsetkami ustawowymi od dnia 15 maja 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, a od dnia 1 stycznia 2016 roku z odsetkami ustawowymi za opóźnienie do dnia zapłaty,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  koszty procesu znosi wzajemnie,

4.  nakazuje ściągnąć od pozwanego Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Człuchowie kwotę 481,32 zł (czterysta osiemdziesiąt jeden złotych trzydzieści dwa grosze) tytułem kosztów sądowych.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 546/15

UZASADNIENIE

Pełnomocnik powoda S. O. wniósł przeciwko Polskiemu Biuru Ubezpieczycieli Komunikacyjnych o zapłatę kwoty 3952 zł z tytułu kosztów wynajęcia samochodu zastępczego. W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazał, że powód jest posiadaczem samochodu osobowego marki S. (...) nr rej (...). 8 października 2013r. pojazd powoda uczestniczył w wypadku drogowym, spowodowanym przez kierowcę pojazdu zagranicznego. Powód w okresie trwania postępowania likwidacyjnego oraz w okresie, w którym trwała naprawa jego pojazdu zawarł umowę najmu samochodu zastępczego. Powód ustalił stawkę za wynajem pojazdu na poziomie 95 złotych za dobę, która była blisko o połowę niższa od kosztu wynajmu pojazdu o klasie zbliżonej do pojazdu będącego własnością powoda. W związku z odmową wypłaty odszkodowania w wysokości rzeczywiście poniesionej przez powoda szkody w dniu 7 maja 2014r. pełnomocnik powoda wystosował do pozwanego likwidującego w jego imieniu szkodę ubezpieczyciela przedsądowe wezwanie do zapłaty, odnosząc się jednocześnie do nieakceptowanego przez powoda stanowiska w zakresie odmowy wypłaty odszkodowania. Nadto powód załączył do wezwania dokumenty potwierdzające długi czasokres naprawy jego pojazdu, który związany był z koniecznością zamawiania części do pojazdu powoda u autoryzowanego dealera marki S.. Z załączonych do wezwania faktur wynika, iż ostatnie części, które były niezbędne do zakończenia naprawy pojazdu powoda dostępne były 18 grudnia 2013 r co w pełni potwierdzało, iż naprawa pojazdu powoda nie mogła zakończyć się szybciej, a tym bardziej w okresie 24 dni od powstania szkody.

Pełnomocnik pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty, zaskarżył nakaz w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pełnomocnik pozwanego podniósł, iż w związku z kolizją na rzecz powoda wypłacono kwotę 1.938 zł tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego (za okres 24 dni wg. sławki 80.75 zł). Powód korzystał z samochodu zastępczego w ramach umowy ubezpieczenia assistance zawartej z (...) warta S.A. (...) tego jednak powód przedłożył umowę najmu pojazdu zastępczego zawartą z M. O. (1) na okres od l8.10.2013 r. do 19.12.2013 r. domagając się zwrotu wynikających z niej kosztów w całości. Zdaniem pozwanego powyższe wskazuje na istotne wątpliwości co do prawdziwości umowy najmu pojazdu zastępczego zawartej przez powoda z M. O. (1), w szczególności co do rzeczywistej daty rozpoczęcia i czasu trwania najmu i faktycznych jego kosztów, ich poniesienia przez powoda, jak również co do konieczności najmu pojazdu zastępczego przez powoda. Pozwany kwestionuje, jakoby pojazd zastępczy był przez M. O. (1) powodowi wynajmowany w okresie wskazanym w umowie, a także by jego koszt wyniósł 5.890,00 zł. Niezależnie od powyższego, z ostrożności procesowej pozwany kwestionuje konieczność najmu pojazdu zastępczego przez okres aż 62 dni, nie może być to uznane za uzasadnione i pozostające w adekwatnym związku przyczynowym z kolizją z 15.10.2013 r. Zdaniem pozwanego tak długotrwały czas naprawy stanowił następstwo wyłącznie nieprawidłowości leżących po stronie warsztatu naprawczego.

Sąd ustalił co następuje:

8 października 2013r. pojazd powoda uczestniczył w wypadku drogowym, spowodowanym przez kierowcę pojazdu zagranicznego.

(bezsporne).

M. O. (1) jest właścicielem samochodu F. (...) rok produkcji 2005 r. o numerach rejestracyjnych (...) numer nadwozia (...).

(dowód: kserokopia dowodu rejestracyjnego k.164

Powód S. O. w okresie trwania postępowania likwidacyjnego oraz w okresie, w którym trwała naprawa jego pojazdu 18.10.2013 r. zawarł umowę najmu samochodu zastępczego - F. (...) rok produkcji 2005 r. o numerach rejestracyjnych (...), numer nadwozia (...), przebieg (...) z M. O. (1).

( dowód: umowa najmu samochodu k.25-26, zeznania świadka M. O. k.125 od 00:30:57 do 00:42:36).

Powód wynajmował samochód zastępczy od 18.10.2013 r. do 19.12.2013 r. przez 62 dni a koszt wynajmu wyniósł 5890 zł .

(dowód rozliczenie k.26, zeznania świadka M. O. k.125 od 00:30:57 do 00:42:36).

Po naprawie w firmie (...) sp. z o.o. w S. samochód został wydany powodowi 20.12.2013 r.

(dowód k.42, zeznania świadka L. M. k.172 od 00:15:33 do 00:24:04).

Powód 8.01.2014 r. przelał na rachunek bankowy M. O. (1) kwotę 5890 zł .

(dowód: wydruk z bankowego systemu, potwierdzenie przelewu k.27).

M. O. (1) dochód z wynajmu samochodu w wysokości 5890 zł wykazała w zeznaniu o wysokości dochodu w roku podatkowym 2014 .

(dowód:165-171).

Strona pozwana z tytułu wynajęcia przez powoda samochodu zstępczego wypłaciła powodowi 28.01.2014 r. i 10.02.2014 r. łączną kwotę 1.938 zł za okres 24 dni wg. sławki 80.75 zł za dzień.

(bezsporne, nadto k.12 i 19).

Niezbędny czas naprawy samochodu powoda wynosił 46 dni.

(dowód: opinia biegłego rzeczoznawcy samochodowego k.181-184, opinia uzupełniająca k.216-218).

Sąd zważył co następuje:

Roszczenie powoda zasługuje na uwzględnienie jedynie w części.

Zgodnie z art. 822 kc w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba trzecia, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 kc). Zakres obowiązku odszkodowawczego zakładu ubezpieczeń określa umowa z tym, że w przypadku umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkodę powstałą w związku z ruchem pojazdów, umowa stron nie może wprowadzać dalej idących ograniczeń zakresu odpowiedzialności ubezpieczyciela niż wynikający z przepisów prawa regulujących ten stosunek prawny. Na mocy tych przepisów jedynym dopuszczalnym ograniczeniem odpowiedzialności jest suma gwarancyjna. Zgodnie bowiem z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 roku, nr 124, poz. 1152) odszkodowanie to ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej, która jednak nie może być niższa niż określona w tym przepisie dolna granica. Granice odpowiedzialności ubezpieczyciela zakreśla więc zakres odpowiedzialności sprawcy szkody – składniki szkody i zasada odpowiedzialności, które są tak samo określane jak przy ustalaniu obowiązku odszkodowawczego jej sprawcy. Stosunek wynikający z umowy ubezpieczenia OC ma bowiem charakter akcesoryjny wobec cywilnoprawnego stosunku odszkodowawczego, jaki może zaistnieć pomiędzy sprawcą szkody a poszkodowanym, z tym że co do zasady zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela nie może być wyższy od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego, tj. dłużnika z bezpośredniego stosunku zobowiązaniowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 roku, OSNC z 2004 roku, nr 4, poz. 51, uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 18 września 2003 roku, I ACa 452/2003).

Określenia pojęć szkody i odszkodowania sprawcy szkody dokonać należy natomiast na gruncie kodeksu cywilnego. Z przepisu art. 361 § 2 k.c. wynika obowiązek pełnej kompensacji szkody przez jej sprawcę, przy czym szkoda rozumiana jest jako różnica między stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po nastąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek, a stanem jaki istniałby w jego majątku, gdyby zdarzenie nie nastąpiło (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 12 października 2001 roku, OSNCP z 2002 roku, nr 5, poz. 57). Nie oznacza to jednak bezwzględnego obowiązku zwrotu wszystkich poniesionych przez poszkodowanego sum wydatkowanych w związku z zaistniałym zdarzeniem wywołującym szkodę. Osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest bowiem zwrócić poszkodowanemu tylko wydatki celowe, ekonomicznie uzasadnione, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972 roku, OSNCP z 1973 roku, nr 6, poz. 111, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002 roku, OSNC z 2003 roku, nr 1, poz. 15). Z racji akcesoryjności świadczenia wobec odpowiedzialności sprawcy szkody taki sam zakres świadczenia ciąży na zakładzie ubezpieczeń z tytułu OC.

Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej uszkodzenia lub zniszczenia stanowi szkodę majątkową, jako normalne następstwo zdarzenia w rozumieniu art. 361 k.c. Jeżeli poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w graniach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Wydatki konieczne oznaczają przy tym wydatki niezbędne dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swojego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono (por. orzeczenia Sądy Najwyższego – wyrok z dnia 26 listopada 2002 roku V CKN 1397/00, wyrok z dnia 8 września 2004 roku IV CK 672/03, wyrok z dnia 6 stycznia 1999 roku II CKN 109/98 i uchwała z dnia 17 listopada 2011 roku III CZP 5/11).

Więc koszty wynajmu samochodu zastępczego na czas trwania naprawy samochodu mieszczą się w zakresie normalnych następstw szkody (art. 361 k.c.) (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2002 roku, V CKN 1397/2000, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2004 roku, II CK 494/03). Podkreślić jednak należy, że okres korzystania z tego samochodu zastępczego nie może przekraczać czasu koniecznego i niezbędnego do dokonania naprawy pojazdu uszkodzonego albowiem koszty najęcia samochodu zastępczego muszą pozostawać w normlanym związku przyczynowym z terminem wypadku. Oznacza to, że nie można rozciągać kosztów na cały faktyczny okres naprawy, tym bardziej jeżeli uszkodzony pojazd nadawał się do naprawy w wyniku zakupu nowej części i zamontowania jej w samochodzie (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2004 roku, II CK 494/03).

W przedmiotowej sprawie bezspornym było, że w dniu 8.10.2013 roku doszło o powstania szkody w samochodzie sprawcy objętym odpowiedzialnością ubezpieczeniową pozwanego. Bezspornym jest również, że pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności i wypłacił powodowi łączną kwotę 1938 zł złotych tytułem wynajmu auta zastępczego przez okres 24 dni.

W ocenie sądu w świetle wiarygodnych zeznań M. O. zgodnych z pozostałymi niekwestionowanymi dowodami w postaci dowodu rejestracyjnego samochodu F. (...), umowy najmu tego samochodu, potwierdzenia przelewu bankowego oraz rozliczenia dochodów powyższego świadka za 2014 r. jednoznacznie wynika, iż powód wynajmował samochód zastępczy przez okres od 18.10.2013 r. do 19.12.2013 r. tj. 62 dni i z tego tytułu poniósł wydatek w wysokości 5890 zł.

Zdaniem sądu z rzeczowej, jasnej i szczegółowej opinii biegłego rzeczoznawcy samochodowego podtrzymanej w opinii uzupełniającej jednoznacznie wynika, iż niezbędny czas naprawy przedmiotowego samochodu wynosił 46 dni kalendarzowych. Natomiast zwłoka w naprawie wynosząca 14 dni z powodu zamówienia części zamiennych z opóźnieniem wynika z zawinienia firmy naprawczej. Biegły logicznie wskazał, iż po akceptacji przez ubezpieczyciela kalkulacji warsztatowej w dniu 28.10.2013 r. można było od razu złożyć zamówienie na części zamienne a nie dopiero 12.11.2013 r.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wskazała, iż nie kwestionuje wysokości stawki dziennej w wysokości 95 zł, ustalonej przez powoda i M. O. za wynajem samochodu.

Zatem w ocenie sądu należność powoda za uzasadniony czas naprawy samochodu wynosiła łącznie 4370 zł tj. 46 dni razy stawka dzienna w wysokości 95 zł. Strona pozwana wypłaciła powodowi 1938 zł więc różnica pomiędzy uzasadnioną należnością (4370 zł) za wynajem samochodu zastępczego a kwotą wypłaconą (1938 zł) wynosi 2.432 zł .

Zgodnie zaś z treścią art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 r. (Dz.U. Nr 124, poz. 1152) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Natomiast w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. Wówczas w terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

Mając na uwadze powyższe sąd zasądził od porwanego na rzecz powoda kwotę 2432 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 15.05.2015 r. tj. od dnia potwierdzenia przez stronę pozwaną otrzymania wezwania do zapłaty z 7.05.2014 r. i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 100 k.p.c., które wzajemnie zniósł mając na względzie, iż powód wygrał powództwo tylko w 61,53 % .

Sąd nakazał tez ściągnąć od pozwanego kotwę 481,32 zł na rzecz Skarbu Państwa z tytułu uzupełnienia wypłaconego wynagrodzenia biegłego (opinia 1023,08 zł plus opinia uzupełniająca 458,24 zł łącznie 1481,32 zł) ponad uiszczoną zaliczkę (1000 zł), powołanego na wniosek strony pozwanej.