Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Radomiu VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Jarosław Łuczaj

Protokolant st. sekr. sąd. Marta Gackiewicz

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2017 roku w Radomiu

sprawy H. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o wysokość renty

na skutek odwołania H. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. z dnia 24 czerwca 2016 roku, nr (...)

1.  zmienia częściowo zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje H. S. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 1 czerwca 2016 roku do 1 stycznia 2019 roku;

2.  oddala odwołanie dalej idące.

SSO Jarosław Łuczaj

Sygn. akt VI U 879/16

UZASADNIENIE

W dniu 25 lipca 2016 roku H. S. wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. z dnia 24 czerwca 2016 roku, nr (...), o ponownym ustaleniu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Decyzji tej zarzuciła błędne ustalenie, że jest częściowo niezdolna do pracy w sytuacji, gdy jej stan zdrowia czyni ją całkowicie niezdolną do pracy (odwołanie – k. 56).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniósł o jego oddalenie. Wskazano, że od 18 maja 1995 roku do 31 maja 2016 roku wnioskodawczyni pobierała rentę z tytułu niezdolności do pracy, ostatnio z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. W dniu 13 kwietnia 2016 roku złożyła wniosek o ustalenie prawa do renty na dalszy okres. Orzeczeniem z dnia 23 maja 2016 roku lekarz orzecznik uznał wnioskodawczynię za trwale częściowo niezdolną do pracy od kwietnia 2016 roku. W wyniku sprzeciwu, orzeczeniem z dnia 17 czerwca 2016 roku, komisja lekarska ZUS również uznała ją za trwale częściowo niezdolną do pracy od kwietnia 2016 roku, wobec czego organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję (odpowiedź na odwołanie – k. 9).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Decyzją z dnia 22 czerwca 1995 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. przyznał H. S. rentę inwalidzką trzeciej grupy inwalidów (decyzja – k. 23 akt ZUS).

Ostatecznie decyzją z dnia 30 grudnia 2011 roku ponownie ustalono H. S.prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 1 stycznia 2012 roku do 31 maja 2016 roku (decyzja – k. 227 akt ZUS).

W dniu 13 kwietnia 2016 rokuH. S. wniosła o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W związku z tym, orzeczeniem z dnia 23 maja 2016 roku, lekarz orzecznik ZUS uznał ją za trwale częściowo niezdolną do pracy od kwietnia 2016 roku. Na skutek sprzeciwu H. S., orzeczeniem z dnia 17 czerwca 2016 roku, komisja lekarska ZUS również uznała ją za trwale częściowo niezdolną do pracy od kwietnia 2016 roku (wniosek – k. 240, orzeczenie lekarza orzecznika – k. 243, orzeczenie komisji lekarskiej – 246 akt ZUS).

Wobec powyższego, decyzją z dnia 24 czerwca 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. ponownie ustalił H. S. rentę z z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 sierpnia 2016 roku, a świadczenie to zostało przyznane na stałe (decyzja – k. 248).

H. S.cierpi na chorobę Leśniowskiego-Crohna, którą zdiagnozowano u niej w kwietnia 2010 roku, w związku z czym jest ona częściowo niezdolna do pracy od 15 czerwca 2015 roku przez okres 3 lat (opinia biegłego gastroenterologa – k. 42).

W 2013 roku H. S. była hospitalizowana na oddziale neurologii z powodu pogłębienia zespołu móżdżkowego lewostronnego oraz wystąpienia po raz pierwszy napadu padaczki z utratą przytomności i drgawkami uogólnionymi. Od czasu udaru niedokrwiennego mózgu utrzymują się u niej zaburzenia chodu, równowagi, niedowład lewostronny, zburzenia pamięci i mowy – w tej kwestii jej stan zdrowia nie uległ ewidentnej poprawie. Powyższe objawy zostały stwierdzone już w czasie badania lekarskiego 14 grudnia 2011 roku przez lekarza orzecznika ZUS i utrzymują się one nadal. Natomiast stan zdrowia H. S. pogorszył się w 2013 roku ze względu na wystąpienie napadu padaczki poudarowej, która wymaga leczenia farmakologicznego W związku z tym jest ona całkowicie niezdolna do pracy od 2010 roku do 1 stycznia 2019 roku (opinia biegłej z zakresu neurologii z opinią uzupełniającą – k. 23-24, 51).

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie powołanych wyżej dokumentów z akt pozwanego organy oraz opinii biegłych z zakresu gastroenterologii i neurologii. O ile dokumenty te i opinia gastroenterologiczna nie były kwestionowane i nie budziły wątpliwości Sądu, o tyle strona pozwana podniosła zarzuty względem opinii neurologicznej. W ich wyniku biegła B. K. sporządziła opinię uzupełniającą, w której odniosła się do nich, podtrzymując swoją opinię zasadniczą.

Bez praktycznego waloru dla rozstrzygnięcia sprawy pozostaje opinia biegłego z zakresu gastroenterologii, z której wynika, że wnioskodawczyni jest okresowo częściowo niezdolna do pracy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie warunki określone w art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 roku poz. 887 z późn. zm.), tzn. jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy oraz niezdolność ta powstała w okresach wymienionych w ust. 1 pkt 3) wskazanego artykułu, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego nie podlegał badaniu w niniejszej sprawie, bowiem nie był sporny.

Niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest zaś osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 1, 2 i 3 ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych).

Kwestią sporną w niniejszej sprawie pozostawał stopień niezdolności wnioskodawczyni do pracy, gdyż według pozwanego organu jest ona trwale częściowo niezdolna do pracy, zaś sama odwołująca twierdziła, że jest całkowicie niezdolna do pracy.

Nie budzi wątpliwości, że w sprawie, której przedmiotem jest prawo do świadczenia z ubezpieczenia społecznego z tytułu niezdolności do pracy, warunkująca powstanie tego prawa i będąca elementem ustaleń faktycznych ocena stopnia i rodzaju niezdolności do pracy wymaga wiadomości specjalnych i musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych posiadających odpowiednią wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń osoby zainteresowanej.

Wobec powyższego, z uwagi na zgłaszane przez wnioskodawczynię schorzenia, postanowieniem z dnia 23 sierpnia 2016 roku Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych z zakresu neurologii i gastroenterologii m.in. na okoliczność czy odwołująca jest niezdolna do pracy całkowicie, czy też częściowo, kiedy powstała ta niezdolność oraz czy jest ona trwała czy okresowa (postanowienie – k. 15).

Biegła z zakresu neurologii w opinii z dnia 5 października 2016 roku stwierdziła, iż z punktu widzenia jej specjalności u wnioskodawczyni występuje okresowa całkowita niezdolność do pracy od 2010 roku do dnia 1 stycznia 2019 roku. Stanowisko to podtrzymała w opinii uzupełniającej. Sąd podzielił te opinie i uznał je za miarodajne dowody w sprawie. Sporządzone bowiem zostały przez specjalistkę z zakresu zasadniczych schorzeń, na które cierpi wnioskodawczyni. Biegła wydała swoje opinie po uprzednim zbadaniu H. S. oraz po zapoznaniu się z dokumentacją lekarską zgromadzoną w aktach, w tym w aktach organu rentowego. Uznać więc należy, że została zgromadzona pełna dokumentacja medyczna wnioskodawczyni. W ocenie Sądu Okręgowego opinie tej biegłej są rzetelne, fachowe i obiektywne. Biegła dokonała wnikliwej analizy stanu zdrowia ubezpieczonej pod kątem jej schorzeń, dokonała analizy historii jej choroby na przestrzeni kilku lat, wcześniej występujących i obecnych objawów, poprzednich i obecnych wyników badań i skutków ubocznych choroby oraz uzasadniła swoje konkluzje na temat zdolności H. S.do pracy, uwzględniając jej predyspozycje zawodowe i charakter dotychczasowej pracy. Ostatecznie biegła ta stwierdziła, że wnioskodawczyni jest nadal całkowicie okresowo niezdolna do pracy od kwietnia 2010 roku do 1 stycznia 2019 roku z powodu schorzeń neurologicznych.

Podkreślić należy, że strony nie zgłosiły zastrzeżeń do uzupełniającej opinii biegłej z zakresu neurologii, ani dalszych wniosków dowodowych. Należy podkreślić, że o stanie zdrowia skarżącej wypowiedziała się specjalistka posiadająca fachową wiedzę, ażeby w sposób adekwatny określić aktualny stopień zaawansowania dolegliwości badanej. Sąd nie znalazł zatem podstaw do kwestionowania prawidłowości w/w opinii. Wyjaśnić w tym miejscu należy, że opinia biegłego jest specyficznym dowodem, którego ocena przebiega według odmiennych kryteriów, właściwych tylko dla opinii biegłych. Dowód tego rodzaju podlega oczywiście ocenie sądu, ale tylko pod względem fachowości osoby, która ją sporządziła, dokładności przeprowadzonych badań, rzetelności oraz logiczności, jak też sposobu motywowania i stopnia stanowczości wyrażonych w opinii biegłego wniosków. Sąd nie może natomiast czynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 1974 roku, sygn. akt II CR 748/74, LEX nr 7618). W takiej sytuacji, sąd nie może orzekać wbrew opinii biegłych sądowych i wkraczać w sferę wiedzy specjalistycznej.

Dlatego też, w świetle jednoznacznej, logicznej i nie budzącej zastrzeżeń opinii biegłej z zakresu neurologii należało uznać, że H. S.jest okresowo całkowicie niezdolna do pracy od kwietnia 2010 roku do 1 stycznia 2019 roku.

Art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS stanowi, że świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. W okolicznościach niniejszej sprawy świadczenie rentowe z tytułu okresowej całkowitej niezdolności do pracy było wypłacane H. S. do 31 maja 2016 roku. Wniosek o ustalenie tego prawa na dalszy okres złożyła ona przed upływem tego terminu, więc w świetle powyższego przepisu renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy winna być więc przyznana z dniem 1 czerwca 2016 roku.

Biorąc pod uwagę powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawczyni prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres od 1 czerwca 2016 roku do 1 stycznia 2019 roku, o czym orzeczono w punkcie 1. sentencji.

Odwołanie w pozostałej części, tj. co do ustalenia całkowitej niezdolności do pracy na dalszy okres, a więc po 1 stycznia 2019 roku - podlegało oddaleniu, bowiem okoliczność ta nie została udowodniona w toku procesu. Dlatego też, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc, Sąd orzekł jak w punkcie 2. wyroku.

SSO Jarosław Łuczaj