Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2016 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Piotr Gensikowski

Protokolant: Wioletta Fabińska

w obecności przedstawiciela Urzędu Celnego w T. – D. K.

po rozpoznaniu na rozprawie dnia 9.12.2015 r., 29.2.2016 r., 14.4.2016 r., 23.6.2016 r. oraz 8.9.2016 r.

sprawy karnej

J. W. z d. J.,

c. R. i D. z domu B., urodzonej (...) w G., zam. (...)-(...) G. ul. (...), obywatelstwa polskiego, PESEL (...), nie karanej,

oskarżonej o to, że:

działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. uchyliła się od opodatkowania poprzez nieujawnienie Naczelnikowi Urzędu Celnego w T. do dnia 2 grudnia 2008 roku przedmiotu opodatkowania w postaci samochodu osobowego marki V. (...) o numerze nadwozia (...), rok produkcji (...) z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego, przez co uszczuplono podatek akcyzowy w kwocie 10.221,00 zł, tj. o przestępstwo skarbowe z art. 54 § 2 kks

oraz sprawy karnej

M. W.

s. M. i B. z domu B., urodzonego (...) w G., zam. (...)-(...) G. ul. (...), PESEL (...), nie karanego sądownie,

oskarżonego o to, że:

działając wspólnie i w porozumieniu z J. W. uchylił się od opodatkowania poprzez nieujawnienie Naczelnikowi Urzędu Celnego w T. do dnia 2 grudnia 2008 roku przedmiotu opodatkowania w postaci samochodu osobowego marki V. (...) o numerze nadwozia (...), rok produkcji (...) z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego, przez co uszczuplono podatek akcyzowy w kwocie 10.221,00 zł, tj. o przestępstwo skarbowe z art. 54 § 2 kks

orzekł:

I.  Oskarżonych J. W. oraz M. W. uniewinnia od popełnienia zarzucanego każdemu z nich czynu zabronionego,

II.  Kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

W (...) r. został wyprodukowany V. (...) o numerze nadwozia (...) jako samochód osobowy.

dowód: kopia decyzji (k. 1-5), kopia pisma (k. 14)

W 2008 r. J. W. prowadziła działalność gospodarczą. Do prowadzenia działalności w jej imieniu upoważniła ona notarialnie swego męża M. W..

dowód: wyjaśnienia oskarżonej J. W. (k. 44-44v.), kopia pełnomocnictwa (k. 160)

W dniu 27 listopada 2008 r. M. W. na terytorium Niemiec od obywatela Niemiec kupił samochód V. (...) o numerze nadwozia (...), rok produkcji (...).

dowód: kopia rachunku (k. 85), wyjaśnienia oskarżonego M. W. (k. 266)

Następnego dnia, czyli 28 listopada 2008 r. M. W., po uprzednim badaniu technicznym, zarejestrował zakupiony samochód na terytorium Niemiec. W dowodzie rejestracyjnym podano, że samochód V. (...) stanowi M., a także, że jest to samochód ciężarowy z zamkniętym nadwoziem skrzyniowym. W tych samych dokumentach określono liczbę miejsc siedzących wraz z kierowcą na 7 osób, a także wskazano, iż w samochodzie znajduje się wbudowana ściana działowa. Z kolei w wydanej tego samego dnia karcie pojazdu znalazła się informacja, że samochód V. (...) stanowi samochód ciężarowy z zamkniętym nadwoziem skrzyniowym.

dowód: kopia dowodu rejestracyjnego wraz z tłumaczeniem (k. 80-82), kopia karty pojazdu wraz z tłumaczeniem (k. 83-84), wyjaśnienia oskarżonego M. W. (k. 266)

W dniu 26 lutego 2009 r. J. W. i jej mąż M. W. sprzedali samochód marki V. (...) A. L..

dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. W. (k. 266), zeznania świadka A. L. (k. 137v.), kopia uzasadnienia decyzji (k. 1v.)

W dniu 13 marca 2009 r. w G. zostało przeprowadzone badanie techniczne samochodu marki V. (...). W zaświadczeniu o przeprowadzeniu tego badania wskazano, że samochód stanowi samochód ciężarowy. W tym samym dokumencie określono liczbę miejsc siedzących w aucie wraz z kierowcą na 7 osób.

dowód: zeznania świadka J. G. (k. 346v.), kopia zaświadczenia (k. 79)

Tego samego dnia A. L. złożyła wniosek o rejestrację pojazdu marki V. (...).

dowód: kopia wniosku (k. 78)

W karcie pojazdu wskazano, że stanowi on samochód ciężarowy.

dowód: kopia karty pojazdu (k. 75v.)

Tego samego dnia A. L. sprzedała samochód marki V. (...) J. K..

dowód: zeznania świadka A. L. (k. 137-138), zeznania świadka J. K. (k. 129v.), kopia faktury (k. 73)

W dniu 13 marca 2009 r. w samochodzie były zamontowane trzy rzędy siedzeń, a przy fotelach dla każdego z pasażerów były zamontowane pasy bezpieczeństwa. Ponadto między siedzeniami nie było zamontowanej ścianki oddzielającej części pojazdu. Samochód był wyposażony w punkty kotwiące oraz wyposażenie do zainstalowania pasów bezpieczeństwa.

dowód: zeznania świadka J. K. (k. 129v.)

W kwietniu 2009 r. M. R. wystawił fakturę dotyczącą wykonania usługi zmiany przeznaczenia auta z samochodu ciężarowego na samochód osobowy. W efekcie w dniu 8 kwietnia 2009 r. zmieniono w karcie pojazdu wpis dotyczący przeznaczenia pojazdu, wpisując, że pojazd to samochód osobowy.

dowód: kopia faktury (k. 74), kopia karty pojazdu (k. 75v.)

W maju 2012 r. wszczęto z urzędu postępowanie podatkowe w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu marki V. (...).

dowód: kopia postanowienia (k. 15)

W dniu 9 listopada 2012 r. Naczelnik Urzędu Celnego w T. wydał decyzję, w której określił wysokość zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu marki V. (...) na kwotę 10.221 złotych.

dowód: kopia decyzji (k. 1-5)

M. W. oraz J. W. nie byli dotychczas karani za przestępstwa.

dowód: zapytania o karalność (k. 249-250)

Oskarżona J. W. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu zabronionego. Składając wyjaśnienia oskarżona podała, że faktycznie prowadzeniem działalności zajmował się jej mąż M. W., którego upoważniła do tego notarialnie (k. 43-44, k. 159, k. 265v.-266). Oskarżony M. W. również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego. Oskarżony wskazywał, że samochód marki V. (...) był wedle posiadanych dokumentów samochodem ciężarowym, który posiadał ścianę grodziową oddzielającą część pasażerską od towarowej. Oskarżony wyjaśnił dalej, że sprzedał ten samochód innej osobie, czyli A. L., a przed sprzedażą nie dokonywał w nim żadnych zmian (k. 266). Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej J. W. co do tego, że nabyciem samochodu zajmował się jej mąż, który na podstawie udzielonego przez nią pełnomocnictwa zajmował się sprawami gospodarczymi firmy. Wyjaśnienia oskarżonej były zbieżne z wyjaśnieniami oskarżonego M. W. i treścią pełnomocnictwa (k. 160). Sąd dał również wiarę wyjaśnieniom oskarżonego M. W. co do tego, że samochód przez niego zakupiony w listopadzie 2008 r. w Niemczech był wedle dokumentów samochodem ciężarowym, gdyż okoliczność ta znajdowała wsparcie w kopii tych dokumentów (k. 80-82, k. 83-84). Sąd dał również wiarę wyjaśnieniom tego oskarżonego co do tego, że samochód V. (...) posiadał ścianę grodziową oddzielającą część pasażerską od towarowej, gdyż znajduje to potwierdzenie w kopii dowodu rejestracyjnego wydanego dnia 28 listopada 2008 r. (k. 80-82). Sąd dał również wiarę wyjaśnieniom oskarżonego co do tego, że przed sprzedażą samochodu A. L. nie dokonywał w nim żadnych zmian. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego nie były sprzeczne z zeznaniami świadka M. R. , który zeznał, że nie pamięta osoby, która zlecała mu wykonanie usługi w przypadku samochodu będącego przedmiotem niniejszego postępowania, w dalszej części swych zeznań dodając, że zarówno oskarżony, jak i mąż A. L. zlecali mu wykonanie usług polegających na zmianie konstrukcji auta po to, aby zmienić jego przeznaczenie i nie wie, kto z nich zrobił to w tej sprawie.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka J. K. (k. 129-130, k. 323-324) co do okoliczności zakupu od A. L. samochodu marki V. (...) oraz stanu technicznego samochodu w dniu zakupu. Sąd częściowo dał wiarę zeznaniom świadka M. R. co do tego, że wykonał usługę zmiany przeznaczenia samochodu V. (...) (k. 293-294), gdyż w tym zakresie jego zeznania znajdowały potwierdzenie w kopii wystawionej przez niego faktury (k. 133). Sąd nie dał natomiast wiary zeznaniom świadka M. R. co do czasu wykonania tej usługi, gdyż w tym zakresie zeznania te były sprzeczne z zeznaniami świadka J. K. , którym Sąd dał wiarę. Sąd dał również wiarę zeznaniom świadka J. G. (k. 346v.-347), gdyż znajdowały one potwierdzenie w wydanym przez niego zaświadczeniu (k. 79). Wiarygodności zeznań obu świadków nie sprzeciwiała się okoliczność, że nie pamiętali oni okoliczności wykonywanych przez siebie usług. Mając jednak na uwadze odstęp czasu pomiędzy złożeniem zeznań (2016) a czasem wykonywania usług (2009) należy uznać, że niepamięć szczegółów była w przypadku świadków J. G. oraz M. R. usprawiedliwiona. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka A. L. (k. 137-138, k. 292-293) co do tego, że w dniu 26 lutego 2009 r. kupiła samochód V. (...) od oskarżonego M. W., a także co do tego, że 13 marca 2009 r. sprzedała go następnie innej osobie. W tym zakresie zeznania świadka były wszakże zbieżne z wyjaśnieniami oskarżonego M. W. oraz z zeznaniami świadka J. K.. Sąd nie dał natomiast wiary zeznaniom świadka A. L. co do tego, że po zakupie auta od oskarżonego nie dokonywała w nim żadnych zmian, gdyż przeczą temu zeznania świadka M. R. potwierdzającego wykonanie usługi zmiany przeznaczenia auta V. (...). W zakresie analizowanej okoliczności wiarygodności zeznań świadka A. L. przeczy to, że w dniu 28 listopada 2008 r. (data wydania dokumentów rejestracyjnych w Niemczech) oraz w dniu 13 marca 2009 r. (data wydania zaświadczenia technicznego w G.) samochód marki V. (...) figurował w dokumentach jako samochód ciężarowy. Wiarygodności zeznań świadka A. L. przeczy również to, że w dowodzie rejestracyjnym wydanym dnia 28 listopada 2008 r. była informacja, że w samochodzie znajduje się wbudowana ściana działowa (k. 80-82). Skoro zatem z zeznań świadka J. K. wynika, że dnia 13 marca 2009 r. w samochodzie nie było ściany działowej, to przytoczone okoliczności potwierdzają, że przed zakupem auta przez J. K. w samochodzie dokonano zmian konstrukcyjnych polegających na m.in. wymontowaniu ściany działowej, na podstawie których to zmian uległo zmianie przeznaczenie auta z ciężarowego na osobowy.

Wyjaśnienia oskarżonych, a także zeznania świadków w niniejszej sprawie znajdowały wsparcie w dokumentach ujawnionych w toku postępowania. Sąd dał wiarę tym dokumentom, gdyż ich autentyczności ani prawdziwości żadna ze stron postępowania, ani też Sąd z urzędu nie zakwestionował.

J. W. została oskarżona o to, że działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. uchyliła się od opodatkowania poprzez nieujawnienie Naczelnikowi Urzędu Celnego w T. do dnia 2 grudnia 2008 roku przedmiotu opodatkowania w postaci samochodu osobowego marki V. (...) o numerze nadwozia (...), rok produkcji (...) z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego, przez co uszczuplono podatek akcyzowy w kwocie 10.221,00 zł, tj. o przestępstwo skarbowe z art. 54 § 2 k.k.s.

M. W. został oskarżony o to, że działając wspólnie i w porozumieniu z J. W. uchylił się od opodatkowania poprzez nieujawnienie Naczelnikowi Urzędu Celnego w T. do dnia 2 grudnia 2008 roku przedmiotu opodatkowania w postaci samochodu osobowego marki V. (...) o numerze nadwozia (...), rok produkcji (...) z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego, przez co uszczuplono podatek akcyzowy w kwocie 10.221,00 zł, tj. o przestępstwo skarbowe z art. 54 § 2 k.k.s.

Oceniając zasadność przytoczonych zarzutów sformułowanych w akcie oskarżenia należało zestawić ustalenia faktyczne poczynione w niniejszej sprawie z przepisami prawa obowiązującymi w chwili popełnienia zarzucanego czynu (grudzień 2008 r.), a więc przepisy ustawy z 23.1.2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257 ze zm.; zwana dalej jako u.p.a.).

Akcyzie podlegały samochody osobowe niezarejestrowane na terytorium kraju, zgodnie z przepisami o ruchu drogowym (art. 80 ust. 1 u.p.a.).

Podatnikami akcyzy od samochodów były:

1) podmioty dokonujące każdej sprzedaży samochodu osobowego przed pierwszą jego rejestracją na terytorium kraju;

2) importerzy i podmioty dokonujące nabycia wewnątrzwspólnotowego (art. 80 ust. 2 u.p.a.).

Obowiązek podatkowy w akcyzie od samochodów powstawał:

1) w przypadku sprzedaży - z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w terminie 7 dni, licząc od dnia wydania wyrobu;

2) w przypadku importu - z dniem powstania długu celnego w rozumieniu przepisów prawa celnego;

3) w przypadku nabycia wewnątrzwspólnotowego - z chwilą nabycia prawa rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel, nie później jednak niż z chwilą jego rejestracji na terytorium kraju, zgodnie z przepisami o ruchu drogowym (art. 80 ust. 3 u.p.a.).

Z brzmienia powyższych przepisów wynika, że w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia samochodu osobowego podatnikiem podatku akcyzowego była podmiot dokonujący tego nabycia, zaś obowiązek zapłaty podatku akcyzowego powstawał z chwilą nabycia prawa rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel, nie później jednak niż z chwilą jego rejestracji na terytorium kraju, zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. Oznacza to, że powstanie obowiązku akcyzowego w przypadku nabycia przez oskarżonych pojazdu marki V. (...) zależała od pozytywnego ustalenia, że pojazd ten w dniu nabycia stanowił samochód osobowy. Organy podatkowe w toku prowadzonego przez siebie postępowania ustaliły prawomocnie w wydanych przez siebie decyzjach, że pojazd nabyty przez oskarżonych stanowił samochód osobowy, czy „przeznaczony zasadniczo do przewozu osób” wedle nomenklatury używanej przez załącznik do ustawy o podatku akcyzowym (kod (...)). Z uzasadnienia wydanych decyzji wynika, że wpływ na taką klasyfikację samochodu nabytego przez oskarżonych miała okoliczność, że pojazd ten w (...) r. został wyprodukowany jako pojazd osobowy, a także okoliczność, że pojazd ten posiadał siedem miejsc siedzących (kopia decyzji określającej wysokość zobowiązania - k. 1-5). Z przytoczonych decyzji podatkowych wynika, że na oskarżonej ciąży zobowiązanie podatkowe w podatku akcyzowym, gdyż decyzje te są prawomocne. Zdaniem Sądu okoliczności wymienione w uzasadnieniu tych decyzji nie przesądzały jednak odpowiedzialności karnej oskarżonych za przestępstwo skarbowe z art. 54 § 2 k.k.s.

Wedle art. 54 § 1 k.k.s. odpowiedzialności karnej podlega podatnik, który uchylając się od opodatkowania, nie ujawnia właściwemu organowi przedmiotu lub podstawy opodatkowania lub nie składa deklaracji, przez co naraża podatek na uszczuplenie. W doktrynie wskazuje się, że strona podmiotowa typu czynu określonego w art. 54 k.k.s. polega na umyślności. Przekonuje się, że określenie "uchylania się od opodatkowania" wskazuje na to, że omówione wyżej znamiona czasownikowe, do których owo "uchylanie" się odnosi (czyli nieujawnienie przedmiotu lub podstawy opodatkowania albo niezłożenie deklaracji) mogą być zrealizowane wyłącznie cum dolo directo, a więc w zamiarze bezpośrednim. Ponadto wskazuje się, że określenie "uchylania" zdaje się jeszcze wskazywać na to, że zaniechanie sprawcy powinno być podyktowane właśnie chęcią uchylenia się od obowiązku podatkowego, co immanentnie związane jest z narażeniem podatku na uszczuplenie. Z tych względów jest to więc, jak się wydaje, tzw. typ kierunkowy "zabarwiony" celem uchylenia się od zapłacenia należnego podatku (tak L. Wilk, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, wyd. 3, Warszawa 2016).

Zdaniem Sądu poniesienie przez oskarżonego M. W. odpowiedzialności karnej za przestępstwo skarbowe z art. 54 § 2 k.k.s. byłoby uzasadnione, gdyby na podstawie dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie udało się wykazać mu, że w dniu nabycia auta wiedział, iż nabyte przez niego auto było przeznaczone zasadniczo do przewozu osób. Wniosek taki nie wynika jednak ze zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodów. Przede wszystkim z rachunku potwierdzającego nabycie tego auta w dniu 27 listopada 2008 r. nie wynika, że samochód ten służy głównie do przewozu osób. Samochód ten został wyprodukowany w (...) r. jako samochód osobowy (k. 14). Nie ma jednak dowodów potwierdzających świadomość oskarżonego M. W. co do tego, że w (...) r. samochód ten został wyprodukowany jako samochód osobowy. W świetle zasad doświadczenia życiowego oraz procesowego nie można natomiast wykluczyć, że od dnia wyprodukowania samochodu w (...) r. (pierwsza rejestracja – 1 marca (...) r.) do dnia jego sprzedaży oskarżonemu w dniu 27 listopada 2008 r. zostały wykonane w samochodzie prace konstrukcyjne umożliwiające zmianę przeznaczenia auta z osobowego na ciężarowy. W niniejszej sprawie nie ma również dowodów na to, że oskarżony M. W. dowiedział się później po nabyciu auta o tym, że jest ono przeznaczone zasadniczo do przewozu osób. Z wydanych dnia 28 listopada 2008 r. na terenie Niemiec dowodu rejestracyjnego oraz karty pojazdu wynika, że samochód V. (...) był traktowany jako M., a także, że był to samochód ciężarowy z zamkniętym nadwoziem skrzyniowym. W tych samych dokumentach określono liczbę miejsc siedzących wraz z kierowcą na 7 osób, a także wskazano, iż w samochodzie znajduje się wbudowana ściana działowa. Z kolei w wydanej tego samego dnia karcie pojazdu znalazła się informacja, że nabyty przez oskarżonego samochód V. (...) stanowi samochód ciężarowy z zamkniętym nadwoziem skrzyniowym (k. 80-84). Tym samym zarówno niemieckie dokumenty dotyczące tego pojazdu, jak i jego elementy konstrukcyjne istniejące dnia 28 listopada 2008 r. w postaci wbudowanej ściany działowej przemawiają za tym, że oskarżony M. W. był przeświadczony o tym, że nabyty przez niego pojazd służy do przewozu towarów, a nie do przewozu osób. W szczególności należy podkreślić, że jak wynika z kopii niemieckiego dowodu rejestracyjnego posiadanie przez samochód 7 miejsce siedzących nie przesądzało o osobowym charakterze auta, a umożliwiało zarejestrowanie go jako samochodu ciężarowego z uwagi na wbudowaną ścianę działową. W uzupełnieniu tej argumentacji należy wskazać, że posiadanie przez samochód 7 miejsc siedzących nie stanowiło wystarczającego argumentu za potraktowaniem V. (...) jako samochodu ciężarowego nie tylko dla organów niemieckich wydających dokumenty rejestracyjne pojazdu, ale również dla diagnosty, który w dniu 13 marca 2009 r. w G., po sprzedaży samochodu przez oskarżonych A. L., przeprowadził badanie techniczne samochodu marki V. (...). W wydanym zaświadczeniu o przeprowadzeniu tego badania wskazano, że samochód stanowi samochód ciężarowy, mimo że w tym samym dokumencie określono liczbę miejsc siedzących w aucie wraz z kierowcą na 7 osób (k. 79). Zdaniem Sądu o wiedzy oskarżonego M. W. o osobowym przeznaczeniu auta nie można również wnioskować na podstawie tego, że przed jego sprzedażą 26 lutego 2009 r. A. L. dokonywał on w nim zmian konstrukcyjnych. Nie ma dowodów na to, że oskarżony M. W. przed sprzedażą auta A. L. dokonywał zmian konstrukcyjnych samochodu. Nie ulega wątpliwości, że do zmian tych doszło, ale miały one miejsce po sprzedaży auta A. L. w lutym 2009 r. W tym zakresie Sąd, na podstawie zeznań świadka M. R. oraz wystawionej przez niego faktury, ustalił, że świadek dokonał zmian konstrukcyjnych auta prowadzących do zmiany jego przeznaczenia na osobowy. Mając na względzie zeznania tego świadka należało przyjąć, że osobą, która zleciła mu dokonanie tych zmian mógł być mąż A. L., a nie oskarżony M. W. .

Z przytoczonych względów Sąd w niniejszym postępowaniu uznał, że oskarżony M. W. nie miał świadomości co do tego, że nabyte przez niego dnia 27 listopada 2008 r. auto V. (...) było przeznaczone zasadniczo do przewozu osób. Tym samym oskarżony nie miał świadomości o powstaniu obowiązku akcyzowego, a co za tym idzie świadomości konieczności ujawnienia w deklaracji podatkowej nabycia tego przedmiotu. Dlatego też nie sposób przyjąć, że oskarżony popełnił przestępstwo skarbowe z art. 54 § 2 k.k.s., które można popełnić wyłącznie umyślnie. Przytoczone powyżej uwagi i oceny odnoszące się do zachowania oskarżonego M. W. dotyczą również zachowania oskarżonej J. W. . W jej przypadku można jednak uzupełnić tę argumentację. Oskarżona nie zajmowała się nabyciem samochodu V. (...), gdyż dokonał tego współoskarżony, a prywatnie jej mąż M. W. , który w tym zakresie działał na podstawie upoważnienia udzielonego mu w formie aktu notarialnego (k. 160). Oczywiście udzielenie pełnomocnictwa samo w sobie nie zwalnia oskarżonej od odpowiedzialności karnej za przestępstwo z art. 54 § 2 k.k.s. Jeżeli jednak oskarżony M. W. nie miał świadomości co do osobowego przeznaczenia nabytego auta, to nie sposób zatem w przypadku oskarżonej J. W. , która nie miała wiele wspólnego z nabyciem auta, przyjąć odmiennie, iż miała ona świadomość co do osobowego przeznaczenia tego auta.

Z powyższych względów, uznając, że zachowanie oskarżonych J. W. oraz M. W. nie wyczerpało znamion występku z art 54 § 2 k.k.s., orzeczono jak w punkcie I-szym sentencji wyroku na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie II-gim sentencji wyroku na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., obciążając nimi Skarb Państwa.