Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny-Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2013 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) w W. S.A. z siedzibą w W.

przeciwko J. S. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego (...) w Warszawie

z dnia 3 października 2012 r., sygn. akt II C 1359/12

orzeka:

1.  zmienia zaskarżony wyrok, w ten sposób, że oddala powództwo w całości,

2.  zasądza od Banku (...) w W. S.A. z siedzibą w W. na rzecz J. S. (1) kwotę 152 zł (sto pięćdziesiąt dwa złote) tytułem zwrotu kosztów za postępowanie apelacyjne.

Sygn. akt V Ca 527/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 08 grudnia 2011 r. skierowanym do Sądu Rejonowego (...) w Lublinie – Bank (...) w W. Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystąpił przeciwko J. S. (1) o zapłatę kwoty 3.013,30 zł wraz z odsetkami umownymi od 05.01.2011 r. do dnia zapłaty – w wysokości 19,72% oraz kosztami procesu.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 07 lutego 2012 r. w sprawie sygn. akt VI Nc-e 1772754/11 Sąd ten uwzględnił w całości żądanie pozwu.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, podnosząc zarzut przedawnienia dochodzonej od niego należności.

Postanowieniem z dnia 5 kwietnia 2012 r. stwierdzono skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy wydanego nakazu zapłaty w całości i przekazano sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu (...)

W piśmie procesowym z dnia 10 sierpnia 2012 r., stanowiącym odpowiedź na sprzeciw, powód podtrzymał powództwo w całości wskazując, że w wyniku braku wpłat zmuszony był do wypowiedzenia zawartej z pozwanym w dniu 30 sierpnia 1999 r. - umowy o kartę kredytową (...). Następnie w dniu 12 kwietnia 2007 r. został podpisany przez strony umowy Plan Spłat, który rozłożył pozwanemu całość zadłużenia na 19 rat płatnych do dnia 30 każdego miesiąca począwszy od dnia 30 kwietnia 2007 r. Zdaniem powoda – w związku z niewywiązywaniem się z Planu Spłat przez pozwanego – Bank zmuszony był wypowiedzieć umowę w dniu 07 października 2010 r..

Powód podniósł, iż w niniejszej sprawie bieg przedawnienia należało liczyć od dnia wymagalności roszczenia – czyli od wypowiedzenia umowy. Termin zaś przedawnienia w tym przypadku wynosi, zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych - dwa lata. Powód wskazał, iż termin przedawnienia został przez pozwanego przerwany w dniu 08 grudnia 2011 r. wniesieniem pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Na rozprawie w dniu 03 października 2012 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości jako niezasadnego, podtrzymując podniesiony zarzut przedawnienia roszczenia i wskazując, że umowa o kartę kredytową została rozwiązana już w roku 2006, o czym świadczyć miał wyciąg z karty kredytowej za miesiąc październik 2006 r. Jednocześnie pozwany potwierdził podpisanie z Bankiem planu spłat zadłużenia z 12 kwietnia 2007 r. wskazując dodatkowo, ze jego karta była już zablokowana i nie mógł za jej pośrednictwem dokonywać żadnych wypłat.

Wyrokiem z dnia 03 października 2012 roku wydanym w sprawie II C 1359/12 Sąd Rejonowy (...) w Warszawie w punkcie pierwszym zasądził od J. S. (1) na rzecz Banku (...) w W. S.A. kwotę 3.013,30 zł z odsetkami umownymi w wysokości 19,72 % rocznie od dnia 5 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty oraz w punkcie drugim zasądził od J. S. (1) na rzecz Banku (...) w W. S.A. kwotę 630 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższy wyrok zapadł w oparciu o następujące ustalenia i rozważania:

W dniu 31 sierpnia 1999 r. J. S. (2) zawarł z Bankiem (...) w W.Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę dotyczącą korzystania z karty kredytowej.

W związku z nieterminowym spłacaniem zadłużenia na karcie kredytowej umowa ta została wypowiedziana przez ten Bank we wrześniu 2006 r.

W dniu 12 kwietnia 2007 r. J. S. (1) podpisał z Bankiem (...) w W. Spółką Akcyjną z siedzibą w W. dokument nazwany „Planem Spłat”, potwierdzając w tym dokumencie istnienie zadłużenia w kwocie 24.567,10 zł i zobowiązał się spłacić to zadłużenia w 19 ratach po 1.300,00 zł – z terminem płatności ostatniej raty w dniu 30 października 2008 r. Zgodnie z treścią pkt 4 planu spłat – niedotrzymanie ustalonych warunków miało spowodować przywrócenie wcześniejszych warunków umowy Karty Kredytowej (...)

Ponieważ pozwany nie realizował przyjętych na siebie w planie spłat zobowiązań – w dniu 07 października 2010 r. Bank ponownie wypowiedział mu umowę karty kredytowej wzywając jednocześnie do spłaty całego zadłużenia.

Trzy ostatnio dokonane przez pozwanego spłaty zadłużenia miały miejsce:

- w dniu 30.05.2010 r. w kwocie 20 zł,

- w dniu 31.05.2010 r. w kwocie 200 zł,

- w dniu 21.07.2010 r. w kwocie 50 zł.

Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż wniesione przez Bank (...) w W.Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W ocenie Sądu I instancji, ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikało, że pozwany nie zwrócił powodowi dochodzonej pozwem należności. Nadto Sąd podkreślił, iż pozwany nie zaprzeczał, by w ogóle miał jakieś zadłużenie w Banku, a przesłuchiwany na rozprawie w dniu 3 października 2012 r. wyraźnie stwierdził, że z kwoty objętej planem spłat nie spłacił należności odpowiadającej dochodzonej pozwem.

Mając to na uwadze, Sąd I instancji nie miał wątpliwości co do tego, iż powodowi należy się dochodzona od pozwanego kwota, jednocześnie wskazując, iż pomiędzy stronami sporne było to, czy i ewentualnie w jakim zakresie dochodzona należność przedawniła się.

W ocenie Sąd Rejonowego, nie doszło do przedawnienia należności albowiem podpisanie przez strony w dniu 12 kwietnia 2007 r. tzw. Planu Spłat – stanowiło nic innego jak tylko odnowienie długu na mocy art. 506 k.c., który wyraźnie stanowi, że „jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej – zobowiązanie dotychczasowe wygasa”, również dokonanie wpłat przez pozwanego w maju i lipcu 2010 r. stanowiło uznanie roszczenia Banku, w myśl art. 123 k.c. i przerwało bieg przedawnienia, który rozpoczął swój bieg w dniu 31 listopada 2008 r. Wobec powyższego zdaniem Sądu I instancji 2 letni termin przedawnienia (wynikający z art. 6 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych) rozpoczął ponownie bieg w dniu 21 lipca 2010 r. i nie upłynął w dacie złożenia pozwu o zapłatę w dniu 08 grudnia 2011 r. do Sądu Rejonowego w Lublinie.

Sąd Rejonowy wskazał również, iż w trakcie przesłuchania na rozprawie w dniu 03 października 2012 r. pozwany wyraźnie zaprzeczył, by dokonywał jakichkolwiek płatności na rzecz powoda, uzasadniając to zakończeniem prowadzonej działalności i faktycznym brakiem środków finansowych. Sąd I instancji nie dał jednak wiary tym zeznaniom, gdyż z dokumentów przedstawionych przez Bank wyraźnie miało wynikać, kiedy i w jakiej wysokości dokonywano wpłat w roku 2010. Zdaniem Sądu nie możliwym było by to, aby Bank sam dokonywał w imieniu pozwanego spłaty zadłużenia, zwłaszcza że do wpłat niezbędne było posiadanie przy sobie posiadanej przez pozwanego karty kredytowej. Brak również było dowodów na to, by wpłat w imieniu pozwanego dokonywały jakieś inne osoby.

O kosztach Sąd I instancji orzekł na podst. art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku Sądu Rejonowego wywiódł pozwany. Wyrok ten zaskarżył w całości, jednocześnie zarzucając: naruszenie przepisów prawa materialnego polegające na nieprawidłowym ustaleniu daty rozpoczęcia biegu przedawnienia dochodzonej należności oraz naruszenie przepisów prawa procesowego polegającej na niewłaściwej ocenie przedstawionego przez powoda niekompletnego materiału dowodowego.

Wskazując na te zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przypisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwanego powód wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlega uwzględnieniu, gdyż zasadny jest podnoszony przez pozwanego, od początku procesu, zarzut przedawnienia dochodzonej od niego należności.

Przede wszystkim, trafnie Sąd I instancji ocenił podpisany przez strony w dniu 12 kwietnia 2007 roku tzw. „Plan Spłat”, jako odnowienie długu przewidziane regulacją art. 506 k.c., jednakże błędnie uznał, że roszczenia objęte tym porozumieniem nie uległy przedawnieniu, gdyż nastąpiło jego przerwanie poprzez dokonanie wpłat przez pozwanego w dniach 30.05.2010 r., 31.05. 2010 r. i 21.07.2010 r. kwot – odpowiednio: 20 zł, 200 zł i 50 zł.

Ocena, bowiem, w/w wpłat, w sposób dokonany przez Sąd I instancji, nie znajduje umocowania w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Przede wszystkim należy podnieść, że wpłaty te są symboliczne w stosunku do wielkości zadłużenia jakie posiadał pozwany nie realizując „Plany Spłat”. Nie wykazano również, aby wolą pozwanego było uznanie roszczenia w kwocie wyższej niż wynikająca z wpłat. Tak więc wnioski wywiedzione z tych operacji są zbyt daleko idące.

Odnosząc się do samego zarzutu przedawnienia roszczenia, Sąd Okręgowy stwierdził, że już w wyciągu z rachunku karty kredytowej pozwanego z dnia 4 grudnia 2008 roku (k.245) powód poinformował J. S. (1), iż umowa o kartę została wypowiedziana i zażądał spłaty całości zadłużenia. Tak więc, to już od tej daty roszczenie stało się wymagalne, czemu zresztą pozwany nie zaprzeczał.

Oznacza to, że w dacie wniesienia pozwu w dniu 8 grudnia 2011 roku, w świetle art. 6 ustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz.U. `z 2012, poz. 1232), roszczenie było już przedawnione, a tym samym podlegało oddaleniu na podstawie art. 117 § 2 k.c., wobec skutecznie podniesionego przez pozwanego zarzutu.