Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa VIII Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący : SSR Rafał Stępak

Protokolant: Małgorzata Basińska i Magdalena Rucińska

przy udziale Prokuratora: Iwony Tondys, J. W., M. O., A. K. i J. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 22 grudnia 2015 r., 1 kwietnia 2016 r., 21 kwietnia 2016 r., 6 czerwca 2016 r. i 7 listopada 2016 r.

sprawy:

D. Z. , syna S. i T. z domu K., urodzonego (...) w W.,

oskarżonego o to, że

w dniu 25 września 2014 r. w W. przy ul. (...) dokonał zaboru celem przywłaszczenia roweru marki G. (...) o wartości 2000 złotych na szkodę M. B. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za podobne przestępstwo umyślne,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

orzeka:

w ramach zarzutu oskarżonego D. Z. uznaje za winnego tego, że w dniu 25 września 2014 r. w W. przy ul. (...) dokonał zaboru celem przywłaszczenia roweru marki G. F. o wartości 750 złotych na szkodę M. B. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne i kwalifikując ten czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazuje go za to na tej samej podstawie, a na podstawie art. 278 § 1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu D. Z. okres zatrzymania w sprawie w dniach od 3 do 5 października 2014 r., przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r. orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego M. B. (1) kwoty 750 (siedmiuset pięćdziesięciu) złotych,

na podstawie at. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr 1/608/14 pod poz. 1 i 2,

na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych określając, iż wydatki wchodzące w ich skład ponosi w całości Skarb Państwa,

zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. B. kwotę 1080 (jednego tysiąca osiemdziesięciu) złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej wykonywanej z urzędu dla oskarżonego D. Z. podwyższoną o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach.

Sygn. akt VIII K 765/14

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. B. (1) był właścicielem bliżej nieokreślonego modelu roweru marki G. F., który zakupił w bliżej nieokreślonym czasie około 2004 roku. Rower przechowywał na korytarzu na klatce schodowej B w bloku nr 20 przy ulicy (...) w W., gdzie zamieszkiwał. Rower znajdował się w wydzielonej wnęce wraz z innymi rowerami. W 2014 r. M. B. (1) zrobił przegląd roweru oraz wymienił zużyte elementy, m. in. napęd - przerzutki, łańcuch, piasty, pancerze. Naprawa obejmowała również hamulce i klocki. Koszt remontu wynosił około 400 złotych. Wartość roweru po dokonanej naprawie i przeglądzie to 750 złotych (zeznania M. B. (1) - k. 16, I. B. - k. 28v, 212, opinia biegłego - k. 223 - 225, 264 - 265).

W dniu 22 września 2014 r. pomiędzy godziną 10.00 a 11.00 I. B., żona M. B. (1), pozostawiła rower we wnęce klatki schodowej. Rower nie był w żaden sposób zabezpieczony (zeznania M. B. (1) - k. 16, 211, I. B. - k. 28v, 212).

W dniu 25 września 2014 r. D. Z. wszedł do bloku nr 20 przy ulicy (...) w W.. Zauważył rowery stojące we wnęce klatki schodowej nr B. Spostrzegłszy niezabezpieczony rower marki G. F. należący do M. B. (1) postanowił dokonać jego zaboru w celu przywłaszczenia. Wyprowadził rower na zewnątrz budynku po czym wsiadł na niego i odjechał (wyjaśnienia D. Z. - k. 42, zeznania M. B. (1) - k. 16 - 16v, 211, I. B. - k. 29, 212, protokół oględzin - k. 32 - 33, zdjęcia - k. 34 - 35).

W dniu 29 września 2014 r. I. B. wychodząc z klatki schodowej około godziny 15.00 zauważyła, iż roweru nie ma (zeznania M. B. (1) - k. 16, 211,).

Zarówno I. B., jak i M. B. (2) obejrzeli zapis monitoringu, którego kamera swoim zasięgiem obejmowała wyjście z klatki schodowej i zapamiętali wygląd mężczyzny, który oddalał się jadąc rowerem należącym do M. B. (1) (zeznania M. B. (1) - k. 16 - 16v, 211, I. B. - k. 29, 212).

W dniu 3 października 2014 r. około godziny 18.00 M. B. (1) wchodząc na klatkę schodową bloku, w którym zamieszkiwał, zauważył mężczyznę i kobietę, którzy stali przy znajdujących się tam rowerach. Był to D. Z. wraz z nieustaloną kobietą. M. B. (1) rozpoznał mężczyznę jako sprawcę kradzieży należącego do niego roweru. Następnie mężczyzna ten został rozpoznany również przez I. B., która wraz z mężem i sąsiadem podjęła próbę jego zatrzymania. D. Z. zaczął uciekać, lecz M. B. (1) podjął wraz z sąsiadem pościg za nim i go zatrzymali. W międzyczasie I. B. wezwała Policję. Funkcjonariusze Policji po przybyciu na miejsce dokonali zatrzymania D. Z.. Policjanci ujawnili przy D. Z. młotek do wybijania szyb koloru czerwonego oraz cęgi nożyce koloru czarnego (zeznania M. B. (1) - k. 16v, 211, I. B. - k. 29v - 30, 212, protokół zatrzymania - k. 2, 4 - 6).

D. Z. był wielokrotnie karany sądowo: wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieście z dnia 4 listopada 2003 r. w sprawie VIII K 2116/03 za czyn z art. 278 § 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania an okres 5 lat tytułem próby, przy czym postanowieniem z dnia 15 maja 2006 r. zarządzono wykonanie zawieszonej kary; wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ z dnia 1 września 2005 r. w sprawie III K 998/05 za czyny z art. 279 § 1 kk i art. 278 § 1 kk, za które wymierzono odpowiednio kary 2 lat i 1 roku pozbawienia wolności; wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia z dnia 27 marca 2006 r. w sprawie VII K 1346/05 za czyn z art. 278 § 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 100 stawek dziennych po 10 zł. każda; wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe z dnia 22 listopada 2006 r. w sprawie IV K 2715/06 za czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, za który wymierzono karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszenie jej wykonania na okres 5 lat tytułem próby; wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawie II K 221/06 za czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszenie jej wykonania na okres 5 lat tytułem próby oraz grzywnę w wymiarze 800 stawek dziennych po 10 zł. każda; wyrokiem Sądu Rejonowego dla Miasta Stołecznego Warszawy w W. z dnia 18 stycznia 2007 r. w sprawie III K 3324/06 za czyn z art. 280 § 1 kk za który wymierzono karę 2 lat pozbawienia wolności, zaś na jej poczet zaliczono okres pozbawienia wolności w sprawie od 23 lipca 2006 r. do 3 października 2006 r. - kara wykonana w okresie od 29 grudnia 2008 r. do 18 października 2010 r.; wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Miasta Stołecznego Warszawy w W. z dnia 20 marca 2008 r. w sprawie IV 1002/07, którym objęto wyroki zapadłe w sprawach III K 998/05 oraz VII K 1346/05 i orzeczono karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności - kara łączna została odbyta w okresie od 18 października 2010 r. do 5 października 2013 r. Ponadto był karany wyrokami zapadłymi po dniu 25 września 2014 r.: jeden raz za czyn z art. 278 § 1 kk, dwa razy za czyn z art. 209 § 1 kk i jeden raz za czyn z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk (dane o karalności - k. 53, 120, 183 - 184, 239 - 240, odpis wyroku - k. 57 - 58, 61 - 63, 74 - 78, 81 - 83).

Oskarżony D. Z. podczas przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego w dniu 5 października 2014 r. przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień (wyjaśnienia - k. 42).

W toku rozprawy głównej w dniu 7 listopada 2016 r. oskarżony D. Z. konsekwentnie przyznał się do popełnienia czynu. Z treści jego wypowiedzi wynika, iż był zobowiązany do spłaty po 500 złotych w trzech ratach, lecz ze względu na to, iż w styczniu otrzymał wypowiedzenie z mieszkania z powodu długów, nie uiścił tych rat.

Wyjaśnienia oskarżonego, wespół z pozostałymi dowodami ujawnionymi na rozprawie, Sąd ocenił w oparciu o reguły art. 7 k.p.k., zgodnie z którymi, Sąd ocenia dowody swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, jak i wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego.

Oskarżony przyznał się do zarzuconego mu czynu, przy czym de facto skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień co do okoliczności jego popełnienia. W tej sytuacji Sąd dokonał oceny jego wypowiedzi poprzez analizę pozostałych zgromadzonych dowodów.

Zeznania pokrzywdzonego M. B. (1) i jego małżonki I. B. uznano za prawdziwe, albowiem nie tylko korespondują ze sobą wzajemnie, lecz są jasne, rzeczowe i obiektywne. Znajdują ponadto oparcie w dowodach nieosobowych w postaci zapisu z kamery monitoringu. W ich wypowiedziach nie dostrzeżono, aby przytaczali nieprawdziwe okoliczności mogące mieć wpływ na ocenę zachowania oskarżonego. Sąd nie dostrzegł także emocjonalnego podejścia do sprawy mimo iż byli zainteresowani uzyskaniem korzystnego dla siebie rozstrzygnięcia. Zeznania składali w sposób spontaniczny, o czym świadczy m. in. to, iż wyraźnie wskazywali, gdy nie byli pewni jakichś okoliczności - w szczególności dotyczyło to dokładnego określenia modelu roweru a także jego wartości.

Mając na uwadze ocenę zeznań wskazanych wyżej świadków Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Z kolei jego wypowiedź odnośnie braku realizacji przyjętego na siebie zobowiązania naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę jej wartości w trzech ratach nie została zakwestionowana za pomocą jakiegokolwiek dowodu. Z tych przyczyn również ten fragment jego relacji uznano za prawdziwy.

W ocenie Sądu zeznania świadka S. Z. (k. 203, 43v) wprawdzie zasługują na obdarzenie walorem wiarygodności, lecz nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, gdyż nie posiadał on żadnej wiedzy odnośnie okoliczności czynu.

Sąd podzielił w całości opinię pisemną wykonaną przez T. B. (k. 223 - 225) oraz przedstawioną przez niego opinię ustną uzupełniającą (k. 264 - 265). Opinia pisemna oraz ustna została sporządzone zgodnie z obowiązującą procedurą, w oparciu o aktualne wskazania wiedzy, a wnioski w nich zawarte nie zawierały wewnętrznych sprzeczności, były jasne i logiczne. Opinie te przyczyniły się do ustalenia minimalnej rzeczywistej wartości roweru skradzionego na szkodę M. B. (1). Biegły dokonał szczegółowych wyliczeń jego wartości przy przyjęciu minimalnej ceny najtańszego używanego roweru marki G. F. i uwzględnieniu zwiększenia jego wartości w wyniku dokonanego przez pokrzywdzonego przeglądu i remontu. Metoda badawcza zastosowana przez biegłego została dokładnie opisana i nie budzi żadnych wątpliwości. Opinia została sporządzona przez fachowca posiadającego niekwestionowaną wiedzę w tej dziedzinie.

Autentyczność i rzetelność sporządzenia zgromadzonych w sprawie pozostałych dowodów nieosobowych (protokół oględzin - k. 32 - 33, protokół zatrzymania - k. 2, 4 - 6, 11 - 13, protokół przeszukania - k. 7 - 8, 45 - 46, zdjęcia - k. 34 - 35, dane o karalności - k. 53, 120, 183 - 184, 239 - 240, odpis wyroku - k. 57 - 58, 61 - 63, 74 - 78, 81 - 83, sprawozdanie z mediacji - k. 168 - 169) nie były przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziły wątpliwości Sądu. Z tych względów Sąd nie odmówił wskazanym dowodom nieosobowym wiarygodności i mocy dowodowej.

Mając na uwadze tak ustalony i oceniony materiał dowodowy Sąd doszedł do przekonania, że wina oskarżonego D. Z. oraz okoliczności popełnienia zarzuconego mu czynu nie budzą wątpliwości. Oskarżony jest osobą w pełni dojrzałą i poczytalną, w chwili czynu miał możliwość rozpoznania jego karalności i można było od niego wymagać zachowania zgodnego z prawem. Jego poczytalność nie budziła żadnych wątpliwości.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że Sąd nie wykraczając poza ramy zdarzenia stanowiącego przedmiot rozpoznania poczynił korekty opisu czynu w zakresie dotyczącym wartości szkody i nazwy marki modelu.

Przepis art. 278 § 1 kk stanowi, iż podlega karze ten, kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą. Przedmiotem ochrony przepisu art. 278 § 1 k.k. jest własność, posiadanie oraz inne prawa rzeczowe i obligacyjne do rzeczy ruchomej, co rozumieć należy jako wyodrębniony i mogący samodzielnie występować w obrocie przedmiot materialny, który przedstawia wartość majątkową. Zachowanie się sprawcy przestępstwa kradzieży polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Przez zabór należy rozumieć bezprawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nią władającej i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę. „Istota zaboru polega na wyjęciu spod władztwa dysponenta mienia ruchomego. Dopuścić się go może osoba, która nie ma w ogóle prawa rzeczą rozporządzać. Tym właśnie różni się kradzież od przywłaszczenia, którego przedmiotem może być rzecz będąca w legalnym, a nie bezprawnym posiadaniu sprawcy” ( wyrok SN z 9 kwietnia 1997 r., III KRN 241/96, Prok. i Pr. 1997, nr 10, poz. 6; J. Satko, glosa do wyroku SN z 9 kwietnia 1997 r., III KKN 241/96, OSP 1998, z. 5, poz. 95). Do wypełnienia znamion przestępstwa kradzieży konieczne jest zaistnienie okoliczności, że wyjęcie rzeczy spod władztwa następuje wbrew woli osoby nią władającej, a także bez żadnej ku temu podstawy ( wyrok SN z dnia 18.12.1998 r., IV KKN 98/98, Prok. i Pr. 1999, nr 7 – 8, poz. 5). Przy przestępstwie kradzieży działanie sprawcy należy uznać za ukończone z chwilą, gdy sprawca „zawładnął rzeczą, objął ją w swoje posiadanie, bez względu na to, czy zdołał następnie zamiar rozporządzania tą rzeczą jako swoją urzeczywistnić czy też nie” ( wyrok SN z 21 stycznia 1985 r., II KR 311/84, OSNPG 1985, nr 8, poz. 110). Przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. należy do kategorii przestępstw kierunkowych, co oznacza, że zachowanie sprawcy ukierunkowane jest na ściśle określony cel, jakim jest przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej. Do wypełnienia znamion przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. „nie wystarcza zatem, aby sprawca godził się na możliwość przywłaszczenia. Niezbędne jest tu wykazanie, że sprawca miał świadomość znaczenia swojego działania, tzn. zmierzał do przywłaszczenia rzeczy i jednocześnie chciał przywłaszczyć sobie cudzą rzecz” ( wyrok SN z 5 maja 1999 r., V KKN 406/97, Prok. i Pr. 2000, nr 4, poz. 6). Zabór rzeczy musi następować w celu przywłaszczenia, tzn. włączenia przez sprawcę rzeczy do swojego majątku połączonego z trwałym pozbawieniem władztwa nad rzeczą jej dotychczasowego właściciela ( wyrok SN z 17 lutego 1989 r., V KRN 280/88, OSNPG 1989, nr 8, poz. 94).

Mając na uwadze poczynione ustalenia faktyczne Sąd doszedł do przekonania, że zachowanie oskarżonego od strony przedmiotowej polegało na tym, iż w dniu 25 września 2014 r. wszedł do bloku nr 20 przy ulicy (...) w W.. Podszedł do wnęki klatki schodowej nr B i zauważył stojące tam rowery. Spostrzegłszy niezabezpieczony rower marki G. F. należący do M. B. (1) zabrał go w celu przywłaszczenia i po wyprowadzeniu go na zewnątrz budynku wsiadł na niego i odjechał. W ten sposób wszedł w spokojne posiadanie tego roweru. Swoim działaniem spowodował straty w wysokości 750 złotych na szkodę M. B. (1).

Od strony podmiotowej oskarżony działał w sposób umyślny z zamiarem bezpośrednim kierunkowym - chciał przywłaszczyć znajdujący się we wnęce klatki schodowej rower należący do M. B. (1). Swoją świadomością obejmował wszystkie znamiona składające się na przestępstwo kradzieży.

Reasumując, Sąd doszedł do przekonania, iż działanie D. Z. wypełniło wszystkie znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 kk.

W tym miejscu należy zauważyć, że oskarżony D. Z. dopuścił się popełnienia czynu w warunkach wskazanych w art. 64 § 1 k.k., mianowicie przed upływem 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne. W myśl art. 115 § 3 k.k. przestępstwami podobnymi są przestępstwa należące do tego samego rodzaju albo m.in. popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. D. Z. wyrokiem Sądu Rejonowego dla Miasta Stołecznego Warszawy w W. z dnia 18 stycznia 2007 r. w sprawie III K 3324/06 został skazany za czyn z art. 280 § 1 kk, za który wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności. Na poczet tej kary zaliczono okres pozbawienia wolności w sprawie od 23 lipca 2006 r. do 3 października 2006 r. Kara pozbawienia wolności została wykonana w okresie od 29 grudnia 2008 r. do 18 października 2010 r. Przestępstwa rozboju i kradzieży są przestępstwami podobnymi, gdyż należą do tego samego rodzaju. Oskarżony w ciągu 5 lat po odbyciu kary orzeczonej opisanym wyżej wyrokiem zapadłym w sprawie III K 3324/06 - czyli w dniu 25 września 2014 r. - popełnił przestępstwo kradzieży będące przestępstwem podobnym do tego, za które został uprzednio skazany opisanym wyżej wyrokiem.

Wymierzając karę D. Z. Sąd miał na względzie dyrektywy wymiaru kary wynikające z art. 53 k.k. i baczył, aby wymierzona kara nie przekraczała stopnia winy. Uwzględniono stopień społecznej szkodliwości czynu oraz wzięto pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Stopień winy oskarżonego jest wysoki. Z uwagi na osiągnięcie wymaganego przez prawo karne wieku i umiejętności przyswajania sobie reguł moralnych, którymi kieruje się społeczeństwo, oskarżony był zdolny do zawinienia. Właściwości oskarżonego takie jak posiadana przez niego wiedza oraz poziom rozwoju intelektualnego pozwalają postawić zarzut, że w czasie swojego bezprawnego czynu nie dał posłuchu normie prawnej. Zachowanie oskarżonego w chwili dokonania przestępstwa wskazywało na bezkrytyczne podejście do swojego postępowania, zwłaszcza w kontekście czynów, za które wcześniej został już prawomocnie skazany. W momencie dokonania przypisanego czynu zabronionego miał niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się w sposób zgodny z prawem. Nie zaistniała żadna z okoliczności wyłączających winę czy bezprawność czynu.

Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu również jest wysoki. Działał on przeciwko jednemu z podstawowych dóbr chronionych prawem jakim jest mienie. Oskarżony swoim zachowaniem wyrządził szkodę w mieniu pokrzywdzonemu M. B. (1) o wartości 750 zł. Oskarżony działał z motywacji zasługującej na szczególne potępienie – kierowała nim chęć osiągnięcia korzyści majątkowej.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował fakt, iż oskarżony był wcześniej wielokrotnie karany, także za przestępstwa przeciwko mieniu, co świadczy o jego znacznej demoralizacji i lekceważącym podejściu do norm prawnych. Ponadto dopuścił się czynu w warunkach określonych w art. 64 § 1 kk.

Sąd nie znalazł okoliczności łagodzących.

Sąd uznał, że karą adekwatną do stopnia zawinienia oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu będzie kara 1 roku pozbawienia wolności. W szczególności Sąd miał na uwadze fakt, że poprzednio stosowane wobec oskarżonego kary nie odniosły pozytywnego skutku w postaci zapobieżenia powrotowi oskarżonego do przestępstwa. Oskarżony pomimo uprzedniego odbycia kary pozbawienia wolności ponownie dopuścił się przestępstwa i to w warunkach art. 64 § 1 kk, zatem nie wdrożył się do przestrzegania prawa. Okoliczność działania w warunkach powrotu do przestępstwa uzasadnia przekonanie, że wobec oskarżonego na pierwsze miejsce powinna wysunąć się sprawiedliwościowa i represyjna funkcja kary. Wykazuje on bowiem lekceważący stosunek do obowiązującego porządku prawnego i norm współżycia społecznego. W takiej sytuacji kara o charakterze wolnościowym zdaniem Sądu mogłaby paradoksalnie pogłębić proces demoralizacji oskarżonego oraz jego deprawacji poprzez pogłębienie poczucia bezkarności, przekonania o niesprawności systemu prawnego, co nie powstrzymałoby mechanizmu popełniania przestępstw. W tej sytuacji nie można przyjąć istnienia po stronie oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej wymaganej dla orzeczenia wobec oskarżonego dobrodziejstwa w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Wymierzona oskarżonemu kara mieści się w ustawowych granicach zagrożenia. Orzekając karę w powyżej wskazanym wymiarze Sąd baczył także na społeczne oddziaływanie kary i konieczność jej oddziaływania wychowawczego na oskarżonego, która winna uświadomić oskarżonemu naganność jego zachowania. Wymierzona oskarżonemu kara spełni też zdaniem Sądu swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej i zadośćuczyni społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Sąd na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności zaliczył okres zatrzymania w sprawie w dniach od 3 do 5 października 2014 r. przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Stosownie do przepisu art. 46 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r. orzeczono wobec oskarżonego obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego M. B. (1) kwoty 750 złotych. Wartość szkody została ustalona na tę kwotę na podstawie wyliczeń dokonanych przez biegłego T. B.. Zaznaczyć należy, iż art. 46 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r. był względniejszy dla sprawcy chociażby w zakresie dotyczącym przepisów prawa cywilnego odnośnie przedawnienia roszczenia.

Na podstawie at. 44 § 2 k.k. orzeczono przepadek dowodów rzeczowych w postaci młotka do wybijania szyb koloru czerwonego oraz cęg nożyc koloru czarnego opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr 1/608/14 pod poz. 1 i 2 na k. 52 akt sprawy. Przedmioty te niewątpliwie służyły bądź były przeznaczone do popełnienia przestępstw.

Stosownie do obowiązujących w dniu orzekania przepisów Sąd przyznał adw. Ł. B. kwotę 1080 złotych powiększoną o należny VAT tytułem wynagrodzenia za udzieloną oskarżonemu pomoc prawną z urzędu.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w niniejszej sprawie, dochodząc do przekonania, iż obciążanie nimi D. Z. stanowiłoby dla nich nadmierną uciążliwość, mając na uwadze charakter orzeczonej kary a także kary wcześniej orzeczone i wykonywane.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji wyroku.