Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Toruń Centrum-Zachód – Moniki Barskiej

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2017 r.

sprawy:

R. L. (1) ur. (...) w T.

syna K. i D. z domu Z.

oskarżonego o to, że:

W 19 kwietnia 2016r. w T. przy ul. (...) w lombardzie P. pomógł w zbyciu laptopa marki L. nr seryjny (...), a na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego tj. o czyn z art. 291 §1 kk

orzeka

I/ oskarżonego R. L. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tym odmiennym ustaleniem,iż stanowi on występek z art. 292§1kk i za to w myśl art. 292§1kk w zw. z art. 34§1 i 1a pkt 1kk w zw. z art. 34§2kk w zw. z art. 35 § 1 kk wymierza mu karę 5 ( pięciu) miesięcy ograniczenia wolności w formie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 ( dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II/ na podstawie art. 45§1kk orzeka wobec oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa kwoty 150 ( sto pięćdziesiąt) złotych stanowiącej równowartość korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionego przestępstwa;

III/ zwalnia oskarżonego z kosztów sądowych , wydatkami postępowania obciąża Skarb Państwa.

sygn. akt IIK 1418/16

UZASADNIENIE

( na podstawie art. 423 §1akpk co do rozstrzygnięcia o karze)

W 19 kwietnia 2016r. w T. przy ul. (...) w lombardzie P. R. L. (1) pomógł innej osobie w zbyciu laptopa marki L. nr seryjny (...) mimo,iż na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego. Swym zachowaniem oskarżony wyczerpał znamiona występku stypizowanego w art. 292 §1 kk.

W tym miejscu należy wskazać ,iż w realiach przedmiotowej sprawy zastosowanie miała instytucja przewidziana w art. 387 kpk. Zgodnie z tym przepisem do chwili zakończenia pierwszego przesłuchania wszystkich oskarżonych na rozprawie głównej oskarżony, któremu zarzucono przestępstwo zagrożone karą nieprzekraczającą 15 lat pozbawienia wolności, może złożyć wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu określonej kary lub środka karnego, orzeczenie przepadku lub środka kompensacyjnego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego. Wniosek może również dotyczyć wydania określonego rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu. Sąd może uwzględnić wniosek o wydanie wyroku skazującego, gdy okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości, a cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości; uwzględnienie wniosku jest możliwe jedynie wówczas, gdy nie sprzeciwia się temu prokurator, a także pokrzywdzony należycie powiadomiony o terminie rozprawy.

W piśmiennictwie akcentuje się,iż dobrowolne poddanie się karze unormowane w art. 387 KPK należy do konstrukcji prawnych, będących emanacją konsensualnego modelu procesu sądowego, wprowadzonych do obowiązującej ustawy procesowej w dążeniu do usprawnienia, uproszczenia, a zwłaszcza skrócenia czasu postępowania

W realiach przedmiotowej sprawy zaistniały wszelkie przesłanki przeiwdziane w przytoczonym powyżej przepisie. Wina oraz okoliczności popełnienia czynu przez oskarżonego nie budziły wątpliwości. Wnioski oskarżonego co do rodzaju i wymiaru sankcji karnych zostały w pełni zaaprobowane przez prokuratora, nie zgłaszał on żadnych propozycji modyfikacji rzeczonego wniosku .

Przy wymiarze kary jako okoliczności łagodzące sąd uwzględnił postawę oskarżonego w toku rozprawy zmierzającą do konsensualnego zakończenia postępowania oraz stosunkowo nieznaczny stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Natomiast jako okoliczność obciążającą poczytano uprzednią, wielokrotną karalność oskarżonego w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Powyższa okoliczność zdaniem sądu nie powinna jednak stanowić głównego determinantu wymiaru kary, w szczególności jeśli uwzględnić fakt,iż ostatni wyrok skazujący za przestępstwo przeciwko mieniu zapadł w stosunku do R. L. w 2004r.

Mając powyższe względy na uwadze sąd wymierzył oskarżonemu karę 5 miesięcy ograniczenia wolności w formie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Mając na względzie fakt,iż oskarżony wskutek inkryminowanego zachowania odniósł korzyść majątkową , na podstawie art. 45§1kk sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa kwoty 150 ( sto pięćdziesiąt) złotych .

W ocenie sądu zastosowane wobec oskarżonego sankcje karne spełnią swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej, są bowiem adekwatne do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynów, jednocześnie będą stanowiły dla niego dostateczną dolegliwość.

Należy podkreślić, że represja karna winna być stopniowalna. Sąd uprawniony jest do wymierzania kary wedle swego uznania w granicach przewidzianych przez ustawę. W granicach przewidzianych w ustawie tzn. w granicach rodzaju i granic sankcji, lecz mając na uwadze ograniczenia wynikające z ogólnoustrojowych i kodeksowych zasad, dyrektyw szczególnych, które określają warunki stosowania instytucji systemu sądowego wymiaru kary oraz granice wyznaczone sądowi w procesie indywidualizacji kar i środków karnych. W ocenie Sądu błędny jest pogląd, że tylko surowe kary wyczerpujące w sposób maksymalny granice sankcji karnych za dany czyn oraz zastosowanie wszystkich możliwych środków karnych osiągają cele prewencyjne. Cele te bowiem osiąga się karami sprawiedliwymi, bez względu na ich wysokość. Przy uznaniu na przykład nagminności przestępstw danego typu za priorytetowy wyznacznik społecznej szkodliwości tego czynu w konkretnej sprawie doszłoby do zaprzepaszczenia zasady indywidualizacji winy i kary. Orzekanie kar adekwatnych do stopnia winy sprawców wywołuje korzystne społecznie przekonanie mieszkańców, że wymiar sprawiedliwości reaguje na złamanie normy sankcjonowanej karą w ten sposób, że każdy sprawca jest sprawiedliwie ukarany. W tym wyraża się prewencja generalna, że górną granicę kary limituje stopień winy sprawcy, a dolną wyznaczają potrzeby prewencji generalnej" (vide: wyrok SA Kraków publ. w KZS 10/02 poz. 52, wyrok SA Łódź 4.07.2001r. - OSNPK 4/02/17).

Z przytoczonych wyżej względów sąd nie znalazł podstaw do wzmożenia represji karnej wobec oskarżonego. W ocenie sadu orzeczone sankcje karne są dostosowane do stopnia społecznej szkodliwości czynu, będą stanowiły dla oskarżonego realną dolegliwość i w konsekwencji zrealizują cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk sąd zwolnił oskarżonego od opłat sądowych i wydatków i obciążył nimi Skarb Państwa, uznając, iż pokrycie ich wiązałoby się z nadmiernym uszczerbkiem dla jego kosztów utrzymania. Z oświadczenia oskarżonego wynika bowiem, iż nie ma stałego źródła dochodu, utrzymuje się z prac dorywczych .