Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Jabłoński

Protokolant: Agata Zielińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 maja 2017 roku sprawy

P. T., syna P. i B. z domu H.,

urodzonego w dniu (...) w G.,

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 25 września 2015 roku przy ulicy (...) w G., używając słów powszechnie uznanych za obelżywe, znieważył funkcjonariuszy Straży Miejskiej w osobach inspektora G. C. (1) i młodszego specjalistę P. Z. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych,

tj. o czyn z art. 226 §1 k.k.,

II.  w dniu 25 września 2015 roku w ruchu lądowym na ul. (...) w G. prowadził pojazd marki B. o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, co potwierdzono badaniami krwi pakiet kontrolny (...) z wynikiem 2,83 promila alkoholu etylowego w krwi,

tj. o czyn z art. 178a §1 k.k.,

I.  oskarżonego uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie I. aktu oskarżenia czynu i za to na podstawie art. 226 § 1 k.k., art. 34 §1, §1a pkt 1 k.k., art. 35 §1 k.k. skazuje oskarżonego na karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  oskarżonego uznaje za uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie II. aktu oskarżenia czynu i za to na podstawie art. 178a §1 k.k., art. 34 §1, §1a pkt 1 k.k., art. 35 §1 k.k. skazuje oskarżonego na karę roku i 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

III.  na podstawie art. 85 §1 k.k., art. 86 §1 i 3 k.k. orzeczone oskarżonemu w punktach I. i II. wyroku jednostkowe kary ograniczenia wolności łączy i wymierza w ich miejsce karę łączną roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

IV.  na podstawie art. 86 §3 k.k., art. 72 §1 pkt 5 k.k. w okresie odbywania kary ograniczenia wolności zobowiązuje oskarżonego do powstrzymania się od nadużywania alkoholu;

V.  na podstawie art. 42 §2 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 (pięciu) lat;

VI.  na podstawie art. 43a §2 k.k. orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 7.000 zł (siedem tysięcy złotych);

VII.  na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie III. wyroku kary łącznej ograniczenia wolności zalicza rzeczywiste pozbawienie wolności w niniejszej sprawie od dnia 25 września 2015 r. godz. 9.00 do dnia 26 września 2015 r. godz. 13.50 (dwa dni), przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dniom kary ograniczenia wolności;

VIII.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.987,92 zł (tysiąc dziewięćset osiemdziesiąt siedem złotych 92/100) tytułem zwrotu wydatków i wymierza mu opłatę w kwocie 300 zł (trzysta złotych).

Sygn. akt II K 143/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 września 2015 roku około godziny 8.30 w G. T. W. i M. S. poruszali się samochodem ulicą (...) od strony ulicy (...) w kierunku ulicy (...). W pobliżu skrzyżowania zauważyli pojazd marki B. (...), który stał w poprzek jezdni na krawędzi skarpy.

Po chwili pojazd skierował się ulicą (...) w stronę ulicy (...). Wobec podejrzenia, że kierujący samochodem marki B. jest pijany mężczyźni pojechali za nim. Obserwowany pojazd dojechał do ulicy (...). Sposób poruszania się samochodu wskazywał ewidentnie, że prowadząca go osoba jest pod wpływem alkoholu lub środków odurzających. Pojazd najeżdżał na krawężniki oraz na przydrożny pas zieleni. Kierowca włączył się do ruchu na ul. (...) kierując się w stronę ulicy (...). Tam pojazd marki B. utknął w „korku”.

Dowód: zeznania świadka T. W. k. 23, 219-220; zeznania świadka M. S. k. 36, 216;

Gdy pojazd marki B. dojeżdżał do wysokości wjazdu na G. Gradową (ulica (...)) mężczyźni zauważyli, że z przeciwnego kierunku nadjeżdża radiowóz Straży Miejskiej. T. W. wysiadł z pojazdu i zatrzymał patrol. Strażnik P. Z. wysiadł z pojazdu i podszedł do pojazdu marki B.. Kierujący radiowozem Straży Miejskiej G. C. (1) zawrócił i podjechał w kierunku tego samochodu.

Dowód: zeznania świadka T. W. k. 23, 219-220; zeznania świadka M. S. k. 36, 216; zeznania świadka P. Z. k. 11v-12v, 218;

Gdy P. Z. poszedł do samochodu marki B. zauważył wewnątrz P. T.. Mężczyzna siedział półnagi – bez koszulki. (...) spojrzeniem patrzył na funkcjonariusza. Strażnik otworzył drzwi, poprosił aby kierujący wyłączył silnik, wyjął kluczyki ze stacyjki i wysiał z pojazdu. P. T. wykonał wszystkie te polecenia. Był spokojny, nic nie mówił. Uśmiechał się jedynie, chwiał się na boki, nie mógł utrzymać pozycji pionowej. P. Z. wraz z G. C. (1) założyli mężczyźnie kajdanki a następnie umieścili go w radiowozie Straży Miejskiej w przedziale dla osób zatrzymanych. Po chwili na miejsce dotarł patrol Policji oraz drugi patrol Straży Miejskiej. Policjanci rozpoczęli kierowanie ruchem, gdyż pojazd marki B. utrudniał ruch na ulicy (...).

P. T. w radiowozie Straży Miejskiej oswobodził jedną rękę z kajdanek. Gdy G. C. (1) zauważył ten fakt otworzył przedział transportowy i chciał mu powtórnie założyć kajdanki. W trakcie otwierania I. T. próbował kopnąć G. C. (1). Ten jednak chwycił go za ramię. Z pomocą pozostałych funkcjonariuszy Straży Miejskiej ponownie założyli I. T. kajdanki na ręce trzymane z tyłu. Mężczyzna stawiał czynny opór – odwracał się i wyginał utrudniając czynność. Podczas zdarzenia wykrzykiwał: „wy kurwy, wy cwele, wyrucham was, załatwię was pedały”. I. T. został ponownie umieszczony w radiowozie Straży Miejskiej. Wówczas stał się jeszcze bardziej agresywny. Zaczął kopać w kratę, uderzać w nią głową. Mówił, że „zajebie” S.. Gdy na miejsce przyjechał patrol Policji P. T. odmówił poddania się badaniu alkomatem na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Żądał obdukcji. Wyzywał funkcjonariuszy od „kurew” i „szmat”.

Dowód: zeznania świadka G. C. (1) k. 6v-7v, 217; zeznania świadka P. Z. k. 11v-12v, 218; zeznania świadka K. D. k. 19v, 219;

P. T. został zatrzymany i przewieziony do P. MSWiA na pobranie krwi. Mężczyzna utrudniał wykonanie tej czynności stawiając opór i szarpiąc się. W związku z tym zastosowano wobec niego siłę fizyczną. Krew skutecznie pobrano o godzinie 11.25.

Dowód: zeznania świadka K. D. k. 19v, 219; protokół zatrzymania osoby k. 11; protokół pobrania krwi k. 67;

We krwi pobranej od oskarżonego do badania nie stwierdzono obecności substancji psychoaktywnych działających podobnie do alkoholu powyżej progu oznaczalności.

Dowód: opinia z badań kryminalistycznych k. 57-60;

W wyniku przeprowadzony badań we krwi pobranej od oskarżonego stwierdzono obecność alkoholu w stężeniu 2,83 promila.

Dowód: sprawozdanie k. 66; protokół pobrania krwi k. 67;

Poczytalność oskarżonego w zakresie zarzucanych mu czynów nie budzi wątpliwości. Jest on uzależniony od alkoholu i kanabinoidów. Wskazana jest terapia odwykowa. Cierpi również na zaburzenia depresyjne.

Dowód: opinia sądowo psychiatryczna k. 158-161; opinia psychologiczna k. 162-165;

Oskarżony był uprzednio jednokrotnie karany za czyn z art. 291 §1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat tytułem próby.

Dowód: informacja o osobie z K. k. 201-203;

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Złożył jedynie fragmentaryczne wyjaśnienia odmawiając składania wyjaśnień w pozostałym zakresie.

Treść wyjaśnień oskarżonego – karty 32, 112, 215;

Oskarżony jest żonaty. Posiada dwoje dzieci w wieku 26 i 16 lat. Ocenie nie zamieszkuje z rodziną. Deklaruje, iż nie pracuje i nie uzyskuje dochodów.

Dowód: dane osobo-poznawcze k. 113;

Sąd zważył, co następuje:

Ustalenia stanu faktycznego Sąd oparł na wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych dowodach za wyjątkiem wyjaśnień oskarżonego. Materiał dowodowy we wskazanym zakresie jest spójny i jednorodny – nie występując w nim jakiekolwiek istotne sprzeczności. W związku tym wymaga on jedynie skonfrontowania z wyjaśnieniami oskarżonego.

Za wiarygodne w całości uznał Sąd zeznania przesłuchanych świadków G. C. (1), P. Z. , K. D., T. W. i M. S.. Relacje tych osób są spójne logiczne i konsekwentne, a także korespondują z pozostałym materiałem dowodowym jak np. sprawozdanie z badania krwi. Świadkowie W. i S. jako osoby postronne poruszały się za pojazdem marki B. (...) w związku z podejrzeniem nietrzeźwości kierującego wynikającym ze sposobu prowadzeni pojazdu. Następnie T. W. zatrzymał patrol Straży Miejskiej w osobach G. C. (2) i P. Z.. Z kolei ten ostatni doprowadził do opuszczenia przez P. T. pojazdu a następnie wraz z G. C. (1) podejmował wobec mężczyzny dalsze czynności. Później do strażników miejskich dołączył K. D., który wykonywał czynności z oskarżonym na miejscu, konwojował go oraz brał udział w pobraniu krwi w Poliklinice MSWiA. Każdy z tych świadków przedstawił okoliczności zdarzenia ze swojej perspektywy, przy czym ich relacje korespondują pomiędzy sobą i wzajemnie się uzupełniając. Zauważyć także należy, że osoby te są obce dla P. T.. Zetknęły się z nim wyłącznie w związku z inkryminowanym zdarzeniem. W związku z tym nie mają motywu dla bezpodstawnego obciążania oskarżonego. Dlatego Sąd uznał zeznania wszystkich powyższych osób za wiarygodne w całości.

Relacje powyższych świadków korespondują z ujawnionymi dokumentami w postaci protokołu zatrzymania, protokołu pobrania krwi. Dodatkowo Sąd oparł ustalenia stanu faktycznego sprawy w oparciu o informację o osobie z K.. Powyższe dowody jako dokumenty urzędowe zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby, w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Ich autentyczność ani prawdziwość treści niebyła przez żadną ze stron kwestionowana. Dlatego stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności.

Ustalenia stanu faktycznego sprawy Sąd oparł także na uzyskanych w toku postępowania opiniach: opinii sądowo–psychiatrycznej, opinii psychologicznej, opinii z zakresu badań kryminalistycznych (na obecność substancji psychoaktywnych we krwi) oraz sprawozdania z badania na zawartość alkoholu we krwi. Przedmiotowe opinie został sporządzone przez osoby posiadające wiedzę specjalną z racji wykształcenia, specjalizacji i doświadczenia zawodowego. Są one niesprzeczne, jasne i pełne. W toku postępowania nie ujawniły się okoliczności poddające w wątpliwość fachowość lub bezstronność biegłych. Dlatego Sąd nie znalazł podstaw dla zakwestionowania rzetelności tych opinii.

W kontekście powyższych dowodów wyjaśnienia oskarżonego nie zasługują na wiarę. Sprowadzają się one do zanegowania swojego sprawstwa w zakresie zarzucanych mu czynów. Nie zawierają przy tym żadnej alternatywnej wersji przebiegu inkryminowanych zdarzeń ani innej racjonalnej linii obrony. Składając pierwsze wyjaśnienia (k. 32) oskarżony nie wykluczał, iż naubliżał funkcjonariuszom Straży Miejskiej. Odmówi natomiast odpowiedzi na pytanie, czy prowadził samochód spożywszy uprzednio alkohol. Stwierdził jedynie, iż pił alkohol w samochodzie pod miejscem pracy swojej małżonki. Podczas kolejnego przesłuchania w dochodzeniu (k. 112) odmówił składania wyjaśnień ograniczając się do stwierdzenia, iż nic nie pamięta z tego dnia. W kontekście powyższego relacja oskarżonego nie podważa w żaden sposób zeznań przesłuchanych świadków ani innych uzyskanych dowodów.

Omówienia w tym miejsc wymaga fakt niestawiennictwa obrońcy oskarżonego na rozprawę połączonego z wniosku o odroczenie terminu rozprawy. Zauważyć na wstępnie należy, że obrona nie miała charakteru obligatoryjnego. We wnioskach opinii sądowo-psychiatrycznej wskazano jednoznacznie, iż „ Stan zdrowia pozwala podejrzanemu na udział w postępowaniu i na prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny” (k. 161). W związku z tym udział obrońcy w rozprawie nie był obowiązkowy (argument z art. 79 §3 k.p.k. i 374 k.p.k.). Tym samym nie znajdował zastosowania przepis art. 117 §3 k.k. Niestawiennictwo adw. F. B. na termin rozprawy w dniu 11 maja 2017 roku nie było usprawiedliwione w rozumieniu art. 117 §2 k.k., to jest wywołane przeszkodami żywiołowymi lub innymi wyjątkowymi przyczynami. Kolizja terminów czynności w różnych sprawach nie ma charakteru wyjątkowego w pracy profesjonalnego pełnomocnika. O terminie rozprawy wyznaczonej na dzień 11 maja 2017 roku obrońca został zawiadomiony w dniu 23 marca 2017 roku (k. 211a). Wniosek obrońcy o odroczenie rozprawy został nadany za pośrednictwem faxu w dniu 10 maja 2017 roku o godzinie 15.28, przy czym obrońca powoływał się na czynność, o terminie której dowiedział się nie około 18 kwietnia 2013 roku (k. 213). W ocenie Sądu adw. F. B. miał wystarczająco dużo czasu, aby podjąć działania celem wyeliminowania zaistniałej kolizji wobec wcześniej otrzymanej informacji o terminie rozprawy wyznaczonej w niniejszej sprawie. Zauważyć przy tym należy, że na termin rozprawy wyznaczonej w dniu 11 maja 2017 roku Sąd wezwał skutecznie wszystkich świadków z aktu oskarżenia a termin złożenia wniosku o odroczenie rozprawy uniemożliwiał odwołanie świadków. Uwzględnienie wniosku obrońcy skutkowałoby w istocie nieusprawiedliwioną przewlekłością postępowania.

W ocenie Sądu w sprawie nie znajduje zastosowanie art. 117a k.p.k. ani art. 86 §1 k.k. Przepis art. 117a k.p.k. jako wyjątek od reguły z art. 117 §2 i 3 k.p.k. odczytywać należy w ten sposób, że dopuszczalne jest przeprowadzenie czynności procesowej, w której udziału obrońcy lub pełnomocnika nie jest obowiązku nawet w przypadku usprawiedliwionego niestawiennictwa jednego z obrońców lub pełnomocników jeżeli strona wyrazi na to zgodę. Natomiast w pozostałym zakresie zastosowanie znajdują przepisy art. 117 §2 i 3 k.p.k. Jednocześnie przepis art. 86 §1 k.p.k. przewidujący obowiązek przedsiębrania czynności wyłącznie na korzyść oskarżonego ma przede wszystkim wymiar pozytywny, to jest dotyczy działania. Oczywistym jest natomiast, że zasadniczo oskarżony może ponieść negatywne konsekwencje zaniechania obrońcy wymijające z braku profesjonalizmu (np. brak zadania świadkowi odpowiednich pytań). O ile zaniechanie w postaci uchybienie terminowi do wykonania czynności procesowej może być konwalidowane wnioskiem o przywrócenie terminu zawitego, to nieusprawiedliwione niestawiennictwo obrońcy na rozprawy, gdy obrona nie ma charakteru obligatoryjnego, nie uzasadniania odroczenia terminu rozprawy. Kwestię powyższą w sposób jednoznaczny i wyczerpujący regulują bowiem przepisy art. 117 §2 i §3 k.p.k. jako przepisy szczególne. W tym kontekście art. 86 §1 k.p.k. jako przepis o charakterze ogólnym nie znajduje zastosowania

Wobec ustalonego stanu faktycznego sprawy nie budzi wątpliwości fakt, iż oskarżony dopuścił się obu zarzucanych mu czynów.

W zakresie pierwszego z nich poprzez użycie słów: „kurwy”, „cwele”, „pedały”, „szmaty” znieważył G. C. (1) i P. Z., to jest naruszył ich godność. Osoby te jako strażnicy miejscy są funkcjonariuszami publicznymi na podstawie art. 23 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o strażach gminnych. Słów tych użył podczas i w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych w postaci ujęcia i konwojowania osoby podejrzanej o popełnienie przestępstwa. Tym samym zachowaniem swoim wyczerpał dyspozycję art. 226 §1 k.k.

W zakresie drugiego z zarzucanych mu czynów P. T. prowadził w ruchu lądowym, tj. na ulicy (...) pojazd mechaniczny, to jest samochód marki B. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości w rozumieniu art. 115 §16 k.k., gdzie stężenie alkoholu we krwi oskarżonego wynosiło 2,83 promila. Tym samym zachowaniem swoim wyczerpał dyspozycję art. 178a §1 k.k.

Czyny oskarżonego uznać należy za zawinione. Jest ona osobą dorosłą. Poczytalność P. T. w zakresie zarzucanych mu czynów nie budzi wątpliwości. Bezprawność i karalność tych czynów jest powszechnie znana. Powyższe pozwala uczynić mu zarzut, iż dopuszczając się tych czynów zachował się niewłaściwie.

Oceniając społeczną szkodliwość czynów przypisanych oskarżonemu z uwzględnieniem dyrektyw z art. 115 §2 k.k. uznać należy, że jest ona znaczna. Swoim zachowaniem godził w dobra prawem chronione jak bezpieczeństwo w komunikacji oraz prawidłowe działanie instytucji państwowych i samorządowych. Stopnień nietrzeźwości P. T. był bardzo wysoki albowiem przeszło pięciokrotnie przekraczał on ustawowym próg. Rzutowało to na sposób prowadzenia pojazdu opisany przez świadków T. W. i M. S.. Oskarżony prowadził pojazd w centrum miasta w godzinach rannych, gdy natężenie ruchu było istotne. Tym samym stopień niebezpieczeństwa związany z jazdą P. T. był wysoki. Zachowanie w zakresie pierwszego z przypisanych czynów było zaś nacechowane znaczną agresją słowną i długotrwałe.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał P. T. za winnego obu zarzucanych mu aktem oskarżenia występków i wymierzył kary jednostkowe ograniczenia wolności wskazane w punktach I. i II. sentencji. Ustalając wymiar kar jednostkowych Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 k.k. Do okoliczności obciążających przy wymiarze kary zaliczył w zakresie obu czynów uprzednią karalność oskarżonego oraz uzależnienie od alkoholu i kanabinoidów. W zakresie pierwszego z nich na niekorzyść oskarżonego przemawiało także natężenie agresji a w zakresie drugiego okoliczności rzutujące na społeczną szkodliwość czynu – bardzo wysoki stopień nietrzeźwości rzutujący na sposób kierowania pojazdu, prowadzenie samochodu w centrum miasta w czasie istotnego natężenia ruchu. Sąd nie dopatrzył się istotnych okoliczności łagodzących.

Mając powyższe na uwadze Sąd za pierwszy z przypisanych czynów wymierzył karę 6 miesięcy ograniczenia wolności a za drugi karę roku i 3 miesięcy ograniczenia wolności, polegające na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Natomiast w punkcie III. wyroku na podstawie art. 85 §1 k.k. i art. 86 §1 i 3 k.k. w oparciu o dyrektywny z art. 85a k.k. karę łączna roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności polegających na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Zważywszy na deklarację oskarżonego, że nie pracuje i nie uzyskuje dochodów oraz stwierdzone uzależnienie od alkoholu i kanabinoidów kara ograniczenia wolności jest niewątpliwie najbardziej adekwatnym rodzajem kary. Nieodpłatna praca na rzecz społeczeństwa uświadomi P. T. naganność jego zachowania, wywoła wolę zmiany dotychczasowego postępowania i wdroży do przestrzegania obowiązującego porządku prawnego. Wymiar kary w ujęciu miesięcznym w zakresie dolnej granicy przewidzianej przez ustawę umożliwi nadto oskarżonemu podjęcie i wykonywanie pracy zarobkowej lub prowadzenie działalności gospodarczej. Z uwagi na znaczna społeczną szkodliwość czynów, w szczególności zaś drugiego z nich, liczba miesięcy musiała być istotna. Ustalając wymiar kary łącznej Sąd miał natomiast na względzie, że pomimo związku czasowego pomiędzy czynami cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej nakazywały orzec tę karę z uwzględnieniem w równym stopniu zasadny absorpcji i kumulacji kar jednostkowych. W szczególności popełnienie kolejnego przestępstwa w związku z ujęciem na gorącym uczynku pierwszego świadczy o braku skruchy i refleksji. Dodatkowo należy wyrobić w oskarżonym i opinii społecznej przeświadczenie, że osoba ujęta z związku z przestępstwem powinna spokojnie poddać się wykonywanym wobec niej czynnością. Jeżeli zaś popełnia w tych okolicznościach kolejne przestępstwo, to i wymierzona kara łączna musi być istotnie bardziej dolegliwa niż jedynie kara za pierwotny czyn.

W związku z uzależnieniem P. T. od alkoholu Sąd na podstawie art. 86 §3 k.k. i art. 72 §1 pkt 5 k.k. nałożył wobec niego w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności obowiązek powstrzymywania się od nadużywania alkoholu. Obowiązek ten ma na celu usunięcie pierwotnej przyczyny obu czynów – głębokiego upojenia alkoholowego.

Na podstawie art. 42 §2 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat oraz na podstawie art. 43a 2 k.k. oraz orzekł od niego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 7000 zł. Rozstrzygnięcia te miały charakter obligatoryjny, przy czym wymiar zakazu i świadczenia pieniężnego podyktowany był wysokim stopniem nietrzeźwości, prowadzeniem pojazdu w centrum miasta w okresie znacznego natężenia ruchu (art. 53 k.k. w zw. z art. 56 k.k.).

W punkcie VII. wyroku na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej oskarżonemu w punkcie III. wyroku kary łącznej ograniczenia wolności zaliczono rzeczywiste pozbawienie wolności w niniejszej sprawie. Orzeczenie to miało charakter obligatoryjny.

Nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych Sąd w punkcie VIII. wyrok na podstawie art. 627 k.p.k. obciążył go kosztami sądowymi, w tym opłatą w kwocie 300 zł. Wydatki wynikają z rachunków zgromadzonych w aktach sprawy. Wprawdzie oskarżony deklaruje, iż nie pracuje oraz nie uzyskuje dochodów, ale klasa prowadzonego przez niego pojazdu oraz fakt korzystania z obrońcy w wyboru nie pozostawiają wątpliwości, iż może on ponieść koszty procesu bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny. P. T. jest przy tym osobą stosunkowo młodą i zdrową. Może więc podjąć pracę lub działalność gospodarczą.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak sentencji.