Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Jabłoński

Protokolant: Agata Zielińska

z udziałem Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wejherowie M. O.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 15 września 2016 roku oraz 21 marca i 16 maja 2017 roku sprawy

M. L., córki M. i W., z domu B.,

urodzonej dnia (...) w W.,

oskarżonej o to, że:

1.  w okresie od 2 września do 5 września 2014 r. w W. pomogła do ukrycia uzyskany za pomocą zaboru w celu przywłaszczenia w dniu 2.09.2014 r. na terenie Niemiec samochód osobowy marki A. (...) o nr VIN (...) stanowiący mienie o znacznej wartości nie mniejszej niż 290.000 zł,

tj. o czyn z art. 291 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k.,

2.  w okresie od 09.06.2014 r. do dnia 5.09.2014 r. w W. ukryła uzyskany za pomocą zaboru w celu przywłaszczenia w dniu 9.06.2014 r. na terenie Niemiec samochód osobowy marki L. (...) o nr VIN (...) stanowiący mienie o znacznej wartości nie mniejszej niż 373.919 zł,

tj. o czyn z art. 291 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k.,

M. P., syna Z. i A., z domu W.,

urodzonej dnia (...) w S.,

oskarżonego o to, że;

w okresie od 2 września do 5 września 2014 r. w W. przyjął i pomógł do ukrycia uzyskany za pomocą zaboru w celu przywłaszczenia w dniu 2.09.2014 r. na terenie Niemiec samochód osobowy marki A. (...) o nr VIN (...) stanowiący mienie o znacznej wartości nie mniejszej niż 290.000 zł,

tj. o czyn z art. 291 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k.,

I.  oskarżoną M. L. uznaje za winna popełnienia zarzucanego jej w punkcie I. aktu oskarżenia czynu z tym ustaleniem, że czynu tego dopuściła się w okresie od nieustalonego bliżej dnia, nie wcześniej niż od dnia 2 września 2014 roku do dnia 5 września 2014 roku, czyn ten przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. kwalifikuje jako występek z art. 291 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k.,

II.  oskarżoną M. L. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej w punkcie II. aktu oskarżenia czynu, z tym ustaleniem, że czynu tego dopuściła się w okresie od nieustalonego bliżej dnia, nie wcześniej niż od dnia 9 czerwca 2014 roku do dnia 5 września 2014 roku, czyn ten przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. kwalifikuje jako występek z art. 291 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k.,

III.  ustalając, że czynów przypisanych w punktach I. i II. wyroku oskarżona M. L. dopuściła się w warunkach ciągu przestępstw przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. i art. 91 §1 k.k. na podstawie art. 291 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k., art. 33 §1, 2 i 3 k.k. wymierza oskarżonej karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz 300 (trzystu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na 70 zł (siedemdziesiąt złotych);

IV.  przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. na podstawie art. 69 §1 i §2 k.k., art. 70 §1 punkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej oskarżonej M. L. w punkcie III. wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

V.  na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej w punkcie III. wyroku kary grzywny zalicza oskarżonej M. L. rzeczywiste pozbawienie wolności w niniejszej sprawie od dnia 5 września 2014 roku do dnia 6 września 2014 roku, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada dwóm stawkom dziennym grzywny;

VI.  art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonej M. L. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 7.924,36 zł (siedem tysięcy dziewięćset dwadzieścia cztery złote trzydzieści sześć groszy) tytułem kosztów sądowych, w tym opłata w kwocie 4500 zł (cztery tysiące pięćset złotych);

VII.  oskarżonego M. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, z tym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się w okresie od nieustalonego bliżej dnia, nie wcześniej niż od dnia 2 września 2014 roku do dnia 5 września 2014 roku, czyn ten przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. kwalifikuje z art. 291 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k. i za to przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. na podstawie art. 291 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k., art. 33 §1, 2 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na 30 (trzydzieści) złotych;

VIII.  przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. na podstawie art. 69 §1 i §2 k.k., art. 70 §1 punkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej oskarżonemu M. P. w punkcie VII. wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat;

IX.  przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej w punkcie VII. wyroku kary grzywny zalicza oskarżonemu M. P. rzeczywiste pozbawienie wolności w niniejszej sprawie od dnia 5 września 2014 roku do dnia 7 września 2014 roku, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada dwóm stawkom dziennym grzywny;

X.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego M. P. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.956,63 zł (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt trzy grosze) tytułem kosztów sądowych, w tym opłata w kwocie 1500 zł (tysiąc pięćset złotych).

Sygn. akt: II K 417/16

UZASADNIENIE

co do oskarżonej M. L.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

We wrześniu 2014 roku M. L. zamieszkiwała w lokalu przy ul. (...) w W.. Lokal zajmowała sama. Niekiedy przebywał u niej jej partner A. M..

Dowody: wyjaśnienia oskarżonej M. L. – k. 168 akt głównych; zeznania świadka A. M. – k. 13v zb. C;

W dniu 2 września 2014 roku w B. nieustaleni sprawcy dokonali kradzieży pojazdu marki A. (...) o numerze VIN (...) i numerze rejestracyjnym B-PW 692, stanowiącego własność W.-H. K.. Po dokonaniu kradzieży z pojazdu zdjęto oryginalne tablice rejestracyjne, a w ich miejsce zamontowano tablice o numerze (...). pojazd został przewieziony na terytorium Polski.

Dowody: zgłoszenie i dokumentacja szkody – k. 65-72 zb. H; opinia biegłego z zakresu badań mechanoskopijnych – k. 2-6 zb. F; protokół oględzin pojazdu – k. 2-4 zb. H;

W momencie kradzieży pojazdu marki A. (...) o numerze VIN (...) jego wartość wynosiła nie mniej, niż 290.000 złotych.

Dowody: notatka urzędowa – k. 19 zb. G; wydruk z Allegro.pl – k. 24 zb. G;

W dniu 6 czerwca 2014 roku w B. nieustaleni sprawcy dokonali kradzieży pojazdu marki L. (...) o nr VIN (...) i nr rejestracyjnym (...), stanowiącego własność P. V.-GmbH. Po dokonaniu kradzieży, nieustaleni sprawcy dokonali przerobienia oznaczeń identyfikacyjnych pojazdu w ten sposób, że w miejsce elementów zawierających fabryczny numer VIN (pola numerowego na prawym wzmocnieniu bocznym w komorze silnika oraz tabliczki znamionowej na prawym środkowym słupku) wstawili elementy zawierające numer VIN (...). Nadto z pojazdu zdjęto oryginalne tablice rejestracyjne, a w ich miejsce zamontowano tablice o numerze (...). W okresie od 6 czerwca do 5 września 2014 roku pojazd został przewieziony na terytorium Polski, do W., gdzie zaparkowano go w garażu podziemnym budynku przy ul. (...).

Dowody: opinia biegłego z zakresu badań mechanoskopijnych – k. 16-24 zb. F; zlecenie – k. 93 zb. H; protokół oględzin pojazdu – k. 6-7v zb. H; oświadczenie własności – k. 94 zb. H; niemiecki dokument pojazdu – k. 95;

W momencie kradzieży pojazdu marki L. (...) o nr VIN (...) jego wartość wynosiła nie mniej, niż 373.919 złotych.

Dowody: notatka urzędowa – k. 29 zb. G; tabela kursów walut – k. 30 zb. G;

W nieustalonym bliżej dniu w okresie od 2 do 5 września 2014 roku wskazany powyżej pojazd A. (...) został przetransportowany do garażu podziemnego budynku mieszczącego się przy ul. (...), gdzie odebrała go M. L..

W dniu 5 września 2014 roku funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w W. oraz funkcjonariusze Straży Granicznej otrzymali informację, że w okolicach ul. (...) w W. mogą znajdować się pojazdy pochodzące z kradzieży dokonanych na terenie Niemiec. W ramach czynności operacyjnych podjęli tego dnia obserwacje budynku numer (...). Około godziny 21:30 zauważyli, że do garażu podziemnego budynku wjeżdża pojazd marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...), kierowany przez kobietę w wieku około 30 lat (którą później okazała się być M. L.). Po pewnym czasie zauważyli, że ten sam pojazd ten, ponownie kierowany przez M. L. wyjeżdża z garażu, a tuż za nim podąża pojazd marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), kierowany przez mężczyznę (którym później okazał się być M. P.). Funkcjonariusze postanowili pojechać za obserwowanymi pojazdami, które skierowały się w stronę L..

Na podstawie sposobu jazdy kierujących stwierdzili, że pojazd marki A. (...) jest pilotowany przez pojazd marki C. (...). Funkcjonariusze Policji podjęli wówczas decyzję o zorganizowaniu blokady drogowej, w celu ich zatrzymania. Pościg za pojazdami podjęli równocześnie funkcjonariusze Straży Granicznej, którzy postanowili zatrzymać A. (...) w miejscowości G. poprzez wydawanie sygnałów świetlnych i dźwiękowych. W pewnym momencie, M. P. zawrócił i, usiłując odjechać w przeciwną stronę, zderzył się z pojazdami służbowymi Straży Granicznej. Po unieruchomieniu pojazdu przez funkcjonariuszy, został obezwładniony i zatrzymany. W tym czasie, M. L. zawróciła i udała się w kierunku W.. Następnie wjechała do R., gdzie na ul. (...) została zatrzymana do kontroli drogowej. W wyniku kontroli, na siedzeniu samochodu ujawniono damską torebkę, w której znajdowało się 7 telefonów komórkowych, pieniądze w kwocie 10.000 euro, dowód rejestracyjny oraz kluczyk pojazdu marki L. (...). M. L. została zatrzymana. Rozpytana na okoliczność ujawnienia wymienionych przedmiotów, oświadczyła, że nie są jej własnością i nie wie, skąd wzięły się w samochodzie. Nadto oświadczyła, że nie wie, do kogo należy samochód, gdyż przywiózł go kurier.

Dowody: zeznania świadka K. G. – k. 17v-18 zb. C, 77-78 akt głównych; zeznania świadka M. S. – k. 39-41 zb. C, (...) akt głównych; zeznania świadka D. P. – k. 43-45 zb. C, 79 akt głównych; protokół oględzin pojazdu – k. 11-13 zb. G; protokoły zatrzymania osoby – k. 1-1v, 9-9v zb. H, protokół oględzin pojazdu – k. 2-4 zb. H; protokół zatrzymania rzeczy – k. 10-12 zb. H; protokół przeszukania osoby – k. 13-15;

W nieustalonym bliżej dniu w okresie od 6 czerwca 2014 roku do 5 września 2014 roku wskazany powyżej pojazd L. (...) został przetransportowany do garażu podziemnego budynku mieszczącego się przy ul. (...), gdzie odebrała go M. L..

Po zatrzymaniu M. L. w dniu 5 września 2014 roku funkcjonariusze Policji udali się z nią do jej mieszkania przy ul. (...) w W., gdzie dokonali przeszukania. W wyniku tej czynności ujawniono m.in. dwa komplety kluczy od samochodu marki L. (...) z pilotem. Po zejściu do hali garażowej, na miejscu postojowym nr 5, należącym do M. L., funkcjonariusze ujawnili marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który otworzył się po naciśnięciu przycisku na jednym z pilotów. W związku z podejrzenie, że pojazd pochodzi z kradzieży, dokonano jego zatrzymania.

Dowody: protokół oględzin pojazdu – k. 6-7v zb. H; protokół przeszukania – k. 14-17 zb. G;

M. L. nie była dotąd karana.

Dowód: karta karna – k. 163 akt głównych;

Sąd zważył, co następuje:

Ustalenia stanu faktycznego sprawy Sąd oparł się na zeznaniach świadków K. G., M. S. i D. P., a także na dokumentach urzędowych.

Oskarżona M. L. konsekwentnie nie przyznawała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. Początkowo odmawiała składania wyjaśnień. Na rozprawie dnia 16 maja 2017 roku (k. 168 akt głównych) wyjaśniła jednak, że 5 września 2014 roku jechała samochodem do G.. Została zatrzymana przez ludzi w kominiarkach i myślała, że to napad. Zabrany samochód należał do pana, który wynajął od niej miejsce postojowe. Ona nie sporządziła żadnej umowy. Mężczyzna wyglądał normalnie i nie wzbudzał żadnych podejrzeń. Przekazał jej kluczyki, by mogła wyjechać z miejsca postojowego i ułożyć w tym miejscu swoje graty. Ona nie zna M. P.. Samochód, w którym została zatrzymana chciała kupić. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej, uznając je za wyraz przyjętej linii obrony.

Przedstawiona przez nią wersja wydarzeń była sprzeczna z zeznaniami wiarygodnych świadków K. G., M. S. i D. P., którzy zgodnie podali, że przed zatrzymaniem oskarżona jechała nie w kierunku G. (jak utrzymywała), lecz w kierunku L.. Natomiast na G. skierowała się dopiero po unieruchomieniu pojazdu, którym jechał M. P.. Według świadków (którzy prowadzili czynności operacyjne w okolicach miejsca zamieszkania oskarżonej), M. L. i M. P. wyjechali z garażu niemal jednocześnie i jechali w bliskiej odległości od siebie. Poruszając się ulicami (...) wykonywali przy tym tzw. sprawdzanie, tj. wykonywali liczne skręty i obserwowali, czy jezdnię, w celu ustalenia, czy są przez kogoś śledzeni. Sposób ich jazdy wskazuje zatem na to, że osoby te znały się i podążały w tym samym kierunku. Wyjaśnienia oskarżonej były przy tym niespontaniczne. Należy zauważyć, że tuż po zatrzymaniu, oskarżona oświadczyła do protokołu przeszukania (co wynika m.in. z zeznań świadka K. G.), że nie wie, do kogo należy użytkowany przez nią pojazd marki C. (który dostarczył jej goniec), jak również nie wie do kogo należą przedmioty ujawnione w pojeździe, w tym pieniądze w kwocie 10.000 złotych. Natomiast dopiero na rozprawie stwierdziła, że chciała kupić C. (co można rozumieć jako nawiązanie do zeznań świadka M. R., który tego samego dnia zeznał, że M. L. miała mu zapłacić za pojazd 20.000 euro w dwóch ratach po 10.000 euro). Co więcej, oskarżona nie wyraziła zastrzeżeń co do zatrzymania pojazdu marki L. (...), a dopiero na rozprawie stwierdziła, że należał on do najemcy miejsca parkingowego. Wyjaśnienia oskarżonej w tej części należy, zdaniem Sądu, uznać za skrajnie naiwne. Prawdopodobieństwo tego, że zupełnie nieznajoma dla M. L. osoba zdecydowałaby się powierzyć jej kluczyki od pojazd wartego prawie 400.000 zł jest nikłe. Warto zauważyć, ze oskarżona nie potrafiła podać żadnych szczegółów wyglądu rzekomego najemcy, podając że był to mężczyzna „ normalny, normalnie wyglądający”, który „ nie wzbudzał żadnych podejrzeń”. Przy czym, jasne jest to, że pozostawienie kluczyków po to, by oskarżona mogła wystawić pojazd i ułożyć na miejscu parkingowym swoje „ graty” pozbawione byłoby sensu. Oczywiste jest to, że rozsądnie myślący człowiek nie zgodziłby się zawrzeć umowy najmu na takich warunkach. Znamienny jest przy tym fakt, że przy oskarżonej ujawniono siedem telefonów komórkowych. Elementarne zasadny doświadczenia życiowego oraz doświadczenia zawodowe wskazują, iż taka ilość aparatów znamionuje osoby zaangażowane w działania przestępcze, gdyż jest oczywiście zbędna dla normalnej komunikacji.

Oskarżony M. P. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

Świadkowie K. G., M. S. i D. P. szczegółowo przedstawili przebieg wydarzeń, które doprowadziły do zatrzymania M. P. i M. L., w tym opisali sposób jazdy oskarżonych oraz sposób zachowania M. L. w trakcie czynności procesowych z jej udziałem. Sąd dał wiarę zeznaniom wymienionych świadków, gdyż były one logiczne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniały, a wraz z pozostałą częścią materiału dowodowego tworzyły uporządkowaną chronologicznie całość. Jako funkcjonariusze Policji i Straży Granicznej mieli styczność z oskarżoną jedynie w zakresie czynności służbowych. Nie mieli żadnego powodu, by świadczyć fałszywie na jej niekorzyść.

Zeznania świadka A. M. nie stanowiły postawy ustaleń faktycznych. Większa część jego zeznań nie miała związku z przedmiotowym postępowaniem. Natomiast w zakresie, w jakim świadek potwierdził, że oskarżona wynajęła miejsce parkingowe obcemu mężczyźnie, Sąd nie dał wiary jego zeznaniom z tych samych względów, które przemawiały za odmówieniem wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej w tej kwestii. Przy czym stwierdzenie świadka o tym, że przestawiał na prośbę oskarżonej pojazd marki L. (...) (również z racji ujawnienia u M. L. licznych dokumentów dotyczących różnych pojazdów), rodzi podejrzenie, że świadek również mógł być związany z obrotem kradzionymi pojazdami i chciał niejako usprawiedliwić ewentualne wykrycie jego materiału biologicznego na kierownicy auta. Tym niemniej, taki stan rzeczy pozostaje jedynie w sferze hipotez.

Postawy ustaleń faktycznych nie stanowiły również zeznania świadka M. R. . Kwestie związane z własnością pojazdu marki C. (...) oraz dokumentów świadka, które zostały zabezpieczone w tym pojeździe, nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Mogą jedynie sugerować, iż motywem złożenia przez oskarżoną wyjaśnień przywołanych powyżej (a sprzecznych z oświadczeniami w momencie zatrzymania) była chęć dostosowania relacji do zeznań tego świadka.

Sad oparł się na dokumentach urzędowych przywołanych w ustaleniach faktycznych, gdyż zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby, w zakresie ich kompetencji i prawem przepisanej formie. Ich autentyczność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności.

Ustalony stan faktyczny pozwolił na przypisanie M. L. obu czynów zarzucanych jej w akcie oskarżenia.

W okresie do 5 września 2014 roku oskarżona przechowywała w garażu podziemnym w miejscu zamieszkania pojazd marki L. (...) oraz pojazd marki A. (...) mając świadomość, że pochodzą one z kradzieży. Przy czym zebrany materiał dowodowy wskazuje na to, że, że działania oskarżonej nie zmierzały do nabycia samochodów, lecz miały na celu ułatwienie ich zbycia innej osobie albo osobom poprzez udostępnienie kryjówki. W związku z tym należało uznać, że oskarżona pomagała do ukrycia pojazdów. W ocenie Sądu, zachowanie wskazuje na to, że oskarżona popełniła badane czyny w zamiarze bezpośrednim, tj. miała świadomość, że pojazdy pochodzą z kradzieży i chciała pomóc do ich ukrycia. Jak wskazano powyżej, wyjeżdżając w kierunku L., oskarżona chciała się upewnić, wraz z M. P., co do tego, że nie jest śledzona – co w razie przekonania o legalnym pochodzeniu pojazdu byłoby całkowicie zbędne. Oczywiste jest również to, że w razie przekonania o legalnym pochodzeniu pojazdów, M. L. byłaby w stanie w sposób racjonalny wyjaśnić dlaczego przedmiotowe pojazdy zostały zaparkowane w garażu podziemnym pod budynkiem, w którym mieszkała.

Pojazdy, których dotyczyły czyny oskarżonej stanowiły mienie znacznej wartości, gdyż wartość każdego z nich przekraczała 200.000 złotych (art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 5 k.k.).

W czasie popełnienia przez oskarżoną przypisanych jej czynów, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca ich kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonej. Nie była ona w szczególności ograniczona w możliwości rozpoznania znaczenia i konsekwencji swojego czynu przez chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy lub czasowe zaburzenie czynności psychicznych. M. L. jest osobą dorosłą. W inkryminowanym czasie nie zaszła także czasowa niepoczytalność oskarżonej.

Stopień szkodliwości społecznej czynów przypisanych M. L. był wysoki (art. 115 §2 k.k.). Rzutuje na to przede wszystkim znaczna wartość obu pojazdów, które są samochodami luksusowymi. Działania paserów w zakresie obrotu kradzionymi pojazdami poprzez zapewnienie kanału dystrybucji warunkują kradzieże pojazdów jako intratne zajęcie. Przyczyniają się więc do utrzymania lub nawet rozwoju tej gałęzi przestępczości. Podkreślenia wymaga przy tym fakt, że oba pojazdy zostały skradzione na terenie Republiki Federalnej Niemiec. Zaangażowanie obywateli polskich w przestępczy proceder obrotu kradzionymi pojazdami umacnia negatywne stereotypy na temat Polaków i tworzy negatywny wizerunek naszego kraju za granicą. Dlatego czyny oskarżonej należy ocenić jako wysoce społecznie szkodliwe.

Oskarżona dopuściła się zarzucanych jej czynów w krótkim odstępie czasu (okresy popełnienia czynów pokrywały się). Działała w podobny sposób, a drugi z czynów nie był poprzedzony wyrokiem za pierwszy z nich. Działała zatem w ramach ciągu przestępstw (art. 91 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k.), za który, w punkcie III. sentencji wyroku, Sąd wymierzył jej karę 2 lat pozbawienia wolności oraz kare 300 stawek dziennych grzywny po 70 złotych.

Ustalając wymiar kar jednostkowych dla oskarżonej Sad kierował się dyrektywami z art. 53 §1 i 2 k.k.

Na niekorzyść oskarżonej w sposób istotny przemawiają okoliczności wpływające na ocenę stopnia szkodliwości społecznej przypisanych jej czynów (opisane powyżej).

Na korzyść oskarżonej przemawia fakt, że nie była ona dotąd karana.

Określając wymiar kary stawek dziennych orzeczonych kar grzywny, Sąd uwzględnił sytuację majątkową oskarżonej (art. 33 §3 k.k.). Wprawdzie deklaruje ona stosunkowo niski dochód, lecz nie posiada nikogo na utrzymaniu. Jak sama utrzymuje była w stanie zgromadzić 10.000 Euro na zakup samochodu, który miał finalnie kosztować 80.000 zł. Powyższe prowadzi do wniosku, że M. L. nie przedstawia w sposób miarodajny swojej sytuacji majątkowej i poziomu dochodów. Przy ustalaniu liczby stawek dziennych Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 §1 i 3 k.k. mając w szczególności na uwadze bardzo wysoką wartość pojazdów, których dotyczyły czyny przypisane oskarżonej. Nie ulega wątpliwości, że M. L. jest w stanie uiścić orzeczoną grzywnę. Powala na to w szczególności kwota objęta zabezpieczeniem majątkowym, która wedle deklaracji M. L. stanowi jej własność. Zasądzona kwota nie wykracza poza jego potencjalne możliwości zarobkowe i płatnicze. Orzeczonej kary grzywny nie sposób uznać za nadmiernie surową.

Sąd doszedł do przekonania, że orzeczenie wobec M. L. kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania spełni w jej przypadku cele kary. Oskarżona nie była dotąd karana. Wprawdzie stopień szkodliwości społecznej przypisanych jej czynów był wysoki, tym niemniej nie można tracić z oczu tego, że oskarżonej nie przypisano wiodącej roli w organizacji przestępczej. Przedmiotowe postępowanie nie dostarczyło dowodów na to, że jest ona osobą zdemoralizowaną. W ocenie Sądu, zasadne jest danie oskarżonej szansy poprzez umożliwienie przebywania w warunkach wolnościowych. Jak już wskazano wyżej, aby zapobiec do wystąpieniu u oskarżonej poczucia bezkarności, obok kary pozbawienia wolności, Sąd wymierzył dodatkowo M. L. karę grzywny. W ocenie Sądu, można mieć nadzieję, że przykre odczucia związane z wykonaniem tej kary oraz groźbą wykonania kary pozbawienia wolności, unaocznią jej naganność popełnionego występku, a nadto sprawią że oskarżona (...) swoje postępowanie i zaniecha popełniania przestępstw w przyszłości.

W punkcie V. sentencji wyroku, na poczet orzeczonej wobec M. L. kary grzywny, zaliczono okres faktycznego pozbawienia wolności w sprawie (zatrzymania). Orzeczenie to miało charakter obligatoryjny.

Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. obciążył M. L. kosztami postępowania, albowiem swoim zachowaniem przyczynił się do ich powstania. Oskarżona pracuje zarobkowo. Jest osobą młodą i zdrową. Uiszczenie niewygórowanych kosztów nie będzie dla niej zanadto dolegliwe. Ustalając wydatki obciążające oskarżoną Sąd obciążył ją w całości kosztami czynności dotyczących pojazdu L. (...) (k. 15F, 25F, 322, 367, 274, 363) oraz w połowie kosztami czynności dotyczących pojazdu A. (...) (k. 1F, 32F, 321, 273, 363) a także połową ryczałtu za doręczenia w postępowaniu przygotowawczym i sądowymi (łącznie 20 zł) oraz kwotą 30 zł za uzyskanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego. Ponadto wymierzył oskarżonej opłatę w kwocie 300 zł.