Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 kwietnia 2017r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Wojciech Kottik

Protokolant: st. sekr. sąd. Jolanta Jarmołowicz

w obecności oskarżyciela publ. D. K.

po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2017 r. sprawy

T. G. (1)

syna J. i T. z domu Ł.

ur. (...) w D.

obwinionego o to, że:

w okresie od września 2016 r., do lutego 2017r., na terenie miejscowości w celu dokuczenia Pani D. R. (1) złośliwie ją niepokoi jeżdżąc za nią autem i zastawiając jej auto uniemożliwiając tym samym wejście do pojazdu

- tj. za wykroczenie z art. 107 kw,

ORZEKA:

I.  obwinionego T. G. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 107 kw w skazuje go na karę 800,- (osiemset) złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego od kosztów postępowania i opłaty.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Obwiniony T. G. (1) mieszka w miejscowości D. i pracuje dorywczo w korporacji(...) (...). D. R. (1) poznała się z obwinionym w maju 2016 roku, ponieważ w tamtym okresie pracowała w konkurencyjnej korporacji (...). Z uwagi na zatrudnienie D. R. (1), relację pomiędzy nią, a obwinionym nie układały się poprawie. W okresie od września 2016 roku do lutego 2017 roku obwiniony złośliwie niepokoił pokrzywdzoną. Przykładowo w dniu 23 stycznia 2017 roku około godziny 8:40 pokrzywdzona przyjechała na parking znajdujący się przy rondzie (...) (...) w D. celem zrobienia zakupów w piekarni. W tym samym czasie na parkingu znajdował się w swoim pojeździe obwiniony. D. R. (2) wjechała na wolne miejsce parkingowe obok jego pojazdu i wyszła do piekarni. Wychodząc ze sklepu, pokrzywdzona spostrzegła, iż pojazd obwinionego został przestawiony maksymalnie w kierunku jej samochodu, uniemożliwiając tym samym jej wejście do pojazdu drzwiami od strony kierowcy. Takie zachowanie obwinionego polegające na zastawianiu jej pojazdu powtarzało się kilkukrotnie od września 2016 roku do lutego 2017 roku. T. G. (2) jeździł za pokrzywdzoną autem i wykorzystywał każdą sposobność kiedy wymieniona parkowała, zastawiając jej auto swoim pojazdem. Podczas takich sytuacji obwiniony nie reagował na prośby pokrzywdzonej o przestawienie pojazdu, a nawet w sposób ostentacyjny drwił z D. R. (1). W ten sposób pokrzywdzona kilkukrotnie została pozbawiona możliwości wejścia do pojazdu i zmuszona była wsiadać do auta od strony pasażera. Z uwagi m. in. na złośliwe zachowanie obwinionego, D. R. (1) zrezygnowała z pracy w korporacji(...)

(dowód: zeznania świadków – D. R. (1) – k. 22, I. M. – k. 22, dokumentacja fotograficzna – k.25)

Obwiniony w wyjaśnieniach złożonych jedynie na etapie czynności wyjaśniających nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że zarzucane mu czyny nie miały miejsca, a stanowią jedynie pomówienie jego osoby.

(wyjaśnienia obwinionego – k. 6-7)

Po wysłaniu wezwania na terminu rozprawy obwiniony nie podjął dwukrotnie awizowanego wezwania wysłanego na wskazany przez niego w toku czynności wyjaśniających adres dla doręczeń. W myśl art. 38 § 2 kpw w zw. z art. 139 § 1 kpk obwiniony został uznany za zawiadomionego o terminie rozprawy. Z uwagi na powyższe, Sąd uznając, iż udział obwinionego nie jest konieczny, na podstawie art. 71 § 4 kpw, postanowił rozpoznał jego sprawę zaocznie.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego, który nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu nie zasługują na uwzględnienie. Wyjaśnienia te były sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonej, świadka I. M. jak i dowodem w postaci dokumentacji fotograficznej przedłożonej przez pokrzywdzoną. W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego stanowią jedynie wyraz przyjętej przez niego linii obrony, która nie znajduje odzwierciedlenia w faktach.

Sąd w pełni podzielił zeznania pokrzywdzonej, która w sposób jasny i spójny przedstawiła zachowanie obwinionego. Pokrzywdzona wskazała, iż jej problemy z obwinionym rozpoczęły się od czasu, kiedy pracowała w konkurencyjnej korporacji (...). Ponadto w swoich zeznaniach zaznaczyła, iż posiada wiedzę, że to jej były mąż negatywnie nastawił obwinionego do jej osoby obiecując mu nawet gratyfikacje za nękanie jej. Pokrzywdzona konsekwentnie zeznawała, iż w okresie objętym zarzutem obwiniony wielokrotnie, w sposób celowy, zastawiał swoim samochodem, jej pojazd blokując jednocześnie wejście do niego. Ponadto podkreśliła, iż obwiniony nie reagował na jej prośby o przestawienia samochodu, a przy tym drwił z niej kiedy zmuszona była wsiadać do auta wejściem od strony pasażera.

Za wiarygodnością zeznań pokrzywdzonej przemawia dowód w postaci dokumentacji fotograficznej ze zdarzenia mającego miejsce w dniu 23 stycznia 2017 roku na parkingu przy rondzie (...) (...)w D.. Przedstawiona przez pokrzywdzoną dokumentacja fotograficzna koresponduje z jej relacją na temat przedmiotowego zdarzenia. Pokrzywdzona składając zeznania wskazała bowiem, iż w dniu 23 stycznia 2017 roku w godzinach porannych przyjechała na parking znajdujący się przed sklepem i zaparkowała swoje auto obok pojazdu obwinionego. Następnie wyszła z samochodu i udała się do sklepu po zakupy. Natomiast wracając zauważyła, że obwiniony przestawił swój pojazd, ustawiając go maksymalnie blisko pojazdu pokrzywdzonej, blokując jej wejście do niego od strony kierowcy. Jak wynika z przedłożonych przez D. R. (1) zdjęć, pojazd obwinionego znajduję się zaledwie kilka centymetrów od pojazdu pokrzywdzonej. Jednakże co istotne, zdjęcie o oznaczeniu I._ (...) ukazuje również odległość jaka dzieli pojazd obwinionego, a samochód znajdujący się po jego prawej stronie. Powyższa okoliczność w pełni oddaje prawdziwość wersji przedstawianej przez pokrzywdzoną. Zauważyć bowiem należy, iż D. R. (1) podkreśliła, iż w momencie kiedy przyjechała na teren parkingu, pojazd obwinionego już tam się znajdował, a ona zaparkowała obok jego samochodu i udała się do sklepu. Zatem skoro pokrzywdzona miała możliwość wyjścia ze swojego pojazdu, to niewątpliwie pojazd obwinionego w momencie kiedy pokrzywdzona zaparkowała, musiał znajdować się bliżej pojazdu usytuowanego z jego prawej strony. Powyższe jednoznacznie wskazuje na to, iż obwiniony wykorzystał chwilę, kiedy pokrzywdzona udała się na zakupy i przestawił swoje auto maksymalnie w kierunku jej pojazdu, blokując tym samym możliwość wejścia do niego.

W przekonaniu Sądu, powyższe zdarzenie, które pokrzywdzona udokumentowała zdjęciami, jednoznacznie pozwala na odrzucenie wersji obwinionego, jakoby pokrzywdzona pomawiała go o dokonanie zarzucanego mu czynu. W ocenie Sądu zasługuje na wiarę również to, iż niepoprawne zachowanie obwinionego wielokrotnie się powtarzało. Nie może bowiem umknąć uwadze fakt, iż obwiniony swoim niepokojącym zachowaniem niejako wymusił na pokrzywdzonej rezygnację z zatrudnienia w konkurencyjnej korporacji (...). Fakt ten niewątpliwe przesądza o tym, iż pokrzywdzona nie była już w stanie dłużej znosić dokuczliwego zachowania ze strony obwinionego.

Zeznania pokrzywdzonej korespondują również z zeznaniami świadka I. M., która potwierdziła niewłaściwe zachowanie obwinionego. Świadek zeznała, że T. G. (1) w sposób złośliwy utrudnia życie pokrzywdzonej. Wskazała, że sama była świadkiem jak obwiniony ubliżał pokrzywdzonej kiedy pracowała jeszcze w korporacji (...). Ponadto podkreśliła, iż złośliwie zastawiał swoim pojazdem, wejście do samochodu pokrzywdzonej. Sąd oceniając zeznania świadka I. M. miał na uwadze to, iż jest ona skonfliktowana z obwinionym. Jednakże w ocenie Sądu zeznania świadka były szczere, a jej wiedza na temat zachowania obwinionego wiązała się z tym, iż sama przez pewien okres była kierowcą(...) w tej samej korporacji, co obwiniony.

Mając na względzie powyższe rozważania, Sąd uznał, iż obwiniony T. G. (2) w okresie od września 2016 roku do lutego 2017 roku, na terenie miejscowości D., w celu dokuczenia D. R. (1), złośliwie ją niepokoił jeżdżąc za nią autem i zastawiając jej auto uniemożliwiając tym samym wejście do pojazdu. Powyższe zachowanie wyczerpało znamiona wykroczenia stypizowanego w art. 107 kw.

Stosownie do art.107 kw odpowiedzialności z tego przepisu podlega ten, kto w celu dokuczenia innej osobie wprowadza ją w błąd lub w inny sposób złośliwie ją niepokoi. Należy zauważyć, iż strona podmiotowa wykroczenia określonego w art. 107 kw polega na umyślności w formie zamiaru bezpośredniego - działanie sprawcy jest ukierunkowane na dokuczenie innej osobie i charakteryzuje się "złośliwością". Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy nawet samo stwierdzenie umyślności działania nie daje podstawy do przyjęcia odpowiedzialności za wykroczenia penalizowane tym przepisem (wyrok SN z dnia 22 czerwca 1995 r., III KRN 44/95, Prok. i Pr.-wkł. 1995, nr 11-12, poz. 24). Zatem w toku postępowania dowodowego konieczne jest ustalenie, iż po stronie sprawcy tego wykroczenia zachodzi złośliwość. Zachowanie „złośliwe” charakteryzuje się szczególnie negatywnym nastawieniem psychicznym sprawcy, wyrażającym się w chęci dokuczenia, okazania komuś lekceważenia, szykanowania, nękania, uniemożliwienia prowadzenia normalnej egzystencji, powodowania uczucia dyskomfortu psychicznego.

W przekonaniu Sądu w przedmiotowej sprawie bez wątpienia należy uznać, iż obwiniony działał z zamiarem bezpośrednim dokuczenia pokrzywdzonej, właśnie ze złośliwością. Obwiniony wykorzystywał zawsze moment kiedy pojazd pokrzywdzonej znalazł się w pobliżu i go zastawiał. W żaden sposób nie reagował on na prośby pokrzywdzonej o przestawienie swojego samochodu. Co więcej, kiedy pokrzywdzona była zmuszona wsiadać do auta przez wejście od strony pasażera, ten z niej drwił i śmiał się prosto w twarz. Uporczywość i intensywność zachowania obwinionego z pewnością wzbudziło u pokrzywdzonej niepokój, skoro ta wskutek powyższego zrezygnowała z pracy w konkurencyjnej korporacji (...)

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się dyrektywami z art. 33 kw. Oceniając stopień społecznej szkodliwości jego czynu, Sąd miał na uwadze rodzaj i charakter naruszonego dobra jakim jest spokojne życie bez niepokoju. Sąd uwzględnił również rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień zawinienia obwinionego oraz sposób jego zachowania. Sąd doszedł do przekonania, iż czyn przypisany obwinionemu jest wysoce szkodliwy społecznie, a stopień winy znaczny. W wyniku uporczywego działania obwinionego, pokrzywdzona podjęła drastyczną w skutkach decyzję o rezygnacji z zatrudnienia.

Jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę działanie obwinionego z niskich pobudek. Dodatkową okolicznością obciążającą obwinionego była jego dotychczasowa karalność za wykroczenia (k. 17). Sąd nie dopatrzył się żadnych znaczących okoliczności łagodzących. Wymierzona w świetle tych okoliczności obwinionemu kara grzywny w wysokości 800,- złotych jest adekwatna do stopnia zawinienia oraz społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu i nie może być postrzegana jako kara rażąco surowa. Ponadto kara ta ma na celu wdrożenie obwinionego do przestrzegania porządku prawnego i powstrzymać od podobnych działań w przyszłości.

Sąd zwolnił obwinionego w całości od zapłaty kosztów postępowania w myśl przepisu art. 624 kpk, uznając, że poniesienie ich byłoby dla niego nadmiernym ciężarem.