Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2013 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2013 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy Miasta T. - Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej w T.

przeciwko K. J.

o opróżnienie i wydanie lokalu mieszkalnego

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu

z dnia 21 czerwca 2013 r.

sygn. akt I C 1205/13

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego K. J. na rzecz powódki Gminy Miasta T. - Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej w T. kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

Sygn. akt VIII Ca 473/13

UZASADNIENIE

Powódka Gmina Miasta T. w pozwie przeciwko K. J. żądała nakazania pozwanemu opróżnienia i wydania pomieszczenia tymczasowego położonego w T. przy ul. (...). Wyrokiem z dnia 21 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy w Toruniu uwzględnił powództwo, ustalił, że pozwanemu nie przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego oraz zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 320 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Podstawą tego orzeczenia były następujące okoliczności faktyczne: pozwanemu na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu w sprawie I C 629/04 z dnia 29 czerwca 2004 r. nakazano opróżnienie i wydanie Spółdzielni Mieszkaniowej w T. lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w T., oraz ustalono, że pozwanemu przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego. W wykonaniu tego wyroku Gmina Miasta T. w dniu 1 grudnia 2010 r. przydzieliła powodowi lokal socjalny przy ul. (...) na czas oznaczony do 31 maja 2011 r., po którego upływie powód zajmował lokal ten bez tytułu prawnego. Wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 30 stycznia 2012 r. w sprawie I C 1393/11 nakazano mu opróżnić ten lokal i ustalono, że nie przysługuje mu prawo do lokalu socjalnego. W dniu 18 lipca 2012 r. Gmina Miasta T. zawarła z pozwanym umowę na pomieszczenie tymczasowe nr (...)przy ul. (...) w T., na czas oznaczony do 17 stycznia 2013 r. Po zakończeniu najmu pozwany nie opuścił lokalu. Obecnie pozwany nie spełnia kryterium dochodowego, od którego uzależnione jest przedłużenie umowy najmu. Pozwany nie korzysta z pomocy MOPR, nie jest zarejestrowany jako osoba bezrobotna. Ma III grupę inwalidzką, utrzymuje się z emerytury w kwocie 1500 zł.

Oceniając powyższe Sąd Rejonowy przyjął, że pozwany nie dysponuje tytułem prawnym do spornego pomieszczenia, zatem powództwo podlegało uwzględnieniu po myśli art. 222 § 1 k.c. Zdaniem Sądu Rejonowego, wobec pozwanego nie zachodzą ustawowe przesłanki przyznania lokalu socjalnego określone w art. 14 ust. 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego. Orzeczenie o kosztach procesu zostało oparte na art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Pozwany zaskarżył powyższy wyrok w całości, podnosząc, że o tym, iż lokal nr (...) przy ul. (...) został mu przyznany w wyroku z dnia 29 czerwca 2004 r. dowiedział się w dniu 21 lutego 2013 r. ,gdyby zaś miał tę wiedzę, wówczas nie przyjąłby tego lokalu; a nadto, że o wyroku eksmisyjnym z lokalu nr 62 dowiedział się na przełomie czerwca i lipca 2012 r. Ponadto sformułował dalsze zarzuty pod adresem powodowej Gminy dotyczące niewłaściwych warunków bytowych w lokalu przy ul. (...); powołał się także na swój zły stan zdrowia. Wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja była bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Ustalenia faktyczne Sądu I instancji są prawidłowe, mają odzwierciedlenie w zgromadzonych dowodach, zatem sąd odwoławczy przyjmuje je za swoje i czyni podstawą własnego rozstrzygnięcia. Ustalonego stanu faktycznego nie kwestionuje, co trzeba podkreślić, sam pozwany.

Przypomnieć wypada, że podstawą prawną zajmowania przez pozwanego pomieszczenia przy ul. (...) była umowa najmu pomieszczenia tymczasowego zawarta między nim a Gminą w dniu 18 lipca 2012 r. na czas oznaczony do dnia 17 stycznia 2013 r. Umowa ta jak wynika wyraźnie z jej § 1 została zawarta w celu zrealizowania wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 30 stycznia 2012 r. I C 1393/11. Po upływie okresu, na który umowa była zawarta, a więc po 17 stycznia 2013 r. pozwany nie dysponuje już tytułem prawnym do dalszego pobytu, a tym samym włada nim bezprawnie. Zgodnie z art. 222 § 1 k.c. "właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą". Pozwanemu bezsprzecznie nie przysługuje uprawnienie do władania spornym pomieszczeniem, zatem powództwo było zasadne i trafnie zostało uwzględnione przez Sądu I instancji.

Kolejno rozważenia wymaga kwestia lokalu socjalnego. Zgodnie z art.14 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.Uz 2005 Nr 31 poz. 266 ze zm.) "w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy". Na gruncie przywołanej ustawy pojęcie lokalu jest pojęciem prawnym, rozumianym odmiennie od potocznego, i zdefiniowane zostało w art. 2 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy jako "lokal służący do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych, a także lokal będący pracownią służącą twórcy do prowadzenia działalności w dziedzinie kultury i sztuki; nie jest w rozumieniu ustawy lokalem pomieszczenie przeznaczone do krótkotrwałego pobytu osób, w szczególności znajdujące się w budynkach internatów, burs, pensjonatów, hoteli, domów wypoczynkowych lub w innych budynkach służących do celów turystycznych lub wypoczynkowych". Ustawodawca jednoznacznie wyłączył spod tej definicji pomieszczenie tymczasowe, które w art. 2 ust. 1 pkt 5a jest zdefiniowane jako "pomieszczenie nadające się do zamieszkania, posiadające dostęp do źródła zaopatrzenia w wodę i do ustępu, chociażby te urządzenia znajdowały się poza budynkiem, oświetlenie naturalne i elektryczne, możliwość ogrzewania, niezawilgocone przegrody budowlane oraz zapewniające możliwość zainstalowania urządzenia do gotowania posiłków, zapewniające co najmniej 5 m2 powierzchni mieszkalnej na jedną osobę i w miarę możności znajdujące się w tej samej lub pobliskiej miejscowości, w której dotychczas zamieszkiwały osoby przekwaterowywane".

Pojęciem pomieszczenia tymczasowego operuje ustawa w art. 4 ust. 2a, stanowiąc, iż przy wykonywaniu przez komornika obowiązku opróżnienia lokalu gmina wskazuje tymczasowe pomieszczenie albo noclegownię, schronisko lub inną placówkę zapewniającą miejsca noclegowe.

Szczegółowe przepisy regulujące najem pomieszczeń tymczasowych zawarte zostały w rozdziale 4a cyt. ustawy zatytułowanym "Tymczasowe pomieszczenia" (art.25a-25e.). W myśl art. 25c "umowę najmu tymczasowego pomieszczenia zawiera się z osobą, wobec której wszczęto egzekucję na podstawie tytułu wykonawczego w którym orzeczono obowiązek opróżnienia lokalu służącego zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych, bez prawa do lokalu socjalnego lub zamiennego, z zastrzeżeniem art. 25d". Ta ostatnia regulacja wyłącza z kręgu osób uprawnionych do pomieszczenia tymczasowego m.in. dłużników zobowiązanych do opróżnienia tymczasowego pomieszczenia (art. 25 d pkt 3). Unormowanie to jest spójne z definicją z art. 2 ust. 1 pkt 4 i 5a cyt. ustawy, w świetle których lokal służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych i pomieszczenie tymczasowe to dwie odrębne, niepokrywające się kategorie.

W rozdziale 4a ustawodawca nie zawarł przepisów dotyczących orzekania w przedmiocie opróżnienia pomieszczeń tymczasowych. W art. 25e natomiast nakazał odpowiednie stosownie do najmu takich pomieszczeń art. 4, art. 10 ust. 1-3, art. 11 ust. 2 pkt 1-3, art. 13, art. 18, art. 20 ust. 2a i 2b, art. 21, art. 23 ust. 3 i 4 oraz art. 25 ustawy. W katalogu tym nie został wymieniony przytoczony powyżej art. 14, wobec czego należy stwierdzić, iż w wyroku nakazującym opróżnienie pomieszczenia tymczasowego sąd w ogóle nie ma obowiązku zamieszczania orzeczenia w przedmiocie lokalu socjalnego. Z tego względu rozważania co do zasadności przyznania pozwanemu uprawnienia do lokalu socjalnego są bezprzedmiotowe.

Argumenty podniesione przez pozwanego co do braku wiedzy o charakterze lokalu przy ul.(...) także o warunkach w obecnie zamieszkałym przez niego pomieszczeniu tymczasowym nie mają wpływu na rozstrzygniecie w niniejszej sprawie i nie mogą zmienić przedstawionej wyżej oceny prawnej.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy oddalił apelację po myśli art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zasądzając na rzecz powódki od pozwanego koszty zastępstwa procesowego w II instancji w kwocie 60 zł (§ 9 pkt 1 w zw. z § 5 i w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu t.j.Dz.U. z 2013 r. poz. 490).