Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Władysławy Kunickiej – Żurek Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2013 roku

sprawy D. B.

oskarżonego z art. 157 § 1 k.k., art. 190 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku

z dnia 12 września 2013 roku, sygnatura akt II K 159/13

I. zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do D. B. w ten sposób, że

uchyla zawarte w nim orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności;

II. uchyla orzeczenie zawarte w punkcie II części dyspozycyjnej a tyczące skazania z art. 190 § 1 kk i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

III. w pozostałym zakresie tenże wyrok utrzymuje w mocy;

IV. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. W. z Kancelarii Adwokackiej w K. 516,60 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

V. zwalania oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym w zakresie w jakim apelacja nie została uwzględniona przy czym wydatki za to postępowanie zalicza na rachunek Skarbu Państwa.

IV Ka 788/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem D. B.uznany został za winnego tego, że w dniu 19 grudnia 2012r. na korytarzu budynku mieszkalnego przy ul. (...)w N., woj. (...)w następstwie zadawanych D. M.uderzeń ręką, spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci pęknięcia błony bębenkowej ucha lewego, rany tłuczonej wargi dolnej i siniaków na lewym ramieniu, które to obrażenia naruszyły czynności narządu ciała na okres powyżej siedmiu dni tj. za winnego popełnienia czynu z art. 157 § 1 kk i za to na mocy tego przepisu wymierzono oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

D. B.został nadto uznany za winnego, iż w miejscu i czasie jak w pkt I groził D. M.pobiciem i pozbawieniem życia jego i członków jego rodziny, która to groźba wzbudziła u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona tj. za winnego popełnienia czynu z art. 190 § 1 kk i za to, w oparciu o powołany przepis wymierzono oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Zgodnie z treścią art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierzono oskarżonemu karę łączną 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie w oparciu o art. 69 § 1 kk oraz art. 70§ 2 kk warunkowo zawieszono na okres lat 3, oddając przy tym D. B. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego (art. 73 § 2 kk).

Wyrok powyższy zaskarżyła obrońca oskarżonego, zarzucając:

1/ naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 kpk w związku z art. 410 kpk mające wpływ na treść orzeczenia poprzez przekroczenie przy wyrokowaniu zasady swobodnej oceny dowodów poprzez jednostronną ocenę materiału dowodowego, nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego oraz oparcie wyrokowania wyłącznie na dowodach obciążających w postaci zeznań pokrzywdzonego D. M.oraz świadków Z. M., P. M.a także G. M.i pominięciu dowodów korzystnych dla oskarżonego w postaci wyjaśnień oskarżonego D. B.oraz zeznań świadków J. U.oraz I. G., której to zeznania stoją w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonego,

2/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść wyroku przez ustalenie, na podstawie nieprawidłowo przeprowadzonej oceny dowodów, że oskarżony D. B. dokonał zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I wyroku w sposób opisany przez pokrzywdzonego, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego w szczególności przyznanie oskarżonego do uderzenia otwarta dłonią w twarz, zeznania świadków J. U. oraz I. G., które były naocznymi świadkami zdarzenia, prowadzi do wniosku przeciwnego,

3/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę przeczenia, mający wpływ na treść wyroku przez ustalenie, na podstawie nieprawidłowo przeprowadzonej oceny dowodów, że oskarżony D. B. dokonał czynu opisanego w punkcie II wyroku podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego w szczególności wyjaśnienia oskarżonego, zeznania świadków J. U. oraz I. G. , które były naocznymi świadkami zdarzenia prowadzi do wniosku, iż oskarżony czynu tego nie popełnił.

Tym samym apelująca wniosła o:

1)  zmianę zaskarżonego orzeczenia uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu opisanego w punkcie II,

2)  wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności za czyn I, z zastosowaniem warunkowego zawieszenia kary na okres próby 2 lat

ewentualnie

3)  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja zasługuje na częściowe uwzględnienie.

I. ad. czynu z art. 190 § 1 kk

Pomijając argumentację skarżącej zawartą w apelacji należy zauważyć, iż Sąd I instancji stwierdził w uzasadnieniu orzeczenia, iż dowodem potwierdzającym sprawstwo oskarżonego w omawianym zakresie są konsekwentne zeznania pokrzywdzonego i członków jego rodziny. Można by zatem zgodzić się z tym poglądem, gdyby analizować wyłącznie ich twierdzenia z postępowania przygotowawczego. Tymczasem w postępowaniu sądowym syn D. M.oświadczył, iż słyszał same wyzwiska, zaś gróźb nie pamięta (por. k. 124 – odwrót).

Z kolei żona pokrzywdzonego G. M.podała, że D. M. (1)i oskarżony wzajemnie się wyzywali, a dokładnie tych słów nie słyszała, bo była wtedy w mieszkaniu (por. k. 139 odwrót).

Podobnej treści zeznania złożył kolega pokrzywdzonego - Z. M. twierdząc, że „w czasie szarpaniny padały niecenzuralne słowa”.

Z uwagi na powyższe Sąd Rejonowy winien podjąć próby wnikliwego wyjaśnienia oczywistych rozbieżności między pierwotnymi, a następnymi zeznaniami wskazanych wyżej osób, nie zaś ograniczyć się do odczytania wcześniejszych protokołów, uznając za wystarczające oświadczenia świadków, iż podtrzymują wcześniejszy opis wydarzeń.

Z uwagi już tylko na powyższe należało uchylić skazanie oskarżonego w zakresie występku z art. 190 § 1 kk i sprawę w tym zakresie przekazać do ponownego rozpoznania. Wiązało się to oczywiście z koniecznością uchylenia orzeczenia o karze łącznej.

II. ad. czynu z art. 157 § 1 kk.

Nie może budzić jakichkolwiek wątpliwości, że to na skutek uderzenia, czy też uderzeń przez oskarżonego, pokrzywdzony doznał m. in. pęknięcia błony bębenkowej. Powyższe wynika nie tylko z zeznań świadków oskarżenia ale i także z zeznań bliskich D. B. oraz z treści opinii lekarskiej.

Tym samym twierdzenia sprawcy jakoby D. M.tego obrażenia doznał wcześniej w innych okolicznościach, czego dowodem miało był „noszenie waty w uchu” nie może być oceniane inaczej jak tylko nieudolna próba uniknięcia stosownej odpowiedzialności karnej.

Trudno przy tym zrozumieć wniosek profesjonalnego obrońcy oskarżonego, która wniosła o warunkowe zawieszenie wykonania kary na okres lat 2, skoro D. B. urodzony (...) zgodnie z treścią art. 115 § 10 kk ma tzw. status sprawcy młodocianego, a zatem zgodnie z art. 73 § 2 kk najkrótszy okres próby po warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności to 3 lata, zaś oddanie oskarżonego pod dozór kuratora sądowego było obligatoryjne (art. 73 § 2 kk)

Z uwagi na powyższe – zdecydowano jak w wyroku.