Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Bełchatowie, Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący Sędzia SR D. Smejda

Protokolant st. sekr. sąd. A. Pabiś

w obecności przedstawiciela Komendy Powiatowej Policji w B. – M. P., S. C.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 9 maja, 9 czerwca 2017 r.

sprawy przeciwko P. F. , synowi H. i I. z domu N., ur. (...) w P.,

obwinionemu o to, że:

I. w dniu 13 lutego 2017 roku o godzinie 17.50 na ulicy (...) w B., woj. (...), kierując samochodem marki (...) o nr rej. (...) (...), przekroczył dozwoloną prędkość w terenie zabudowanym o 37 km/h, jadąc z prędkością 87 km/h, tj. o czyn z art. 92a kw,

II. w tym samym miejscu i czasie kierując samochodem marki (...) o nr rej. (...) (...) po drodze publicznej, nie posiadał przy sobie wymaganych dokumentów w postaci prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego i polisy OC, tj. o czyn z art. 95 kw,

1. w miejsce zarzucanych czynów: I oraz II uznaje obwinionego P. F. za winnego popełnienia tego, że w dniu 13 lutego 2017 roku około godziny 17.50 na drodze publicznej – ulicy (...) w B., powiat (...), jechał jako kierujący samochodem osobowym marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) (...) i przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy na obszarze zabudowanym o 37 km/h, jadąc z prędkością 87 km/h, nie mając przy sobie wymaganych dokumentów tj. prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego i polisy OC, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 92a kw i art. 95 kw i za tak przypisany czyn na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 9 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w kwocie 400 (czterystu) złotych;

2. wymierza obwinionemu P. F. 40 (czterdzieści) złotych tytułem opłaty i zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa 100 (sto) złotych tytułem poniesionych w sprawie wydatków.

II W 190/17

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2017 roku około godziny 17.50 funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w B.: R. S. i D. W., pełniąc służbę oznakowanym radiowozem na terenie miasta B., dokonywali kontroli pojazdów na ulicy (...) (na której świeciły się lampy uliczne). Radiowóz był ustawiony po lewej stronie drogi patrząc w kierunku centrum B..

Był to obszar zabudowany.

Ulica (...) jest drogą publiczną i w miejscu kontroli posiada po dwa pasy ruchu w obydwu kierunkach, jak również ma prosty przebieg.

(zeznania świadków: R. S. k. 30 odwrót-31, 11; D. W. k. 31-31 odwrót; notatka urzędowa k. 4; dokumentacja fotograficzna k. 22-23; kserokopie notatników służbowych k. 35-37, 38-42)

W tym czasie od strony centrum miasta w kierunku (...) B. jechał samochód marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) (...), kierowany przez P. F.. Mężczyzna ów podróżował sam.

(zeznania świadków: R. S. k. 30 odwrót-31, 11; D. W. k. 31-31 odwrót; notatka urzędowa k. 4; częściowo wyjaśnienia obwinionego P. F. k. 30 odwrót, 8)

Przedmiotowy (...) jako jedyny poruszał się lewym pasem ruchu, wyprzedzając inne pojazdy. Nie jechały przed nim inne samochody tymże pasem.

(zeznania świadków: R. S. k. 30 odwrót-31, 11; D. W. k. 31-31 odwrót; notatka urzędowa k. 4)

Stojący na zewnątrz radiowozu R. S. (po uprzednim sprawdzeniu wyświetlacza, poziomu naładowania baterii, odległości oraz wykonaniu testu celowości, tj. kalibracji), posługując się legalizowanym laserowym przyrządem do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym typu (...) (...), o numerze fabrycznym (...), dokonał pomiaru prędkości wskazanego pojazdu marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) (...) (gdy znajdował się on w odległości 302 m od radiowozu). Policjant w chwili wykonywania owej czynności ustawił promień lasera radaru na środku zbliżającego się przedmiotowego (...), na wysokości zderzaka.

Następnie zaś funkcjonariusz zatrzymał ów samochód.

Wskazana przez urządzenie pomiarowe prędkość samochodu, którym poruszał się P. F., wynosiła 87 km/h.

Po podejściu do zatrzymanego pojazdu, R. S. przedstawił się kierowcy, podając przyczynę faktyczną i prawną podejmowanej czynności. Na wyświetlaczu urządzenia (...) okazał on prowadzącemu (...) wynik pomiaru prędkości (87 km/h), czas, jaki upłynął od chwili jego dokonania (47 s) oraz odległość, z jakiej wykonano pomiar (302 m). P. F. zanegował, by była to prędkość kierowanego przez niego samochodu.

Kierowca (...) poproszony został przez funkcjonariusza o okazanie dokumentów. Okazało się jednak, iż P. F. nie posiadał przy sobie wymaganych dokumentów, tj. prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego pojazdu i polisy potwierdzającej zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu.

(zeznania świadka R. S. k. 30 odwrót-31, 11; notatka urzędowa k. 4; kserokopia notatnika służbowego k. 35-37; dokumentacja fotograficzna k. 22-23; świadectwo legalizacji ponownej k. 5)

R. S. posługuje się urządzeniami (...) do pomiaru prędkości od momentu ich wprowadzenia do użycia, tj. od około 4 lat. Od 28 lat jest on funkcjonariuszem policji w Wydziale Ruchu Drogowego.

R. S. nie miał żadnych wątpliwości, że dokonał pomiaru prędkości samochodu marki (...) kierowanego przez P. F.. Funkcjonariusz ów ma tego rodzaju praktykę, iż dwukrotnie mierzy prędkość danego pojazdu i w przypadku uzyskania zbliżonych wyników, zatrzymuje samochód, o ile zaistnieje przekroczenie dopuszczalnej prędkości.

R. S. odbył szkolenie z obsługi urządzeń służących do pomiaru prędkości typu (...) (...).

(zeznania świadka R. S. k. 30 odwrót-31; informacja z KPP w B. k. 43)

Laserowy przyrząd do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym typu (...) (...), o numerze fabrycznym (...), produkcji USA, na dzień 13 lutego 2017 roku posiadał świadectwo legalizacji ponownej (z okresem ważności do dnia 30 listopada 2017 roku), wydane przez Dyrektora (...) w Ł., a zatem odpowiadał wymaganiom przewidzianym w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 roku w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U. z 2014 r., poz. 281).

(świadectwo legalizacji ponownej k. 5)

Laserowy przyrząd do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym typu (...) dokonuje pomiaru i wyświetla: a/ prędkość poruszającego się pojazdu, b/ odległość, z jakiej pomiar został wykonany, c/ czas w sekundach od momentu wykonania pomiaru. Można nim zmierzyć prędkość pojazdów w ruchu z odległości do 1.000 m. Zakres temperatury pracy mieści się między –30ºC a +60ºC. Przyrząd zaopatrzony jest w celownik optyczny umożliwiający wybór dowolnego celu na drodze, niezależnie od liczby pojazdów oraz pasów ruchu. Urządzenie mierzy prędkość pojazdów z dokładnością do ± 2 km/h (co oznacza, że spełnia ono wymagania w zakresie błędów granicznych, określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 roku w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U. z 2014 r., poz. 281), w szczególności wynikające z § 21 pkt 2a wskazanego rozporządzenia, w myśl którego to przepisu wartości błędów granicznych dopuszczalnych przyrządu wynoszą podczas badań i sprawdzeń poza laboratorium – dla prędkości do 100 km/h - ± 3 km/h).

Osoba wykonująca pomiar prędkości pojazdu urządzeniem (...) winna starać się być na wprost celu, przy czym im większy kąt do namierzonego, tym prędkość zmierzona będzie mniejsza.

W procesie ustalania przez (...) (...) wyniku pomiaru prędkości na wyświetlaczu urządzenia mogą pojawić się informacje o błędach (którym towarzyszy niski dźwięk), w szczególności: błąd E03 – niewłaściwe celowanie (błąd ów powstaje wówczas, gdy wiązka promieniowania laserowego przemieszcza się po celu (zły sposób trzymania przyrządu) bądź też zsunie się z niego), błąd E02 – za mała ilość danych (błąd tego rodzaju powstaje wówczas, gdy cel pomiaru znajduje się poza zasięgiem przyrządu lub został przesłoniony przez inny obiekt podczas pomiaru), błąd E01 – cel nie osiągnięty (cel jest poza zasięgiem lasera, tzn. za blisko albo za daleko).

W przypadku wykrycia błędu przyrząd wyświetla kod błędu zamiast wyniku pomiaru.

Urządzenie (...) przewiduje 4 testy poprawności:

- test automatyczny – sprawdzanie wewnętrznych obwodów (jeżeli urządzenie się włączy, to znaczy, że zdało ów test samoistnie);

- test integralności wyświetlacza – sprawdza wszystkie segmenty ekranu LCD;

- test stałej odległości i prędkości zerowej – sprawdza, czy urządzenie mierzy i oblicza dokładnie;

- test celności, czyli kalibracji – sprawdza, czy kropka celownicza pokrywa się z wiązką lasera.

(instrukcja użytkowania urządzenia (...) k. 45-53; pismo dotyczące kontroli urządzenia do pomiaru prędkości k. 44; zeznania świadka R. S. k. 30 odwrót-31)

W dniu zdarzenia R. S. przed dokonaniem pomiaru prędkości (...) kierowanego przez P. F. wykonał trzy ostatnie testy (pierwszy z nich przeprowadzany jest automatycznie).

(zeznania świadka R. S. k. 30 odwrót-31)

P. F. jest żonaty. Posiada na utrzymaniu żonę i dwoje dzieci. Z zawodu jest kierowcą. Zatrudniony jest na stanowisku kierowcy – magazyniera z miesięcznym uposażeniem w kwocie około 1.300 złotych netto. Jest właścicielem domu jednorodzinnego o powierzchni 120 m ².

(oświadczenie obwinionego P. F. k. 30)

W okresie od 30 lipca 2014 roku do 11 kwietnia 2016 roku P. F. został czterokrotnie ukarany mandatami karnymi za popełnione wykroczenia drogowe, w tym jednokrotnie za przekroczenie dopuszczalnej prędkości (wcześniej popełnionych przez obwinionego wykroczeń drogowych w liczbie 16 nie brano pod uwagę).

(informacja o karalności za wykroczenia drogowe k. 9)

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 12 stycznia 2017 roku, zapadłym w sprawie o sygnaturze akt II W 1006/16, P. F. został uznany winnym popełnienia w dniu 20 kwietnia 2016 roku wykroczenia z art. 92a kw, za co wymierzono mu karę grzywny w kwocie 300 złotych.

(odpis wyroku k. 24)

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Oświadczył, iż w dniu zdarzenia został zatrzymany przez patrol policji, zaś kontrolujący go policjant poinformował go o przekroczeniu prędkości o 37 km/h.

P. F. wyjaśnił, iż w dniu zdarzenia na obszarze zabudowanym kierował (...), jadąc prawym pasem ruchu ulicy (...) w B.. Przed nim poruszał się pojazd marki (...). Po zatrzymaniu go przez policjanta, oświadczył mu, że poruszał się zgodnie z przepisami, czyli z prędkością 50 km/h, wobec czego nie przyjął mandatu karnego. Nie posiadał przy sobie wymaganych dokumentów.

Obwiniony wyjaśnił, że każdy miałby problem z precyzyjnym wycelowaniem lasera radaru z odległości ponad trzystu metrów. Dodał nadto, iż według niego urządzenie, którym w dniu zdarzenia posługiwał się policjant, nie spełniało wymagań określonych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 roku – w zakresie możliwości identyfikacji pojazdu, którego prędkość jest mierzona.

(wyjaśnienia obwinionego P. F. k. 30 odwrót, 8)

Sąd zważył, co następuje :

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd oparł się w głównej mierze na zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków – funkcjonariuszy Policji: R. S. i D. W., posiłkując się przy tym nieosobowymi źródłami dowodowymi, w tym dokumentacją fotograficzną (k. 22-23) i notatnikami służbowymi policjantów (k. 35-42).

Odnosząc się do oceny zeznań wskazanych naocznych świadków zdarzenia będącego przedmiotem osądu w niniejszej sprawie, należy zwrócić uwagę, iż przedstawili oni generalnie przebieg zdarzenia z ich udziałem w sposób spójny i logiczny. Ich zeznania w pełni korespondują ze sobą i wzajemnie się uzupełniają (posiadają zatem przymiot wiarygodności). Z zeznań tych wyłania się jednoznaczny obraz zdarzenia, które miało miejsce na ich oczach. Zwrócić należy uwagę na fakt, iż świadkowie ci nie są w żaden sposób zainteresowani sposobem rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Nie ma bowiem między nimi a P. F. żadnego konfliktu. Brak jest zatem – w ocenie Sądu – racjonalnych powodów, które mogłyby przemawiać za tym, że obwiniony jest przez nich niesłusznie pomawiany o popełnienie przedmiotowego czynu.

Przede wszystkim powyższe uwagi odnieść należy do R. S., którego zeznania miały decydujące znaczenie z punktu widzenia meritum rozpoznawanej sprawy. To bowiem ów funkcjonariusz dokonał pomiaru prędkości samochodu kierowanego przez P. F., zaś wypowiedzi D. W. miały jedynie akcesoryjny charakter (a to z tego względu, iż wykonywał on wówczas czynności z innym kierowcą). Niezależnie od powyższego – zdaniem Sądu - z zeznań R. S. wynika ponad wszelką wątpliwość, iż zmierzył on prędkość pojazdu marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) (...) (który poruszał się lewym pasem ruchu), przed którym nie jechały wtedy inne pojazdy (wbrew twierdzeniom obwinionego).

Rzeczą zasadniczą w niniejszej sprawie stało się zresztą ustalenie, czy R. S. dokonał pomiaru prędkości samochodu marki (...), jakim w dniu 13 lutego 2017 roku poruszał się P. F.. W tej kwestii przesłuchani w sprawie policjanci nie mieli żadnych wątpliwości.

Zwrócić przy tym należy uwagę na okoliczność, iż przedmiotowy radar w dniu osądzanego zdarzenia posiadał aktualną legalizację.

Z kolei wyjaśnienia P. F. jakoby:

1. krótko przed wykonaniem pomiaru prędkości, kierowany przez niego (...) poruszał się prawym pasem ruchu za samochodem osobowym marki(...) (k. 8),

2. jechał on z prędkością 50 km/h (k. 8),

3. policjant nie mógł wycelować lasera radaru w tablicę rejestracyjną (...) (k. 30 odwrót),

4. użyte urządzenie pomiarowe nie pozwalało na identyfikację pojazdu (k. 30 odwrót) -

- nie znalazły potwierdzenia zarówno w zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków, jak również w zgromadzonych w sprawie dowodach rzeczowych, w tym w szczególności w notatce urzędowej (k. 4), dokumentacji fotograficznej (k. 22-23), a nade wszystko – w załączonej do akt sprawy kserokopii notatnika służbowego R. S. (k. 35-37).

Podkreślić w tym miejscu należy, iż zeznania R. S. i D. W. w pełni korespondują z notatką urzędową (k. 4) oraz świadectwem legalizacji (k. 5) i instrukcja użytkowania urządzenia (...) (k. 45-53), a przede wszystkim z treściami zawartymi w notatnikach służbowych (k. 35-42) (posiadają zatem przymiot wiarygodności). Świadkowie owi nie pamiętali co prawda wszystkich szczegółowych okoliczności przedmiotowego zajścia, co jednak jest łatwe do wytłumaczenia tym, że od jego zaistnienia upłynął spory odstęp czasu, a nadto podobnego typu interwencji mają oni z pewnością wiele.

Zwrócić trzeba uwagę na okoliczność, że z zeznań wskazanych funkcjonariuszy Policji wynika, iż w sprawie nie mogło dojść do żadnej pomyłki, co próbował wykazać obwiniony.

Nie ma zatem jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, iż policjant R. S. dokonał pomiaru prędkości samochodu obwinionego w sposób niezgodny z instrukcją urządzenia (...). Jest to bowiem funkcjonariusz z blisko trzydziestoletnim stażem pracy w policyjnym Wydziale Ruchu Drogowego, który od momentu wprowadzenia do użycia tego typu przyrządów posługuje się nimi. Jako całkowicie nieprawdopodobną uznać zatem należy sytuację, iż mógłby on nie znać instrukcji obsługi (...). Z żadnego przepisu nie wynika przy tym obowiązek, by Policja przeprowadzała specjalistyczne szkolenia w zakresie obsługi takich laserowych mierników prędkości.

Poza tym pomiar prędkości przy użyciu radaru (...) może być przeprowadzany po zmierzchu. Ulica (...) w B. (gdzie miało miejsce osądzane zdarzenie) posiada oświetlenie uliczne. Za bezzasadne uznać należy twierdzenia obwinionego, jakoby policjant nie miał możliwości przeprowadzenia precyzyjnego pomiaru z odległości 302 m, skoro przedmiotowe urządzenie umożliwia pomiar prędkości w promieniu nawet do 1.000 m.

W tym stanie rzeczy stwierdzić trzeba, iż w sprawie brak jest zatem jakichkolwiek powodów, które mogłyby podważyć wiarygodność twierdzeń R. S. i D. W., tym bardziej, iż zeznania te pozostają w korelacji ze wskazanymi powyżej dowodami nieosobowymi. Za ich wiarygodnością przemawiają również zasady logiki i doświadczenia życiowego, co – w ocenie Sądu – wynika z przedstawionych powyżej rozważań. Zupełnie niedorzecznym byłoby zachowanie R. S. i D. W., polegające na świadomym wycelowaniu urządzenia pomiarowego w inny pojazd, a następnie – na zatrzymaniu nie kontrolowanego samochodu, lecz pojazdu obwinionego. W takiej sytuacji wskazani funkcjonariusze Policji narażaliby się przecież nie tylko na odpowiedzialność służbową, ale również – karną.

Na wiarę zasługują również zabrane w sprawie nieosobowe źródła dowodowe, do których Sąd odwołał się w swych ustaleniach.

Brak jest natomiast przesłanek mogących stanowić podstawę do uznania za wiarygodne wyjaśnień obwinionego, poza pewnymi jego twierdzeniami, które znalazły odzwierciedlenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, a mianowicie odnośnie tego, iż w czasie i miejscu przedmiotowego zdarzenia kierował on samochodem marki (...), nie posiadając przy sobie wymaganych dokumentów. Generalnie jednak twierdzenia P. F. nie były miarodajnym źródłem ustaleń faktycznych czynionych w sprawie, gdyż nie znalazły potwierdzenia w zebranych dowodach, które w ocenie Sądu ze wskazanych powyżej przyczyn posiadają przymiot wiarygodności. Przeczą im nadto zasady logiki i doświadczenia życiowego. Stanowisko takie Sąd wywiódł w oparciu o wszechstronną analizę całego dostępnego materiału dowodowego, po przesłuchaniu obwinionego na rozprawie. W ocenie Sądu wyjaśnienia P. F. stanowią jedynie uzewnętrznienie jego linii obrony, co może wiązać się z występującą u obwinionego obawą przed utratą prawa jazdy (za osądzane wykroczenie uzyskać on może kilka punktów karnych, przy czym ma on przecież „na swym koncie” kilka innych wykroczeń drogowych).

Mając na względzie powyższe ustalenia, Sąd doszedł do przekonania, że P. F. czynem swym wypełnił znamiona wykroczenia z art. 92a kw i art. 95 kw. W dniu 13 lutego 2017 roku około godziny 17.50 na drodze publicznej – ulicy (...) w B., powiat (...), jechał on bowiem jako kierujący samochodem marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) (...) i przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy na obszarze zabudowanym (gdzie obowiązująca prędkość wynosiła 50 km/h) o 37 km/h, jadąc z prędkością 87 km/h, nie mając przy sobie wymaganych dokumentów tj. prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego i polisy OC.

Co prawda oskarżyciel publiczny zarzucił obwinionemu popełnienie dwóch wykroczeń: z art. 92a kw i z art. 95 kw, niemniej jednak poczynione w sprawie ustalenia faktyczne uprawniały Sąd do przyjęcia, że obydwa zarzucane czyny stanowiły efekt jednej czynności wykonawczej sprawcy i popełnione zostały w tożsamym miejscu oraz czasie, a co za tym idzie – stanowiły jeden czyn zabroniony.

Zgodnie z dyspozycją art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 r., poz. 128) prędkość dopuszczalna pojazdu (…) na obszarze zabudowanym w godzinach: 5.00 – 23.00 wynosi 50 km/h. Naruszenie owej dyspozycji uzasadnia przyjęcie, iż obwiniony wyczerpał dyspozycję art. 92a kw.

Z kolei w myśl art. 38 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać na żądanie uprawnionego organu (…):

1.dokument stwierdzający uprawnienie do kierowania pojazdem,

2.dokument stwierdzający dopuszczenie pojazdu do ruchu,

3.dokument stwierdzający zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub stwierdzający opłacenie składki tego ubezpieczenia (…). Skoro P. F. prowadził na drodze publicznej pojazd, nie mając przy sobie wymaganych dokumentów w postaci prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego i polisy OC, tym samym wypełnił dyspozycję art. 95 kw.

Podkreślić należy w tym miejscu, iż Sądowi z urzędu jest wiadomym, że laserowy przyrząd do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym typu (...) (...) (produkcji amerykańskiej) uzyskał znak zatwierdzenia (...) numer (...) nadany dnia 3 lipca 2007 roku (jako urządzenie spełniające wymagania metrologiczne, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości w ruchu drogowym) i jest na wyposażeniu polskiej policji drogowej, jak również na wyposażeniu policji w ponad 70 krajach, w tym na terenie całej Unii Europejskiej. Przyrząd ów zaopatrzony jest w celownik optyczny umożliwiający wybór dowolnego celu na drodze, niezależnie od liczby pojazdów oraz pasów ruchu.

Skoro zaś urządzenie (...) (którym R. S. dokonywał w dniu 13 lutego 2017 roku pomiaru prędkości samochodów) uzyskało świadectwo legalizacji (z okresem ważności do dnia 30 listopada 2017 roku), to oznacza to, że spełniało ono wymogi określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 roku w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U. z 2014 r., poz. 281).

Powyższe okoliczności wskazują jednoznacznie, iż przedmiotowy przyrząd został dokładnie przetestowany i spełniał wszystkie wymagane parametry specyfikacji technicznej producenta, zapewniając bezpieczne i precyzyjne pomiary prędkości i odległości, a przy tym powołany organ państwowy potwierdził, iż urządzenie spełnia wszystkie wymagania wynikające z w/w rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 roku. Odnieść należy to również w szczególności do § 17 owego rozporządzenia, a więc wymogu, ażeby istniała zbieżność plamki celowniczej celownika optycznego z wiązką lasera emitowaną przez soczewkę nadajnika. Skoro organ państwowy uprawniony do wystawienia certyfikatu potwierdza urzędowo, że przedstawione do badań urządzenie spełnia tego rodzaju wymóg, to nie ma w szczególności potrzeby dodatkowego sięgania do opinii specjalistycznej w omawianym zakresie.

Pamiętać trzeba i o tym, że urządzenie (...) posiada opcję przetestowania przez osobę je obsługującą, czy laserowa wiązka wychodząca z przyrządu jest zbieżna z plamką w celowniku optycznym. Służy do tego opisany powyżej test poprawności funkcjonowania elementów celowniczych (test celności, czyli kalibracji), który wskazuje, czy przyrząd jest właściwie skalibrowany. R. S. w dniu kontroli samochodu obwinionego test ów wykonał, co wynika z jego zeznań (k. 31). Podobny test tegoż urządzenia w dniu 13 lutego 2017 roku przeprowadził zresztą również jego kolega z patrolu D. W. (k. 31 odwrót).

Wbrew twierdzeniom P. F. (k. 30 odwrót), przyrząd do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym typu (...) (...), spełnia także wymogi określone w § 5 w/w rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 roku, w którym to przepisie mowa jest o tym, że urządzenie musi zapewniać wskazanie pojazdu, którego prędkość jest mierzona. (...) (...) jest wyposażone bowiem w celownik optyczny z widoczną plamką celowniczą, która jest zbieżna z wiązką lasera wychodzącą z przyrządu. Pozwala to na precyzyjny wybór celu przez operatora przyrządu. Aby wykonać pomiar prędkości należy wycelować urządzenie w pojazd (najlepiej w jego tablicę rejestracyjną) i nacisnąć przycisk, przytrzymując go (ciągle celując w wybrany obiekt), aż do usłyszenia dźwięku. Wówczas dochodzi do pomiaru prędkości pojazdu, do którego celuje się, a nie innego pojazdu, choćby znajdował się on w pobliżu. Spełnia to wymóg należytego wskazania pojazdu, którego prędkość jest mierzona. Wydaje się, iż obwiniony myli ów wymóg „wskazania” pojazdu z koniecznością zarejestrowania przekroczenia prędkości na rejestratorze wideo.

Sąd ma przy tym świadomość tego, iż w mediach w ostatnim czasie pojawia się szereg publikacji mających na celu zdyskredytowanie prawidłowości pomiarów prędkości dokonywanych przez polską Policję urządzeniem (...). W niniejszej sprawie nie ma jednak żadnych podstaw do tego, by zakwestionować poprawność i rzetelność pomiaru przeprowadzonego przez R. S..

Podkreślić należy w tym miejscu, iż wykroczenie z art. 92a kw i z art. 95 kw może być popełnione zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie, co wynika z interpretacji treści tego przepisu w powiązaniu z dyspozycją art. 5 kw.

Zachowanie P. F. nosi cechy zawinienia. Nic nie ograniczało bowiem swobody obwinionego w zakresie dania posłuchu normie prawnej. W niniejszej sprawie nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające lub ograniczające jego winę.

Przy wymiarze kary na korzyść obwinionego poczytano prowadzenie przezeń ustabilizowanego trybu życia.

Istotną okolicznością obciążającą sprawcę było naruszenie przezeń skodyfikowanych zasad obowiązujących w ruchu drogowym, nakazujących nie przekraczanie prędkości dopuszczalnej (w osądzanym przypadku doszło do przekroczenie owej prędkości o blisko 100%) oraz posiadania przy sobie przez osobę kierującą pojazdem określonych dokumentów. Na niekorzyść obwinionego przemawiało również to, iż w przeszłości był on ukarany kilkakrotnie (w tym raz sądownie, przy czym wyrok wskazujący na sprawstwo P. F. w zakresie czynu z art. 92a kw zapadł miesiąc przed datą zaistnienia osądzanego wykroczenia) za dopuszczenie się wykroczeń drogowych, w tym podobnych do osądzanego w niniejszej sprawie. Nie bez znaczenia z omawianego punktu widzenia było także to, iż tego rodzaju zdarzenia, jak przedmiotowe, są zjawiskiem powszechnym na obszarze właściwości tutejszego Sądu i na terenie kraju, co z pewnością jest faktem znanym obwinionemu. Istotnym jest, iż naruszenie tego rodzaju przepisów, jak uczynił to sprawca (w zakresie przekroczenia dopuszczalnej prędkości), niejednokrotnie już doprowadziło do tragedii w ruchu drogowym i dlatego takie wykroczenia, jak przedmiotowe, winny być poddawane stosownej represji. Tego rodzaju kierowcy jak P. F. stanowią bowiem istotne i realne zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego.

W ocenie Sądu czyn, jakiego dopuścił się obwiniony, cechuje znaczny stopień społecznej szkodliwości. Popełniając go P. F. naruszył skodyfikowane zasady porządku obowiązujące w ruchu drogowym. W przekonaniu Sądu obwiniony powinien mieć świadomość tego, jak duże zagrożenie dla ładu społecznego stanowi zachowanie, jakiego się dopuścił. W ocenie Sądu porządek i bezpieczeństwo na drogach w niemałym stopniu zależą od stosowania właściwej represji, która powinna stanowić jeden z istotnych elementów zwalczania wykroczeń drogowych i zapobiegania im. Zachowaniem swym sprawca okazał bowiem rażące lekceważenie obowiązujących w ruchu drogowym zasad porządku i bezpieczeństwa.

Przy uwzględnieniu wskazanych faktów, Sąd wyraża przekonanie, iż wymierzona obwinionemu kara grzywny (na poziomie absolutnego minimum) w dolnych granicach ustawowego zagrożenia spełni swe zadania w zakresie oddziaływania zapobiegawczego i wychowawczego względem niego oraz uczyni zadość potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Podstawą obciążenia P. F. kosztami sądowymi (które tworzą wydatki w postaci zryczałtowanej - 100 złotych) był art. 118 § 1 i 3 kpsw w zw. z § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. Wysokość opłaty określono w oparciu o art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 z 1983 r., poz. 223 ze zmianami).