Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Kalisz, dnia 3 października 2016r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: SSR Robert Roliński

Protokolant:Paulina Frelicka

po rozpoznaniu w dniu03.10.2016r. w K.

na rozprawie sprawy

z powództwa: (...) S.A. z/s w J.

przeciwko: (...) Sp. z o. o. z/s w S.

o zapłatę

1.  zasądzaod pozwanej (...) Sp. z o. o. z/s w S. narzeczpowódki (...) S.A. z/s w J. kwotę 5 785,92 zł (pięć tysięcy siedemset osiemdziesiąt pięć złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymiliczonymi od dnia 22 listopada 2015r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej (...) Sp. z o. o. z/s w S. narzecz powódki (...) S.A. z/s w J. kwotę 2667zł(dwa tysiące sześćset sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę2 417zł (dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt V GC 871/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 kwietnia 2016 roku powód (...) S.A. z siedzibą w J. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółka z o.o. z siedzibą w S. kwotę 5.785,92 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 22 listopada 2015 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu pełnomocnik powoda wskazał, iż pozwana spółka zakupiła u powoda towar na podstawie faktury VAT nr (...) z dnia 22.10.2015 roku. Pozwany potwierdził odbiór towaru na protokole załadowania o nr (...) z dnia 21.10.2015 roku.

W dniu 05 maja 2016 roku Referendarz Sądowy wydał w sprawie Nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał pozwanemu aby zapłacił powodowi kwotę dochodzoną pozwem.

W przepisanym terminie pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym przedmiotowy nakaz zapłaty zaskarżył w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości, zaś w uzasadnieniu wskazał, m.in. iż pozwany poinformował powoda, że za zakupiony towar nie jest w stanie uiścić zapłaty, ale zapłaci do końca pierwszego półrocza 2016 roku. Powód zaakceptował takie warunki umowy i wydał pozwanemu przedmiotowy towar.

Sąd zważył, co następuje .

Pozwany (...) Spółka z o.o. z siedzibą w S. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł z powodem (...) S.A. z siedzibą w J. umowę kupna – sprzedaży, której przedmiotem była papa (...) S. (...) stalowa wierzchniego krycia w ilości 560,00 m ² . Wartość transakcji handlowej została ustalona na kwotę 5.785,92 złotych. Z tytułu przedmiotowej umowy powód wystawił fakturę VAT nr (...) z odroczonym terminem płatności do dnia 21 listopada 2015 roku.

(dowód: faktura VAT nr (...) z dnia 22.10.2015 roku k. 6; odpis z Rejestru

(...) powoda k. 11-12; odpis z Rejestru Przedsiębiorców KRS

pozwanego k. 27-28)

Pozwany odebrał od powoda umówiony towar.

(dowód: protokół załadowania nr (...) z dnia 21.10.2015 roku k. 7)

Pismem z dnia 22 marca 2016 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty należności z tytułu zawartej umowy kupna – sprzedaży potwierdzonej fakturą VAT nr (...) w kwocie 5.785,92 złotych, w terminie 5 dni od dnia otrzymania przedmiotowego wezwania.

Pozwany nie zaspokoił należności powoda.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 22.03.2016 roku wraz z potwierdzeniem nadania k.

8-9 )

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych w sprawie dokumentów na kartach 6-9; 11-12; 27-28. Dokumenty te, w ocenie Sądu nie budzą wątpliwości co do ich rzetelności i zgodności z treścią łączącego strony stosunku prawnego, albowiem ich treść i autentyczność nie była przez strony kwestionowana, a w toku postępowania nie pojawiły się żadne okoliczności rzutujące na ich autentyczność.

Sąd zważył, co następuje .

Strony przedmiotowego sporu łączyła umowa kupna – sprzedaży. Zgodnie z art. 535 § 1 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzecz i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Przy umowach sprzedaży stosunek zobowiązaniowy łączący strony jest ściśle zindywidualizowany. Z samej istoty umowy sprzedaży wynika, iż opiera się na stosunku wzajemnych świadczeń wierzyciela oraz dłużnika. Świadczenie jest wzajemne, gdy spełnienie świadczenia przez jedną ze stron rodzi określony obowiązek po drugiej stronie stosunku zobowiązaniowego. W przypadku umowy sprzedaży, przeniesienie własności rzeczy i jej fizyczne wydanie wiąże się z obowiązkiem jej odebrania, a co za tym idzie zapłacenia określonej przez strony ceny.

W przedmiotowej sprawie powód wykazał dochodzoną pozwem wierzytelność zarówno co do roszczenia odnośnie świadczenia głównego jak i ubocznego tj. roszczenia o zapłatę odsetek. Dołączone do pozwu dokumenty w postaci faktury VAT nr (...) oraz protokołu załadowania nr (...) z dnia 21 października 2015 roku przesądziły o prawdziwości podniesionych w pozwie twierdzeń i okoliczności, które znalazły odzwierciedlenie w ustalonym przez Sąd stanie faktyczny. Wysokość dochodzonego roszczenia co do należności głównej w kwocie 5.785,92 złotych wynika z faktury VAT nr (...) roku z dnia 22 października 2015 roku, zaś wysokość roszczenia o zapłatę odsetek wynika wprost z art. 481 § 1 k.c. W myśl tego przepisu jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W przypadku, gdy stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona należą się odsetki ustawowe, jednakże w wyniku nowelizacji art. 481 § 2 k.c. od dnia 01 stycznia 2016 roku są to odsetki ustawowe za opóźnienie, jeżeli strona powodowa takie żądanie zgłosi. Istota art. 481 k.c. opiera się na założeniu, iż w przypadku opóźnienia się dłużnika ze spełnieniem świadczenia pieniężnego po stronie wierzyciela powstaje uprawnienie do naliczania odsetek w ustawowej wysokości. Dla skuteczności naliczania odsetek decydujący jest moment ustalenia wymagalności świadczenia głównego, wynika to z literalnego brzmienia art. 481 § 1 k.c., w którym ustawodawca przyjął, iż decydującym momentem naliczania odsetek jest moment opóźnienia w spełnieniu świadczenia głównego. Zatem roszczenie o zapłatę odsetek powstaje z momentem opóźnienia spełnienia świadczenia głównego i trwa aż do momentu spełnienia tego świadczenia przez dłużnika.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, w pierwszej kolejności należało sprecyzować moment wymagalności świadczenia głównego. Zgodnie z dyspozycja art. 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. W przedmiotowej sprawie strony określiły termin spełnienia świadczenia. Jak wynika z treści faktury VAT (...), na którą powołuje się w pozwie powód, termin zapłaty został określony na dzień 21 listopada 2015 roku. Zatem jest to termin, do upływu którego pozwany winien spełnić świadczenie poprzez zapłatę umówionej kwoty. Z upływem powyższego dnia roszczenie odnośnie należności głównej staje się wymagalne. Skoro termin spełnienia świadczenia został określony na dzień 21 listopada 2015 roku, to ustawowe odsetki należało liczyć z upływem dnia 21 listopada 2015 roku tj. od dnia 22 listopada 2015 roku.

Tym samym w ocenie Sądu powód w całości dowiódł zasadności swojego roszczenia zarówno co do samej zasady, jak i co do konkretnej żądanej kwot. Wypełnił nałożony nań dyspozycją art. 6 k.c. obowiązek dowodowy. W tym kontekście roszczenie powoda odnośnie należności głównej sformułowane zostało w sposób jasny, podlegający ewentualnej weryfikacji przez pozwanego i nie budziło wątpliwości Sądu w świetle przytoczonych okoliczności i przedłożonych w sprawie dowodów. W przedmiocie roszczenia o zapłatę odsetek powód, w oparciu o treść art. 455 k.c. prawidłowo wykazał termin wymagalności świadczenia głównego, zaś treść art. 481 § 1 k.c. przesądza, iż odsetki są płatne już z momentem bezskutecznego upływu terminu spełnienia świadczenia głównego.

Odnosząc się do podniesionych przez stronę pozwaną zarzutów oraz twierdzeń dotyczących istnienia wymagalnej wierzytelności wskazać należy, iż Sąd uznał je za niewiarygodne. Pozwany w toku sprawy nie wykazał, ich prawdziwości. Przede wszystkim nie zasługuje na uwzględnienie twierdzenie pozwanego, iż kwota dochodzona pozwem miała zostać zapłacona do końca czerwca 2016 roku. Twierdzenie to stoi w sprzeczności z wykazanym przez powoda terminem płatności należności głównej, potwierdzonym dowodem w postaci faktury VAT nr (...). Przedmiotowa faktura została wydana z odroczonym terminem płatności 30 dni, nie zaś jak podnosi pozwany z końcem czerwca 2016 roku. Skoro pozwany powołuje się na okoliczność odroczenia terminu płatności do końca czerwca 2016 roku to winien w toku postępowania ją wykazać, gdyż taki obowiązek nakłada na niego art. 6 k.c. Pozwany nie wykazał również pozostałych zgłoszonych przez siebie twierdzeń w przedmiocie poinformowania powoda o możliwości przyjęcia towaru bez możliwości zapłaty oraz akceptacji tak określonych warunków umowy przez powoda. Ponadto, co istotne w niniejszej sprawie pozwany do dnia wyznaczonego terminu rozprawy (03.10.2016r.) nie wykazał, że wykonał przedmiotowe zobowiązanie wobec powoda, nie przedłożył na tą okoliczność żadnych dokumentów.

Również zarzut przedwczesności wytoczenia powództwa nie mógł się ostać w realiach przedmiotowej sprawy. Powód wniósł pozew do sądu w dniu 21 kwietnia 2016 roku, zaś wierzytelność dochodzona pozwem stała się wymagalna w dniu 22 listopada 2015 roku. Zatem do przedwczesności wytoczonego powództwa nie dochodzi.

Sąd uznał za bezpodstawny podniesiony przez pozwanego zarzut naruszenia prawa do obrony, dotyczący wezwania prezesa zarządu pozwanej spółki na rozprawę przed Sąd Rejonowy w Kaliszu, nie zaś przesłuchania go w drodze pomocy przez Sąd właściwy dla siedziby pozwanej spółki. Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 grudnia 2015 roku Regulamin urzędowania sądów powszechnych (Dz. U. 2015, poz. 2316) w § 118, zawiera uregulowanie dotyczące przeprowadzenia dowodu przez sąd właściwy według miejsca zamieszkania świadka, przy czym ust. 3 § 118 rozporządzenia dopuszcza zastosowanie go również do przesłuchania stron. Ust. 2 § 118 rozporządzenia znajduje zastosowanie, w przypadku gdy odległość między miejscem zamieszkania świadka a siedzibą sądu orzekającego przekracza odległość 50 km. Jednocześnie wskazać należy, że regulamin urzędowania sądów powszechnych w § 118, nie nakłada obowiązku skorzystania przez sąd z pomocy sądowej sądu wezwanego w sytuacji, gdy osoba wzywana zamieszkuje w odległości ponad 50 km od siedziby sądu, w którym ma odbywać się przesłuchanie, wręcz przeciwnie z przepisu tego wynika jedynie, że niedopuszczalne jest korzystanie z tej pomocy, jeżeli odległość między miejscem zamieszkania świadka/ strony a siedzibą sądu orzekającego nie przekracza 50 km. Z powyższego przepisu nie wynika zatem jakikolwiek obowiązek Sądu skorzystania z tej instytucji. Istotne znaczenie przy rozstrzyganiu podniesionego zarzutu ma zasada bezpośredniości, wyrażona w art. 235 k.p.c. Zgodnie z dyspozycją art. 235 § 1 k.p.c. postępowanie dowodowe odbywa się przed sądem orzekającym, chyba że sprzeciwia się temu charakter dowodu albo wzgląd na poważne niedogodności lub niewspółmierność kosztów w stosunku do przedmiotu sporu. Przeprowadzenie postępowania dowodowego przed sądem orzekającym ma zapewnić realizację zasady bezpośredniości postępowania. Wynika to z faktu, że wyłącznie bezpośredni kontakt sądu orzekającego ze stronami, świadkami, biegłymi oraz dowodami rzeczowymi zapewnia sądowi możliwość poczynienia odpowiednich spostrzeżeń, istotnych dla oceny wiarygodności i mocy dowodów (por. Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Część pierwsza. Postępowanie rozpoznawcze. Tom I pod redakcją T. Erecińskiego. Wydanie 4. Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis. Warszawa 2012, teza 1 do art. 235 strona 1106). Co do zasady wszelkie czynności stron i sądu związane z przeprowadzaniem dowodów powinny być przedsięwzięte przed sądem orzekającym. Odstępstwa od tej ogólnej reguły, przewidziane w wymienionym przepisie (a odnoszące się wyłącznie do przeprowadzenia poszczególnych środków dowodowych w ramach pomocy sądowej), zdaniem nauki nie podlegają wykładni rozszerzającej. (vide: Komentarz aktualizowany do ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego.- do art. 235kpc pod red. Andrzeja Jakubeckiego –Lex/El, 2014). Zatem jak wskazano powyżej istotne pozostaje, iż przed sądem innym niż orzekający w sprawie mogą być przeprowadzone tylko poszczególne dowody, a nie całe postępowanie dowodowe. W przedmiotowej sprawie pozwany oparł swoje stanowisko jedynie dowodem w postaci przesłuchania prezesa pozwanej spółki. Mimo, iż przeprowadzenie tego dowody nie stanowi całego postępowania dowodowego, to jednak stanowi jego istotną część, bowiem w realiach sprawy odnosi się do całości twierdzeń i zarzutów podniesionych przez stronę pozwaną. Dokonanie zaś przez sąd ustaleń wyłącznie na podstawie zeznań świadków zawartych w innych aktach pozostaje w sprzeczności z zasadą bezpośredniości postępowania i dlatego też jest niedopuszczalne (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 1973 roku, sygn. akt II CR 75/73, LEX nr 7237). Zatem zgodnie z postulatem bezpośredniości postępowanie dowodowe powinno się ono toczyć przed sądem orzekającym (tak wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 1967 roku, sygn. akt III PRN 9/67, LEX nr 6180; z 28 września 1971 roku, sygn. akt II CR 384/71, LEX nr 6993; tak też uzasadnieni wyroku z dnia 20 sierpnia 2001 roku, sygn. akt I PKN 571/00, OSNP 2003, nr 14, poz. 330 i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2011 roku, sygn. akt IV CSK 535/10). Na marginesie należy zaznaczyć, iż na termin rozprawy bez usprawiedliwienia nie stawił się także pełnomocnik pozwanej.

Mając powyższe ma uwadze Sąd uwzględnił powództwo, czemu dał wyraz w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł stosując przewidzianą w art. 98 k.p.c. zasadę odpowiedzialności za wynik procesu i wobec uwzględnienia powództwa zasądził ich zwrot od pozwanego na rzecz powoda. W niniejszej sprawie koszty postępowania wyniosły 2.667,00 złotych i złożyły się na nie opłata sądowa w kwocie 250,00 złotych wynagrodzenie pełnomocnika powoda w kwocie 2.400,00 złotych - § 2 pkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 złotych.

W związku z powyższym Sąd orzekł jak w punkcie 2 wyroku.