Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie IV Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Małgorzata Nowak - Januchta

Protokolant Paulina Puzia

w obecności Prokuratora: --------------

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu: 07.06.2017 r

sprawy J. K. s. R. i T. zd. K., urodz. (...) w W.

oskarżonego o to, że:

w dniu 10 lutego 2016 r. w W. w wagonie metra nr (...) kolejki metra (...), na trasie pomiędzy stacją (...) a stacją Rondo (...) dokonał uszkodzenia siedziska pasażera poprzez wycięcie w nim dziury, czym spowodował straty w wysokości 719,55 złotych na szkodę (...) sp. zo.o., przy czym zarzucanego czynu dopuścił się przed upływem 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

tj. o czyn z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk;

orzeka:

I.  oskarżonego J. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazuje go, a na podstawie art. 288 § 1 kk w zw. z art. 37b k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 44 § 2 kk orzeka przepadek poprzez zniszczenie dowodu rzeczowego zarejestrowanego w wykazie dowodów rzeczowych Drz (...) pod poz. 1;

III.  na podstawie art. 230 § 2 kpk zwraca pokrzywdzonemu (...) sp. zo.o. dowód rzeczowy zarejestrowany w wykazie dowodów rzeczowych Drz (...) pod poz. 2;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. H. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście złotych 60/100) wraz z należnym podatkiem VAT tytułem wynagrodzenia za pełnioną z urzędu obronę oskarżonego;

V.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt IV K 324/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 7 czerwca 2017 r. tutejszy Sąd uznał oskarżonego J. K. za winnego tego, że w dniu 10 lutego 2016r. w W. w wagonie metra nr (...) kolejki metra 59, na trasie pomiędzy stacją (...) a stacją Rondo (...) dokonał uszkodzenia siedziska pasażera poprzez wycięcie w nim dziury, czym spowodował straty w wysokości 719,55 złotych na szkodę (...) sp. z o. o., przy czym zarzucanego czynu dopuścił się przed upływem 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Z uwagi na okoliczność, iż wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku złożony przez oskarżonego dotyczył wyroku wydanego w trybie art. 387 k.p.k. Sąd zgodnie z treścią art. 424 § 3 k.p.k. ograniczył zakres uzasadnienia jedynie do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz rozstrzygnięcia o karze.

Oskarżony J. K. zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i przed sądem przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Na rozprawie w dniu 07 czerwca 2017r. obrońca w imieniu oskarżonego wystąpił z wnioskiem o wymierzenie oskarżonemu kary 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie bez dalszego postępowania dowodowego. Sąd w trybie art. 387 § 3 k.p.k. uzależnił uwzględnienie wniosku od dokonania zmiany zaproponowanej kary na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godz. w stosunku miesięcznym przy pozostawieniu kwalifikacji prawnej wskazanej w akcie oskarżenia oraz orzeczenie przepadku dowodu rzeczowego w postaci zabezpieczonego noża. Oskarżony wyraził zgodę na powyższą modyfikację wniosku i wobec braku sprzeciwu pokrzywdzonego i prokuratora, który nie stawił się ale został zawiadomiony prawidłowo o terminie rozprawy, sąd na podstawie art. 387 § 2 kpk uwzględnił wniosek w zmodyfikowanym kształcie. Należy bowiem wskazać, że oskarżony w swoich wyjaśnieniach nie kwestionował faktu uszkodzenia siedziska pasażera w wagonie nr (...) kolejki nr (...) (...). Złożone przez niego wyjaśnienia są wiarygodne i logiczne, oraz znajdują pełne potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, zarówno osobowym jak i w postaci dokumentów, zgromadzonym w aktach sprawy. Sąd dał w pełni wiarę złożonym przez oskarżonego wyjaśnieniom, gdyż w świetle całości materiału dowodowego, w tym dowodów przeprowadzonych w trybie art. 387 § 5 k.p.k. pozwalają one na ustalenie stanu faktycznego sprawy i uznanie, że okoliczności czynu popełnionego przez oskarżonego i jego wina nie budzą żadnych wątpliwości.

Zgromadzony i ujawniony w toku rozprawy materiał dowodowy wyraźnie wskazuje, na to, iż oskarżony J. K. wypełnił znamiona zarzucanego mu przestępstwa z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Przestępstwo zniszczenia lub uszkodzenia rzeczy opisane w art. 288 § 1 k.k. ma charakter materialny, a jego dokonanie wymaga skutku w postaci unicestwienia rzeczy, uszkodzenia jej substancji albo spowodowania niezdatności do użytku. Jest to przestępstwo umyślne. Przestępstwo uszkodzenia rzeczy opisane w art. 288 § 1 k.k. polega na naruszeniu lub uszczupleniu substancji materialnej lub takiego oddziaływania na rzecz, które powoduje istotne ograniczenie jej właściwości użytkowych. Wobec powyższych rozważań, nie ulega żadnej wątpliwości, że zachowanie oskarżonego J. K. polegające na wycięciu dziury w siedzisku pasażera w wagonie nr (...) kolejki nr (...) (...) w wyniku czego dokonał jego uszkodzenia wyczerpało znamiona przestępstwa art. 288 § 1 k.k. Okoliczności i sposób działania oskarżonego, który zniszczenia siedziska dokonał przy użyciu posiadanego przy sobie noża, który wyjął w trakcie przejazdu kolejką metra i wyciął nim dziurę w siedzisku niejako dla zabawy, nie pozostawiają także wątpliwości, co do umyślności zamiaru bezpośredniego z jakim działał oskarżony.

Jednocześnie należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie oskarżony J. K. swojego czynu dopuścił się przed upływem okresu pięcioletniego od odbycia w okresie od dnia 4 grudnia 2008 roku do dnia 21 listopada 2012 roku kary 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa w III Wydziale Karnym z dnia 26 lipca 2012 roku w sprawie o sygn. akt III K 1204/11 za umyśnle przestępstwa podobne do przypisanego mu w niniejszej sprawie. Tym samym oskarżony działał więc w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k. (informacja z KRK k. 151 – 153, informacja z CZSW K. 155 – 158v)

Przy wymiarze kary jako okoliczność obciążającą dla oskarżonego J. K. Sąd przyjął jego dotychczasową karalność. Są to zatem okoliczności związane z osobowością oskarżonego, jego dotychczasowym trybem życia i przeszłością kryminalną. W szczególności do istotnych okoliczności obciążających wobec oskarżonego zaliczyć należy jego wielokrotną karalność w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, a nadto co szczególnie istotne działanie w przedmiotowej spawie w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk.

Okoliczność łagodzącą stanowi zaś przyznanie się przez oskarżonego do winy oraz równoczesne wystąpienie z wnioskiem o wymierzenie mu bez dalszego postępowania dowodowego zaproponowanej kary, co znacznie ułatwiło postępowanie, doprowadzając do jego szybkiego zakończenia.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd zgodnie ze złożonym wnioskiem, po dokonaniu za zgoda oskarżonego jego zmiany, w trybie art. 387 k.p.k. stosując instytucję kary mieszanej, jako kombinowanej formy represji prawnokarnej wymierzył oskarżonemu J. K. karę w wysokości 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu J. K. kara uwzględnia wszystkie wyżej wymienione okoliczności, jest adekwatna do wagi czynu oskarżonego, stopnia jego winy, oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu i rozmiarów wyrządzonej szkody. Kara ta jest zgodna ze społecznym poczuciem sprawiedliwości i osiągnie właściwy skutek wychowawczy wobec oskarżonego, a nadto sprawiedliwa w odczuciu społecznym. Realizuje ponadto prewencyjne cele kary. Uwzględnia także, wobec zagrożenia jakie stwarza oskarżony dla porządku prawnego i dóbr obywateli, potrzebę jego przynajmniej czasowej izolacji i uniemożliwienia mu dalszego popełniania przestępstw oraz zapewni jego prawidłową resocjalizację. Nie może bowiem budzić jakiejkolwiek wątpliwości okoliczność, iż oskarżony J. K. nie zasługuje na skorzystanie z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną. Co więcej, w stosunku do oskarżonego Sądy korzystały już z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary, co jednak nie powstrzymało go od popełnienia kolejnych przestępstw. W świetle dotychczasowej karalności oskarżonego nie ma więc żadnej gwarancji na to, iż pomimo nie wykonania kary oskarżony będzie nadal przestrzegał prawa i nie powróci więcej na drogę przestępstwa. Z tego też powodu ze względu na osobowość oskarżonego, mając przy tym na uwadze zagrożenie jakie może on stwarzać dla porządku prawnego w ocenie Sądu nie ma najmniejszych nawet podstaw do skorzystania wobec niego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Należy przy tym podkreślić, iż występek z art. 288 § 1 k.k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności do lat 5. Tym samym biorąc pod uwagę granice ustawowego zagrożenia, uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego, w tym jego działanie w ramach powrotu do przestępstwa, wymierzonej kary mieszanej nie sposób w żaden sposób nazwać surową. W ocenie Sądu dotychczasowy tryb życia oskarżonego ewidentnie świadczy o znacznym stopniu jego demoralizacji a tym samym braku poszanowania dla obowiązujących norm porządku prawnego. Tylko i wyłącznie przebywanie oskarżonego w zakładzie karnym, nawet w tak krótkim czasookresie, a następnie wykonywanie przez niego prac społecznych właściwie uzmysłowi mu wagę popełnionego przez niego czynu, naganność swojego postępowania, uświadamiając mu jednocześnie nieuchronność poniesienia kary za zachowanie naruszające reguły prawa. Również względy zarówno sprawiedliwościowe jak i wymogi ochrony społeczeństwa przed przestępczością sprzeciwiają się przy tego typu występkach orzekania kar łagodniejszych. Oskarżony J. K. podczas pobytu w izolacji, a następnie podczas wykonywania prac społecznych będzie miał wystarczająco dużo czasu, by dojść do właściwych przemyśleń odnośnie opłacalności podjętego przez siebie postępowania.

Na podstawie art. 44 § 2 k.k. Sąd orzekł przepadek dowodu rzeczowego w postaci metalowego ostrza noża bez rękojeści opisanego w wykazie dowodów rzeczowych na k. 51 pod poz. 1, Drz (...) poprzez jego zniszczenie wobec ustalenia, iż rzecz ta służyła do popełnienia przestępstwa.

Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. Sąd orzekł o zwróceniu pokrzywdzonemu jako uprawionemu, zabezpieczonego w toku postępowania, a następnie przekazanego do dyspozycji tut. Sądu dowodu rzeczowego w postaci płyty z monitoringu metra, wymienionego w wykazie dowodów rzeczowych na k. 51 pod poz. 2 albowiem po wydaniu orzeczenia dowód ten stał się zbędny dla niniejszego postępowania.

W tym miejscu należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie Sąd nie mógł orzec środka kompensacyjnego w postaci obowiązku naprawienia szkody. Jak wynika bowiem z informacji uzyskanej od pokrzywdzonego, (...) Sp. z o.o. w związku ze zdarzeniem mającym miejsce w dniu 10 lutego 2016 roku otrzymało kwotę odszkodowania od ubezpieczyciela, która pokryła szkodę. Wymaga wskazania, że istotą środka z art. 46 § 1 k.k. jest zobowiązanie naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem. Warunkiem orzeczenia w wyroku obowiązku naprawienia szkody jest tym samym istnienie w chwili wyrokowania szkody czy to w całości czy chociażby w części. Nie można zatem orzec tego obowiązku jeżeli szkoda została już naprawiona i to zarówno przez sprawcę jak i przez inną osobę. Jednocześnie zgodnie z treścią art. 415 § 1 k.p.k. nawiązki na rzecz pokrzywdzonego, obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono. Pokrzywdzony otrzymał od ubezpieczyciela kwotę odpowiadająca wysokości strat poniesionych w wyniku uszkodzenia siedziska.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 17 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. H. kwotę 516,60 złotych powiększoną o należny podatek VAT tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną oskarżonemu J. K. z urzędu.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania, w tym opłaty, albowiem w związku z odbywaniem przez oskarżonego kary pozbawienia wolności i pozbawieniem możliwości zarobkowania byłoby to dla niego zbyt uciążliwe.