Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Brzesku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2017 r. w Brzesku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko B. J.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej B. J. na rzecz strony powodowej (...) z siedzibą w W. kwotę 545,05 zł /pięćset czterdzieści pięć złotych pięć groszy/ z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie liczonymi od dnia 22 lutego 2016r. do dnia zapłaty;

II.oddala powództwo w pozostałej części;

III.zasądza od strony powodowej (...) z siedzibą w W. na rzecz pozwanej B. J. kwotę 2109,00 zł /dwa tysiące sto dziewięć złotych/ tytułem zwrotu kosztów procesu-wynagrodzenia radcowskiego.

Sędzia

SR Agata Gawłowska-Sobusiak

Sygn. akt I C 585/16

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Brzesku z dnia 14 marca 2017 r.

Strona powodowa (...) w W. domagała się zasądzenia od pozwanej B. J. kwoty 9 276, 21 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu tj. od dnia 22 lutego 2016 r. Nadto strona powodowa wniosła o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając pozew strona powodowa podniosła, że pozwana zawarła z (...) S.A. (obecnie (...) S.A.) umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz dostępu do internetu, z tego tytułu powstało zadłużenie. Wierzytelność przysługującą wobec pozwanej nabył (...) S.A. na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 20 grudnia 2012 r. Następnie wierzytelność tą nabyła strona powodowa na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 28 czerwca 2013 r. Strona powodowa wzywała pozwaną do dobrowolnej spłaty zadłużenia, ale bezskutecznie i wniesienie pozwu stało się konieczne.

Nadto strona powodowa podała, że na kwotę dochodzoną pozwem składają się:

- kapitał w kwocie 1 686, 56 zł,

- odsetki w kwocie 1 439, 42 zł,

- koszty w kwocie 6 150, 23 zł.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia strona powodowa podniosła, że pozwana uznała dług wnoszą o rozłożenie zadłużenia na raty, kolejnymi pismami z dnia 20 lipca 2012 r, 17 sierpnia 2012 r, 8 czerwca 2013 r, 30 stycznia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla (...) w W. II Wydział Cywilny w dniu 26 lutego 2016 r wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym sygn. akt II Nc (...), w którym zobowiązał pozwaną do zapłaty na rzecz strony powodowej kwoty dochodzonej pozwem.

Od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw złożyła pozwana, zaskarżając nakaz w całości.

W sprzeciwie oraz dalszych pismach procesowych pozwana potwierdziła, że jej zadłużenie z tytułu umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych wynosiło 1 686, 56 zł (kapitał), ale na poczet tego zadłużenia uiściła łącznie kwotę 1 141, 51 zł.

Odnośnie kwoty 1 439, 42 zł – żądanej tytułem skapitalizowanych odsetek – pozwana zarzuciła, że strona powodowa nie wykazała od jakich kwot zostały naliczone odsetki, za jaki okres i w jakiej wysokości.

Odnośnie kwoty 6 150, 23 zł – żądanej tytułem kosztów tj. kar umownych – pozwana zarzuciła, że strona powodowa nie wykazała, dlaczego naliczyła kary umowne. Nadto pozwana zarzuciła, że zastrzeganie kar umownych w umowach o świadczenie usług telekomunikacyjnych stanowi tzw. klauzule abuzywne. Zobowiązanie abonenta do utrzymywania aktywnej karty SIM ma na celu obejście przepisów o karze umowne, która nie może dotyczyć zobowiązania pieniężnego Zapis o obowiązku utrzymywania karty SIM w aktywności jest pozornym zobowiązaniem o charakterze niepieniężny, z uwagi na fakt, iż dopóki kata SIM jest aktywna, abonent musi uiszczać abonament. Nadto brak jest podstaw do domagania się zasądzenia kary umownej zastrzeżonej na wypadek odstąpienia od umowy, jeżeli podstawę do odstąpienia od umowy stanowiło niewykonanie zobowiązania pieniężnego.

Nadto pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczeń dochodzonych pozwem. Skoro termin płatności faktur upłynął kolejno dnia 2 marca 2012 r, 31 marca 2012 r, 1 maja 2012 r oraz 29 maja 2012 r, a pozew o zapłatę złożono dopiero dnia 19 lutego 2016 r, roszczenia uległy już dawno przedawnieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana B. J. zawarła z (...) S.A. w W. umowy o świadczenie usług telekomutacyjnych, a to:

- dnia 7 sierpnia 2007 r – aneks, numer telefonu (...) , na okres 7 sierpnia 2009 r,

- dnia 9 czerwca 2009 r – aneks numer telefonu (...), na okres 9 czerwca 20011 r,

- dnia 10 lutego 2011 r – aneks numer telefonu (...), na okres 10 marca 2013 r,

- dnia 22 marca 2012 r – numer telefonu(...), na okres do dnia 22 marca 2014 r, w przypadku rozwiązania umowy kara umowna w kwocie 3 500, 00 zł,

- dnia 8 marca 2011 r - numer telefonu (...) ,na okres do dnia 8 marca 2012 r,

- dnia 9 września 2011 r – numer telefonu (...), na okres do dnia 9 września 2014 r, w przypadku rozwiązania umowy kara umowna w kwocie 1 400, 00 zł.

- dnia 12 maja 2010 r – numer telefonu (...) , na okres do dnia 12 maja 2013 r,

- dnia 12 maja 2010 r – taryfa domowa, na okres do dnia 12 maja 2013 r.

Dowód:

- umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 9 września 2011 r – k. 49,

- umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 8 marca 2011 r – k. 50,

- umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 12 maja 2010 r – k. 51,

- umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 12 maja 2010 r – k. 52,

- aneks do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 7 sierpnia 2007 r – k. 53,

- aneks do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 9 czerwca 2009 r – k. 55,

- aneks do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 10 lutego 2011 r – k. 56,

- umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 22 marca 2012 r – k. 57.

Pozwana nie uregulowała wszystkich należności wynikających z zawartych umów. (...) S.A. w W. wystawiła następujące dokumenty, a to:

- nr dok. (...) z dnia 17 marca 2012 r na kwotę 569, 37 zł, płatną do dnia 31 marca 2012 r,

- nr dok. (...) z dnia 17 kwietnia 2012 r na kwotę 694, 19 zł, płatną do dnia 1 maja 2012 r,

- nr dok (...) z dnia 17 lutego 2016 r na kwotę 423, 00 zł płatną do dnia 2 marca 2012 r,

- nr dok. (...) z dnia 22 maja 2012 r na kwotę 1 400, 00 zł płatną do dnia 29 maja 2012 r,

- nr dok. (...) z dnia 22 maja 2012 r na kwotę 1 250, 23 zł płatną do dnia 29 maja 2012 r,

- nr dok. (...) z dnia 22 maja 2012 r na kwotę 3 500, 00 zł płatną do dnia 29 maja 2012 r,

Dowód:

-zawiadomienie o przelewie wierzytelności z dnia 18 stycznia 2013 r – k. 11,

- wyciąg z załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 20 grudnia 2012 r i 28 czerwca 2013 r – k. 12.

Wierzytelności wynikające z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych od (...) S.A. w W. nabył (...) S.A. we W. na podstawie umowy o przelew wierzytelności z dnia 20 grudnia 2012 r.

W dniu 18 stycznia 2013 r (...) S.A. we W. wystosował do pozwanej zawiadomienie o przelewie.

Dowód:

- umowa o przelew wierzytelności z dnia 20 grudnia 2012 r – k. 16,

-zawiadomienie o przelewie wierzytelności z dnia 18 stycznia 2013 r – k. 11.

Następnie wierzytelności wynikające z tej umowy od (...) S.A. we W. nabyła strona powodowa (...) w W. na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 28 czerwca 2013 r.

Strona powodowa w dniu 19 lutego 2016 r wystawiła wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego.

Dowód:

- umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 28 czerwca 2013 r – k. 18,

- wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego z dnia 19 lutego 2016 r – k. 10.

Pozwana kierowała pisma do pierwotnego wierzyciela (...) S.A. W piśmie z dnia 20 lipca 2012 r pozwana wnosła o rozłożenie kwoty 1 696, 76 zł (kapitał) na raty. Z kolei w piśmie z dnia 17 sierpnia 2012 r pozwana wniosła o ugodowe zakończeni sprawy, deklarując spłatę zadłużenia, w tym 1/3 kary umownej (której?).

Dowód:

- pismo pozwanej z dnia 20 lipca 2012 r- k. 58,

- pismo pozwanej z dnia 17 sierpnia 2012 r- k. 59.

Pozwana kierowała także pisma do nabywcy wierzytelności (...) S.A.. W piśmie z dnia 8 czerwca 2016 r pozwana podniosła, że nie przyjmuje propozycji ugody przedstawionej przez wierzyciela, nie jest w stanie spłacić zadłużenia określonego na kwotę 8 803, 97 zł. Z kolei w piśmie z dnia 30 stycznia 2015 r pozwana wniosła ponownie o rozłożenie na raty kwoty 1 686, 56 zł (kapitał).

Dowód:

- pismo pozwanej z dnia 8 czerwca 2013 r – k. 60-61,

- pismo pozwanej z dnia 30 stycznia 2015 r – k. 62,

Na poczet zadłużenia pozwana uiściła następujące kwoty:

- dnia 12 marca 2012 r – kwotę 141, 51 zł,

- dnia 8 października 2013 r- kwotę 200, 00 zł,

- dnia 12 listopada 2013 r- kwotę 200, 00 zł,

- dnia 9 grudnia 2013 r – kwotę 200, 00 zł,

- dnia 10 stycznia 2014 r – kwotę 200, 00 zł,

- dnia 10 lutego 2014 r – kwotę 200,00 zł,

łącznie kwotę 1 141, 51 zł.

Dowód:

- polecenie przelewu z dnia 12 marca 2012 r – k. 71,

- polecenie przelewu z dnia 8 października 2013 r- k. 72,

- polecenie przelewu z dnia 12 listopada 2013 r- k. 72,

- polecenie przelewu z dnia 9 grudnia 2013 r – k. 73,

- polecenie przelewu z dnia 10 stycznia 2014 r – k. 73,

- polecenie przelewu z dnia 10 lutego 2014 r – k. 74.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej wymienione dokumenty.

Moc dowodowa wymienionych dokumentów ostatecznie nie była kwestionowana, ale jako dokumenty prywatne mogły stanowić tylko dowód tego, że osoby, które je podpisały złożyły zawarte w nich oświadczenia.

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie strona powodowa (...) w W. domagała się zasądzenia od pozwanej B. J. kwoty 9 276, 21 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie z tytułu umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz dostępu do internetu, a to:

- kapitał w kwocie 1 686, 56 zł,

- odsetki w kwocie 1 439, 42 zł,

- koszty w kwocie 6 150, 23 zł.

Pozwana potwierdziła, że zawierała z poprzednikiem prawnym strony powodowej umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz dostępu do Internetu. Z dokumentów przedłożonych w sprawie, wynika, że umowy te zostały rozwiązane. Na podstawie tych dokumentów, nie wynika jednak w jaki sposób doszło do rozwiązania umowy (zakończenie okresu na jaki umowa została zawarta, wypowiedzenie przez którąś ze stron, rozwiązanie za porozumieniem stron?) i mimo wezwania strona powodowa nie przedłożyła dokumentów na tą okoliczność. Dalej z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową wynika, że jej poprzednik prawny - pierwotny wierzyciel wystawił następujące dokumenty:

- nr dok. (...) z dnia 17 marca 2012 r na kwotę 569, 37 zł, płatną do dnia 31 marca 2012 r (dokument nr I)

- nr dok. (...) z dnia 17 kwietnia 2012 r na kwotę 694,19 zł, płatną do dnia 1 maja 2012 r (dokument nr II) ,

- nr dok (...) z dnia 17 lutego 2016 r na kwotę 423, 00 zł płatną do dnia 2 marca 2012 r (dokument nr III) ,

- nr dok. (...) z dnia 22 maja 2012 r na kwotę 1 400, 00 zł płatną do dnia 29 maja 2012 r (dokument nr IV) ,

- nr dok. (...) z dnia 22 maja 2012 r na kwotę 1 250, 23 zł płatną do dnia 29 maja 2012 r (dokument nr V) ,

- nr dok. (...) z dnia 22 maja 2012 r na kwotę 3 500, 00 zł płatną do dnia 29 maja 2012 r (dokument nr VI) .

Jak wynika z zsumowania kwot z dokumentu nr I, II i III objęto nimi tzw. kapitał w kwocie 1 686, 56 zł.

Strona powodowa – mimo wezwania – nie podała z czego wynika kwota 1 439, 42 zł żądana „tytułem odsetek”, a to: od jakiej kwoty liczone były skapitalizowane odsetki, za jaki okres, w jakiej wysokości. Powyższe jest o tyle istotne, że pozwana udokumentowała wpłaty na poczet zadłużenia na kwotę 1 141, 51 zł. Nie wiadomo, czy odsetki byli liczone tylko od kapitału, czy także od kar umownych – o czym poniżej. Należy podkreślić, że odsetki nie były objęte fakturami. Nie wiadomo także, czy pomniejszano kwotę, od jakiej naliczano odsetki, mając na uwadze dokonywane przez pozwaną wpłaty. W dokumentach przedłożonych przez stronę powodową, na okoliczność uznania długu, nie ma mowy o kwocie skapitalizowanych odsetek.

Z kolei z zsumowania kwot z dokumentu nr IV, V i VI wynika, że „koszty” w kwocie 6 150, 23 zł, to prawdopodobnie kary umowne w kwota: 1 400, 00 zł, 1 250, 23 zł i 3 500, 00 zł. Strona powodowa nie potwierdziła powyższego – mimo wezwania – a co więcej nie podała podstaw naliczenia tych kar umownych, tj. warunków umów, regulaminów, czy innych uzgodnień między stronami. Wobec zarzutu abuzywności postanowień umownych umożliwiających obciążenie pozwanej karami umownymi, należało dokonać oceny tych postanowień z punktu widzenia art. 385 ¹ kc. Z dokumentów przedłożonych przez stronę powodowa, tylko w dwóch umowach przewidziano kary umowne, a to w umowie z dnia 22 marca 2012 r („w przypadku rozwiązania umowy kara umowna w kwocie 3 500, 00 zł”) oraz z dnia 9 września 2011 r („w przypadku rozwiązania umowy kara umowna w kwocie 1 400, 00 zł”). Nie ulega wątpliwości, że umowy o świadczenie usług telekomutacyjnych zawiera się poprzez akceptację przedłożonego wzorca umownego, a więc nie są indywidualnie uzgodnione z konsumentem. Nie ulega też wątpliwości, że kara umowna nie jest świadczenie głównym w tego typu umowach. Mając na uwadze wysokość kar umownych, są one niewspółmierne do innych obowiązków konsumenta, a w szczególności wysokości abonamentu, który ma uiszczać. Zatem omawiane postanowienia kształtują prawa i obowiązki stron, konsumenta, w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Reasumując postanowienia te, biorąc pod uwagę przedłożony w sprawie materiał, należy uznać, za niedozwolone postanowienia umowne, tzw. klauzule abyzywne, niewiążące strony – konsumenta. Zatem racje należy przyznać pozwanej, która kwestionowała zasadność obciążenia jej karami umownymi, tym bardziej, że nie wiadomo z jakiego tytułu naliczonymi. Nadto z dokumentów przedłożonych przez stronę powodowa, na okoliczność uznania długu, tyko w piśmie z dnia 17 sierpnia 2012 r pozwana stwierdza, że „deklaruję zapłatę kary umownej w jej 1/3 części”. Z treści tego pisma nie wynika, o którą karę umowną konkretnie chodzi i w jakiej wysokości.

Pozwana w przedmiotowej sprawie podniosła zarzut przedawniania roszczeń dochodzonych pozwem, albowiem:

- kwota 569, 37 zł objęta dok. nr (...) płatna była do dnia 31 marca 2012 r,

- kwota 694, 19 zł objęta dok. nr (...) płatna była do dnia 1 maja 2012 r,

- kwota 423, 00 zł objęta dok nr (...) płatna była do dnia 2 marca 2012 r,

- kwota 1 400, 00 zł objęta dok. nr (...) płatna była do dnia 29 maja 2012 r,

- kwota 1 250, 23 zł objęta dok. nr (...) płatna była do dnia 29 maja 2012 r,

- kwota 3 500, 00 zł objęta dok. nr (...) płatna była do dnia 29 maja 2012 r.

Zatem ostatecznie termin przedawnienia upłynął dnia 29 maja 2015 r, a pozew złożono dnia 22 lutego 2016 r.

Strona powodowa podniosła jednak, że doszło do przerwania biegu przedawnienia na skutek uznania długu przez pozwaną. Strona pozwana powoła się na pisma pozwanej z dnia 20 lipca 2012 r, 17 sierpnia 2012 r, 8 czerwca 2016 r i 30 stycznia 2015 r.

Zgodnie z art. 123 § 1 kc bieg przedawnienia przerywa się przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje, a następnie rozpoczyna bieg na nowo. Uznanie roszczenia może być dokonane w formie uznania właściwego oraz uznania niewłaściwego. Uznanie właściwe, stanowi w pewnym uproszczeniu umowę między wierzycielem a dłużnikiem, stwierdzającą istnienie długu i wolę uregulowania należności przez dłużnika. Z kolei uznanie niewłaściwe określone jest jako przyznanie przez dłużnika wobec wierzyciela istnienia długu i polega na tym, że dłużnik nie składa wprawdzie wyraźnego oświadczenia o uznaniu roszczenia, lecz na podstawie objawów jego zachowania kontrahent może zasadnie przyjmować, że dłużnik ma świadomość ciążącego na nim zobowiązania i ma zamiar dobrowolnego spełnienia świadczenia. Istotne jest, że nawet niewłaściwe uznanie długu nie jest czynnością abstrakcyjną. Dłużnik uznając roszczenie nie traci możliwości wykazania, że roszczenie to w rzeczywistości nie istnieje (por.: wyrok SA w Łodzi z dnia 17 marca 2015 r I ACa 1375/14 LEX nr 1675896). Uznanie może polegać na przyznaniu przed dłużnika roszczenia co do samej zasady albo także co do wysokości.

Pozwana w piśmie z dnia 20 lipca 2012 r wniosła o rozłożenie na raty kwoty 1 696, 76 zł, czyli kwoty kapitału. W piśmie z dnia 17 sierpnia 2012 r pozwana wniosła o ugodowe zakończenie sprawy, deklarując spłatę zadłużenia (brak określenia kwoty), w tym 1/3 kary umownej (brak określenia kwoty). W piśmie z dnia 8 czerwca 2016 r pozwana podniosła, że nie przyjmuje propozycji ugody przedstawionej przez wierzyciela, nie jest w stanie spłacić zadłużenia określonego na kwotę 8 803, 97 zł (brak określenia, jakie konkretnie kwoty składają się na to zadłużenie). Z kolei w piśmie z dnia 30 stycznia 2015 r pozwana wniosła ponownie o rozłożenie na raty kwoty 1 686, 56 zł, czyli kwoty kapitału. W nawiązaniu do powyższych pism, pozwana uiszczała raty kwocie 200, 00 zł, jak podała na poczet kapitału.

Z powyższego wynika, że pozwana miała świadomość zadłużenia - nieuregulowania należności z tytułu umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych, ale dokonała uznania niewłaściwego tylko kwoty kapitału w kwocie 1 686, 56 zł. W pismach pozwanej nie ma mowy od uznaniu długu w zakresie odsetek. Nie można też z pism pozwanej wywnioskować, aby uznała dług w zakresie kar umownych, ale nawet gdyby tak uczyniła, to – zgodnie z wcześniejszymi wywodami – kary te zostały nienależenie naliczone pozwanej. Zatem w przedmiotowej sprawie, Sąd uznał, że pozwana dokonała uznania niewłaściwego długu – kapitału w kwocie 1 686, 56 zł, po raz pierwszy w piśmie z dnia 20 lipca 2012 r, co przerwało bieg terminu przedawnienia, a po raz drugi w piśmie z dnia 30 stycznia 2015 r, co po raz kolejny przerwało bieg terminu przedawnienia, a pozew złożono dnia 22 lutego 2016 r.

Pozwana przedstawiła także dowody uiszczania kolejnych rat na poczet kapitału – jak oświadczyła, a strona powodowa w tej kwestii się nie wypowiedziała, mimo wezwania – a to:

- z dnia 12 marca 2012 r na kwotę 141, 51 zł,

- z dnia 8 października 2013 r na kwotę 200, 00 zł,

- z dnia 12 listopada 2013 r na kwotę 200, 00 zł,

- z dnia 9 grudnia 2013 r na kwotę 200, 00 zł,

- z dnia 10 stycznia 2014 r na kwotę 200, 00 zł,

- z dnia 10 lutego 2014 r na kwotę 200,00 zł,

łącznie na kwotę 1 141, 51 zł.

Ponieważ strona powodowa nie wypowiedziała się, jak księgowała wymienione wpłaty, zgodnie z oświadczeniem pozwanej, Sąd zaliczył je na poczet kwoty kapitału. Zatem zadłużenie pozwanej wynosiło 1 686, 56 zł – 1 141, 51 zł = 545, 05 zł i kwota 545, 05 zł została zasądzona od pozwanej na rzecz strony powodowej wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia złożenia pozwu tj. od dnia 22 lutego 2016 r – zgodnie z żądaniem pozwu, w pozostałej części powództwo oddalono.

Należy podkreślić, że Sąd rozstrzyga merytorycznie sprawę na podstawie zebranego w toku postępowania materiału procesowego. Zgodnie z art. 3 kpc strony obowiązane są przedstawiać dowody, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne, jak stanowi art. 6 kc i art. 232 kpc. Nie jest to jednak obowiązek, który można wymusić, a raczej ciężar procesowy, realizowany przez stronę w jej własnym interesie. Jeżeli strona pozostanie bierna, to musi się liczyć z ujemnymi konsekwencjami – oddaleniem powództwa. Działalność stron jest jednoznacznie ukierunkowana, albowiem mają przedstawiać tylko te fakty, z których wywodzą korzystne dla siebie skutki prawne. Zatem co do zasady na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów przemawiających za zasadnością jego roszczenie, a – w razie sprostania przez powoda ciążącemu na nim obowiązkowi – na pozwanym spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jego zdaniem oddalenie powództwa (por.: SN z dnia 20 kwietnia 1982 r. I CR 79/82 Lex nr 8416).

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy, na stronie powodowej ciążył procesowy obowiązek przedstawienia dowodów na potwierdzenie zasadności dochodzonego od pozwanej roszczenia, w sytuacji, gdy uznanie niewłaściwe dotyczyło tylko kwoty kapitału. Strona pozwana nie wywiązała się z tego obowiązku – mimo kierowanych do niej wezwań – nie udowodniła zasadności i wysokości roszczeń odsetkowych, a przede wszystkim roszczeń o tzw. „koszty” tj. kary umowne.

W tym stanie rzeczy na podstawie powołanych przepisów orzeczono jak w sentencji.

O kosztach orzeczono zgodnie z art. 100 kpc.

W przedmiotowej sprawie strona powodowa wygrała proces w 6%, a poniesione przez nią koszty wynoszą: 300, 00 zł opłata sądowa od pozwu, 17, 00 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa i 2 400, 00 zł wynagrodzenie pełnomocnika – łącznie 2 717, 00 zł. 6% z kwoty 2 717, 00 zł wynosi 163, 02 zł.

Z kolei pozwana wygrała proces w 94%, a poniesione przez nią koszty wynoszą: 17, 00 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa i 2 400, 00 zł wynagrodzenie pełnomocnika – łącznie 2 417, 00 zł. 94% z kwoty 2 417, 00 zł wynosi 2 271, 98 zł.

Po wzajemnej kompensacji kosztów, Sąd zasądził od strony powodowej na rzecz pozwanej kwotę 2 109, 00 zł (2 271, 98 zł – 163, 00 zł= 2 108, 96 zł).

SSR Agata Gawłowska-Sobusiak