Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2017 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy I. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania I. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 28 czerwca 2016 r. nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje I. S. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 01 czerwca 2016 r. do 31 grudnia 2018 r.

SSO Beata Łożyńska - Motyka

Sygn. akt IV U 1097/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 czerwca 2016 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił ubezpieczonej I. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ wskazał, że komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 22 czerwca 2016 r. uznała, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy.

Ubezpieczona I. S. w złożonym od powyższej decyzji odwołaniu wniosła o jej zmianę i przyznanie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, wynikającej z ogólnego stanu zdrowia. Nadto skarżąca wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych z zakresu neurologii, chorób zakaźnych oraz medycyny pracy. W uzasadnieniu odwołania podniosła, że stwierdzony przez komisję lekarską stan jej zdrowia pozostaje w rozbieżności z dokumentacją medyczną dołączoną do wniosków o rentę (szczegółowo wskazanej w piśmie). Odwołująca wskazała także, że jej stan zdrowia nie jest stabilny, o czym świadczy jej pobyt w szpitalu na przełomie maja i czerwca 2016 r. Podkreśliła, że stan zdrowia uległ pogorszeniu również podczas turnusu rehabilitacyjnego w ramach prewencji rentowej ZUS, podczas którego w trybie pilnym, po badaniu przez neurologa, został wypisana do dalszej diagnostyki i leczenia w miejscu zamieszkania. Wnioskodawczyni wskazała, że musi prowadzić spokojny tryb życia, nie przemęczać się fizycznie, odpowiednio odżywiać oraz unikać skupisk ludzkich w celu unikania źródeł infekcji. Reasumując odwołująca podkreśliła, że neuroborelioza jest chorobą wyniszczającą i nieuleczalną, której okresy remisji i nawrotów są uzależnione od trybu życia, unikania stresu i infekcji.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. wniósł o oddalenie odwołania, podnosząc że lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 12 kwietnia 2016 r. stwierdził, iż odwołująca nie jest niezdolna do pracy. Także wskutek rozpatrzenia sprzeciwu wnioskodawczyni, komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 22 czerwca 2016 r., uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona I. S., ur. (...), lat 56, posiada wykształcenie wyższe – zawód fizjoterapeuta. Ostatnio zatrudniona była na stanowisku fizjoterapeutki (od 01 czerwca 2008 r. – 16 września 2008 r., wcześniej prowadziła pozarolniczą działalność gospodarczą również zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami (prowadzała gabinet masażu i fizjoterapii od 17 lipca 1996 r. do 02 stycznia 2007 r.). Była to praca wymagająca wysiłku umysłowego, jak i fizycznego, wykonywana w pełnym wymiarze czasu pracy, średnio ciężka, wymagająca sprawności obu rak, dłuższego stania, wymuszonej pozycji i schylania się.

(bezsporne, dowód: wywiad zawodowy z 11.04.2016 r. – k. 22 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej tom II, świadectwo pracy z dn. 16.09.2008 r. – k. 29 akt rentowych ZUS tom I, zaświadczenie z dn. 28.01.2011 r. – k. 23 akt rentowych ZUS tom I)

Od października 2008 r. odwołująca leczona jest z powodu zdiagnozowanej neuroboreliozy oraz z tego powodu kilkakrotnie hospitalizowana. W ostatnim okresie była hospitalizowana w dniach 29 maja 2016 r. do 02 czerwca 2016 r., a nadto leczona ambulatoryjnie w październiku 2016 r. oraz w kwietniu 2017 r.

W okresie od 20-29 października 2015 r. leczona była na oddziale zakaźnym, gdzie odbyła antybiotykoterapię.

W 2015 r. dwukrotnie odbywała rehabilitację stacjonarną.

(bezsporne, dowód: dokumentacja medyczna w: dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej tom I i II, karta informacyjna oddział chorób zakaźnych – k. 8—9 akt sprawy, zaświadczenie lekarskie z dn. 02.06.2016 r. – k. 10 akt sprawy, informacja o przebytej rehabilitacji leczniczej – k. 11-14, dokumentacja lekarska – k. 106)

Od dnia 01 stycznia 2011 r. odwołująca pobierała rentę z tytułu niezdolności do pracy do dnia 31 maja 2016 r. z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

(dowód: decyzja ZUS z dn. 09.06.2011 r. – k. 60-61 akt rentowych ZUS tom I, decyzja ZUS z dn. 16.04.2015 r. – k. 201 akt rentowych ZUS tom II, decyzja ZUS z dn. 28.12.2015 r. – k. 219 akt rentowych ZUS tom II, decyzja ZUS z dn. 25.01.2016 r. – k. 225 akt rentowych ZUS)

W dniu 21 marca 2016 r. ubezpieczona złożyła wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(dowód: wniosek – k. 34 akt rentowych ZUS tom II)

Lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 12 kwietnia 2016 r. nie uznał ubezpieczonej za niezdolną do pracy

(dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS – k. 237 akt ZUS, opinia lekarska z dn. 11.04.2016 r. – k. 24-25 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej tom II)

Pismem z dnia 19 kwietnia 2016 r. wnioskodawczyni złożyła sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS.

(dowód: sprzeciw – k. 26-28 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej tom II)

Komisja lekarskiej ZUS orzeczeniem z 22 czerwca 2016 roku nie uznała ubezpieczonej za niezdolną do pracy.

(dowód: orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dn. 22.06.2016 r. – k. 238 akt ZUS, opinia lekarska z dn. 06.05.2016 r. – k. 17 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej tom II, wynik badania – k. 31 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej tom II, opinia specjalistyczna konsultanta ZUS – k. 32-33 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej tom II, opinia lekarska z dn. 22.06.2016 r. – k. 34-35 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej tom II)

Na tej podstawie organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 28 czerwca 2016 roku odmówił przyznania ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(dowód: decyzja ZUS z dn. 28.06.2016 r. – k. 239 akt rentowych ZUS)

Biegły lekarz neurolog dr n. med. B. Z., po zapoznaniu się z aktami sprawy, dowodami leczenia i zbadaniu neurologicznym wnioskodawczyni stwierdziła, że badana jest zdolna do pracy.

Biegła zdiagnozowała u wnioskodawczyni: chorobę zwyrodnieniowo-dyskopatyczną kręgosłupa z zespołem bólowym w wywiadzie, neuroboreliozę w wywiadzie.

Zdaniem biegłej przebyta neuroborelioza nie pozostawiła deficytu neurologicznego. Biegła nie stwierdziła istotnego ograniczenia funkcji narządu ruchu. Nadto wskazała, że dolegliwości bólowe kręgosłupa mogą być leczone ambulatoryjnie w ramach ewentualnej krótkotrwałej niezdolności do pracy. W ocenie biegłej schorzenie nie ogranicza zarobkowania na stale.

(dowód: opinia biegłego neurologa – k. 36)

Biegła lekarz specjalista chorób zakaźnych lek. med. E. Ł. oraz biegła z zakresu medycyny pracy dr med. I. C. na podstawie przeprowadzonego badania podmiotowego i przedmiotowego, analizy akt sprawy i dokumentacji lekarskiej zdiagnozowały u skarżącej: nawracającą neuroboreliozę, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i L-S z okresowym zespołem bólowym, niewydolność tarczycy wyrównaną lekami.

Biegłe stwierdziły, że proces chorobowy boreliozy jest nawrotowy, a w stanie zdrowia badanej nie nastąpiła poprawa. W czasie badania stwierdziły ponadto osłabienie siły mięśniowej i odruchów po stronie lewej kończyny górnej i dolnej oraz bóle i zawroty głowy, a także zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i L-S w stopniu ograniczającym zdolność do pracy w zawodzie fizykoterapeuty.

Zdaniem biegłych I. S. jest częściowo okresowo niezdolna do pracy, głównie z powodu nawracającej neuroboreliozy i jej powikłań od dnia 01 czerwca 2016 r. do 31 grudnia 2018 r.

(dowód: opinia biegłego specjalisty chorób zakaźnych i medycyny pracy z dn. 27.02.2017 r. – k. 77-78 akt sprawy)

Organ rentowy pismem z dnia 07 kwietnia 2017 r. oświadczył, że nie wnosi zastrzeżeń do opinii biegłego specjalisty chorób zakaźnych oraz z zakresu medycyny pracy z dnia 27 lutego 2017 r. Nadto mając na uwadze treść ww. opinii decyzję odnośnie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres po dniu 31 maja 2016 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. pozostawił do uznania Sądu

(zastrzeżenia ZUS – k. 96)

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej I. S. zasługuje na uwzględnienie.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia czy ubezpieczona jest niezdolna do pracy.

Spełnianie przez ubezpieczoną pozostałych przesłanek określonych w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2016, poz. 887) nie było przez organ rentowy kwestionowane.

Definicję niezdolności zawiera przepis art. 12 ustawy, który stanowi, że niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 2 i 3 ww. ustawy).

Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ww. ustawy).

Dokonując zaś oceny przewidywanego okresu niezdolności do pracy zarobkowej bierze się pod uwagę przesłanki wynikające z treści § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz. U. nr 273, poz. 2711), czyli charakter i stopień naruszenia sprawności organizmu oraz rokowania odzyskania zdolności do pracy. Treść powołanych przepisów obliguje do tego, aby niezdolność do pracy rozpatrywać indywidualnie w odniesieniu do konkretnej osoby, przy uwzględnieniu jej stanów chorobowych, wieku, kwalifikacji.

Sporne między stronami było czy ubezpieczona jest niezdolna do pracy. Organ rentowy w zaskarżonej decyzji wskazał, że komisja lekarska ZUS nie uznała I. S. za niezdolną do pracy.

Stosowanie do powyższego Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe na okoliczność ustalenia czy ubezpieczona jest niezdolna do pracy zarobkowej, dopuszczając dowód z opinii biegłego lekarza sądowego neurologa oraz specjalisty chorób zakaźnych oraz medycyny pracy, jako odpowiedzialnych ze względu na schorzenia ubezpieczonej i zgodnie z jej wnioskiem.

Biegła neurolog nie uznała ubezpieczonej z uwagi na występujące u niej schorzenia neurologiczne niezdolną do pracy.

Biegła specjalista chorób zakaźnych i biegła z zakresu medycyny pracy na podstawie przeprowadzonego badania podmiotowego i przedmiotowego, analizy akt sprawy i dokumentacji lekarskiej stwierdziły, że wnioskodawczyni w związku z nawracającą boreliozą utraciła zdolność do pracy zarobkowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami oraz pracy dotychczas wykonywanej (fizjoterapeuta).

Sąd Okręgowy dokonał sprawdzenia przesłanek, którymi kierowały się biegłe, jak i dokonał kontroli prawidłowości ich rozumowania.

Sąd uznał opinię biegłych lekarzy biegłych za wiarygodny dowód w sprawie i w pełni podzielił ustalenia oraz wynikające z niej wnioski. Opinię ocenił, jako rzetelną, fachową i obiektywną. Została, bowiem sporządzona przez lekarzy o specjalizacji odpowiadającej schorzeniom zdiagnozowanym u wnioskodawczyni, posiadających bogatą wiedzę medyczną oraz znaczne doświadczenie zawodowe. Opinia biegłych zawiera kompleksową i wyczerpującą ocenę stanu zdrowia wnioskodawczyni i uwzględnia wpływ wszystkich rozpoznanych u niej schorzeń na zdolność do pracy, jednocześnie zawiera przekonujące uzasadnienie w zakresie rozpoznanego schorzenia, jakim jest borelioza, oraz przyczyn, dla których wnioskodawczyni powinna być uznana za częściowo niezdolną do pracy. Zdaniem Sądu, opinia biegłych w rozpoznawanej sprawie, została wydana na podstawie właściwych przesłanek (badań lekarskich, zaświadczeń o stanie zdrowia i przebytym leczeniu oraz zgromadzonej dokumentacji medycznej). Zważyć należy, że opinia biegłych ma na celu ułatwienie sądowi rozeznanie i zrozumienie dziedziny (rozstrzyganej kwestii) wymagającej wiadomości specjalnych. W tym znaczeniu biegły jest pomocnikiem sądu, jednakże prezentuje własne stanowisko w kwestii, którą sąd rozstrzyga. Biegły zachowuje niezawisłość, co do merytorycznej treści opinii, co zapewnia prawidłową rolę tej opinii w postępowaniu sądowym (orz. Sądu Najwyższego z 7 stycznia 1997 r., I CKN 44/96, niepubl.). Według wyroku Sądu Najwyższego z 14 marca 2007 r., III UK 130/06, LexPolonica nr 1871267 (OSNP 2008, nr 7-8, poz. 113) opinia biegłych dostarcza sądowi wiedzy specjalistycznej koniecznej do dokonania oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie rentowe.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, że sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak: postanowienie SN z dnia 27.11.2000 r. I CKN 1170/98 OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Niewątpliwe w niniejszej sprawie opinia biegłych specjalisty chorób zakaźnych oraz z zakresu medycyny pracy jest stanowcza i zdecydowana.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy zważyć należy, że konkluzja opinii biegłych specjalisty chorób zakaźnych i medycyny pracy jest wynikiem logicznego wnioskowania. Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków nie budził zastrzeżeń Sądu i w połączeniu z kryterium zgodności z zasadami logiki, wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłych oraz podstaw teoretycznych opinii, wydaną opinię należało uznać za przekonujący dowód w sprawie. W ocenie Sądu ustalenia zawarte w opinii i wnioski tej opinii są logiczne, spójne i w wystarczający sposób wyjaśniają zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych.

Sąd rozpoznając sprawę miał na uwadze, że o prawie do renty z tytułu niezdolności do pracy decyduje taki stopień nasilenia schorzeń, który obiektywnie - na podstawie opinii biegłego specjalisty, czyni osobę ubezpieczonej częściowo niezdolną do pracy. Aktualnie stopień nasilenia rozpoznanych u I. S. schorzeń, uzasadnia uznanie jej za częściowo niezdolną do pracy okresowo.

Reasumując, w ocenie Sądu w kontekście ustaleń i wniosków wynikających z opinii zespołu biegłych specjalisty chorób zakaźnych i medycyny pracy, w zestawieniu z dokumentacją medyczną i okoliczności wynikających z wywiadu zawodowego, w przedmiotowej sprawie należy uznać, iż ubezpieczona jest nadal częściowo niezdolna do pracy od dnia 01 czerwca 2016 r. do dnia 31 grudnia 2018 r.

Z tych racji natury faktycznej i prawnej, Sąd na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał ubezpieczonej I. S. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy począwszy od 01 czerwca 2016 r. do dnia 31 grudnia 2018 r.

/-/ SSO B. Łożyńska - Motyka