Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2013 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2013 r. w Gdańsku

sprawy E. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do renty

na skutek apelacji E. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VIII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 listopada 2012 r., sygn. akt VIII U 303/12

oddala apelację.

Sygn. akt: III AUa 181/13

Decyzją z dnia 14 lutego 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił E. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Ubezpieczona odwołała się od powyższej decyzji wnosząc o jej zmianę i przyznanie jej prawa do żądanego świadczenia wskazując na liczne schorzenia i związany z tym brak możliwości wykonywania pracy.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 21 listopada 2012 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie. Uzasadniając swoje stanowisko Sąd wskazał, iż E. S., urodzona (...), ostatnio wykonywała pracę dozorcy.

W dniu 13 grudnia 2011 r. ubezpieczona złożyła w organie rentowym wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, który zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją z dnia 14 lutego 2012 r. został załatwiony odmownie.

Weryfikując ustalenia pozwanego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych, specjalistów z zakresu ortopedii, pulmonologii, interny, neurologii oraz endokrynologii, którzy po przeprowadzeniu badań oraz zapoznaniu się ze zgromadzoną dokumentacją medyczną uznali, że wnioskodawczyni nie jest ani całkowicie ani częściowo niezdolna do zatrudnienia.

Biegły ortopeda i neurolog rozpoznali u ubezpieczonej zmiany zwyrodnieniowe kolan, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, częściową meniscektomię przyśrodkową kolana lewego, rozpoczynające się zaburzenia krążenia mózgowego. Biegli wskazali, iż po leczeniu artroskopowym kolana lewego uzyskano powrót jego funkcji w dobrym zakresie. Chód wnioskodawczyni jest wydolny. Badanie podmiotowe i przedmiotowe nie wskazuje na zaburzenia sprawności manualnej. Wynik badania MR mózgowia z października 2011 r. oraz badania EEG ze stycznia 2012 r. (obustronne niewielkie zmiany) u osoby z nadciśnieniem tętniczym wskazują na rozpoczynającą się niedomogę krążenia mózgowego, co nie ogranicza, zdaniem biegłych zdolności do pracy.

Biegły pulmonolog rozpoznał u ubezpieczonej (...) bez upośledzenia sprawności wentylacyjnej płuc. Biegły nie stwierdził, aby ubezpieczona utraciła całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu w zakresie układu oddechowego.

Biegły kardiolog rozpoznał u ubezpieczonej nadciśnienie tętnicze samoistne w okresie I. W jego ocenie, powyższe schorzenie, dobrze kontrolowane farmakologicznie i przebiegające bez powikłań narządowych nie upośledza funkcji ustroju w stopniu skutkującym niezdolnością do pracy.

Biegły ginekolog – endokrynolog, po rozpoznaniu u ubezpieczonej mięśniaków macicy w wywiadzie oraz niedoczynności tarczycy w wywiadzie, nie znalazł podstaw do orzeczenia niezdolności do pracy.

W piśmie z dnia 25 września 2012 r. ubezpieczona podała, iż nie zgadza się z opiniami biegłych. Wskazała nadto, iż leczy się w poradni okulistycznej, z uwagi na jaskrę.

Postanowieniem z dnia 2 października 2012 r., Sąd, dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza okulisty, który po przeprowadzeniu badań rozpoznał u ubezpieczonej jaskrę obu oczu i podał, że ostrość wzroku jest u badanej znacznie lepsza od kwalifikującej do niezdolności do pracy.

Sąd przyjął przedstawione opinie biegłych za podstawę rozstrzygnięcia w sprawie, ponieważ w jego ocenie są one miarodajne, wnioski w nich wysnute logiczne i właściwe, a ich uzasadnienie jest wyczerpujące i przekonywujące. Z treści sporządzonych opinii jednoznacznie wynika, iż wnioskodawczyni nie jest osobą niezdolną do pracy. Na uwagę zasługuje także okoliczność, że biegli sądowi, dokonując oceny zdolności ubezpieczonej do pracy wzięli pod uwagę jej kwalifikacje i dotychczas wykonywaną pracę. Zważyć w tym miejscu należy, iż specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanych w nich stanowisk oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich ocen.

Opinie sporządzone w niniejszej sprawie są – w ocenie Sądu – wnikliwe i wyczerpujące, logiczne i spójne, a wnioski w nich zawarte prawidłowo uzasadnione. Zostały one wydane przez lekarzy specjalistów o specjalności adekwatnej do rodzaju schorzeń rozpoznanych u E. S., o uznanym autorytecie i dużym doświadczeniu zawodowym oraz długoletniej praktyce. Opinie zostały wydane po uprzednio przeprowadzonym badaniu wnioskodawczyni oraz zapoznaniu się ze zgromadzoną przezeń dokumentacją medyczną. Biegli w sposób wyczerpujący i przekonywujący wskazali dlaczego wydali opinie powyższej treści, a Sąd nie widzi jakichkolwiek podstaw do podważenia wyprowadzonyvh przez specjalistów wniosków.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy przy zastosowaniu przepisów art. 57, art. 12 oraz art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227 ze zm.), na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji.

Apelację od wyroku wywiodła wnioskodawczyni zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie prawa materialnego, tj. art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z FUS poprzez przyjęcie, iż wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy, pomimo iż z dokumentacji medycznej sprawy wynika, że jest osobą chorą; naruszenie art. 217 § 1 k.p.c., art. 227 k.p.c. i art. 232 k.p.c., poprzez pominięcie wyjaśnienia i ustalenia istotnej dla sprawy okoliczności, jaką jest zbadanie stanu zdrowia ubezpieczonej w oparciu o dotychczasową dokumentację medyczną, jak i dokonanie szczegółowych jej badań, co w efekcie skutkowało nieprzeprowadzeniem prawidłowego postępowania dowodowego i nierozważeniem w sposób bezstronny i wszechstronny zebranego materiału w postaci dokumentacji medycznej (art. 233 § 1 k.p.c.); naruszenie art. 328 § 2 k.p.c., poprzez pominięcie w całości zebranego materiału w postaci wyjaśnień strony oraz dokumentacji medycznej, z której wynika, że wnioskodawczyni jest osobą chorą oraz naruszenie przepisów postępowania, które polegało na niezastosowaniu art. 285 § 2 k.p.c., art. 288 k.p.c. w zw. z art. 290 § 1 k.p.c. poprzez niedopuszczenie z urzędu dowodu z opinii łącznej sporządzonej wspólnie przez biegłych bądź opinii instytutu naukowego lub naukowo-badawczego. Wydanie opinii łącznej bądź opinii instytutu naukowego lub naukowo-badawczego - zdaniem skarżącej - było w sprawie zasadne z racji różnych aspektów złożonego stanu faktycznego, który wymagał wiedzy wykraczającej poza ramy jednej dziedziny.

Mając powyższe na uwadze ubezpieczona wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uwzględnienie odwołania oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz wnioskodawczyni kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko skarżąca podała, że biegli nie odnieśli się wyczerpująco do wszystkich jej schorzeń. Mało tego biegli poświęcili bardzo mało czasu na badanie skarżącej, które – np. u okulisty – odbyło się w obecności innego pacjenta. Podała, że biegły pulmonolog nie przeprowadził żadnych badań, zaś ginekolog nie zapoznał się z przedłożoną przez nią dokumentacją. Zaznaczyła także, że od pewnego czasu stała się bardzo nerwowa i agresywna, w związku z czym podjęła się leczenia psychiatrycznego. Podała, że miewa silne bóle głowy, nóg, rąk, pleców i gałek ocznych, dlatego musi być cały czas na lekach przeciwbólowych.

Do apelacji wnioskodawczyni dołączyła kserokopię historii choroby od lekarza ginekologa, wynik badania usg tarczycy z 26 lipca 2011 r., wynik badania kręgosłupa szyjnego z 20 grudnia 2004 r., wynik badania rtg kręgosłupa z 13 lutego 2012 r., wynik badania gastroskopowego z 14 maja 2012 r., kartę zapisu do zabiegu operacyjnego – artroskopii na dzień 22 marca 2013 r., informację dla lekarza kierującego od specjalisty otolaryngologa z 25 kwietnia 2012 r., opis badania skriningowego z 16 lipca 2012 r. oraz diagnostykę dopplerowską naczyń obwodowych z lutego 2009 r.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawczyni nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była kwestia spełnienia przez ubezpieczoną kumulatywnie przesłanek nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.jedn. Dz. U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227 ze zm.), w szczególności przesłanki niezdolności do pracy.

We wskazanym powyżej zakresie Sąd Okręgowy przeprowadził stosowne postępowanie dowodowe, a w swych ustaleniach i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z przepisu art. 233 k.p.c., nie popełnił też uchybień w zakresie zarówno ustalonych faktów, jak też ich kwalifikacji prawnej. W konsekwencji, Sąd odwoławczy, oceniając jako prawidłowe ustalenia faktyczne i rozważania prawne dokonane przez Sąd pierwszej instancji, uznał je za własne.

Jak słusznie wskazał Sąd Okręgowy, renta z tytułu niezdolności do pracy jest świadczeniem należnym z ubezpieczenia społecznego, którego przyznanie uwarunkowane jest spełnieniem kryteriów określonych w art. 57 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.). Warunkiem uzyskania wskazanego świadczenia jest istnienie niezdolności do pracy, posiadanie określonego w ustawie okresu składkowego i nieskładkowego oraz powstanie niezdolności do pracy w okresach wymienionych w ust. 1 pkt 3 cytowanego artykułu bądź nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Definicję osoby niezdolnej do pracy zawiera przepis art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, który określa ją, jako osobę, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności
do pracy po przekwalifikowaniu.

Niezdolność do pracy jest kategorią prawną, zatem kwalifikacja danego stanu faktycznego ustalonego na podstawie opinii biegłych w zakresie wymagającym wiedzy medycznej należy do Sądu, a nie do biegłych. Dla oceny i stopnia zaawansowania chorób, ich wpływu na stan czynnościowy organizmu uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych (art. 278 k.p.c.). Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo-lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów dla oceny schorzeń ubezpieczonej mają zasadniczy walor dowodowy.

Celem dokonania oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni Sąd Okręgowy dopuścił i przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych, specjalistów z zakresu ortopedii, pulmonologii, interny - kardiologii, neurologii, endokrynologii oraz okulistyki, którzy po przeprowadzeniu badań oraz zapoznaniu się ze zgromadzoną dokumentacją medyczną rozpoznali u wnioskodawczyni zmiany zwyrodnieniowe kolan, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, częściową meniscektomię przyśrodkową kolana L, rozpoczynające się zaburzenia krążenia mózgowego, (...) bez upośledzenia sprawności wentylacyjnej płuc, nadciśnienie tętnicze samoistne w okresie I, mięśniaki macicy w wywiadzie, niedoczynność tarczycy w wywiadzie oraz jaskrę obu oczu i uznali, że jest zdolna do zatrudnienia.

Biegły ortopeda wyjaśnił, że aktualnie wnioskodawczyni, po przeprowadzonym leczeniu artroskopowym odzyskała sprawność w lewym kolanie, chód ubezpieczonej jest wydolny, a sprawność manualna bez zaburzeń. Także biegły, specjalista z zakresu neurologii, pomimo rozpoznanych u skarżącej niewielkich zmian w obrazie mózgowia, uznał, że może ona podjąć i wykonywać pracę zgodną z poziomem posiadanych kwalifikacji. Nie inaczej w zakresie oceny zdolności wnioskodawczyni do zatrudnienia wypowiedział się biegły pulmonolog wskazując, iż pomimo nieznacznego osłabienia sprawności wentylacyjnej płuc typu obturacyjnego – stwierdzonej badaniem spirometrycznym z dnia 16 września 2010 r. – wnioskodawczyni może podjąć dotychczas wykonywaną pracę. Tożsame stanowisko zajął biegły kardiolog wskazując, że nadciśnienie tętnicze jest u ubezpieczonej dobrze kontrolowane farmakologicznie i przebiega bez powikłań narządowych nie upośledzając funkcji ustroju w stopniu, który skutkowałby niezdolnością do pracy. Również biegły ginekolog - endokrynolog - w wyniku przeprowadzonego badania przedmiotowego - uznał, że stan zdrowia wnioskodawczyni nie ogranicza jej możliwości w zakresie podjęcia zatrudnienia. Podobnej oceny dokonał biegły okulista, wyjaśniając, że pomimo rozpoznanej u badanej jaskry obu oczu może ona podjąć i wykonywać pracę odpowiadającą posiadanym przez nią kwalifikacjom.

W ocenie Sądu Apelacyjnego opinie powołanych przez Sąd Okręgowy biegłych były miarodajne dla określenia stanu zdrowia wnioskodawczyni. Opinie te zostały sporządzone przez osoby, których kwalifikacje nie budzą wątpliwości, o specjalnościach odpowiadających schorzeniom rozpoznanym u ubezpieczonej, uwzględniają całość zgromadzonej dokumentacji lekarskiej, a także wyniki badań, zaś ich ostateczne wnioski są przekonywujące i jasne. Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd nie jest związany opinią biegłego i powinien oceniać ją na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów. Swoistość tej oceny jednak polega na tym, że nie chodzi tu o kwestię wiarygodności, jak przy dowodzie z zeznań świadków i stron, lecz o pozytywne lub negatywne uznanie wartości rozumowania zawartego w opinii i uzasadnieniu. Właściwe uzasadnienie opinii jest niezbędne po to, aby Sąd mógł dokonać jej oceny. Twierdzenia biegłych zamieszczone we wskazanych opiniach poparte są rzeczową, logiczną i spójną argumentacją, którą Sąd Apelacyjny w pełni podziela. Biegli wskazali przesłanki swego rozumowania. Podstawę wnioskowania biegłych stanowią zaś przede wszystkim wyniki własnych badań przedmiotowych i podmiotowych, a ponadto dokumentacja medyczna, łącznie z dokumentami przedłożonymi przez skarżącą. Wspomniane opinie nie są więc w żadnym razie gołosłowne i zawierają uzasadnienie wymagane przez art. 285 § 1 k.p.c.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, wnioski wyprowadzone przez Sąd I instancji na podstawie opinii biegłych są logicznie poprawne i właściwie uargumentowane. W związku z powyższym Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do podważenia, dokonanej przez Sąd Okręgowy, oceny tego dowodu.

Oceny tej nie wzrusza również wywiedziona przez wnioskodawczynię apelacja, albowiem nie zawiera ona argumentacji, która mogłaby wywołać skutek w postaci uchylenia wyroku lub jego zmiany i przyznania prawa do świadczenia. Ponadto jest ona w znacznej mierze powieleniem stanowiska wnioskodawczyni przedstawionego przed Sądem Okręgowym w zastrzeżeniach do opinii biegłych sądowych, które było już przez Sąd poddawane stosownej ocenie. Zajmując zatem stanowisko w przedmiocie apelacji ubezpieczonej wskazać należy, iż podniesione przez nią zarzuty nie zasługują na uwzględnienie, albowiem sprowadzają się de facto do nie znajdującej potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, polemiki z opiniami biegłych. W ocenie Sądu Apelacyjnego brak jest podstaw do kwestionowania wniosków biegłych tylko na tej podstawie, iż odczucia skarżącej, co do stopnia zaawansowania występujących u niej schorzeń są odmienne. Subiektywne przeświadczenie wnioskodawczyni o istnieniu niezdolności do pracy nie znajduje potwierdzenia w obiektywnych wynikach badań przeprowadzonych przez biegłych, a kwestionowanie zasadności zawartych w opiniach wniosków wynika - w ocenie Sądu - jedynie z faktu, że opinie biegłych nie były dla niej korzystne. Ubezpieczona nie przeciwstawiła opiniom biegłych zarzutów, które mogłyby wpłynąć na ich odmienną ocenę, względnie skutkować decyzją o uzupełnieniu przeprowadzonego przez Sąd I instancji postępowania. Zdaniem Sądu Apelacyjnego wyprowadzone przez biegłych wnioski były konsekwentne, spójne i logiczne, a nadto odnosiły się do treści art. 12 oraz 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, albowiem biegli dokonali oceny stanu zdrowia w kontekście kwalifikacji zawodowych skarżącej. Skoro tak, to kolejna opinia we wskazanym wyżej zakresie byłaby zbędna, dlatego Sąd odwoławczy pominął wniosek apelującej o przeprowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego poprzez dopuszczenie dowodu z opinii łącznej wszystkich biegłych lub opinii instytutu naukowo-badawczego. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 maja 1997 r., sygn. akt II UKN 131/1997, OSNP 1998/3/100 wyjaśnił, iż sąd drugiej instancji orzeka na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym, przy czym postępowanie dowodowe sąd drugiej instancji przeprowadza tylko wówczas, gdy jest to celowe w okolicznościach sprawy. Zgodnie z wyjaśnieniem udzielonym przez Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 5 czerwca 2002 r. (III AUa 811/02, OSA 2003/9/35, Lex nr 80623), które Sąd odwoławczy podziela, o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności medycznej nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość. W przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu, co winno skutkować jego pominięciem (art. 217 § 2 k.p.c.)

Miarodajności opinii biegłych nie podważyła podniesiona przez ubezpieczoną okoliczność, że nie wydali oni opinii łącznej. Biegli w sposób rzetelny ocenili bowiem schorzenia wnioskodawczyni w zakresie swojej specjalności, niewątpliwie mając przy tym na uwadze wszystkie dolegliwości, na jakie uskarża się ubezpieczona. Mało tego wszystkie opinie wydane zostały w krótkich odstępach, na przestrzeni zaledwie dwóch miesięcy. W ocenie Sądu Apelacyjnego uznać należało, iż wnioski uzyskanych opinii biegłych są uprawnione, logiczne i zasługują na uwzględnienie.

Mając na uwadze poczynione ustalenia i rozważania Sąd uznał, że wnioskodawczyni nie jest osobą niezdolną do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji (zawody wykonywane: pomoc kuchenna, goniec, sprzątacz-dozorca). Nie ma bowiem niezdolności do pracy w przypadku, gdy naruszenie sprawności organizmu nie jest przeszkodą do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi lub możliwymi do nabycia kwalifikacjami. Zmiany w organizmie powodujące przeciwwskazania zdrowotne do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku nie przesądzają o niezdolności do pracy, nawet częściowej, jeżeli zdolność do wykonywania pracy zgodnej z kwalifikacjami została zachowana, tak jak w przypadku wnioskodawczyni. Stwierdzony u E. S. stopień zaawansowania niewątpliwie występujących schorzeń nie powoduje bowiem ograniczenia jej zdolności do zatrudnienia, to zaś czyni uprawnionym wniosek, iż nie spełniła ona kumulatywnie przesłanek wymienionych w art. 57 w zw. z art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, koniecznych do przyznania jej prawa do żądanego świadczenia.

Odnośnie dokumentacji medycznej przedłożonej przez skarżącą na etapie postępowania apelacyjnego wskazać należy, że część z niej znajduje się w aktach rentowych i aktach sprawy (informacja dla lekarza leczącego z dnia 25 kwietnia 2012 r., historia choroby od lekarza ginekologa, diagnostyka dopplerowska naczyń obwodowych, wynik badania kręgosłupa szyjnego z 20 grudnia 2004 r.) i była już poddawana ocenie biegłych.

Natomiast wynik badania usg tarczycy z 26 lipca 2011 r., wynik badania rtg kręgosłupa z 13 lutego 2012 r., wynik badania gastroskopowego z 14 maja 2012 r., karta zapisu do zabiegu operacyjnego – artroskopii na dzień 22 marca 2013 r., opis badania skriningowego z 16 lipca 2012 r. nie może podlegać ocenie przez Sąd Odwoławczy. W postępowaniu w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych możliwe jest powołanie się w postępowaniu apelacyjnym na nowe fakty i dowody, których strona nie mogła powołać przed sądem pierwszej instancji. Jednakże w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, nowe okoliczności dotyczące stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji, muszą odnosić się do stanu rzeczy (np. stanu zdrowia ubezpieczonego) istniejącego przed wydaniem wyroku przez sąd pierwszej instancji. Nie mogą to być natomiast nowe okoliczności, które ujawniły się po wydaniu wyroku przez sąd pierwszej instancji. Te mogą stanowić jedynie podstawę faktyczną nowego wniosku o przyznanie świadczenia, który powinien być skierowany do organu rentowego (por. wyrok SN z dnia 5 kwietnia 2007 r. I UK 316/06 OSNP 2008 nr 13-14, poz.199). Zmiana bowiem decyzji wskutek ewentualnego spełnienia warunków nabycia prawa do świadczenia w czasie postępowania odwoławczego prowadziłaby do zmiany charakteru postępowania rentowego z administracyjno-sądowego na wyłącznie sądowy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 23 kwietnia 2013 r., III AUa 1592/12, LEX nr 1315673), co w aktualnie obowiązującym systemie prawa jest niedopuszczalne.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, iż Sąd I instancji przeprowadził wystarczające do rozstrzygnięcia sporu postępowanie dowodowe, dochodząc ostatecznie do wniosku, że E. S. aktualnie jest osobą zdolną do pracy zgodnej z kwalifikacjami w rozumieniu art. 12 w zw. z art. 57 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (t. jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

W tym stanie rzeczy, Sąd Apelacyjny, podzielając stanowisko Sądu I instancji i uznając apelację wnioskodawczyni za bezprzedmiotową, na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.