Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI GC 635/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący:	SSR Justyna Supińska
Protokolant:	sekr. sąd. Dorota Moszyk

po rozpoznaniu w dniu 07 lipca 2017 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa B. P.

przeciwko J. B.

o zapłatę

I. umarza postępowanie w zakresie żądania kwoty 1 200 euro wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 13 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz w zakresie żądania kwoty 5 412 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 15 listopada 2014 roku do dnia zapłaty;

II. zasądza od pozwanego J. B. na rzecz powódki B. P. kwotę 12 757,42 złotych ( dwanaście tysięcy siedemset pięćdziesiąt siedem złotych czterdzieści dwa grosze) oraz kwotę 939 euro ( dziewięćset trzydzieści dziewięć euro) wraz z odsetkami:

-: ustawowymi liczonymi od kwoty 4 920 złotych za okres od dnia 08 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,
-: ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 4 920 złotych za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,
-: ustawowymi liczonymi od kwoty 1 165,96 złotych za okres od dnia 10 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,
-: ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 1 165,96 złotych za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,
-: ustawowymi liczonymi od kwoty 1 165,96 złotych za okres od dnia 13 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,
-: ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 1 165,96 złotych za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,
-: ustawowymi liczonymi od kwoty 939 euro za okres od dnia 16 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,
-: ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 939 euro za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,
-: ustawowymi liczonymi od kwoty 913,12 złotych za okres od dnia 16 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,
-: ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 913,12 złotych za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,
-: ustawowymi liczonymi od kwoty 4 592,82 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,
-: ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 4 592,82 złotych za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

III. zasądza od pozwanego J. B. na rzecz powódki B. P. kwotę 3 140,40 złotych ( trzy tysiące sto czterdzieści złotych czterdzieści groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 635/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 czerwca 2015 roku powódka B. P. domagała się zasądzenia od pozwanego J. B. kwoty 18 169,42 złotych oraz kwoty 2 139 euro wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot: 5 412 złotych za okres od dnia 15 listopada 2014 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych za okres od dnia 08 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty, 1 165,96 złotych za okres od dnia 10 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty, 1 200 euro za okres od dnia 13 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty, 1 165,52 złotych za okres od dnia 13 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty, 939 euro za okres od dnia 16 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty, 913,12 złotych za okres od dnia 16 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz 4 592,82 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że świadczyła na rzecz pozwanego J. B. usługi wynajmu ciągnika siodłowego M. oraz samochodu ciężarowego wraz z kierowcą, a pozwany nie wnosił żadnych uwag i zastrzeżeń. Z tytułu wykonanych usług powódka wystawiła na rzecz pozwanego faktury VAT, które pomimo monitów powódki nie zostały przez pozwanego opłacone.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 24 czerwca 2015 roku w sprawie o sygn. akt VI GNc 3070/15 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany J. B. wniósł o oddalenie powództwa w całości potwierdzając, że wynajmował od powódki ciągnik siodłowy marki M. wraz z jego obsługą, przy czym kierowcą tego pojazdu był małżonek powódki albo jego współpracownik. Pozwany zarzucił także, iż w tym samym czasie, na podstawie ustnej umowy, powódka korzystała z wypożyczonej od pozwanego naczepy chłodniczej za cenę 70 euro za dobę najmu, a nadto pozwany uiścił opłaty winietowe związane z ruchem tego pojazdu, których powódka mu nie zwróciła.

Pozwany podniósł także, że roszczenie objęte pozwem wynikające z faktur VAT numer (...) zostało uregulowane, a zapłaty pozostałych należności pozwany odmówił, albowiem powódka nie uregulowała swojego zobowiązania wobec niego za najem naczep chłodniczych.

Zarządzeniem z dnia 03 grudnia 2015 roku, wobec nieuiszczenia opłaty sądowej, Sąd zwrócił pozew w zakresie rozszerzonego powództwa, tj. kwoty 939 euro (k. 60 akt).

Wyrokiem z dnia 18 maja 2016 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GC 1859/15 Sąd Rejonowy w Gdyni zasądził od pozwanego J. B. na rzecz powódki B. P. kwotę 18 169,42 złotych oraz kwotę 1 200 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot: 5 412 złotych za okres od dnia 15 listopada 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, 4 920 złotych za okres od dnia 08 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, 1 165,96 złotych za okres od dnia 10 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, 1 200 euro za okres od dnia 13 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, 1 165,52 złotych za okres od dnia 13 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, 939 euro za okres od dnia 16 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, 913,12 złotych za okres od dnia 16 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz 4 592,82 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, a także odsetkami ustawowymi a opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot: 5 412 złotych za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, 1 165,96 złotych za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, 1 200 euro za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, 1 165,52 złotych za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, 939 euro za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, 913,12 złotych za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz 4 592,82 złotych za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, a także zasądził od pozwanego J. B. na rzecz powódki koszty procesu w łącznej kwocie 3 752 złotych.

W uzasadnieniu Sąd Rejonowy w Gdyni wskazał, że bezspornym było, iż powódka wykonała na rzecz pozwanego usługi, za które domaga się zapłaty. Niekwestionowanym przez pozwanego była również wysokość przysługującego jej z tego tytułu wynagrodzenia stwierdzonego załączonymi do pozwu fakturami VAT. Skoro zaś pozwany twierdził, iż powódka wynajęła od niego naczepę chłodniczą za cenę 70 euro za dobę oraz wskazał, iż w związku z ruchem pojazdu powódki poniósł opłaty winietowe, to na nim spoczywał ciężar wykazania powyższej okoliczności, czemu nie sprostał, gdyż nie przedłożył żadnego wiarygodnego dowodu potwierdzającego powyższe okoliczności. Nadto, nawet gdyby po stronie powódki faktycznie istniało zobowiązanie z tytułu rzekomej umowy najmu naczepy chłodzącej, to pozwany w niniejszym procesie nie sformułował zarzutu potrącenia. Nie budzi bowiem wątpliwości Sądu, że dla należytego sformułowania zarzutu potrącenia konieczne jest przynajmniej podanie kwoty przedstawionej do potrącenia, złożenia stosownego oświadczenia woli o zamiarze dokonania potrącenia, czy to poza procesem, czy też w toku procesu jako procesowego zarzutu potrącenia oraz wykazanie istnienia wierzytelności przedstawionej do potrącenia. Takich zarzutów procesowych pozwany w niniejszym procesie nie sformułował.

Wobec powyższych okoliczności Sąd doszedł do przekonania, że zarzuty pozwanego dotyczące istnienia po stronie powodowej zobowiązania do zapłaty należności z tytułu umowy najmu naczepy chłodzącej są chybione i nie dają podstaw do obniżenia należnego powódce wynagrodzenia, stąd też mając na względzie powyższe okoliczności na mocy art. 750 k.c. w zw. z art. 735 § 1 k.c. i art. 6 k.c. orzeczono jak w punkcie pierwszym wyroku. O odsetkach ustawowych Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 56 ustawy o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw z dnia 09 października 2015 roku (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1830) zasądzając odsetki ustawowe za opóźnienie liczone za okres do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz na podstawie art. 7 ust. 1 w zw. z art. 2, art. 4a, art. 4 punkt 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych z dnia 08 marca 2013 roku oraz w zw. z art. 56 ustawy o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw z dnia 09 października 2015 roku (Dz.U. z 2016 roku, poz. 1830) zasądzając odsetki ustawowe za opóźnieni w transakcjach handlowych liczone za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

Od powyższego wyroku pozwany J. B. wywiódł apelację zaskarżając go w całości i wnosząc o jego uchylenie oraz oddalenie powództwa. Skarżący zarzucił wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na ustaleniu, iż powódka nie wynajęła odpłatnie od pozwanego naczepy chłodniczej, a także naruszenie przepisów postępowania – art. 233 k.p.c. poprzez niezasadne, niezgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenienie zebranych w sprawie dowodów, mające wpływ na wynik sprawy, w szczególności kierunek rozstrzygnięcia.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że nie do przyjęcia jest nieodpłatne udostępnianie wysokowartościowego składnika majątkowego, jakim jest naczepa chłodnicza, z której korzystała powódka. Jego zdaniem Sąd I instancji niewłaściwie ocenił stan faktyczny sprawy, dając bezkrytycznie wiarę relacji powódki, która de facto nie prowadziła działalności gospodarczej, lecz tylko udostępniała swoje personalia mężowi, który wykonywał wszelkie sprawy związane z tą działalnością. Mimo tego Sąd odstąpił od przesłuchania męża powódki, chociaż z jej relacji wygłoszonej na rozprawie głównej niedwuznacznie wynikało, iż nie ma ona żądnej większej wiedzy o sprawie, wyjąwszy relację męża i okazane jej dokumenty. Niezasadnie zatem sąd meriti pominął wnioskowany przez pełnomocnika pozwanego wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka M. P.. Roszczenia strony powodowej są zawyżone o tyle, że pomijają zmianowany powyżej czynsz najmu w wymiarze 70 euro netto za dobę (apelacja – k. 111-112 akt).

Wyrokiem z dnia 24 lutego 2017 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XII Ga 888/16 Sąd Okręgowy w Gdańsku uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gdyni pozostawiając temu sądowi również rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, iż apelacja jako uzasadniona skutkuje uchyleniem wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Orzeczenie częściowo wymyka się bowiem spod kontroli instancyjnej, gdyż z uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego w Gdyni nie wynika, dlaczego Sąd meriti wydał takie, a nie inne rozstrzygnięcie, w szczególności z jakich przyczyn wydał orzeczenie w całości zgodne z żądaniem pozwu, mimo częściowego cofnięcia powództwa co do kwoty 1 200 euro (i odsetek ustawowych liczonych od tej kwoty) oraz pominął zgłoszony przez pozwanego zarzut zapłaty kwoty 5 412 złotych z tytułu faktury VAT numer (...).

W ocenie Sądu Okręgowego w Gdańsku, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że pozwany nie wykazał, aby wynajmował kiedykolwiek powódce na podstawie ustnej umowy najmu naczepy za cenę 70 euro, zaś przeprowadzone w tym zakresie postępowanie dowodowe jest wystarczające dla rozstrzygnięcia przedmiotowej kwestii i zgodne ze wskazaniami wynikającymi z przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Również prawidłowo Sąd I instancji pominął dowód z zeznań świadka M. P., uznając wniosek dowodowy za spóźniony oraz ocenił zeznania stron, odmawiając waloru wiarygodności zeznaniom pozwanego odnośnie istnienia ustnej umowy najmu naczepy za cenę 70 euro netto na dobę.

Jednakże, jak wskazał Sąd odwoławczy, Sąd I instancji nie odniósł się w żaden sposób do zgłoszonego przez stronę pozwaną zarzutu zapłaty kwoty 5 412 złotych, pominął milczeniem w ustaleniach stanu faktycznego złożony przez stronę i załączony do sprzeciwu dowód w postaci potwierdzenia wykonania przelewu na tę kwotę w dniu 18 czerwca 2015 roku, nie dokonał oceny wiarygodności tego dokumentu i nie wskazał, jakie znaczenie nadał milczeniu powoda odnośnie twierdzeń pozwanego co do zapłaty powyższej kwoty. Skoro zatem przedmiotowy zarzut pozwanego nie był przedmiotem badania Sądu Rejonowego, nie sposób poddać go kontroli instancyjnej i już z tej tylko przyczyny orzeczenie podlegało uchyleniu do ponownego rozpoznania. Nadto, spod kontroli instancyjnej wymykało się także orzeczenie Sądu Rejonowego w Gdyni w zakresie wysokości zasądzonych odsetek od dnia 01 stycznia 2016 roku w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od transakcji handlowych, w sytuacji, gdy powód wnosił jedynie o zasądzenie odsetek ustawowych.

Sąd Okręgowy w Gdańsku wskazał, że ponownie rozpoznając sprawę Sąd I instancji winien rozważyć w pierwszej kolejności zasadność żądań powoda w zakresie kwoty 5 412 złotych zarówno w kontekście złożonego potwierdzenia przelewu na tę kwotę, jak i milczenia strony powodowej odnośnie podnoszonych przez pozwanego twierdzeń co do dokonania przedmiotowej wpłaty, ocenić, jaki charakter nadać pismu powoda z dnia 19 sierpnia 2015 roku, a w szczególności oświadczeniu powoda co do modyfikacji żądań pozwu, a o ile uzna, że oświadczenie to należy traktować jako częściowe cofnięcie pozwu, winien wydać stosowane rozstrzygnięcie w tym zakresie. Rozstrzygając ponownie spór Sąd Rejonowy w Gdyni powinien rozważyć kwestię wysokości należnych odsetek, biorąc pod uwagę, że powód domaga się ich jedynie w wysokości ustawowej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. P. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą Ośrodek (...) P. świadczyła na rzecz J. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) usługi wynajmu samochodu ciężarowego oraz ciągnika siodłowego marki M. wraz z kierowcą.

Za wykonanie powyższych usług (...) obciążyła J. B. fakturami VAT:

-: numer (...) z dnia 30 września 2014 roku na kwotę 5 412 złotych, z terminem płatności do dnia 14 listopada 2014 roku,
-: numer (...) z dnia 23 października 2014 roku na kwotę 4 920 złotych, z terminem płatności do dnia 07 grudnia 2014 roku,
-: numer (...) z dnia 25 października 2014 roku na kwotę 1 200 euro i kwotę 1 165,96 złotych, z terminem płatności do dnia 09 grudnia 2014 roku,
-: numer (...) z dnia 28 października 2014 roku na kwotę 1 200 euro i kwotę 1 165,96 złotych, z terminem płatności do dnia 12 grudnia 2014 roku,
-: numer (...) z dnia 31 października 2014 roku na kwotę 939 euro i kwotę 913,12 złotych, z terminem płatności do dnia 15 grudnia 2014 roku,
-: numer (...) z dnia 20 listopada 2014 roku na kwotę 4 592,82 złotych, z terminem płatności do dnia 04 stycznia 2015 roku.

faktury VAT – k. 9-13, 17 akt, zeznania powódki B. P. – protokół skrócony rozprawy z dnia 04 maja 2016 roku – k. 87-90 akt (zapis cyfrowy 00:03:33-00:14:30), zeznania pozwanego J. B. – protokół skrócony rozprawy z dnia 04 maja 2016 roku – k. 87-90 akt (zapis cyfrowy 00:14:30-00:33:10), umowa najmu – k. 150-151 akt

B. P. uiściła opłaty wiatowe oraz za winiety.

umowa – k. 58-60 akt, zeznania powódki B. P. – protokół skrócony rozprawy z dnia 04 maja 2016 roku – k. 87-90 akt (zapis cyfrowy 00:03:33-00:14:30)

B. P. wzywała J. B. do uregulowania należności z powyższych faktur VAT.

wezwania do zapłaty wraz z potwierdzeniami nadania – k. 14-16, 28-33 akt

J. B. zapłacił w dniu 09 lutego 2015 roku kwotę 5 220,48 złotych jako równowartość 1 200 euro tytułem faktury VAT numer (...).

J. B. zapłacił w dniu 18 czerwca 2015 roku kwotę 5 412 złotych tytułem faktury VAT numer (...).

potwierdzenie przelewu – k. 42-43 akt

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie oświadczeń stron w zakresie, w jakim nie były one kwestionowane przez stronę przeciwną.

Sąd oparł się także na dowodach z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których prawdziwość nie była przez nie kwestionowana i które nie budziły wątpliwości Sądu co do swej wiarygodności, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary. Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach sprawy nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnosiły do sprawy żadnych nowych i istotnych okoliczności.

Konstruując stan faktyczny w niniejszej sprawie, Sąd w całości oparł się na zeznaniach powódki B. P., w szczególności w zakresie, w jakim wskazywała ona na sposób wykonywania umowy łączącej strony. Zeznania powódki były logiczne, spójne, zgodne z doświadczeniem życiowym i znajdowały odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym uwzględnionym i uznanym przez Sąd za wiarygodny.

Zeznania pozwanego J. B. Sąd uznał za wiarygodne jedynie w tej ich części, w której były spójne z zeznaniami powódki i pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, znajdując tam potwierdzenie. Jako niewiarygodne Sąd ocenił zeznania pozwanego w takim zakresie, w jakim pozwany zeznawał, iż zawarł z mężem powódki ustną umowę najmu naczepy chłodniczej należącej do pozwanego oraz wskazywał, iż łącząca strony umowa najmu ciągnika została zawarta przez strony jedynie ze względu na brak po stronie powódki licencji na transport międzynarodowy. Sąd nie uwzględnił także zeznań pozwanego, z których wynikało, że powódka zarabiała pieniądze naczepą pozwanego, za najem której ten nie wystawiał faktur VAT, uznał bowiem, że roszczenie dochodzone pozwem pokrywa się z kosztami najmu przedmiotowej naczepy. Ponadto Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego w zakresie, w jakim pozwany wskazał, iż zdarzało się, że dokładał on swoje środki finansowe do przedsięwzięcia łączącego go z powódką, gdyż liczył na zysk w przyszłości. Powyższe okoliczności nie znalazły potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie, są nadto zdaniem Sądu nielogiczne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego, wobec czego nie stanowiły one podstawy rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Postanowieniem z dnia 06 kwietnia 2016 roku (k. 82 akt) Sąd pominął dowód z zeznań świadka A. B., albowiem pełnomocnik pozwanego, mimo zobowiązania (k. 71 akt, z.p.o. – k. 76 akt), nie wskazał adresu zamieszkania tego świadka. Natomiast ponowny wniosek o przesłuchanie tego świadka złożony na rozprawie w dniu 07 lipca 2017 roku Sąd oddalił jako spóźniony.

Z tych samych względów Sąd postanowieniem z dnia 04 maja 2016 roku oddalił również wniosek pełnomocnika pozwanego o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka M. P. na okoliczność ustaleń i wzajemnych rozliczeń stron. Uwzględnienie tego wniosku dowodowego zgłoszonych przez pozwanego na tym etapie postępowania niewątpliwie implikowałoby konieczność wyznaczenia kolejnego terminu rozprawy, a zatem skutkowałoby niezasadnym przedłużeniem niniejszego postępowania. Nadto w ocenie Sądu strona pozwana nie uprawdopodobniła, aby powyższy wniosek dowodowy nie mógł być zgłoszony na wcześniejszym etapie postępowania. Powyższe legło również u podstaw postanowienia z dnia 07 lipca 2017 roku o oddaleniu wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań tego świadka, mając na uwadze, iż zgodnie z treścią wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku przeprowadzone postępowanie dowodowe było wystarczające do dokonania rozstrzygnięcia sprawy i nie wymagało uzupełnienia.

Postanowieniem z dnia 04 maja 2016 roku Sąd oddalił również jako spóźniony wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z dokumentu w postaci umowy najmu na okoliczność, że pozwany zawarł umowę z powódką. Ponownie złożony wniosek w tym przedmiocie na rozprawie w dniu 07 lipca 2017 roku w ocenie Sądu należało uwzględnić, jako, że jego przeprowadzenie nie spowodowało żadnej zwłoki w rozpoznaniu sprawy, zaś sama okoliczność istnienia między stronami umowy najmu ciągnika siodłowego M. oraz samochodu ciężarowego wraz z kierowcą nie była sporna.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powódka B. P. domagała się zasądzenia od pozwanego J. B. kwoty 18 169,42 złotych oraz kwoty 2 139 euro wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot: 5 412 złotych za okres od dnia 15 listopada 2014 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych za okres od dnia 08 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty, 1 165,96 złotych za okres od dnia 10 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty, 1 200 euro za okres od dnia 13 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty, 1 165,52 złotych za okres od dnia 13 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty, 939 euro za okres od dnia 16 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty, 913,12 złotych za okres od dnia 16 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz 4 592,82 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty, swoje roszczenie wywodząc z łączącej strony umowy polegającej na świadczeniu na rzecz pozwanego J. B. usługi wynajmu samochodu ciężarowego oraz ciągnika siodłowego marki M. wraz z kierowcą i nie uiszczenia należnego powódce z tergo tytułu wynagrodzenia.

Pismem procesowym z datą w nagłówku „dnia 19 sierpnia 2015 roku” (data prezentaty: 2015-08-28, k. 54-56 akt) powódka B. P. zmodyfikowała żądanie pozwu w ten sposób, że wniosła o zasądzenie od pozwanego J. B. kwoty 18 169,42 złotych oraz kwoty 939 euro wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot: 5 412 złotych za okres od dnia 15 listopada 2014 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych za okres od dnia 08 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty, 1 165,96 złotych za okres od dnia 10 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty, 1 165,52 złotych za okres od dnia 13 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty, 939 euro za okres od dnia 16 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty, 913,12 złotych za okres od dnia 16 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty, 4 592,82 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu. Natomiast na rozprawie w dniu 07 lipca 2017 roku powódka B. P. złożyła oświadczenie o cofnięciu pozwu wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie żądania kwoty 5 412 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 15 listopada 2014 roku do dnia zapłaty – wynikającej z faktury VAT numer (...) oraz w zakresie żądania kwoty 1 200 euro wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 13 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty – wynikającej z faktury VAT numer (...).

Zgodnie z treścią art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Zgodnie zaś z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku.

W niniejszej sprawie powódka cofnęła pozew w zakresie wynikającym z oświadczenia z datą w nagłówku „dnia 19 sierpnia 2015 roku” bez zrzeczenia się roszczenia, niemniej uczyniła to przed rozpoczęciem rozprawy, a zatem zgoda pozwanego na dokonanie tej czynności w zakresie określonym w tym oświadczeniu nie była wymagana. Podobnie – w odniesieniu do pozostałej kwoty, której dotyczyło cofnięcie pozwu oświadczeniem złożonym na rozprawie w dniu 07 lipca 2017 roku, albowiem w tym zakresie połączone było z oświadczeniem powódki o zrzeczeniu się roszczenia.

Sąd oceniając powyższą czynność procesową powódki z punktu widzenia przesłanek określonych w art. 203 k.p.c. nie dopatrzył się, ażeby czynność ta była sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego lub by zmierzała do obejścia prawa.

Uznając zatem, iż czynność powódki jest zgodna z prawem, Sąd na podstawie art. 355 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 i 4 k.p.c. umorzył postępowanie w zakresie wynikającym z oświadczeń o cofnięciu pozwu (punkt I wyroku).

Uwzględniając powyższe oświadczenia w przedmiocie modyfikacji żądania pozwu, w niniejszej sprawie powódka B. P. domagała się ostatecznie zasądzenia od pozwanego J. B. kwoty 12 757,42 złotych oraz kwoty 939 euro wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot: 4 920 złotych za okres od dnia 08 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty, 1 165,96 złotych za okres od dnia 10 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty, 1 165,52 złotych za okres od dnia 13 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty, 939 euro za okres od dnia 16 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty, 913,12 złotych za okres od dnia 16 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty i 4 592,82 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

Zgodnie z przepisem art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. W niniejszej sprawie niewątpliwie takie odesłanie znajdzie zastosowanie. Odesłanie to stosuje się w sytuacji kiedy przedmiotem umowy jest dokonanie czynności faktycznej jako usługi, a nie jest ona unormowana ponadto w przepisach dotyczących zarówno umów nazwanych w samym kodeksie cywilnym, jak i w innych aktach prawnych, nawet poza prawem cywilnym. Zgodnie zaś z przepisem art. 734 § 1 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej (w niniejszej sprawie – faktycznej) dla dającego zlecenie. Zgodnie z art. 735 § 1 k.c. jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się je wykonać bez wynagrodzenia, za wykonane zlecenie należy się wynagrodzenie.

W niniejszej sprawie bezspornym było, iż powódka B. P. wykonała na rzecz pozwanego J. B. usługi, za które domaga się zapłaty, okoliczność ta nie była bowiem kwestionowana przez pozwanego. Niesporna była również wysokość przysługującego jej z tego tytułu wynagrodzenia stwierdzonego załączonymi do pozwu fakturami VAT.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany zarzucił bowiem, iż w tym samym czasie, na podstawie ustnej umowy, powódka korzystała z wypożyczonej od pozwanego naczepy chłodniczej za cenę 70 euro za dobę najmu, zaś pozwany uiścił opłaty winietowe związane z ruchem tego pojazdu, których to powódka mu nie zwróciła..

Skoro zatem pozwany J. B. twierdził, że powódka wynajęła od niego naczepę chłodniczą za cenę 70 euro za dobę, za którą nie zapłaciła oraz wskazywał, że w związku z ruchem pojazdu powódki poniósł opłaty winietowe, zatem zgodnie z treścią art. 6 k.c., to na nim spoczywał ciężar wykazania powyższych okoliczności. Tymczasem, pozwany nie przedłożył żadnego wiarygodnego dowodu potwierdzającego fakt istnienia między stronami takiej umowy, korzystania z naczepy przez powódkę, a także uzgodnienia między stronami czynszu najmu w kwocie 70 euro za dobę, a zatem jego twierdzenia w tym zakresie pozostają zupełnie gołosłowne. Co więcej, twierdzenia pozwanego pozostają niespójne i wewnętrznie sprzeczne, sam pozwany bowiem w swoich zeznaniach (k. 89 akt) zaprzeczył, jakoby w umowie strony ustaliły cenę za najem naczepy chłodzącej na wskazanym powyżej poziomie, bowiem stawka w wysokości 70 euro za dobę była bardzo wysoka, „ to była kosmiczna kwota”. Pozwany nie potrafił określić wysokości stawki za ewentualny najem naczepy. Sąd nie znalazł zatem podstaw do uznania, iż powódka faktycznie wynajęła od pozwanego naczepę chłodzącą za wskazaną powyżej cenę.

W tym miejscu wskazać należy, iż nawet gdyby po stronie powódki faktycznie istniało zobowiązanie z tytułu rzekomej umowy najmu naczepy chłodzącej, to pozwany w niniejszym procesie nie sformułował zarzutu potrącenia. Nie budzi bowiem wątpliwości Sądu, że dla należytego sformułowania zarzutu potrącenia konieczne jest przynajmniej podanie kwoty przedstawionej do potrącenia, złożenia stosownego oświadczenia woli o zamiarze dokonania potrącenia czy to poza procesem, czy też w toku procesu jako procesowego zarzutu potrącenia oraz wykazanie istnienia wierzytelności przedstawionej do potrącenia. Takich zarzutów procesowych pozwany w niniejszym procesie nie sformułował.

Mając na względzie powyższe okoliczności, na podstawie art. 750 k.c. w zw. z art. 735 § 1 k.c. w zw. z art. 734 k.c. w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. w punkcie II wyroku Sąd zasądził od pozwanego J. B. na rzecz powódki B. P. kwotę 12 757,42 złotych oraz 939 euro wraz z odsetkami:

-: ustawowymi liczonymi od kwoty 4 920 złotych za okres od dnia 08 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,
-: ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 4 920 złotych za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,
-: ustawowymi liczonymi od kwoty 1 165,96 złotych za okres od dnia 10 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,
-: ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 1 165,96 złotych za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,
-: ustawowymi liczonymi od kwoty 1 165,96 złotych za okres od dnia 13 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,
-: ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 1 165,96 złotych za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,
-: ustawowymi liczonymi od kwoty 939 euro za okres od dnia 16 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,
-: ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 939 euro za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,
-: ustawowymi liczonymi od kwoty 913,12 złotych za okres od dnia 16 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,
-: ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 913,12 złotych za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,
-: ustawowymi liczonymi od kwoty 4 592,82 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,
-: ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 4 592,82 złotych za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie III wyroku zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c., zgodnie z którą każda ze stron powinna ponieść koszty procesu w takim stopniu w jakim przegrała sprawę. W niniejszej sprawie powód wygrał sprawę w zakresie, w jakim powództwo zostało uwzględnione, tj. odnośnie kwoty 12 757,86 złotych i kwoty 939 euro, a także w zakresie kwoty 5 412 złotych, co do której powódka cofnęła pozew w związku z uiszczeniem tej kwoty przez pozwanego, przy czym zapłata miała miejsce już po wytoczeniu powództwa. Wobec powyższego powódka wgrała sprawę w 81,60%, a pozwany – w 18,40% i w takim zakresie należy im się zwrot poniesionych przez nich kosztów.

Koszty procesu poniesione przez powódkę wyniosły 4 969 złotych (1 352 złotych – opłata od pozwu, 2 400 złotych – koszty zastępstwa procesowego w I instancji, 17 złotych – opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 1 200 złotych – koszty zastępstwa procesowego w II instancji), zaś koszty procesu poniesione przez pozwanego wyniosły kwotę 4 969 złotych (2 400 złotych – koszty zastępstwa procesowego, 17 złotych – opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 1 352 złotych – opłata sądowa od apelacji, 1 200 złotych – koszty zastępstwa procesowego przed sądem II instancji). Powódce zatem należy się kwota 4 054,70 złotych tytułem zwrotu w 81,60% poniesionych przez nią kosztów, zaś pozwanemu należy się kwota 914,30 złotych tytułem zwrotu w 18,40% poniesionych przez niego kosztów. Kompensując obie kwoty pozwany winien zatem zwrócić powódce kwotę 3 140,40 złotych, którą Sąd w punkcie III wyroku zasądził na jej rzecz od pozwanego, stosując powyższą zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3. (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 24 lipca 2017 roku

VI GC 635/17

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE