Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w W. VIII Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Lewczuk

Protokolant: Magdalena Rucińska, Cezary Mancarz

przy udziale Prokuratora: Joanny Bogdan, J. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 21.10.2015 r., 03.12.2015 r. i 23.11.2016 r.

sprawy

A. D., syna W. i A. z domu D., urodzonego dnia (...) w S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 21 września 2014 roku w W. przy skrzyżowaniu ulic (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.2014r. Prawo o Ruchu Drogowym (Dz.U. Nr 98 poz. 606 z późn. zm.) w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości I badanie dało wynik 0,50 mg/l, II badanie dało wynik 0,50 mg/l, III badanie dało wynik 0,47 mg/l, IV badanie dało wynik 0,41 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, kierował samochodem marki B. o nr rejestracyjnym (...) po drodze publicznej, tj. o czyn z art. 178a § 1 kk

orzeka:

W ramach czynu zarzuconego oskarżonemu A. D. uznaje go za winnego tego, że w dniu 21 września 2014 roku w W. przy skrzyżowaniu ulic (...) kierował samochodem osobowym marki B. o nr rejestracyjnym (...) po drodze publicznej znajdując się w stanie nietrzeźwości I badanie dało wynik 0,50 mg/l, II badanie dało wynik 0,50 mg/l, III badanie dało wynik 0,47 mg/l, IV badanie dało wynik 0,41 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, kierował samochodem marki, tj. czynu z art. 178 a § 1 k.k. i za to na podstawie powołanego przepisu skazuje go i wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01 lipca 2015 r. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby;

I.  Na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 18 maja 2015 r. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat;

II.  Na podstawie art. 49 § 2 k.k. w zw. z art. 39 pkt 7 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 18 maja 2015 r. zobowiązuje oskarżonego do uiszczenia świadczenia pieniężnego w kwocie 8.000 (ośmiu tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

III.  Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych tytułem całkowitego pokrycia kosztów postępowania oraz kwotę 120 (stu dwudziestu) złotych tytułem opłaty.

sygn. akt VIII K 630/14

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 września 2014 roku A. D. wziął udział w spotkaniu towarzyskim. W czasie imprezy spożywał alkohol w nieustalonej ilości. Około godziny 3:00 wspólnie z K. G. opuścili miejsce odbywającej się imprezy i każdy z nich udał się do swojego miejsca zamieszkania taksówką. A. D. po dojechaniu do swojego miejsca zamieszkania przy bul. ul. (...) w W., stwierdził, że klucze do mieszkania przez nieuwagę pozostawił w swoim samochodzie zaparkowanym przy ul. (...), w pobliżu lokalu w którym odbywała się impreza. Wobec powyższego ponownie udał się tam taksówką. Po dotarciu do swojego samochodu, stwierdził, że czuje się już zupełnie dobrze, wobec czego nie chcąc płacić za kolejny kurs taksówki, zdecydował się wrócić do domu swoim własnym samochodem. Około godziny 07:40 funkcjonariusze Policji P. K. i M. J. otrzymali komunikat o poruszającym się ul. (...) samochodzie marki B. o numerze rejestracyjnym (...), którym wedle posiadanych informacji, miał kierować nietrzeźwy kierowca.

O godzinie 07:45 funkcjonariusze Policji, na ul. (...) przy skrzyżowaniu z ul. (...) zatrzymali w/w samochód oraz poddali A. D. badaniu stanu trzeźwości. I badanie przeprowadzone o godz. 07:56 dało wynik 0,50 mg/l, II badanie przeprowadzone o godz. 08:10 dało wynik 0,50 mg/l, III badanie przeprowadzone o godz. 08:23 dało wynik 0,47 mg/l oraz IV badanie przeprowadzone o godzinie 08:25 dało wynik 0,41 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Badania stanu trzeźwości A. D. przeprowadzono atestowanym urządzeniem pomiarowym, posiadającym aktualne świadectwo legalizacyjne.

A. D. nie był dotychczas karany sądownie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. D. (k. 136), zeznania świadka P. K. (k. 10v, 123), częściowo zeznania K. G. (k. 222) oraz protokołu badania alkomatem (k: 2, 4), świadectw wzorcowania (k: 3,5), protokołu zatrzymania osoby (k: 6), danych o karalności (k: 25, 199) oraz informacji uzyskanej w trybie art. 213 § 1a k.p.k. (k: 117 – 20).

Oskarżony A. D. zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i na rozprawie, nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, przy czym w toku dochodzenia odmówił składania wyjaśnień (k. 15v). W toku rozprawy w dniu 3 grudnia 2015 r. wyjaśnił natomiast, że wieczorem przed zdarzeniem, spotkał się w lokalu z przyjaciółmi i wspólnie świętowali. Wskazał, że wszyscy jedli i wypili trochę alkoholu. Jak podał, nad ranem czuł się dobrze, jednakże nie chcąc ryzykować zamówił taksówkę i pojechał nią na ul. (...), gdzie zamieszkiwał. Jak się okazało po przyjeździe na miejsce, zapomniał kluczy do mieszkania, które pozostawił w swoim samochodzie, zaparkowanym na ulicy (...). Wobec tego, wrócił taksówką na ul. (...) do swojego samochodu. Wówczas, jak wyjaśnił, poczuł się już zupełnie dobrze i nie chcąc płacić za kolejny przejazd taksówką, wsiadł do samochodu i pojechał do domu. Wskazał, że przestał spożywać alkohol około 21:00-20:00, a potem tańczył całą noc. Oskarżony nie potrafił wskazać jaki alkohol i w jakiej dokładnie ilości spożywał. Podkreślił, że czuł się dobrze i gdyby tak nie było, nie prowadziłby samochodu, gdyż prawo jazdy jest mu niezbędne dla wykonywania pracy (k. 136).

Zdaniem Sądu wyjaśnienia oskarżonego są w przeważającej mierze wiarygodne; zwłaszcza brak jest podstaw do kwestionowania faktu uczestnictwa oskarżonego w spotkaniu towarzyskim i spożywania alkoholu w czasie jego trwania. Oskarżony nie kwestionował też, że po tejże imprezie prowadził swój samochód marki B. o nr rej. (...) w dniu 21 września 2014 roku. Co do wyjaśnień oskarżonego, z których wynika, że decydując się na prowadzenie samochodu czuł się dobrze, należy je potraktować jako odzwierciedlenie subiektywnego przekonania oskarżonego o własnym samopoczuciu i możliwościach; co nie oznacza jednocześnie, że takiego rodzaju subiektywne przekonanie oskarżonego o swoim stanie trzeźwości było uzasadnione i oparte na trafnych przesłankach. W sprzeczności bowiem z przekonaniem oskarżonego pozostają wyniki badań na zawartość alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu zawarte w protokole użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego do ilościowego oznaczania alkoholu w wydychanym powietrzu oraz zeznania funkcjonariusza policji P. K. .

Z zeznań tego świadka wynika mianowicie, że od oskarżonego w chwili jego zatrzymania do kontroli drogowej wyczuwalna była woń alkoholu; miał on też bełkotliwą mowę, co niewątpliwie wskazywało, że znajduje się on w stanie pod wpływem alkoholu (k. 10v, 123). Sąd nie znalazł żądnych podstaw do kwestionowania depozycji świadka, bowiem stanowią one bezstronną relację z wykonywanych przez niego jako funkcjonariusza Policji czynności służbowych i w pełni korespondują z treścią dokumentów w postaci protokołu zatrzymania oraz protokołu użycia urządzenia kontrolno pomiarowego do ilościowego oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu. I mimo, że świadek w toku rozprawy nie pamiętał szczegółów zdarzenia, to w przekonaniu Sądu nie dyskredytuje to wartości jego zeznań złożonych na etapie postępowania przygotowawczego. Biorąc bowiem pod uwagę upływ czasu od zdarzenia i wielość podobnych interwencji, w jakich uczestniczył świadek, nie może dziwić, że nie pamiętał on okoliczności zdarzenia.

Zeznaniom świadka K. G. (k. 222) Sąd również dał wiarę w zakresie w jakim wskazują na okoliczności spotkania i spożywania alkoholu przez uczestników imprezy w dniu 20/21 września 2014 r., w której brał udział oskarżony. Świadek potwierdził udział oskarżonego w tym spotkaniu towarzyskim, jak również wskazał, że obaj spożywali alkohol. W pozostałym zakresie okoliczności podawane przez świadka nie miały żadnego znaczenia dla ustaleń niniejszego postępowania, albowiem nie odnosiły się do okoliczności kierowania przez oskarżonego pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości. Świadek bowiem jedynie widział oskarżonego odjeżdżającego taksówką do swojego miejsca zamieszkania.

Sąd uznał za rzetelne i wiarygodne wyniki badania na zawartość alkoholu
w wydychanym przez oskarżonego powietrzu, bowiem zostały one przeprowadzone przy użyciu wyspecjalizowanych urządzeń pomiarowych, z których każde w dniu badania posiadało ważne świadectwa wzorcowania (protokół badania alkomatem - k: 2, 4 oraz świadectwa wzorcowania - k. 3 i 5). Podobnie też ocenił dokumenty zgromadzone w aktach sprawy i ujawnione w toku rozprawy, w tym: protokół zatrzymania osoby (k: 6), dane o karalności (k: 25, 199), informacja w trybie art. 213 § 1a k.p.k. (k: 117 – 20) oraz informacja z (...) (k: 127 – 132), które nie budzą wątpliwości Sądu, co do swojej autentyczności i nie były też kwestionowane przez żadną ze stron.

Oskarżony A. D. został oskarżony oto, że w dniu 21 września 2014 roku w W. przy skrzyżowaniu ulic (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.2014r. Prawo o Ruchu Drogowym (Dz.U. Nr 98 poz. 606 z późn. zm.) w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości I badanie dało wynik 0,50 mg/l, II badanie dało wynik 0,50 mg/l, III badanie dało wynik 0,47 mg/l, IV badanie dało wynik 0,41 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, kierował samochodem marki B. o nr rejestracyjnym (...) po drodze publicznej, to jest. o czyn z art. 178a § 1 kk

Sąd zaważył, co następuje:

Zarzucone oskarżonemu aktem oskarżenia przestępstwo określone w art. 178 a § 1 k.k. polega na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego.

Zgodnie z art. 115 § 16 k.k. stan nietrzeźwości zachodzi, gdy: 1) zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub 2) zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Zatem skoro wartość alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu wyniosła o godz. 07:56 - 0,50 mg/l oraz o godz. 08:25 – 0,41 mg/l, to przekroczyła ona progową wartość wskazaną w ustawie, tj. 0,25 mg/l, powyżej której mamy do czynienia w prawie karnym z pojęciem stanu nietrzeźwości.

Biorąc pod uwagę całość materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, Sąd uznał, że zarówno wina oskarżonego A. D. jak i okoliczności popełnienia zarzucanego mu czynu są bezsporne i nie budzą żadnych wątpliwości. W chwili popełnienia czynu oskarżony był człowiekiem dojrzałym życiowo, w pełni poczytalnym, a zatem zdawał sobie z całą pewnością sprawę z tego, że jeżeli kilka godzin przed tym, zanim wsiadł do samochodu pił alkohol, to znajduje się w stanie nietrzeźwości, nawet mimo dobrego samopoczucia w tamtym momencie, jakie deklarował przed Sądem. Niewątpliwie zatem oskarżony dopuścił się przestępstwa umyślnego, bo przy takim stężeniu alkoholu w wydychanym powietrzu jakie u niego wykryto, nie sposób nawet domniemywać jego nieświadomości w tym zakresie.

Przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. zagrożone jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do 2 lat.

IV.  Wymierzając oskarżonemu A. D. karę za przypisane mu przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. Sąd miał na względzie dyrektywy wymiaru kary wynikające z treści art. 53 k.k., a w szczególności baczył, aby wymierzona kara była adekwatna do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego przestępstwa. Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że karą adekwatną do stopnia zawinienia oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu będzie kara 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

V.  Wymierzona kara mieści się w ustawowych granicach zagrożenia, a przy jej wymiarze Sąd uwzględnił również społeczne oddziaływanie kary i konieczność jej wychowawczego oddziaływania na oskarżonego. Kara wymierzona oskarżonemu winna uświadomić mu naganność jego zachowania. Zdaniem Sądu, tak wymierzona oskarżonemu kara spełni swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej.

VI.  Sąd wymierzając karę, uwzględnił w szczególności charakter popełnionego przez oskarżonego przestępstwa, który stanowi czyn o dość znacznej społecznej szkodliwości. Na wysoką społeczną szkodliwość popełnionego przez oskarżonego czynu wpływ ma przede wszystkim stworzenie przez niego, na skutek kierowania samochodem w stanie nietrzeźwości, zagrożenia w ruchu drogowym dla innych uczestników ruchu, uwzględniając jednocześnie umiarkowany stan nietrzeźwości oskarżonego w chwili popełnienia przypisanego mu czynu.

VII.  Sąd w poczet okoliczności łagodzących zaliczył oskarżonemu jedynie to, iż do zarzuconego oskarżonemu czynu A. D. dopuścił się we wczesnych godzinach porannych, w dzień ustawowo wolny od pracy, powodując tym samym zagrożenie dla ruchu drogowego o znacznie mniejszym stopniu, niż gdyby prowadził pojazd mechaniczny głównymi ulicami miasta w trakcie dużego natężenia ruchu.

VIII.  Biorąc pod rozwagę zasadę art. 58 § 1 k.k. oraz przesłanki z art. 69 § 1 i 2 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności Sąd warunkowo zawiesił na okres 2 lat próby. Sąd uznał, że winno być to wystarczające dla osiągnięcia wobec A. D. celów kary oraz zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. W ocenie Sądu postawa oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste, pozwalają na postawienie wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Sąd stwierdził, iż oskarżony A. D. jest w stanie spełnić warunki okresu próby, a przypisane mu popełnienie czynu zabronionego pozostanie incydentalnym zdarzeniem w życiorysie oskarżonego.

IX.  Sąd miał nadto na uwadze, że orzeczone środki karne, w postaci świadczenia pieniężnego oraz zakazu prowadzenia pojazdów, będą dodatkowo stanowiły zabezpieczenie pozytywnej prognozy w orzeczonym okresie próby. Co prawda nie są to środki związane stricte z poddaniem sprawcy próbie, jednakże w niniejszej sprawie spełnią one obok swej funkcji penalnej również funkcję gwarancyjną.

W myśl art. 42 § 2 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego obligatoryjny środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat uznając, iż okres ten jest adekwatny do charakteru i okoliczności popełnionego przez oskarżonego czynu. Oskarżony kierując samochodem w stanie nietrzeźwości naraził na niebezpieczeństwo nie tylko siebie, ale i innych uczestników ruchu. Zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu w dwóch kolejno przeprowadzonych badaniach wyniosła u oskarżonego 0,50 mg/l oraz 0,47 mg/l i 0,41 mg/l, a zatem znacząco przekroczyła dopuszczalną normę.

W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 1982 r. (V KRN 106/82, OSNPG 1982, z. 8-9, poz. 108) wskazano, iż osoby nie przestrzegające zasad bezpieczeństwa, zagrażające bezpieczeństwu ruchu czy to powodu braku wyobraźni, czy z braku poczucia odpowiedzialności – należy z ruchu tego wyłączyć. Jest to najskuteczniejszym sposobem wzmożenia bezpieczeństwa na drogach i zmuszenia naruszających zasady bezpieczeństwa do ich przestrzegania w przyszłości oraz przekonania wszystkich uczestników ruchu drogowego o potrzebie bezwzględnego podporządkowania się ustanowionym zasadom ruchu.

Podzielając powyższe zapatrywanie Sądu Najwyższego, Sąd doszedł do przekonania, że im większe jest spodziewane zagrożenie na skutek postępowania sprawcy, tym dłuższy winien być okres obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. W niniejszej sprawie zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu ze strony oskarżonego było znaczne z uwagi na znaczne stężenie alkoholu u niego w wydychanym powietrzu, stąd zdaniem Sądu czteroletni okres zakazu spełni wymagania w zakresie oddziaływania społecznego jaki i cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego.

Sąd stwierdził wyrokując w niniejszej sprawie, iż stopień dolegliwości karnej w zakresie orzeczenia okresu zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, winien odpowiadać dosyć znacznemu stopniowi stanu nietrzeźwości oskarżonego. Wskazać należy, iż zakaz prowadzenia pojazdów w przypadku skazania za czyn z art. 178 a § 1 k.k. Sąd orzeka obligatoryjnie, a środek ten może orzec w wymiarze od 1 roku do 10 lat. Okres 3 lat zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych biorąc pod uwagę stan nietrzeźwości oskarżonego oraz jego uprzednią karalność jest w ocenie Sądu dolegliwością adekwatną. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które wpływałyby na orzeczenie w/w środka karnego w niższym wymiarze. Orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów dodatkowo uświadomi oskarżonemu naganną ocenę jego zachowania i wdroży go do przestrzegania w przyszłości porządku prawnego.

Na podstawie art. 49 § 2 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonego do uiszczenia kwoty 8000 (ośmiu tysięcy) złotych tytułem świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Sąd orzekając świadczenie pieniężne uznał, iż nałożony w ten sposób obowiązek uiszczenia konkretnej kwoty będzie przy zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności realną i odczuwalną dla oskarżonego dolegliwością za popełnione przestępstwo. Wysokość orzeczonego świadczenia, zdaniem Sądu mieści się w granicach możliwości zarobkowych i finansowych oskarżonego i nie będzie dla niego zbyt surową dolegliwością związaną z popełnieniem czynu zabronionego., a dodatkowo uświadomi mu naganność postepowania.

Podnieść należało również, że Sąd w dacie wyrokowania zastosował ustawę karną w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu występku, albowiem uznał, że zastosowane i powołane w wyroku przepisy prawa materialnego były względniejsze dla sprawcy czynu popełnionego w 2014 r. Przede wszystkim instytucja warunkowego zawieszenia wykonania kary przewidywała wówczas możliwość zastosowania tego środka probacyjnego do kary orzeczonej w wymiarze do dwóch lat pozbawienia wolności, jak również nie zawierała dodatkowych wymogów w postaci braku uprzedniego skazania na karę pozbawienia wolności. Poprzednio obowiązujące brzmienie zastosowanego przepisu art. 69 § 1 i 2 k.k. należało zatem uznać za względniejsze. Ponadto, sięgając po konieczność orzeczenia środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego, Sąd stwierdził, że aktualnie obowiązujące przepisy wskazujące na obligatoryjność orzeczenia w/w środka, jak również określające jego wysokość na wyższym poziomie niż uprzednio, nie będą dla oskarżonego względniejsze, w związku z czym należało dokonać każdego z rozstrzygnięć Sądu na podstawie brzmienia ustawy z czasu popełnienia przez A. D. przypisanego mu czynu.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w treści art. 626 § 1 k.p.k. należało obciążyć oskarżonego kosztami procesu w skład których weszły wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania w kwocie 60 złotych oraz kwota stanowiąca opłatę od wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności w wysokości 120 złotych.

Wskazując na powyższe, orzeczono jak w sentencji wyroku.