Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2017r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Anna Szczepańska

Protokolant sekr.sąd. Simona Marcjanek

po rozpoznaniu dnia 11.10.2016r, 15.11.2016r, 13.12.2016r, 10.01.2017r, 14.03.2017r. sprawy:

G. D. (1), urodz. (...) w M., syna H. i E. z d. L.,

oskarżonego o to, że:

I.  w okresie od stycznia 2015r. do marca 2015r. kierował groźby karalne zniszczenia mienia i uszkodzenia ciała S. K. (1),

tj. o czyn z art. 190§1 kk,

II.  w okresie od 4 listopada 2014r. do 1 marca 2015r. w nieustalonym czasie i w nieustalony sposób uporczywe nękał S. K. (1) wzbudzając u niego poczucie zagrożenia,

tj. o czyn z art. 190a§1kk,

III.  w dniu 04 listopada 2014r. w O. na ul. (...) zniszczenia kłódki G. i bolca w furtce, a następnie zniszczenia dwóch namiotów foliowych i powyginania konstrukcji metalowej o nieustalonej wartości na szkodę S. K. (1),

tj. o przestępstwo z art. 288 § 1 kk,

I.  oskarżonego G. D. (1) w ramach czynu zarzuconego mu w punkcie I uznaje za winnego tego, że w okresie od dnia 2 stycznia 2015r. do dnia 7 marca 2015r. w O., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru groził S. K. (1) uszkodzeniem ciała oraz zniszczeniem mienia, przy czym groźby te wzbudziły w wymienionym uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, tj. dokonania przestępstwa z art. 190§1 kk w zw. z art. 12 kk i za to z mocy art. 190§1 kk w zw. z art. 12 kk, opierając wymiar kary o art. 190§ 1 kk w zw. z art. 34§1a pkt.1 kk i art. 35§1 kk skazuje go na karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

II.  oskarżonego G. D. (1) uniewinnia od popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach II i III aktu oskarżenia,

III.  na podstawie art.640 kpk i art. 624§ 1 kpk zwalnia oskarżyciela posiłkowego od kosztów sądowych w części uniewinniającej,

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. O. T. kwotę 756 zł. (siedemset pięćdziesiąt sześć złotych) tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną pokrzywdzonemu S. K. (1) z urzędu oraz kwotę 173,88 zł. tytułem podatku VAT od tego wynagrodzenia,

I.  na podstawie art. 624§1 kpk zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

S. K. (1) zamieszkuje w O., przy ulicy (...). Wymieniony użytkuje tam także ogródek oraz znajdującą się w pobliżu jego posesji działkę, gdzie posiada między innymi namioty foliowe, wykonane na metalowych konstrukcjach.

W niedalekiej odległości znajduje się działka ogrodnicza, którą użytkuje G. D. (1). Pomiędzy wymienionymi mężczyznami co najmniej od roku 2014 istnieje konflikt. Obaj mężczyźni zarzucają sobie wzajemnie różnego rodzaju działania, w tym niszczenie rzeczy, zabory mienia.

S. K. (1) w dniu 5 listopada 2014r, w godzinach przedpołudniowych ujawnił fakt uszkodzenia dwóch namiotów foliowych znajdujących się na jego działce. Namioty miały powyginane konstrukcje metalowe, a jeden z nich nadto porwaną folię. Stwierdził także, iż uszkodzona została kłódka firmy (...) oraz wyłamany bole znajdujący się w furtce. W dniu poprzedzającym wymieniony około godziny 18.00 wracał do domu i wspomniane rzeczy wówczas nie nosiły śladów uszkodzenia.

Nie ujawniono żadnych bezpośrednich świadków powyższego zdarzenia.

( dowód: zeznania świadka S. K. k. 35-36, zdjęcia utrwalone na płycie – k. 63, 41)

Istniejący pomiędzy S. K. (3), a G. D. (1) konflikt zaostrzył się po tym, jak pierwszy z wymienionych o faktach zniszczenia jego mienia zawiadamiał Komendę Miejska Policji w O., wskazując jako sprawce m.in. G. D.. W tym okresie wymienieni podczas różnych spotkań artykułowali wobec siebie liczne pretensje. Niejednokrotnie G. D. przechodził w omawianym czasie, np. wracając do domu czy idąc na posiadaną działkę , w pobliżu posesji S.K.. Podczas takich sytuacji także dochodziło niekiedy do kłótni pomiędzy mężczyznami czy wypowiadania słów wulgarnych.

W dniu 2 stycznia 2015r. G. D. (1), będąc na działce wraz z innym mężczyzną uderzali w blachę. Słysząc powyższe S. K. (1) wyszedł przed posesję, a następnie udał się na swoją działkę i tam stwierdził zaginięcie dwóch zlewów. Widząc znajdującego się w pobliżu G. D., poinformował go, że o powyższym zawiadomi Policję. Wówczas G. D. (1) zaczął kopać w furtkę i grozić S. K. (1) zniszczeniem mienia w postaci powybijania szyb oraz uszkodzeniem ciała poprzez „pocięcie nożem”.

Podobne sytuacje miały miejsce także w dniach 28 lutego 2015roku i 7 marca 2015r.

W dniu 28 lutego 2015r. G. D. (1) przyszedł w okolice posesji S. K. (1) wraz z innym mężczyzną, który artykułował wobec wymienionego słowa wulgarne. G. D. (1) natomiast w tym czasie, używając słów jak na karcie 36 groził S. K. uszkodzeniem ciała.

Groźby podobnej treści wobec S. K. G. D. (1) wypowiadał także stojąc pod furtką wymienionego w dniu 7 marca 2016r.

S. K. (1), z uwagi na istniejący konflikt, a także agresywne zachowanie G. D. w omawianych sytuacjach obawiał się przedmiotowych gróźb, uważając, iż S. K. może swoje zapowiedzi spełnić.

(dowód: zeznania świadków: S. K. k. 35-36, 64, A.W. k. 161-162, R. R. k. 162, R. K. k.162, kopie notatników służbowych funkcjonariuszy Policji – na okoliczność miejsca i czasu interwencji k. 129, 142, 145, 148, raport historii działania na okoliczność czasu i miejsca interwencji k. 127-128).

Oskarżony G. D. (1) nie przyznał się do dokonania zarzuconych mu przestępstw. Istota jego wyjaśnień sprowadzała się do twierdzeń, iż to pokrzywdzony niszczy jego rzeczy, dokonuje zaboru plonów z jego działki, „pali wszystko”. Twierdził, iż pokrzywdzony kiedy tylko wejdzie on na swoją posesję wyzywa go i od razu wzywa Policję. Zaprzeczył jakoby miał wchodzić na posesję pokrzywdzonego, niszczyć jego rzeczy czy mu grozić. Nie kwestionował , iż w dniu 2 stycznia 2015r. mógł spotkać pokrzywdzonego, ale kwestionował wypowiadanie gróźb. Odnośnie dnia 28 lutego 2015r. zaprzeczył, iż miałby grozić pokrzywdzonemu. Dodał, iż wracając z pracy przechodzi obok posesji S. K.. Odnośnie sytuacji z dnia 7 marca 2015r. twierdził, że nie było takiej sytuacji, aby w tym dniu miał grozić pokrzywdzonemu uszkodzeniem ciała. Przyznał, iż przebywał pod jego posesją, gdyż chciał żeby pokrzywdzony wyszedł i poszedł z nim „to” załatwić.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie dotyczącym trwającego pomiędzy stronami konfliktu, spotkań z pokrzywdzonym, albowiem w tej części jego relacja koresponduje z wiarygodnymi dowodami w postaci zeznań pokrzywdzonego, korespondujących w omawianej części z zeznaniami funkcjonariuszy Policji i sporządzonymi przez nich, na okoliczność podjętych działań służbowych, dokumentami. W pozostałym zakresie wyjaśnienia oskarżonego nie są wiarygodne i zmierzają jedynie do przedstawienia swojej osoby w możliwie korzystnym świetle.

Podkreślić należy, iż całkowicie niewiarygodnie brzmią twierdzenia G. D. odnośnie przebiegu i okoliczności spotkań z udziałem pokrzywdzonego, jakie miały miejsce w dniach 2 stycznia 2015r, 28 lutego 2015r i 7 marca 2017r, opisanych w ustaleniach stanu faktycznego. Z poczynionych ustaleń wynika, iż w omawianym czasie oskarżony artykułował groźby uszkodzenia ciała i zniszczenia mienia, których z uwagi na agresję oskarżonego oraz trwający od długiego czasu konflikt, pokrzywdzony się obawiał.

Powyższe okoliczności potwierdził pokrzywdzony, którego relacja w omawianym zakresie jest jasna, konsekwentna i z tych przyczyn zasługuje na uwzględnienie. Koresponduje także z logicznymi i zgodnymi z treścią dokumentów w postaci: kopii notatników służbowych (k. 129, 142, 145, 148), raportu historii działania na okoliczność czasu i miejsca interwencji (k.127-128), a przez to wiarygodnymi zeznaniami świadków, funkcjonariuszy Policji A.W., R. R., R. K., którzy uczestniczyli w interwencjach przeprowadzonych na żądanie S. K.. Podkreślić należy, iż samego faktu spotkań z pokrzywdzonym w omawianych dniach nie kwestionował sam oskarżony.

W tych warunkach wina oskarżonego w zakresie czynu zarzuconego mu w punkcie I aktu oskarżenia i przypisanego w punkcie I wyroku nie budzi wątpliwości , została udowodniona przeprowadzonymi dowodami.

Mając na uwadze okoliczności sprawy, a nadto znamiona czynu z art. 190§1 kk Sąd dokonał korekty opisu czynu. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż z brzmienia aktu oskarżenia jednoznacznie wynika, iż groźby miały być wypowiadane przez oskarżonego wielokrotnie, zaś pokrzywdzony ich realizacji się obawiał. Z tych przyczyn, uwzględniając charakter, sposób i czas działania oskarżonego, nie wychodząc poza granice aktu oskarżenia, konieczna stała się zmiana kwalifikacji prawnej czynu poprzez przyjęcie dokonania przestępstwa z art. 190§1 kk w zw. z art. 12 kk.

Oskarżony w czasie objętym zarzutem trzykrotnie – jak wykazano- wypowiadał słownie oraz manifestował groźby uszkodzeniem ciała oraz zniszczenia mienia.

W świetle okoliczności sprawy oczywistym jest także, iż pokrzywdzony w przedmiotowych sytuacjach obawiał się realizacji gróźb. Stan obawy - jeśli uwzględni się okoliczności tych czynów, charakter stosunków emocjonalnych panujących pomiędzy stronami- był przy tym obiektywnie uzasadniony. Przyjąć należy , że z uwagi na wzajemną wrogość i istniejący konflikt realizacja gróźb zamachu na zdrowie, czy też mienie pokrzywdzonego była w omawianych sytuacjach prawdopodobna.

Uznając oskarżonego za winnego dokonania opisanego czynu Sąd wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym, uwzględniając w szczególności sposób i okoliczności popełnienia czynu, charakter czynu, istniejący konflikt.

W ocenie Sądu tak ukształtowana kara nie przekracza stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu, spełni również swe cele wychowawcze i zapobiegawcze.

W ocenie Sądu brak jest natomiast podstaw by przypisać oskarżonemu popełnienie przestępstw zarzucanych mu w punktach II i III aktu oskarżenia.

Podkreślić w pierwszej kolejności należy, iż Sąd nie dopatrzył się w działaniach oskarżonego znamion przestępstwa z art. 190a§1 kk.

Odpowiedzialności karnej za czyn z art. 190a§1 kk podlega sprawca, który o przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie narusza jej prywatność. Tym samym przez pojęcie „nękania” należy rozumieć takie działania wobec innej osoby, polegające na dręczeniu, niepokojeniu, dokuczaniu, które wykazują cechy uporczywości, co z kolei oznacza, że działania te muszą trwać zarówno przez określony czas, a także muszą być wyjątkowo intensywne i nieustępliwe.

W przedmiotowej sprawie tymczasem oskarżony istotnie podejmował określone zachowania wobec pokrzywdzonego, jednakże uwzględniając istniejący konflikt, okoliczności opisywane tak przez pokrzywdzonego, jak i przez oskarżonego stwierdzić należy, iż pewne sytuacje, oceniane subiektywnie przez pokrzywdzonego jako nękanie, były wręcz wywoływane określonym zachowaniem pokrzywdzonego. Co więcej, już sam autor aktu oskarżenia nie był w stanie sprecyzować na czyn zarzucone „nękanie” miało polegać, o czym świadczy chociażby opis czynu z pkt. II, w którym użyto określenia „ w nieustalonym czasie” i „w nieustalony sposób”.

Kolejną okolicznością, która wymaga podkreślenia, jest, iż nawet w sytuacji ustalenia, iż nastąpiło „nękanie” osoby pokrzywdzonej, dla przypisania przestępstwa z art. 190a § 1 k.k konieczne jest wykazanie, iż zachowanie sprawcy wywołało u ofiary poczucie zagrożenia, a więc lęk i obawę, że mogą ją spotkać jakieś ujemne konsekwencje. Poczucie to musi być przy tym uzasadnione okolicznościami. Powyższe znamię czynu zostało wskazane w zarzucie. Tymczasem w przedmiotowej sprawie nie sposób ustalić, iż pokrzywdzony obiektywnie czuł się zagrożony innymi działaniami, niż przypisane oskarżonemu w pkt. I wyroku groźby. Zwrócić należy uwagę na fakt, iż pokrzywdzony – co sam wskazywał – w omawianym czasie, podczas spotkań z oskarżonym brał czynny udział w sporach, inicjował niektóre ze spotkań. Trudno zatem byłoby przyjąć, iż omawiane działanie oskarżonego wywołało u niego uzasadnione poczucie zagrożenia czy też naruszało jego prywatność w sposób istotny – w rozumieniu art. 190a§1 kk.

W kontekście powyższych ustaleń oczywistym jest, iż znamion nękania z art. 190a§1 kk nie wyczerpują także wskazywane przez pokrzywdzonego działania oskarżonego, które miały polegać na tym, że oskarżony zarzucał mu, że „wszystko jest przez niego” (kk.35), czy też, że podpalił w beczce drewno (k. 36).

Konsekwencja powyższych ustaleń jest uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie II.

W ocenie Sadu brak jest także podstaw by przypisać oskarżonemu zarzucane mu w punkcie III zniszczenie opisanego tam mienia pokrzywdzonego. Abstrahując już bowiem od wartości tegoż mienia, której oskarżyciel nie był w stanie precyzyjnie wykazać, stwierdzić należy, iż omawiany zarzut jest oparty li tylko na przypuszczeniach pokrzywdzonego co do osoby sprawcy.

Podkreślić należy, iż nie ustalono żadnych bezpośrednich świadków powyższego zdarzenia. Sam pokrzywdzony był wstanie jedynie wskazać, iż czyn miał miejsce pomiędzy godziną 18.00 w dniu 4 listopada 2014r, gdyż wówczas wracał do domu i rzeczy nie nosiły śladów uszkodzenia, a godzinami przedpołudniowymi w dniu 5 listopada 2014r.

Z relacji pokrzywdzonego wynikał wprawdzie, iż o osobie G. D. jako sprawcy omawianego czynu miał mu powiedzieć R. M. (1), jednakże wymieniony, przesłuchany w charakterze świadka, zaprzeczył jakoby miał mieć wiedzę odnośnie okoliczności i sprawcy tegoż czynu. Co więcej, tenże świadek szczegółowo opisał sytuację, w jakiej miał wskazać na osobę oskarżonego. Podał, iż pokrzywdzony kiedy świadek spał w altanie, przyszedł tam, złapał go za gardło i świadek nie widząc „o co chodzi” powiedział „że to oskarżony”. Istotna dla oceny zeznań świadka R. M. jest okoliczność, iż wymieniony nie widział zdarzenia i nic w tej kwestii nie wiedział. Co więcej, świadek jednoznacznie nie opowiadał się po żadnej ze stron omawianego konfliktu. Podawał okoliczności obciążające obie strony. Dla przykładu, odpowiadając na pytania potwierdził, iż był świadkiem kiedy to oskarżony prowokował pokrzywdzonego. Z tych przyczyn trudno byłoby uznać, iż jego relacja jest tendencyjna i niewiarygodna.

Powyższych ustaleń nie zmienia także podnoszona przez pokrzywdzonego okoliczność, iż jakiś czas po zdarzeniu oskarżony powiedział mu gdzie znajduje się przedmiotowa kłódka i pokrzywdzony we wskazanym miejscu ją znalazł. Ewentualna wiedza oskarżonego co miejsca, w jakim znajduje się kłódka, nie jest jednoznaczna z dokonaniem przez niego omawianego przestępstwa.

Sąd w przedmiotowej sprawie, na okoliczności czynów zarzuconych oskarżonemu przesłuchał w charakterze świadków wskazywane przez pokrzywdzonego osoby: K. Ż., W. J., P. K., A. K., I. K., T.Ś., S. H., S. M., którzy, jak się okazało, nie posiadali istotnej wiedzy w niniejszej sprawie. Ich relacje nie mogły zatem stanowić podstawy czynienia ustaleń faktycznych.

W tych warunkach brak jest podstaw do przyjęcia winy oskarżonego także w zakresie czynu z punktu III aktu oskarżenia. Takie przyjęcie byłoby bowiem możliwe jedynie wówczas, gdy na podstawie zebranego materiału dowodowego Sąd doszedłby do przekonania, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn, a zatem w sytuacji braku jakichkolwiek wątpliwości co do faktu zawinienia.

Konsekwencją tego uznania jest uniewinnienie oskarżonego od dokonania zarzuconych mu w pkt. II i III przestępstw ( art.414 §1 kpk) .

O kosztach postępowania, uwzględniając charakter poszczególnych rozstrzygnięć oraz sytuację materialną stron orzeczono jak w punktach od II, III i IV wyroku.