Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2013r.

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu Wydział II Karny w składzie :

Przewodniczący: SSO Bogdan Kijak

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Olszowska

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2013 r.

sprawy H. B.

obwinionego o wykroczenie z art.90 kw

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej E. B.

od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Targu

z dnia 26/06/2013r. sygn. akt II W 211/13

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, zwalniając oskarżycielkę posiłkową E. B. od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt II Ka 485/13

UZASADNIENIE

H. B. obwiniony był o to, że:

- w dniu 21 maja 2012 roku w godzinach od 9.00 do 13.20 w miejscowości K. poprzez umieszczenie metalowego szlabanu tamował ruch na drodze publicznej, uniemożliwiając przejazd rodzinie E. B.,

tj. o wykroczenie z art. 90 kw.

Wyrokiem z dnia 26.06.2013 r., sygn. II W 211/13 Sąd Rejonowy w Nowym Targu uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia, a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego E. B..

Zarzucając:

- naruszenie treści przepisu art. 5§1 pkt 2 kpw poprzez jego błędne zastosowanie, dające sądowi pierwszej instancji podstawę do przyjęcia, iż czyn obwinionego nie zawiera znamion wykroczenia,

wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie obwinionego H. B. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, oraz wymierzenie mu kary prawem przewidzianej.

W pisemnym uzasadnieniu apelacji skarżący podniósł, iż że materiał dowodowy potwierdza, iż działka nr (...) znajduje się w zasobach dróg gminnych. Zdaniem pełnomocnika, wszelkie wydane w sprawie decyzje administracyjne są wiążące i obowiązujące. Stwierdził, że Gmina N. jest jedynym właścicielem przedmiotowej drogi, a fakt, iż nie podjęła ona działań zmierzających do potwierdzenia stanu prawnego w dokumentach nie mógł być podstawą uniewinnienie obwinionego. Podniósł, iż zmiana dotychczasowych właścicieli działki wymienionych w Lwh nr (...) na Gminę N. nastąpiła ex lege, a decyzja, która zostanie wydania po zakończeniu toczącego się postępowania administracyjnego w sprawie stwierdzenia nabycia przez ww. gminę własności nieruchomości zajętej pod drogę publiczną będzie miała charakter deklaratoryjny. Zdaniem pełnomocnika o charakterze drogi świadczy to, że jest ona wykorzystywana przez społeczność lokalną wsi.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja jest bezzasadna. Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, a w oparciu o nie słusznie przyjął, iż ustalone zachowanie obwinionego nie wypełniło znamion zarzucanego mu wykroczenia. Apelacja nie przytacza takich argumentów, które podważyłyby trafność zaskarżonego wyroku, stąd też nie ma podstaw do jej uwzględnienia.

Dla porządku zwrócić należy uwagę na istotne uchybienia dotyczące konstrukcji apelacji. Podniesiony w niej zarzut obrazy prawa procesowego jest nie tylko chybiony, ale wręcz błędny. Skoro bowiem Sąd Rejonowy ustalił, że działanie obwinionego było zgodne z prawem (z punktu widzenia odpowiedzialności za wykroczenie), to słusznie wydał wyrok uniewinniający, a przez takie orzeczenie nie obraził powołanego w zarzucie przepisu procedury. Mówiąc inaczej – przy takich ustaleniach oraz ocenie prawnej doszłoby do naruszenia art. 5§1 pkt 2 kpw, ale w razie wydania wyroku skazującego, nie zaś uniewinniającego. Dodać jeszcze należy, iż Sąd Rejonowy wyrokował po przeprowadzeniu postępowania, wydał wyrok uniewinniający, nie zaś umorzył postępowanie, czy też odmówił jego wszczęcia, o których to rozstrzygnięciach mówi przepis, który rzekomo został naruszony.

Nie mniejszym uchybieniem jest wniosek apelacji – uznanie obwinionego za winnego i wymierzenie stosownej kary. Zgodnie z art. 109§2 kpw, w postępowaniu odwoławczym w sprawach o wykroczenia stosuje się między innymi przepis art. 454§1 kpk, zgodnie z którym sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji lub co do którego w pierwszej instancji umorzono lub warunkowo umorzono postępowanie. Dlatego też w razie uznania argumentów apelacji za zasadne konieczne byłoby uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, nie zaś jego zmiana.

Niezależnie od wskazanych wyżej wad konstrukcyjnych apelacji stwierdzić należy, iż nie ma podstaw do jej uwzględnienia. Sąd Rejonowy trafnie wywiódł, iż zachowanie obwinionego już tylko z uwagi na niewypełnienie znamion strony przedmiotowej, nie stanowi wykroczenia. Sąd Okręgowy w pełni akceptuje rozumowanie Sądu Rejonowego i argumentację tego sądu, odnoszące się do charakteru drogi, na której doszło do zdarzenia, tj. pogląd, że przedmiotowa droga w dacie czynu nie miała charakteru drogi gminnej, tym samym nie stanowiła drogi publicznej. Powtarzanie tej argumentacji jest zbędne, a z uwagi na wywody zawarte w uzasadnieniu apelacji zwrócić należy uwagę na kilka okoliczności.

O tym, czy dana nieruchomość ma charakter drogi gminnej przesądzają te czynniki, które prawidłowo wymienił Sąd Rejonowy, tj. istnienie określonych decyzji administracyjnych. Skarżący przyznał, iż postępowanie administracyjne nie zostało zakończone, wini za to Gminę, jednakże wyprowadza błędy wniosek, że mimo niezakończenia postępowania sporna nieruchomość ma charakter drogi gminnej. Pogląd taki jest oczywiście błędny, gdyż jak przyjmuje się w doktrynie: „Decyzja wojewody, pomimo deklaratoryjnego charakteru, zawiera w sobie sui generis element konstytutywny polegający na możliwości wylegitymowania się przez podmiot publicznoprawny dopiero tą decyzją w przysługiwaniu prawa własności do nieruchomości i jednocześnie stwierdzeniu utraty w tym zakresie prawa własności (od dnia 1 stycznia 1999 r.) przez dotychczasowego właściciela. Dopóki zatem wojewoda nie wyda stosownej decyzji, brak jest możliwości skutecznego stwierdzenia, że dotychczasowy właściciel utracił własność nieruchomości z dniem 1 stycznia 1999 r., a uzyskał prawo własności z tym dniem podmiot publicznoprawny.” (tak trafnie Marian Wolanin w: „Nieruchomości zajęte pod drogi publiczne – postępowanie o wydanie decyzji potwierdzającej odebranie prawa własności”, LEX nr 68478). Dodać jeszcze należy, iż nie jest kwestią jednoznaczną to, czy istotnie w dniu 31.12.1998 r. przedmiotowa nieruchomość pozostawała we władaniu Gminy.

W przypadku nieruchomości opisanej w zarzucie droga administracyjna nie została wyczerpana, w związku z tym bez znaczenia jest to, iż ma ona znacznie dla społeczności lokalnej i jest przez członków tej społeczności wykorzystywana jako droga.

W odniesieniu do orzeczeń powołanych w apelacji należy stwierdzić, iż nie stoją one w sprzeczności z rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego. W pierwszym z nich sąd administracyjny wskazał jakie przesłanki muszą być wypełnione aby doszło do nabycia nieruchomości przez Skarb Państwa; w drugim – sąd administracyjny stwierdził, iż nie ma znaczenia to, co jest podstawą dysponowania przez gminę nieruchomością. Z kolei w trzecim z powołanych orzeczeń Sąd Najwyższy stwierdził, iż w przypadku nabycia nieruchomości na podstawie art. 73 ust. 1 ustawy z 1998 r., droga sądowa nie przysługuje, właściwy jest tryb postępowania administracyjnego.

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji i na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw zaskarżony wyrok utrzymał w mocy oraz ze względów słuszności na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił oskarżycielkę posiłkową od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego.