Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 224/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Włodzimierz Brazewicz

Sędziowie: SSA Dorota Rostankowska (spr.)

SSO del. Marta Gutkowska

Protokolant: sekr. sądowy Arkadiusz Wypych

przy udziale Prokuratora Prokuratury Regionalnej w Gdańsku delegowanego do Prokuratury Krajowej Wojciecha Wróbla

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2016 r.

sprawy

W. D.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Słupsku

z dnia 21 maja 2015 r., sygn. akt II K 80/13

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. L. – Kancelaria Adwokacka w S. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) zł brutto tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III. obciąża oskarżonego kosztami procesu za drugą instancję.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Słupsku rozpoznawał sprawę W. D. oskarżonego o to, że:

I. w okresie od połowy grudnia 2011r. do dnia 24.05.2012r. w S., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc podejrzanym, pozbawionym wolności i osadzonym w Areszcie Śledczym w S. do sprawy V Ds. 48/11 Prokuratury Okręgowej w Słupsku, z obawy przed grożącą mu odpowiedzialnością karną, w zamian za obietnicę korzyści majątkowej, usiłował za pośrednictwem M. P. oraz przekazanej mu treści nielegalnej korespondencji skierowanej do A. D. nakłaniać inną nieustaloną osobę do dokonania zabójstwa prokurator R. S. nadzorującej wyżej wymienione postępowanie, lecz zamierzonego skutku nie osiągnął z uwagi na niepodjęcie przez M. P. dalszych działań, tj. o czyn z art.13 § 1 kk w zw. z art.18 § 2 kk w zb. z art.18 § 2 kk w zw. z art.148 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk w zw. z art.12 kk,

II. w okresie od połowy grudnia 2011r. do dnia 24.05.2012r. w S., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc podejrzanym, pozbawionym wolności i osadzonym w Areszcie Śledczym w S. do sprawy V Ds. 48/11 Prokuratury Okręgowej w Słupsku, z obawy przed grożącą mu odpowiedzialnością karną, w zamian za obietnicę korzyści majątkowej, usiłował za pośrednictwem M. P. oraz przekazanej mu treści nielegalnej korespondencji skierowanej do A. D. nakłaniać inną nieustaloną osobę do dokonania zabójstwa funkcjonariusza Policji podinspektora E. K. prowadzącego wyżej wymienione postępowanie, lecz zamierzonego skutku nie osiągnął z uwagi na niepodjęcie przez M. P. dalszych działań, tj. o czyn z art.13 § 1 kk w zw. z art.18 § 2 kk w zb. z art.18 § 2 kk w zw. z art.148 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk w zw. z art.12 kk,

III. w okresie od połowy grudnia 2011r. do dnia 24.05.2012r. w S., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc podejrzanym, pozbawionym wolności i osadzonym w Areszcie Śledczym w S. do sprawy V Ds. 48/11 Prokuratury Okręgowej w Słupsku, z obawy przed grożącą mu odpowiedzialnością karną, w zamian za obietnicę korzyści majątkowej, usiłował za pośrednictwem M. P. oraz przekazanej mu treści nielegalnej korespondencji skierowanej do A. D. nakłaniać inną nieustaloną osobę do dokonania zabójstwa funkcjonariusza Policji aspiranta A. W. prowadzącego wyżej wymienione postępowanie, lecz zamierzonego skutku nie osiągnął z uwagi na niepodjęcie przez M. P. dalszych działań, tj. o czyn z art.13 § 1 kk w zw. z art.18 § 2 kk w zb. z art.18 § 2 kk w zw. z art.148 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk w zw. z art.12 kk,

IV. w okresie od połowy grudnia 2011r. do dnia 24.05.2012r. w S., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc podejrzanym, pozbawionym wolności i osadzonym w Areszcie Śledczym w S. do sprawy V Ds. 48/11 Prokuratury Okręgowej w Słupsku, z obawy przed grożącą mu odpowiedzialnością karną, w zamian za obietnicę korzyści majątkowej, usiłował, za pośrednictwem M. P. oraz przekazanej mu treści nielegalnej korespondencji skierowanej do A. D. oraz za pośrednictwem M. W., nakłaniać inną nieustaloną osobę do złożenia fałszywych, obciążających własną osobę zeznań, mających na celu skierowanie przeciwko niej prowadzonego przeciwko W. D. postępowania, czym starał się utrudniać prowadzone przeciwko niemu postępowanie, lecz zamierzonego skutku nie osiągnął z uwagi na niepodjęcie przez M. P. dalszych działań, tj. o czyn z art.13 § 1 kk w zw. z art.18 § 2 kk w zb. z art.18 § 2 kk w zw. z art.233 § 1 kk w zb. z art.239 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk w zw. z art.12 kk,

V. w okresie od 8.04.2012r. do 17.05.2012r. w S., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc podejrzanym, pozbawionym wolności i osadzonym w Areszcie Śledczym w S. do sprawy V Ds. 48/11 Prokuratury Okręgowej w Słupsku, z obawy przed grożącą mu odpowiedzialnością karną, w zamian za obietnicę korzyści majątkowej, usiłował podżegać Z. K. do nakłonienia innej nieustalonej osoby, do dokonania zabójstwa prokurator R. S., lecz zamierzonego skutku nie osiągnął z uwagi na niepodjęcie przez nakłanianego dalszych działań, tj. o czyn z art.13 § 1 kk w zw. z art.18 § 2 kk w zb. z art.18 § 2 kk w zw. z art.148 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk w zw. z art.12 kk,

VI. w okresie od 8.04.2012r. do 17.05.2012r. w S., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc podejrzanym, pozbawionym wolności i osadzonym w Areszcie Śledczym w S. do sprawy V Ds. 48/11 Prokuratury Okręgowej w Słupsku, z obawy przed grożącą mu odpowiedzialnością karną, w zamian za obietnicę korzyści majątkowej, usiłował podżegać Z. K. do nakłonienia innej nieustalonej osoby, do dokonania pobicia R. L., lecz zamierzonego skutku nie osiągnął z uwagi na niepodjęcie przez nakłanianego dalszych działań, tj. o czyn z art.13 § 1 kk w zw. z art.18 § 2 kk w zb. z art.18 § 2 kk w zw. z art.157 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk w zw. z art.12 kk.

Wyrokiem z dnia 21 maja 2015r. w sprawie II K 80/13:

1. w zakresie zarzutów z pkt. I, II, III i V aktu oskarżenia, oskarżonego W. D. uznał za winnego tego, że:

1.a. w okresie od końca stycznia 2012r. do dnia 7 maja 2012r. w S.; działając wielokrotnie, w krótkich odstępach czasu oraz w realizacji z góry powziętego zamiaru; będąc podejrzanym, pozbawionym wolności i osadzonym w Areszcie Śledczym w S. do sprawy Prokuratury Okręgowej w Słupsku o sygnaturze akt V Ds. 48/11; z obawy przed grożącą mu odpowiedzialnością karną oraz nie akceptując sposobu prowadzenia i wyników prowadzonego przeciwko niemu postępowania przygotowawczego o sygnaturze akt V Ds. 48/11; obiecując przekazanie korzyści majątkowej w postaci pieniędzy; chcąc, aby M. P. dokonał czynu zabronionego polegającego na zrealizowaniu samodzielnie oraz dodatkowo we współdziałaniu z dwiema innymi osobami działań polegających na znalezieniu i nakłonieniu kolejnej, nieustalonej osoby do dokonania zabójstwa prokurator R. S. oraz chcąc, by doszło do pozbawienia życia R. S.; usiłował nakłonić M. P. do samodzielnego oraz dodatkowo we współdziałaniu z dwiema innymi osobami znalezienia i nakłonienia kolejnej, nieustalonej osoby do dokonania zabójstwa prokurator R. S.; co oskarżony czynił w rozmowach bezpośrednich z M. P. oraz poprzez przekazanie mu nielegalnej korespondencji; przy czym objęty zamiarem bezpośrednim oskarżonego skutek nie nastąpił wobec niepodjęcia przez M. P. decyzji woli o podjęciu działań zgodnych z uzewnętrznionym zamiarem nakłaniającego; czym działał na szkodę R. S.; który to czyn zakwalifikował z art.13 § 1 kk w zw. z art.18 § 2 kk w zb. z art.18 § 2 kk w zw. z art.148 § 1 kk w zw. z art.12 kk;

1.b. w okresie od końca stycznia 2012r. do dnia 7 maja 2012r. w S.; działając wielokrotnie, w krótkich odstępach czasu oraz w realizacji z góry powziętego zamiaru; będąc podejrzanym, pozbawionym wolności i osadzonym w Areszcie Śledczym w S. do sprawy Prokuratury Okręgowej w Słupsku o sygnaturze akt V Ds. 48/11; z obawy przed grożącą mu odpowiedzialnością karną oraz nie akceptując sposobu prowadzenia i wyników prowadzonego przeciwko niemu postępowania przygotowawczego o sygnaturze akt V Ds. 48/11; obiecując przekazanie korzyści majątkowej w postaci pieniędzy; chcąc, aby M. P. dokonał czynu zabronionego polegającego na zrealizowaniu samodzielnie oraz dodatkowo we współdziałaniu z dwiema innymi osobami działań polegających na znalezieniu i nakłonieniu kolejnej, nieustalonej osoby do dokonania zabójstwa funkcjonariusza policji podinspektora E. K. oraz chcąc, by doszło do pozbawienia życia E. K.; usiłował nakłonić M. P. do samodzielnego oraz dodatkowo we współdziałaniu z dwiema innymi osobami znalezienia i nakłonienia kolejnej, nieustalonej osoby do dokonania zabójstwa funkcjonariusza policji podinspektora E. K.; co oskarżony czynił w rozmowach bezpośrednich z M. P.; przy czym objęty zamiarem bezpośrednim oskarżonego skutek nie nastąpił wobec niepodjęcia przez M. P. decyzji woli o podjęciu działań zgodnych z uzewnętrznionym zamiarem nakłaniającego; czym działał na szkodę E. K.; który to czyn zakwalifikował z art.13 § 1 kk w zw. z art.18 § 2 kk w zb. z art.18 § 2 kk w zw. z art.148 § 1 kk w zw. z art.12 kk;

1.c. w okresie od końca stycznia 2012r. do dnia 7 maja 2012r. w S.; działając wielokrotnie, w krótkich odstępach czasu oraz w realizacji z góry powziętego zamiaru; będąc podejrzanym, pozbawionym wolności i osadzonym w Areszcie Śledczym w S. do sprawy Prokuratury Okręgowej w Słupsku o sygnaturze akt V Ds. 48/11; z obawy przed grożącą mu odpowiedzialnością karną oraz nie akceptując sposobu prowadzenia i wyników prowadzonego przeciwko niemu postępowania przygotowawczego o sygnaturze akt V Ds. 48/11; obiecując przekazanie korzyści majątkowej w postaci pieniędzy; chcąc, aby M. P. dokonał czynu zabronionego polegającego na zrealizowaniu samodzielnie oraz dodatkowo we współdziałaniu z dwiema innymi osobami działań polegających na znalezieniu i nakłonieniu kolejnej, nieustalonej osoby do dokonania zabójstwa funkcjonariusza policji aspiranta A. W. oraz chcąc, by doszło do pozbawienia życia A. W.; usiłował nakłonić M. P. do samodzielnego oraz dodatkowo we współdziałaniu z dwiema innymi osobami znalezienia i nakłonienia kolejnej, nieustalonej osoby do dokonania zabójstwa funkcjonariusza policji aspiranta A. W.; co oskarżony czynił w rozmowach bezpośrednich z M. P.; przy czym objęty zamiarem bezpośrednim oskarżonego skutek nie nastąpił wobec niepodjęcia przez M. P. decyzji woli o podjęciu działań zgodnych z uzewnętrznionym zamiarem nakłaniającego; czym działał na szkodę A. W.; który to czyn zakwalifikował z art.13 § 1 kk w zw. z art.18 § 2 kk w zb. z art.18 § 2 kk w zw. z art.148 § 1 kk w zw. z art.12 kk;

1.d. w okresie od 8 kwietnia 2012r. do dnia 25 maja 2012r. w S.; działając wielokrotnie, w krótkich odstępach czasu i w realizacji z góry powziętego zamiaru; będąc podejrzanym, pozbawionym wolności i osadzonym w Areszcie Śledczym w S. do sprawy Prokuratury Okręgowej w Słupsku o sygnaturze akt V Ds. 48/11; z obawy przed grożącą mu odpowiedzialnością karną oraz nie akceptując sposobu prowadzenia i wyników prowadzonego przeciwko niemu postępowania przygotowawczego o sygnaturze akt V Ds. 48/11; obiecując przekazanie korzyści majątkowej w postaci pieniędzy; chcąc, aby Z. K. dokonał czynu zabronionego polegającego na znalezieniu i nakłonieniu innej, nieustalonej osoby do dokonania zabójstwa prokurator R. S. oraz chcąc, by doszło do pozbawienia życia R. S.; usiłował nakłonić Z. K. do znalezienia i nakłonienia innej, nieustalonej osoby do dokonania zabójstwa prokurator R. S.; co oskarżony czynił w rozmowach bezpośrednich ze Z. K.; przy czym objęty zamiarem bezpośrednim oskarżonego skutek nie nastąpił wobec niepodjęcia przez Z. K. decyzji woli o podjęciu działań zgodnych z uzewnętrznionym zamiarem nakłaniającego; czym działał na szkodę R. S.; który to czyn zakwalifikował z art.13 § 1 kk w zw. z art.18 § 2 kk w zb. z art.18 § 2 kk w zw. z art.148 § 1 kk w zw. z art.12 kk;

2. w zakresie zarzutu z pkt. IV aktu oskarżenia, oskarżonego W. D. uznał za winnego tego, że: w okresie od początku grudnia 2011r. do dnia 7 maja 2012r. w S.; działając wielokrotnie, w krótkich odstępach czasu oraz w realizacji z góry powziętego zamiaru; będąc podejrzanym, pozbawionym wolności i osadzonym w Areszcie Śledczym w S. do sprawy Prokuratury Okręgowej w Słupsku o sygnaturze akt V Ds. 48/11; z obawy przed grożącą mu odpowiedzialnością karną oraz nie akceptując sposobu prowadzenia i wyników prowadzonego przeciwko niemu postępowania przygotowawczego o sygnaturze akt V Ds. 48/11; początkowo nieodpłatnie, a następnie obiecując przekazanie korzyści majątkowej w postaci pieniędzy; chcąc, aby M. P. dokonał czynu zabronionego polegającego na zrealizowaniu samodzielnie oraz dodatkowo we współdziałaniu z dwiema innymi osobami działań polegających na znalezieniu i nakłonieniu kolejnej, nieustalonej osoby do złożenia fałszywych, obciążających własną osobę zeznań, mających na celu skierowanie przeciwko niej postępowania karnego prowadzonego przeciwko osobie W. D.; usiłował nakłonić M. P. do samodzielnego oraz dodatkowo we współdziałaniu z dwiema innymi osobami znalezienia i nakłonienia kolejnej, nieustalonej osoby do złożenia fałszywych, obciążających własną osobę zeznań, mających na celu skierowanie przeciwko niej postępowania karnego prowadzonego przeciwko osobie W. D.; co oskarżony czynił w rozmowach bezpośrednich z M. P. oraz poprzez przekazanie mu nielegalnej korespondencji; przy czym objęty zamiarem bezpośrednim oskarżonego skutek nie nastąpił wobec niepodjęcia przez M. P. decyzji woli o podjęciu działań zgodnych z uzewnętrznionym zamiarem nakłaniającego; który to czyn zakwalifikował z art.13 § 1 kk w zw. z art.18 § 2 kk w zb. z art.18 § 2 kk w zw. z art.233 § 1 kk w zb. z art.235 kk w zw. z art.11 § 2 kk w zw. z art.12 kk;

3. w zakresie zarzutu z pkt. VI aktu oskarżenia, oskarżonego W. D. uznał za winnego tego, że: okresie od 8 kwietnia 2012r. do dnia 17 maja 2012r. w S.; działając w krótkich odstępach czasu i w realizacji z góry powziętego zamiaru; obiecując przekazanie korzyści majątkowej w postaci pieniędzy; chcąc, aby Z. K. dokonał czynu zabronionego polegającego na nakłonieniu innej, nieustalonej osoby do uszkodzenia ciała R. L.; usiłował nakłonić Z. K. do nakłonienia innej, nieustalonej osoby do uszkodzenia ciała R. L.; co oskarżony czynił w rozmowach bezpośrednich ze Z. K.; przy czym objęty zamiarem bezpośrednim oskarżonego skutek nie nastąpił wobec niepodjęcia przez Z. K. decyzji woli o podjęciu działań zgodnych z uzewnętrznionym zamiarem nakłaniającego; czym działał na szkodę R. L.; który to czyn zakwalifikował z art.13 § 1 kk w zw. z art.18 § 2 kk w zb. z art.18 § 2 kk w zw. z art.157 § 2 kk w zw. z art.12 kk;

na podstawie art.86 § 1 kk i art.87 kk i art.97 § 2 kk połączył orzeczone wobec oskarżonego W. D. kary jednostkowe i w ich miejsce wymierzył karę łączną w rozmiarze 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności;

na podstawie art.63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego W. D. kary łącznej zaliczył okres jego tymczasowego aresztowania w przedmiotowej sprawie od dnia 24 marca 2014r. do dnia 21 maja 2015r., przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada jednemu dniowi łącznej kary pozbawienia wolności;

na podstawie art.44 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego W. D. przepadek dowodów rzeczowych opisanych pod poz. od 1 do 6 w wykazie dowodów rzeczowych nr 1 z dnia 20 lutego 2013r. zamieszczonym na k.674 akt sprawy;

zwolnił oskarżonego W. D. od kosztów sądowych;

zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. L. – Kancelaria Adwokacka w S. kwotę 7.306,20 zł. (w tym podatek VAT), za realizowanie na etapie postępowania sądowego obrony z urzędu oskarżonego.

Apelację od wyroku wywiódł obrońca oskarżonego zaskarżają go w całości i zarzucając mu:

Odnośnie zarzutów z pkt I, II, III i V aktu oskarżenia (pkt.1.a,1.b,1.c,1.d wyroku):

a) mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj.: art.4 kpk, art.5 § 2 kpk i art.7 kpk w zw. z art.438 pkt 2 i 3 kpk opartą na wadliwej ocenie materiału dowodowego polegającą na wybiórczej i jednostronnej a w konsekwencji dowolnej ocenie materiału dowodowego, naruszającej reguły prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego i niespełniającej zasad obiektywizmu oraz zasady in dubio pro reo, poprzez przyjęcie wersji niekorzystnych dla oskarżonego opartych w głównej mierze na zeznaniach dwóch świadków M. P. i Z. K., których wersje wydarzeń nie znalazły potwierdzenia w zeznaniach pozostałych świadków oraz materiale dowodowym oraz niedostateczne zweryfikowanie wersji zdarzeń korzystnych dla oskarżonego;

b) odmówieniu waloru wiarygodności bez należytego i przekonującego uzasadnienia szeregu innym dowodom wskazującym na brak winy oskarżonego w szczególności wyjaśnień oskarżonego;

c) obrazę przepisów postępowania art.170 § 1 kpk, przez oddalenie wniosku dowodowego o zniesienie klauzuli poufności dokumentów znajdujących się w zasobach C.B.Ś w S. z uwagi na brak dokumentów potwierdzających kolejność wpływu oraz treść przekazywanych przez chor. R. P. informacji uzyskiwanych od świadka Z. K. na temat zabójstwa prokurator R. S.;

d) obrazę art.41 kpk wobec złożenia przez członka składu orzekającego wniosku o wyłączenie od rozpoznawania sprawy sygn. akt II K 80/12 przeciwko oskarżonemu W. D..

Odnośnie zarzutu IV aktu oskarżenia (pkt 2 wyroku):

a) mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj.: art.4 kpk, art.5 § 2 kpk i art.7 kpk w zw. z art.438 pkt 2 i 3 kpk opartą na wadliwej ocenie materiału dowodowego polegającej na wybiórczej i jednostronnej a w konsekwencji dowolnej ocenie materiału dowodowego, naruszającej reguły prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego i niespełniającej zasad obiektywizmu oraz zasady in dubio pro reo, poprzez przyjęcie wersji niekorzystnych dla oskarżonego opartych w głównej mierze na zeznaniach świadka M. P. którego wersja wydarzeń nie znalazła potwierdzenia w zeznaniach oskarżonego oraz pozostałych świadków a także w materiale dowodowym z dokumentu oraz niedostateczne zweryfikowanie wersji zdarzeń korzystnych dla oskarżonego;

b) odmówieniu waloru wiarygodności bez należytego i przekonującego uzasadnienia szeregu innym dowodom wskazującym na brak winy oskarżonego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego;

c) obrazę art.41 kpk wobec złożenia przez członka składu orzekającego wniosku o wyłączenie od rozpoznawania sprawy sygn. akt II K 80/12 przeciwko oskarżonemu W. D..

Odnośnie zarzutu VI aktu oskarżenia (pkt.3 wyroku):

a) mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj.: art.4 kpk, art.5 § 2 kpk i art.7 kpk w zw. z art.438 pkt.2 i 3 kpk opartą na wadliwej ocenie materiału dowodowego polegającą na wybiórczej i jednostronnej a w konsekwencji dowolnej ocenie materiału dowodowego, naruszającej reguły prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego i niespełniającej zasad obiektywizmu oraz zasady in dubio pro reo, poprzez przyjęcie wersji niekorzystnej dla oskarżonego opartej w głównej mierze na zeznaniach świadka Z. K., którego wersja wydarzeń nie znalazła potwierdzenia w zeznaniach pozostałych świadków oraz materiale dowodowym a także niedostateczne zweryfikowanie wersji zdarzeń korzystnych dla oskarżonego;

b) odmówieniu waloru wiarygodności bez należytego i przekonującego uzasadnienia szeregu innym dowodom wskazującym na brak winy oskarżonego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego;

c) obrazę przepisów postępowania art.170 § 1 kpk, przez oddalenie wniosku dowodowego o zniesienie klauzuli poufności dokumentów znajdujących się w zasobach C.B.Ś w S. z uwagi na brak dokumentów potwierdzających kolejność wpływu oraz treść przekazywanych przez chorążego R. P. informacji uzyskiwanych od świadka Z. K. na temat zlecenia pobiciaR. L.;

d) obrazę art.41 kpk wobec złożenia przez członka składu orzekającego wniosku o wyłączenie od rozpoznawania sprawy sygn. akt II K 80/12 przeciwko oskarżonemu W. D..

Wniósł o zmianę wyroku Sądu I instancji w całości i o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanych mu wyrokiem Sądu I instancji czynów; względnie na podstawie art.22 § 2 kk odstąpienie od wymierzenia za wyżej wymienione czyny kary.

Natomiast w przypadku uznania, że uchybienia proceduralne nie pozwalają na orzeczenie co do istoty odmiennie, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego po upływie terminu do wniesienia apelacji złożył pismo zatytułowane „Uzupełnienie apelacji”, w którym rozwinął podniesiony w apelacji zarzut błędnej oceny dowodu w postaci zeznań świadka Z. K. ponoenie wskazując również na obrazę art.41 kpk.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja wywiedziona w powyższej sprawie jest niezasadna i nie zasługuje na uwzględnienie. Przed przejściem do szczegółowego omawiania podniesionych w niej zarzutów podkreślenia wymaga, że Sąd Apelacyjny w niniejszym uzasadnieniu nie będzie odnosił się do pisma z dnia 25 maja 2016r. zatytułowanego „Apelacja” (k.5888-5910 akt sprawy), wprawdzie podpisanego przez obrońcę oskarżonego, jednakże sporządzonego „w imieniu” oskarżonego, po doręczeniu mu przetłumaczonego na język niderlandzki odpisu orzeczenia Sądu Okręgowego wraz z uzasadnieniem. W odniesieniu bowiem do wyroków wydanych przez Sąd Okręgowy jako Sąd I instancji obowiązuje przymus adwokacko – radcowski, o czym stanowi przepis art.446 § 1 kpk i strona (jeżeli nie jest nią oskarżyciel publiczny) nie może samodzielnie wnosić apelacji od takiego wyroku. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że zarzuty podniesione w piśmie z dnia 25 maja 2016r. są tożsame z zarzutami skutecznie wniesionej przez obrońcę oskarżonego apelacji w przedmiotowej sprawie.

Przed odniesieniem się do zarzutów podniesionych w apelacji sąd odwoławczy poczyni kilka uwag natury ogólnej związanych z zarzutami dotyczącymi obrazy art.4 kpk, art.5 § 2 kpk, art.7 kpk.

Ustosunkowując się do zarzutu obrazy przepisów postępowania zważyć należy, że prawidłowość rozstrzygnięcia sprawy zależy od zgodnego z przepisami postępowania karnego przeprowadzenia dowodów oraz od prawidłowej oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Podstawę zatem wyroku stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, przy czym w uzasadnieniu wyroku sąd ma obowiązek wskazać, jakie fakty uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Sąd ma obowiązek badania i uwzględnienia w toku procesu okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, a korzystając z prawa swobodnej oceny dowodów przekonanie co do jego winy w zakresie przypisanych mu czynów powinien logicznie i przekonująco uzasadnić. Uzasadnienie winno tym samym wyraźnie wskazywać, na jakich dowodach oparł sąd orzekający ustalenie każdego istotnego dla sprawy faktu, a także należycie rozważać i oceniać wszystkie dowody przemawiające za przyjętymi przez sąd ustaleniami faktycznymi lub przeciw nim, wyjaśniać wszystkie istotne wątpliwości w sprawie i sprzeczności w materiale dowodowym oraz się do nich ustosunkować. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie ma jakichkolwiek przesłanek pozwalających uznać, że Sąd Okręgowy uchybił którejkolwiek z zasad związanych z postępowaniem dowodowym i oceną dowodów określonych w art.7 kpk. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego Sąd Okręgowy dokonał całościowej i swobodnej, a nie dowolnej oceny materiału dowodowego, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami oraz z uwzględnieniem zasad logicznego myślenia. Dokonana przez Sąd Okręgowy ocena dowodów nie wykracza poza granice zakreślone w art.7 kpk, w szczególności nie nosi cech dowolności czy powierzchowności. Ocena ta jako logiczna, zgodna ze wskazaniami doświadczenia życiowego i przekonująco umotywowana zasługuje na pełną aprobatę sądu odwoławczego. Konkluzja powyższa ma istotne znaczenie jeśli zważyć, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w rozumieniu art.438 pkt.3 kpk tylko wówczas jest słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający w okolicznościach ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Nawet bowiem możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może uzasadniać wniosku o dokonaniu przez sąd błędnych ustaleń faktycznych (por. utrwalone i nadal aktualne stanowisko Sądu Najwyższego: wyrok w sprawie II KR 355/74 OSNPG 1975, poz.84, wyrok w sprawie KR 1974 OSNKW 1975, poz.58). Należy stwierdzić, iż Sąd orzekający po prawidłowym przeprowadzeniu przewodu sądowego, poddał zgromadzony materiał dowodowy wszechstronnej analizie, a tok rozumowania zaprezentował w jasnym i przekonującym uzasadnieniu. Nie doszło zatem również do obrazy art.4 kpk.

Nie sposób również podzielić stanowiska apelującego, że ustalenie winy oskarżonego w popełnieniu przestępstw nastąpiło na skutek dowolnej oceny materiału dowodowego przez Sąd I instancji i naruszenia zasady in dubio pro reo. Zarzuty obrońcy – zdaniem Sądu Apelacyjnego – sprowadzają się jedynie do samej tylko polemiki z ustaleniami Sądu Okręgowego wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Wskazana zasada nie może stwarzać pretekstu do uproszczonego traktowania wątpliwości. Jak bowiem wyraźnie wynika z brzmienia przepisu art.5 § 2 kpk, reguła ta ma zastosowanie dopiero wtedy, gdy mimo wszelkich starań organu prowadzącego postępowanie nie da się usunąć występujących wątpliwości. Jest to więc swoista „ostateczność” – „dyrektywa ostatecznego wyjścia”. W szczególności jest to widoczne w następującym poglądzie Sądu Najwyższego: „Zasada in dubio pro reo odnosi się w praktyce do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, nie wolno jednak rozumieć jej jako reguły swoistego, uproszczonego traktowania wątpliwości. Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych powinna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25.06.1991r. w sprawie WR 107/91, OSNKW 1992/1-2/14). Przede wszystkim należy bowiem podnieść, iż wątpliwości, o jakich mowa w art.5 § 2 kpk to wątpliwości Sądu, a nie strony procesowej wyrażającej odmienny pogląd w przedmiocie oceny całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności oceny wiarygodności dowodów stanowiących podstawę ustaleń faktycznych oraz że za nietrafną należy uznać interpretację zasady in dubio pro reo, jako powinności czynienia ustaleń w oparciu o dowody najbardziej korzystne dla oskarżonego. Nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy przepisu art.5 § 2 kpk podnosząc wątpliwości strony, a konkretnie obrońcy oskarżonego co do treści ustaleń faktycznych, bowiem dla oceny czy w sprawie doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo istotne jest jedynie to czy sąd powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 15.07.2010r. w sprawie II AKa 183/10, Przegląd Orzecznictwa Sądu Apelacyjnego w Gdańsku nr 3/2010). Sąd odwoławczy nie podziela poglądu apelującego jakoby Sąd I instancji rozstrzygnął nie dające się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Sąd Okręgowy bowiem całkowicie wyczerpał inicjatywę dowodową aby ustalić fakty zgodnie z rzeczywistym przebiegiem i wyjaśnił nasuwające się w tym zakresie wątpliwości. Znalazło to nadto odzwierciedlenie w uzasadnieniu wyroku stanowiącym umotywowanie wyroku – zawiera ono niezmiernie wnikliwą analizę wszystkich przeprowadzonych dowodów. Jeżeli z materiału dowodowego wynikają różne wersje wydarzeń, to nie jest to równoznaczne z istnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art.5 § 2 kpk, bo w takim przypadku sąd orzekający zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i dopiero wówczas, gdy wątpliwości nie zostaną usunięte, należy tłumaczyć je na korzyść oskarżonego (patrz: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16.06.2005r. w sprawie KK 257/04, OSNKW 2005/9/86). W sprawie będącej przedmiotem niniejszego postępowania, Sąd I instancji dokonał stanowczych ustaleń. Dlatego też zarzut naruszenia przepisu art.5 § 2 kpk należy uznać za bezzasadny.

Sąd Apelacyjny nie podziela poglądu skarżącego, że Sąd I instancji dokonał wybiórczej i jednostronnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Analiza przeprowadzonych dowodów dokonana bowiem została niezwykle starannie, wszechstronnie i w odniesieniu do całego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Ocenie sądu nie umknęła żadna okoliczność mająca wpływ na ustalenie stanu faktycznego w powyższej sprawie i dokonanie subsumpcji tego stanu faktycznego pod określone przepisy prawa.

Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść akcentowanie faktu, że oskarżony w toku całego postępowania nie przyznał się do popełnienia przypisanych mu czynów. W polskim procesie karnym bowiem oskarżony ma prawo do dowolnego kształtowania swojej linii obrony, nie ma również obowiązku dostarczania dowodów swej winy. Wyjaśnienia oskarżonego zaś są poddawane swobodnej ocenie sądu orzekającego, podobnie jak inne dowody zgromadzone w sprawie. Skarżący odnosząc się w wywiedzionym środku odwoławczym do wyjaśnień oskarżonego przytoczył ich treść (str.3-7 apelacji) oraz wskazał, że Sąd Okręgowy nie dokonał oceny tych złożonych w dniach: 6 marca 2013r., 1 kwietnia 2014r., 8 września 2014r. oraz 11 maja 2015r. Lektura uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia przeczy temu twierdzeniu. Sąd Okręgowy bowiem dokonał oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego zarówno przy okazji oceny wiarygodności innych dowodów, jak i w odrębnej części uzasadnienia wyroku (str.167-182, 271-288). Na wstępie podkreślenia wymaga, że ocenie sądu nie może umknąć żadna okoliczność istotna dla rozpoznania sprawy. Oczywistym jest również, że oskarżeni czy świadkowie często powtarzają swoje twierdzenia w kolejno składanych depozycjach. Rolą sądu jest odniesienie się do wszystkich istotnych dla rozpoznania sprawy twierdzeń, nie zaś do wszystkich zeznań czy wyjaśnień, zwłaszcza jeżeli są tożsame ze składnymi w toku innych czynności procesowych. Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że wskazywane przez skarżącego stanowisko oskarżonego zaprezentowane w czasie przesłuchania w dniu 6 marca 2013r. a dotyczące charakteru dokumentów, których autorem był oskarżony oraz okoliczności wejścia w ich posiadanie przez M. P. zostało w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przedstawione (str.34-37) i poddane analizie, nie tylko w odniesieniu do zeznań świadka M. P. lecz również w odniesieniu do innych źródeł dowodowych (str.89-93, 96-99 uzasadnienia wyroku). Podobnie Sąd Okręgowy odniósł się do treści przedstawionych przez oskarżonego na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2014r. (str.41-42 uzasadnienia wyroku) oraz dokonał ich analizy, również w powiązaniu z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie a dotyczącymi zarzutu nakłaniania przez oskarżonego świadka M. P. do znalezienia osoby, która przyznałaby się do zarzucanego wówczas oskarżonemu przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (str.103-116 uzasadnienia wyroku). Odnosząc się do podniesionej w apelacji kwestii braku oceny przez Sąd I instancji wyjaśnień oskarżonego złożonych w dniu 8 września 2014r. powtórzyć godzi się, że rolą sądu jest ocena wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy dowodów (a więc również wyjaśnień oskarżonych) z uwzględnieniem ich treści a nie tego, że zostały zawarte w kolejnych czynnościach procesowych. I tak – jak wskazał sam apelujący – na rozprawie w dniu 8 września 2014r. oskarżony ponownie zaprezentował swoje przekonanie o braku winy w przypisanych mu przestępstwach oraz własne teorie na temat okoliczności stanu faktycznego ustalonych w niniejszym postępowaniu, odwołując się przy tym do wcześniej złożonych wyjaśnień. Nie sposób podzielić stanowiska skarżącego, że wyjaśnienia oskarżonego (również i w omawianej kwestii) nie zostały poddane analizie przez Sąd Okręgowy. Sąd ten bowiem w sposób niezwykle wnikliwy ocenił wszystkie dowody zgromadzone w sprawie, również – co wymaga podkreślenia a czego nie uczynił apelujący – w powiązaniu ze sobą. Skarżący w wywiedzionym środku odwoławczym przedstawia bowiem stanowisko oskarżonego w sprawie ograniczając się w zasadzie jedynie do stwierdzenia, że pozostające w sprzeczności z nim zeznania świadków M. P. i Z. K. są niewiarygodne i nie znalazły potwierdzenia w zeznaniach pozostałych świadków oraz materiale dowodowym. Tymczasem Sąd Okręgowy dokonał wnikliwej analizy tych wszystkich wskazanych w apelacji dowodów dochodząc do słusznego wniosku, że dowodzą one winy oskarżonego w przypisanych mu przestępstwach. Odnosząc się do wskazanych w apelacji wyjaśnień oskarżonego złożonych w dniu 11 maja 2015r. wskazać należy, że dotyczą one opinii językowych sporządzonych w niniejszej sprawie (których oskarżony – jak podaje skarżący – nie kwestionuje). Dowód ten został również poddany wnikliwej analizie przez Sąd Okręgowy (str.147-163 uzasadnienia wyroku). Wskazać w tym miejscu należy, że podstawą do przypisania zarzutów oskarżonemu nie była jedynie treść opinii wydanych przez językoznawców. Przetłumaczone bowiem pisma, których autorem był oskarżony, w kontekście zarzucanych mu czynów zostały zanalizowane w odniesieniu do innych dowodów i na podstawie takiej kompleksowej ich oceny Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, że oskarżony dopuścił się przypisanych mu czynów. Oceny tej nie może podważyć powoływanie się na zeznania świadka M. M.. Sąd Okręgowy również i ten dowód ocenił w sposób bardzo wnikliwy (str.62-65 uzasadnienia wyroku). Przedstawiony przez skarżącego pogląd tego świadka na stosunek oskarżonego do prokuratorR. S. jest jego subiektywną oceną, pozostającą w sprzeczności nie tylko z zeznaniami M. P. ale i innymi dowodami, które ocenione w sposób swobodny, we wzajemnym powiązaniu (str.116-140, 218-271 uzasadnienia wyroku) dały podstawę do przyjęcia, że oskarżony popełnił przypisane mu przestępstwo. Nie ma racji skarżący twierdząc, że świadek M. M. pisał oskarżonemu całą korespondencję (str.7 apelacji). Świadek czynił to bowiem jako jedyny dopiero po opuszczeniu Aresztu Śledczego w S. przez M. P.. Okoliczność, że żaden ze świadków osadzonych w jednej celi z oskarżonym i świadkiem M. P. nie był świadkiem nakłaniania M. P. przez oskarżonego do zabójstwa prokuratora i znalezienia osoby, która wzięłaby na siebie winę za zarzucane oskarżonemu przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nie implikuje uznaniem, że do tego nie doszło. Sąd Okręgowy oceniając dowody zgromadzone w sprawie uczynił to również w odniesieniu do zeznań współosadzonych. Ocenił w tym zakresie inne dowody (str.79-182 uzasadnienia wyroku) i na tej podstawie ustalił stan faktyczny. W pełni podzielając tę ocenę i nie widząc konieczności powtarzania jej w tym miejscu, Sąd Apelacyjny doń się odwołuje.

Przedmiotem oceny Sądu Okręgowego była również podnoszona w wyjaśnieniach oskarżonego kwestia jego obaw (rzekomych jak ustalił Sąd Okręgowy) przez świadkami: M. P. i Z. K. (str.59-76, 188-196 uzasadnienia wyroku). W oparciu o wnikliwie zgromadzony i oceniony materiał dowodowy Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, że oskarżony nie obawiał się żadnego z wymienionych świadków. Powoływanie się przez skarżącego na definicję lęku nie może przynieść oczekiwanego przezeń skutku. Gdyby bowiem oskarżony taki lęk przeżywał, nielogicznym byłoby utrzymywanie takich zażyłych relacji ze świadkami, zwłaszcza świadkiem M. P., które znajdują odzwierciedlenie choćby w korespondencji kierowanej przez oskarżonego do syna. Jego twierdzenia zatem, że obawy te istniały trafnie Sąd I instancji uznał za niewiarygodne. Podobnie jak wyjaśnienia oskarżonego o rzekomych planach terrorystycznych obu świadków. Nie jest również tak jak twierdzi skarżący, że oskarżony utrzymywał poprawne relacje z osadzonymi w jednej celi, w tym ze świadkiem M. P. tylko z uwagi na fakt, że jest obcokrajowcem. Nie jest również tak jak twierdzi skarżący, że oskarżony nie władał językiem polskim. Zagadnienie stopnia znajomości języka polskiego przez oskarżonego też była przedmiotem wnikliwej, wręcz drobiazgowej, analizy Sądu Okręgowego (str.288-303 uzasadnienia wyroku).

Sąd Apelacyjny nie podziela również wątpliwości skarżącego co do prawidłowości ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji w przedmiocie kierowanych przez oskarżonego do świadka M. P. próśb o wyniesienie poza areszt śledczy korespondencji do syna oskarżonego oraz innych informacji dotyczących planów oskarżonego związanych z prokurator prowadzącą przeciwko niemu śledztwo oraz funkcjonariuszami wykonującymi czynności procesowe z oskarżonym. Prawidłowo bowiem Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe skutkujące ustaleniem, że powszechnym jest kierowanie przez osadzonych do osób odzyskujących wolność próśb o wyniesienie korespondencji poza jednostkę penitencjarną. Skarżący zdaje się tego nie kwestionować (str.9 apelacji) i ma rację twierdząc, że współosadzeni nie podali w swych zeznaniach, że widzieli aby oskarżony kierował takie prośby do M. P.. Wskazując jednak na specyfikę osadzenia w 9-osobowej celi, w szczególności związany z nim brak prywatności, apelujący nie dostrzega innych aspektów związanych ściśle z realiami rozpoznawanej sprawy. Zwrócił na nie natomiast uwagę Sąd Okręgowy wskazując na zażyłość oskarżonego i świadka, częste ich wzajemne kontakty i związane z tym częste przekazywanie sobie dokumentów w celi czy też dyktowania świadkowi pism przez oskarżonego. Podkreślić tu również należy pominiętą przez skarżącego okoliczność, że współosadzeni zeznali, że nie widzieli nigdy aby ktokolwiek (w tym zatem również świadek M. P.) bez wiedzy oskarżonego „grzebał” w jego dokumentach umieszczonych zwyczajowo pod łóżkiem. Sąd Okręgowy w części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia odniósł się również do braku wiedzy współosadzonych o kierowanych przez oskarżonego do świadka prośbach wyniesienia korespondencji poza areszt śledczy (str.92 uzasadnienia wyroku). Przestawiona tam argumentacja spełnia wymogi swobodnej oceny dowodów o jakiej mowa w art.7 kpk. Stopień ogólności zarzutu podniesionego na str.12 apelacji, że okoliczności opisanych przez M. P. nie potwierdził żaden ze świadków przebywających z nimi w celach powoduje, że nie sposób odnieść się do niego merytorycznie. Świadkowie ci bowiem byli przesłuchiwani nie na wszystkie okoliczności, o których zeznawał świadek M. P.. Bez znaczenia dla oceny wiarygodności zeznań świadka M. P. pozostaje, że zarówno on jak i oskarżony nie znali dokładnej daty ani godziny jego wyjścia z aresztu śledczego po uchyleniu stosowanego wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania. Istotnym bowiem jest, że świadek spodziewał się uchylenia wobec niego tego środka zapobiegawczego (zeznaje o tym również wprost prokurator prowadząca postępowanie w jego sprawie) i właśnie z tym zdarzeniem (choć nieznanym początkowo dokładnie z daty) oskarżony wiązał możliwość wyniesienia w sposób nielegalny poza jednostkę penitencjarną swojej korespondencji. Uwadze Sądu Okręgowego nie umknęła podnoszona przez skarżącego okoliczność, że w chwili opuszczania aresztu śledczego przez M. P., oskarżonego nie było w celi. O ile jednak skarżący nie rozwinął szerzej tego wątku, o tyle był on przedmiotem wnikliwej analizy dokonanej przez Sąd I instancji (str.86-88 uzasadnienia wyroku). Podkreślenia wymaga, że wyniesienie dokumentów przez osobę opuszczającą jednostkę penitencjarną nie jest czynnością zgodną z przepisami prawa i dokumenty przekazane przez oskarżonego świadkowi ukrywane były przez świadka w czasopismach lub jego prywatnej korespondencji a przekazane w godzinach porannych w dniu, kiedy świadek opuścił areszt śledczy. Poza sporem pozostaje (ale również nie podważa wiarygodności zeznań świadka M. P.), że w chwili opuszczania celi przez świadka (w dniu 7 maja 2012r. o godz.11:44) oskarżony był na spacerze. Obecność zatem oskarżonego w celi w chwili opuszczania jej przez M. P. nie była konieczna, skoro już wcześniej dokumenty te oskarżony świadkowi przekazał. Opinie leksykologiczne bowiem wskazują zarówno na oskarżonego jako autora tej korespondencji, jak i jej charakter (opisany w przypisanych mu czynach). Treść jej świadczy natomiast o tym, że dotyczyły bezpośrednio sytuacji procesowej oskarżonego. Świadek M. P. zeznał natomiast, że dokumenty te dostał od oskarżonego już wcześniej, nie bezpośrednio przed opuszczeniem aresztu śledczego. Przyznanie przez Sąd I instancji waloru wiarygodności tym zeznaniom uznać należy za trafne, skoro czynność ta – co pozostaje poza sporem – jest sprzeczna z przepisami. Oczywistym więc jest, że jej dokonanie musiało zostać poprzedzone przygotowaniami a nie pozostawione „na ostatnią chwilę”.``

Nie ma racji skarżący twierdząc, że zeznania świadka M. P. są niekonsekwentne a istniejące pewne luki pamięciowe zostały przez Sąd Okręgowy ocenione z dużą pobłażliwością. Świadek bowiem zeznawał konsekwentnie co do kwestii istotnych dla ustalenia stanu faktycznego w powyższej sprawie i odpowiedzialności karnej oskarżonego. Całość depozycji tego świadka została wnikliwie, zgodnie z zasadami określonymi w art.7 kpk oceniona przez Sąd Okręgowy. Z uwagi więc na ogólny charakter tego zarzutu sąd odwoławczy nie dostrzega potrzeby czynienia szerszego wywodu w tym zakresie odwołując się do rozważań Sądu Okręgowego, które w pełni aprobuje.

Nie sposób również podzielić stanowiska skarżącego, że wskazane na str.9 apelacji okoliczności znalazły potwierdzenie jedynie w zeznaniach świadka M. P.. Potwierdza je bowiem również treść ujawnionej, będącej przedmiotem opinii leksykologicznej i ocenionej jako dowód przez Sąd i instancji korespondencji autorstwa oskarżonego. Z tego względu nie sposób podzielić stanowiska skarżącego, że brak wiedzy pozostałych współosadzonych o planach oskarżonego mających na celu zabójstwo prokurator i funkcjonariuszy biorących udział w postępowaniu toczącym się przeciwko oskarżonemu świadczy o braku takich planów a uznanie za wiarygodne odmiennych w tym zakresie zeznań M. P. jest sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i skrajnie tendencyjne.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, nie doszło również do wskazywanej na str.12 apelacji wewnętrznej sprzeczności w wywodach Sądu Okręgowego. Sąd bowiem pisząc o rozmowach między oskarżonym a świadkiem jako stałym elemencie ich relacji w czasie osadzenia w jednej celi w żaden sposób nie wskazuje, że treść tych rozmów była znana współosadzonym. Sami bowiem współosadzeni zeznając w przedmiotowej sprawie w charakterze świadków podali, że oskarżonego z M. P. łączyła relacja bliższa niż z pozostałymi osadzonymi, że świadek zajmował się w pewnym stopniu korespondencją oskarżonego, zaprzeczając jednocześnie aby obserwując te relacje, powzięli wiedzę o planach oskarżonego opisanych w przypisanych mu w przedmiotowej sprawie czynach.

Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść chaotyczne cytowanie zeznań świadka (str.10-12 apelacji) bez wskazania w zasadzie w czym upatruje naruszenia przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów przy ocenie wiarygodności tych zeznań podając jedynie ponownie na istotne braki w treści tych zeznań i luki pamięciowe u tego świadka. Jak już wyżej wskazano w niniejszym uzasadnieniu, Sąd Okręgowy wnikliwie ocenił całość zeznań M. P.. Odpowiadając na zadane przez skarżącego na str.10 apelacji pytanie czy oskarżony mógłby wymyślić plan znalezienia osoby, która miałaby wziąć na siebie odpowiedzialność za przypisywane wówczas oskarżonemu czyny z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, stwierdzić należy, że ani kwestia słabej znajomości języka polskiego ani braku wiedzy o polskiej procedurze karnej nie stoi na przeszkodzie wymyśleniu takiego planu. Podkreślić bowiem należy, że plan ten nie był nazbyt skomplikowany, oskarżony przedstawiał go również w swoim ojczystym języku w dokumencie z dnia 24 kwietnia 2014r. stanowiącym list do syna a przekonania oskarżonego, że mógłby się on powieść jedynie potwierdza tezę, że istotnie wyobrażenie oskarżonego o polskiej procedurze karnej, w szczególności sposobach dochodzenia do ustaleń faktycznych w sprawie jest znikome. Przeświadczenie oskarżonego, że do zwolnienia go od odpowiedzialności karnej na skutek przyznania się innej osoby do popełnienia zarzucanych mu przestępstw, zwłaszcza w realiach tamtej sprawy, wprawdzie razi wręcz naiwnością ale nie implikuje uznania, że oskarżony nie mógł właśnie takiego planu powziąć. Podkreślenia wreszcie wymaga, że faktycznie kwestią znalezienia takiej osoby miały się zająć osoby trzecie na polecenie oskarżonego, nie zaś sam oskarżony. To również skutecznie – w ocenie Sądu Apelacyjnego – odpiera zarzut skarżącego, że brak dobrej znajomości języka polskiego oraz polskiej procedury karnej przez oskarżonego niemożliwym czyni przypisanie mu winy w zakresie popełnienia przestępstwa przypisanego w pkt. 2 zaskarżonego wyroku.

Okolicznością ekskulpującą oskarżonego nie jest również brak z jego strony wiedzy o tożsamości funkcjonariuszy wykonujących czynności procesowe z jego udziałem. Do kwestii tej szczegółowo odniósł się Sąd Okręgowy w części motywacyjnej wyroku (str.134-138 uzasadnienia). Brak szerszego uzasadnienia tego stanowiska przez skarżącego zwalnia Sąd Apelacyjny od czynienia dalszych rozważań w tym zakresie i upoważnia do odniesienia się do rozważań Sądu Okręgowego, które w całości aprobuje. Kwestia znajomości przez oskarżonego języka polskiego oraz polskiej procedury karnej w kontekście przypisanego mu zarzutu nakłaniania do zabójstwa funkcjonariuszy ma takie samo znaczenie jak wskazywany wyżej związek tych okoliczności z przypisanym oskarżonemu przestępstwem nakłaniania do składania fałszywych zeznań. Sąd Apelacyjny odwołuje się zatem do tych rozważań nie widząc potrzeby ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Za całkowicie bezpodstawny i sprzeczny z zasadami logicznego rozumowania uznać należy wniosek skarżącego, że to świadek nakłaniał oskarżonego do podjęcia takich działań. Sąd Apelacyjny nie dostrzega bowiem logicznego wyjaśnienia takiego działania M. P.. Odnosząc się do argumentacji przedstawionej w tym zakresie przez skarżącego wskazać należy, że przedmiotowa sprawa pozostaje bez związku z uchyleniem tymczasowego aresztowania wobec M. P. w sprawie, w której był podejrzanym. Jak wynika bowiem zarówno z jego zeznań, jak i z zeznań prokurator prowadzącej postępowanie przeciwko M. P., powodem uchylenia wobec niego tymczasowego aresztowania było złożenie wyjaśnień uznanych przez oskarżyciela publicznego za wiarygodne. Zeznania złożone zatem przez M. P. w niniejszej sprawie pozostawały bez związku z toczącym się przeciwko niemu postępowaniem w innej sprawie, w szczególności możliwością skorzystania przez niego z art.60 kk i art.335 kpk. Zostało to również poddane analizie przez Sąd Okręgowy (str.179 - 180 uzasadnienia wyroku). Wskazywanie zatem przez apelującego na związek między zeznaniami złożonym w powyższej sprawie a wysokością kary jaka została wobec niego orzeczona w innej sprawie jest całkowicie bezpodstawne. Wspomniany przez skarżącego świadek R. O. (str.13 apelacji) w omawianej kwestii wskazał jedynie na fakt, że pouczanie podejrzanych o treści art.60 kk i art.335 kpk jest czynnością rutynową. Zeznania świadka w omawianej materii miały charakter ogólny i wtórny, gdyż świadek nie wykonywał bezpośrednio czynności procesowych z udziałem M. P. i Z. K. (k.4495-4500 akt sprawy).

Również kwestionując dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę wiarygodności zeznań świadka Z. K. skarżący wskazuje jedynie na treść tych zeznań nie wykazując w żaden sposób w czym upatruje naruszenia przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny tego dowodu (str.13-14 apelacji). Takie postąpienie ze strony skarżącego zwalnia Sąd II instancji od szczegółowego odniesienia się do tego zarzutu z powołaniem się na argumentację zawartą na str.16 niniejszego uzasadnienia. Wskazać przy tym należy, że Sąd I instancji dokonał niezwykle wnikliwej, wręcz drobiazgowej analizy zeznań tego świadka, również odnosząc je do pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie (str.184-271 akt sprawy).

Nie sposób również podzielić stanowiska skarżącego, że w przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia przepisu art.41 kpk. Wprawdzie jeden z członków składu orzekającego złożył wniosek o wyłączenie od udziału w sprawie ale wniosek ten został procesowo rozpoznany i nie został uwzględniony. Złożenie przez sędziego wniosku o wyłączenie opartego o przepis art.41 kpk ( iudex suspectus) nie skutkuje automatycznie wyłączeniem go od orzekania. Nie do sędziego należy ocena, czy znana mu okoliczność stanowi podstawę wyłączenia, tylko do sądu, który rozpoznaje jego żądanie (SN V KK 386/10, OSNKW 2011, nr 7, poz. 61). W przedmiotowej sprawie sąd rozpoznający żądanie orzekł, że wskazane we wniosku powody nie stanowią podstawy do wyłączenia sędziego od rozpoznania sprawy o czym orzekł w postanowieniu z dnia 18 września 2013r. (k.1280-1281 akt sprawy).

Aprobaty Sądu Apelacyjnego nie zyskał wniosek skarżącego o odstąpienie od wymierzenia kary oskarżonemu w oparciu o przepis art.22 § 2 kk. Wniosek ten nie został w żaden sposób uzasadniony we wniesionym środku odwoławczym, co w ocenie Sądu Apelacyjnego zwalnia od szerszego odnoszenia się do niego. Skoro bowiem skarżący w istocie nie widzi uzasadnienia dla tak sformułowanego wniosku to nie rzeczą sądu odwoławczego jest szukać argumentów na jego poparcie. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że Sąd Okręgowy zastosował wobec oskarżonego przepis art.22 § 2 kk orzekając wobec niego karę z nadzwyczajnym złagodzeniem. Szeroko również uzasadnił wymiar zarówno kar jednostkowych, jak i kary łącznej orzeczonych wobec oskarżonego (str.340-345 uzasadnienia wyroku).

Odnosząc się do uwag skarżącego zawartych w „Uzupełnieniu apelacji” na wstępie wskazać należy, że od profesjonalnego pełnomocnika strony oczekuje się formułowana kompletnego środka odwoławczego w terminie przewidzianych ustawą. Nie zaś składania go niejako „na raty”. Tak bowiem – w ocenie Sądu Apelacyjnego – należy oceniać fakt, że tzw. „uzupełnienie apelacji” wniesione po upływie 14-dniowego terminu od doręczenia odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem zawiera rozwinięcie jednego z zarzutów podniesionych w apelacji (związanego z oceną wiarygodności dowodu w postaci zeznań świadka Z. K.) i objętościowo (blisko 8 stron) jest zbliżone do apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego (nieco ponad 13 stron).

Nadużyciem ze strony obrońcy oskarżonego jest twierdzenie, że zeznania świadka Z. K. pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadków, w tym funkcjonariusza służby więziennej sprawującego nadzór nad polami spacerowymi. Sąd Okręgowy bowiem w oparciu o dowody nie tylko w postaci przesłuchania wskazanych przez obrońcę świadków ustalił, że obraz z kamer obejmujących wszystkie pola spacerowe znajdujące się w Areszcie Śledczym w S., jak również obejmujących pozostały teren aresztu oglądała jednocześnie jedna osoba (str.193 uzasadnienia wyroku). Obrońca nie precyzuje w jakiej części zeznania świadka Z. K. miałyby być sprzeczne z zeznaniami świadka J. G., który podał, że w czasie odbywania spacerów grywał w szachy ze świadkiem Z. K., widział jak świadek ten rozmawia z oskarżonym i nie zaobserwował aby oskarżony bał się tego świadka (k.3543v akt sprawy). Zeznania te są zbieżne z relacją świadka Z. K. w tym zakresie. Takie same uwagi odnoszą się do powołanego przez obrońcę oskarżonego świadka R. P., który w swych zeznania (podobnie jak inni funkcjonariusze służby więziennej w Areszcie Śledczym w S. – str.193 uzasadnienia wyroku) wskazał, że wszystkie pola spacerowe nadzorowane były jednocześnie przez jednego funkcjonariusza (k.3072 akt sprawy). Przedstawione wyżej warunki nadzorowania osadzonych przebywających na polach spacerowych wskazują, że okoliczność, iż przesłuchani w sprawie i wskazani przez obrońcę oskarżonego (str.3 „uzupełnienia apelacji”) funkcjonariusze służby więziennej nie widzieli gestów wykonywanych przez oskarżonego o jakich zeznawał świadek Z. K. nie oznacza, że zeznania tego świadka są niewiarygodne. Również zeznania świadka B. J. zostały poddane wnikliwej i zgodnej z wymogami określonymi w art.7 kpk ocenie przez Sąd Okręgowy (str.278-282 uzasadnienia wyroku). Ocena ta zyskała aprobatę Sądu II instancji. Obrońca oskarżonego ją podważając ograniczył się do przytoczenia treści zeznań tego świadka, twierdząc, że są one wiarygodne i podważają wiarygodność zeznań Z. K. i M. P. co – jak już wyżej wskazano (str.20 uzasadnienia) – nie może stanowić skutecznego uzasadnienia dla postawionego w tym zakresie zarzutu mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy art.7 kpk. Aprobaty Sądu Apelacyjnego nie zyskało zatem twierdzenie obrońcy oskarżonego oparte m.in. o zeznania zawnioskowanego przez oskarżonego świadka B. J., że świadkowie M. P. i Z. K. działając wspólnie złożyli niezgodne z prawdą, obciążające oskarżonego zeznania. Za całkowicie dowolne uznać należy stanowisko obrońcy oskarżonego, że dowodem przemawiającym za wskazanym wyżej twierdzeniem był fakt, że obaj świadkowi rozmawiali ze sobą w czasie spacerów, o czym zeznawał świadek J. G.. Świadek ten bowiem – na co wskazuje sam obrońca – nie ma wiedzy jaki był temat tych rozmów. Podobnie za całkowicie dowolny, nie poparty jakimkolwiek dowodem uznać należy tok rozumowania obrońcy oskarżonego, twierdzącego, że skoro świadek M. P. podzielił się z oskarżonym oraz świadkiem M. M. informacją o wysoce prawdopodobnym uchyleniu wobec niego tymczasowego aresztowania, to wiedzę o tym miał również świadek Z. K. i w związku z tym również i on złożył zeznania obciążającego oskarżonego, licząc na taki sam efekt. Przede wszystkim podkreślenia ponownie wymaga, że powodem uchylenia tymczasowego aresztowania wobec M. P. były jego wyjaśnienia złożone we własnej, nie związanej z oskarżonym W. D., sprawie. Nadto, co również wymaga podkreślenia, wobec Z. K. nie zastosowana instytucja nadzwyczajnego złagodzenia kary. Podnoszona zatem przez obrońcę oskarżonego (str.4 „uzupełnienia apelacji”) kwestia wielkokrotnej uprzedniej karalności tego świadka i w związku z tym znajomości realiów życia więziennego nie może przynieść oczekiwanego przez obrońcę rezultatu, tj. podważenia prawidłowości dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny wiarygodności zeznań tego świadka.

Kwestia stopnia znajomości języka polskiego przez oskarżonego była już przedmiotem rozważań w niniejszym uzasadnieniu i nie ma potrzeby ponownego odnoszenia się do tej kwestii, zwłaszcza, że w „uzupełnieniu apelacji” obrońca wskazuje jedynie na ocenę tej kwestii przez świadka Z. K..

Przedmiotem analizy Sądu I instancji była również podnoszona przez obrońcę oskarżonego kwestia zastosowania przepisu art.60 kk, która – zdaniem obrońcy – przyświecała decyzji świadka Z. K. o składaniu zeznań w przedmiotowej sprawie. Na wstępie wskazać należy, że nawet gdyby taka była motywacja świadka, to sama w sobie nie implikuje ona uznania, że zeznania świadka nie były zgodne z prawdą. Przede wszystkim jednak wskazać należy, że wobec Z. K. Sąd Okręgowy orzekający w jego sprawie nie zastosował instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, o czym wspomina Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia (str.277).

Podobnie jak w apelacji w odniesieniu do zeznań świadka M. P., tak i w „uzupełnieniu apelacji” obrońca oskarżonego dokonuje streszczeń zeznań świadka Z. K., co nie może zostać uznane za skutecznie podniesiony zarzut obrazy art.7 kpk przez Sąd Okręgowy, który wiarygodność zeznań tego świadka ocenił w sposób odmienny niż obrońca oskarżonego. Zeznania bowiem tego świadka zostały przez Sąd Okręgowy poddane wnikliwej analizie, również w odniesieniu do pozostałych dowodów przeprowadzonych w sprawie, co znalazło wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str.184-266). W szczególności uwadze Sądu I instancji nie umknął fakt, że na pewnych etapach postępowania świadek wskazywał na niepamięć w zakresie dokładnego przebiegu inkryminowanych zdarzeń (str.232-238 uzasadnienia wyroku). Nie jest zatem tak jak twierdzi obrońca oskarżonego, że Sąd Okręgowy poprzestał jedynie na stwierdzeniu, że upływ czasu był powodem niepamięci świadka.

Sąd Okręgowy weryfikował również okoliczności związane z możliwością przekazywania notatek między osadzonymi przebywającymi na polu spacerowym celem weryfikacji zeznań świadka Z. K.. Z przeprowadzonych w tym zakresie dowodów w postaci zeznań funkcjonariuszy Służby Więziennej wynika jednoznacznie, że choć są to praktyki niezgodne z regulaminem, to jednak powszechnie stosowane (str.241-244 uzasadnienia wyroku).

Nie jest zatem tak jak twierdzi obrońca oskarżonego, że zeznania świadków: M. P. i Z. K. pozostają w rażącej sprzeczności z zeznaniami pozostałych świadków. Teza natomiast o rzekomo uknutej przez nich przeciwko oskarżonemu intrydze celem skorzystania z dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary jest całkowicie dowolna gdyż nie znajduje potwierdzenia w dowodach trafnie uznanych przez Sąd Okręgowy za wiarygodne. Jak bowiem wyższej wskazano, w stosunku do świadków kary orzeczone w prowadzonych przeciwko nim sprawach nie zostały nadzwyczajnie złagodzone. Sprzeczność zeznań wskazanych wyżej świadków z wyjaśnieniami oskarżonego nie może automatycznie skutkować uznaniem, że zeznania te są niewiarygodne. Jak już wyżej wskazano, wyjaśnienia oskarżonego mogą być dowolnie przez niego kształtowane i podlegają swobodnej ocenie jak każdy inny dowód przeprowadzony w sprawie. Takiej swobodnej, zgodnej z zasadami określonymi w art.7 kpk oceny dokonał w powyższej sprawie Sąd I instancji.

Nie sposób podzielić poglądu obrońcy oskarżonego, że brak możliwości sprostania przez M. P. i Z. K. oczekiwaniom oskarżonego skutkuje koniecznością uniewinnienia go od przypisanych mu czynów. Przypomnieć bowiem należy skarżącemu, że – jak prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy – zamiar oskarżonego miały zrealizować osoby przebywające na wolności i do ich znalezienia nakłaniał świadków oskarżony. Okoliczności ekskulupjącej oskarżonego nie może również stanowić to, że w rozmowie ze świadkami używa różnych określeń. Wszystkie one bowiem (w tym wskazane przez obrońcę oskarżonego „mordować” oraz „całkowicie kaput”) jednoznacznie skazują na zamiar oskarżonego. Kwestia charakteru sformułowań użytych przez oskarżonego była przedmiotem wnikliwej analizy Sądu Okręgowego dokonanej w oparciu o opinię leksykologiczną i pozostałe dowody zgromadzone w sprawie.

Nie jest również tak jak twierdzi obrońca oskarżonego, że obciążający oskarżonego dowód w postaci zeznań świadka Z. K. nie został zweryfikowany. Przeczy temu bardzo obszerna argumentacja Sądu Okręgowego zawarta w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Ponownie podkreślenia wymaga, że Sąd I instancji przeprowadził wszystkie dowody mające znaczenie dla kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego w powyższej sprawie, dokonał ich drobiazgowej oceny we wzajemnym powiązaniu, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów. Nie doszło zatem - wbrew twierdzeniom skarżącego – do naruszenia art.4 kpk, art.7 kpk i art.5 § 2 kpk. Całkowicie gołosłowne jest twierdzenie apelującego, że sąd nie zbadał okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego. Stawiając taką tezę obrońca oskarżonego nie wskazuje jakie to dowody przemawiające na korzyść oskarżonego nie zostały ocenione przez Sąd Okręgowy. Tymczasem podkreślenia wymaga, że sąd ten przeprowadził liczne dowody wykraczające poza zakres wskazany przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia, każdy z tych dowodów ocenił a swoje wnioski przedstawił w bardzo obszernym, wręcz drobiazgowym uzasadnieniu. Sądowi nie umknęła żadna okoliczność mająca wpływ na ustalenie stanu faktycznego w powyższej sprawie i dokonanie prawidłowej jego subsumpcji pod określone przepisy prawa karnego. Stwierdzenie zatem skarżącego, że wyniki postępowania dowodowego w powyższej sprawie nie dały najmniejszych podstaw do skazania oskarżonego jest całkowicie bezpodstawne.

Nie ma również racji obrońca oskarżonego kwestionując stan faktyczny w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt.2 wyroku. Wyjaśnienia oskarżonego bowiem nie mogą skutecznie podważyć innych dowodów przeprowadzonych w sprawie i ocenionych przez Sąd Okręgowy. Odnosząc się do argumentacji skarżącego (str.7 „uzupełnienia apelacji”) sporządzony przez oskarżonego dokument z dnia 24 kwietnia 2012r. jest bardzo istotną okolicznością potwierdzającą wiarygodność zeznań świadka M. P.. Dokument ten był również przedmiotem opinii leksykologicznej, która była jedną z podstaw dokonanej przez Sąd oceny wiarygodności zeznań M. P.. Skarżący nie wskazuje a Sąd Apelacyjny nie dostrzega podstaw do twierdzenia, że świadek ów był szczególnie zainteresowany w przedstawieniu oskarżonego w niekorzystnym świetle. Kwestia jego dążenia do poprawienia własnej sytuacji procesowej w innej sprawie była już przedmiotem rozważań w niniejszym uzasadnieniu. Należy nadto postawić pytanie jaki interes miałby mieć M. P. w organizowaniu z własnej inicjatywy (skarżący pisze bowiem, że był pomysłodawcą takiego czynu) osoby, która wzięłaby na siebie odpowiedzialność za czyny z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przypisywane oskarżonemu w innym postępowaniu.

Odnosząc się do zarzutów związanych z pkt. 3 zaskarżonego orzeczenia wskazać należy, że wszystkie zeznania świadka Z. K. zostały poddane ocenie Sądu Okręgowego (str.203-211 uzasadnienia wyroku), podobnie jak zeznania świadka R. P. (str.211-213 uzasadnienia wyroku). Podkreślenia wymaga, że świadek R. P. zeznał, że Z. K. poinformował go o zleceniu oskarżonego dotyczącym pobicia R. L.. Stanowisko swoje podtrzymał w toku całego postępowania. Okoliczność zatem, że na etapie postępowania sądowego świadkowie nie pamiętali dokładnie słów jakich używano w czasie ich rozmów nie może skutkować uznaniem, że zeznania te są sprzeczne a tym samym świadek Z. K. nie jest wiarygodny. Konsekwencja obu świadków a nadto zeznania R. L. potwierdzające jego tożsamość i miejsce zamieszkania przekazane na piśmie Z. K. powodują, że brak w aktach sprawy tej pisemnej informacji nie może skutkować uznaniem, że takie zachowanie oskarżonego nie miało miejsca. Przedmiotem wnikliwej analizy Sądu I instancji była kwestia częstotliwości kontaktów Z. K. z R. P. i treści przekazów między nimi a ustalenia w tym zakresie Sąd poczynił bez konieczności uchylania klauzuli poufności dokumentów.

Nie ma racji skarżący twierdząc, że doszło do sprzeczności w zeznaniach świadka Z. K. odnośnie czasu, kiedy oskarżony zlecił świadkowie zorganizowanie pobicia R. L.. Wskazana bowiem na str.8 „uzupełnienia apelacji” 15 maja 2012r. to data, około której świadek powiedział oskarżonemu, że doszło już do wykonania tego zlecenia, nie zaś zatem data, w której doszło do wydania zlecenia. Do wydania tego zlecenia doszło bowiem w około tydzień po rozpoczęciu wspólnych spacerów obu mężczyzn (co miał miejsce w dniu 8 kwietnia 2012r.), a zatem około 15 kwietnia 2012r. Wcześniej zatem niż zlecenia zabicia prokurator, jak trafnie i zgodnie z ustaleniami poczynionymi przez Sąd Okręgowy podał skarżący.

Mając powyższe na uwadze oraz nie stwierdzając zaistnienia bezwzględnych przyczyn odwoławczych, Sąd Apelacyjny zaskarżone orzeczenie utrzymał w mocy.

Na mocy art. 2 ust.1, 2 i 3, § 14 ust.2 pkt.5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w zw. z § 22 i 23 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu Sąd II instancji orzekł o kosztach obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny orzekł na mocy art.626 § 1 kpk w zw. z art.634 kpk obciążając nimi oskarżonego; nie znalazł bowiem podstaw do zwolnienia go od obowiązku ich ponoszenia.

II AKa 224/16

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE