Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 września 2014 roku w S.

sprawy z powództwa R. T. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie

z dnia 10 października 2012 r., sygn. akt I C 1715/11

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a) w punkcie I. zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda R. T. (1) kwotę 18 108 (osiemnaście tysięcy sto osiem) złotych 38 (trzydzieści osiem) groszy wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi w stosunku rocznym liczonymi od kwot:

- 600 (sześćset) złotych od dnia 12 listopada 2009r. do dnia zapłaty,

- 17 508 (siedemnaście tysięcy pięćset osiem) złotych 38 (trzydzieści osiem) groszy od dnia 18 października 2009 roku;

b) w punkcie II. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

c) w punkcie III. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 988 (dwa tysiące dziewięćset osiemdziesiąt osiem) złotych 84 (osiemdziesiąt cztery) grosze tytułem zwrotu kosztów procesu;

d) w punkcie IV. nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. kwotę 606 (sześćset sześć) złotych tytułem kosztów sądowych;

2. zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda R. T. (1) kwotę 458 (czterysta pięćdziesiąt osiem) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 1462/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 października 2012 r. , sygn. akt I C 1715/11, Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powoda R. T. (1) kwotę 14 948,67 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 600 zł od dnia 12 listopada 2009 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 14 348,67 zł od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty (punkt I.), w pozostałym zakresie powództwo oddalił (punkt II.), zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2245,58 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt III.) oraz nakazał pobrać rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę : 109,08 zł od powoda i 496,92 zł od pozwanego.

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na ustalonym w następujący sposób stanie faktycznym i jego ocenie prawnej:

Powód R. T. (2) zawarł z pozwanym (...) Spółka Akcyjna w S. umowę ubezpieczenia, na mocy której pozwany udzielił powodowi ochrony ubezpieczeniowej w zakresie ryzyka AC, w związku z posiadanym pojazdem marki A. (...) nr rej. (...) – w okresie od 7 maja 2009 r. do 6 maja 2010 r. Integralną część umowy stanowiły ogólne warunki ubezpieczenia. W dniu 13 września 2009 r. R. T. (1) podróżował tym samochodem po terenie Niemiec. Jadąc krętą drogą pomiędzy miejscowościami A. i A., za jednym z zakrętów w prawo powód spostrzegł, że na jezdni leży kamień. Chcąc go ominąć powód skręcił kierownicą w prawo, skutkiem czego prawe koła samochodu zjechały na nieutwardzone pobocze, a kierowca stracił kontrolę nad pojazdem i prawą stroną samochodu zahaczył o metalowe bariery ochronne ustawione wzdłuż drogi. Następnie powód chcąc wyjść z zaistniałej sytuacji, gwałtownie skręcił kierownicą w lewo, w związku z czym pojazd przejechał przez jezdnię i wpadł lewą stroną na bariery ochronne. Powód w dniu 17 września 2009 r. zgłosił pozwanemu zaistniałą szkodę, podając powyższe okoliczności. Pozwany Zakład (...), po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego we własnym zakresie odmówił uznania swej odpowiedzialności za szkodę wskazując, że do zdarzenia nie mogło dojść w okolicznościach podanych przez ubezpieczonego. Powód zlecił wykonanie prywatnej ekspertyzy. Certyfikowany rzeczoznawca samochodowy S. Ł., po udaniu się z powodem na miejsce zdarzenia i po przeanalizowania spostrzeżonych tam śladów, a następnie po porównaniu ich z uszkodzeniami pojazdu, uznał że uszkodzenia pojazdu marki A. (...) nr rej. (...) powstały w okolicznościach podanych przez powoda w zgłoszeniu szkody komunikacyjnej w dniu 17 września 2009r. Powód zlecił F. S. reprezentowanie go przed pozwanym w prowadzonym postępowaniu zmierzającym do likwidacji szkody. Pismem z dnia 16 listopada 2009 r. pełnomocnik powoda wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 15.461,72 zł w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma. Pozwany nie znalazł jednak podstaw do zmiany uprzednio wydanej decyzji. Pismem z 11 stycznia 2010 r. pozwany został ostatecznie wezwany do zapłaty kwoty 15.451,72 zł.Pojazd powoda w wyniku zdarzenia z dnia 13 września 2009 r. doznał uszkodzeń w zakresie: zderzaka przedniego, reflektora prawego, błotnika przedniego lewego, błotnika przedniego prawego, nadkola plastikowego przedniego lewego, drzwi przednich lewych, drzwi przednich prawych, drzwi tylnych lewych, drzwi tylnych prawych, tarczy koła przedniego lewego, opony koła przedniego lewego, opony koła przedniego prawego, opony koła tylnego lewego, opony koła tylnego lewego, zderzaka tylnego, błotnika tylnego lewego, błotnika tylnego prawego, tarczy koła przedniego prawego, tarczy koła tylnego lewego.Koszt naprawy powyższych uszkodzeń obliczony w systemie A., z uwzględnieniem zapisów § 19 ust 4 i § 18 ust. 2 OWU AC wynosił 14.348,67 zł netto (17.505,38 zł brutto). W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd pierwszej instancji powołując art. 805 § 1 k.c. i stosowne postanowienia umowy ubezpieczenia, uznał powództwo w przeważającej części za zasadne. W ocenie Sądu I instancji w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności opinii biegłego, należało stwierdzić, że powód zgłaszając szkodę pozwanemu podał prawdziwe okoliczności jej powstania. Sąd pierwszej instancji wskazał, że żadna ze stron nie kwestionowała wyliczeń biegłego co do kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, a spór co do wysokości odszkodowania sprowadzał się do tego, czy powinno ono być wyrażone w kwocie netto czy brutto. W tym zakresie Sąd pierwszej instancji za zasadne uznał stanowisko pozwanego i przyjął, że odszkodowanie powinno odpowiadać kosztom naprawy w kwocie netto. W niniejszej sprawie, zdaniem Sądu Rejonowego, znajdował zastosowanie § 19 ust. 3 ogólnych warunków ubezpieczenia, zgodnie z którym roszczenie ubezpieczonego ogranicza się do kwoty netto do czasu przedstawienia faktur dokumentujących poniesienie podatku od towarów i usług. Wobec nieprzedłożenia takich faktur, Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż powodowi należy się odszkodowanie w kwocie netto. Sąd Rejonowy nie podzielił stanowiska powoda, że postanowienia ogólnych warunków ubezpieczenia pozwalające ubezpieczycielowi na wypłatę odszkodowania w wariancie kosztorysowym bez uwzględnienie podatku od towarów i usług stanowią niedozwoloną klauzulę umowną. Odnosząc się do twierdzenia powoda, iż zapis § 19 ust. 3 ogólnych warunków ubezpieczenia narusza normę wynikającą z art. 479 ⁴² k.p.c. w zw. z art. 479 ⁴³ k.p.c. Sąd podniósł , iż wprawdzie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał tego typu klauzule za niedozwolone, jednakże zostały one tak ocenione na podstawie analizy ogólnych warunków ubezpieczenia stosowanych przez innych ubezpieczycieli, a ponadto wpisano je do rejestru Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów już po zakończeniu okresu obowiązywania umowy ubezpieczenia między stronami niniejszego sporu. Sąd Rejonowy przywołał argumentację Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, który stwierdził, iż zakaz stosowania klauzuli umownej wpisanej do rejestru klauzul niedozwolonych na podstawie wyroku zapadłego przeciwko jednemu podmiotowi nie obejmuje innych podmiotów. Wyrok taki zakazuje stosowanie klauzuli konkretnemu podmiotowi, a kontrola następuje w kontekście całego wzorca, zaś z art. 479 ⁴³ k.p.c. nie zawiera wyraźnie sformułowanego zakazu stosowania postanowień wpisanych do rejestru przez wszystkie podmioty, podczas gdy wszelkie ograniczenia praw powinny mieć charakter wyraźny i nie mogą wynikać z rozszerzającej wykładni. W związku z powyższym, Sąd pierwszej instancji uznał, że powody wpisu klauzuli do rejestru nie mają zastosowania do oceny ogólnych warunków ubezpieczenia w niniejszej sprawie, w której kwestionowane przez powoda postanowienia nie naruszają rażąco jego interesów, bowiem ubezpieczony może otrzymać odszkodowanie w kwocie brutto o ile przedstawi dowody w postaci faktur VAT. W ocenie Sądu Rejonowego także z § 24 ust. 3 ogólnych warunków ubezpieczenia, w myśl którego w przypadku ustalenia sumy ubezpieczenia w kwocie odpowiadającej wartości pojazdu pomniejszonej o podatek VAT, odszkodowanie ustala się bez uwzględnienia podatku VAT, nie wynika obowiązek wypłaty odszkodowania w kwocie brutto. W realach tej sprawy suma ubezpieczenia obejmowała wartość samochodu brutto. W oparciu o powyższe rozważania, Sąd I instancji uznał, że wielkość szkody poniesionej przez powoda wynosi 14 348,67 zł netto. Ponadto Sąd Rejonowy stwierdził, że odszkodowanie powinno obejmować również kwotę 600 zł wydaną przez powoda na prywatną ekspertyzę, gdyż wydatek ten był celowy i pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. Jako podstawę orzeczenia o odsetkach za opóźnienie wskazał art. 481 § 1 k.c. W przypadku kwoty 600 zł odpowiadającej kosztom prywatnej ekspertyzy - zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 12 listopada 2009 r. Powołując art. 363 § 2 k.c. i zasadę ustalenia odszkodowania według cen z chwili wyrokowania, odsetki od odszkodowania obejmującego koszty naprawy samochodu od dnia wydania wyroku.W pozostałej części Sąd Rejonowy oddalił powództwo.

Powyższy wyrok zaskarżył powód w części oddalającej powództwo co do kwoty 3159,71 zł oraz w zakresie orzeczenia o odsetkach za opóźnienie, wnosząc o jego zmianę poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda dodatkowo kwoty 3159,71 zł oraz odsetek za opóźnienie liczonych od kwoty 18 108,38 zł od dnia 18 października 2009 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej kosztów postępowania za obie instancje według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Skarżący zarzucił wyrokowi:1. naruszenie prawa materialnego - art. 363 § 2 k.c. w zw. z art. 822 k.c. oraz w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, w wyniku czego Sąd pierwszej instancji ustalił odszkodowanie w kwocie nie obejmującej podatku VAT, pomimo, iż ustawa o cenach wyraźnie wskazuje, że cena jest wartością pieniężną zawierającą podatek VAT; art. 385 ³ pkt 8 k.c. poprzez zastosowanie § 18 ust. 1 ogólnych warunków ubezpieczenia, w wyniku czego ustalone odszkodowanie należne powodowi nie zawiera podatku VAT; art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 362 § 2 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w wyniku czego Sąd pierwszej instancji przyjął, że należne powodowi odsetki za opóźnienie w zapłacie kwoty stanowiącej odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu należne są od dnia wydania wyroku, pomimo tego, że opinia biegłego została wykonana w oparciu o cenniki części i robocizny nie z dnia wyrokowania, ale z dnia zaistnienia szkody; art. 817 § 1 i 2 k.c. oraz § 48 ogólnych warunków ubezpieczenia poprzez ich niezastosowanie, w wyniku czego Sąd I instancji przyjął, że pozwany pozostaje w opóźnieniu w zapłacie części należnego powodowi odszkodowania dopiero od wydania wyroku, a nie od dnia następującego po upływie 30 dni od daty zgłoszenia szkody przez poszkodowanego,2. naruszenie prawa procesowego - art. 479 ⁴² k.p.c. w zw. z art. 479 ⁴³ k.p.c. poprzez zastosowanie wzorca umownego uznanego przez Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów za niedozwolony i przez to ustalenie odszkodowania bez uwzględnienia podatku VAT; 3. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż ceny części i robocizny, w oparciu o które wyliczono odszkodowanie odpowiadały wartościom z dnia wydania wyroku, a nie jak to miał miejsce w rzeczywistości z dnia zaistnienia szkody.

W uzasadnieniu apelacji powód wskazał, że Sąd pierwszej instancji błędnie oparł swoje rozstrzygnięcie na postanowieniach § 18 ogólnych warunków ubezpieczenia pozwalających ubezpieczycielowi na wypłatę odszkodowania bez podatku VAT, mimo że klauzule takie były przedmiotem orzeczeń Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów i zostały wpisane do rejestru niedozwolonych klauzul umownych. Zdaniem skarżącego, Sąd Rejonowy naruszył w ten sposób art. 479 ⁴² k.p.c. w zw. z art. 479 ⁴³ k.p.c., w świetle których wyrok uznający postanowienie wzorca umowy za niedozwolone powoduje zakaz stosowania takich postanowień przez wszystkie podmioty i przeciwko wszystkim kontrahentom. Co do zarzutów dotyczących rozstrzygnięcia o odsetkach, powód podniósł, iż ubezpieczyciel, tak na podstawie ogólnych przepisów k.c. jak i obowiązujących w łączącej strony umowie ogólnych warunków ubezpieczenia, obowiązany jest wypłacić odszkodowanie w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody, zatem pozwany opóźniał się ze spełnieniem świadczenia po upływie tego terminu, rozpoczętego zgłoszeniem w dniu 17 września 2009 r. Powód wskazał również, iż niezasadnie Sąd I instancji przyjął, że odsetki mogą być naliczane dopiero od dnia wydania wyroku, ponieważ koszty naprawy samochodu zostały wyliczone według cen z września 2009 r., nie zaś, jak błędnie przyjął Sąd Rejonowy, z chwili wyrokowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja powoda okazała się w przeważającej mierze zasadna i doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku. Należy zaznaczyć, iż z uwagi na granice apelacji, poza zakresem rozpoznania przez Sąd Okręgowy pozostawały okoliczności zdarzenia, które spowodowało szkodę oraz zasada odpowiedzialności pozwanego. W pierwszej kolejności odnieść się należy do podniesionych przez skarżącego zarzutów naruszenia prawa procesowego i błędu w ustaleniach faktycznych, gdyż zastosowanie właściwych norm prawa materialnego jest możliwe dopiero w oparciu o prawidłowo ustalone fakty.

Zarzut naruszenia art. 479 ⁴² k.p.c. w zw. z art. 479 ⁴³ k.p.c. sprowadza się do kwestii, czy wynikająca z tych przepisów norma stanowi, że wyrok uznający postanowienie wzorca umowy za niedozwolone jest skuteczny erga omnes w tym sensie, że wprowadza zakaz stosowania tego typu klauzul przez wszystkie podmioty wobec wszystkich kontrahentów. Zgodnie z art. 479 ⁴² § 1 k.p.c. uwzględniając powództwo, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów przytacza w sentencji wyroku treść postanowień wzorca uznanych za niedozwolone i zakazuje ich wykorzystywania. Art. 479 ⁴³ k.p.c. stanowi, że prawomocny wyrok ma skutek wobec osób trzecich od chwili wpisania postanowienia wzorca do rejestru klauzul niedozwolonych. Bezspornym jest, że postanowienia ogólnych warunków ubezpieczeń pozwalające ubezpieczycielowi na wypłatę odszkodowania nieobejmującego podatku od towarów i usług były już przedmiotem postępowań przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów, który uznał je za niedozwolone. Przykładowo wskazać można klauzule wpisane do rejestru prowadzonego przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów pod nr 2001 i 2012. Sąd Okręgowy nie podziela jednak koncepcji prezentowanej przez skarżącego, iż orzeczenia zakazujące stosowania danych klauzul wywołują skutek także wobec innych podmiotów niż strony postępowania o uznanie klauzuli za niedozwoloną. Przyjęcie takiego założenia stałoby w sprzeczności z konstytucyjnym katalogiem źródeł prawa, ponieważ prowadziłoby do przyznania Sądowi Ochrony Konkurencji i Konsumentów kompetencji prawotwórczych poprzez nadanie jego wyrokom charakteru powszechnie obowiązującego prawa (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2013 r. II CSK 708/12, LexPolonica nr 8055031). Ponadto z art. 385 ² k.c. wynika, że sąd orzekający w indywidualnej sprawie powinien dokonać oceny klauzuli zgodnie ze wskazanymi w tym przepisie kryteriami, samodzielnie rozstrzygając, czy rażąco narusza ona interesy konsumenta (por. np. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2008 r. III CZP 80/08, LexPolonica nr 1920973). Postępowanie przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów uregulowane w art. 479 ³⁶ - 479 ⁴⁵ k.p.c. ma na celu abstrakcyjną kontrolę postanowień wzorców umów, natomiast każdy sąd uprawniony jest do dokonywania kontroli indywidualnej w konkretnej, rozpoznawanej przed nim sprawie. Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy uznał, iż w niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji nie naruszył art. 479 ⁴² k.p.c. w zw. z art. 479 ⁴³ k.p.c., gdyż wyrok zakazujący stosowania danej klauzuli przez określony podmiot nie wprowadza generalnego zakazu jej stosowania przez inne podmioty. Zasadny okazał się natomiast zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Z kalkulacji kosztów naprawy samochodu, stanowiącej załącznik do opinii biegłego, jednoznacznie wynika, iż ceny części zamiennych oraz robocizny przyjęte zostały według cenników z września 2009 r., a więc miesiąca, w którym doszło do uszkodzenia pojazdu i w którym powód zgłosił szkodę ubezpieczycielowi, nie zaś, jak błędnie przyjął Sąd pierwszej instancji, według cen z chwili wyrokowania. W pozostałym natomiast zakresie Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je za własne. Sąd drugiej instancji nie jest związany zawartymi w apelacji zarzutami naruszenia prawa materialnego i powinien dokonać samodzielnej oceny pod tym kątem (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r. III CZP 49/07, LexPolonica nr 1811245). W ocenie Sądu Okręgowego, w niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji naruszył art. 385 ¹ § 1 k.c. dokonując jego błędnej wykładni, w konsekwencji czego nie uznał za niedozwoloną klauzuli umownej umożliwiającej ubezpieczycielowi wypłatę odszkodowania nieobejmującego podatku od towarów i usług. Jak już wskazano, sąd orzekający w danej sprawie ma kompetencję do badania postanowień wzorców umów pod kątem ich ewentualnej sprzeczności z dobrymi obyczajami i naruszania interesów konsumenta i nie jest w tym zakresie związany wyrokami Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, na podstawie których poszczególne postanowienia zostały wpisane do rejestru niedozwolonych klauzul umownych. Zdaniem Sądu Okręgowego, postanowienia § 18 ogólnych warunków ubezpieczenia rażąco naruszają interesy konsumenta, kształtując jego prawa w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, w związku z czym, zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c. nie wiążą konsumenta i nie powinny stanowić podstawy rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji. Za niedozwolone należy uznać takie klauzule, które powodują istotną i nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2006 r. I CK 297/05, LexPolonica nr 399979). W sprawie niniejszej taki właśnie abuzywny charakter mają wskazane wyżej postanowienia, które w nieuzasadniony sposób ograniczają przysługujące ubezpieczonemu roszczenia, powodując, że w przypadku przyjęcia kosztorysowego rozliczenia szkody, przy wycenie nie bierze się pod uwagę podatku VAT. Uzyskanie odszkodowania uwzględniającego podatek, a więc odpowiadającego rzeczywiście poniesionym kosztom i realnie spełniającego funkcję kompensacyjną, zgodnie z § 19 ust. 3 ogólnych warunków ubezpieczenia wymaga od ubezpieczonego podjęcia dodatkowych czynności w postaci przedłożenia ubezpieczycielowi faktur, a więc w rzeczywistości rezygnacji z kosztorysowej metody rozliczenia. Ponadto wskazać należy, iż według ogólnych warunków ubezpieczenia suma ubezpieczenia odpowiada rynkowej wartości pojazdu przy uwzględnieniu podatku od towarów i usług, stąd też w ocenie Sądu Okręgowego nieusprawiedliwionym ograniczeniem praw ubezpieczonego jest zmniejszenie należnego odszkodowania o ten podatek. Zasadny jest więc zarzut naruszenia prawa materialnego poprzez zastosowanie postanowień ogólnych warunków ubezpieczenia, mimo że stanowiły one niedozwolone klauzule w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. i zgodnie z tym przepisem nie wiązały powoda.

W ocenie Sądu Okręgowego skarżący zasadnie podniósł zarzut wadliwości wyroku Sądu pierwszej instancji w zakresie rozstrzygnięcia o odsetkach za opóźnienie. Błędne określenie początkowego dnia naliczania odsetek wynikało z wadliwego nieuwzględnienia, iż biegły uwzględnił ceny obowiązujące w 2009r. oraz niezastosowania przez Sąd Rejonowy normy wynikającej z art. 817 § 1 k.c. i mającego tożsame brzmienie § 48 ogólnych warunków ubezpieczenia. Zgodnie z powyższym przepisem i postanowieniem umownym, ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku. Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił, że zawiadomienie o powstaniu szkody nastąpiło w dniu 17 września 2009 r., czego pozwany nie kwestionował. Należy zatem stwierdzić, że to w tym dniu rozpoczął bieg 30-dniowy termin spełnienia świadczenia. Po upływie tego terminu po stronie pozwanego występowało opóźnienie w spełnieniu świadczenia, co uprawniało powoda do żądania odsetek na podstawie art. 481 § 1 k.c. naliczanych od dnia 18 października 2009 r. Sąd pierwszej instancji błędnie przyjął, iż odsetki należą się dopiero od dnia wydania wyroku, rozstrzygnięcie to nie wynikało jednak z naruszenia prawa materialnego - art. 363 § 2 k.c., na który powołał się Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku, ale było konsekwencją wskazanego wcześniej błędu w ustaleniach faktycznych. W oparciu o prawidłowo ustalony fakt, iż przy określeniu kosztów naprawy pojazdu wzięto pod uwagę ceny z chwili zaistnienia szkody, nie zaś wyrokowania, Sąd Okręgowy uznał, że brak jest podstaw do zastosowania art. 363 § 2 k.c., a odsetki należą się od pierwszego dnia opóźnienia, określonego zgodnie z art. 817 § 1 k.c. i § 48 ogólnych warunków ubezpieczenia.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy działając na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i orzekł jak w punkcie 1. sentencji. O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie z regułą odpowiedzialności za wynik tego postępowania. Koszty postępowania apelacyjnego stanowią kwotę 458 zł , przy uwzględnieniu kwoty 158 zł tytułem opłaty od apelacji oraz kwoty 300 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego, odpowiadającej stawce minimalnej wynagrodzenia, zgodnie z § 6 .3 i § 12.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.