Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2017 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

M. K.

przeciwko:

Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powoda M. K. kwotę (...) zł (dwieście czterdzieści jeden złotych sześć groszy) z odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 5 listopada 2015 roku do dnia zapłaty;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 325,97 zł (trzysta dwadzieścia pięć złotych dziewięćdziesiąt siedem groszy) tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 523/16/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 lutego 2016 roku (data stempla pocztowego) powód M. K. wniósł o zasądzenie od pozwanej Towarzystwo (...) S.A. w W. kwoty 1 442,76 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od poszczególnych kwot cząstkowych do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wskutek zdarzenia z dnia 2 października 2015 r., za które odpowiedzialność ponosi pozwane towarzystwo, uległ uszkodzeniu samochód marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność poszkodowanych S. i P. D.. W dacie wypadku pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwaną umowa ubezpieczenia OC. Po przeprowadzeniu przez pozwaną postępowania likwidacyjnego uznała ona, co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę, wypłacając odszkodowanie łącznie w kwocie 6 938,61 zł, w tym kwotę 6 274,41 zł z tyt. naprawy uszkodzonego samochodu oraz kwotę 664,20 zł z tyt. zwrotu kosztów wynajmu samochodu zastępczego. Powód wskazał, że pozwana zweryfikowała dostarczoną przez niego fakturę VAT nr (...) obniżając wskazane tam stawki za roboczogodzinę prac blacharskich i lakierniczych oraz koszt śrub i nakrętek potrzebnych do montażu zderzaka przedniego i tylnego. Powód podniósł również, że pozwana zweryfikowała fakturę VAT nr (...) obejmującą koszty wynajmu pojazdu zastępczego poprzez obniżenie stawki za dobę najmu pojazdu zastępczego z kwoty 120,00 zł netto do kwoty 90,00 zł netto. Powód ponadto wyjaśnił, iż w drodze umowy cesji wierzytelności nabył przedmiotową wierzytelność od poszkodowanych.

W dniu 8 kwietnia 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 338/16/5 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym zasądził zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwana Towarzystwo (...) S.A. w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana przyznała, że na skutek zgłoszenia szkody wszczęła i przeprowadziła postępowanie likwidacyjne, w którym przyjęła co do zasady odpowiedzialność za skutki kolizji drogowej z dnia 2 października 2015 r., w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Pozwana zakwestionowała dalsze roszczenia powódki. W ocenie pozwanej wypłacone przez nią odszkodowanie pełni jedynie funkcję kompensacyjną i nie może prowadzić do bezpodstawnego wzbogacenia osoby poszkodowanej. Podniosła, że przyznane przez nią odszkodowanie przywróci pojazd do stanu sprzed szkody. Ponadto pozwana zaznaczyła, że zastosowane przez powoda stawki za rbg są stawkami przekraczającymi wysokość średnich stawek stosowanych przez nieautoryzowane zakłady naprawcze. Pozwana zakwestionowała również okres najmu pojazdu zastępczego, tj. ponad przyznane 6 dni oraz przyjętą przez powoda stawkę w wysokości 120,00 zł wskazując, że jest ona znacznie zawyżona i odbiega od rzeczywistych i faktycznych stawek sosowanych na lokalnym rynku.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 2 października 2015 roku w zdarzeniu komunikacyjnym uległ uszkodzeniu samochód osobowy marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność poszkodowanych S. i P. D.. Sprawca zdarzenia posiadał umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej (OC) właścicieli pojazdów mechanicznych zawartą z pozwaną Towarzystwo (...) S.A. w W.. Poszkodowani zlecili naprawę samochodu w warsztacie powoda M. K. Firma (...) w T.. Poszkodowani ponadto wynajęli pojazd zastępczy od powoda. Powód po wykonaniu naprawy wystawił poszkodowanym fakturę VAT nr (...) z dnia 30 października 2015 r. na kwotę 7 052,97 zł, natomiast z tytułu najmu pojazdu zastępczego wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 1 328,40 zł brutto (tj. 120,00 zł netto x 9 dni najmu). Po przeprowadzeniu przez pozwaną postępowania likwidacyjnego uznała ona co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę, wypłacając odszkodowanie łącznie w kwocie 6 938,61 zł, w tym kwotę 6 274,41 zł z tyt. naprawy uszkodzonego samochodu oraz kwotę 664,20 zł z tyt. zwrotu kosztów wynajmu samochodu zastępczego

Poszkodowani w dniu 5 października 2015 r. przelali na rzecz powoda umową cesji prawo o zapłatę odszkodowania za szkodę w/w pojeździe w związku ze zdarzeniem z dnia 2 października 2015 r., przysługującego poszkodowanym od pozwanej jako ubezpieczyciela sprawcy. Poszkodowani nie byli płatnikami podatku VAT.

Dowód: decyzje (k.10-11,12), kalkulacja (k.13-18), potwierdzenie przelewu (k.19,20), umowa cesji (k.21), faktura VAT nr (...) (k.22), kalkulacja (k.23-29), faktura VAT nr (...)//2015 (k.31), umowa najmu pojazdu (k.30), email (k.33), decyzja (k.32), akta szkodowe na nośniku CD (k.84).

Uzasadniony okres wynajmu samochodu zastępczego w związku ze zdarzeniem z dnia 2 października 2015 roku, w którym uszkodzeniu uległ samochód marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wyniósł 9 dni.

Dobowa stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego S. (...) (odpowiadająca klasie pojazdowi uszkodzonemu) tj. 120,00 zł netto przyjęta przez powoda nie odbiega od stawek obowiązujących na rynku lokalnym.

Dowód: umowa najmu pojazdu zastępczego (k.30), faktura (k.31), pismo pozwanej (k.10), cennik (k. 65-83),

W pisemnej opinii biegłego stwierdził on, że przeprowadzona w warsztacie powoda naprawa przywróciła stan pojazdu sprzed szkody, a koszt naprawy z uwzględnieniem średniej na rynku w okresie roku 2015 r. stawki roboczogodziny wyniósł 6 515,47 zł brutto. Biegły stwierdził, że na tutejszym rynku przeciętnie stosowane były w 2015 r. stawki roboczogodziny na poziomie od 95 zł do 120 zł

Dowód: opinia pisemna biegłego M. D. (k.101-105), ustna uzupełniająca opinia biegłego (k.152-153).

Oceniając materiał dowodowy zgromadzony w sprawie podkreślić należy wagę opinii biegłego pisemnej ja i ustnej, ponieważ są one logiczne, pełne i rzetelne. Poparte ponadto wysokimi kwalifikacjami biegłego oraz dużym doświadczeniem zawodowym.

Sąd uznał również za wiarygodne dowody z dokumentów dołączonych do akt ponieważ ich treść i autentyczność nie została zakwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez M. K. przeciwko Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zasługiwało na uwzględnienie w części.

Podstawą prawną roszczenia powódki jest art. 509 k.c. zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Odpowiedzialność odszkodowawcza pozwanego znajduje podstawę w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) oraz normach art. 415 k.c., 436 § 2 k.c. i art. 822 k.c. Przy czym przepis art. 19 przywołanej ustawy o ubezpieczeniach, analogicznie do treści art. 822§ 4 k.c. przyznaje poszkodowanemu roszczenie bezpośrednio od ubezpieczyciela odpowiadającego z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy.

Stosownie do treści art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, a naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwana nie kwestionowała, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania. Spornym pomiędzy stronami natomiast okazał się uzasadniony okres wynajmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego oraz stawka za dobę najmu pojazdu zastępczego, a także koszty naprawy z uwzględnieniem stawki roboczogodziny stosowanej przez powoda.

Sąd po analizie całego materiału dowodowego doszedł do przekonania, że żądanie pozwu w części zasługuje na uwzględnienie. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa kwestionując okres wynajmu i stawkę pojazdu zastępczego, oraz wysokość kosztów naprawy.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że w przypadku definitywnej utraty rzeczy, odszkodowanie przysługuje za okres od jej utraty do uzyskania odszkodowania (zwrotu innego przedmiotu), a w przypadku utraty czasowej - do chwili odzyskania rzeczywistej możliwości korzystania z niej. (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11).

Mając na uwadze powyższe Sąd musiał zgodzić się z pozwaną odnośnie kwestionowana okresu najmowanego samochodu zastępczego przez poszkodowanego, tj. powyżej 6 dni. Oczywistym jest, że nawet jeżeli okres najmu pokrywa się z czasem likwidacji szkody, to jednak powód winien przedstawić jakiś materiał dowody w tym zakresie. W ocenie Sądu zatem nic nie stało na przeszkodzie, by powód zawnioskował dowód z opinii biegłego w tym zakresie, przedstawił stosowane cenniki ( co do wysokości stawki), brak również podstaw, aby stwierdzić, że poszkodowani potrzebowali samochodu zastępczego.

Zgodnie z zasada art. 6 k.c. powoda obciąża obowiązek wykazania zasadności swego roszczenia.

W pierwszej kolejności brak wykazania, że poszkodowanym potrzebny był samochód zastępczy podczas naprawy uszkodzonego. Naprawa nie trwała zbyt długo, a poszkodowani mogli posiadać także inne pojazdy. Fakt posiadania samochodu nie uzasadnia powstania automatycznego prawa do samochodu zastępczego. Posiadanie samochodu może bowiem stanowić przejaw statusu społecznego lub kaprysu. To powoda obciąża konieczność wykazania, że ten właśnie konkretny samochód zastępczy był poszkodowanym w tym właśnie okresie naprawy, potrzebny. Podkreślić należy, że przy naprawie szkody obowiązuje zasada minimalizacji szkody.

Nie sposób również zgodzić się z twierdzeniem powoda jakoby stawka w wysokości 90,00 zł netto za najem pojazdu należącego do klasy B (wskazana przez powódkę w fakturze VAT) była zaniżona.

W ocenie Sąd dla wykazania wysokości stawek wynajmu pojazdów zastępczych funkcjonujących na rynku konieczny jest fakt istnienia takich ofert, a skoro takowych powód nie przedstawił, brak jest skonfrontowania ofert z cennikami przedstawionymi przez pozwanego. Powód nie dołączył żadnych cenników w odpowiedzi na cenniki dostarczone przez pozwanego, a z których wynika, że stawka 120 zł netto przy naprawie 6-9 dniowej jest zawyżona, mając na uwadze klasę samochodu uszkodzonego.

Zastosowana przez powódkę stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego nie była zatem stawką rynkową i odbiegała od pozostałych.

Tym samym przyjęcie przez pozwaną tezy jakoby stawka 120,00 zł netto za najem pojazdu klasy B była w powyższej sprawie było uzasadnione.

Podkreślić należy, iż z oświadczenia życiowego Sądu wynika, że za wynajęcie samochodu zastępczego klasy (...) stawka 120 zł netto jest wygórowana i zawyżona.

Sąd uznał, że uzasadnionym kosztem naprawy samochodu, który został wyceniony na kwotę 7 400 zł. przed szkodą, według biegłego, czemu wyraz dał w swej opinii pisemnej i ustnej jest kwota 6 515,47 zł. Przyjął biegły kwotę 105 zł tytułem uśrednionej stawki za roboczogodzinę. Co prawda biegły przyznał, że warsztat powoda jest wyjątkowo dobrze wyposażony, ale stwierdził też, że należy wziąć pod uwagę ceny z roku 2015 oraz, że na rynku w okolicy B. stawki te są wyższe, niż w rejonie T..

Sąd uznał, że biegły słusznie uśrednił stawki, ponieważ brak jest podstaw aby uznać, że powód nie wykonał usługi według takich stawek. Trzeba nie tracić z pola widzenia, że powód nie dostarczył faktur źródłowych, a koszty naprawy wynosiły, według powoda, prawie tyle co wartość pojazdu uszkodzonego przed szkodą. Mając na uwadze tak wysokie stawki roboczogodziny, poszkodowani nie zdecydowaliby się na naprawę w zakładzie powoda, ponieważ zachodziłoby ryzyko, że koszty naprawy przekroczą wartość pojazdu. W ocenie Sądu pozwany winien więc dopłacić powodowi kwotę 241,06 zł tytułem kosztów naprawy.

Zatem mając powyższe na uwadze Sąd przyjął, że tytułem kosztów naprawy po odjęciu kwot już wypłaconych należało zasądzić dodatkowo 241,06 zł. Kwota ta podlegała więc zasądzeniu na podstawie art. 822 § 1 k.c., 361 § 1 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. o czym Sąd orzekł w pkt 1 wyroku.

W punkcie drugim wyroku Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie. W całości co do roszczenia o najem samochodu zastępczego oraz w kwocie 537,50 zł tytułem kosztów naprawy.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.p.c. w zw. z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 roku, Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 14. 1. Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Zgodnie natomiast z art. 14.2. w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu) w takim samym stosunku, w jakim wygrała proces. Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 73,00 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 2 x 360 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §2 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz koszty biegłego 589,84 zł. Ponieważ powód utrzymał się przy swym żądaniu w wysokości zaledwie 17% pierwotnego roszczenia, zatem powinien ponieść 83% kosztów procesu. Z tego powodu należało zasadzić od powoda na rzecz pozwanego kwotę 325,97 zł tytułem stosunkowego rozdzielenie kosztów.

SSR Jolanta Brzęk