Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 marca 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku V Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2017 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa M. Z. (1)

przeciwko Gminie Ł.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w T.

z dnia 11 maja 2016 r., sygn. akt VI GC 197/15

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 11.500 (jedenaście tysięcy pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt V ACa 552/16

UZASADNIENIE

Powódka M. Z. (1), prowadząca działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Usługowo-Handlowe (...) w T. wniosła o zasadzenie od pozwanej Gminy Ł. kwoty 239.681,62 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 26 maja 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka wyjaśniła, że wykonywała kanalizację sanitarną w miejscowości G. i F. oraz stację uzdatnia wody w miejscowości Ś. jako podwykonawca zaakceptowany przez pozwaną, która była inwestorem. Wskazując na sposób zaliczenia otrzymanych wpłat pozwana podała, że nie otrzymała całej zapłaty za fakturę nr (...) z dnia 24 kwietnia 2013 r. z terminem płatności przypadającym na dzień 25 maja 2013 r., wobec czego odsetek ustawowych od dochodzonej kwoty domaga się od dnia 26 maja 2013 r. W odpowiedzi na pozew pozwana Gmina Ł. wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania, wskazując że przedmiotowa inwestycja została przez nią rozliczona tak względem generalnego wykonawcy jak i podwykonawców. Należność z faktury nr (...) z dnia 24 kwietnia 2013 r. w kwocie 356.307,53 zł została przez nią zapłacona: w części bezpośrednio powódce, a w pozostałej części podwykonawcom powódki na polecenie jej i generalnego wykonawcy, zaś aktualny sposób zarachowania przez powódkę należności uiszczanych przez pozwaną jest sprzeczny z wcześniejszymi jej oświadczeniami w toczącym się pomiędzy stronami procesie o zapłatę kwoty 256.708,16 zł w sprawie sygn. akt VI GC (...) Sądu Okręgowego w T., w toku którego powódka wskazywała, że należność z faktury nr (...) z dnia 24 kwietnia 2013 r. została przez pozwaną zapłacona.

Pozwana zaprzeczyła także, aby powódka legitymowała się statusem kwalifikowanego podwykonawcy w rozumieniu art. 647 ¹ k.c., a nadto zarzuciła niewykonanie przez powódkę umowy, gdyż zarówno generalny wykonawca jak i powódka nie uiszczali wynagrodzenia swoim podwykonawcom, nie wnosili wymaganych umowami zabezpieczeń należytego wykonania umowy oraz usunięcia wad i usterek oraz nie wykonują swoich obowiązków wynikających z gwarancji i rękojmi.

Powódka w pismach przygotowawczych z dnia 11 listopada 2015 r. oraz 2 stycznia 2016r. podkreśliła, iż dochodzi swych roszczeń wprost z umowy, domaga się zapłaty wynagrodzenia za wykonane roboty, natomiast odniesienie do należności wynikającej z faktury nr (...) z dnia 24 kwietnia 2013 r. miało tylko takie znaczenie, że powódka od daty wymagalności tej faktury żąda zasądzenie odsetek ustawowych od należności.

Wyrokiem z 11 maja 2016r. Sąd Okręgowy w T. powództwo oddalił oraz obciążył powódkę kosztami postępowania. Sąd Okręgowy ustalił, że pozwana jako inwestor zawarła z Przedsiębiorstwem (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w T. jako wykonawcą umowę nr (...), której przedmiotem było wykonanie w ramach zadania I budowy kanalizacji w miejscowościach G. i F. w gminie Ł., a w ramach zadania II modernizacji ujęcia wody w G. – budowy stacji uzdatniania wody w miejscowości Ś. w gminie Ł.. W dniu 7 lipca 2011 r powódka zawarła jako podwykonawca z Przedsiębiorstwem (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w T. umowę, której przedmiot był identyczny z przedmiotem wskazanej umowy nr (...). W dniu 7 lipca 2011 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w T. złożyła do pozwanej wniosek o wyrażenie zgody na podwykonawcę wskazując powódkę, czemu pozwana nie sprzeciwiła się. Ponadto powódka w korespondencji z pozwaną wyraźnie wskazywała, iż jest oficjalnie zgłoszonym podwykonawcą. W trakcie realizacji umowy powódka, po wykonaniu określonych robót sporządzała przy udziale wykonawcy protokoły odbioru wykonanych robót, w oparciu o które wystawiła szereg faktur.

Pozwana gmina zapłaciła powódce w dniu 19 września 2012 r. kwotę 111.363,01 zł z faktury FS (...), w dniu 26 października 2012 r. kwotę 149.265,00 zł odpowiadająca należności z faktury nr (...), w dniu 26 października 2012 r. kwotę 228.873,46 zł odpowiadającą należności z faktury nr (...), w dniu 20 czerwca 2013 r. kwotę 120.000,00 zł tytułem rozliczenia faktur za stację uzdatnianie wody. Wykonując polecenia wykonawcy pozwana wypłaciła powódce kwotę 249.637,53 zł tytułem uregulowania jej faktury nr (...) z dnia 15 kwietnia 2013 r. oraz kwotę 96.183,86 zł na poczet należności z faktury nr (...). Reszta należności z tej faktury została rozliczona w ten sposób, że podwykonawca powódki T. O. został zaspokojony na kwotę 105.453,67 zł oraz na kwotę 154.670,00 zł. Fakt rozliczenia faktury nr (...) powódka potwierdziła również w swoim w zestawieniu faktur wystawionych dla wykonawcy, stanowiącym załącznik do pisma przygotowawczego powódki z dnia 31 stycznia 2014 r. złożonego w sprawie sygn. akt VI GC (...) Sądu Okręgowego w T.. Ponadto wykonując polecenia wykonawcy i powódki pozwana zapłaciła należności podwykonawcom powódki: Przedsiębiorstwu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P. w dniu 26 kwietnia 2013 r. kwotę 50.000,00 zł, w dniu 11 czerwca 2013 r. kwotę 60.601,60 zł oraz w dniu 11 czerwca 2013 r. kwotę 6.789,60 zł tytułem zwrotu kaucji gwarancyjnej tj. łącznie kwotę 117.391,53 zł. Podwykonawcy powódki T. O. (...) pozwana w dniu 26 kwietnia 2013 r. zapłaciła na konto Pierwszego (...) w R. kwotę 161.914,00 zł tytułem spłaty jego zobowiązań podatkowych, w dniu 11 czerwca 2013 r. kwotę 211.304,90 zł oraz w dniu 4 lipca 2013 r. kwotę 19.151,10 zł tytułem zwrotu kaucji gwarancyjnej

W związku z ogłoszoną przez Sąd Rejonowy w T. w sprawie sygn. akt V GUp (...) upadłością likwidacyjną wykonawcy powódka jako wierzyciel zgłosiła wierzytelność z faktury nr (...) na kwotę 256.708,16 zł, która została ujęta na liście wierzytelności w całości w IV kategorii.

W sprawie sygn. akt VI GC (...) Sądu Okręgowego w T. toczącej się pomiędzy stronami powódka oświadczyła, iż należność z faktury nr (...) z dnia 24 kwietnia 2012 r. została zapłacona przez pozwaną, gdyż takiego zarachowania dokonała sama powódka; w trakcie przesłuchania stron w powyższej sprawie powódka zeznała m.in., że należność z faktury nr (...) jest ostatnią przysługującą jej od pozwanej.

Sąd Okręgowy wskazał, że stan faktyczny ustalił w oparciu o dowody z dokumentów urzędowych i prywatnych oraz z zeznań świadków L. B., K. S. i R. M., a także z przesłuchania stron. Sąd Okręgowy dał również wiarę zeznaniom męża powódki świadka M. Z. (2) za wyjątkiem jego wskazania, że pozwana jest winna powódce około 240.000 zł. Fakt ten nie został bowiem potwierdzony żadnym innym dowodem poza zeznaniami powódki, którym Sąd Okręgowy w tej części również nie dał wiary, mając na uwadze jej oświadczenia składane w sprawie sygn. akt VI GC (...) Sądu Okręgowego w T..

Sąd Okręgowy wskazał, że powódka domagając się zasądzenia dochodzonej kwoty winna wykazać, że rzeczywiście nie otrzymała w całości wynagrodzenia za wykonane roboty budowlane objęte umową z dnia 7 lipca 2011 r., zaś rację ma strona pozwana, iż powołana w uzasadnieniu pozwu faktura nr (...) została w całości rozliczona. Argumentacja powódki, że domaga się zapłaty wprost z umowy jest, w ocenie Sądu Okręgowego, nieprzekonywująca i stanowi nieudaną próbę obrony przed zarzutem pozwanej dotyczącym rozliczenia powyższej faktury. Zważył Sąd Okręgowy, że faktura stanowi powszechnie przyjęty dokument rozliczeniowy, zaś jej doręczenie umożliwia dłużnikowi podjęcie czynności mających na celu sprawdzenie, czy świadczenie jest zasadne, tak co do istnienia, jak i co do wysokości oraz czynności zmierzających do spełnienia świadczenia. Nie jest zatem wystarczające jedynie ogólne wskazanie przez powódkę, że dochodzona kwota wynika z umowy, albowiem w każdej sytuacji, gdy wykonawca domaga się zapłaty wynagrodzenia za wykonane roboty budowlane konieczne jest wskazanie przez niego jakiej konkretnie niezapłaconej faktury lub rachunku dotyczy żądana w pozwie kwota.

Zakładając zaś nawet hipotetycznie, że powódka domaga się reszty wynagrodzenia, jak to stwierdziła, z umowy to w ocenie Sądu Okręgowego żądania tego powódka w żaden sposób nie udowodniła. Powódka nie wykazała, że faktura nr (...) nie została w całości uregulowana; nie wynika to w szczególności ze sporządzonego przez powódkę rozliczenia wszystkich płatności za wystawione faktury, które nie zostało poparte dokumentami źródłowymi, co uniemożliwia ocenę prawidłowości tego rozliczenia. Z drugiej strony zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów tak urzędowych jak i prywatnych pozwoliły Sądowi Okręgowemu ustalić, iż powyższa faktura została w całości rozliczona przez pozwaną, która zapłaciła należność z tej faktury w części bezpośrednio na rzecz powódki, a w części jej podwykonawcy T. O.; przy czym wpłaty określonych kwot zostały dokonane na polecenie wykonawcy, jak też powódki. Sąd Okręgowy zgodził się także ze wskazaniem pozwanej, że przytoczony w pozwie przez powódkę sposób zarachowania należności uiszczanych przez pozwaną jest sprzeczny z jej wcześniejszymi twierdzeniami w toczącym się pomiędzy stronami procesie o zapłatę kwoty 256.708,16 zł w sprawie sygn. akt VI GC (...) Sądu Okręgowego w T.. W sprawie tej w piśmie przygotowawczym stanowiącym odpowiedź na zarzuty od nakazu zapłaty powódka jednoznacznie oświadczyła, że należność z faktury nr (...) z dnia 24 kwietnia 2013 r. została przez pozwaną zapłacona, gdyż takiego zarachowania dokonała sama powódka. Kolejnym dowodem na zarachowanie przez powódkę wpłat pozwanej na należność z faktury nr (...) są oświadczenia powódki złożone w trakcie jej przesłuchania, iż należność z faktury nr (...) jest ostatnią przysługującą jej w stosunku do pozwanej, a faktura nr (...) została rozliczona w ten sposób, że firma (...) została zaspokojona na kwotę 105.453,67 zł oraz na kwotę 154.670 zł, a ponadto na tę fakturę została zaksięgowana kwota 120.000 zł. Fakt rozliczenia należności z faktury nr (...) potwierdził również mąż powódki M. Z. (2), który zeznając w sprawie VI GC (...) w charakterze świadka oświadczył, iż poza należnością z faktury nr (...) nie było żadnych innych wierzytelności powódki względem pozwanej. Powódka nie zgłosiła też wierzytelności dotyczącej rzekomo nieuregulowanej faktury nr (...) w postępowania upadłościowym toczącym się wobec wykonawcy; z wyciągu z listy wierzytelności wynika, że jedyną wierzytelnością jaką powódka zgłosiła była należność z faktury nr (...) z dnia 6 września 2012 r. w wysokości 256.708,16 zł. W ocenie Sądu Okręgowego nie ma zaś racji pozwana zarzucając, że nie wyraziła ona zgody na podwykonawstwo powódki, albowiem przeczą temu zgromadzone w sprawie dowody z zeznań świadków i z dokumentów; wszyscy zeznający w sprawie świadkowie potwierdzili, że powódka została na piśmie zgłoszona pozwanej przez wykonawcę jako podwykonawca. Okoliczność ta wynika także z korespondencji pomiędzy powódką a pozwaną, a ponadto pozwana płaciła wynagrodzenie za wykonane roboty zarówno wykonawcy, jak też powódce i jej podwykonawcom.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł stosownie do wyniku sporu, zgodnie z art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego w T. wywiodła powódka zaskarżając wyrok w całości oraz zarzucając:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na niewłaściwym ustaleniu kwot, które pozwana zapłaciła powódce, a w szczególności uznanie że pozwana zapłaciła na rzecz powódki kwotę 249.637,53 zł oraz kwotę 98.183 zł, w sytuacji gdy wykonawca zlecił wypłatę tych kwot powódce, a ta zleciła ich rozdysponowanie swoim podwykonawcom, co doprowadziło w konsekwencji do podwójnego policzenia tych kwot i przypisania ich zarówno powódce jak i podwykonawcom oraz błędnym ustaleniu kwot jakie pozwana wypłaciła podwykonawcom powódki poprzez ich zawyżenie o 6.789,60 zł poprzez uznanie, że potwierdzenie przelewu z jednego konta na inne konto pozwanej stanowi przelew na rzecz podwykonawcy Przedsiębiorstwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.;

2.  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niewłaściwą wykładnię i zastosowanie z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów polegające na uznaniu, że powódka nie wykazała dochodzonej wierzytelności, w sytuacji gdy powódka udowodniła że była podwykonawcą i nie otrzymała całego należnego jej wynagrodzenia od wykonawcy, a wierzytelność została wciągnięta na listę wierzytelności w postępowaniu upadłościowym wykonawcy oraz nie daniu wiary świadkowi M. Z. (2) i powódce, że pozwana jest jej winna 240.000 zł w sytuacji, gdy na liście wierzytelności w postępowaniu upadłościowym wykonawcy znajduje się wierzytelność wynikająca z umowy na kwotę 256.708, 16 zł.

Skarżąca domagała się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa, ewentualnie jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia kosztów postępowania.

W uzasadnieniu apelacji skarżąca podniosła, że powódka nigdy nie otrzymała od pozwanej środków w kwotach 249.637,53 zł oraz 96.183,83 zł, albowiem zadysponowała ich wypłatę na rzecz swoich podwykonawców T. O. i Przedsiębiorstwa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P.. Podkreśliła też skarżąca, że błędne pozostaje ustalenie, że pozwana przelała na rzecz Przedsiębiorstwa (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w P. kwotę 6.789,60 zł, albowiem z dokumentu przelewu wynika jedynie, że przelew ten jest przeksięgowaniem pozwanej pomiędzy własnymi kontami. W ocenie skarżącej udowodniła ona, iż nie otrzymała należnego wynagrodzenia, zaś jedyną skuteczną obroną pozwanej mogłoby być dowodzenie dowodami płatności, że dokonała ona rozliczenia całości inwestycji, a podwykonawca jest w pełni zaspokojony.

Powódka dodała także, że pozwana dokonywała płatności na rzecz powódki na podstawie umowy cesji zawartej z pozwaną i jedynie przypadkowo pracownik pozwanej przelał środki na rachunek wykonawcy, które zostały zajęte w toku postępowania egzekucyjnego. Zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem, iż środki przekazane przez gminę na rzecz wykonawcy stanowiły świadczenie nienależne, zatem zasadny jest wniosek, że kwota ta należy się powódce.

W odpowiedzi na apelacje pozwana domagała się jej oddalenia oraz zasądzenia kosztów postępowania apelacyjnego, wskazując na niezasadność wywiedzionego środka zaskarżenia.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje :

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. W pierwszej kolejności odnieść się należy do zarzutów kwestionujących ustalenia faktyczne w sprawie poczynione przez Sąd Okręgowy, jako że jedynie prawidłowo ustalony stan faktyczny pozwala na dokonanie oceny prawnej. Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może zostać skutecznie przedstawiony przez wykazanie, że Sąd I instancji popełnił błędy w ocenie dowodów, naruszył zasady logicznego rozumowania czy doświadczenia życiowego; konieczne pozostaje przy tym jednocześnie wskazanie konkretnych dowodów, których zarzut taki dotyczy. Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania po wszechstronnym rozważeniu zebranego materiału dowodowego. Taka ocena dokonywana jest na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a ponadto powinna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i – ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Zarówno w literaturze jak i orzecznictwie zgodnie przyjmuje się także, że powyższa ocena musi być oparta na wszechstronnym rozważeniu zgromadzonego materiału dowodowego, przez co należy rozumieć uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych środków dowodowych, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności.

Zgłoszony w apelacji zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c może zostać uwzględniony jedynie w przypadku wykazania jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając, a także w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. II CKN 817/00, publ. LEX 56906). Natomiast nie czyni zarzutu tego skutecznym przedstawianie przez skarżącego własnej wizji stanu faktycznego w sprawie, opartej na dokonanej przez siebie odmiennej ocenie dowodów, a nawet możliwość w równym stopniu wyciągnięcia na podstawie tego samego materiału dowodowego odmiennych wniosków (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. sygn. akt II CKN 817/00, publ. LEX nr 56906, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r. sygn. akt IV CKN 970/00, publ. LEX nr 52753). Sąd Apelacyjny podziela ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd I instancji, zatem nie zachodzi potrzeba ich ponownego przytaczania; ustalenia te pozostają wynikiem oceny dowodów zgromadzonych w sprawie, przeprowadzonej zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów.

Prawidłowość poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń stanu faktycznego sprawy, jak i wniosków w zakresie oceny tych ustaleń znajduje potwierdzenie także i w treści uzupełniającego przesłuchania powódki, który to dowód został przeprowadzony przez Sądem Apelacyjnym. Jednocześnie skarżąca formułując zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c nie wskazała w istocie na czym zarzucane uchybienie miałoby polegać i jakie zasady oceny materiału dowodowego naruszył Sąd I instancji. Przede wszystkim zważyć należy, iż w treści pozwu powódka wskazała w sposób nie budzący wątpliwości, iż dochodzona przez nią należność objęta jest fakturą nr (...) z dnia 24 kwietnia 2013 r., dokonując opisu zaliczania płatności dokonywanych przez pozwaną. W dalszym toku postępowania powódka wyjaśniła, że wskazanie na tę fakturę służył jedynie uzasadnieniu daty od jakiej powódka domaga się odsetek, zaś podstawą roszczenia pozostaje wykonanie przez nią umowy o roboty budowlane, zaś podczas przesłuchania uzupełniającego podtrzymała jednocześnie stanowisko w zakresie sposobu zaliczenia płatności dokonanych przez pozwaną. Wbrew ocenie skarżącej, na którą wskazuje treść uzasadnienia apelacji Sąd I instancji nie dokonał oceny rozliczeń pomiędzy stronami z tytułu łączącej ich umowy o roboty budowlane, a wręcz wskazał, iż z uwagi na brak dokumentów źródłowych nie było to możliwe. Podzielić zaś należy stanowisko Sądu Okręgowego, iż szczegółowo przytoczone w uzasadnieniu apelacji okoliczności wykazują fakt, że w toku prawomocnie zakończonego postępowania w sprawie VI GC (...) Sądu Okręgowego w T. toczącego się pomiędzy tymi samymi stronami powódka wskazywała na dokonanie przez pozwaną zapłaty należności z faktury nr (...) z dnia 24 kwietnia 2013 r.; okoliczności tej w przedmiotowej sprawie w istocie nie kwestionowała ostatecznie i sama powódka wskazując, iż związane to było z błędnym zaliczeniem wypłat dokonywanych przez pozwaną.

W sytuacji kiedy pozwana wskazała na dokonane przez siebie oraz inwestora wpłaty na rzecz powódki z tytułu wynagrodzenia za wykonanie przez nią umowy o roboty budowlane i wedle pozwanej suma uiszczonych należności wyniosła kwotę 1.909.655,29 zł (podczas gdy powódka należne wynagrodzenie określała na kwotę 1.909.645,29 zł) powódka dokonując modyfikacji stanowiska w zakresie wskazywania, że podstawą dochodzonego roszczenia jest świadczenie opisane fakturą nr (...) z dnia 24 kwietnia 2013 r. winna przede wszystkim odnieść się do twierdzeń pozwanej dotyczących dokonanych wpłat. Powódka jako strona dochodząca roszczenia winna wskazać na okoliczności faktyczne z nim związane w taki sposób, aby możliwa była ocena jego zasadności, zaś zaniechania w tym zakresie muszą prowadzić do oceny, iż powódka obowiązkowi temu nie sprostała. To strona powodowa w pierwszej kolejności określa zakres okoliczności faktycznych, które podlegać będą badaniu w procesie, stosownie do stanowiska zajętego przez stronę pozwaną. W okolicznościach sprawy, w sytuacji kiedy pozwana wskazała na płatności uiszczone przez siebie oraz przez wykonawcę na rzecz powódki, a ich suma w istocie odpowiadała kwocie wynagrodzenia wskazywanego przez powódkę rzeczą strony powodowej pozostawało określenie otrzymanie jakich należności kwestionuje, co umożliwiłby poczynienie stosownych ustaleń w tym zakresie. Poprzestanie jedynie na twierdzeniu, iż powódka wykonała roboty budowlane i nie otrzymała od pozwanej stosownego wynagrodzenia nie może pozostawać w okolicznościach sprawy wystarczające; słusznie też wskazał Sąd Okręgowy, iż nie było możliwa ocena prawidłowości rozliczeń pomiędzy stronami z tytułu wynagrodzenia za roboty budowlane, które wykonywała powódka.

Powyższego wniosku nie zmieniają również twierdzenia przytoczone w wywiedzionym przez powódkę środku zaskarżenia.

W istocie z samych twierdzeń odpowiedzi na pozew wynika, że zapłata kwoty 249.637,53 zł tytułem uregulowania należności z faktury nr (...) oraz części należności z faktury nr (...) nastąpiła na rzecz podwykonawców powódki, jednakże sama skarżąca wskazuje, iż nastąpiło to na jej polecenie; nieuzasadnione pozostaje też twierdzenie, jakoby Sąd I instancji dokonał ,,podwójnego policzenia” tych kwot, albowiem okoliczność taka nie wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Rację ma co prawda skarżąca wskazując, iż operacja dotycząca kwoty 6.789,60 zł której kopia dokumentu znajduje się na karcie 115 akt stanowi w istocie przeksięgowania pomiędzy kontami powódki, a nie wypłatę tej kwoty na rzecz podwykonawcy powódki, jednakże z kopii pisma Przedsiębiorstwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. z dnia 16 czerwca 2013r. (karta 114 akt) wynika, iż pomniejszenie wypłaty na rzecz tego wykonawcy nastąpiło zgodnie z jego poleceniem, tytułem kaucji gwarancyjnej.

Nie zasługuje na podzielenie stanowisko skarżącej, iż uchybienie Sądu I instancji art. 233 § 1 k.p.c polegało na uznaniu, że powódka nie wykazała dochodzonej wierzytelności w sytuacji zgłoszenia jej i uznania przez wykonawcę w ramach toczącego się wobec niego postępowania upadłościowego; okoliczność ta podlegała ocenie w odniesieniu do wyników postępowania w przedmiotowej sprawie oraz z uwzględnieniem choćby faktu, że kwota zgłoszonej wierzytelności nie odpowiada kwocie wierzytelności stanowiącej przedmiot postępowania.

Wyjaśnić także należy, że w prawomocnie rozstrzygniętej sprawie V GC (...) Sądu Okręgowego w T. dokonano ustaleń w zakresie nieważności umowy cesji wierzytelności zawartej pomiędzy stronami, które w żadnej mierze nie pozostają przesądzające dla rozstrzygnięcia przedmiotowego sporu.

Wobec powyższych okoliczności apelacja z mocy art. 385 k.p.c. podlegała oddaleniu.

O kosztach postępowania za instancję odwoławczą Sąd Apelacyjny orzekł z mocy art. 98 § 1 i 3, art. 108 § 1 k.p.c. oraz § 2 pkt 7 w zw. z § 10 ust.1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz.U. 2015, poz. 1804).