Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Tomasz Zieliński

Protokolant – asyst. sędz. Julita Danowska, st. sekr. sąd. Anna Żebrowska, sekr. Anna Rogojsza

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w G.– Elżbiety Biernackiej, Elżbiety Dunaj-Wałach

po rozpoznaniu w dniach 23.06.2016 r., 30.08.2016 r., 13.01.2017 r., 16.02.2017 r. , 31.03.2017 r. sprawy

1.  M. P. (1)

urodz. (...) w E.

syna R. i Z. z d. H.

oskarżonego o to, że:

I. W okresie od 03 do 04 listopada 2015 roku w miejscowości W. wykorzystując pozostawione w stacyjce klucze dokonał zaboru w celu krótkotrwałego użycia niezabezpieczonego samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej. (...) a następnie w miejscowości P. gmina W. porzucił go w przydrożnym lesie w stanie uszkodzonym w ten sposób, że działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą dokonał jego podpalenia wraz z znajdującymi się wewnątrz rzeczami w postaci lornetki myśliwskiej marki D. S. 10x50, radia samochodowego marki J. oraz nawigacji samochodowej marki M., powodując łącznie straty w wysokości 7 800 zł na szkodę J. K. (1)

tj. o czyn z art. 289§2 kk i art. 288§1 kk w zw. z art. 11§2 kk

2.  W. B. (1)

urodz. (...) w G.

syna M. i I. z d. R.

oskarżonego o to, że:

II. W okresie od 03 do 04 listopada 2015 roku w miejscowości P. gmina W. działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą dokonał zniszczenia samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej. (...) poprzez jego podpalenie wraz z znajdującymi się wewnątrz rzeczami w postaci lornetki myśliwskiej marki D. S. 10x50, radia samochodowego marki J. oraz nawigacji samochodowej marki M., powodując łącznie straty w wysokości 7 800 zł na szkodę J. K. (1)

tj. o czyn z art. 288§1 kk

oraz

M. P. (1) i W. B. (1)

o to, że:

III. W okresie od 03 do 04 listopada 2015 roku w miejscowości P. gmina W. działając wspólnie i w porozumieniu z samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej. (...), dokonali zaboru w celu przywłaszczenia akumulatora marki (...) (...) oraz dwóch reflektorów przednich powodując straty o łącznej wartości 500 zł na szkodę J. K. (1)

tj. o czyn z art. 278§1 kk

1.  Oskarżonego M. P. (1) odnośnie czynu opisanego w pkt I powyższego wyroku uznaje za winnego tego, że w nocy z 03 na 04 listopada 2015 r. w miejscowości W. wykorzystując pozostawione w stacyjne kluczyki dokonał zaboru w celu krótkotrwałego użycia niezabezpieczonego samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej. (...) wartości około 6.000,00 zł będącego własnością J. K. (1) a następnie w miejscowości P. gmina W. działając wspólnie i w porozumieniu z W. B. (1) dokonali jego zniszczenia oraz znajdujących się wewnątrz pojazdu rzeczy w postaci lornetki myśliwskiej marki D. S. 10x50 wartości około 300,00 zł, radia samochodowego marki J. wartości około 200,00 zł i nawigacji samochodowej marki M. wartości około 200,00 zł poprzez podpalenie powodując straty o łącznej wartości 6.700,00 zł na szkodę J. K. (1) tj. występku z art. 289§1kk w zb. z art. 288§1kk w zw. z art. 11§2kk i za to skazując go na podstawie art. 289§1kk w zb. z art. 288§1kk w zw. z art. 11§2kk wymierza mu na podstawie art. 288§1kk w zw. z art. 11§3kk karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności.

2.  Oskarżonego W. B. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia opisanego w pkt II powyższego wyroku i za to na podstawie art. 288§1kk skazuje go na karę 9 (dziewięć) miesięcy pozbawienia wolności.

3.  Oskarżonych M. P. (1) i W. B. (1) odnośnie czynu zarzucanego im aktem oskarżenia opisanego w pkt III powyższego wyroku uznaje za winnych tego, że w nocy z 03 na 04 listopada 2015 roku w miejscowości P. gmina W. działając wspólnie i w porozumieniu z samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej. (...), dokonali zaboru w celu przywłaszczenia akumulatora marki (...) (...) wartości około 150,00 zł oraz dwóch reflektorów przednich wartości 301,42zł powodując straty o łącznej wartości 451,42 zł na szkodę J. K. (1) tj. wykroczenia z art. 119§1kw i za to na podstawie art. 119§1kw w zw. z art. 24§1 i 3kw skazuje każdego z nich na karę grzywny w wysokości 300,00 (trzysta) zł.

4.  Na podstawie art. 69§1 i 2kk, art. 70§1 i 2kk, art. 73§1 i 2kk, art. 72§1 pkt 5kk wykonanie orzeczonych wobec oskarżonych M. P. (1) w pkt 1 powyższego wyroku i W. B. (1) w pkt 2 powyższego wyroku kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesza każdemu z nich tytułem próby na okres 3 (trzy) lat oddając ich w tym czasie pod dozór kuratora sądowego oraz zobowiązując do powstrzymania się od nadużywania alkoholu.

5.  Na podstawie art. 46§1kk zobowiązuje oskarżonych M. P. (1) i W. B. (1) do naprawienia w całości szkody wyrządzonej zarzucanymi im przestępstwami poprzez zapłatę solidarnie na rzecz pokrzywdzonego J. K. (1) kwoty 6.700,00 zł (sześć tysięcy siedemset) zł.

6.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. K. R. tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego M. P. (1) wykonywaną z urzędu kwotę 1.188,00 zł powiększoną o kwotę 273,24 zł stanowiącą 23% podatek VAT tj. łącznie 1.461,24 (jeden tysiąc czterysta sześćdziesiąt jeden 24/100) zł.

7.  Zwalnia oskarżonego od uiszczenia opłaty i ponoszenia kosztów sądowych w pozostałym zakresie.

Sygn. akt IIK 46/16

UZASADNIENIE

Na podstawie wyników rozprawy głównej sąd ustalił i zważył, co następuje:

R. T. i M. Z. oraz oskarżeni M. P. (1) i W. B. (1) są kolegami mieszkającymi na terenie gminy W. w pobliskich miejscowościach. W dniu 03.11.2015 r. w godzinach popołudniowych postanowili pójść do W.. W miejscowości tej R. T. kupił alkohol w postaci wódki, którą postanowili wypić pod budynkiem G.. Przebywali tam do późnych godzin wieczornych pijąc alkohol, który w międzyczasie dokupowali. Jako pierwszy odszedł od nich oskarżony M. P. (1). Następnie z zamiarem udania się do domu oddalił się R. T.. Oskarżony W. B. (1) i M. Z. do miejscowości, w których mieszkają postanowili natomiast wrócić razem (dowód: zeznania świadków R. T. k. 61v-62 akt sądowych oraz k. 12v-14 zbioru C w części odczytanej w trybie art. 391§1kpk – protokół na podstawie art. 391§1d kpk dołączono do akt sądowych na k. 58-60; M. Z. k. 95-95v akt sądowych oraz k. 8-10 zbioru C w części odczytanej w trybie art. 391§1kpk – protokół na podstawie art. 391§1d kpk dołączono do akt sądowych na k. 91-93; wyjaśnienia oskarżonego M. P. (1) k. 85v akt sądowych oraz k. 18v-19 i k. 57v zbioru A w części odczytanej w trybie art. 389§2kpk; wyjaśnienia oskarżonego W. B. (1) k. 62 zbioru A w części odczytanej w trybie art. 389§2kpk).

Idąc przez W. M. P. (1) w pewnym momencie zauważył stojący przed jednym z domów przy ul. (...) samochód osobowym marki V. (...) nr rej. (...) koloru czerwonego. Pojazd ten stanowił własność J. K. (1) zaś wieczorem 03.11.2015 r., jako ostatnia jeździła nim jego żona A. K., która była u dentysty. Po powrocie około godz. 20:00 auto zaparkowała przed posesją na wjeździe do niej i udała się do domu przekonana, że zamknęła je i wzięła ze sobą kluczyki. Podchodząc do samochodu oskarżony M. P. (1) zajrzał do jego wnętrza i zauważył, że drzwi nie są zamknięte, o czym świadczyły podniesione przyciski blokujące je. Aby upewnić się pociągnął za klamkę lewych przednich drzwi, które otworzyły się. Następnie sprawdził ręką stacyjkę. Gdy stwierdził, że są w niej kluczyki wsiadł do auta i uruchomił je. Cofając wyjechał na ulicę, którą odjechał w kierunku centrum W.. Jadąc dalej zauważył idącego R. T., przy którym zatrzymał się i zaproponował żeby wsiadł, co też uczynił on zajmując przedni fotel pasażera. Podczas rozmowy poinformował go on, że M. Z. z W. B. (1) poszli do domu, dlatego pojechał w kierunku miejscowości R.. Po chwili zauważył ich idących droga. Także oni, gdy zatrzymał się wsiedli do samochodu zajmując miejsca na tylnej kanapie. Podczas dalszej jazdy M. P. (1) poinformował ich o tym, w jakich okolicznościach dokonał zaboru samochodu. Gdy przejechali przez miejscowość P. samochód w pewnym momencie zatrzymał się. Nie mogąc uruchomić auta postanowili zepchnąć je z drogi do pobliskiego lasu (dowód: zeznania J. K. (1) k. 48v-49 akt sądowych; A. K. k. 49-49v akt sądowych oraz k. 5v zbioru C w części odczytanej w trybie art. 391§1kpk – protokół na podstawie art. 391§1d kpk dołączono do akt sądowych na k. 44-45; R. T. j/w; M. Z. j/w; wyjaśnienia: M. P. j/w; W. B. j/w).

Odgłosy osób oraz samochodu usłyszał pełniący tej nocy dyżur stróża w gospodarstwie rolnym w P. A. B. oraz towarzyszący mu mieszkaniec tej miejscowości Ł. B. i postanowili sprawdzić co się stało. Zbliżające się osoby zauważyli M. P. (1), W. B. (1) oraz R. T. i pozostawiając samochód uciekli do lasu gdzie schowali się. W tym czasie nie było już z nimi M. Z., który gdy zatrzymali się wiedząc o tym, że M. P. (1) dokonał zaboru samochodu nie chcąc mieć z tym nic wspólnego oddalił się od nich. W związku z tym, że przy samochodzie, do którego podeszli nikogo nie było Ł. B. krzycząc zapytał czy ktoś jest w pobliżu oraz poinformował, że są stróżami z P.. Po chwili z ukrycia wyszli oskarżeni oraz R. T.. Podczas rozmowy poprosili oni o pomoc w wepchnięciu samochodu głębiej do lasu twierdząc, że chcą go schować oraz że zabiorą go następnego dnia. A. B. i Ł. B. pomogli im przekonani, że samochód należy do nich. Za pomoc dostali koło zapasowe oraz gaśnicę i oddalili się. Z bagażnika samochodu M. P. (1) wyjął dwa kartony z przednimi reflektorami do V. (...) wartości 301,42 zł, które postanowił zabrać W. B. (1), gdyż był przekonany ze pasują one do jego auta tej marki. Obaj oskarżeni wymontowali również akumulator wartości 150,00 zł. Rzeczy te następnie schowali w pobliżu silosów na kiszonkę przykrywając je liśćmi. Następnie M. P. (1), aby zatrzeć ślady zaproponował podpalenie samochodu. Na jego pomysł zgodził się W. B. (1), który zapalniczką podpalił przednie siedzenie pasażera. Przednie siedzenie kierowcy podpalił natomiast M. P. (1) i we trójkę oddalając się od samochodu idąc w kierunku miejscowości P., w której na przystanku autobusowym spotkali M. Z. (dowód: zeznania świadków Ł. B. k. 49v-50 akt sądowych oraz k. 22v zbioru C w części odczytanej w trybie art. 391§1kpk – protokół na podstawie art. 391§1d kpk dołączono do akt sądowych na k. 46; A. B. k. 50-50v akt sądowych k. 25v zbioru C w części odczytanej w trybie art. 391§1kpk – protokół na podstawie art. 391§1d kpk dołączono do akt sądowych na k. 47; A. C. (1) odczytany w trybie art. 391§1a kpk z k. 16 zbioru C – protokół dołączono na podstawie art. 391§1d kpk na k. 54 akt sądowych; J. K. (1) j/w oraz k. 104v akt sądowych; A. K. j/w oraz k. 104v akt sądowych; M. T. j/w; M. Z. j/w; wyjaśnienia M. P. j/w; W. B. j/w; protokół oględzin k. 3-5 zbioru A; dokumentacja fotograficzna k. 23-31 zbioru A; protokół przeszukania k. 47-49 zbioru A; protokół oględzin k. 53 zbioru A; paragon k. 102 akt sądowych).

W wyniku podpalenia samochód, którego wartość pokrzywdzony ostatecznie określił na kwotę 6.000,00 zł uległ całkowitemu zniszczeniu. Zniszczeniu uległy również znajdujące się w samochodzie lornetka myśliwska D. S. 10x50 wartości około 300,00 zł, radio samochodowe marki J. wartości około 200,00 zł i nawigacja samochodowa marki M. wartości około 200 zł. J. K. (1) odzyskał natomiast dwa przednie reflektory, akumulator, koło zapasowe, gaśnicę samochodową i inne drobne rzeczy wyposażenia pojazdu, które znaleziono w pobliżu miejsca jego spalenia (dowód: zeznania J. K. j/w; pokwitowanie k. 55 zbioru A).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie zeznań pokrzywdzonego J. K. (1), jego żony A. K. oraz świadków Ł. B., A. B., R. T., M. Z. i A. C. (2), częściowo wyjaśnienia oskarżonych M. P. (1) i W. B. (1), a nadto pozostały materiał dowodowy ujawniony w toku przewodu sadowego.

W związku z tym, że wniosek o uzasadnienie wyroku złożył jedynie obrońca oskarżonego M. P. (1) dalszy zakres uzasadnienia sąd na podstawie art. 423§1a kpk ograniczy do tych części wyroku, których wniosek dotyczy.

Oskarżony M. P. (1) podczas rozprawy sądowej przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i korzystając z przysługującego mu prawa odmówił składania wyjaśnień (dowód: wyjaśnienia k. 85v). Do popełnienia zarzucanych czynów przyznał się również na etapie postępowania przygotowawczego (dowód: protokoły wyjaśnień odczytane w trybie art. 389§2kpk k. 18v-19, k. 57v).

W złożonych poraz pierwszy wyjaśnianych (k. 18v-19) przyznając się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 289§2kk wskazał na kolegów R. T., M. Z. i W. B. (1), z którymi w dniu 03.11.2015 r. był w W.. Twierdził nadto, że spożywali oni w pobliżu G. alkohol zaś on im towarzyszył. Następnie zdecydował się wracać do domu i zostawił ich. Idąc przez W., po której to miejscowości postanowił pochodzić w pewnym momencie zauważył stojący przed domem samochód marki V. (...) koloru czerwonego. W samochodzie tym, jak wyjaśnił nie były zamknięte drzwi, co stwierdził zaglądając do niego i w związku z tym chwytając za klamkę lewych przednich drzwi otworzył je, a następnie sprawdził, że w stacyjce są również kluczyki. Do samochodu tego wsiadł, uruchomił silnik i odjechał nim w kierunku centrum W.. Jadąc przy cmentarzu zauważył R. T., który wsiadł do auta zajmując przednie siedzenie. Przyznał, że zabrał również W. B. (1) i M. Z., których zauważył jeszcze przed przejazdem kolejowym, gdy jechał w kierunku R.. We czwórkę zdecydowali się pojechać do M. żeby zatankować samochód i pojeździć nim jeszcze. Dodał, że od początku zamiarem jego było pojeżdżenie tym autem do czasu aż skończy się paliwo i następnie porzucenie go. Za miejscowością P. samochód zgasł i gdy próbował go ponownie uruchomić zauważył idących w ich kierunku dwóch mężczyzn, przed którymi schowali się w przydrożnym rowie. W tym czasie, jak wyjaśnił uciekł M. Z. zaś on, R. T. i W. B. (1) po chwili wyszli, gdyż mężczyźni ci, z których jednego rozpoznał, jako stróża z P. wołali do nich twierdząc, że widzieli ich. Utrzymywał nadto, iż mężczyzn tych poinformował, że samochód jest kradziony oraz zapytał czy pomogą im zepchnąć go do przydrożnego lasu. Pomogli im i jak twierdził R. T. dał im za to koło zapasowe i dwie gaśnice, które wyjął z bagażnika zaś młodszy z tych mężczyzn zabrał z samochody radio. Następnie odeszli on w kierunku P. zaś on z W. B. (1) z bagażnika samochodu zabrali dwa kartony z lampami przednimi do P. oraz wymontowali akumulator, które później schowali. Przyznał, że to on wpadł na pomysł podpalenia samochodu w celu zatarcia śladów. Zaprzeczył natomiast temu, żeby z samochodu zabrali lornetkę lub nawigację. Wyjaśnił, że on podpalił zapalniczką siedzenie kierowcy, a W. B. (1) przednie siedzenie pasażera zaś R. T. stał i przyglądał się. Odchodząc od palącego się już samochodu zabrali lampy i akumulator, które schowali R. T. i W. B. (1). Dodał, że idąc przez P. spotkali na przystanku autobusowym M. Z. i we czwórkę wrócili do swoich domów.

Przesłuchany ponownie (k. 57v) przyznał się również do popełnienia zarzucanych mu czynów i podtrzymał dotychczas złożone wyjaśnienia oświadczając, że nie ma nic więcej do dodania.

Odczytane fragmenty protokołów wyjaśnień złożonych w postępowaniu przygotowawczym potwierdził w całości i także oświadczył, że nie ma nic więcej do dodania (wyjaśniania k. 85v).

Wyjaśnieniom oskarżonego w części, w której przyznając się do popełnienia występku z art. 289§2kk twierdził, że samochód był otwarty zaś kluczyki znajdowały się w stacyjce sąd dał wiarę m.in. kierując się obowiązującą w tym czasie zasadą domniemania niewinności określoną w art. 5§2kpk zgodnie, z którą „Niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego”. O ile bezspornym jest, że M. P. (1) dokonał w nocy z 3/4 listopada 2015 r. zaboru w celu krótkotrwałego użycia samochodu marki V. (...) nr rej. (...), którego właścicielem był J. K. (1), o tyle odnośnie tego czynu pojawiła się wątpliwość dotycząca tego, czy pokonał zabezpieczenie pojazdu przed jego użyciem, gdyż w tej części zeznania pokrzywdzonego i jego żony są rozbieżne i nieprzekonujące. Z zeznań J. K. (1) wynika mianowicie, że tego wieczoru to on przyjechał samochodem pod dom, zamknął go zaś kluczyki przyniósł do mieszkania (zeznania k. 48v). Jego żona A. K. zeznała natomiast, że to ona korzystała z auta ostatnia, gdyż wróciła nim około godz. 20:00 od dentysty. Samochód zaparkowała przed posesją na wjeździe do niej i również była przekonana, że zamknęła kluczykiem drzwi. Dodała, że w samochodzie był zamek centralny, który się czasami zacinał i tego wieczoru nie sprawdziła czy drzwi były zamknięte. Przyznała nadto, że w schowku w samochodzie były zapasowe kluczyki, co potwierdził także jej mąż.

Jak wynika z zeznań powyższych świadków po pierwsze nie można wykluczyć, że drzwi w samochodzie były otwarte, co zauważył i wykorzystał oskarżony, a w związku z tym żeby dostać się do wnętrza pojazdu nie musiał pokonywać jakiegokolwiek zabezpieczenia. Nie ma również podstaw, aby nie dać wiary jego wyjaśnieniom w części, w której twierdził, że kluczyki były w stacyjce. To, że kluczyki znajdowały się w samochodzie oskarżony M. P. (1) mówił swoim kolegom zaś potwierdził to m.in. W. B. (1). Z podanych wyżej powodów dotyczących rozbieżności w zeznaniach pokrzywdzonego i jego żony zdaniem sądu nie można wykluczyć, że rzeczywiście kluczyki były w stacyjce i dlatego M. P. (1) zdecydował się dokonać zaboru pojazdu oraz że celem jego działania było jego krótkotrwałe użycie.

Z dokonanych przez sąd ustaleń wynika również w sposób niebudzący wątpliwości, że samochód ten podpalili obaj oskarżeni i w wyniku spalenia uległ on całkowitemu zniszczeniu oraz znajdujące się w nim rzeczy, a mianowicie lornetka myśliwska, radio i nawigacja. W części dotyczącej podpalenia auta sąd również dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego M. P., który konsekwentnie twierdził, że był to jego pomysł i że on podpalił zapalniczką fotel kierowcy zaś W. B. fotel pasażera. Wiarygodność jego wyjaśnień potwierdził w złożonych zeznaniach R. T., co mając na uwadze sąd uznał za gołosłowne i niewiarygodne wyjaśnienia W. B. (1). Zaprzeczył on temu, żeby wspólnie z M. P. podpalił auto i dokonał kradzieży jakichkolwiek rzeczy z jego wnętrza (wyjaśnienia k. 62 zbioru A).

Przedmiotem wykonawczym przestępstwa z art. 289kk może być tylko pojazd mechaniczny tzn. pojazd napędzany silnikiem lub zasilany z trakcji elektrycznej. Sprawca dokonując zaboru cudzego pojazdu, a więc obejmując go we władanie działa w celu krótkotrwałego użycia go, a nie przywłaszczenia. Typ kwalifikowany określony w art. 289§2kk związany jest z pokonaniem zabezpieczenia pojazdu przed jego użyciem przez osobę nieuprawnioną. Drugim typem kwalifikowanym określonym w tym przepisie jest zabór pojazdu stanowiącego mienie znacznej wartości. Kolejna postać kwalifikowanego typu przestępstwa ujęta w art. 289§2kk dotyczy uszkodzenia pojazdu po dokonaniu zaboru lub porzucenia go w takich okolicznościach, że zachodzi niebezpieczeństwo utraty lub uszkodzenia pojazdu, jego części lub jego zawartości. Ostatni typ kwalifikowany został określony w art. 289§3kk, jednak na potrzeby niniejszej sprawy jego bliższe omówienie nie jest konieczne.

W przypadku, gdy sprawca dokonuje zaboru pojazdu mechanicznego w celu krótkotrwałego użycia i jednoczesnie uszkadza ten pojazd, a następnie porzuca przyjąć należy jeden czyn kwalifikowany na podstawie art. 289§2kk. Zabór pojazdu mechanicznego w celu krótkotrwałego użycia i następnie umyślne zniszczeni pojazdu przez sprawcę należy natomiast kwalifikować kumulatywnie z art. 288§1kk i art. 289§1kk przy zastosowaniu art. 11§2kk. Znamion typu kwalifikowanego określonego w art. 289§2kk nie obejmuje bowiem zachowanie polegające na całkowitym zniszczeniu pojazdu przez sprawcę, które objęte zostało w przepisie art. 288§1kk. Zniszczenie rzeczy zachodzi zgodnie z tym przepisem wówczas, gdy zostaje ona całkowicie unicestwiona bądź jej uszkodzenia idą tak daleko, że rzecz przestaje przynależeć do tego rodzaju, do jakiego należała przed czynem. Jest to przestępstwo kierunkowe, które można popełnić tylko w zamiarze bezpośrednim (patrz: Kodeks karny pod red. A. Zoll, Część szczególna, Komentarz, Tom III, Wydanie II, Zakamycze 2006 r.; Kodeks Karny pod red. Michała Królikowskiego, Część szczególna, Komentarz do art. 222-316, Wydanie I, 2013r).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że oskarżony M. P. (1) w nocy z 3/4 listopada 2015 r. wykorzystując pozostawiony w stacyjce kluczyk dokonał zaboru w celu krótkotrwałego użycia niezabezpieczonego samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej. (...) wartości około 6.000,00 zł będącego własnością J. K. (1), a następnie w miejscowości P. gmina W. działając wspólnie i w porozumieniu z W. B. (1) dokonali jego zniszczenia oraz znajdujących się wewnątrz pojazdu rzeczy w postaci lornetki myśliwskiej marki D. S. 10x50 wartości około 300,00 zł, radia samochodowego marki J. wartości około 200,00 zł i nawigacji samochodowej marki M. wartości około 200,00 zł poprzez podpalenie powodując straty o łącznej wartości 6.700,00 zł. Tak opisanym zachowaniem niewątpliwie wyczerpał znamiona występku z art. 289§1kk w zb. z art. 288§1kk w zw. z art. 11§2kk.

Zdaniem sądu bezspornym jest również to, że w samochodzie pozostały lornetka myśliwska, nawigacja samochodowa i radio samochodowe, które również uległy całkowitemu zniszczeniu w wyniku spalenia. W tej części sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego M. P. (1), który utrzymywał, że radio z samochodu zabrał Ł. B., czego nie potwierdził zarówno on jak i oskarżony W. B. (1) oraz świadkowie A. B. i R. T.. W związku z tym jego wyjaśnienia sąd uznał za gołosłowne, a tym samym niewiarygodnie.

Nie ulega natomiast wątpliwości i w tej części wyjaśnieniom M. P. sąd dał wiarę, że przed podpaleniem wspólnie z W. B. (1) z samochodu dokonali zaboru w celu przywłaszczenia dwóch przednich reflektorów do samochodu V. (...) znajdujących się w kartonach wartości 301,42 zł oraz akumulatora marki (...), który wymontowali wartości około 150,00 zł. Rzeczy te następie schowali w pobliży silosów na kiszonkę gdzie odnalazł je świadek A. C. (1) (zeznania świadka k. 94). Wiarygodność jego wyjaśnień potwierdził również w tej części R. T..

Zabór rzeczy, czy elementów wyposażenia z wnętrza samochodu, do którego sprawca uprzednio dostał się celem jego krótkotrwałego użycia, jak słusznie podniósł do Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 23.05.2014 r. w sprawie IIAKa 116/14 jest kradzieżą zwykła stypizowaną w przepisie art. 278§1kk. Przechodząc w tym miejscu do zarzutu stawianego oskarżonemu M. P. w pkt III aktu oskarżenia przede wszystkim podnieść należy, że znamiona przestępstwa kradzieży wyczerpuje, bezprawny zabór cudzego mienia przedstawiającego wartość materialną w zamiarze przywłaszczenia. Przedmiotem czynności wykonawczej jest cudza rzecz ruchoma, co oznacza, że ma ona właściciela i jest nim inna osoba niż sprawca. Skutek przywłaszczenia objęty zamieram bezpośrednim stanowi utratę rzeczy przez osobę uprawnioną, tak więc zabór polega na wyjęciu rzeczy spod władztwa właściciela lub posiadacza i przejęciu we własne władztwo sprawcy. Dokonanie zaboru cudzej rzeczy z zamiarem niezwłocznego jej porzucenia jest również kradzieżą, gdyż sprawca zamierza postąpić z nią jak właściciel, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w uchwale wpisanej do księgi zasad prawnych z dnia 23.04.1998 r. w sprawie IKZP 1/98. Kradzież cudzej rzeczy ruchomej lub jej usiłowanie stanowić może przestępstwo, jeżeli wartość przedmiotu kradzieży przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia (obecnie jest to kwota 500,00 zł), gdyż w przypadku, gdy wartość ta nie przekracza wskazanej w art. 119§1kw kwoty, zachowanie polegające na zaborze cudzej rzeczy ruchomej uznaje się za wykroczenie.

Z dokonanych odnośnie tego czynu ustaleń opartych zarówno na wyjaśnieniach oskarżonego M. P. jak i zeznaniach R. T. oraz pokrzywdzonego i jego żony wynika bezspornie, że mając na uwadze wartość skradzionych reflektorów i akumulatora, która wynosi 451,42 zł czy ten należy uznać za wykroczenie z art. 119§1kw.

Za wiarygodne sąd uznał również zeznania świadków Ł. B. i A. B., gdyż nie mieli oni żadnego interesu w tym, aby bezpodstawnie pomawiać o cokolwiek oskarżonych. Podnieść przy tym należy, że w zasadzie są one zgodne z wyjaśnieniami oskarżonych i zeznaniami R. T.. Przyznali oni mianowicie, że pomogli trzem osobom wepchnąć samochód do lasu oraz że otrzymali za to koło zapasowe i gaśnicę przekonani, iż auto jest ich własnością. Rzeczy te następnie wydali organom ścigania. Z powodów, które omówiono wyżej sąd nie dał natomiast wiary wyjaśnieniom M. P. w części, w której twierdził on, że młodszy z mężczyzn z samochodu zabrał również radio.

Uznając oskarżonego M. P. (1) za winnego czynu przypisanego w pkt 1 wyroku sąd skazując go na podstawie art. 289§1kk w zb. z art. 288§1kk w zw. z art. 11§2kk wymierzył mu na podstawie art. 288§1kk w zw. z art. 11§3kk karę 10 miesięcy pozbawienia wolności zaś za wykroczenie przypisane w pkt 3 wyroku na podstawie art. 119§1kw w zw. z art. 24§1 i 3kw skazał go na karę grzywny w wysokości 300,00 zł.

Skazując M. P. na powyższe kary sąd miał na uwadze jako okoliczności przemawiające na niekorzyść wysoki stopień jego zawinienia wynikając z popełnienia zarzucanych mu czynów z winy umyślnej z zamiarem bezpośrednim oraz społecznej szkodliwości wyrażającej się w rodzaju i charakterze naruszonych dóbr w postaci własności, posiadania i prawa do wyłącznego używania pojazdów przez osobę uprawnioną, rozmiarze wyrządzonej szkody, a nadto sposobie i okolicznościach ich popełnienia. Jako okoliczność przemawiającą na niekorzyść oskarżonego sąd miał także na uwadze to, że mimo, iż jest on sprawcą młodocianym był już karany i to również za przestępstwo przeciwko mieniu (dowód: dane o karalności k. 73-74).

Jako jedyną okoliczność przemawiającą na korzyść oskarżonego sąd miał na uwadze to, że przyznał się on do popełnienia zarzucanych mu czynów i wskazał na udział w ich popełnieniu współoskarżonego W. B. (1).

Mając na uwadze wysokość orzeczonej kary pozbawienia wolności, która nie przekroczyła 1 roku oraz to, że oskarżony jest sprawcą młodocianym, jego dotychczasowy sposób życia a nadto właściwości i warunki osobiste, sąd doszedł do przekonania, że wystarczające dla osiągnięcia celów kary w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa będzie warunkowe zawieszenie jej wykonania. Uznając, że zachodzą przesłanki indywidualno-prewencyjne określone w art. 69§1 i 2kk, art. 70§2kk sąd wykonanie tak orzeczonej kary 10 miesięcy pozbawienia wolności warunkowo zawiesił tytułem próby na okres 3 lat. Z uwagi na to, że jest on sprawcą młodocianym sąd na podstawie art. 73§2kk oddał go pod dozór kuratora sądowego, a nadto na podstawie art. 72§1 pkt 5kk zobowiązał do powstrzymania się od nadużywania alkoholu.

Zdaniem sądu tak orzeczona kara 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania tytułem próby na okres 3 lat oraz grzywna w wysokości 300,00 zł za popełnione wykroczenie są współmierne do stopnia zawinienia oskarżonego, społecznej szkodliwości czynów, których dopuścił się, a nadto winny przyczynić się do osiągnięcia celów w zakresie wychowawczego i zapobiegawczego oddziaływania na jego osobę, a także w zakresie szeroko rozumianej prewencji ogólnej.

Uwzględniając wniosek złożony przez pokrzywdzonego sąd zobowiązał oskarżonych M. P. (1) oraz W. B. (1) do naprawienia w całości wyrządzonej przypisanym im przestępstwem zniszczenia mienia z art. 288§1kk szkody poprzez zapłatę solidarnie na rzecz J. K. (1) kwoty 6.700,00 zł.

Z uwagi na wyznaczenie oskarżonemu M. P. (1) obrońcy z urzędu sąd na podstawie art. 618§1 pkt 11 kpk zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. K. R. wynagrodzenie za obronę z urzędu w kwocie 1.188,00 zł powiększonej o kwotę 273,24 zł stanowiącą 23% VAT, tj. łącznie kwotę 1.461,24 zł. Przyznając wynagrodzenie w powyższej wysokości sąd miał na uwadze to, że na etapie postępowania przygotowawczego prowadzone było dochodzenie i tym samym należna maksymalna opłata wynosiła 180,00 zł. Sąd uwzględnił również to, że rozprawa trwała dłużej niż jeden dzień i opłatę maksymalną za postępowanie przed sądem wynoszącą 420,00 zł podwyższył za siedem dalszych dni o 20% za każdy kolejny dzień.

O opłacie i kosztach postępowania w pozostałym zakresie orzeczono na podstawie art. 624§1kpk w związku z ustaleniami, z których wynika, że oskarżony nie posiada żadnego majątku ani dochodów.