Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 09 sierpnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Jerzy P. Naworski (spr.)

Sędziowie: SO Danuta Jarosz-Czarcińska, SO Wojciech Modrzyński

po rozpoznaniu w dniu 09 sierpnia 2017 r. w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) S. (...). BORKOWSKI sp. k. we W.

przeciwko (...) S.A w B.

o zapłatę

na skutek zażalenia pozwanego na pkt II (drugi) postanowienia Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 06 marca 2017r., sygn. akt V GC 11/17

postanawia

oddalić zażalenie

Jerzy P. Naworski

Danuta Jarosz-Czarcińska Wojciech Modrzyński

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 06 marca 2017 r. Sąd Rejonowy uchylił swój nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 25 listopada 2016 r. i umorzył postępowanie (pkt I) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.100,00 zł tytułem kosztów procesu (pkt II). Sąd ten wskazał, że powód cofnął skutecznie pozew w warunkach określonych w art. 203 § 1 k.p.c., co spowodowało umorzenie postępowania w sprawie. Co do kosztów procesu, to Sąd pierwszej instancji podkreślił, że cofnięcie pozwu nastąpiło wskutek zapłaty przez inny podmiot (dłużnika solidarnego) dochodzonej należności po wytoczeniu powództwa przeciwko pozwanemu, a zatem należy tego ostatniego traktować jako przegrywającego sprawę w świetle art. 98 § 1 k.p.c. Roszczenie powoda, jak zauważył Sąd meriti, było wymagalne w dacie wytoczenia powództwa (17 października 2016 r.). Przedtem, bo w dniu 19 sierpnia 2016 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty długu. Zapłata należności przez dłużnika solidarnego nastąpiła natomiast w dniu 18 listopada 2016 r. Na zasądzone koszty procesu składają się opłata od pozwu (283,00 zł), wynagrodzenie pełnomocnika (4.800,00 zł) i opata skarbowa od pełnomocnictwa (17,00 zł) – k. 68 i 77-73.

Pozwany zaskarżył zażaleniem na pkt II postanowienia, zarzucając mu naruszenie:

1. art. 98 § 1 w zw. z § 2 pkt 5 i § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 184 ze zm., dalej jako taryfa radcowska) polegające na ich niewłaściwym ich zastosowaniu i zasądzeniu od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu w wysokości 5.100,00 zł, podczas gdy:

a) koszty procesy w sprawie, w tym koszty zastępstwa procesowego, winny być zasądzone od powoda na rzecz pozwanego, zważywszy na wygaśnięcie zobowiązania przez wydaniem nakazu zapłaty i brak cofnięcia pozwu przed wniesieniem zarzutów; nawet gdyby uznać pozwanego za przegrywającego sprawę co do zasady, to pozwany nie powinien ponosić ujemnych konsekwencji z tego tytułu, co najmniej w zakresie opłaty od zarzutów od nakazu zapłaty w wysokości 848,00 zł, jak i kosztów zastępstwa procesowego zasądzonych na rzecz powoda, a wynikających z różnicy kwot określonych w § 3 ust. 1 pkt 5 oraz w § 2 pkt 5 taryfy radcowskiej,

b) nawet gdyby uznać pozwanego za przegrywającego sprawę, to kwota zasądzonych kosztów zastępstwa procesowego na podstawie § 2 pkt 5 taryfy radcowskiej winna wynosić nie 4.800,00 zł, jak przyjął Sąd Rejonowy, lecz 3.600,00 zł,

2. art. 102 k.p.c. polegające na jego niezastosowaniu, podczas gdy z okoliczności faktycznych wynika, że powinien być stosowany, gdyż wygaśnięcie roszczenia powoda nastąpiło przed wydaniem nakazu zapłaty, a powód nie cofnął pozwu przed wniesieniem zarzutów od nakazu zapłaty; pozwany nie powinien zatem ponosić ujemnych konsekwencji z tego tytułu, co najmniej w zakresie opłaty zarzutów od nakazu zapłaty w wysokości 848,00 zł, jak i kosztów zastępstwa procesowego zasądzonych na rzecz powoda, a wynikających z różnicy kwot określonych w § 3 ust. 1 pkt 5 oraz w § 2 pkt 5 taryfy radcowskiej.

Wskazując na te zarzuty żalący się wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kwoty 4.465,00 zł tytułem kosztów procesu oraz zasądzenie od powoda kosztów postępowania zażaleniowego (k. 76-79).

Powód nie udzielił odpowiedzi na zażalenie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie jest bezzasadne, a zarzuty naruszenia art. 98 § 1 i art. 102 k.p.c. chybione.

Rację ma Sąd pierwszej instancji, odwołując się do judykatury Sądu Najwyższego, że jeżeli cofnięcie pozwu nastąpiło wskutek spełnienia przez pozwanego wymagalnego świadczenia po wytoczeniu powództwa, to pozwany jest zobowiązany do zwrotu powodowi kosztów procesu, gdyż musi być traktowany jak przegrywający sprawę w rozumieniu art. 98 § 1 k.p.c. Sytuacja taka, jak słusznie uznał ten Sąd, miała miejsce w sprawie, skoro pozwany przed procesem był bezskutecznie wezwany przez powoda do zapłaty należności, a dłużnik solidarny spełnił świadczenie w toku procesu.

Bez znaczenia, z tego punktu widzenia, jest to, że powód nie cofnął pozwu przed wydaniem nakazu zapłaty, a potem przed wniesieniem przez pozwanego zarzutów od nakazu zapłaty. Uregulowanie dochodzonej należności nastąpiło w dniu 18 listopada 2016 r., podczas gdy nakaz został wydany w dniu 25 listopada 2016 r. Trudno przyjąć, że powód mógł, po stwierdzeniu zapłaty, cofnąć pozew przed tym terminem. Powód mógł natomiast cofnąć pozew przed jego zaskarżeniem przez pozwanego w wyniku wniesienia zarzutów. W takiej sytuacji w rachubę wchodziłby stosowany, z mocy art. 353 ² k.p.c., art. 332 § 2 k.p.c. Nie ma jednak dostatecznych podstaw do uznania, że w razie zaniechania przez powoda cofnięcia pozwu, powinien on być uznany za przegrywającego w części obejmującej opłatę od zarzutów i różnicę co do wynagrodzenie pełnomocnika wynikającą z § 2 pkt 5 i § 3 ust. 1 pkt 5 taryfy radcowskiej. Cofnięcie pozwu jest procesowym uprawnieniem powoda i nieskorzystanie z tego uprawnienia nie może prowadzić do uznania go za stronę przegrywającą sprawę.

Wbrew skarżącemu, nie jest też zasadny zarzut naruszenia art. 102 k.p.c. Zarzut mógłby dotyczyć tylko tej części części kosztów, o których mowa w poprzednim fragmencie uzasadnienia. Przepis art. 102 k.p.c. znajduje zastosowanie jedynie w szczególnie uzasadnianych przypadkach. Stan faktyczny sprawy nie spełnia tego kryterium. Dłużnik, który nie zaspokaja wymaganego zobowiązania musi liczyć się z poniesieniem całości kosztów procesu związanych z wytoczeniem powództwa w postępowaniu nakazowy, w tym opłaty od zarzutów od nakazy zapłaty oraz wyższego wynagrodzenia pełnomocnika powoda, nawet jeśli zaspokojenie zobowiązania nastąpiło przed wydaniem nakazu zapłaty, ale po wytoczeniu powództwa. Trafna wydaje się uwaga, że pozwany nie chcąc ponosić opłaty od zarzutów i wyższych kosztów zastępstwa procesowego należnych powodowi zgodnie z § 3 taryfy radcowskiej, powinien dopuścić do uprawomocnienia się nakazu zapłaty. Chybiony jest zarzut naruszenia przez Sąd a quo § 2 pkt 5 taryfy radcowskiej w wyniku zasądzenia od pozwanego wynagrodzenia w kwocie 4.800,00 zł, zamiast 3.600,00 zł. Skarżącemu umknęło to, że stawka wynagrodzenia w kwocie 3.600,00 zł, przy wartości przedmiotu zaskarżenia powyżej 10.000,00 zł do 50.000,00 zł, wynikająca z § 2 pkt 5 taryfy radcowskiej została wprowadzona rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającym taryfę radcowską (Dz. U. poz. 1667). Rozporządzenie to weszło w życie w dniu 27 października 2016 r. Zgodnie z § 2 rozporządzenia, do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem jego wejścia w życie stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji. Pozew w sprawie został wniesiony w dniu 17 października 2016 r. (datownik, k. 2), a zatem zastosowanie znajduje § 2 pkt 5 taryfy w poprzednim brzmieniu, ustalający wysokość stawki minimalnej na 4.800,00 zł, a więc taką jak przyjął Sąd pierwszej instancji.

Z tych wszystkich względów zażalenie jako bezzasadne należało oddalić na podstawie art. 385 w zw. z art. 397 § 2 zd. 1 k.p.c.

Jerzy P. Naworski

Danuta Jarosz-Czarcińska Wojciech Modrzyński

(...)

(...)

Z.

1. (...),

2. (...),

3. (...)

T. 09/08/2017 r.