Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – sekr. sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2017 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: K. L.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 28 października 2015 r., znak: (...)

w sprawie: K. L.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu K. L. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 września 2015 r. do dnia 18 kwietnia 2016 r., oraz prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 19 kwietnia 2016 r. do dnia 19 kwietnia 2017 r.,

2)  stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania ubezpieczonemu K. L. prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, na podstawie przepisu art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS ( Dz. U. z 2009 roku nr 153, poz. 1227)

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS ubezpieczony nie został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy zarobkowej.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony, który wniósł o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, iż aktualny stan jego zdrowia nie pozwala na podjęcie pracy zarobkowej.

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonego, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony K. L., technik mechanik, prowadzący działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych, w dniu 1.09. 2015roku złożył w pozwanym organie rentowym wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Ubezpieczony udokumentował wymagany staż ubezpieczeniowy. ZUS przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do 31.01.2016 r. Pozwany organ rentowy poddał go badaniu przez lekarza orzecznika i komisję lekarską ZUS, którzy w wydanych orzeczeniach uznali ubezpieczonego za osobę częściowo niezdolną do wykonywania pracy zarobkowej.

-okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania powyższych orzeczeń Sąd powołał biegłego lekarzy sądowych z dziedziny ortopedii.

Biegły w wydanej w dniu 3.11.2016 roku opinii rozpoznał u ubezpieczonego stan po endoprotezoplastyce stawu biodrowego prawego w trakcie rehabilitacji. Biegły wskazał, że ubezpieczony poddany był leczeniu operacyjnemu w dniu 19.08.2015r. w trakcie którego wykonano endoprotezoplastykę prawego stawu biodrowego z powodu choroby zwyrodnieniowej. U ubezpieczonego, jak stwierdził biegły w trakcie badania przedmiotowego, występuje ból i ograniczenie ruchomości stawu biodrowego prawego. Ubezpieczony porusza się przy pomocy kul łokciowych, odciążając tym staw biodrowy prawy.

Biegły opisał stan biodra prawego ubezpieczonego, wskazując zakres ruchomości: zgięcie 90 stopni, wyprost - pełen. Odwodzenie - 20 stopni, przywodzenie prawidłowe. Rotacja zewnętrzna- 10 stopni, wewnętrzna- 10

stopni. Upośledzenie wydolności statyczno - dynamicznej kończyny dolnej

prawej.

Na podstawie dokumentacji medycznej w aktach sprawy i dostarczonej przez ubezpieczonego oraz na podstawie wywiadu i badania lekarskiego ubezpieczonego biegły stwierdził we wnioskach opinii, że z powodu schorzenia narządu ruchu, ubezpieczony był całkowicie niezdolnym do pracy w okresie od dnia 18.08.2015r. do 18.04.2016r. tj. w okresie leczenia operacyjnego i pooperacyjnej rehabilitacji, a od dnia 19.04.2016r. do 19.04.2017r. jest częściowo niezdolnym do pracy.

Biegły nie podzielił w związku z tym orzeczenia lekarza orzecznika ZUS i Komisji Lekarskiej ZUS, powołując się na to, że dysfunkcja stawu biodrowego w okresie leczenia szpitalnego i poszpitalnej rehabilitacji czyniły badanego niezdolnym do pracy.

-dowód; opinia biegłych k. 36-37 akt sądowych

Po zapoznaniu się z wydaną przez biegłych opinią, pozwany organ rentowy wniósł do niej zastrzeżenia, w których wskazał, iż Przewodniczący Komisji Lekarskich ZUS nie podziela opinii biegłego ortopedy co do całkowitej niezdolności do pracy z powodu przebytego leczenia operacyjnego stawu biodrowego prawego od 18.08.2015 r. do 18.04.2016 r.

Komisja lekarska ze specjalistą ortopedą w składzie przeprowadziła badanie w dniu 11.10.2015 r. Badany do 26.10.2016 roku korzystał z ZLA.W trakcie badania komisyjnego blizna pooperacyjna była wygojona, chód samodzielny z obciążeniem prawej kończyny dolnej, przy pomocy 2 kul łokciowych.

Nie stwierdzono takiego upośledzenia funkcji narządu ruchu, które powodowałoby całkowitą niezdolność do pracy zarobkowej. Nie stwierdzono powikłań leczenia operacyjnego.

Wobec powyższego organ rentowy wniósł o uzupełnienie opinii, a w przypadku nie uwzględnienia wniosku o oddalenie odwołania.

W opinii uzupełniającej, wydanej w celu ustosunkowania się do zastrzeżeń pozwanego organu rentowego, biegły podtrzymał wcześniej wydane orzeczenie, nadto wskazał, iż zastrzeżenia organu rentowego świadczą o braku wiedzy dotyczącej standardów leczenia pacjentów ze schorzeniami ortopedycznymi. Zgodnie z tymi standardami pacjenci po leczeniu operacyjnym, endoprotezoplastyce stawu biodrowego, na czas leczenia operacyjnego i pooperacyjnej rehabilitacji otrzymują zwolnienie na druku ZLA co jest jednoznaczne z całkowitą niezdolnością do pracy.

-dowód: opinia uzupełniająca k. 55 akt sądowych

Po zapoznaniu się z wydaną przez biegłych opinią uzupełniającą, pozwany organ rentowy zgłosił do niej dalsze zastrzeżenia, stwierdzając, ze opinia uzupełniająca nie wyjaśnia wszystkich zarzutów organu rentowego i wniósł o powołanie w sprawie innego biegłego ortopedy.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący, co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Przy czym w myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego w myśl art. 57 ust. 1 pkt.2 uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie między innymi pięć lat, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Pięcioletni okres winien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.( art. 58 ust. 1 i 2 w/w ustawy)

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.(art.12 w/w ustawy) Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 wymienianej ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W przedmiotowej sprawie, Sąd uwzględnił wydaną opinię przez biegłego i uznał ją za wyczerpującą, poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych.

Opinia biegłego została właściwie uzasadniona, a ponadto wnioski w niej zawarte nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegły jest bowiem doświadczonym specjalistą z dziedziny medycyny, która odpowiada schorzeniom ubezpieczonego. Opinię wydał po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego. Stanowisko swoje fachowo, logicznie i wyczerpująco uzasadnił a kolejne zastrzeżenia organu rentowego sprowadzały się do polemiki z wnioskami opinii biegłych, bez argumentów merytorycznych, wobec czego Sąd uznał opinię biegłego sądowego za miarodajną dla oceny aktualnego stanu zdrowia ubezpieczonego. Organ rentowy zgłaszając kolejne zastrzeżenia do opinii biegłego kierował się jedynie odmienną oceną stanu zdrowia ubezpieczonego, ale nie był to wystarczający argument do powoływania w sprawie kolejnego biegłego.

Zgodnie z treścią przepisu art. 100 w/w ustawy: prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa, z zastrzeżeniem ust.2.

2. Jeżeli ubezpieczony pobiera zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne lub wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy wypłacane na podstawie przepisów kodeksu pracy, prawo do emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy lub renty szkoleniowej powstaje z dniem zaprzestania pobierania tego zasiłku, świadczenia lub wynagrodzenia.

W tej sytuacji Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza opinię biegłego sądowych uznał, że odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję przyznając ubezpieczonemu prawo do świadczenia rentowego tj. renty z tytułu całkowitej i częściowej niezdolności do pracy na okresy wskazane w opinii biegłego.

W pkt 2 wyroku Sąd Okręgowy zgodnie z przepisem art. 118 1a ustawy emerytalno- rentowej FUS z urzędu orzekał w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Zdaniem Sądu Okręgowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, bowiem dowody zaprezentowane w trakcie postępowania sądowego nie były tożsame z dowodami, którymi dysponował pozwany organ rentowy w trakcie prowadzonego postępowania orzeczniczego, gdyż biegły dysponował także dokumentacją przedłożona przez ubezpieczonego. Ubezpieczony już po wydaniu zaskarżonej decyzji poddawany był dalszemu leczeniu, w tym zabiegom rehabilitacyjnym, co rzutowało także na wnioski opinii biegłego, dlatego nie było podstaw do uznania, że organ rentowy nie wydał pozytywnej decyzji w stosunku do ubezpieczonego mimo, że dysponował wystarczającymi dowodami medycznymi.

SSO Ewa Milczarek