Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2017 r. r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2017 r. r.

na rozprawie

w sprawie z powództwa A. F.

przeciwko L. M.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej L. M. na rzecz powoda A. F. kwotę 6451,22 zł (sześć tysięcy czterysta pięćdziesiąt jeden złotych 22/100 ) wraz z ustawowymi odsetkami (określonymi jako odsetki ustawowe za opóźnienie) liczonymi od dnia 5 sierpnia 2015r.

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 667,00 zł (dwa tysiące sześćset sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt X GC 847/16

Sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym

UZASADNIENIE

Dnia 13 stycznia 2016 roku powód A. F. wniósł przeciwko pozwanej L. M. pozew o zapłatę kwoty 6451,22 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 5 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty, a także złożył wniosek o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że pozwana zleciła mu wykonanie pływającego pomostu rekreacyjnego. Pomost został wykonany, pozwana nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń. Pozwana zapłaciła wynagrodzenie, jednak tylko w kwocie netto, to jest 34 500 złotych. Niniejszym pozwem powód dochodził zapłaty pozostałej kwoty, to jest podatku VAT.

Dnia 17 lutego 2016 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem powoda.

W przepisanym terminie pozwana złożyła sprzeciw, w którym wniosła o oddalenie powództwa w całości i złożyła wniosek o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych. W uzasadnieniu podniosła zarzut nieistnienia zobowiązania, bowiem przedmiotem umowy było wykonanie i dostarczenie pomostu rekreacyjnego, zaś w związku z niewłaściwym wykonaniem dzieła, to jest zastosowania drugiego gatunku drzewa, doszło do popękania desek i powstania w nich dziur oraz wyrw uniemożliwiających korzystanie z pomostu. Strona pozwana wskazała, że wezwała powoda do zmiany sposobu wykonania dzieła, w związku z czym zasadne było niewypłacenie kwoty 6451,22 złotych. Dalej wskazała, że powód nie zastosował się do treści wezwania.

W replice strona powoda podtrzymała swoje stanowisko i wskazała, że strony nie określiły specyfikacji materiał z którego miał być wykonany pomost, a powstałe uszkodzenia mają charakter mechaniczny do których musiało dość w wyniku działań osób trzecich, za co powód nie odpowiada.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na portalu aukcyjnym P. M. znalazł firmę (...). Następnie, działając w imieniu pozwanej L. M., zlecił powodowi A. F. wykonanie pływającego pomostu w kształcie litery (...). Drogą telefoniczna i za pośrednictwem poczty elektronicznej ustalono szczegóły zlecania, zgodnie z którym pomost, przy którym miały cumować rowery wodne, miał być przeznaczony do ruchu pieszego. Ustalono wynagrodzenie na kwotę 34 500 złotych, w tym 6451,22 złotych tytułem podatku VAT. Wpłacono zaliczkę w wysokości kwoty netto wynagrodzenia, to jest 28 048,78 złotych. Pomost był wykonywany w warsztacie w T.. Najpierw docinano i spawano konstrukcję stalową, następnie docinano i przykręcano pomalowane deski. Deski były zaimpregnowane. Użyto desek tarasowych, drewnianych, drugiej klasy. Wykonany pomost został przetransportowany i zamontowany nad zalewem w B.. Pomost, przez tydzień od wykonania, funkcjonował prawidłowo. Nie była na nim organizowana żadna impreza.

Dowód:

-dokumentacja zdjęciowa i filmowa, k. 16-19;

-zeznania K. K. (1), k. 60-62;

-zeznania P. M., k. 89;

-zlecenie spedycyjne, k. 9;

-dokument WZ, k. 10;

-zeznania A. F., k. 124-126.

Tytułem wykonania pomostu, dnia 28 lipca 2015 roku A. F. wystawił L. M. fakturę VAT nr. (...) na kwotę 34 500 złotych, zakreślając termin płatności na dzień 4 sierpnia 2015 roku.

Dowód:

-faktura VAT, k. 8.

Po kilku dniach funkcjonowania pomostu, P. M. telefonicznie poinformował A. F. że pomost został uszkodzony – ilość uszkodzonych desek określono na 6, uszkodzone zostały słupki i lina. Po kolejnym kontakcie telefonicznym P. M. stwierdził że uszkodzonych jest 66 desek , z których wypadło większość sęków, powstały dziury, a słupki wraz z liną, które były przymocowane dwoma wkrętami, straciły stabilność. P. M. telefonicznie poinformował A. F. o powyższych wadach. P. M. poinformował A. F., że w związku z tym, iż musi dokonać naprawy, nie ureguluje pozostałej części wynagrodzenia. Powód zażądał przesłania zdjęć, które obrazowałyby zniszczenia lub wady desek. Pozwana nie przesłałsa żadnych zdjęć.

Pismem z dnia 15 października 2015 roku A. F. wezwał L. M. do zapłaty kwoty 6451,22 złotych. Pismem z dnia 4 listopada 2015 roku L. M. wezwała A. F. do zmiany sposobu wykonania dzieła, wskazując na konieczność wymiany 66 sztuk desek, stanowiących część podłogi zamówionego pomostu, w terminie do dnia 20 listopada 2015 roku, pod rygorem powierzenia poprawienia dzieła innej osobie na koszt i niebezpieczeństwo powoda. W odpowiedzi z dnia 10 listopada 2015 roku pozwany wskazał, że nie ma możliwości zmiany sposobu wykonywania dzieła, bowiem pomost został wykonany w dniu 12 sierpnia 2015 roku i przetransportowany na miejsce odbioru oraz wydany pozwanej. Powód wskazał, że zawarta umowa nie zawierała ustaleń co do gatunku drzewa z jakiego miał być wykonany przedmiot zamówienia.

Dowód:

-zeznania P. M., k. 89.

- zeznania powoda A. F. k.124-125

-wezwanie do zapłaty, k. 14;

-wezwanie do zmiany sposobu wykonywania dzieła, k. 31;

-pismo, k. 32-33.

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny sprawy ustalono na podstawie zaoferowanych przez obie strony dowodów z dokumentów w postaci faktury VAT oraz zdjęć prawdziwości i rzetelności których żadna z nich nie przeczyła, co pozwalało uznać je za miarodajne i właściwe źródło informacji o okolicznościach sprawy.

Ustalenia faktyczne Sąd poczynił także w oparciu o zeznania powoda i świadka K. K. (2), którym Sąd dał wiarę w całości. Zeznaniom świadka P. M. Sąd dał wiarę jedynie częściowo, w zakresie, w którym nie odbiegały one od zeznań innych osób na których Sąd się oparł.

Zeznania A. F., w powiązaniu z zeznaniami K. K. (1), a także dokumentacją fotograficzną i filmową przystają do siebie, uzupełniają się i korespondują ze sobą, umożliwiając poczynienie prawdziwych ustaleń faktycznych. Jak wskazano wyżej Sąd także nie dał wiary zeznaniom P. M., którego zeznania wraz z zaprezentowaną argumentacją w toku procesu stanowią odosobnioną wersję nie tylko w odniesieniu do zeznań powoda, ale również zeznań świadka A. F. i nie znalazły potwierdzenia w materiale aktowym sprawy.

O niewiarygodności jego zeznań, a tym samym o tym, że stan faktyczny był kreowany przez niego tylko i wyłącznie na potrzeby niniejszego procesu świadczy przede wszystkim brak jakiegokolwiek dowodu na wskazywane przez niego okoliczności, a więc wady wykonanego dzieła, które w kontekście materiału dowodowego sprawy w postaci dokumentacji fotograficznej i filmowej nie znalazły potwierdzenia (art. 6 k.c.). Przede wszystkim budzi wątpliwości Sądu, że pozwany w żaden sposób nie udokumentował stwierdzonych przez niego usterek, zwłaszcza, że wg jego relacji miały one charakter istotny.

Podstawą prawną zgłoszonego roszczenia były przepisy kodeksu cywilnego dotyczące umowy o dzieło. W niniejszej sprawie przedmiotem świadczenia powoda było wykonanie pływającego pomostu rekreacyjnego. O wykonaniu świadczenia decydowało więc uzyskanie z góry określonego przez strony, postrzegalnego i zmierzalnego efektu w postaci rzeczonego pomostu. Determinuje to kwalifikację prawną łączącego strony kontraktu w oparciu o przepis art. 627 k.c. Zgodnie z art. 627 k.c., przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Przedmiotem umowy o dzieło jest doprowadzenie do weryfikowalnego i jednorazowego rezultatu, zdefiniowanego przez zamawiającego w momencie zawierania umowy. Dzieło jest wytworem, który w momencie zawierania umowy nie istnieje, jednak jest w niej z góry przewidziany i określony w sposób wskazujący na jego indywidualne cechy. Chodzi więc o to, aby starania przyjmującego zamówienie doprowadziły w przyszłości do konkretnego, indywidualnie oznaczonego rezultatu, który musi być z góry określony, mieć samoistny byt oraz być obiektywnie osiągalny i pewny. Dzieło musi bowiem istnieć w postaci postrzegalnej, pozwalającej nie tylko odróżnić je od innych przedmiotów, ale i uchwycić istotę osiągniętego rezultatu.

Niesporne w niniejszej sprawie było także to, że pomost został wykonany. Spór między stronami obejmował prawo powoda do żądania wynagrodzenia wobec podnoszonych przez pozwaną wad dzieła.

Należy przypomnieć, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie Sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Konkludując, obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Mimo że strona pozwana miała obowiązek wykazać, że powód nieprawidłowo wykonał pomost, to jednak nie przedstawiła na tę okoliczność żadnego dowodu. Zdaniem Sądu sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego jest to, że w takiej sytuacji, przy tak dużej liczbie wad, i mając wiedzę, że w przyszłości na skutej braku zapłaty całego wynagrodzenia powstanie spór sądowy, pozwana w żaden sposób tego nie udokumentowała. W zasadzie jej relacja oparta jest tylko i wyłącznie na jej twierdzeniach i nie została podparta żadnym dowodem, podczas gdy z zarówno dokumentacja zdjęciowa, jak i filmowa, nie potwierdzają, że przedmiot umowy został wykonany wadliwie.

Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu technologii drzewnej, uznając go za zbędny. Dowód ten miał być powołany na okoliczność niewłaściwego wykonania przez powoda drewnianego pomostu, to jest miał zmierzać do ustalenia sposobu wykonania dzieła. W tym miejscu wskazać należy, że oceny przydatności wnioskowanego dowodu osobowego Sąd dokonuje mając na uwadze fakty, które strona dowodem tym zamierza wykazać. Należy zauważyć, że pomost został wykonany w sierpniu 2015 roku, co oznacza, że w momencie zgłoszenia przez stronę pozwaną rzeczonego wniosku upłynęło 7 miesięcy od jego wykonania, zaś na dzień ostatniej rozprawy – prawie dwa lata od wykonania pomostu. Bacząc na powyższe, Sąd uznał, że oględziny pomostu w chwili obecnej nie obrazują jego stanu z sierpnia 2015r, właściwego by określić, czy powód w sposób prawidłowy wykonał przedmiot umowy. Tym bardziej, że strona pozwana nie zaprezentowała żadnego materiału zdjęciowego, który byłby miarodajny dla oceny pomostu w chwili zgłaszania wad. Oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków - w tym zeznaniach P. M., które to w części Sąd uznał jako niewiarygodne byłoby niewystarczające. Natomiast materiał dowodowy zaprezentowany przez powoda, w tym zeznania świadka K. K. (2), zeznania powoda , zdjęcia załączone do pozwu i film na płycie CD – przekonują o prawidłowym wykonaniu dzieła przez powoda. Mając to na uwadze, Sądu uznał, iż strona pozwana nie zawnioskowała materiału dowodowego na którym mógłby oprzeć się biegły sporządzając opinię.

Zgłaszanie dowodów może być ocenione jako nieprzydatne dla wyjaśnienia sprawy lub zmierzające do zwłoki, wówczas gdy teza dowodowa jest nieistotna dla rozstrzygnięcia lub proponowany środek jest nieprzydatny do jej udowodnienia, co miało miejsce w przypadku przedmiotowego wniosku dowodowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 października 1999 roku, sygn. akt I PKN 316/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2001 roku, sygn. akt III CKN 1393/00).

Jeśli zaś chodzi o zarzut pozwanej, że powód wykonując dzieło stosował deski tarasowe drugiej klasy, to trzeba zauważyć, że zgodnie z art. 357 k.c., jeżeli dłużnik jest zobowiązany do świadczenia rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a jakość rzeczy nie jest oznaczona przez właściwe przepisy lub przez czynność prawną ani nie wynika z okoliczności, dłużnik powinien świadczyć rzeczy średniej jakości. Strona pozwana nie przedstawiła przy tym żadnego dowodu na to, że zleciła powodowi użycie tego, a nie innego rodzaju desek. Zarzut tym zakresie okazał się więc nieuzasadniony, podobnie jak zarzut dotyczący tego, że pomost był niebezpieczny.

Kończąc, należy zauważyć, że do wad dzieła, na zasadzie art. 638 k.c. znajdą zastosowanie przepisy o rękojmi przy sprzedaży. Pomost został wykonany i odebrany w sierpniu 2015 roku. Od tego dnia zaczął biec termin dla uprawnień z rękojmi uregulowany w art. 563 § 1 k.c. Zgodnie z art. 563 § 1 k.c., przy sprzedaży między przedsiębiorcami kupujący traci uprawnienia z tytułu rękojmi, jeżeli nie zbadał rzeczy w czasie i w sposób przyjęty przy rzeczach tego rodzaju i nie zawiadomił niezwłocznie sprzedawcy o wadzie, a w przypadku gdy wada wyszła na jaw dopiero później - jeżeli nie zawiadomił sprzedawcy niezwłocznie po jej stwierdzeniu. Z powyższego wynika, iż w stosunkach profesjonalnych obowiązkiem kupującego jest niezwłoczne zbadanie rzeczy, zaś zaniechanie takiego badania powoduje utratę uprawnień z rękojmi, z powodu niezgłoszenia wady niezwłocznie po zbadaniu. Ostatni akapit tego artykułu dotyczy sytuacji, gdy mimo badania rzeczy i jej używania wada ujawniła się później.

W tym miejscu trzeba zwrócić uwagę na sekwencję czynności pozwanej, mianowicie pozwana wezwała powoda do zmiany sposoby wykonania dzieła w zakresie 66 sztuk desek dopiero po wystosowaniu przez powoda wezwania do zapłaty, a więc nie uczyniła więc tego niezwłocznie. Sąd nie dał wiary zeznaniom P. M., że takie wezwanie zostało uczynione w zakreślonym terminie, bowiem jak wynika z twierdzeń pozwu, dotyczyło to początkowo tylko kilku desek, natomiast świadek na rozprawie w dniu 7 grudnia 2016 roku zeznał, że aż połowy. Budzi też wątpliwości Sądu wezwanie do zmiany sposobu wykonania dzieła, skoro pomost został przez pozwaną wcześniej odebrany i był użytkowany. Strona pozwana miała więc świadomość, że dzieło jest już wykonane.

Mając powyższe na względzie, Sąd na podstawie art. 627 k.c. w punkcie I wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 6451,22 złotych wraz z ustawowymi odsetkami, a od dnia 1 stycznia 2016 roku odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 5 sierpnia 2015 roku. Początkową datą od jakiej można zadąć odsetek ustawowych jest dzień następujący po dniu oznaczonym jako termin płatności, natomiast datą końcową naliczania odsetek ustawowych jest dzień zapłaty. Termin płatności faktury VAT był oznaczony na dzień 4 sierpnia 2015 roku, stąd odsetki należało zasądzić od dnia następnego.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Powód wygrał sprawę w całości w związku z czym przysługiwał mu zwrot wszystkich poniesionych w sprawie kosztów procesu. Poniesione przez powoda koszty procesu wynosiły łącznie 2667 zł i obejmowały: opłatę sądową w wysokości 250 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 2400 zł (§ 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie) oraz opłatę skarbową uiszczoną od złożonego dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych.