Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 16 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Ostrołęce – I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Agata Tokarska

Protokolant: sekr. sądowy Artur Matejkowski

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 marca 2017 roku w O.

sprawy z wniosku M. K. (1)

z udziałem Agencji (...), W. A., A. G., S. T. (1), Z. T., J. B. (1), A. P., A. K. (1), E. G., J. A., B. K., D. W. i M. K. (2)

o zasiedzenie

postanawia:

oddalić wniosek.

Sygn. akt I Ns 1144/15

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni M. K. (1) wniosła o stwierdzenie, że nabyła w drodze zasiedzenia z dniem 3.12.2011 r. prawo własności nieruchomości składającej się z działek gruntu o numerach ewidencyjnych (...), położonej w Z. gm. B., o łącznej powierzchni 5,15 ha.

Uzasadniając wniosek podała, że na podstawie aktu własności ziemi z dnia 21.03.1975 r. prawo do tych działek nabyli na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej S. T. (2) i M. T., którzy prowadzili wówczas także gospodarstwo rolne obejmujące inne grunty. Gospodarstwo to przekazali oni nieodpłatnie swojemu synowi S. T. (2) i jego żonie S. T. (1), w konsekwencji czego wystawiony został na nich akt własności ziemi z dnia 24.01.1981r. Po śmierci S. i M. małżonków T., to S. i S. małżonkowie T. przejęli posiadanie przedmiotowej nieruchomości rolnej, stanowiącej współwłasność w ½ Skarbu Państwa i M. T.. Następnie w dniu 22.10.1990r. S. i S. małżonkowie T. przekazali swoje gospodarstwo rolne wnioskodawczyni wraz z posiadaniem gruntów objętych wnioskiem (wnioskodawczyni objęła je w posiadanie samoistne, które trwa do chwili obecnej). Wnioskodawczyni wskazała, że początkowo zamieszkiwała w W. a następnie na terenie Niemiec, jednak przed wyjazdem umocowała matkę S. T. (1) do zarządzania w jej imieniu sprawami gospodarstwa, a następnie wydzierżawiła gospodarstwo bratu Z. T., który objął w dzierżawę także działki objęte wnioskiem. Zdaniem wnioskodawczyni powołane okoliczności czynią zadość przesłankom z art. 172 § 1 i 2 k.c. (wniosek, k. 2-3).

Uczestnik postępowania Agencja (...) wniosła o oddalenie wniosku oraz zasądzenie kosztów postępowania od wnioskodawczyni na jej rzecz. Agencja wskazała, iż wykonuje do spornej nieruchomości uprawnienia właścicielskie Skarbu Państwa i że Sąd powinien ustalić kompletny krąg uczestników w niniejszej sprawie, w tym spadkobierców S. i S. małż. T. oraz ustalić, czy wnioskodawczyni wchodziła do kręgu osób mogących dziedziczyć gospodarstwo rolne po swoim ojcu i dziadkach. Agencja zakwestionowała także, aby posiadanie spornego gruntu przez wnioskodawczynię miało charakter posiadania samoistnego, gdyż nie uzewnętrzniała ona woli posiadania nieruchomości jak właściciel. Zdaniem uczestnika złożona do akt umowa dzierżawy, niedotycząca spornych gruntów, nie świadczy o posiadaniu samoistnym spornych gruntów przez wnioskodawczynię, tym bardziej, iż od wielu lat zamieszkiwała ona najpierw na Śląsku, a potem w Niemczech (odpowiedź na wniosek, k. 27-31).

Postanowieniem z dnia 2.12.2015 r. Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postepowania W. A. (postanowienie, k. 20).

Uczestniczka postępowania W. A. – córka M. i S. małżonków T. wniosła o oddalenie wniosku. Podkreśliła, iż wraz z A. G. były jedynymi spadkobierczyniami S. T. (2), jednakże z racji braku uprawnień nie nabyły jego udziału w gospodarstwie rolnym. Podkreśliły jednak, że uprawnienia te nabyły później, a postępowanie spadkowe po M. T. nie zostało jeszcze przeprowadzone. Uczestniczka podkreśliła, iż zwracała się do wielu instytucji celem odzyskania posiadania spornego gruntu. Wskazała też, że sporna ziemia od lat nie była przez nikogo użytkowana, dlatego też brak jest podstaw dla uwzględnienia wniosku M. K. (1) (pismo, k. 65-68).

Postanowieniem z 23.05.2016 r. Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze uczestników postępowania: A. G., S. T. (1), Z. T., J. B. (1), A. P., A. K. (1), E. G., J. A., B. K., D. W. i M. K. (2) (postanowienie, k. 81).

Uczestniczki postępowania J. B. (2), E. G. i B. K. wniosły o oddalenie wniosku, jednocześnie nie formułując merytorycznych zarzutów przeciwko żądaniu wniosku. Uczestniczki S. T. (1) i A. P. przyłączyły się do stanowiska wnioskodawczyni i wniosły o uwzględnienie wniosku. Uczestnik postępowania Z. T. pozostawił wniosek do uznania Sądu (protokół rozprawy z dnia 23.11.2016r.- k. 139, protokół rozprawy z dnia 8.03.2017r. - k. 196).

Pozostali uczestnicy postępowania: A. G., A. K. (1), J. A., D. W. i M. K. (2) nie ustosunkowali się do żądania wniosku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Nieruchomość rolna składająca się z działek o numerach ewidencyjnych (...), położonych w miejscowości Z. gm. B., o łącznej powierzchni 5,15 ha, pierwotnie stanowiła własność M. i S. małżonków T., którzy uzyskali na tę nieruchomość akt własności ziemi z dnia 21.03.1975 r. Grunty te stanowiły w części lasy, a w części pola uprawne i łąki. Małżonkowie M. i S. T. (2) prowadzili także gospodarstwo rolne obejmujące inne grunty położone w Z. (działki o numerach ewidencyjnych (...)), które następnie nieformalnie przekazali synowi S. T. (2) i jego żonie S., w rezultacie czego uzyskali oni na te grunty akt własności ziemi z dnia 24.01.1981 r..

/ dowód: (...) z 21.03.1975 r. – k. 6, (...) z 24.01.1981 r. – k. 6, wypis z rejestru gruntów k. 6 i k. 14, wyrys z mapy ewidencyjnej – k. 6, zeznania świadka Z. P. – k. 139-140, zeznania świadka W. P. – k. 140-141/

M. T. zmarła w dniu 16.04.1981 r. Postępowanie spadkowe po niej nie zostało przeprowadzone. S. T. (2) zmarł w dniu 3.12.1981 r. Postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku po nim toczyło się przed Sądem Rejonowym w Ostrołęce pod sygn. akt I Ns 440/84 i zostało zakończone wydaniem przez Sąd postanowienia z dnia 29.12.1984 r., w którym Sąd stwierdził, że spadek po zmarłym S. T. (2) na podstawie ustawy w ogólności nabyli: córka W. A. i wnuczka A. G. po ½ części, natomiast w zakresie udziału w wysokości ½ w gospodarstwie rolnym o powierzchni 5,15 ha położonym w miejscowości Z. gm. B. spadek nabył Skarb Państwa. Obecnie udziałem tym zarządza Agencja (...), będąca następcą Agencji (...). Syn zmarłego S. T. (2) i córka zmarłego S. K. w akcie notarialnym z dnia 12.07.1962 r. Rep. A nr (...) zrzekli się dziedziczenia po ojcu S. T. (2).

/ dowód: akt zgonu S. T. (2) – k. 53, postanowienie z 29.12.1984 r. – k. 23-24, decyzja Wojewody (...) z 10.05.1995 r. – k. 11-13, zaświadczenie z Gminy B. – k. 17, informacja Starostwa Powiatowego w O. – k. 22, akt notarialny Rep. A nr (...) – k. 104-107/

Po śmierci M. i S. małżonków T., S. T. (2) i S. małżonkowie T. (syn i synowa zmarłych) objęli w posiadanie część gruntów działek o numerach ewidencyjnych (...), położonych w miejscowości Z. gm. B.. Uprawiali oni grunty orne oraz kosili trawę na łąkach. Nie zajmowali się jednak w żaden sposób gruntami leśnymi, nie dbali o stan lasu i nie dokonywali przecinek drzew.

/ dowód: zeznania uczestniczki S.. T. – k. 194-195, zeznania uczestnika Z. T. – k. 195/

W dniu 22.10.1990 r. S. T. (2) i S. małżonkowie T. przekazali córce M. R. (obecnie K.) swoje gospodarstwo rolne w Z., na które został im wydany akt własności ziemi z dnia 24.01.1981r. (obejmujące działki o numerach ewidencyjnych (...)). W umowie tej, stwierdzonej aktem notarialnym o nr Rep. A (...), przekazano także wnioskodawczyni posiadanie nieruchomości rolnej składającej się z działek o numerach ewidencyjnych (...), położonych w miejscowości Z. gm. B.. W dacie przekazania jej gospodarstwa rolnego (...) mieszkała w W., a następnie na stałe przeprowadziła się do Niemiec. Faktycznie czynności związane z uprawą gruntów ornych i łąk podejmował na przedmiotowych działkach początkowo jej ojciec S. T. (2), po jego śmierci w dniu 27.02.1993 r. – jej matka S. T. (1), a następnie przez jakiś czas na jej polecenie - jej syn Z. T.. Przez pewien okres grunty te nie były uprawiane.

/ dowód: akt notarialny umowy przekazania gospodarstwa rolnego (...). A (...) – k. 6, akt zgonu S. T. (2) – k. 54, zeznania świadka Z. P. – k. 139-140, zeznania świadka W. P. – k 140-141, zeznania świadka A. K. (2) – k. 192-193, zeznania świadka W. K. – k. 193, zeznania wnioskodawczyni M. K. (1) – k. 193-194, zeznania uczestniczki S.. T. – k. 194-195, zeznania uczestniczki E. G. – k. 195, zeznania uczestnika Z. T. – k. 195/

W dniu 12.04.2007 r. M. K. (1) wydzierżawiła bratu Z. T. gospodarstwo rolne, jakie otrzymała od rodziców, a w ramach tej umowy Z. T. korzystał także z gruntów ornych i łąk na działach nr (...) w Z., niestanowiących formalnie własności jego siostry.

/ dowód: umowa dzierżawy z 11.04.2007 r. – k. 7, zeznania wnioskodawczyni M. K. (1) – k. 193-194, zeznania uczestnika Z. T. – k. 195/

W. A. – córka S. T. (2) (s. J.) nie zaakceptowała orzeczenia Sądu wydanego w sprawie I Ns 440/84 w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku po jej ojcu. Po wydaniu tego postanowienia nabyła kwalifikacje rolnicze i stała na stanowisku, iż winna dziedziczyć sporne grunty po ojcu i matce M. T.. W konsekwencji wielokrotnie w latach 80-tych i 90-tych XX wieku, a także po 2000 r. kierowała do sądów, Ministerstwa Sprawiedliwości i Ministerstwa Przekształceń Własnościowych oraz innych instytucji wnioski w tym przedmiocie.

/ dowód: zaświadczenie o ukończeniu kursu rolniczego – k. 70, oświadczenie W. A. – k. 71, zeznania świadków – k. 72-75, wniosek o zabezpieczenie – k. 157, pismo Prezesa Sądu Wojewódzkiego w Ostrołęce z 17.06.1985 r. – k. 158, wniosek o wniesienie rewizji nadzwyczajnej z 23.09.1986 r. – k. 159, wniosek do Ministerstwa Przekształceń Własnościowych z 30.09.1994 r. – k. 160, pismo Ministerstwa Przekształceń Własnościowych – k. 161, wniosek do Wójta Gminy B. o przeniesienie własności nieruchomości – k. 162, pismo (...) z 8.09.1995 r. – k. 163, wniosek o zwrot nieruchomości rolnych – k. 164, pismo (...) z 7.10.2002 r. – k. 165, pismo (...) z 21.01.2007 r. – k. 166, pismo Starostwa Powiatowego w O. – k. 167, pismo Gospodarstwa SP w K. – k. 168 /

Sąd zważył, co następuje:

Wnioskodawczyni M. K. (1) dochodziła w niniejszej sprawie stwierdzenia, że nabyła w drodze zasiedzenia z dniem 3.12.2011r. prawo własności nieruchomości położonej w Z. gm. B. składającej się z działek gruntu o numerach ewidencyjnych (...) o łącznej powierzchni 5,15 ha.

Podstawą wniosku M. K. (1) była regulacja art. 172 k.c. pozwalająca na nabycie własności nieruchomości w drodze zasiedzenia przez podmiot nie będący jej właścicielem w sytuacji nieprzerwanego samoistnego posiadania spornej nieruchomość przez czasookres uzależniony od występowania po stronie posiadacza dobrej lub złej wiary. Jeżeli bowiem nieruchomość posiadana jest w dobrej wierze, to do nabycia własności przez zasiedzenie wystarczy okres dwudziestu lat samoistnego posiadania, natomiast w razie złej wiary wydłuża się on do lat trzydziestu. Istotnym jest, iż art. 176 k.c. umożliwia doliczenie przez obecnego posiadacza, czasu posiadania swojego poprzednika, do czasu, przez jaki sam posiada ową nieruchomość. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści.

Na wstępie należy podkreślić, iż Sąd rozpoznający sprawę w przedmiocie wniosku o zasiedzenie związany jest treścią owego wniosku. Związanie to dotyczy zarówno osoby, na rzecz której ma zostać stwierdzone zasiedzenie, jak i przedmiotu zasiedzenia (określonej nieruchomości) i jego zakresu (całej nieruchomości, jej części, czy udziału w prawie własności). Pogląd ten potwierdzony został m.in. w uchwale Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 11.06.2015 r. (III CZP 112/14, OSNC 2015/11/127), gdzie Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że stwierdzenie zasiedzenia własności nieruchomości może nastąpić tylko na rzecz osoby wskazanej przez wnioskodawcę lub innego uczestnika postępowania. Ograniczenie kognicji Sądu do działania jedynie w ramach wniosku stało się w konsekwencji praktyką orzeczniczą sądów powszechnych (por. postanowienie Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 11.01.2017 r., IX Ca 581/16, LEX nr 2206054).

W konsekwencji powyższego spór w niniejszej sprawie – wobec stanowiska uczestników postępowania kwestionujących żądanie wniosku, tj. W. A., E. G., J. B. (1) i B. K. - sprowadzał się do ustalenia, czy M. K. (1) posiadała samoistnie całą nieruchomość składającą się z działek gruntu o numerach ewidencyjnych (...), położoną w Z. gm. B. przez okres pozwalający na stwierdzenie zasiedzenia własności tej nieruchomości na jej rzecz (nawet przy doliczeniu okresu posiadania jej poprzedników prawnych na podstawie art. 176 § 1 i 2 k.c.).

Po dokonaniu analizy materiału dowodowego zgromadzonego w toku niniejszego postępowania Sąd doszedł do przekonania, że nie można uznać, iż w stanie faktycznym niniejszej sprawy zachodzą przesłanki z art. 172 k.c. pozwalające na stwierdzenie zasiedzenia własności nieruchomości zgodnie z wnioskiem.

Zauważyć należy, iż wniosek M. K. (1) dotyczy pełnego prawa własności do spornych nieruchomości, które formalnie w udziale ½ należy do Skarbu Państwa. Mając na względzie zakres wniosku inicjującego niniejsze postępowanie wskazać należy, iż nie mógł być on uwzględniony w tym kształcie, tj. co do pełnego prawa własności do nieruchomości.

Wyjaśniając tę kwestię należy wskazać, iż sporne działki pierwotnie stanowiły własność dziadków wnioskodawczyni – S. i M. małżonków T., co potwierdzone zostało aktem własności ziemi o nr (...)on/ (...) z dnia 21.03.1975 r. Po śmierci S. T. (2) (seniora) przeprowadzone zostało postępowanie spadkowe przed Sądem Rejonowym w Ostrołęce pod sygn. akt I Ns 440/84 i w wyniku tego postępowania spadek po zmarłym S. T. (2) na podstawie ustawy w ogólności nabyły: córka W. A. i wnuczka A. G. po ½ części, natomiast w zakresie udziału w wysokości ½ w gospodarstwie rolnym o powierzchni 5,15 ha położonym w miejscowości Z. gm. B. spadek nabył Skarb Państwa. Orzeczenie takie wydane zostało z uwagi na to, iż dzieci zmarłego S. T. (2) (syn zmarłego) i S. K. (córka zmarłego) w akcie notarialnym z dnia 12.07.1962 r. Rep. A nr (...) zrzekli się dziedziczenia po ojcu, a pozostali spadkobiercy, tj. W. A. (córka zmarłego) i A. G. (wnuczka zmarłego, córka zmarłego w (...) syna J. T.) nie posiadały wymaganych ówcześnie obowiązującymi przepisami prawa kwalifikacji rolniczych uprawniających do dziedziczenia gospodarstwa rolnego.

Postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku po zmarłej w dniu 16.04.1981 r. M. T. (babci wnioskodawczyni) nie zostało już jednak przeprowadzone, a w związku z tym nie wiadomo, kto odziedziczył udział zmarłej w wysokości ½ w gospodarstwie rolnym o powierzchni 5,15 ha położonym w miejscowości Z. gm. B.. Zważyć należy, że Sąd nie podziela argumentacji pełnomocnika wnioskodawczyni, iż krąg spadkobierców po M. T. byłby taki sam, jak w przypadku spadkobierców po S. T. (2) (seniorze), a zatem, że wydane zostałoby orzeczenie o stwierdzeniu nabycia spadku o tożsamej treści, jak w przypadku stwierdzenia nabycia spadku po S. T. (2). Nie można bowiem tracić z pola widzenia, iż S. T. (2) (junior) i S. K. w akcie notarialnym z dnia 12.07.1962 r. zrzekli się dziedziczenia jedynie po ojcu – S. T. (2) (seniorze), a nie złożyli takiego oświadczenia w zakresie dziedziczenia po matce – M. T., a przynajmniej okoliczność ta nie została wykazana. Możliwe jest zatem, że byliby oni uprawnieni do dziedziczenia udziału w spornych nieruchomościach po M. T., tym bardziej, że S. T. (2) (junior) przez całe swoje życie zajmował się wyłącznie rolnictwem, więc można domniemywać, że posiadał kwalifikacje pozwalające mu na dziedziczenie gospodarstwa rolnego (udziału w tym gospodarstwie). Uwzględniając zaś, że M. K. (1) dziedziczy po ojcu S. T. (2) (juniorze), stałaby się współwłaścicielką spornych nieruchomości w nieokreślonym obecnie udziale.

Wobec powyższych ustaleń nieprzeprowadzenie postepowania spadkowego po M. T. uniemożliwia uwzględnienie wniosku M. K. (1) w sposób przez nią sformułowany. Jak już bowiem wskazano, możliwe jest bowiem, że w rzeczywistości jest ona już współwłaścicielką spornych nieruchomości na podstawie dziedziczenia, dlatego wniosek powinien dotyczyć jedynie udziału w prawie własności tych nieruchomości niestanowiącego własności wnioskodawczyni.

Następnie wskazać należy, iż wbrew obowiązkowi z art. 6 k.c., wnioskodawczyni nie udowodniła, aby przez cały okres wymagany do zasiedzenia posiadała samoistnie sporne nieruchomości. W judykaturze wskazuje się, iż posiadanie samoistne polega na faktycznym wykonywaniu wszelkich uprawnień, które składają się na treść prawa własności. Jak bowiem stanowi art. 336 k.c. posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel, czyli włada nieruchomością samodzielnie we własnym imieniu i z reguły we własnym interesie. Na zewnątrz - przez otoczenie - postrzegany jest jak właściciel (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5.03.2004 r., I CK 398/03). Podkreśla się także, iż posiadanie cudzej rzeczy, aby mogło być uznane za samoistne, a więc wywołujące skutek prawny zasiedzenia, nie może ograniczać się do wewnętrznego przekonania posiadacza, lecz musi być dostrzegalnym z zewnątrz jego postępowaniem z rzeczą jak właściciel. Posiadaczem samoistnym jest więc ten, którego zakres faktycznego władania rzeczą jest taki sam, jak właściciela i który znajduje się w położeniu pozwalającym na korzystanie z rzeczy w taki sposób, jak może to uczynić właściciel (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.08.2016 r., I CSK 504/15).

W niniejszej sprawie nie wykazano, aby wnioskodawczyni przez okres wymagany dla zasiedzenia posiadała sporne grunty samoistnie, a także, aby posiadała te grunty w całości. Zauważyć bowiem należy, iż z zeznań S. T. (1), a także samej wnioskodawczyni wynika, że sporne działki po śmierci M. i S. małżonków T. były uprawniane przez rodziców wnioskodawczyni S. i S. małżonków T. w zakresie gruntów ornych i łąk, ale nie w zakresie gruntów leśnych. S. T. (1) zeznała bowiem, iż w lesie ani ona z mężem, ani jej córka nigdy nic nie robili ( nie ingerowali w żaden sposób w grunty leśne). Stwierdzić należy zatem, że brak jest podstaw do uznania, że wnioskodawczyni, a wcześniej jej rodzice, posiadali sporne grunty w całości jak właściciele. Nie wykazywali oni w żaden sposób swoich właścicielskich uprawnień co do gruntów leśnych (nie dbali o te grunty, nie dokonywali przecinki drzew), a więc nie można przyjąć, że przejawiali wolę władania gruntami leśnymi jak właściciele. Warto zauważyć, że także uczestnik Z. T., który niejednokrotnie pracował na spornych gruntach zeznał, że w lasach (wchodzących w skład przedmiotowych gruntów) „nic nie było robione”. Powyższe ustalenia wtórnie świadczą o braku możliwości uwzględnienia wniosku M. K. (1) we wskazanym przez nią kształcie. Z materiału dowodowego wynika bowiem, że nie posiadała ona samoistnie całości gruntów, których dotyczy żądanie wniosku (brak było posiadania samoistnego odnośnie gruntów leśnych).

W ocenie Sądu odnośnie gruntów ornych i łąk znajdujących się na przedmiotowych działkach nie można także przypisać wnioskodawczyni wyłącznego posiadania samoistnego. Judykatura wskazuje, że tzw. umowa o przeniesienie posiadania sporządzona w formie pisemnej wyraża wiedzę osób o zdarzeniu faktycznym i nie jest czynnością prawną zdolną na podstawie art. 56 k.c. wywrzeć skutki w zakresie posiadania (por. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12.03.2008 r., I CSK 458/07). Z tego wynika, że zapis w umowie z dnia 22.10.1990 r. o przeniesieniu posiadania działek bez faktycznego przejęcia tego posiadania przez wnioskodawczynię, tj. podjęcia działań, które świadczą o jego posiadaniu (podejmowaniu decyzji co do nieruchomości, jej uprawie, zarządzaniu nią itp.), nie świadczył o nabyciu przez nią posiadania samoistnego. Co więcej, z zeznań wnioskodawczyni wynika, że w dacie przekazania jej gospodarstwa przez rodziców mieszkała ona w W. (wychowywała tam dzieci, miała męża), a przekazanym jej gospodarstwem w dalszym ciągu zajmowali się jej rodzice (tak samo jak działkami, które miały być przekazane jej w posiadanie), w takim samym zakresie, jak przed zawarciem tej umowy. Wnioskodawczyni jedynie czasem odwiedzała rodziców (w lecie, gdy dzieci miały wakacje), ale nie zajmowała się gospodarstwem ani przedmiotowymi działkami. Najpierw robili to jej rodzice, a następnie po śmierci jej ojca w lutym 1994r. to matka wnioskodawczyni S. T. (1) wraz z jej bratem Z. T. zajmowali się przedmiotowymi gruntami. Wnioskodawczyni wskazała, że ona oraz reszta rodzeństwa pomagali mamie w pracy w gospodarstwie, co świadczy o tym, że faktycznie gospodarstwo to posiadała jej matka i brat. Oni decydowali o losach uprawach i dokonywanych pracach, przy czym nie uzgadniali tych kwestii z wnioskodawczynią. Z zeznań wnioskodawczyni oraz uczestniczki S. T. (1), a także uczestnika Z. T. wynika, że w późniejszym okresie na gruntach tych (polach ornych i łąkach) pracował tylko Z. T., przy czym prace te wykonywał na polecenie swojej matki S. T. (1), a nie na polecenie wnioskodawczyni. W konsekwencji otoczenie postrzegało jako właścicieli spornych gruntów ornych i łąk S. T. (1), a następnie także Z. T., którzy owe grunty uprawiali (okoliczności te wynikają z niekwestionowanych zeznań świadków Z. P. i W. P.). Wnioskodawczyni w latach 90-tych przeprowadziła się do Niemiec, co tym bardziej czyniło faktycznie niemożliwym posiadanie samoistne spornych nieruchomości.

Wnioskodawczyni nie miała także kwalifikacji rolniczych
(jest gospodynią domową i całe dorosłe życie spędziła w mieście), co świadczy o tym, że nie miała ona także wiedzy i doświadczenia w zakresie tego, jak należy prowadzić gospodarstwo rolne. Także z tego względu w rzeczywistości to nie ona decydowała o losach spornych gruntów. Dopiero w 2007 r. wnioskodawczyni podjęła pierwszą czynność mogącą świadczyć o posiadaniu spornych nieruchomości, tj. wydzierżawiła je bratu Z. T.. W tych okolicznościach nie można uznać, że nieprzerwanie przez trzydziestoletni okres wnioskodawczyni posiadała samoistnie przedmiotowe nieruchomości. Zasiedzenia nieruchomości nie można była zatem stwierdzić na rzecz wnioskodawczyni, a wobec związania Sądu treścią wniosku złożonego w niniejszej sprawie (o czym była mowa na wstępie), Sąd nie był władny, aby stwierdzić zasiedzenie tych nieruchomości na rzecz innych osób.

Należy także zauważyć, że fakt wyłącznego posiadania samoistnego spornych gruntów przez wnioskodawczynię i jej rodziców budzi wątpliwość także z uwagi na działania podejmowane w stosunku do tych gruntów na przestrzeni lat przez W. A. – spadkobierczynię S. T. (2) seniora. Stała ona bowiem na stanowisku, że sporne nieruchomości winny należeć do niej z racji spadkobrania po jej rodzicach i w związku z tym celem uzyskania tytułu własności do tych nieruchomości zwracała się wielokrotnie z wnioskami w tym zakresie do różnych organów i instytucji (sądów, Ministerstwa Sprawiedliwości, Ministerstwa Przekształceń Własnościowych, Agencji Własności Rolnej i innych). Z tego względu nie można uznać, że posiadanie spornych nieruchomości było wykonywane wyłącznie przez małżonków S. i S. T. (2), a w konsekwencji, że mogli przekazać to posiadanie swojej córce M. K. (1) (działania świadczące o woli właścicielskiego posiadania spornych nieruchomości podejmowała także W. A.).

Podsumowując, Sąd doszedł do wniosku, że nie można uznać w ustalonym stanie faktycznym, aby posiadanie spornych nieruchomości przez wnioskodawczynię i jej poprzedników prawnych pozwalało na stwierdzenie nabycia ich własności przez zasiedzenie na rzecz wnioskodawczyni w sposób wskazany we wniosku. Z tego względu Sąd oddalił wniosek M. K. (1) jako bezzasadny.

SSR Agata Tokarska